กลับมาแล้วครับ ... กับตอนพิเศษตอนแรกของเรื่อง ... โดยมีคุณเวย์เป็นคนเล่า ... ในมุมมองของคุณเวย์
ต้องมีคนถามว่าทำไมของอ๊อฟไม่ใช่ตอนพิเศษ ... เพราะตอนของอ๊อฟเล่าไป เนื้อเรื่องหลักยังดำเนินไป พอเล่าจบ เนื้อเรื่องหลักก็ต่อเลย
แต่ของคุณเวย์ เนื้อเรื่องหลักไม่ได้ดำเนิน
ดังนั้นมันคือ ตอนพิเศษ ... แฮะๆๆ (ไม่รู้จะอธิบายทำไม)
ขอให้ทุกคนมีความสุข
ตอนพิเศษ ... คุณเวย์ Say & Sad !!! ยกที่ 1
ผมขับรถออกมาจากโรงพยาบาลอย่างช้าๆ ไม่รีบร้อนอะไร ไม่ได้แข่งกับเวลาตอนกลางวันที่หลายๆต่อหลายคนรีบขับรถกลับเข้าทำงานต่อในช่วงบ่าย แต่ผมกลับไม่อยากกลับไปทำงานแล้ว ... ผมเหมือนกำลังคิดอะไร แต่ก็ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร ในหัวผมตอนนี้มีทั้งเรื่องราวเก่าๆ และเรื่องราวใหม่ๆเข้ามาในชีวิตเต็มไปหมด ผมจะเลือกคิดเรื่องใดก่อนดี
.
.
.
คงต้องเริ่มตั้งแต่ 10 ปีที่แล้ว ผมได้สอบเข้ามหาลัยแห่งนึงได้ ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องดีใจ หรือแปลกใจอะไร เพราะฐานะอย่างผม สอบไม่ติดก็เรียนเอกชน แต่ในเมื่อติดก็อยากลองใช้สิทธิ์ของตัวเอง ด้วยบุคลิกที่เป็นคนไม่ค่อยจริงจังกับชีวิต เที่ยวเล่น เฮฮา ตามประสาเด็ก ม.ปลาย ถึงจะเข้ามหาลัยแล้วก็ตาม ก็ยังติดนิสัยนี้อยู่
วันนั้นเป็นวันรับน้องวันแรก ผมเดินเข้าไปนั่งต่อหลังผู้ชายคนนึง ที่กำลังก้มหน้ามองพื้น เหมือนคนขาดความมั่นใจในตัวเอง ทั้งๆที่คนอื่นๆก็เงยหน้าขึ้นมองรุ่นพี่ที่กำลังเต้นกันอย่างออกรส
“นี่ๆๆ นายๆ คิดไรอยู่” มันทำตัวน่าสงสัย จนผมอยากจะรู้ว่ามันไม่สนุกหรือไง
“อ่อ เปล่า” โกหกชัดๆ เห็นๆอยู่ว่าไม่มีอารมณ์ร่วมเอาซะเลย
“แล้วไม่สนุกเหรอ เราว่าสนุกออก ดูสิ พี่คนนั้นเต้นโคตรฮาเลย” ผมพูดไปพร้อมกับชี้พี่คนอ้วนท้วม เต้นท่าฮิบโปอย่างสมจริงสมจัง
“อ่าว ไม่ฮาจริงด้วย” ผมถึงกับหุบยิ้มเมื่อหันมามองหน้ามันที่ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มที่มุมปาก
“เอ๊ย เป็นไรหรือเปล่าวะ” ชักเป็นห่วงแล้วสิครับ ไอ้เราก็อยากชวนคุยด้วย แต่เห็นแบบนี้ ชักไม่ฮาแล้ว
“เอ๊ย น้องสองคนนั้นอ่า คุยอะไรกัน เค้ากำลังร้องเพลงกันอยู่ ไม่สนใจพวกพี่ที่อยู่ด้านหน้าเลยนะ ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลย” เอาแล้วไงครับ งานเข้าแล้ว พี่สตาร์ฟข้างหน้าเรียกผมกับมันแล้ว นี่ใครพาใครซวยกันวะเนี่ย
ผมกับมันจึงต้องลุกขึ้นอย่างเลี่ยงไม่ได้ ให้ตายสิวะ
“น้องสองคนคุยอะไรกัน” พี่คนอ้วนที่เต้นฮาๆเมื่อกี้ กลับมาใส่หน้ากากโหดอีกครั้ง ที่มองยังไงก็ยังฮาเหมือนเดิม
“น้องยิ้มอะไร พี่ถามว่าน้องสองคนคุยอะไรกัน” พี่เค้าคงเห็นผมอมยิ้ม ถึงกับตวาดออกมา ผมหันไปมองพี่ผู้หญิงกลุ่มนึงที่อยู่ข้างๆ แอบกรี๊ดกร๊าดพวกผมใหญ่ ก็ผมกับมันหน้าตาธรรมดาซะที่ไหน ... ไม่ได้ชมตัวเองนะครับ และก็ไม่ได้ชมมัน แต่แค่ผมมีคนชมบ่อย ส่วนมันก็ถือว่าโอเค
“พี่ถามว่าน้องสองคนคุยอะไรกัน จะตอบได้หรือยัง” ตอนนี้เสียงของพี่เค้าเยือกเย็นมากครับ นี่คงจะเป็นการเชือดไก่ให้ลิงดูสินะ ... แย่จังเรา มาวันแรกก็โดนเป็นไก่ซะแล้ว
“ผมเห็นเพื่อนผมคนนี้ไม่สนุก ผมเลยถามว่าเป็นอะไรบ้าง ไม่ได้ตั้งใจจะไม่ดูพี่เต้นเลยนะครับ ผมแค่เป็นห่วงเพื่อนจริงๆ” ไอ้เราก็อธิบายไปตามความจริง จะเชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่พี่เค้าแล้วกัน
“แล้วน้องละ เป็นอะไร ไม่สนุกหรือไง” พี่อ้วนสุดฮา เดินไปถามมัน ซึ่งยังยืนหน้านิ่งอยู่
“เปล่าครับ สนุกครับ” แม้ว่าคำพูดของมันจะตอบกลับมาว่าสนุก แต่น้ำเสียง กริยา ท่าทางของมันช่างตรงข้ามกันเหลือเกิน
“สนุกเหรอ พี่ว่าน้องสองคนอยากหาเรื่องสนุกมากกว่านี้นะ พี่จะให้น้องสนุกกันสองคน วิ่งรอบสระบัวจนกว่าพี่จะรู้สึกสนุกไปกับน้องสองคน” ชิบหายแล้วครับ ถูกสั่งวิ่งรอบสระที่ออกจะกว้างขนาดนี้ แล้วแดดก็เปรี้ยงๆ เนี่ยนะ โอ้มาก๊อดด
“ยืนนิ่งอะไรอยู่ ไปสิ วิ่งกันให้สนุกนะ ถ้าพี่ไม่สนุก น้องห้ามหยุด” โถ่เอ๊ย แล้วผมจะวิ่งยังไงให้พี่สนุกได้ละครับ มาวิ่งกับผมดูสิ จะได้สนุกด้วยกัน
ผมก็ได้แค่คิดนั่นแหละครับ ไม่กล้าพูดอะไรออกไป แต่ละคนทำหน้าที่พี่โหดได้อย่างดี ผมก็ต้องทำหน้าที่รุ่นน้องเจี๋ยมเจี้ยมใช่มั๊ยครับ วิ่งก็วิ่งเว๊ย ผมออกตัววิ่งมาก่อน ก่อนที่มันจะวิ่งตามหลังผมมา
“เอ๊ย ขอโทษนะ ที่ทำให้ถูกลงโทษ” มันวิ่งตามผมทัน แล้วพูดกับผมหน้าเสียครับ
“เอ๊ย เราต่างหากที่ต้องขอโทษนาย ชวนนายคุยไม่เข้าท่า เห็นมั๊ย ถูกลงโทษเลย” ผมพูดไป ยิ้มให้มันไป ไอ้นี่คิดมากจริงๆ
“แล้วนายเป็นอะไรถึงไม่สนุกเลย เล่นเอาเราเครียดตาม” ผมถามกลับไปเมื่อคิดสงสัยกับท่าทางของมัน
“พอดีแม่เราเข้าโรงพยาบาลผ่าตัดก้อนเนื้อ เราเป็นห่วงแม่ ไม่อยากมาร่วมกิจกรรม แต่พ่อก็บอกให้มาจะได้รู้จักเพื่อนบ้าง” มันพูดไปหน้าเศร้าไป เป็นอย่างนี้นี่เองเหรอ เฮ้อ น่าสงสารเว๊ย
“อืม อย่าคิดไรมาก พระเจ้าเท่านั้นที่รู้” จะปลอบยังไงละครับ ได้เท่านี้แหละ มันพยักหน้าให้ผมทีนึง ก่อนจะวิ่งนำหน้าไป
“เอ๊ยๆ เราชื่อ เวย์นะเว๊ย รหัส 25” ผมตะโกนบอกมันที่อยู่ข้างหน้าผมนิดหน่อย มันเลือกที่จิว่งย่ำเท้าเพื่อให้ผมตามทัน
“เราชื่อ เท่ห์ รหัส 26” มันพูดพร้อมกับวิ่งไปพร้อมๆกับผม รหัสผมกับมันติดกันนี่หว่า ได้เพื่อนใหม่แล้วกู แม่งคนอะไรชื่อเท่ห์ พ่อแม่มันอย่างกับจะรู้ว่าลูกเค้าพอโตแล้วเท่ห์สมชื่อ ถึงจะดูซึมไปหน่อยก็ตามแต่เถอะ แต่แววตาขี้เล่นของมันนั่น ช่างดูเข้าขากับผมเหลือเกิน
“เอ๊ย เดี๋ยววิ่งผ่านพวกพี่เค้า มึงยิ้มๆหวานๆหน่อยนะเว๊ย ที่เหลือกูจัดการเอง” มันงงเล็กน้อยที่ผมเปลี่ยนสรรพนามการเรียกระหว่างผมกับมันอย่างรวดเร็ว ก็เป็นเพื่อนกันแล้ว ถ้าอยากสนิทกัน มันต้องใช้ภาษากันเองแบบนี้แหละครับ
“นายจะทำอะไร” เหอะ ... เหมือนผมจะคิดสนิทไปคนเดียว
“เอาเถอะหน่า ทำตามที่กูบอกก็แล้วกัน ถ้าไม่อยากวิ่งหลายรอบ” ผมวิ่งนำหน้าไป เมื่อใกล้ครบรอบตรงที่พวกพี่เค้าอยู่รวมกัน ผมยิ้มหวานไปแต่ไกล
“พี่คนสวยครับ จะทรมาณน้องชายคนนี้ไปถึงไหน หัวใจของน้องจะสลาย เมื่อโดนทำร้ายด้วยแสงแดดแบบนี้” ผมพูดจบก็มีเสียงโห่ ฮิ้วว ดังมาแต่ไกล หันหลังไปดูไอ้เท่ห์ มันก็ยิ้มหวานมาเชียวครับ เออ มันยิ้มแบบนี้สิ ถึงจะดูดีหน่อย
“พี่ๆครับ น้องเท่ห์คนนี้ อยากไปยืนเท่ห์ใกล้ๆพวกพี่จังเลยครับ มาเท่ห์ข้างนอก เดี๋ยวจะถูกหลอกให้หลงกล แล้วคนจะลวงเอานะครับ พี่ๆเห็นแก่เท่ห์เถอะครับ” ไม่น่าเชื่อครับ ว่านี่จะเป็นคำพูดของมัน ดูมันออกจะเงียบๆ ร้ายเหมือนที่คิดจริงๆ
“หยุดค่า.. หยุดๆๆ น้องสองคนฟังพี่นะคะ หยุดได้แล้วคะ มาๆคะ มาอยู่ข้างๆพี่ มาค่ะมา” คราวนี้เป็นเสียงของรุ่นพี่สั่งให้พวกผมหยุดแล้วครับ ไม่ใช่เสียงพี่ผู้หญิงอ้วนฮาคนเดิมนะครับ แต่เป็นเสียงของพี่กระเทยมั่นคนนึง เรียกทั้งเสียงฮา เสียงหัวเราะ และรอยยิ้มจากเพื่อนๆได้ทั้งคณะเลยครับ ผมหยุดวิ่ง และหันไปมองไอ้เท่ห์ที่วิ่งตามมาอีกครั้ง มันก็หันมายิ้มให้ผม พร้อมกับก้มลงหอบๆ เพราะเนหื่อย ก่อนจะเดินกลับเข้าไปหาที่รวมพลอีกครั้ง
.
.
.
ผมเอื้อมมือไปหยิบแผ่นเพลงที่พวกติดรถตลอด เป็นเพลงที่วงดนตรีของผมเล่นกันเอง ซึ่งมีผมเป็นมือกีตาร์ และไอ้เท่ห์เป็นนักร้องนำ วงที่เริ่มจากความบ้าบิ่นของพวกผมและเพื่อนเมื่อตอนอยู่ปี 2 ที่พวกเราเอาแต่สนใจแต่เบ่นดนตรี จนลืมเรื่องเรียน ขนาดเรื่องหญิง ยังไม่มีเลย
ซีดีเพลงเล่นแทร็กแรก ด้วยเสียงดนตรีที่ก้องหู ฟังตอนไหนก็ปวดตับ แต่มันช่างกระชับด้วยมิตรภาพของพวกเราทั้งวง และแน่นแฟ้นขึ้น ทั้งผมและมัน
.
.
.
.
หลังจากวันนี้ ผมกับไอ้เท่ห์ก็สนิทขึ้นเรื่อยๆ และก็เป็นที่จับตามองเป็นพิเศษไม่ว่าจะเป็นรุ่นพี่ หรือ พวกเพื่อนร่วมคณะ จนไอ้เท่ห์ได้รับโหวตให้เป็นประธานรุ่น ผมกับมันก็ยิ่งเป็นที่รู้จักไปใหญ่ ไปไหนมีแต่คนยิ้ม มีแต่คนทัก เป็นช่วงที่พวกผมมีรอยยิ้มของความเป็นน้องใหม่ในรั้วมหาวิทยาลัยเป็นอย่างมาก
แต่ใครจะไปรู้ ว่ารอยยิ้มจากไอ้เท่ห์ มันคือการฝืนสุดชีวิต เพราะมันพยายามแสร้งทำเป็นมีความสุขเพื่อให้คนอื่นๆ มีความสุข แต่มันกลับต้องนั่งคิดมาก กับเรื่องใกล้ตัว ที่ยากจะทำใจ
“หมอบอกว่าแม่กูจะอยู่ได้ไม่ถึงสามวันแล้ววะ” นี่คือเหตุผลของความเศร้าของมัน
“มึงทำใจดีๆไว้นะเว๊ย หมอเค้าทำเต็มที่แล้ว แม่มึงจะได้ไปดีไง” ผมยอมรับครับ ว่าปลอบใจใครไม่เก่งเลย ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม
“เออๆ ก็กำลังทำใจ ... แต่มันก็ยากเย็นเหลือเกิน” ผมตบบ่ามันไปสองครั้ง ก่อนที่จะชวนมันออกไปเรียนค่อวิชาต่อไป
หลังจากนั้นแม่มันก็เสีย พวกผมวุ่นอยู่กับงานศพแม่มันพักใหญ่ มันเองก็ทำใจอยู่นานเหมือนกัน จากหนุ่มหล่อขรึม ซ่อนความเฮฮา กลับกลายเป็นหนุ่มเงียบ ที่เก็บกด คิดอะไรอยู่คนเดียว ผมเห็นตอนนั้นแล้วเป็นห่วงมันจริงๆ
“เอ๊ย ไอ้เท่ห์ ไปเล่นบาสไป” ผมชวนมันไปเล่นบาส เมื่อเห็นมันนั่งขรึมอยู่ใต้ต้นไม้
“เอาเหอะวะ กูอยากนั่งคิดอะไรคนเดียว” มันตอบผมกลับมา แต่สายตายังมองอยู่ที่เดิม
หลังจากนั้นผมก็ชวนมันทำกิจกรรมหลายอย่าง เพื่อให้มันเลิกคิดมากเรื่องแม่มัน แต่ก็ไม่ได้ผม จนมาลงเอยที่การฟอร์มวงดนตรีนี่แหละครับ ... มันถึงกลับมาเป็นไอ้เท่ห์คนเดิม
.
.
“ดูไว้เลย นี่คือเรื่องจริง สิ่งที่เธอได้เห็นคือน้ำตาจากความเสียใจ ปวดร้าว ... เหมือนโดนอะไรทิ่มแทงใจ
แต่เธอกลับหัวเราะให้คนกำลังเสียใจ ไม่ตลกเลย .... ”
เสียงเพลงที่ไอ้เท่ห์ได้ร้องในแผ่นซีดี ยังคงดังต่อไป นึกถึงตอนนั้นที่พี่อ่ำ อัมรินทร์กำลังดัง เราร้องเพลงนี้อย่างขำขัน แต่พอกลับมาฟังตอนนี้ อารมณ์ตอนนี้ มันช่างไม่ตลกเลยจริงๆ ...
ผมขับรถมาเรื่อยๆ ยังไม่รู้จุดหมายปลายทาง จนถึงที่ๆแห่งหนึ่ง ที่แห่งความทรงจำของเด็กม.ปลาย ยันมหาลัย ... “สยาม”
.
.
.
.
“ไอ้เท่ห์มึงดูสาวจุฬาคนนั้นดิวะ ใส่แว่นเต่อมาเชียว จะขยันไปไหนวะ แต่ก็น่ารักใช่ย่อยวะ” ผมชี้ให้ไอ้เท่ห์ดูผู้หญิงคนนั่นที่หอบหนังสือมาเยอะแยะ ใส่แว่นเต่อมาเชียว แต่ภายใต้แว่นนั้น ต้องมีแววตาที่น่าค้นหา และใบหน้าที่น่าดูยิง่นัก
“มึงเปลี่ยนมามองผู้หญิงตั้งแต่เมื่อไหร่แล้ววะ นึกว่ามองแต่ผู้ชาย” มันพูดสวนมาทำอาผมสะอึกเลยครับ ก็มันรู้นี่ครับ ว่าผมรสนิยมทางเพศเป็นยังไง
“เออ ผู้หญิงกูก็มองเว๊ย เอ๊ยๆ” ผมตอบไอ้เท่ห์ไม่ทันจบ ผู้หญิงที่ผมมองอยู่ก็เดินสะดุดกระโปรงที่ยาวลากพื้นของเธอล้ม ไม่เป็นท่า ผมรีบวิ่งเข้าไปช่วยเก็บเลยครับ
เก็บของเสร็จ เธอถอดแว่นเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดเหงื่อ ... เผยให้เห็นใบหน้าหลังแว่นหน้าของเธออย่างชัดเจน
“ขอบคุณคะ” ไม่น่าเชื่อจริงๆครับ ว่าสาวเอ๋อๆ เต่อๆคนนี้ จะน่ารักกว่าที่ผมคิดไว้ ไอ้เท่ห์ก็มองตาค้างเลย ..
“ไม่ ไม่เป็นไรครับ” จะว่าผมตกหลุมรักหรือยังไงก็ยอมครับ
แล้วเธอก็เดินจากไปราวกับนางฟ้ามาโปรดจริงๆครับ ไม่น่าเชื่อเลย
“มองอะไรมึง คนนี้กูจอง” ผมหันไปมองไอ้เท่ห์ที่ยังมองตาไม่กระพริบ ... กูเห็นก่อน กูก็ต้องมีสิทธิ์ก่อนเว๊ย
“อะไร ใครมอง สนที่ไหน ไปๆ ซ้อมดนตรีได้แล้ว เพื่อนรอห้องซ้อมแล้ว” แล้วมันก็ชวนออกเดินไปห้องซ้อมครับ อะไรว้า ยังไม่รู้จักชื่อเลยให้ตายสิ ... เดินไปโน้นแล้ว
.
.
.
.
ตอนนี้ผมจอดรถแล้วลงมาเดินเล่นที่สยามสแควร์ครับ อะไรหลายๆอย่างเปลี่ยนแปลงไปเยอะมาก ไม่ว่าจะเป็นร้านค้า ร้านนั่งเล่น มุนต่างๆที่ผมเคยทำกิจกรรรมร่วมกับเพื่อนๆ มุนเหล่สาว มองคนโน้นคนนี้
ผมเดินเข้าไปในร้านไอศกรีมชื่อดัง ที่โฆษณาทางทีวี ซเวนเซ่นนั่นแหละครับ ไม่รู้จะพูดให้ยืดเยื้อทำไม มีพนักงานหน้าตาน่ารักมาต้อนรับ แล้วถามว่ามากี่คน ผมยิ้มให้นิดนึงแล้วยกมือหนึ่งนิ้วเป็นสัญลักษณ์ว่ามาคนเดียว แล้วเค้าก็พาผมไปนั่งที่เบาะโซฟามุมใกล้กระจก มองเห็นผู้คนด้านนอกเดินผ่านไปมา ...
เวลาผมเศร้าๆ อารมณ์ไม่ดี หงุดหงิดอะไร ผมชอบมากินไอศกรีมครับ เพราะมันทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้นมาได้ทันที แม้จะแค่ชั่วขณะก็ตาม ... แต่ก็ดีกว่ารู้สึกแย่ตลอดเวลา ... ไม่ใช่เหรอ ??
.
.
.
.
.
“มึงไปซ้อมได้ดนตรีได้แล้ว เพื่อนมันโทรมาจิกกูแล้วเนี่ย” ไอ้เท่ห์เร้าเร่งให้ผมรีบไปซ้อมดนตรีครับ ก็ตอนนี้ผมกำลังนั่งรอสาวแว่นเต๋อเมื่อวานอยู่นิ
“เดี๋ยวดิมึง น้องเค้ายังไม่มาเลย วันนี้กูจะขอเบอร์โทรน้องเค้าให้ได้ มึงคอยดูกูนะ” ผมตอบไปอย่างมั่นใจ สายตาแน่วแน่ และก็เพ่งเล็งเป้าหมายว่าจะออกมาตอนไหน
“สัดเอ๊ย แล้วน้องๆมึงที่มหาลัยละ ไม่สนแล้วหรือไง แม่งเยอะแยะทั้งชายท้งหญิง” มันจะพูดทำไมของมันวะเนี่ย
“กูไม่ได้ชอบซักคนนึง ส่วนมากมันมาเกาะแกะกู เพื่อจะเข้าหามึงต่างหาก” ส่วนหนึ่งจริงๆ ที่จะเข้ามาจีบผม ส่วนมากผู้ชายทั้งนั้น เฮ้อออ
“อย่ามามั่ว ให้เวลาอีกสิบนาที ถ้าไม่มากูไม่รอแล้วนะเว๊ย” มันตอบมาสายตาก็ก้มอ่านชีสการบ้านต่อ ขยันอะไรขนาดนั้นเพื่อนผม
“เอ๊ย ไอ้เท่ห์มาแล้วๆ กูไปคุยก่อนแล้วนะเว๊ย” ไม่รอแล้วครับ ผมรีบวิ่งออกจากร้านที่นั่งอยู่ออกไปดักหน้าหญิงแว่นเต๋อคนนั้น
“สวัสดีครับ เจอกันอีกแล้วนะครับ บังเอิญจังเลย” พูดไปก็เกาหัวแก้เขินไป ผมชำนาญครับ เรื่องแบบนี้
“อ๋อ พวกคุณนั่นเอง คะ บังเอิญจริงๆ” เค้าหันมาเห็นผม และก็คงไอ้เท่ห์ด้วยที่เดินตามหลังมา
“ผมชื่อเวย์นะครับ ส่วนนี่เพื่อนผมชื่อเท่ห์ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” ไม่รู้ว่าเค้าอยากจะรู้จักหรือเปล่า แต่นาทีนี้ผมอยากให้เขารู้จักชื่อผมไว้
“ค่ะ ชั้นชื่อจิ๊บ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันคะ” แม้เธอจะตอบมาก้มหน้าไปด้วยความเขินอาย แต่ใครจะรู้ว่าความเขินอายของเธอตอนนี้น่ารักกว่าอะไรเลย
“แล้วจิ๊บกำลังจะไปไหนเหรอครับ ให้ผมไปส่งมั๊ยครับ” ผมพูดไปก็ดดนกระทุ้งศอกจากไอ้เท่ห์ไปพร้อมเสียงกระซิบ
“มึงจะไปไหนอีกวะ ... เพื่อนรอจะแย่แล้ว” อย่าเพิ่งมายุ่งไอ้เท่ห์ คนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม
“จิ๊บกำลังจขะเดินไปรอรถมารับนะคะ จิ๊บขอตัวก่อนนะคะ” ว่าแล้วจิ๊บก็เดินหลบไป
“เดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันใหม่นะครับ” ผมตะโกนตามหลังจิ๊บไป จิ๊บหันมายิ้มให้หนึ่งครั้ง ผมโบกมือบ๊าย บ่าย ตามหลัง ไป หันหลังกลับมาก็เห็นไอ้เท่ห์ยืนยิ้มตาลอยเชียว
“มองอะไรของมึง กูบอกว่าคนนี้กูจองไง” ผมจ้องมันตาเขียวเลยครับ
“เออหน่า กูก็ยิ้มทั่วๆไปให้กับ สายลม แสงแดด สองเรา ฮ่าๆ”
.
.
.
.
.
ผมทานไอศกรีมเสร็จ ก็ออกเดินไปที่มหาลัยชื่อดังใจกลางเมือง ย่านสยาม มหาลัยที่ใครหลายคนอยากจะเข้ามาศึกษา ผมไม่ได้จะเข้าไปเดินเล่นในมหาลัยหรืออะไร แต่อยากเข้ามาเดินเล่นในศูนย์หนังสือจุฬา เดินดูหนังสือ และย้อนความทรงจำครั้งเก่าๆ เมื่อวันวาน
.
.
.
.
“จิ๊บชอบอ่านหนังสืออะไรเหรอครับ” ผมถามจิ๊บพร้อมกับหยิบดูหนังสือการ์ตูนเล่มใหม่ที่เพิ่งออกมา หลังจากที่เรารู้จักกันสักพัก เราสามคนก็เป็นเพื่อนกัน และนัดกันมาดูหนัง เดินเล่นกันบ่อยขึ้น ย้ำนะครับ มากันสามคน ผมมักจะลากไอ้เท่ห์มาด้วยตลอด ... เขิน
“จิ๊บชอบเกือบทุกประเภทนั่นแหละคะ ถ้ามีเวลาก็จะอ่านหนังสือตลอดเลย” จิ๊บตอบผมพร้อมกับหยิบหนังสือจิตวิทยาเล่มหนึ่งขึ้นมา
“จิ๊บเคยอ่านเล่นนี้หรือยังครับ” ไอ้เท่ห์มันหยิบหนังสือเล่มนึงขึ้นมา
“Life on the rock เหรอคะ อ่านแล้วคะ ดีมากๆเลย เท่ห์ละอ่านหรือยัง” จิ๊บหันไปสนใจหนังสือที่ไอ้เท่ห์ยื่นให้ดู
“ยังเลยครับ เค้าบอกว่าหนังสือเล่มนี้ดี จริงเหรอครับ ถ้าดีจริงเท่ห์ว่าจะซื้อไปอ่านบ้าง” ไอ้เท่ห์เริ่มถามประเด็นต่างๆในหนังสือครับ เห็นสองคนนี้คุยกันเข้าขาแล้ว ผมก็ได้แต่ยืนยิ้ม ... บางทีนางฟ้า ก็ไม่สมควรคู่กับกามเทพไม่เหรอครับ กามเทพต้องช่วยให้นางฟ้ากับคนรักกัน แบบนี้หรือเปล่าครับ
.
.
.
.
.
ผมเดินเล่นมาเรื่อยๆจนเจอหนังได้หนังสือกลับมาอ่านหลายเล่ม นานแล้วที่ผมไม่มีเวลามาอ่านหนังสือเล่นแบบนี้ และนี่ที่ซื้อไปก็ไม่รู้ว่าจะอ่านหมดหรือเปล่า แต่อย่างน้อยมีติดบ้านไว้ประดับบารมีคงไม่เสียหายอะไร
ผมจ่ายเงินแล้วเดินออกมาด้านนอก มองดูรอบๆตัวเอง นี่ผมเติบโตขึ้นมากเลย เติบโตจากวันก่อนๆขึ้นเยอะ จากที่เมื่อก่อนที่เคยตามจีบคนนั้นคนนี้ จีบติดบ้าง ไม่ติดบ้าง สลับกันไป
.
.
.
.
“เวย์ ... มึงชอบผู้ชาย หรือ ผู้หญิงวะ” อยู่ๆวันนึง ไอ้เท่ห์ก็ถามผมขึ้นมาครับ
“กูได้หมดเว๊ย ถ้าคนๆนั้นกูชอบจริง กูอยากชีวิตด้วยจริงๆ กูไม่เกี่ยงว่าเพศอะไร ขอแค่กูอยู่ด้วยแล้วมีความสุข กูก็ชอบหมด” ผมตอบมันไปแบบนั้นครับ ถ้าเป็นตอนนี้เค้าคงเรียกผมว่า ไบ ใช่มั๊ยครับ แต่สมัยนั้นเรื่องแบบนี้ยังน้อย สังคมยังไม่ค่อยจะยอมรับ
“แล้วมึงไม่คิดชอบกูบ้างเหรอ” ไอ้เท่ห์ถามขึ้นมา ทำเอาผมหันหน้ามามองมันแบบงงๆ ว่าหมายความว่าอะไรกัน
“ก็มึงบอกว่า ชอบทั้งหญิง ทั้งชาย กูก็ผู้ชาย มึงไม่ชอบกูบ้างเหรอ” มันถามไปก้มหน้าอายๆไป จะอายทำเชี่ยไรเนี่ย น่ารักตายแหละ
“ชอบดิวะ ...” ผมมองหน้ามันตอนนี้มันหน้าเหวอมากเลยครับ ท่าทางจะตกใจมาก สัดทีแรกมาทำเขิน
“หรือมึงจะให้กูเกลียดมึง” ผมตอบมันไปพร้อมกับยิ้มให้ แต่มันยังไม่หายตกใจ
“ก็กูกับมึงคบกันแบบเพื่อน เพื่อนยังไงก็ต้องเป็นเพื่อนสิวะ จะให้กูรักเพื่อนตัวเองได้ไง บางคนบอกว่า มิตรภาพ เดินกันคนละเส้นทางกับความรัก แต่ระหว่างกูกับมึง มันอยู่บนทางเดียวกันได้” ตอนนั้นผมตอบมันไปแบบนั้น ผมก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมตอบมันเหมือนกัน ว่าผมรู้สึกอย่างไรกับมันแน่ มันไม่พูดอะไร ได้แค่ยิ้มให้ผม เป็นรอยยิ้มที่จริงใจ และเป็นมิตรกับผมเท่าที่เคยได้รับมา ผมยังจำได้จนทุกวันนี้เลย ...
“แล้วมึงชอบจิ๊บหรือเปล่า” ผมพยายามกลั้นใจถาม เพราะหลายสัปดาห์ที่ผ่านมา ผมกลับรู้สึกถึงความสัมพันธ์ที่คืบหน้าของทั้งสองคน
“ทำไมมึงถามกูแบบนั้นวะ มึงจีบจิ๊บไม่ใช่เหรอ” มันทำหน้างง คิ้วสองข้างจะพันกันแล้วครับ
“กูจีบเค้า ก็ไม่ได้แปลว่าเค้าจะชอบกูนี่ ท่าทางเค้าจะชอบมึงมากกว่า ไม่ใช่เหรอ” ผมตอบมันไป พร้อมกับทอดสายตาออกไปข้างนอก ไม่อยากคิดอะไรตอนนี้ครับ
“เค้าไม่ชอบกูหรอก มึงคิดไปเอง” มันยังเถียงผมครับ
“แล้วถ้าเค้าชอบมึง มึงจะชอบเค้ามั๊ย ไม่สิตอนนี้ทึงก็ชอบเค้า กูแค่อยากให้มึงตอบกูเฉยๆ ว่ามึงชอบเค้ารึเปล่า” ผมหันหน้าไปถามมันแบบเอาจริงเอาจังครับ
“อืม กูชอบจิ๊บ” คำตอบที่จะยืนยันเหตุการณ์ต่อไปของผมกับมันออกมาแล้วครับ เหตุการณ์ต่อไปของเราสามคนมันไม่เห็นจะยากเลย ในเมื่อเค้าสองคนรักกัน แล้วผมจะเข้าไปเกี่ยวทำไม
“เห็นมั๊ยสัด ... ก็แค่นี้ ไปๆๆ ไปหาจิ๊บกันดีกว่า ป่านนี้รอแย่แล้ว” ผมพูดพร้อมกับลากไอ้เท่ห์ไปหาจิ๊บ ...
.
.
.
.
ตอนนั้นผมจำได้เลย ว่ากว่าจะทำใจยอมรับว่าเพื่อนผมคบกับคนที่ผมชอบ เป็นเรื่องยากมาก แต่เมื่อผมลองคิดเปรียบเทียบระหว่างจิ๊บ ที่ผมมีความรักให้ กับไอ้เท่ห์ ที่ผมมีทั้งความรัก และ มิตรภาพให้มัน แล้วจะมีเหตุผลอะไรกันที่ผมจะไม่เลือกไอ้เท่ห์ เมื่อผมได้ถึงสอง ในแค่คนๆเดียว
แม้ว่าตอนนั้น จิ๊บจะเป็นแฟนกับไอ้เท่ห์แล้ว แต่พวกเราสามคนก็ยังไปไหนด้วยกันตลอด ความรู้สึกดีๆที่ผมมีให้จิ๊บก็ไม่เคยหายไป จนพวกมันแต่งงานกัน คนที่ยืนข้างเจ้าบ่าวก็คือผม หรือแม้ในวันที่จิ๊บเสียชีวิตไป คนที่ยืนข้างไอ้เท่ห์ก็คือผมที่คอยให้กำลังใจอยู่เช่นเดียวกัน และความรักที่ผมมีทั้งหมด ผมก็มอบให้กับตัวแทนจิ๊บ ทายาทความรักของทั้งสองคน ไม่แปลกเลยที่ผมจะรักเจเจเหมือนกับลูกของผมเอง ไม่แปลกจริงๆ
ผมเดินออกมาเรื่อยๆ เอาไอพอดขึ้นมา เสียบหูฟังเข้าทั้งสอง กดเพลงที่ฟังทุกครั้งทีรู้สึกแบบนี้ เปิดเสียงให้ดังสุดเดินมองผู้คนที่เดินสวนไปสวนมา ในที่ๆมีคนเดินผ่านไปผ่านมาเยอะแยะ แปลกที่ไม่มีคนที่ผมรู้จักเลยแม้แต่คนเดียว
ถ้าหากตอนนี้เจอคนรู้จักบ้างคงดี อย่างน้อยๆ จะได้ชวนคุย จะได้รู้สึกมีเพื่อนขึ้นบ้าง
ความรู้สึกเหงาตอนนี้จะได้หายไปบ้าง ...
ไม่รู้จะพูด จะเพ้อกับใครดี
แต่ขอเถอะ
โปรดส่งใครมารักฉันที ...
จะต้องเหงากันอีกนานไหม ต้องนั่งถอนใจอีกกี่ครั้ง
จะต้องพบเจอกับรักที่ผิดหวัง กี่ครั้งถึงพอใจ
เปิดเพลงรักฟังอยู่คนเดียว มีรักข้างเดียวมันเปลี่ยวหัวใจ
มองไปรอบตัวก็ยังไม่เห็นใคร ทำไมต้องเป็นเรา
* คอยปลอบตัวเองว่ามีสักวัน ที่เจอคนที่เขาจริงใจ
ยังคอยบอกตัวเอง ว่าต้องมีสักวัน แต่ว่ามันก็ไม่รู้เมื่อไหร่
** โปรดส่งใครมารักฉันที อยู่อย่างนี้มันหนาวเกินไป
อยากจะรู้รักแท้มันเป็นเช่นไร มีจริงใช่ไหม
โปรดส่งใครมาเป็นคู่กัน ที่ไม่ทำให้ฉันเดียวดาย
ช่วยมาทำให้ฉันเข้าใจ และได้รักใครกับเขาสักครั้ง
มันอ้างว้างจนทนไม่ไหว พยายามห้ามใจ ไม่ได้สักวัน
อยากจะรู้จริงก่อนคนเขารักกันมันเป็นเช่นไร
ซ้ำ * , **
กับเขาสักครั้ง..
ช่วยมาทำให้ฉันเข้าใจ และได้รักใครกับเขาสักครั้ง
ผมปิดไอพอดเมื่อฟังเพลงที่อยากฟังจบ และเดินมาถึงรถที่จอดไว้พอดี ... เปิดประตูและเตรียมจะเข้าไปในรถ แต่ก็อยากจะมองรอบๆอีกครั้ง เผื่อจะมีคนรู้จักผ่านมาบ้าง ... แต่ก็เปล่า ... ไม่มีใคร
ผมจึงตัดใจและคิดไปว่า ใครมันจะมารู้จักกู ... กูมันบ้าไปแล้ว เฮ้อ กลับบ้านดีกว่า ...
ผมก้าวเข้ารถไปเต็มตัว และคงปิดประตูไปแล้วหากไม่ได้ยินเสียงนี้ ...
“คุณเวย์ !!!!!”
......................................................................
อ่าเฮ้อ ... ค้างหรือเปล่า..
ยกที่ 2 เร็วๆนี้
หัวข้อ: [ พี่เลี้ยงสุดซ่าส์ ... ป๊ะป๋าสุดเฮี๊ยว ] หนังสือมาแล้วนะ ได้กันหรือยัง ? (อ่าน 820593 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก