ตอนอ่านตอนแรก ๆ รู้สึกแบบนี้
รู้สึกว่าทำไมนายเอกถึงได้น่าสงสาร
ดราม่า ช้ำเลือดช้ำหนอง
ทรมานทรกรรมเยี่ยงนี้ อีตาทานนี่ก็เด็กโข่งใสซื่อ เลวบริสุทธิ์จริงจังตั้งแต่ต้นเรื่อง
แย่ยิ่งอ่านก็ดำดิ่งค่ะ อ่านแล้วรู้สึกว่าพอมาช่วงหลัง ๆ ภาษาในเรื่องลื่นปรื๊ดมาก
อ่านแล้วลื่นไหลไปกับเนื้อเรื่องไม่สะดุดเลย การพัฒนาของตัวละครทั้งสองตัว
เรื่องของแม่ พระเอก นายเอก ค่อนข้างพัฒนาได้ดีเลยทีเดียว
แอบอยากให้เขียนในส่วนของเรื่องอุบัติเหตุเมื่อสองปีก่อน ก่อนที่อ้อนจะกลายเป็นแบบนี้อยู่เหมือนกัน
แล้วชะตากรรมของไหม เหมือนจะตัดฉับไปนิดนึง
แต่โดยรวม ๆ ชอบการเติบโตของตัวละครมากค่ะ เจ้าชายทานตะวันจากคนไม่มีหัวใจ
ซื่อ+เลวบริสุทธิ์จริงจัง เพราะความเหงาที่ครอบคลุมจิตใจ เด็กที่ขวนขวายหาความรัก
หาคนที่จะรัก วิ่งตามความรักของพ่อแม่จนตกหลุมรักความอ่อนโยนใจดีของอ้อนที่ตัวเอง
เรียกว่าคนใช้ ไอ้เป๋ มาโดยไม่รู้ตัว วิธีการจีบพ่อคุณก็ตรงเป๋งอย่าให้บอกใครเชียว แต่อยากเจอผู้ชายแบบนี้
เหมือนกันนะ ถ้าได้เจอแม่จะคว้าไปเป็นแฟนทันที สาธุ!
อ้อนนายเอกผู้น่าสงสาร ยิ่งอ่านช่วงแรกยิ่งเศร้าใจ อยากกระโดดถีบพระเอกวันละร้อยรอบ
ตอนทานไม่สบาย ทั้งที่โกรธเกลียดแต่ก็ไม่ทิ้งไป จริง ๆ เป็นเด็กอ่อนโยนสินะ แต่อ่านไปแล้ว
รู้สึกช่วงหลังอ้อนดูแอบหื่นกว่านายทานมากกว่าที่เห็น
อยากอ่านภาคพิเศษอีกจัง แต่โดยรวมเนื้อเรื่องครบรสดีมากค่ะ มีเรื่องของครอบครัวด้วย
ชอบที่ทานสอนให้อ้อนไปอ้อนแม่ตัวเองให้สมชื่อ รู้สึกว่าบรรยากาศดูน่ารักอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
สรุปว่าถูกใจใช่เลยค่ะ ^^
เม้นต์ยาวไม่ว่ากันนะคะ เรื่องแรกที่อ่านของคุณ aoikyosuke เลยค่ะ
ไว้ไปตามอ่านอีกค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
