รักทุกคนน้า อิอิ มาแล้วเน้ มาแล้วเน้
(อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน)พอเช้าทั้งสองคนก็เดินไปโรงเรียนพร้อมกัน เสียงทักจากเพื่อนรุ่นพี่รุ่นน้องดังตามรายทาง
"เอ๋ ทำมายเค้าว่าพ่อหมีขาวอ้วนเนะ อิอิ"
"ไอ้บ้า มึงนั่นล่ะ ดูดิยังกะตุ่ม"
"แอ่ะ เค้ามะอ้อวนซะโหน่ย พ่อหมีขาวๆ"
"อะไร"
"กินข้าวปะ เค้าหิวเนะ"
"น่าน ยังไม่ทันขาดคำชวนแดกอีกแล้ว แบบนี้จะลดได้เหรอวะ"
"ก็เค้าหิวอ่ะ ไม่กินข้าว สมองมะทำงานน้า"
เข้าใจพูด เฟียตส่ายหน้าแล้วพาเดินไปซอกตึกแถวหน้าโรงเรียน
"เอ๋ กินข้าวขาหมูป้าดีกว่าเนะ คิดถึง"
"เฮ้ย เล่นของหนักเลยนะมึง ไม่เอา กินข้าวผัดนี่ล่ะง่ายๆไม่อ้วน"
"แอ่ะ พ่อหมีขาวอ่า"
ทำหน้าย่นแต่ก็ยอมเดินตาม พอเข้าแถวเสร็จก็แยกย้ายกันขึ้นห้อง ญี่ปุ่นเอามังคุดมาฝากเพื่อนๆและครูที่ปรึกษา
"ต๊าย ญี่ปุ่นคะ อวบไปไหม อิอิ น่ารักเชียวแก้มป่องเลย"
อาจารย์วารุณีทักเมื่อเห็นหน้าญี่ปุ่นโผล่เข้าไปในห้อง
"อิอิ ญี่ปุ่นกินเยอะไปหน่อยคร้าบ เอามังคุดมาฝากจารย์ด้วยน้า"
"อุ๊ย ตายน่ารักจริงๆ ว้ายลูกโตมากเลยญี่ปุ่น นี่สวนที่บ้านเหรอคะ"
"เนะ สวนญี่ปุ่นมีแต่ลูกโตโตน้าจารย์ อิอิ ส่งออกนอกน้า"
กับอาจารย์ยังไม่เว้นโม้แหลก พอเสร็จก็เดินกลับห้อง
"เราว่านายต้องกินกะนอนอย่างเดียวแน่เลยปุ่น ดูกางเกงดิ อิอิ"
บอยหัวเราะคิกคักเมื่อตอนเบรคคาบเรียน
"เอ๋ ทำมายอ่าบอย"
"ก็ก้นนายอ่า ปลิ้นออกมาเลยอ่ะปุ่น"
"เออ จริงด้วย แน่นไปหมด มึงไม่อึดอัดเหรอไอ้หญ้าแห้ง"
"แอ่ะ มะอึดอัดเนะ เรามะอ้วน เราแค่อวบๆเนะ"
"เออ ปุ่นพี่เฟียตกลับบ้านกะนาย พ่อแม่นายไม่ว่าเอาเหรอ"
บอยถามขึ้นอยากรู้
"ม่ายเนะ พอพ่อแมแม่เราน่าร้าก เราบอกว่าเป็นฝามีพอพ่อ แมแม่ก็ไม่ว่าอารายเนะ"
"แว้กกก บอกแบบนั้นเลยเหรอ"
ทั้งสองอุทานขึ้นพร้อมกัน
"ทำมายอ่า ก็พ่อหมีขาวเป็นฝามีเราเนะ"
"เอ่อ กล้าจริงๆปุ่น แล้วแม่ไม่ว่าเอาเหรอ"
"ม่ายเนะ แมแม่ชอบพ่อหมีขาวเราเนะ ทำบาร์บีคิวให้กินด้วยน้า อิอิ"
หันไปหาเอกทันที
"เอ่อ บอย เราว่าพ่อเราคงไม่เหมือนพ่อไอ้หญ้าแห้งหรอกนะ"
เอกทำหน้าเจื่อนไป
"ดีจังเลยเนอะ พ่อแม่นายไม่ว่าอะไรอ่ะ นี่ถ้าพ่อแม่เรารู้ว่าคบผู้ชายมีหวังโดนจับย้ายโรงเรียนแน่ๆ"
บอยพูดออกมาสายตาดูวิตกกังวล
"เอ๋ ทำมายอ่า ก็ลูกมีฝามีเนะ มะเห็นเป็นไร"
ทำท่าไม่เข้าใจ บอยส่ายหน้าแล้วเดินกลับเข้าห้องเรียนไป พอเปิดเทอมมาญี่ปุ่นก็ยังคงเป็นจุดสนใจของเพื่อนๆอยู่เช่นเคย มีเพื่อนๆเข้ามาถาม ทักทายอยู่ตลอดเวลาที่ว่างจากเรียน
"ไปแล็ปกันปะ เดี๋ยวเรียนเคมีแล้ว"
บอยชวนหอบสมุดลุกขึ้น
"ปลาดุกๆ ถือหนังสือให้บอยดิ นายเป็นแฟนบอยมะใช่หรา"
บอกเขาอีก เอกทำหน้าเหรอหรามาแย่งสมุดไปจากมือบอย
"เอ้ย นั่นพี่โฟคนี่"
บอยอุทานออกมา โฟคเองก็เดินอยู่กับเพื่อนๆ เหมือนจะไปแล็ปเหมือนกัน
"โอ้ พระเจ้าจอร์จ พี่โฟคทำไมหล่อฟาดแบบนี้วะ"
เอกร้องออกมา
"หนายๆ อ่า หมีดำๆ หมีดำไปหนาย"
พอเห็นหน้าโฟคก็ร้องออกไปวิ่งเข้าไปหา โฟคหันมายิ้มแต่สักพักก็ทำหน้าตึงเหมือนเคย ทำเป็นไม่สนใจ
"หมีดำไปหนายอ่า ทำไมมะพูดเนะ"
เข้าไปยืนใกล้ๆเงยหน้าขึ้นมองคนร่างสูง โฟคตัดผมเกรียนสกินเฮด ผิวพรรณดูผุดผ่องขึ้นหน้าตาดูหล่อเหลา ไรหนวดบางๆคลุมริมฝีปากอยู่
"ไปเรียน"
ตอบเสียงห้วนพูดโดยไม่มองหน้าเดินต่อไป
"เอ้ย ไอ้เปี๊ยก ทำไมมึงอวบจังวะ ก้นเต็มกางเกงเลยนะมึง"
โด่งเพื่อนสนิทของโฟคร้องทักขึ้น
"แอ่ะ มองก้นเค้าหรา นิสัยมะดีน้า"
เอามือปิดก้นไว้ อายหน้าแดง โฟคเองก็แอบอมยิ้มแต่เดินหนีไปแล้ว
"เอ๋ หมีดำเป็นอารายเนะ ไม่ทักทาย หยิ่งหราๆ"
ไม่ยอม วิ่งตามไปกระตุกแขนของโฟค
"หมีดำๆ เค้ามีมังคุดมาฝากน้า เดี๋ยวเอามาให้น้า"
"เอ้ย ปล่อย กูจะไปเรียน ยุ่งจังวะมึง"
"แอ่ะ ทำมายอ่า มะคุยกะเค้า"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นโดนสะบัดมือออก
"เฮ้ย ไอ้โฟค มึงก็คุยกะมันหน่อยดิวะ ดูหน้าดิ จะร้องไห้อยู่แล้วนั่น"
"กูไม่ใช่ผัวมันนี่หว่า กูจะไปคุยกับมันทำไมวะ"
พูดแล้วหน้าเครียดดำลงทันที ญี่ปุ่นเดินกลับไปหาเพื่อนแล้ว
"มีอะไรเหรอปุ่น เหมือนทะเลาะกันเลยอ่ะ"
บอยมองดูอยู่จับบ่าญี่ปุ่น
"หมีดำเป็นไรมะรู้อ่า มะคุยกะเค้า"
"โอ้ย ไอ้หญ้าแห้ง มึงจะให้พี่เขาคุยยังไงวะ เค้าอกหักมึงไม่รู้เหรอ"
เอกร้องขึ้น ญี่ปุ่นทำหน้าไม่ถูก จริงสินะ โฟคเคยบอกรักญี่ปุ่นก่อนเฟียตเสียอีก แต่ตอนนั้นไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ตอนนี้รู้สึกแปลกๆในใจ ความรู้สึกใหม่เกิดขึ้นแล้ว
"ทำมายอ่า อกหักแล้วไม่คุยกะเราหรา"
"ไอ้นี่ พี่เขาคงเสียใจโว้ย เห็นตำตาอยู่ทุกวัน มึงรู้ไหมกูเคยคุยกะพี่โด่ง เขาบอกว่าพี่โฟคอ่ะ เก็บตัวอยู่ทั้งเทอมนะมึง ข้าวปลาก็ไม่กิน เรียนก็ตก แบดฯก็ไม่ไปซ้อม น่าสงสารพี่เขาออก เพราะมึงนั่นล่ะ"
"แอ่ะ"
สะท้อนใจขึ้นมาทันที ทำหน้าทำตัวไม่ถูก
"เอก อย่าไปว่าปุ่นแบบนั้นสิ ไปๆปุ่นไปเรียนสายแล้ว"
บอยลากแขนญี่ปุ่นให้เดินตามไป ความร่าเริงหายไปทันที
"ทำไมอกหักแล้วไม่คุยกะเค้าอ่าบอย"
ยังถามอยู่คำเดิม
"ปุ่น พี่เขาคงทำใจลำบากน่ะ คงเสียใจมากที่เห็นปุ่นกะพี่เฟียตเป็นแฟนกัน"
"เอ๋ หมีดำก็เป็นแฟนเค้านิ"
"แว้กก ปุ่นพูดอะไรอ่า นายจะคบทีเดียวสองคนไม่ได้หรอกนะ"
บอยร้องออกมา ญี่ปุ่นทำหน้างง
"ทำมายอ่า ก็เราชอบหมีดำเหมือนกันเนะ ทำไมเป็นแฟนมะได้อ่า"
"หวายปุ่น นายวันทองไปป่ะ ไม่ได้หรอก นายจะแบ่งใจยังไงอ่ะ"
"เอ่ แบ่งใจไรอ่า มีแฟนสองคนทำมายต้องแบ่งใจเนะ"
บอยส่ายหน้าพูดยังไงก็ไม่เข้าใจ ญี่ปุ่นพรวดพราดลุกไปทันที
"ไปไหนปุ่น"
"จะไปหาหมีดำเนะ"
"เอ้ย"
ร้องตามไม่ทันเพราะวิ่งไปแล้ว ญี่ปุ่นวิ่งไปไม่กี่ห้องก็ถึงแลปของชั้นมัธยมห้า ด้อมๆมองๆอยู่หน้าห้องก็เห็นโฟคกำลังทดลองอะไรอยู่
"หมีดำๆ"
ร้องเรียกเบาๆ ไม่มีใครได้ยิน
"อ่ะแฮ่มๆ"
โด่งหันมา
"อะไรวะไอ้เปี๊ยก"
ทำปากพูดแต่ไม่มีเสียง ญี่ปุ่นชี้ไปที่โฟค โด่งจึงสะกิด พอโฟคหันมาญี่ปุ่นก็กวักมือเรียกให้ออกมาหา โฟคไม่สนใจ
"เอ๋ มะสนใจเนะ"
"หมีดำๆ"
ตะโกนขึ้นทันที นักเรียนทั้งชั้นหันมามองเป็นตาเดียว โฟคหน้าชาไป ลืมไปว่าคนตัวเล็กมีพิษเยอะ
"อะไรค้านักเรียน อะไรหมีดำอะไรแถวนี้ ต๊าย น้องญี่ปุ่นนี่ มาหาใครค้า"
พออาจารย์ที่กำลังสอนเห็นก็ร้องออกมาเดินปรี่มาหา
"มาหาพี่โฟคครับ"
"เป็นพี่น้องกันเหรอคะ มาหาพี่ภีรวรรศเหรอ นายภีรวรรศน้องญี่ปุ่นมาหา ออกมาหาน้องเขาหน่อยสิ"
อาจารย์ก็เป็นใจหันไปร้องเรียกโฟค รายนั้นทำหน้าเซ็งหัวฟัดหัวเหวี่ยงเดินออกมา
"มีไรวะไอ้เปี๊ยก"
"มาคุยกะเค้าหน่อยดิหมีดำ"
"ครูให้เวลาสิบนาทีพอไหมคะ น้องญี่ปุ่น"
"พอคร้าบ อาจารย์คนสวย"
"ว้าย น่ารักจริงเชียว ไปตรงโน้นค่ะ มีมุมให้คุยกัน อิอิ ชอบใจที่สุด"
อาจารย์บ้ายอยิ้มอายตัวม้วนเดินกลับเข้าห้องไป ญี่ปุ่นลากแขนโฟคให้เดินตามไป
"มีอะไรวะ กูเรียนอยู่นะมึง"
"เค้าก็เรียนเนะ แป๊บเดียวน้า"
ญี่ปุ่นลากแขนโฟคไปที่มุมอับ
"อ้าว ว่ามามีอะไร เสียเวลากูจริงๆ"
"หมีดำอกหักหรา"
ยิงคำถามให้คนตัวโตสะอึก โฟคทำหน้าไม่ถูก
"ใครวะอกหัก กูนี่นะเหรออกหัก ไม่มีทางโว้ย มึงเอาอะไรมาพูด"
"แอ่ะ เค้ารู้น้า ว่าหมีดำชอบเค้าอ่า แล้วก็อกหักที่เค้าเป็นแฟนพ่อหมีขาวอ่า"
"มึงจะพูดทำไม แล้วมึงมาบอกกูทำไม มึงจะเป็นเมียใครมันไม่เกี่ยวกับกู"
โฟคเสียงเครียดสายตาดุขึ้นมาทันที
"เกี่ยวเนะ ก็เค้าก็ชอบหมีดำอ่า"
"เอ้ย ไอ้นี่มึงเป็นบ้าป่ะ ชอบอะไรทีละหลายคน"
"มะรู้อ่า ก็เค้าชอบหมีดำเนะ เค้าคิดว่าหมีดำก็เป็นแฟนเนะ เป็นแฟนพร้อมกันสองคนมะได้หรา"
"ไอ้เปี๊ยก"
โฟคอ้าปากค้างมองญี่ปุ่นตาปริบๆ
"ทำมายอ่า เค้าก็ชอบหมีดำน้า ชอบเท่าๆกะพ่อหมีขาวเค้าน้า แต่หมีดำห่างๆเค้าอ่า เค้าก็เลยมะได้ไปไหนมาไหนด้วย"
"มึงหมายความว่ายังไงไอ้เปี๊ยก มึงอย่ามาพูดเล่นๆนะ"
"เค้ามะได้พูดเล่นน้า เค้าพูดจริงๆ ก็เค้าชอบหมีดำเนะ ชอบมานานแล้วเนะ"
โฟคนิ่งคิดอยู่ ญี่ปุ่นเอาหน้ามาส่องดูใกล้ๆ
"ไม่เอาโว้ย กูไม่อยากแย่งใคร กูได้เป็นผัวมึงแน่ไอ้เปี๊ยก มึงไม่ต้องห่วง รอให้ไอ้หมีขาวมึงมันจบไปก่อนเถอะ"
โฟคพูดขึ้นมองหน้าญี่ปุ่น
"เอ๋ ทำมายอ่า มะอยากเป็นฝามีเค้าตอนนี้หรา"
"เอ้ย ไอ้บ้า มึงนี่มันเหลือเกินจริงๆนะ"
"ว่าเค้าอ่า ไปเรียนดีกว่าเนะ หมีดำพูดมะรู้เรื่อง"
เป็นงั้นไป เดินหนีไปแล้ว ปล่อยให้โฟคยืนเอ๋ออยู่คนเดียว คิดไปในสิ่งที่ออกมาจากปากของญี่ปุ่น ส่วนญี่ปุ่นไม่ได้คิดอะไรมากพูดออกมาตามที่คิด พอกลับไปเรียนก็ลั่นล้าเหมือนเคย
"นี่ปุ่นเห็นอาจารย์บอกว่า อีกสองอาทิตย์มีงานประจำปีของโรงเรียนนะ"
บอยเอ่ยขึ้นระหว่างจะจบคาบเรียน
"จริงหรา มีของกินป่ะ อิอิ"
"บ้าเหรอปุ่น นายนี่นะถามหาแต่ของกิน"
"เออ นั่นดิ อ้วนยังกะหมู"
"แอ่ะ ว่าเราหรา เรามะอ้วนซะโหน่ย อิอิ"
"อ้วน อ้วน"
"ชิ ปะบอยไปกินติมกัน เบื่อปลาดุก"
"นั่น เห็นมะชวนแดกท่าเดียวนะ"
"แอ่ะ หรือนายจะไม่กิน"
สวนคืนเอกทำหน้าเหรอหรา สรุปก็เดินไปเกาะหน้าร้านขายไอติมกินกันอย่างเอร็ดอร่อย
"นักเรียนคะ ห้องเราจะต้องมีการแสดงด้วยนะคะ สำหรับงานโรงเรียน อยากแสดงอะไรดีคะ"
พอคาบแนะแนวอาจารย์วารุณีก็เดินเข้ามาบอก เสียงนักเรียนเซ็งแซ่ขึ้นทันที
"งั้นเรามา โหวตกัน ไหนใครจะแสดงเต้นบ้าง ยกมือค่า แสดงละคร ยกมือค่า"
นักเรียนก็ยกมือกันจ้าละหวั่น
"สรุปเราแสดงเต้นนะคะ ครูมอบให้นายไฟสูงเป็นคนจัดการนะคะ ในฐานะที่เป็นหัวหน้าห้อง"
"เอ่อ อาจารย์ครับ แล้วเลือกนักแสดงนี่ อาจารย์ช่วยเลือกให้ได้ไหมครับ"
"อ้าวทำไมล่ะไฟสูง เธอก็เลือกเอาสิ เอาตามความสมัครใจของเพื่อนๆ"
"เอ่อ ผมคิดว่าน่าจะไม่มีใครสมัครใจ ห้องเราอาจารย์ก็รู้อยู่ว่าชอบให้บังคับ"
ไฟสูงบอกไปตามความจริง เพราะไม่มีใครสนใจเลย คุยกันสนุกสนานว่าเต้นเพลงอะไรดี ท่าไหนบ้าง แต่คนแสดงยังไม่เผยโฉมหน้าสักคน
"อืม เราจะเต้นแนวไหนล่ะ"
"เต้นแบบเกาหลีครับ"
หัวหน้าห้องพูดออกไป อาจารย์วารุณีก็ทำท่าครุ่นคิดอยู่
"ญี่ปุ่น บอย พริกหวาน โต้ง ป๊อป แล้วก็เธอไง"
อาจารย์วารุณีเรียกชื่อเสียงดัง ทุกคนในห้องเงียบ
"หือ อารายอ่า มีชื่อเราด้วยเนะ"
"คนเต้นไงปุ่น มีเราด้วย"
"ทำไมไม่มีเราอ่า"
เอกร้องขึ้น
"เอ๋ ก็ปลาดุกขี้เหร่นิ อิอิ"
ล้อเพื่อนอีก เอกทำหน้าย่น บอยต้องจับมือเบาๆถึงหาย
"ออกมานี่เลยค่า ทั้งหกคนคือคนที่จะต้องแสดงการเต้นนะค้า ทีนี้เธอก็ไปจัดการเองนะไฟสูง"
อาจารย์วารุณีบอกออกไป ไฟสูงทำหน้าบอกไม่ถูก เพราะที่เลือกออกมาดูเรียบร้อยดีทุกคน ยกเว้น เจ้าตัวแสบ ที่ทำหน้าไม่สะทกสะท้านยืนหัวเราะคิกคักอยู่
"จะไหวไหมเนี่ยเรา เราจะเต้นเพลงไรดีอ่ะ เพื่อนๆ"
"เต้นเพลง ปอยฝ้ายไหม หนุกนะ"
พริกหวานเสนอ
"แว้กก บ้าเหรอพริก ไม่เอา"
"เต้นของ ซูเปอร์จูเนียร์ไหมอ่า ซอรี่ ซอรี่"
"บ้าเหรอป๊อป นั่นมัน ทูพีเอ็มนิ"
"เราว่าเต้นเพลง ของก็อบไมค์ ดีกว่านะ"
โต้งเสนอบ้าง หัวหน้าห้องทำท่าคิดหนัก
"ลองเลือกๆมานะทุกคน แล้วมาโหวตกัน ช่วยกันคิดท่าเต้นด้วยนะ"
"เอ๋ เต้นเพลงไรดีน้า"
ญี่ปุ่นไม่ออกความเห็นเพราะไม่ได้ฟังเพลงเท่าไหร่นัก
"นายไปให้พี่เฟียตช่วยเลือกดิ"
บอยออกความเห็น รายนั้นฉายแววตาขึ้นมาทันที
"อิอิ จริงเนะ ไปบอกพ่อหมีขาวดีกว่า"
ว่าแล้วก็จะวิ่งออกไปเลยแต่บอยดึงแขนไว้ก่อน
"บ้าเหรอปุ่น รอเลิกเรียนก่อนดิ นายนี่"
"แหะๆ เราตื่นเต้นเนะ อิอิ"
เกาหัวแกรกๆ
"ปุ่น ทำไมนายไม่ทำเลสิกส์อ่ะ จะได้ไม่ต้องใส่แว่น"
"หือ เลเซอร์อารายอ่า มะเอา เรามะคุ้น"
"ก็จะได้ไม่ต้องรำคาญไง"
บอยพูดจอนเดินออกมาจากห้องจะกลับบ้าน
"ต้องถามพอพ่อเนะ เจ็บอ่ะเปล่าอ่า"
"ไม่เจ็บหรอก เขาทำกันเยอะแยะ"
ญี่ปุ่นครุ่นคิดอยู่พอดีเห็นเฟียตยืนรออยู่หน้าโรงเรียนก็วิ่งแจ้นไปหา ลืมไปเลยว่าคุยอะไรกันไว้อยู่ พอเห็นหน้าก็ยื่นกระเป๋าให้ถือ
"เป็นไงวะวันนี้ คนล้อเยอะไหม"
"เอ๋ ล้ออารายอ่า มะมีเนะ"
"ทำไมคนล้อกูเยอะจังวะ ไม่ได้แล้ว เดี๋ยวกูจะออกมาเล่นบาสฯ"
"แอ่ะ แล้วเค้าอ่ะ"
"ก็รออยู่ที่ห้องไงคร้าบ เมียจ๋า"
"เอ๋ รอก็เบื่อเนะ เค้ามะมีคนเล่นอ่า"
"อ้าวก็รอไง เล่นบาสฯเสร็จเดี๋ยวมานอนให้เล่น นะนะ เนี่ยอ้วนอึดอัดไปหมดแล้ว"
"งั้นเค้าไปห้องเค้าดีกว่า เล่นกะบอยเนะ อิอิ"
"เออ เอาแบบนั้นก็ได้ เดี๋ยวพอเสร็จจะไปรับ"
ญี่ปุ่นวิ่งกลับไปหาบอยกับเอกที่กำลังจะสวีทกันเดินขาไขว้กันอยู่ บอยทำหน้าเฉยๆ แต่เอกกลับทำหน้าเซ็งเต็มที่
เขียนโดย eiky
หัวข้อ: My Sweetheart Valentine **อัพเดทปกคร้าบ** หน้า 164** (อ่าน 1008329 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก