พออ่านเรื่องนี้จบแล้ว.... มันมีความรู้สึกแบบว่าบอกไ่ม่ถูกจิงๆๆ
เพราะมันรวบรวมความรู้สึกไว้มากมาย ทั้งทุกข์และสุข
ในจะปมในใจของทั้งอ้อนและทานอีก ในช่วงแรกๆ หมั่นไส้ทานมากๆๆ ที่สุด
สงสารและเห็นใจอ้อนมากที่ต้องมาเจอคนแบบทาน แต่พออ่านไปอ่านมารู้สึกเห็นใจทานซะงั้น
เริ่มที่จะหลงรักทั้งสองคนซะแล้ว ยิ่งมาช่วงหลังๆ ที่ปรับตัวและปรับใจเข้าหากัน โอ๊ยอิจฉามากๆๆๆ
ยิ่งฉากที่เรียกน้ำตา น้ำตาก้อไหลพรากซะเต็มทีเลย บางตอนก้อนั่งยิ้มเปงบ้าอยู่คนเดียว
ขอบคุนคนแต่งและคนโพสต์นะคะ ที่นำเรื่องดีๆ มาให้ได้อ่าน