ไม่อยากบอกเริ่มง่วงแระ อิอิ กินข้าวเหนียวหมูย่างไป มึนตาปรือเลยครับท่าน อิอิ มาสั้นๆน้าให้หายคิดถึง จุ๊บๆๆ
(ตัดใจ)พอเดินกลับไปหาบอยกับเอก เอกก็หน้าบูดขึ้นมา
"อ้าว มึงไม่ไปกะพ่อหมีขาวมึงเหรอไอ้หญ้าแห้ง"
"ไม่อ่า พ่อหมีขาวไปลดน้ำหนักเนะ"
"อ้าว แล้วปุ่นล่ะ ไม่ไปลดหน่อยเหรอ"
"เอ๋เรามะอ้วนเนะบอย ไม่ลดอ่า"
"อ้วนยังกะหมู ไอ้หญ้าแห้งก้นใหญ่"
เอกล้อเลียน
"แอ่ะ มาว่าเราน้า นายล่ะปลาดุกผอมเนะ แสดงว่ามะค่อยได้กินข้าว อิอิ บอยๆ ไปกินมังคุดอีกเนอะ ไม่ให้ปลาดุกกินด้วย"
ดึงแขนบอยเดินนำหน้าไป ต่อล้อต่อเถียงกันไปตลอดทาง พอไปถึงห้องก็รีบปรี่เข้าไปหากล่องมังคุด
"เอาไปฝากหมีดำดีกว่าเนะ อิอิ เดี๋ยวเรามาน้า"
ญี่ปุ่นบอกเพื่อนแล้วหอบมังคุดกับเงาะใส่ถุงกระดาษ
"นายเอาไปให้พี่โฟคเหรอ เออดีนะ เห็นหน้าตาบูดๆเอาไปง้อหน่อยก็ดี"
บอยเสนอแล้วช่วยขนมังคุดใส่ถุง
"เดี๋ยวเรามาน้า อย่าทำอารายกันน้า"
หัวเราะคิกคักก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป เดินลัดเลาะทักคนนั้นคนนี้ก็มายืนอยู่หน้าตึกหอของโฟคก็ปาดเหงื่อ
"หนักเนะ"
เดินขึ้นตึกไป
"อาโหลๆ หมีดำอยู่หมาย"
โผล่หน้าเข้าไปมีโด่งนั่งอยู่บนเตียงอีกฝาก
"เอ้ยไอ้เปี๊ยก มึงมาหาไอ้โฟคเหรอ มันนอนว่ะ"
"เอ๋ ทำไมนอนเร๊วเร็วอ่า ยังมะมืดซะโหน่ย"
"มันเหนื่อยมั๊ง มึงอย่าไปปลุกมันล่ะ มันโมโหร้ายนะมึง"
โด่งขู่แต่กลัวที่ไหน เดินเข้าไปใกล้ๆ เห็นเฟียตนอนหลับอยู่ ท้าวคางดูหลับตาปริบๆ
"มึงหิ้วอะไรมาวะ ถุงเบ้อเร่อ"
"มังคุดเนะ เอามาฝากหมีดำ"
"อ้าว แล้วกูอ่ะ ไม่เอามาฝากกูบ้างเหรอ"
"เอ๋ พี่ก็รอให้หมีดำตื่นเนะค่อยขอเค้า อิอิ"
"อ้าวไอ้นี่ กว่ามันจะตื่นอีกนานว่ะ กูกินก่อนได้ไหมอ่ะ หิว"
"ไม่ได้เนะ เค้าเอามาฝากหมีดำ"
"เว้ย ใครมาหอนแถวนี้วะ"
โฟคโวยวายขึ้นหรี่ตาขึ้นดูก็เห็นญี่ปุ่นยิ้มแก้มปริอยู่ข้างๆ
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก มึงมาทำไรวะ"
"ก็มาหาหมีดำเนะ ทำไมนอนอ่า เหนื่อยหรา"
โฟคดันตัวลุกขึ้น โด่งยิ้มออกมา
"เออ มึงมีธุระอะไรกับกู"
"เค้าเอามังคุดมาฝากเนะ ลูกหย่ายน้า"
ยกถุงกระดาษในมือขึ้นอวด
"เออ แค่นี้ใช่ไหม กูจะนอน"
"แอ่ะ ทำไมอ่า คุยกะเค้าหน่อยเดียวเนะ คุยอีกๆ"
"เว้ย กูจะนอนมึงมากวนทำไมเนี่ย"
ทำหน้าเซ็งใส่ ญี่ปุ่นทำหน้าเอ๋อใส่
"เค้ามะได้มากวนเนะ แค่เอามังคุดมาฝากอ่า มะคุยก็ได้เนะ กลับดีกว่า"
ทำหน้าย่นใส่ทำท่าจะลุกขึ้น โฟคลังเลอยู่
"เออ คุยมาดิ มึงอยากคุยไรล่ะ"
"งอนเนะ ว่าเค้า ว่าเอาๆ"
ลุกขึ้นจริงจัง
"มีงอนเว้ย มีงอน"
โด่งล้อเลียน
"ให้พี่คนนี้กินมังคุดดีกว่าเนะ หมีดำมะต้องกิน เค้าอุตส่าห์แบกมาเนะ หนักเนะ"
มีบ่นเดินเอาถุงมังคุดยื่นให้โด่งรายนั้นตะครุบเอาทันที
"โห ลูกเบ้อเร่อเลยเว้ยไอ้เปี๊ยก หวานปากกูล่ะวันนี้"
"ไม่ต้องให้หมีดำกินด้วยเนอะพี่เนอะ"
หันไปมองมองทำหน้าย่นใส่ โฟคเองหน้าบึ้งอยู่
"มึงจะคุยหรือไม่คุย ไม่คุยก็กลับไป"
ตวาดขึ้น ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไม ญี่ปุ่นสะดุ้ง
"เฮ้ย ไอ้โฟค ไปตวาดมันทำไมวะ มันอุตส่าห์เอามังคุดมาฝาก มึงนี่ก็นะ"
โด่งหันไปดุโฟคบ้าง ญี่ปุ่นยังทำหน้าย่นอยู่
"ว่าเค้าอ่า ทำไมอ่า"
หน้าเริ่มเบ้ กำมังคุดไว้แน่น
"เฮ้ยไอ้เปี๊ยก อย่าร้องนะมึง กูเอาใจใครไม่เป็นนะโว้ย"
"มึงออกไปก่อนดิไอ้โด่ง"
โฟคพูดเสียงเข้ม โด่งรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องทันที
"อ่า ไปหนายอ่าพี่ เค้าก็ไม่อยู่เนะ"
ญี่ปุ่นจะเดินตามโด่งออกไป
"เดี๋ยวไอ้เปี๊ยก ไหนมึงบอกจะคุย"
"ไม่คุยเนะ ว่าเค้าอ่า นิสัยมะดี"
"มานี่ก่อนดิ กูไม่ได้ตั้งใจ"
"ชิ อย่ามาง้อเนะ เค้าม่ายใจอ่อนหรอก"
โฟคเดินเข้ามาดึงแขนไว้ ญี่ปุ่นพยายามจะปัดออก
"กูไม่ได้ตั้งใจ"
โฟคดึงญี่ปุ่นมากอดไว้ในอก กอดแน่นจนญี่ปุ่นขยับตัวไม่ได้
"แอ่ะ กอดเค้าไมอ่า เค้าจะกลับไปนอนเนะ"
"ทำไมวะไอ้เปี๊ยก มึงทำแบบนี้ทำไมวะ"
โฟคพูดออกมาเสียงขึม
"เค้าทำรายอ่า มะได้ทำอารายซะโหน่ย"
"กูปล่อยให้ไอ้หมีขาวมันแค่ปีเดียวนะ แต่หลังจากนั้นกูจะไม่ปล่อยแล้ว มึงไม่ต้องห่วง"
"เอ๋พูดรายอ่า เค้ามะรู้เรื่องเนะ"
ญี่ปุ่นไม่เข้าใจพยายามจะหันหน้ามาถาม
"มึงไม่ต้องเข้าใจหรอก แต่อย่าพยายามเข้าใกล้กูอีก เดี๋ยวกูอดใจไม่ไหว มึงเข้าใจไหม"
"เอ๋ หมีดำน้าที่เข้ามากอดเค้าอ่า เค้าจากลับแล้วเนะ"
ไม่รู้เรื่องจริงๆ โฟคเม้มปากหนัก
"มึงกลับไปได้แล้ว ถึงเวลากูจะเข้าหามึงเอง"
โฟคดันตัวญี่ปุ่นให้ออกจากห้องไป แล้วปิดประตู ญี่ปุ่นยืนงงอยู่หน้าห้อง ส่วนโฟคทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ทุบหัวตัวเองอยู่ ญี่ปุ่นเดินลงจากตึกด้วยความสับสน
"หมีดำเป็นไรอ่า"
เกาหัวแกรกๆ
"อ้าวกลับแล้วเหรอไอ้เปี๊ยก เป็นไงวะ"
โด่งที่ยืนอยู่ตรงบันไดถามขึ้น
"เอ๋ ม่ายรู้อ่า หมีดำพูดอะไรม่ายเข้าใจเนะ"
"เออน่า สักวันมึงก็เข้าใจเองล่ะ ทำอย่างที่มันบอก"
โด่งเองก็พอจะเข้าใจ ญี่ปุ่นยิ่งงงเข้าไปใหญ่เดินกลับหอตัวเอง
"บอยๆ"
ญี่ปุ่นร้องเรียก วันนี้แปลกที่สองคนไม่แสดงความรักกัน เพราะเอกมัวแต่นั่งกินมังคุดปากม่วงอยู่ บอยเองก็นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียง
"หือ มาแล้วเหรอปุ่น เป็นไง"
"หมีดำพูดไรไม่รู้อ่า เรามะเข้าใจเนะ"
"หือ เขาว่าไรอ่ะ"
ญี่ปุ่นเล่าที่โฟคพูดให้บอยฟัง
"อืม เราพอเข้าใจพี่โฟคนะปุ่น"
"โหแมนว่ะพี่โฟค ยอมหลีกทางให้พี่เฟียตก่อน"
เอกเสริม ส่วนญี่ปุ่นยังทำหน้างงอยู่
"มะเข้าจายเนะ เกี่ยวอารายกะหมีขาวอ่า"
"โว้ย ไอ้หญ้าแห้งเอ้ย เขาไม่ฆ่ากันตายเพราะมึงก็ดีถมไปแล้ว ไอ้บ้า"
"ปุ่น พี่โฟคน่ะคงชอบนายมากนะ เขาไม่อยากจะเจอปุ่นเพราะเจอทีไรเขาก็รู้สึกเจ็บไง เขารอให้พี่เฟียตเรียนจบก่อน ตอนนั้นเขาค่อยกลับมาหาปุ่นไง"
บอยอธิบาย ญี่ปุ่นตั้งใจฟัง
"เข้าใจหรือยังไอ้หญ้าแห้ง"
ส่ายหน้า
"อ้าว ไอ้นี่ โว้ยไม่ไหวจะเคลียร์"
เอกร้องขึ้น
"ปุ่นอ่ะ เอาน่าสักวันก็เข้าใจเองล่ะ หิวแล้วไปหาไรกินกันเถอะ"
"อืมเราก็หิวเนะ กินข้าวขาหมูเนอะ"
"อืมดีนะ อยากกินอยู่พอดี"
ทั้งสามเดินลงไปใต้หอแล้วเดินไปยังร้านขายข้าวที่เคยกิน
"แล้วทำไมหมีดำต้องออกห่างเราด้วยอ่ะบอย"
ยังไม่จบ วกถามขึ้นมา
"เว้ย ไอ้นี่มึงเสือกไม่เข้าใจเองนี่หว่า ขี้เกียจอธิบาย แม่หมูอย่าไปบอกมันนะ"
เอกร้องขึ้น ญี่ปุ่นทำหน้าย่น
"ก็พี่โฟคเขารักนายนี่ปุ่น เขาเจอนายอยู่กะพี่เฟียตเขาก็เจ็บดิ นายไม่รู้หรอก ว่าพี่เขาคงเจ็บอยู่มาก เขาถึงไม่อยากเจอนายไง รอให้พี่เฟียตเรียนจบ แล้วค่อยเข้ามาหานายไง"
"อ้อ เข้าใจเนะ"
"เฮ้อนะมึงกว่าจะเข้าใจ ไอ้บ้า"
"เอ๋ แต่เรียนจบพ่อหมีขาวก็จะมาเช่าหออยู่แถวนี้เนะ พ่อหมีขาวจะพาเราไปอยู่ด้วยอ่า"
"แว้กกก"
ทั้งเอกทั้งบอยร้องออกมาพร้อมกันตาค้าง อ้าปากหวอ
"ปุ่น จริงอ่ะ"
"จริงเนะ"
"ตายล่ะหว่า สงสารพี่โฟคจังเลยอ่ะ"
บอยพูดออกมามองหน้าญี่ปุ่นที่ทำหน้าเหรอหราอยู่ เจ้าตัวไม่ได้คิดอะไรไปไกล รู้แต่ว่าชอบโฟค แต่ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมต้องรอให้เฟียตเรียนจบ พอกินข้าวเสร็จก็กลับขึ้นห้องไป ญี่ปุ่นไปอาบน้ำทาแป้งตัวขาววอก นอนเล่นไปเรื่อยๆ ส่วนเอกกับบอยก็กระหนุงกระหนิงไม่เกรงใจ จนญี่ปุ่นเลอหลับไป
"เอ้ย ไอ้เปี๊ยอกนอนเหรอวะ"
เฟียตโผ่เข้ามาเดินปรี่ไปหาญี่ปุ่นที่นอนขดอยู่บนเตียง
"เพิ่งนอนเมื่อกี๊อ่ะพี่"
"พวกมึงแดกอะไรกันยังวะ"
"แดกแล้ว เอ้ย กินแล้วพี่"
เอกโพล่งออกไป เฟียตหันขวับตาคม เอกหลบตาทันที
"ไอ้เปี๊ยกๆ ตื่นๆกลับห้องเรา"
"อือ เนะ"
"อือ เนะอะไรวะ เร็วๆกูหิวข้าว"
"อือ"
เฟียตเห็นท่าจะยาก จึงนั่งลงข้างๆตัวญี่ปุ่น
"ห้องมึงมีอะไรแดกได้ไหมวะไอ้สองตัว"
"มีมังคุดล่ะพี่"
"เฮ้ย ไม่มีมามงมาม่าเลยเหรอวะ"
"มีแต่ขนมไอ้หญ้าแห้งอ่ะล่ะ พี่จะกินป่ะล่ะ อยู่ในกระเป๋านักเรียนมันอ่ะ"
"เออ หยิบมาดิ"
เฟียตนั่งกระดิกเท้าสั่งอยู่ เอกรีบหยิบกระเป๋ายื่นให้เฟียตทันที
"ฮ่าๆๆ ขนมแป๊ะอะไรวะ"
เฟียตหยิบห่อขนมออกมาก็หัวเราะเพราะเป็นเป็นลายการ์ตูนไม่เหมาะกับวัย
"ก็มันกินแต่แบบนี้อ่ะพี่ กินดิ"
"เออๆ กูรู้แล้ว"
เฟียตนั่งมองไปรอบๆห้องแล้วหันมามองญี่ปุ่นที่นอนทำปากจุ๊บจั๊บอยู่ พอสักพักก็เขย่าตัวอีก
"เอ้ย ตื่นๆ ไปเดี๋ยวพาไปกินข้าว หมูย่างนะไอ้เปี๊ยก"
"อ่าหมูย่างหรา หมูย่าง"
กระเด้งตัวขึ้นทันที คนที่นั่งมองอยู่หัวเราะออกมา แต่เฟียตกลับชินกับท่าทางแบบนี้
"ไปๆกูหิวแล้ว"
"อ่า พ่อหมีขาวทำไมมาค่ำเนะ เค้ารอนานน้า"
"โอ๋ๆ พ่อหมีเล่นบาสฯเพลินไปหน่อยอ่ะ ไหนหอมแก้มซิหอมอ่ะเปล่า"
ญี่ปุ่นทำแก้มป่องหัวเราะคิกคัก บอยกับเอกมองหน้ากัน ที่ว่าตัวเองหวานแล้ว อายไปเลย
"ชื่นใจจังแฟนใครน้า"
"อิอิ เค้าเขินเนะ เร็วๆดิเค้าหิว"
"ปุ่น นายเพิ่งกินข้าวขาหมูมานี่"
บอยร้องขึ้น
"เอ๋ มันย่อยหมดแล้วอ่า"
"เอ้ย ไม่ได้ๆ กินแล้วไม่ให้กินอีกนะ เดี๋ยวซื้อผลไม้ให้ ไม่ต้องกินข้าว"
"แอ่ะ เค้าหิวอ่า"
"ไปๆลุก พ่อหมีหิว กินเสร็จจะได้นอน"
ญี่ปุ่นลุกขึ้นเอาเสื้อผ้าใส่เป้แล้วเดินนำหน้าไป บอยกับเอกมองหน้ากันอีกครั้ง
"พี่โฟคอ่ะ ให้เขาตัดใจเถอะเราว่า"
"ใช่ พี่เฟียตดูรักไอ้หญ้าแห้งออกจะตาย คงไม่ยอมปล่อยง่ายๆหรอกนะ"
เขียนโดย eiky
หัวข้อ: My Sweetheart Valentine **อัพเดทปกคร้าบ** หน้า 164** (อ่าน 1008295 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก