หัวข้อ: [fiction] เพราะเรากัดกัน (ผูกพัน) โดย aoikyosuke

[Lucifer]

 
พี่เรย์ ได้โปรด 
มาต่อเหอะนะ 

[a22a]

มาต่อด้วยนะคับ ผมชอบเรื่องนี้มากเลยมีหลายอารมณ์ดีคับ อ่านไปเศร้าๆเหงาๆดูเหมือนเป็นสีเทาๆไปหมดคับ ขอบคุณนะคับที่เอานิยายดีๆมาให้ผมได้อ่านคับ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

อิอิ ไม่ยอมโหวตให้ผมเยย ต้องปล่อยให้รอ ตอนสำคัญซะด้วย
คิกคิก
...................

เพราะเรากัดกัน (ผูกพัน) ตอน คนนี้ของทานใครห้ามยุ่ง



ไม่ต้องช่วยก็ได้กะอีแค่ปลดกระดุมเสื้อเนี่ย มันจะกระตือรือร้นอะไรกันนักหนา ไม่ต้องช่วยขนาดนี้ก็ได้เนอะ เหอะ เหอะ



อ้อนค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อของตัวเองด้วยความรู้สึกขัดเขิน แต่ทานตะวันกลับไม่ยอมให้ทำเอง ช่วยถอดไม่พอยังแตะริมฝีปากลงมาที่ข้างแก้มเป็นพัก ๆ



แล้วจะให้ทำยังไง ได้แต่พยายามตั้งสติให้ได้มากที่สุด มันเขิน แล้วก็รู้สึกแปลก ๆ ที่รู้ว่าตัวเองกำลังจะทำเรื่องแปลก ๆ แบบนั้นจริง ๆ



แล้วทำไมมันถึงไม่รู้สึกถึงความหวานแหววอะไรเลย ไอ้บ้าทานก็ทำหน้านิ่งเฉยขนาดนั้น จะตั้งใจอะไรนักหนา

ไม่พูดไม่คุย แถมยังไม่เห็นจะสัมผัสได้ถึงอารมณ์วาบหวามของอีกฝ่ายเลยสักนิด



"อาบน้ำด้วยกันนะ"



เออ ก็อาบไง อาบก็อาบ บอกว่าจะอาบน้ำด้วย และทานตะวันก็เดินลิ่วเข้าห้องน้ำไปเฉย ๆ ทิ้งให้อ้อนนั่งทำใจอยู่พักใหญ่ ก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นปลดกางเกงและชั้นในของตัวเองออก ผลัดเปลี่ยนเป็นผ้าขนหนู และตั้งสติอยู่นานกว่าจะก้าวขาเข้าไปในห้องอาบน้ำได้



ภาพที่เห็นคือทานตะวันกำลังยืนสระผม ใช่....ยืนสระผม สระผมอย่างตั้งอกตั้งใจเลยล่ะ

ไม่มีการหันหน้ามาหากันเลยสักนิด



ทำเหมือนไม่สนใจกันเลยด้วยซ้ำ



เรา....กำลังจะ...ทำเรื่องนั้นกันจริง ๆ ใช่มั้ยเนี่ย

มันก็เหมือนมาช่วยทานตะวันอาบน้ำมากกว่านะ เอ หรือว่ายังไงกัน



"เอ้า เข้ามาสิ ถอดผ้าขนหนูออกด้วย อาบด้วยกันเลย เนี่ย ฟองเข้าตาเลย มานี่สิ เดี๋ยวทานสระผมให้"

"แต่อย่าดีกว่า เดี๋ยววันนี้อาบเอง อ้อนก็เดี๋ยวค่อยอาบต่อจากทานก็ได้ ทานอาบแป๊บเดียว"

ครับผม ได้ครับท่าน กระผมยินดีทำตามที่ท่านสั่งทุกประการ

อ้อนรีบวิ่งหนีออกจากห้องน้ำแทบไม่ทัน เมื่อสายตาของตัวเองมองเลยไปถึงไหนต่อไหนเลยไปถึงทุกส่วนสัดของร่างกายของคนที่ยืนอาบน้ำสบายใจอารมณ์อยู่ในห้องอาบน้ำ

ใจเต้นแรง ร่างกายสั่นสะท้าน จนต้องเอามือกุมหน้าอกเอาไว้แล้วค่อย ๆ ทรุดกายลงนั่งบนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง

หน้าร้อนวูบ และเริ่มรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของร่างกาย

แง แง กูจะตายเพราะการทำเรื่องอย่างว่ากะคุณชายทานตะวันมั้ยวะเนี่ย ทำไมมันถึงได้ตื่นเต้นแล้วก็ทำให้รู้สึกกลัวได้มากขนาดนี้วะ จะทำยังไงดี ใครก็ได้ช่วยด้วย

อ้อนลงไปนั่งหน้าแดงอยู่บนพื้นและยกมือขึ้นลูบไล้แก้มของตัวเองอย่างเป็นกังวล

โห่ ร้อนวูบขนาดนี้เลยเหรอ แล้วนี่เลือดกำเดาจะไหลมั้ยวะเนี่ย ใจเย็น ๆ ใจเย็นไว้ ใจเย็นเข้าไว้ไอ้อ้อนอย่าคิดมาก ๆ ใจเย็น ๆ ใจเย็น

สองมือยกขึ้นสะบัดไปมาเพื่อไล่ความร้อนออกจากร่างกาย นับหนึ่งถึงร้อยเพื่อให้ใจเย็นมากกว่านี้

แต่ทันทีที่สมองเริ่มสั่งการภาพร่างกายที่เปียกปอนไปด้วยหยดน้ำและเรือนร่างที่ได้เห็น

เมื่อนึกถึงก็พาลจะไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาดื้อ ๆ

เอาแน่เหรอวะ แน่เหรอเนี่ย กลัวนะโว้ย ไม่ใช่ไม่กลัว จริงสิ แล้วมัน ทำเรื่องอย่างนั้นเป็นด้วยเหรอ

รู้วิธีมีอะไรกับผู้ชายหรือไง

เฮ้ยยยยยยยย....

แล้วยังไงต่อเนี่ย

อย่าบอกนะว่า ไอ้ทานมันจะ จะ จะ อร๊ากกกกกกกกกกกกกกก ไม่เอาด้วยคนนะโว้ยทำตรงนั้น ตรงโน้น ตรงนี้กันงั้นเหรอ จริงเหรอเนี่ย จริงใช่มั้ย หรือไม่จริง หรือจริง ใครก็ได้ช่วยตอบทีว่ามันยังไงกันแน่เนี่ย

"เอ้า อาบน้ำได้แล้วอ้อน ไปนั่งทำอะไรบนพื้น นั่งรอบนเตียงก็ได้นี่ "

มาไม่ให้สุ้มไม่ให้เสียง แล้วดูสภาพพี่ท่าน นุ่งผ้าขนหนูตัวเดียว เดินหัวเปียกโชกมายืนทำหน้าเซ็กซี่อะไรตรงนี้

"ไปอาบน้ำได้แล้ว เร็ว ทานอาบแค่สิบนาทีอ้อนก็อาบแค่สิบนาทีพอ แล้วไม่ต้องใส่เสื้อผ้าออกมานะ ไม่อยากจะบอกว่เป็นคำสั่ง รู้ไว้บ้างก็ดีว่าเสื้อผ้าไม่จำเป็น"

เหวอสิครับ เสื้อผ้าไม่เห็นจำเป็น เหอ เหอ เหอ เอาจริงเหรอครับเนี่ย

ทานตะวันพูดออกมาทั้งที่ยังทำหน้าเฉย แถมยังก้มลงไปคว้าผ้าขนหนูมาโยนคลุมที่ศรีษะของอ้อนซะอีก

ส่วนตัวเองเดินไปคว้าผ้าขนหนูอีกผืนมาเช็ดที่เส้นผมและยืนทำหน้านิ่งเฉย อยู่หน้ากระจกไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยสักคำทั้งที่ภายในใจกำลังครุ่นคิด

หนูน้อยแก้มแดงครับ ให้มันรู้กันไปเลยว่าลงทุนทำขนาดแล้วจะไม่รู้สึกจนจิตใจเตลิดเปิดเปิงไปถึงไหนต่อไหน

คอยดูเถอะ จะทำให้ลืมผู้หญิงคนนั้นให้ได้

แล้วจะทำให้หลงรักทานเหมือนที่ทานหลงรักอ้อน

จะทำให้อ้อนไม่ไปมองหาใครอีกเลยตลอดชีวิตนี้ เพราะทานจะยึดอ้อนไว้เป็นของทานคนเดียวเท่านั้น

อ้อนค่อย ๆ หยัดกายลุกขึ้นอย่างช้า ๆ ก่อนจะแอบเหลือบสายตามองหน้าคนที่ยืนนิ่งอยู่หน้ากระจก

ทำไมแม่งเฉยได้ขนาดนี้วะ หรือว่าไม่จริงที่ว่ามันขอมีอะไรด้วย

หรือว่าจะหูฝาดคิดไปเอง เหอะ เหอะ เหอะ

มึงหนอไอ้อ้อน มึงต้องบ้าคิดไปเองแน่เลย

อ้อนยังคงคิดปลอบใจตัวเองและเดินถือผ้าขนหนูก้าวเท้าเดินเข้าห้องน้ำไป ปลดเสื้อผ้าออกวางทิ้งไว้และยืนเปิดน้ำให้น้ำรดหัว เผื่อความเย็นจะช่วยให้หายบ้าได้บ้าง

เฮ่อ เจอน้ำเย็น ๆ เข้าไป

รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย

มือกำลังจะคว้าหยิบแชมพูมาสระผมแต่มีคนส่งขวดแชมพูให้ ไม่ต้องหันไปมองให้เสียเวลาก็รู้ว่าเป็นใคร เพียงเท่านั้นอ้อนก็แทบทรุดนั่งกับพื้นเพราะรู้แล้วว่าเวลานี้ตัวเองกำลังต้องเผชิญหน้ากับใคร ทั้งที่ร่างกายเปลือยเปล่าและอยู่ในสภาพที่ทำให้เลือดหมดตัวได้ง่าย ๆ

ม่ายจริง ท่านครับ ท่านทานตะวันท่านจะเข้ามาทำไมล่ะโว้ยยยยยยย เข้ามาทำอะไรตอนนี้ หน้า...หน้า...

หน้าแดงไปถึงไหนต่อไหนแล้วเนี่ย


...........
อ้อนเตรียมก้าวขาออกจากห้องอาบน้ำเพราะดูท่าว่าขืนอยู่ต่อเลือดคงได้ไหลทะลักหมดตัวแน่

แต่อ้อมแขนของทานตะวันที่คว้าร่างเอาไว้ ทำให้หนีไปไหนไม่ได้ กำลังจะอ้าปากพูด แต่ปลายจมูกที่กดลงที่ซอกคออย่างรวดเร็วและคลอเคลียไม่ยอมห่าง ทำให้ถึงกับสะดุ้งสุดตัว และยืนตัวเกร็งนิ่งค้างขยับร่างกายไม่ได้อยู่ภายใต้สายน้ำเย็นฉ่ำที่ยังคงหลั่งรินลงรดร่างกาย

"ปล่อยให้หนูน้อยแก้มแดงอาบคนเดียวก็ขาดทุนน่ะสิ เรื่องอะไรจะยอมง่าย ๆ ไหนดูซิ รู้สึกไปถึงขนาดไหนแล้ว"

ไม่ใช่แค่ปลายจมูกที่กำลังซุกไซร้อยู่แต่รวมไปถึง ฝ่ามือร้อนรุ่มที่โอบรัดอยู่ที่รอบเอวค่อย ๆ ระเรื่อยลงมาที่จุดกึ่งกลางของร่างกายของคนที่ยืนตัวแข็งทื่อ ตาค้าง

"อ่ะ ทะ ทาน ยะ อย่า อย่า อ๊ะ"

ยังไม่ทันพูดจบอ้อนต้องรีบใช้ฝ่ามือคว้าร่างกายบางที่แข็งของตัวเองเอาไว้กลัวจะถูกแตะต้องและหยอกเย้าให้รู้สึกไปมากกว่านี้

ใบหน้าเนียนแดงซ่านเมื่อก้าวเท้าถอยหนีแล้วสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่แข็งแกร่งกำลังเสียดสีอยู่บริเวณสะโพกจนสัมผัสได้ถึงอารมณ์ความรู้สึกของคนตัวโตที่กำลังหอบหายใจหนักและซุกไซร้ทั้งจมูกทั้งปากลงที่ลาดไหล่บาง

"อ้ะ ขอแตะหน่อยไม่ได้หรือไง หือ ปล่อยมือเถอะนะ...แล้ว...ลองมาแตะตรงนี้ดีกว่า"

น้ำเสียงหอบกระเส่าที่กระซิบแผ่วที่ข้างหู ฝ่ามือที่ลูบไล้ไปมาที่หน้าท้อง

อ้อนไม่คิดว่าตัวเองจะมีชีวิตปกติสุขได้อีกแล้ว วิงเวียหน้ามืดขึ้นมาดื้อ ๆ แต่มีหรือที่คนอย่างทานตะวันจะยอมปล่อยง่าย ๆ

กว่าจะทำให้ยอมได้ กว่าจะทำให้เลือกได้ กว่าจะได้มาเก็บไว้ทั้งหัวใจ

ต้องใช้ความอดทนมากแค่ไหนกัน

ไม่เคยทำให้ใครมากขนาดนี้ แล้วอยู่ดี ๆ จะปล่อยไปง่าย ๆ ได้ยังไง

"ทาน ทาน เฮ้ยทาน ตัวร้อนจนจะไหม้แล้ว ขอยกเลิกตอนนี้ได้มั้ยนะทานนะ ขอยกเลิก ฮื่อ อื้อ"

ไม่มีเสียงพูดไม่มีเสียงร้องประท้วงออกมาอีก

ฝ่ามือร้อนผ่าวของคนที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลังประคองใบหน้าของอ้อนที่ยืนตัวสั่นให้หันกลับมาเพื่อรับรสสัมผัสจากริมฝีปากที่แตะประทับลงมาเพื่อหยุดคำพูดที่ไม่อยากได้ยิน
...................

เพียงไม่นาน ความรู้สึกทั้งหมดกลับถูกดูดกลืนหายไปกับรสสัมผัสหวาน ๆ ร้อนรุ่ม

ทั้งที่ในคราวแรกเหมือนถูกบังคับยัดเยียดให้ตอบรับแต่รสชาติหวาน ๆ ที่ปลายลิ้นที่ได้สัมผัสกลับทำให้อยากตอบโต้และลองลิ้มชิมรสชาติของอีกฝ่ายไม่ต่างกัน

"ฮื่อ..อื้อ"

ปลายลิ้นนุ่มชื้นตอบรับพัวพันกระหวัดแนบแน่นกับคนตัวโตที่ถ่ายเทความร้อนรุ่มส่งมาให้ชิมรสชาด

อยากจะผละหนีห่าง แต่กลับถอนตัวไม่ขึ้นเมื่อได้ลิ้มลอง

รสจูบหวาน ๆ ที่ทำให้มึนเมา ไม่เป็นตัวของเอง จนทำให้ลืมความรู้สึกเขินอายไปชั่วขณะ และรู้สึกเพลิดเพลินกับสัมผัสที่ได้รับอย่างไม่น่าเชื่อ

สายน้ำที่รินรดร่างกายไม่ได้ทำให้ความร้อนรุ่มลดลงได้แม้สักนิดเดียว

"หนูน้อยแก้มแดง...ขอให้ทานได้กอดไว้หมดทั้งตัวเลยเถอะนะ"

น้ำเสียงทุ้มนุ่มกระซิบแผ่วเบาอยู่ที่ข้างหูของคนที่ไม่มีเรี่ยวแรงจะยืนได้อีก ปลายจมูกโด่งของคนพูดจูบซ้ำหนัก ๆ ที่ข้างผิวแก้มเนียนแดงระเรื่อยจนสัมผัสได้ถึงไอร้อนตลอดเวลา

คนฟังไม่มีสติรับรู้ หลับตานิ่ง ไม่ยอมปรือตาขึ้นดูเมื่อถูกประคองให้เดินออกมาจากห้องอาบน้ำทั้งที่ไร้เรี่ยวแรงและไม่หลงเหลือความรู้สึกที่เป็นตัวของตัวเองอีกแล้ว

ผ้าขนหนูถูกคว้ามาคลุมร่างกายของคนตัวเล็กที่ทำหน้าตายั่วยวนชวนให้หลงรัก

ลมหายใจที่หอบหนัก ริมฝีปากแดงช้ำที่กำลังรอรับความรู้สึกอีกครั้ง

ผิวแก้มและทั้งร่างกายแดงระเรื่อเมื่อถูกฝ่ามือร้อนรุ่มโลมไล้แตะสัมผัสอย่างเป็นเจ้าของ

"ไหวมั้ย ทานจะเช็ดตัวให้ก่อนนะ...เปียกไปหมดทั้งตัวแล้ว"

ทานตะวันประคองร่างของคนที่ได้แต่ขบริมฝีปากแน่น และพยายามเบี่ยงใบหน้าหนีทั้งที่ไม่ว่าหลบยังไงก็คงหลบไม่พ้น

เสียงหัวเราะแผ่วเบาของคนตัวโตช่างแกล้งยิ่งทำให้อ้อนหันหน้าหนีและด้วยความอาย ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำอะไรได้มากกว่านี้

"ตื่นซะขนาดนี้....ไม่ยักรู้ว่าหนูน้อยแก้มแดงเป็นพวกเครื่องติดไว"

ถูกพูดให้อับอาย แต่อ้อนก็ทำได้แค่ขบริมฝีปากตัวเองแน่น ในขณะที่ดวงตาที่หรี่ปรือได้แต่มองไปตามลาดไหล่กว้างเปลือยเปล่าของอีกฝ่าย ไม่กล้ามองต่ำลงมากว่านั้น

สิ่งที่รับรู้ได้คือทานตะวันเองก็มีอารมณ์ความรู้สึกไม่ต่างกัน

"อ้อน ได้ยินที่ทานพูดมั้ย อ้อนทำไมตาลอยแบบนี้ล่ะ"

ทานตะวันที่ยังคงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เอ่ยถามอ้อนที่ยังคงนิ่งนิ่งอยู่ในอ้อมแขนก่อนที่จะลงมือซับหยดน้ำจากร่างเปลือยเปล่าน่ามองและเอ่ยถามซ้ำ ๆ หลายครั้ง ทั้งที่ปลายจมูกยังคลอเคลียลาดไหล่ของคนในอ้อมแขนเล่น และบีบเคล้นเนื้อตัวที่ร้อนรุ่มของคนที่นั่งนิ่ง ๆ ทำตาเชื่อมและทำหน้าตาน่ารักให้ได้เห็น

.................

"จะเป็นลม"

คำตอบสั้น ๆ ง่าย ๆ แต่ได้ใจความทำให้ทานตะวันถึงกลับกลั้นรอยยิ้มเอาไว้ไม่ไหว รีบสะบัดผ้าขนหนูทิ้งและโอบประคองร่างในอ้อมแขนให้เอนราบลงนอนกับพื้น ส่งยิ้มหวาน ๆ ให้กับคนที่นอนตาปรือ และหันหน้าหนีไม่ยอมสบตา และค่อยๆ ก้มลงแตะหน้าผากเข้ากับหน้าผากของอ้อนและจูบซ้ำเบา ๆ ที่ข้างแก้มแดงเรื่ออีกครั้ง

"เราก็อาบน้ำด้วยกันออกบ่อยนะ แต่วันนี้ตื่นเต้นสุด ๆ ไปเลย รู้มั้ยว่า...ทั้งร่างกายและหัวใจของทานหลงรักอ้อนจนรู้สึกได้มากขนาดนี้แล้วเห็นมั้ย"

ปล่อยให้ตายไปตรงนี้เลยก็ได้นะทานเอ้ย แค่อายคงไม่พอใช่มั้ย ไม่รู้หรือไง ว่ารู้สึกกัยเรื่องแบบนี้มามากกว่าชั่วโมงแล้ว ไม่ยอมทำอะไรซะทีแบบนี้หมายความว่ายังไง ไม่ต้องเล้าโลมกอดจูบแล้วก็ได้ ขอร้องล่ะ

แค่นี้ก็จะทนไม่ไหวอยู่แล้ว แต่ว่าทั้งอายทั้งอยากทำจนจะสะกดกลั้นเอาไว้ไม่ได้อีกแล้ว ขอร้องเถอะนะ อยากจะทำอะไรก็รีบ ๆ ทำซะที อย่าพูดมากได้มั้ย จะทนไม่ไหวแล้วนะโว้ย

อย่าพูดอะไรอีกเลย ไม่มีแรงจะตอบหรอกนะในเวลาแบบนี้

ร่างกายมันทรมานซะจนบรรยายเป็นคำพูดออกมาไม่ได้ ขอร้องล่ะทาน ช่วยทำอะไรสักอย่างเถอะ อย่าเอาแต่แกล้งให้อายเลย

"เจ้าชายน้อย ช่วยด้วยเถอะ...ช่วยหยุดพูดแล้วทำอะไรกับร่างกายของเราซะที เราอยากทำจะตายอยู่แล้ว"

เป็นแค่ความคิดในสมองแต่หลุดมาเป็นคำพูด

ทานตะวันชะงักนิ่งและหัวเราะเสียงเบากับประโยคคำพูดของคนที่หลุดพูดความคิดของตัวเองออกมา

ส่วนอ้อนรีบยกมือขึ้นปิดปากของตัวเองเอาไว้แน่นและส่ายหน้าเป็นเชิงอยากจะบอกว่าไม่ได้ตั้งใจจะพูดอย่างนี้

แต่ก็สายเกินไปแล้ว เมื่อทานตะวันฝังรอยรักลงที่ซอกคอและลากไล้ปลายจมูกอย่างรวดเร็วลงมาที่ลาดไหล่ ทิ้งร่องรอยเอาไว้ทุกหนทุกแห่ง ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ยอดอกสีแดงเข้มที่แข็งขืนขึ้น ขบเม้มดูดดุนอย่างถูกใจและใช้ปลายนิ้วเคล้นคลึงยอดสีแดงเข้มอีกข้าง ปลุกเร้าอารมณ์ความรู้สึกของอ้อนให้ตื่นตัวได้มากยิ่งขึ้น

"อ๊า อา ทาน จะตายแล้ว ฮื่อ "

ฝ่ามือร้อนรุ่มเคล้นคลึงลงมาที่หน้าท้องของคนที่นอนหอบหายใจหนักลากไล้วนเวียนฝ่ามือไปทั่วและค่อย ๆ แตะสัมผัสลงมาที่ความแข็งขืนชูชันเปียกชื้น สัมผัสได้ถึงความข้นเหนอะจากส่วนปลายที่ตั้งชันเพราะความรู้สึกที่อยากปลดปล่อย คลึงเคล้นเพียงไม่นาน และรูดรั้งให้ตามจังหวะที่เจ้าของร่างกายต้องการ

"ชอบมั้ย หือ จะลืมผู้หญิงคนนั้นมั้ย ไหนพูดมาซิ"

อ้อนขบริมฝีปากแน่น และหลุดเสียงครางแผ่วเบาเพราะความรู้สึกที่ถูกปลุกเร้าให้ตื่นขึ้น เอวบางแอ่นร่างขึ้นรับสัมผัสที่ถูกปลุกเร้าอย่างรุนแรง เมื่ออีกฝ่ายแกล้งหยุดมือ ก็ได้แต่ปรือตาขึ้นมอง และร้องครางเสียงเบาในลำคอเมื่อถูกขัดใจ

"ทาน อ่ะ เราทนไม่ไหวแล้ว ขยับมือมากกว่านี้อีก เราทนไม่ไหวแล้วอย่าแกล้งได้มั้ย อย่าแกล้งเลย "

น้ำเสียงที่หอบกระเส่า ร่างกายที่สั่นระริก อยากได้รับการปลดปล่อย และพร้อมจะยอมรับทุกสิ่งทุกอย่างไม่ว่าจะถูกกลั่นแกล้งมากแค่ไหน

"ให้ทานเข้าไปสิ ยอมให้เข้าไปมั้ย หือ ถ้าอยากให้ทำมากกว่านี้..."

ฝ่ามือแกร่งหยุดการเคลื่อนไหวเมื่อร่างกายสูงใหญ่หยัดกาย เผยให้เห็นทุกส่วนของร่างกายจนหมด

"...เห็นมั้ย..ว่าทานก็อยากทำเหมือนที่อ้อนอยากจะทำเหมือนกันให้ทานเข้าไปได้มั้ย...ได้มั้ย"

ทานตะวันทอดสายตามองใบหน้าที่แดงซ่านพร้อมรอยยิ้มที่บ่งบอกให้รู้ว่าถูกใจกับท่าทางยั่วยวนชวนให้คลั่งไคล้ของอีกฝ่าย และอ้อนก็ได้แต่ส่ายหน้า และเบือนหน้าหนี ไม่กล้าจะมองให้มากกว่านี้ อยากจะร้องไห้ออกมาให้รู้แล้วรู้รอด เมื่อเห็นบางอย่างที่ไม่น่าจะสอดแทรกเข้าไปภายในร่างกายของตัวเองได้

"พาเข้าไปหน่อยสิ...ถ้ายอมรับเข้าไปได้ทั้งหมด...ทานจะได้รู้ว่าอ้อนเลือกทานแล้วจริง ๆ "

ทานตะวันเอื้อมมือคว้ามือของคนที่นอนนิ่ง และเบะหน้าเหมือนกับจะร้องไห้ รั้งให้มือเล็ก ๆ ที่สั่นเทาได้แตะต้องร่างกายที่รู้สึกไม่ต่างกัน เหมือนว่าอ้อนจะผละหนีแต่เมื่อถูกสีหน้าและแววตาที่บ่งบอกว่าคงเสียใจที่ไม่ยอมสัมผัสแตะต้องกลับคืนมาบ้างก็ทำให้ต้องยอมทำใจจับต้องร่างกายของทานตะวัน

"อา อ้อน อ้อน พาเข้าไปที อ้อนช่วยพาทานเข้าไปรับรู้ความรู้สึกของอ้อนบ้างเถอะ นะ ขอร้องล่ะ คนดีครับ ขอร้อง"


.................

น้ำเสียงที่ครางกระเส่า ใบหน้าที่บ่งบอกว่ากำลังอยู่ในอารมณ์ที่พร้อมจะระเบิดง่าย ๆ ทำให้อ้อนต้องยอมแยกเรียวขาของตัวเองออกกว้าง เกลี่ยไล้ไปมาที่ช่องทางคับแคบของตัวเอง

และค่อย ๆ ยัดเยียดส่วนปลายร้อนรุ่มใหญ่โตเข้ามาภายในร่างอย่างช้า ๆ

อายแต่ก็ต้องทำ ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าตัวเองกล้าทำแบบนี้ได้ยังไง

"เจ็บ ไม่เอาได้มั้ย แค่นี้ก็เจ็บแล้ว"

ทานตะวันยอมถอนร่างกายของตัวเองออก และลูบไล้ไปมาที่ส่วนปลายของร่างกายตัวเองอีกครั้ง

"งั้น...."

ฝ่ามือเอื้อมคว้าหลอดเจลใส ๆ ที่วางเอาไว้ใต้หมอนและเทชโลมใส่ส่วนปลายของร่างกายตัวเอง ทั้งที่ดวงตากลมโตยังจ้องมองนิ่ง

"ทำไมมีของแบบนี้ได้ หรือว่า หรือว่า อ๊า"

ไม่มีคำพูดใด ๆ อีก เมื่ออ้าปากจะพูดอีกครั้ง เรียวขาเนียนขาวกลับถูกแยกออกกว้าง ตามมาด้วยการที่ร่างทั้งร่างถูกกดลงกับฟูกนอน

ช่องทางที่ไม่เคยมีใครได้สัมผัสถูกสอดแทรกด้วยปลายนิ้วที่ชโลมความเย็นชื้นจนทั่วและแทรกเข้าไปภายในร่างกายอย่างรวดเร็ว

"โอ้ย เจ็บโว้ย เข้ามาได้ยังไง อ๊า เจ็บจะตายชัก"

เสียงร้องและใบหน้าที่ส่ายหนี ริมฝีปากที่ขบเม้มแน่น และสะดุ้งสุดตัว เมื่อถูกปลายนิ้วเคล้นคลึ่งภายในร่างกายอย่างเชื่องช้า เปิดทางให้สามารถรับความสุขที่จะได้รับอีกไม่นานได้มากขึ้น

"อา อ๊ะ " สะโพกมนแอ่นร่างเหยียดเกร็งค่อย ๆ รับความแปลกใหม่อย่างช้า ๆ และร้องครางเสียงเบา ปลายนิ้วที่เคล้นคลึงภายในร่างกาย แม้ไม่อยากยอมรับ แต่ร่างกายกลับค่อย ๆ ยอมรับอย่างช้า ๆ จากความรู้สึกเจ็บปวดกลายเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไม่เคยได้สัมผัส และเมื่อถูกถอดถอนความคับแน่นนั้นออกไป กลับช่วยเร่งความต้องการของร่างกายให้มากขึ้น

"ฮื่อ"

ปลายนิ้วจิกทึ้งที่ผ้าปูที่นอนค่อยคลายออก ก่อนที่เรียวขาจะเหยียดเกร็งและถึงกับต้องผวาร่างกายขึ้นเกร็งแน่นและโอบเรียวแขนรัดรอบแผ่นหลังกว้างของคนที่สอดแทรกความหฤหรรษ์ที่ไม่เคยคิดว่าจะต้องยอมรับเข้ามาอย่างรุนแรง

"อ๊า อื้อ ช้า ๆ ไม่ได้หรือไง จะทำให้ตายเลยใช่มั้ย ไอ้เจ้าชายบ้า เจ็บนะโว้ย ฮือ"

อ้อนรัวกำปั้นทุบกระหน่ำเข้าที่กลางหลัง และเสียงร้องครางยิ่งทำให้ทานตะวันลอบยิ้มอย่างพอใจและยิ่งกระแทกกระทั้นร่างกายของตัวเองเข้ามาจนสุดแรง จนลืมนึกถึงความรู้สึกของคนที่ต้องรองรับความรู้สึกรุนแรงนี้


..............
"อึ้ก สุดแล้วอ้อน ฮ่า อย่ามางอแงตอนนี้นะ...จะไม่ให้มีเวลาคิดถึงยัยบ้านั่นเลย"

ชอบมั้ย ดีมั้ย หือ แบบนี้ถูกใจหรือเปล่า จะลืมผู้หญิงคนนั้นได้แล้วใช่มั้ย ถ้าไม่ยอมเลิกไปให้เด็ดขาดล่ะก็จะทำให้ขาดใจตายไปเลย

ให้มันรู้กันไป ว่าจะยังจำผู้หญิงคนนั้นได้อีก

"ฮือ เจ็บ ออกไปนะ เอาออกไปเลย เอาออกไปเดี๋ยวนี้ แกล้งกันชัด ๆ ทำเพราะแค้นหรือไง บอกมาสิว่าทำเพราะแค้น จะบังคับให้ลบความทรงจำใช่มั้ย ฮือ ไอ้ทานบ้า ไอ้คนเลว ออกไปเดี๋ยวนี้ เอาออกไปนะโว้ยยยยย"

เพราะว่าเล่นสนุกมากเกินไป เห็นการแสดงความรักทางกายเป็นเรื่องสนุก

ทานตะวันชะงักนิ่งทั้งที่กำลังตื่นตัวอย่างถึงที่สุดอยู่ภายในความคับแน่นของร่างกายของคนที่นอนร้องไห้

โธ่โว้ยยยยยยยยย ไม่น่าเลย ไม่น่าทำให้อ้อนต้องรู้สึกแบบนี้เลยแต่จะให้ทำยังไง ในเมื่อยังไปไม่ถึงที่สุดของอารมณ์เลยสักนิด

ขอโทษนะ ขอโทษ ขอโทษที่ไม่คิดถึงใจของอ้อนเลย เอาแต่คิดถึงเรื่องของตัวเองขอโทษที่เอาแต่พูดจาร้าย ๆ ขอโทษนะ ขอโทษ

ทานตะวันหน้าเสีย เอนกายลงทาบทับร่างของคนรักและประคองใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยหยดน้ำตาเอาไว้

จูบประทับเบา ๆ ที่ข้างแก้ม แม้คนที่อยู่เบื้องล่างจะผลักไสให้ออกห่าง

"ขอโทษนะ ขอโทษ โอ๋ โอ๋ อย่าร้องไห้เลย ปลอบใจใครไม่เป็นไม่รู้หรือไง ไม่บังคับแล้วนะอ้อน ทานไม่บังคับหนูน้อยแก้มแดงแล้ว นะครับนะ อย่าร้องไห้เลย โอ๋ โอ๋ นิ่งซะนะคนดี"

เสียงกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหู ฝ่ามือที่สอดประสานเข้ากับฝ่ามือเล็ก ๆ เอาไว้แน่น

ทำให้คลายความรู้สึกเจ็บปวดลงไปได้บ้าง

"เอาออกก็ได้นะ เอาออกแล้ว ไม่ทำแล้วนะ อย่าร้องเลย"

ความคับแน่นเตรียมถอดถอนออกจากร่าง แต่เรียวแขนของคนที่ยังคงนอนร้องไห้กลับโอบรัดรอบแผ่นหลังของทานตะวันเอาไว้แน่น

"ไม่ ไม่ ต้องออก ออกแล้วก็ได้ แต่ทำเบา ๆ ได้มั้ย มันเจ็บ"

เพราะว่าอ้อนก็รักทาน

ถึงได้บอกว่าเจ็บก็ยอมได้

เพราะว่าทานตะวันง้อแล้ว

ถึงได้ยอมลดความน้อยใจลง

เพราะว่า อารมณ์เพริศไปถึงขนาดนี้แล้ว จะให้หยุดกลางคันใครจะไปทำได้

ไม่รู้เหตุผลจริง ๆ ว่าเพราะอะไรถึงได้ยอมเปิดรับและนิ่งรอการบอกรักทางร่างกายของอีกฝ่าย ด้วยการแยกขาออกให้กว้างขึ้น

"จริง ๆ นะ ไม่โกรธแล้วนะ งั้นคราวนี้จะไม่แกล้งแล้ว"

สะโพกแกร่งขยับกายบดเบียดอย่างเชื่องช้าเนิบนาบ กลัวว่าจะเป็นการทำหนูน้อยแก้มแดงที่น่ารักต้องรู้สึกแย่ ก่อนจะเริ่มกระแทกกระทั้นร่างกายเข้าหาเร็วขึ้น เมื่อรู้ว่าร่างกายเริ่มปรับให้ยอมรับได้มากขึ้นแล้ว

เม็ดเหงื่อใส ๆ หยดรินรดร่างกายเหมือนเพิ่งออกกำลังกายมาหนัก ๆ แต่ภายในที่ตอดรัดอย่างรุนแรงกลับยิ่งเร่งเร้าให้ไม่สามารถหยุดพักได้
..................
"อ๊า อ้อน รักทานให้มาก ๆ กอดทานให้แน่น ๆ อ๊า"

จังหวะร่างกายของคนที่ต้องรับความแข็งแกร่งถูกเร่งเร้ามากขึ้น ทั้งความเปียกชื้นที่เสียดสีไปมาที่หน้าท้องจนลุกชัน ก่อนจะถูกฝ่ามือแกร่งรูดรั้งให้อย่างรุนแรง และแอ่นกายขึ้นสูงอีกครั้ง เพราะถูกกระแทกบดเบียดคลึงเคล้นเข้าหา

"อึก อื้อ ทาน อ่ะ"

เสียงร้องครางของคนที่ถูกบดเบียดร่างกายยิ่งช่วยเร่งเร้าแรงอารมณ์ให้โหมกระพรือ และอยากรู้จักร่างกายของกันและกันให้มากขึ้น

ร่างสองร่างที่สั่นสะท้าน เรียวแขนที่โอบกอดแนบแน่น

จังหวะร่างกายที่สอดประสานกันอย่างลงตัวและยิ่งแรงรัวขึ้นทุกขณะ

"โอ้ย ทาน อ้อนไม่ไหวแล้ว อ๊า อึก อื้อ"

หยาดหยดที่ถูกกักเก็บมานานถูกปลดปล่อยออกมาจนหมดสิ้น พร้อมความรู้สึกที่เหมือนถูกฉุดกระฉากอยากรุนแรง

ความร้อนรุ่มที่ได้รับ จังหวะร่างกายที่สอดประสานกันอย่างรุนแรงเมื่อกระแทกกายเข้าหาและร่วมเป็นหนึ่งเดียวกัน

"ฮื่อ อ่ะ อือดีที่สุดเลยอ้อน อ่ะ อื้อ"

ทานตะวันกดแนบร่างกายลงมาอีกครั้งและแอ่นร่างเกร็งสะท้านเมื่อถูกความอบอุ่นที่โอบรัดร่างกายเอาไว้ บีบรัดอย่างรุนแรงเมื่อกระแทกกายลงมาเป็นครั้งสุดท้าย ร่างกายที่ถูกเก็บกดเอาไว้ถูกปลดปล่อยออกมาเป็นหยาดหยดหลั่งรินภายในช่องทางที่บับรัดจนหมดสิ้น

ทานตะวันนิ่งซบใบหน้าลงที่ซอกคอของอ้อนที่หลับตานิ่ง เรียวแขนที่โอบรัดที่รอบคอยังคงกอดรัดแนบแน่นไม่ยอมปล่อย

ลมหายใจที่หอบเหนื่อยและดวงตาที่หรี่ปรืออีกครั้ง กลับทำให้รู้สึกเป็นสุขมากกว่าที่เคยเป็น

"อ้อน เหนื่อยจังเลย เหนื่อยอะไรขนาดนี้ มีความสุขหรือเปล่า ชอบมั้ย หือไหนบอกซิว่าชอบหรือเปล่า"

น้ำเสียงที่เอ่ยถาม นัยน์ตาคมพราวระยับที่มองมาเหมือนหยอกล้อ

"ทาน เลือดจะไหลออกมาจนหมดตัวหรือเปล่าแบบนี้"

คนที่นอนนิ่งเงียบ เอ่ยถามออกมาด้วยความกังวลและยังคงหลับตานิ่ง

"เลือดไม่ไหลหมดตัวหรอกอ้อน แต่คงมีอย่างอื่นที่ต้องไหลจนหมดตัว"

ทานตะวันอมยิ้มและตอบออกมาเสียงแผ่วเบา ทั้งที่ยังหอบหายใจหนักส่วนคนฟังได้แต่ยกมือขึ้นปิดบังใบหน้าของตัวเองเพราะไม่รู้ว่าต้องทำยังไง

จนถึงขนาดนี้แล้ว ทำไมไม่อาย เพิ่งมารู้สึกอายเอาตอนที่ถูกล้อ

ทำไมถึงบ้าบอได้มากขนาดนี้

ทานตะวันนิ่งมองท่าทางแปลก ๆ ของอ้อนและได้แต่อมยิ้มไม่ได้พูดอะไรออกมา ไม่อยากจะต้องแกล้งให้คนน่ารักคนนี้ต้องอายมากไปกว่าที่เป็น

ร่างกายสูงใหญ่หยัดกายขึ้นอย่างช้า ๆ และถอดถอนร่างกายออกจากความคับแคบตึงแน่นทั้งที่ยังรู้สึกเสียดายความอบอุ่นที่โอบรัดเอาไว้

"ถ้ารู้ว่าทำอย่างนี้มันรู้สึกดีขนาดนี้ ทำไปตั้งนานแล้ว ไม่น่าปล่อยให้หนูน้อยแก้มแดงหนีรอดมาได้ตั้งนาน สองนาน"

ไอ้คุณชายทานตะวัน ไอ้บ้า ทั้งเจ็บ ทั้งเหนื่อย ทั้ง.......มันยังมาพูดเล่น

ไม่เอาแล้ว ไม่พูดแล้ว ยิ่งพูดยิ่งไปกันใหญ่ ไม่รู้จะทำหน้ายังไงแล้ว

"หลับตาซะคนดี นี่คือ คำสั่ง พักผ่อนนอนเถอะนะ วันนี้ทานจะไม่รังแกอ้อนอีกแล้ว หลับตาซะหนูน้อยแก้มแดง"

คำพูดที่ปลอบโยนอ้อมแขนที่กอดรัด ความหวานชื่นที่ได้รับ ทำให้อ้อนยอมหลับตาลงง่าย ๆ ภายในอ้อมแขนอบอุ่น

สิ่งที่รับรู้ได้ในตอนนี้ คือจะไม่ยอมเลือกใครอีกแล้ว

จะเป็นคนของทานตะวันเพียงคนเดียวเท่านั้น จะปลอบใจ จะอยู่เคียงข้าง และอยู่ด้วยกันให้นานแสนนาน

และตลอดไป

TBC...


 
โดย aoikyosuke 

[Jingjoh]

อ่านมะยู๋เยื่องเยยอ่ะเรย์
 

เค้าอ่านแล้วน้ำตาไหลได้ไงอ่ะ
 

[Poes]

เป็นของกันและกันแล้ว 


 

[A GE]

    เสร็จเรียบร้อยแล้วนะครับอ้อน    :teach:ต่อไปก็คงต้องคุยกันดีๆนะครับทาน  อย่ามัวแต่คิดจะครอบครองอ้อนไว้อย่างเดียวจนลืมคิดถึงจิตใจอ้อนล่ะครับ

[Just let it be]

และแล้วก็เป็นของกันและกัน   

หวังว่าจามีความสุขกันต่อไปนะ

อิอิ

[meeza31]

โหดีใจด้วยในที่สุดก็จบลงด้วยดี 

[~ScAreD:SAcreD~]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกซ์  

สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดด เลย คู่นี้ กว่าจะอ่านทัน แถมทันตอน ......... เหอ เหอ พอดีเลย

หวังว่าคงไม่มีอะไรค้างคาแล้วนะ


ลุงเรย์ ต่อด่วนค๊าบบบบ

[มูมู่น้อย]

โอวววว  สุดยอดด้วยคน 
ในที่สุดอ้อนก็มีวันนี้  ลุ้นระทึกมานาน  เขินแทนอ้อน     

จากนี้ขอให้มีกันและกันตลอดไป 
รออ่านต่อนะเรย์

[pae666]

อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาา             ในที่สุดก็ได้อ่านฉากซ๊าาาาาาที   

ทานกะอ้อนน่ารักมั่กมากกกกเลยอ่ะ หุๆๆๆ  น่านสินะ "ถ้ารู้ว่าทำอย่างนี้มันรู้สึกดีขนาดนี้ ทำไปตั้งนานแล้ว ไม่น่าปล่อยให้หนูน้อยแก้มแดงหนีรอดมาได้ตั้งนาน สองนาน"  เห็นด้วยกับทานตั้งนานแล้ววววววววว แหม...รู้ช้าเจรงๆ ไอ้เราก็ลุ้นจนก้นนั่งไม่ติดเก้าอี  ..อ่า..ซาบซึ้ง          

ขอตัวไปหุงข้าวแดงก่อนนะคะ  วี๊ดวิ้ว!!!~   

[pongsj]

แอแอ ในที่สุดก็ได้อ่านฉากนี้ของอ้อนกับทาน น่ารักมากเลยทั้งคู่ 

แต่กว่าจะได้อ่านจบนี้สิ อ่านไปได้ 5 บรรทัดก็ถูกเรียกประชุม

ไม่เข้าก็ไม่ได้ รีบไปประชุมทั้งน้ำตา  เพราะกำลังอ่านติดพันธ์เลย

แต่พอได้มาอ่านต่อ นี้คุ้มกับที่รอจิงๆ อิอิ

[Electrolyte]

เป็นของกันและกันแล้วเย้ๆๆ

[AcOustic_Guitar]

อิอิ ในที่สุดก็ได้กันสักที อิอิ   

[tor13]

 คืนนี้ต้องออกไปฉลองซะหน่อยน้องๆเป็นฝั่งเป็นฝาไปแร้ว

[Junrai_Hyper™]

ได้กันแล้วเหรอ

ยังไม่ได้อ่านอะ แปะไว้ก่อน

งานยุ่งโคดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

 

[tsuyu]

และแล้ว ทานก็ทำสำเร็จ

 

[THIP]

หุหุ ตอนนี้ที่รอคอย     
รู้สึกว่าเรตติ้งทะลุเพดานแล้ววววววววววว  เม้นต์กันตรึม   

[A GE]

    มารอความคืบหน้าคร้าบ 

[FOAM]

ทาน ม่ใช่ย่อยนะเนี่ย  มีเตรียมตัวช่วยด้วย


 

[● MaYa~Boy ●]

เห็นภาพมากมายเลยอ่ะคับ 555 

[a22a]

ในที่สุดอ้อนก็ตกเป็นของทานเสียที ชอบตอนนี้มากเลยคับน่ารักดี

[Just let it be]

คุณเรย์ยังม่ายมาต่ออีกเหยออออ


เปนกำลังใจให้เอาไป 1+  อิอิ 

[tor13]

รออยู่น่ะคราบ

[Junrai_Hyper™]

มาทันแระ

แล้วงัยต่ออะ

อยากรู้อะ

มาต่อด่วนคร้าบบบบบ

เอางี้นะ หนูบลู 10 เมนท์ 10 บวก

แต่ถ้าเกิน 10 เมนท์แล้วยังไม่มาต่อ เมนท์ ละ 1 ลบ 

 

ให้มันรู้มั้ง ว่าจะขาดใจตายยยยยยยย

ใครเห็นด้วยลงชื่อด่วนคร้าบบบบบ












ลป.

เมนท์นี้ 23 แล้วหนา ขอบอก

 

[pongsj]

เอางี้นะ หนูบลู 10 เมนท์ 10 บวก

แต่ถ้าเกิน 10 เมนท์แล้วยังไม่มาต่อ เมนท์ ละ 1 ลบ 

อิอิ ถ้าทำจิงมีหวังได้อ่านเรื่องนี้ วันละ 3 ตอนแน่ๆ อิอิ 

[tor13]

เห็นด้วยกับหมูพูห์

[~ScAreD:SAcreD~]

เห็นด้วยอย่างแรงเลย พูห์.......

แต่สงสารเพื่อนอ่ะ เพราะงั้น เพื่อนเรย์ค๊าบบบบ มาต่อโดยด่วน รอมานานล่ะ 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

อิอิ เพื่อนๆให้กำลังใจแบบนี้จะรีบมาโพสนะครับ
 
**********
เพราะเรากัดกัน (ผูกพัน) ตอน ก็เพราะว่าเรากัดกัน

เนี่ย....คนเนี้ย เนี่ยแหละคนเนี้ยแหล่ะ หันไปมองที่ไหน เนี่ย คนที่นั่งใกล้ ๆ นี่ไง
น่ารักนะ

แบบว่า.........คนมันน่ารัก ก็เลยอยากอวด เนี่ย แฟนผม เป็นไง น่ารักเปล่า น่ารักจริง ๆ ใช่มะ ไม่เชื่ออีก....ดูสิ น่าร้ากกกกกกกจริง ๆ นะ

ทานตะวันนั่งท้าวคางมองหน้าของอ้อนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม มองไปมองมา มองแล้วก็จ้อง
จ้องแล้วก็อมยิ้ม แถมยังเอียงคอทำหน้าตาใสซื่อ ยิ้มกริ่มไม่ยอมหันหน้าไปมองที่อื่นเลยสักนิด

"มองอะไร ไม่กินข้าวเหรอ ข้าวต้มออกจะน่ากิน"

จ๋า ข้าวต้มน่ากินเหรอจ๊ะ จ่ะ น่ากิน เนอะ น่ากิ๊น น่ากิน
ตามองหน้าคนที่ใช้มือจับช้อนคนข้าวต้มในชามไปมา หูฟังที่อ้อนพูด แต่ใจกลับคิดไปคนละทาง แล้วก็นั่งหัวเราะเสียงเบากับความคิดของตัวเองอยู่คนเดียว
จนคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไง

"อ้อนก็น่ากิน....เนอะ"

พูดไปแล้ว...แล้วก็ส่งสายตาหวานซึ้งไปให้คนที่แทบสำลักข้าวต้ม

"แค่ก ๆ เฮ้ยนี่มันคน....กิน...ไม่..ดะ...ทานทำอะไร คนเต็มเลยนะ"

พูดไม่ทันจบประโยคก็ต้องรีบปล่อยช้อนที่ถือเอาไว้ เพราะทานตะวันเอื้อมมือรั้งมือข้างที่ว่างไปแตะที่ปลายจมูก จะสะบัดหนีก็ไม่ได้ จะลุกขึ้นเดินหนีก็คงไม่ถูก
ได้แต่พยายามรั้งมือของตัวเองกลับ แล้วก็ได้เห็นว่าทานตะวันทำหน้างอด้วยความน้อยใจ

"อะไรเล่า จับมือแค่นิดเดียวก็ไม่ได้เหรอ...ไม่มีใครมองหรอกน่า...แล้วดูสิตื่นมาตอนเช้าแทนที่จะปลุกไม่มีเลยปล่อยเรานอนหนาวคนเดียวอยู่ได้"

เสียงบ่นงึมงำของคนตัวโตทำให้อ้อนนึกย้อนไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แล้วก็แทบอยากจะปล่อยช้อน ลุกขึ้นเดินหนีไปให้ไกล ๆ แต่ไม่รู้ว่าจะหนีไปไหน
เพราะเมื่อลุกขึ้นยืนทานตะวันก็ตามประกบไม่ยอมปล่อย แถมมือไม้ก็ยุกยิกไม่อยู่สุขจะกอดเอวบ้างล่ะ จะโอบไหล่บ้างล่ะ
ต้องคอยหลบสายตาคนที่มองมาอย่างสงสัย เดินออกมาไกล และค่อย ๆ ก้าวเท้าเดินอย่างช้า ๆ ท่ามกลางอากาศที่แสนสดชื่นในยามเช้า

"กอดได้มั้ยล่ะ หนาวจะตาย...."

เพราะสายตาที่มองมาเหมือนเอ็ดอยู่ในที ทำให้ทานตะวันหน้างอแล้วก็บ่นพึมพำเสียงเบา

"โอเคไม่ให้กอดก็ได้ ดีเลย จำไว้เลยนะ จำไว้"

ไม่ใช่ไม่ให้กอด แต่จะกอดกันเข้าไปได้ยังไง มันเขินโว้ยยยยยยยยยย พาลจะคิดถึงแต่เรื่องเมื่อคืนอยู่ตลอดเวลา แล้วจะให้ทำยังไงวะ
หน้าเนี่ยเห็นมั้ย หน้าจะไหม้อยู่แล้วไม่เห็นเหรอ

ยังจะแกล้งอีกหรือไง

ทำเป็นนิ่ง ทำเป็นเฉย ตัวเองไม่รู้สึก แต่คนอื่นรู้สึกจนแทบจะคลั่งแล้ว ทำไมไม่รับรู้กันบ้าง
แล้วไอ้ที่ลุกขึ้นมาตั้งแต่เช้าน่ะก็เพราะว่าถ้าขืนอยู่ต่อ คงได้ทำเรื่องอย่างว่ากันอีกแน่ แล้วจะให้ทำยังไงในเมื่อพอคิดขึ้นมาทีไร ใจคอมันก็สั่นไปหมด
ทำตัวไม่ถูก พูดไม่ออก แล้วก็อายซะจนไม่กล้าให้ทานตะวันเข้าถึงเนื้อถึงตัวแล้ว

แล้วจะให้บอกยังไง จะให้พูดยังไง พูดว่ากอดได้งั้นเหรอ ทำไม่ได้หรอกแบบนั้น จะทำได้ยังไงล่ะโว้ยยยยยยยยย

"ทะ ทาน .......เรา..เฮ้ยยยยย"

แล้วนี่มันอะไร ทำเป็นหน้าหงิกหน้างอ ทำเป็นโกรธ แล้วทำไมถึงทำแบบนี้ อะไรของมันอีก ชาวบ้านมองกันใหญ่แล้ว ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะโว้ย ไอ้ทาน ไอ้ ไอ้ โธ่โว้ย จะให้ทำยังไงเนี่ย

"เย่ .... ตัวเบานิดเดียวเอง แบบนี้อุ้มง่ายจะตาย เนอะ...ป่ะ เดินนานแล้วข้าวเช้าก็กินแล้ว กลับขึ้นห้องพักกัน ง่วงแล้ว อยากนอน"

อยากนอน ก็นอนทั้งคืนแล้วไม่พอเหรอ ยังจะนอนอะไรกันอีกนี่มันเพิ่งเช้า แล้วจะไปนอนทำไม

"ปล่อยเหอะ เร็ว คนมองกันใหญ่แล้ว อายเขา ทาน ปล่อยเร็ว ขอร้องเหอะ เดินเองได้น่ะ"

ร้องไปก็เท่านั้น ทำท่าจะดิ้นรนหนีก็ได้แค่นั้น เพราะนอกจากทานตะวันจะไม่ยอมปล่อยแล้ว ยังอุ้มเดินลิ่วๆ ไม่สนใจสายตาของคนที่มองมาด้วยความอยากรู้อยากเห็นเลยสักนิด

อ้อนได้แต่หันไปมองรอบข้างแล้วก็อยากจะเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนี พูดไปก็เท่านั้น เอ็ดไปก็เปล่าประโยชน์ในเมื่ออีกฝ่ายทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แถมซ้ำยังทำหน้าดุ
แล้วก็ทำท่าจะยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มโชว์สายตาชาวบ้านขนาดนั้น

ทำมายมันทำอย่างนี้ว๊า อายบ้างม้าย ชาวบ้านเขาจะคิดยังไงเนี่ย คนมองกันใหญ่แล้วนาคร้าบบบบบ

"ปล่อยเหอะ คนมองกันเต็มเลย"

ก็ให้มองไปสิ แฟนผมจ็บขา ขาเขาเจ็บ แล้วมองกันทำไม ก็แค่บริการแฟน เมื่อคืนก็หักโหมไปขนาดนั้น เช้ามาผมก็อยากให้แฟนผมไม่ต้องเดินให้เมื่อยแค่นั้นเอง
แล้วคุณจะมองกันทำไมครับ อ๋อ รู้แล้ว น่ารักใช่ม้าย ดูสิ ทำหน้าตาเลิ่กลั่ก หันซ้ายหันขวา แล้วทั้งหน้าก็แดงไปหมด ลามไปจนถึงคอแล้ว

อ้อนเอ๋ย หนูน้อยแก้มแดง

หนูน้อยแก้มแดงเพลียแล้วแหละ นี่ไงดูสิ เหมือนจะไม่สบายแน่ ๆ เลย ต้องพากลับไปปฐมพยาบาล ไม่งั้นไม่หายไม่รู้ด้วยนะ

 
.............

"อือ ทานอยากจะร้องไห้แล้วนะ....คราวนี้คงไม่มีหน้าไปไหนได้แล้ว...อายชาวบ้านเขาจริง ๆ"

ร่างของคนในอ้อมแขนถูกวางลงหน้าประตูห้องพัก แล้วทานตะวันก็ยืนอมยิ้มอย่างถูกใจ ที่คนน่ารักตรงหน้าเอาแต่ก้มหน้าก้มตาไม่ยอมเงยหน้าขึ้นสบตากันเลยสักนิด

ก็บอกแล้ว ว่าแฟนทานเอง.......เห็นหรือยังว่าน่ารักขนาดไหน เนอะ

"อ้อน เจ็บขาเหรอ จะก้มลงไปดูขาหรือไง นี่ มองหน้าทานสิ หน้าทานน่ามองกว่าตั้งเยอะ มองเร้ว นี่ไง นี่ไง"

ทานตะวันก้มหน้าลงไปหาคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าแล้วก้มลงไปหา กระซิบบอกเสียงเบาที่ข้างหูของคนที่ยืนหน้าแดงแล้วก็ทำหน้าตาน่ารักจนอยากรักให้มาก ๆ

"ไม่ต้องเลย เออรู้แล้วว่าหล่อ หน้าตาดี จะมองทำไมมากมายพอแล้ว"

พอตรงไหน มองหน้าทานสิ นะ นะ นะ นะ อยากให้มองนี่ ก็อยากให้มองหน้าทานนี่ นะอ้อนนะ อ้อน อ้อน อ้อน

"ไม่เอา...ทำไมอ่ะ ไม่อยากมองเหรอ ทานไม่ดีตรงไหนวะ หรือว่าไม่น่ามองเหมือนผู้...หญิง..คน..."

พูดยังไม่ทันจบประโยคแต่อ้อนก็เงยหน้าขึ้นมองหน้าคนพูดอย่างรวดเร็วทันใจ เพราะแค่คำว่าผู้หญิงคนนั้นคำเดียว.....ทำไมถึงได้....ทำไมต้องเอาไหมมาเกี่ยวข้องด้วย
จนถึงขนาดนี้แล้ว.......ยังจะคิดอะไรอยู่อีกหรือไง

"อ้อน....ก็..บางทีทานไม่แน่ใจว่าอ้อนยัง....จะคิดอะไรกับ...ผู้หญิงคนนั้นอีกหรือเปล่านี่"

ยิ่งพูดก็ยิ่งเข้าตัว ยิ่งเข้าตัวก็ยิ่งเป็นการขุดหลุมฝังตัวเอง อ้อนนิ่งมองหน้าของทานตะวันนิ่งงันอยู่อย่างนั้นและค่อย ๆ ก้มหน้าลงอย่างช้า ๆ
หันไปเปิดประตูห้องและลากขาเดินเข้าห้องพักอย่างรวดเร็ว

จนถึงขนาดนี้แล้วเนี่ยนะ

ขนาดนี้แล้ว ทานตะวันยังจะ ยังจะ.........ยังจะคิดแบบนี้อยู่อีกหรือไง ทำไมไม่เข้าใจกันเลย ไม่เข้าใจกันจริง ๆ ใช่มั้ย

เพราะรู้ว่าพูดเรื่องไม่ดีเข้าแล้ว ทั้ง ๆ ที่รู้ตัว แต่คนตัวโตก็ขบริมฝีปากแน่นและก้าวเท้าเดินตามเข้ามาในห้อง เดินไปทิ้งกายลงนั่งบนเตียงกว้าง
แล้วก็นั่งมองหน้าของคนรักที่ไปยืนอยู่นอกระเบียง

ก็........ไม่รู้นี่

ไม่รู้จริง ๆ

ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง

บางทีก็กลัวว่าอ้อนจะเปลี่ยนใจขึ้นมา หลงรักไปถึงขนาดนี้แล้วจะให้กลับไปเหมือนเมื่อก่อนไม่มีทางทำได้แน่
ถึงตัวจะอยู่ใกล้แค่นี้ แต่จะแน่ใจได้แค่ไหนว่าใจของอ้อนไม่ได้ไปอยู่ที่ไหน

คิดแล้วก็คิด แล้วก็ได้แต่คิด ก่อนจะหันกลับไปมองคนที่ยืนทำหน้าเครียดอยู่นอกระเบียงอีกครั้ง

นั่นน่ะ........เป็นมากกว่าคนรับใช้แล้วไม่ใช่เหรอ
เป็นมากกว่าคนที่อยู่ข้าง ๆ แล้วไม่ใช่หรือไง

อ้อนน่ะ.....เป็นของทานแล้วไม่ใช่เหรอ

ถ้า............จะรักษาเอาไว้.......ก็ต้องอ่อนโยนแล้วก็ถนอมให้มาก ๆ

แล้วทำไมถึงมานั่งอยู่บนเตียงแบบนี้ ทำไมถึงไม่เดินเข้าไปหา แล้วอ่อนโยนกับอ้อนให้มาก ๆ ล่ะ

คิดแล้วก็ทำ

คิดแล้วก็ลุกพรวดพราดขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว
รีบก้าวเท้าเข้าไปหาคนที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ เพียงแค่เอื้อมมือคว้า

เดินเข้าไปหาและค่อย ๆ วางมือลงบนลาดไหล่ของคนที่ยังยืนนิ่ง ค่อย ๆ โอบกอดเอาไว้ในอ้อมแขนให้คลายความหนาวเหน็บ
ซุกซบใบหน้าลงแนบที่ข้างแก้มของคนที่ยืนนิ่งเงียบอย่างช้า ๆ ก่อนจะเอ่ยกระซิบบอกเสียงเบา ด้วยความรู้สึกจากใจ

ไม่รู้ว่าอ้อนหายโกรธหรือยัง แต่ทานอยากให้อ้อนหายโกรธเร็ว ๆ ไม่อยากให้เสียใจ ไม่อยากให้ต้องทำหน้าแบบนี้
ไม่อยากให้ต้องทุกข์ใจ

"หนูน้อยแก้มแดง.....ทานรักอ้อนนะ...ขอโทษครับ...จะไม่พูดอะไรแบบนี้อีกแล้วจะไม่ทำให้เสียใจอีกแล้ว...สัญญานะ..ทานสัญญา"

TBC....
 
โดย aoikyosuke 

[THIP]

หุหุ คนแรก   
ตอนนี้ทานน่ารักดีเนอะ เหมือนเด็กอยากอวดแฟนเลย   
ปล. รี1 +1