หัวข้อ: :::: คดีรัก ภาค 2 ครึ่ง "บทที่ 39 บทส่งท้าย 2 The End" (UP 5/10/2010)

[zazoi]

    อาทิตย์ คิดถึงมากมาย อิอิ

[dragonfly08]

น้องโจโจ้น่าสงสารอะ
เดาใจสารวัตรอาวุธไม่ออกอะ
คชานนท์อย่าเล่นกับหัวใจคน

[K2KARN]

อ่านมาจนถึงตอนนี้ก็ยังหาคู่อาวุธไม่เจอจริงๆ

[casperko]

อร๊ายย อาตี๋น้อยจะมีบทบาทกะเขาแล้ว

อยากเห็นคนเก่งอย่างน้องนนพลาดมั่งจังเลยค่ะ ยิ่งอ่านก็ยิ่งลุ้น

แอบเชียร์วินเซนต์กับโจโจ้ 

[MIkz_hotaru]

กรี๊ดกร๊าด ต้อนรับอาตี๋
คิดถึ๊งงงงง คิดถึง
ตอนแรกดีใจที่อาทิตย์ออกมา
แต่อ่านคอมเม้นแล้ว
แอบคิดเหมือนกันว่า
หรือจะเป็นแผนบี แผนซี ของน้องนนท์คนเก่ง 
อย่ายุ่งไปมากกว่านี้เลย
ถ้าจะให้วุ่นๆอีกนิด เอาธงรบมาด้วย อิอิ

[DrSlump]

คาดเดาล้วนๆ

อาวุธ + คชานนท์
วินเซนต์ + ภานุวัฒน์

ใช่ป่าวหว่า

[fungfung]

เคลียดแทนนนท์จริงพลาดขึ้นมาละก็น่าจะเจ็บหนักละงานนี้

[emmybblood]

เหอะ... คุณคฑา

เขียนตอนจบไว้แล้วจริงป่ะจ๊ะ     ดูจะสับสนในยุ่งเหยิงจริ๊งงง 

แต่แค่ได้ยินชื่อตี๋น้อยตอนนี้ก็ถูกใจแม่ยกคนนี้แล้วจ้า   

[dahlia]

เห็นใจน้องโจ้จริงๆ อาวุธ เล่นนิ่งซะแบบนี้ 

[yellowriver]

แอบอยากเริ่มเชียร์จักราวุธอาวุธให้มันรู้แล้วรู้แร่ดไป...

[littlepretty]

เจออาทิตย์แล้ว ธงรบมารับกลับด่วน


พี่วุธใจดีกับน้องโจ้ขึ้นนะ

ไม่ได้มาอ่านสะนาน อ่านยาวจุใจ

ขอบคุณมากๆๆ +1

รออ่านต่อไปจ้า

[วิหคท่องนภา]

  มารอพี่นายค่า  ขอยาวๆน้า  คิดถึงอาทิ๊ตตตตย์

[Ak@tsuKII]

เข้ามารออาตี๋น้อยจ้าาา 5555

ตี๋น้อยร่วมมือกับพี่วุธจัดการคชานนท์และอิตาธงรบเลย อิอิ

[va_yu]

เกาะติดกระทู้แบบไม่ให้คาดสายตา
เชียร์ไม่ถูกเลยงานนี้

[amito]

อ้าวอาทิตย์ตี๋หล่อมาทำอะไรทีนี่ อย่าบอกนะว่าคชานนท์เรียกตัวมาเป็นแขกรับเชิญ

สงสารโจ้เห็นใจวินเซนต์  ต่างคนต่างเจ็บ

[katawoot]

Awoot Chapter 27

อาทิตย์หันไปมองตามหลังซึ่งเป็นส่วนของที่นั่งชั้นประหยัดของเที่ยวบินสู่กรุงเทพฯ จากนั้นจึงลุกขึ้นเดินไปหาอาวุธ นายตำรวจหนุ่มนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ อาทิตย์เห็นว่าท่าทางอาวุธนั่งไม่ค่อยสบายนักเพราะตัวใหญ่และที่นั่งแคบ
“สารวัตรครับ เปลี่ยนที่นั่งกับผมไหมครับ ท่าทางสารวัตรนั่งไม่สบาย ที่นั่งผมกว้างกว่า” อาทิตย์ถาม
“ไม่เป็นไร ขอบคุณครับ อีกไม่กี่ชั่วโมงก็ถึงกรุงเทพฯ” อาวุธเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้อาวุธ
“ไม่กี่ชั่วโมงนี่คือสี่ชั่วโมงนะครับ” อาทิตย์แย้ง
“ที่นั่งข้างๆ นี่ก็ว่าง ถ้าเมื่อยจนทนไม่ไหวจริงๆ ผมจะยกขาขึ้นพาดแล้วเอนตัวนอน” อาวุธเก็บหนังสือพิมพ์และใช้มือตบเบาะว่างซ้ายขวาเบาๆ
“ทำไมนั่งชั้นประหยัดล่ะครับ สารวัตรตัวโต นั่งไม่สบาย เดินทางมาจากนิวยอร์คคงลำบากแย่”
“ก็สบายดีครับ เที่ยวบินจากนิวยอร์คผู้โดยสารไม่เยอะ ข้างๆ ผมว่างเป็นแถบ ผู้โดยสารชั้นประหยัดเลยได้ที่นอนเหยียดยาวสบาย แต่ถึงไม่ได้นอนยาวผมก็ทนได้ ผมเคยเดินทางไกลๆ นั่งเบียดกับคนตัวโตๆ ตอนนั้นทำให้ผมรู้สึกว่า ผมเองก็ไม่ได้ลำบากอะไรนักหนา”
“ยิ่งรู้จักสารวัตรก็ยิ่งรู้สึกแปลก” อาทิตย์นั่่งลงข้างอาวุธ
“แปลกตรงไหนครับ คนตัวใหย่อย่างผมไม่นั่งเฟิร์สคลาส ผมว่าไม่เห็นแปลก” อาวุธพูดยิ้มๆ
“สารวัตรมีวิธีคิดแตกต่างจากคนอื่น ไม่ใช่เฉพาะเรื่องนี้นะครับ แต่เรื่องอื่นๆ ด้วย”
“คนเราถ้าเหมือนกันหมดก็น่าเบื่อ”
“แต่ถ้าแตกต่างกันมากก็ไม่ไหว” อาทิตย์แย้ง
“ยกตัวอย่างเช่น...”
อาทิตย์ไม่ตอบทันใด ชายหนุ่นิ่งไปชั่วครู่ อาวุธจึงถามขึ้นว่า “ทะเลาะกับธงรบหรือครับ ถึงได้หนีมาเที่ยว”
“ก็ไม่เชิงครับ” อาทิตย์ส่ายหน้า ตามองที่พาดหัวข่าวของหนังสือพิมพ์ในมือของอาวุธ
“อยู่กับธงรบต้องอดทนครับ คุณอาทิตย์อย่าลืมว่าธงรบกำลังพยายามปรับตัว เขาเคยเป็นยังไงก็รู้อยู่ จะให้เปลี่ยนจากน้ำร้อนเป็นน้ำเย็นเลยทันทีคงไม่ได้”
“บางทีผมก็คิดว่าเราไม่เหมาะสมกัน” อาทิตย์พูดเสียงแผ่ว
“ทำไมคิดแบบนั้นล่ะครับ”
“ผมขอพูดตรงๆ นะครับสารวัตร ผมจำได้ว่าสารวัตรเคยเตือนผมว่า ความเหมาะสมกับความรักไม่จำเป็นต้องไปด้วยกัน คนที่รักกันอาจจะดูไม่เหมาะสมกับก็ได้” อาทิตย์นิ่งไปอีกครั้งราวกับพยายามโตร่ตรองและตัดสินใจว่าจะพูดต่อไปดีหรือไม่ไ แต่ผมก็ยังคิดว่าคนที่เหมาะสมกันควรอยู่ด้วยกัน ในเมื่อความรักมันเกิดขึ้นได้กับทุกคน ความรักระหว่างคนที่เหมาะสมกัน...มันก็น่าจะเป็นความรักที่มั่นคงกว่า”
“คุณอาทิตย์คงไม่คิดที่จะ...” อาวุธละความเอาไว้อาทิตย์คิดต่อเอง
“เลิกกับสารวัตรธงรบ” อาทิตย์ส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มบางๆ แล้วพูดต่อว่า “ยังหรอกครับ ผมก็ยังอดทนและยังพยายามอยู่ ผมไปตระเวนเที่ยวญี่ปุ่นเพราะอยากใช้เวลาอยู่กับตัวเอง ส่วนเรื่องผมกับสารวัตรธงรบ...ผมก็ยอมรับนะครับว่า...ไม่รู้จะนานแค่ไหน”
“อย่าคิดถึงตอนจบสิครับ” อาวุธเตือนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เมื่อคุณเริ่มรักใคร คุณไม่ควรจะคิดถึงตอนที่จะเลิกกัน มันเป็นทุกข์เปล่าๆ”
แต่มันก็คงจะต้องมีซักวันใช่ไหมครับสารวัตร เราบอกอนาคตไม่ได้ เราไม่รู้ว่าเราจะอยู่ด้วยกันได้นานแค่ไหน” อาทิตย์มองตาอาวุธ “แต่ถ้าเป็นคนที่เหมาะสมกัน เวลาก็อาจจะนานกว่า”
“ผมไม่อยากให้คุณคิดแบบนั้น ถ้าธงรบมาได้ยินคุณพูดเขาคงเสียใจมาก”
“บางที เราก็ ไม่ควร...ปฏิเสธความจริง” อาทิตย์พึมพำ ตามองผ่านเสี้ยวหน้าด้านข้างของอาวุธออกไปนอกหน้าต่างเครื่องบิน แสงสีทองของพระอาทิตย์ยามเย็นส่องกระทบปุยเมฆสีขาวสวยงามราวกับล่องลอยอยู่บนสวรรค์
...สารวัตรธงรบชอบมองพระอาทิตย์ตกดินและพูดกับเขาแบบจริงจังปนทะลึ่งว่า หากโลกขาดดวงอาทิตย์ สิ่งมีชีวิตก็ต้องตายกันหมด...
…“พี่ขาดอาทิตย์ไม่ได้ พี่จะเป็นเสาธงโด่ขึ้นไปบนท้องฟ้าเสียบอยู่กลางดวงตะวันไม่ให้ลอยหนีไปไหน”

ภาณุวัฒน์นอนแผ่อยู่กลางหิมะขาวโพลน ตามองขึ้นไปบนท้องฟ้าสีครามสดใส วันนี้เขาสนุกกับการฝึกสกีทั้งวัน วินเซนต์เล่นสกีเก่งมากและชอบเล่นผาดโผนจนเขากลัวแทน
“ว่าไง หมดแรงแล้วหรือโพลาร์แบร์ของผม” วินเซนต์ยืนคล่อมอยู่เหนือศีรษะของภาณุวุฒม์ ก้มหน้าลงมาถามและส่งยิ้มกว้างให้
“ไม่ไหวแล้วครับ”
“ท่าล้มสวยมากเลยรู้หรือเปล่า เสียดายไม่ได้ถ่ายรูปเอาไว้”
“ครูไม่เก่ง ผมเลยเล่นสกีไม่ได้เรื่องซะที คอยดูนะ ผมจะไปหาครูคนใหม่ให้สอนวิธีเล่นทางลัด”
“สอนง่ายๆ ยังทำไม่ได้ แล้วไปเรียนลัดจะไหวหรือ อีกอย่าง เพ่ิ่งเรียนแค่วันเดียวเอง”
“ถึงเรียนกี่วันผมก็คงเล่นไม่เป็น” ภาณุวัฒน์ทำหน้ามุ่ย
“อย่าเพิ่งท้อสิโจโจ้” วินเซนต์ยื่นมือลงมาหาภาณุวัฒน์ “ลุกขึ้น ต่ออีกซักรอบแล้วค่อยพัก”
“โอ๊ย ไม่ไหวแล้วนะครับ” ภาณุวัฒน์โอดครวญ
“แล้วก็มาบ่นว่าไม่เก่ง” วินเซนต์หัวเราะ “สู้หน่อยสิครับ หมดรอบนี้ผมจะพาไปหาอะไรอร่อยๆ ทาน แล้วไปอาบน้ำแร่ เสร็วแล้วจะพาไปนั่งกระเช้าลอยฟ้าเล่นดูพระอาทิตย์ตกดิน”
“จริงหรือครับ” ภาณุวัฒน์ตื่นเต้น
“จริงสิ ไม่เชื่อผมหรือไง”
“คุณอย่าโกหกผมนะ” ภาณุวัฒน์ยื่นมือมาจับมือของวินเซนต์เพื่อให้อีกฝ่ายดึงขึ้นจากพื้น “ผมไม่อยากโดนหลอก”
“ไม่โกหกหรอกครับ”
“ถ้าผมโดนหลอกอีกคราวนี้ ผมจะฆ่าตัวตาย” ภาณุวัฒน์ทำหน้าตาจริงจังแต่วินเซนต์กลับหัวเราะร่า
“ไม่เอาน่า อย่าพูดแบบนี้สิ ไม่มีคุณ ผมจะอยู่ยังไง” วินเซนต์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วพูดเสียงเบา “อย่าทิ้งผมไป”
“เอ่อ...” ภาณุวัฒน์หลบตา หันไปมองรอบๆ เพราะรู้สึกเขิน สายตาของวินเซนต์บ่งบอกความรู้สึกโดยไม่ปิดบังแม้แต่นิด
“เขินซะแล้ว แก้มแดงขึ้นมาทันที” วินเซนต์หัวเราะชอบใจเสียงดัง
“จริงหรือครับ” ภาณุวัฒน์ยกมือขึ้นแตะแก้ม
“เปล่า” วินเซนต์แหงนหน้าหัวเราะเสียงดังกว่าเดิม “ผมโกหก”
“ไม่อยากเชื่อแล้ว” ภาณุวัฒน์ทำหน้าบึ้งแล้วผลักวินเซนต์จนเซถอยหลัง จากนั้นจึงพยายามตะกุยตะกายหนีแต่ก็ลื่นล้มลงอีกเพราะไม่ถนัดเพราะเท้าทั้้งสองข้างติดอยู่กับสกี
“อะฮ้า ท่าสวยอีกแล้ว” วินเซนต์ล้อแล้วหัวเราะชอบใจ “ท่าเล่นสกีฝึกแล้วฝึกอีกก็ทำไม่ถูก แต่ท่าล้มไม่ได้สอนกลับล้ได้สวยสมบูรณ์แบบ แข่งโอลิมปิกส์ฤดูหนาวกรรมการทุกคนเทคะแนให้สิบเต็มโดยไม่ลังเล”
“ไม่ต้องมาหัวเราะเลย คอยดูนะผมจะฝึกให้เก่งๆ จะไปจ้างครูพิเศษสอนวิธีเล่นสกีทางลัด”
“ครูที่ไหนจะมาเก่งเท่าผม แล้วจะไปเรียนกับคนอื่นรู้เรื่องหรือ พูดฟังภาษาอังกฤษได้หรือเปล่า ครูสอนสกีที่พูดไทยในแอสเพ็นมีผมคนเดียว”
“จะไปหาให้ได้” ภาณุวัฒน์พูดเสียงหนักแน่น
“ถ้าหาครูพูดไทยได้ก็เชิญเลย” วินเซนต์เข้ามาพยุง “แต่ต้องเรียนให้เก่งๆ นะ ถ้าสามารถตามผมได้ถึงครึ่งไมล์โดยที่ผมไม่ต้องรอ ผมจะพาคุณไปเที่ยวน้ำตกไนแองการ่า เคยไปหรือเปล่า”
“จริงหรือครับ” ภาณุวัฒน์ตาโต “ยังไม่เคย ผมเห็นแต่ในรูป”
“แถมด้วยแกรนด์แคนย่อน”
“จริงๆ นะครับ” ภาณุวัฒน์เบิกตากว้างกว่าเดิม
“จริงสิ” วินเซนต์พยักหน้า “สวยมากรู้ไหม ผมเคยโดดไนแองการ่ามาแล้ว”
“โอ้โห”
“ไนแองการ่า แกรนด์แคนยอน และอาจแถมด้วยเยลโล สโตน” วินเซนต์เอาเรื่องเที่ยวมาล่อ
“หินสีเหลือง” ภาณุวัฒน์แปลอย่างมั่นใจ “อย่าโกหกกันนะครับ”
“ไม่โกหกหรอก เชื่อใจผมเถอะน่า” วินเซนต์ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“ถ้าผมโดนหลอก คงเสียใจมาก” ภาณุวัฒน์ทำหน้าเศร้า
“ใครจะไปหลอกโพลาร์แบร์ผู้น่ารัก”
“ตอนนี้ผมเป็นหมีขั้วโลกไปแล้วหรือเนี่ย” ภาณุวัฒน์ทำปากยื่นแบบไม่พอใจ
“ก็อยู่บนเขาสูง หิมะเต็มไปหมดแบบนี้ หนาวก็หนาว เป็นโพลาร์แบร์ก็เหมาะแล้วล่ะ แต่อย่ากลัวว่าจะโดนหลอกนะครับโจโจ้” วินเซนต์ยิ้มแล้วผลักภาณุวัฒน์ให้เลื่อนไปข้างหน้าช้าๆ พร้อมกับเตือนเรื่องการทรงตัวบนสกี
“ยังไม่ถูก ควบคุมเท้าให้ดีๆ สิโจโจ้ เล่นสกีนะ ไม่ได้เดินเป็ด ทำตามผมนี่ คอยดูนะ สังเกตดูแล้วทำตาม” วินเซนต์แกล้งทำท่าล้อเลียนภาณุวัฒน์แล้วจึงทำท่าการเล่นสกีที่ถูกต้อง
“ยากจะตาย” ภาณุวัฒน์พึมพำแล้วพยายามทำตามตัวอย่างของวินเซนต์ซึ่งล่วงหน้าไปก่อน
“รอด้วยสิครับ ช้าๆ หน่อยสิ”
“ตามมาเร็วเข้า เดี๋ยวก็ทิ้งไว้กลางภูเขาซะเลย” วินเซนต์ตะโกน
“คนใจร้าย”
วินเซนต์หัวเราะแล้วย้อนกลับมาหาภาณุวัฒน์และคอยแนะนำอยู่ข้างๆ ขณะที่ภาณุวัฒน์พยายามดันสกีไปข้างหน้าช้าๆ ทีละช่วงตัว
“พยายามเข้าหน่อยโจโจ้ ก่อนค่ำเราอาจถึงชาเล่ต์”
“ไม่ให้กำลังใจกันบ้างเลย” ภาณุวัฒน์ทำหน้ามุ่ย
“แล้วคุณล่ะ ให้กำลังใจคนสอนหรือยัง สอนคุณเหนื่อยนะเนี่ย”
“ให้กำลังใจอะไร” ภาณุวัฒน์เลิกคิ้ว
“ขอหอมทีนึง” วินเซนต์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จมูกโด่งคมเกือบชนแก้มของภาณุวัฒน์
“ฮื่อ...” ภาณุวัฒน์ส่ายหน้า แต่ช้ากว่าวินเซนต์ซึ่งพูดจบก็ยื่นปากเข้ามาจูบแก้มดื้อๆ
“นี่ไม่ใช่หอมนี่นา นี่มันจูบ” ภาณวัฒน์ก้มหนามองเท้าของตัวเองบนสกีพร้อมกับบ่นพึมพำ
“ผมแบกไปดีไหม” วินเซนต์พูดกลั้วเสียงหัวเราะ
“ดีครับ” ภาณวัฒน์เงยหน้าขึ้นมาแล้วพยักหน้าเร็วๆ ยิ้มกว้างสดใส
“แต่ไม่เอาดีกว่า” วินเซนต์แหงนหน้าแล้วหัวเราะเสียงดังอีกครั้ง “มาสิ โจโจ้ ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่น่ัน”
“พยายามอยู่ครับ”
“แต่ถ้าไม่ไหวจริงๆ ผมก็จะแบกนะ” วินเซนต์เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงจริงจัง สีหน้าอ่อนโยน “ผมทำเพื่อคุณได้เสมอ ขอเพียงแต่...”
“อะไรครับ”
“ขอเพียงแต่...” วินเซนต์ลังเล ภาณุวัฒน์เลิกคิ้ว หยุดสกี นิ่งมองวินเซนต์อย่างตั้งใจ
“ขอเพียงแต่ คุณจะเปลี่ยนใจจากพี่ชายคนนั้นมาเป็นของผม”
“วินเซนต์”
“ผมพูดจริงนะ ไม่ได้ล้อเล่น ผมพูดจริงๆ”
“ผมบอกแล้วไง ว่าผมกับพี่วุธ...” ภาณุวัฒน์เสียงหายไปในลำคอ
“ผมมองออก ผมไม่ใช่คนโง่ อย่าโกหกกันสิ อย่าหลอกตัวเอง คุณไม่ต้องการให้ใครหลอกแต่คุณก็อย่าหลอกตัวเอง และไม่ต้องมาบอกผมว่าคุณไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขา”
“ผมยังไม่แน่ใจ” ภาณุวัฒน์ตอบเสียงเบาหวิว
“ผมรอได้ แต่อย่านานนักนะโจโจ้ ผมต้องการคำตอบ”

คชานนท์ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเมื่อได้ยินสิ่งที่อาวุธพูด เขาโทรศัพท์ไปคุยกับอาวุธเรื่องการเดินทางกลับกรุงเทพฯ ว่ากลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยหรือไม่ แต่จุดประสงค์หนึ่งก็เพื่อ 'ตรวจสอบ' ว่าอาวุธทำอะไรบ้างที่ประเทศไทย
...อาทิตย์ไปที่บ้านของอาวุธ และตอนนี้อาวุธกำลังทำอาหารให้ 'แขก' ทาน...
“พี่ธงรู้หรือยังนี่ว่าพระอาทิตย์ขึ้นที่กรุงเทพฯ ตามปกติแล้ว” คชานนท์ถาม
“พี่จะไปรู้ได้ยังไง”
“อีกหน่อยก็รู้”
“คิดก่อนโทรนะนนท์” อาวุธเตือนคนที่ 'ยังอยู่ที่สหรัฐฯ'
“โทรอะไรครับ” คชานนท์ถามย้อน
“นนท์คงไม่ได้คิดจะโทรไปบอกธงรบว่าอาทิตย์มาบ้านพี่” อาวุธพูดเสียงราบเรียบธรรมดา
“ผมไม่ได้พูดยังงั้นซักหน่อย อาทิตย์กลับเมืองไทยแล้ว ถึงจะไม่บอกให้ใครรู้ แต่อีกหน่อยพี่ธงก็คงรู้อยู่ดี แต่ถ้ารู้หลังจากที่พี่รู้ หรือรู้หลังจากที่ว่าไปหาพี่ก่อนมาหาตัวเอง มันก็คงจะเป็นอีกเรื่อง”
“นนท์กำลังบอกอะไรพี่ พูดมาตรงๆ”
“ผมก็พูดตรงเสมอนั่นล่ะคร้าบพี่ชาย” คชานนท์หัวเราะเบาๆ
“พี่รู้ว่าทุกอย่างที่นนท์พูดมีความหมายเสมอ นนท์ไม่เคยพูดอะไรที่ไร้สาระ แต่พี่ก็รู้ว่านนท์เก่งเรื่องการสื่อสารระดับ pragmatics”
“ผมกลัวประวัติศาตร์ซ้ำรอย” คราวนี้คชานนท์เป็นฝ่่ายพูดเสียงราบเรียบ
“พี่ห้ามอาทิตย์ไม่ได้นะนนท์”
“เฮ่อ ทำไมจะต้องมาฉายหนังเรื่องเดิมนะ” คชานนท์ถอนหายใจ ขณะนี้เขามีเรื่องหนักใจ 'สองชั้น' นั่นก็คือกลัวว่าอาทิตย์จะหวนกลับไปหาอาวุธอีกเพราะทะเลาะกับธงรบ และอีกไม่นาน 'พี่ชายเจ้าปัญหาอีกคน' ของเขาก็คงวิ่งมาหาเขาและอ้อนวอนให้ช่วยแก้ปัญหาชีวิตรักให้ ส่วนรถเต่ายี่ห้อไทยๆ ว่า 'อาวุธ' แทนที่จะเข้าเกียร์เดินหน้า กลับต้องมา 'เข็น' กันใหม่
...แค่เรื่องจะ 'พราก' ภาณุวัฒน์จาก 'อ้อมอก' ของวินเซนต์มาให้อาวุธก็ท่าทางจะไม่ง่าย ไหนจะเรื่อง 'เคลียร์ปัญหาอดีต' ของอาวุธอีก...
...อาทิตย์จะกลายเป็นตัวแปรสำคัญไหมน๊อ เขาต้อง 'จัดการ' กับอาทิตย์ด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้...
...เฮ้อ เป็นคชานนท์นี่ปวดหัวจริงๆ เล๊ย...
“นนท์ ไม่ใช่ว่าพี่ไม่พูดนะ พี่พูดกับอาทิตย์แล้วว่าให้โอกาสธงรบปรับตัว นั่งจับเข่าคุยกันตั้งนานจนอาทิตย์หลับไป”
“พูดตอนไหนครับ” คชานนท์ขมวดคิ้วทันที
“บนเครื่องบิน ตอนพี่กลับจากนิวยอร์ค พี่เจออาทิตย์”
...แล้วนั่งเครื่องบินกลับเมืองไทยด้วยกัน...
คชานนท์คิดต่อ
...ตายละหว่า นี่คง 'คุย' กันเรื่องอะไรต่อมิอะไร ถ้าบอกว่าคุยกันจนอาทิตย์หลับ เขาก็พอจะนึกภาพต่อได้ว่า นิสัยอย่างพี่วุธก็คงแย่งหน้าที่สจ๊วต เอาผ้าห่มคลุมผู้โดยสารเพื่อให้ได้หลับสบาย ไม่แน่ อาทิตย์อาจจะสลึมสลือ ทันได้มองเห็นว่าพี่วุธทำอะไร...
...ส่วนพี่ธงนั่นเล่า สมมุติว่าหากนั่งเครื่องบินไปไหนด้วยกันในเส้นทางไกลๆ ก็คงทำอยู่สามอย่าง นั่นคือเอาแต่นอนน้ำลายยืดไม่สนใจโลกมนุษย์ พอตื่นก็กิน จากนั้นก็คุยจ้อจนคนฟังหรือไม่ก็ตัวเองหลับ ขึ้นอยู่กับว่าฝ่ายไหนจะหลับก่อน..
...พี่วุธกับอาทิตย์คุยกันใกล้ชิดขนาดนั้น แล้วอาทิตย์จะเกิดไปหลงเสน่ห์พี่วุธหรือเปล่่านี่ ยิ่งทะเลาะกับพี่ธง พอดีมาเจอพี่วุธ เลยได้โอกาสเปรียบเทียบผ้าไหมกับผ้าเช็ดรถ ว่าจะเอาผ้าชิ้นไหนมาทำปลอกหมอนหนุนนอน...
...ยุ่งจริงๆ ยุ่งฉิบหายวายป่วง...

::: End of Chapter 27 :::

[i3igM]

...ยุ่งจริงๆ ยุ่งฉิบหายวายป่วง...

เธอทำตัว ของเธอเองนะ คชานนท์

[Little Devil]

ตัวแปรควบคุมไม่ได้
ทำนายนนท์ปวดหัวเลย 
+1

[nang_nang]

นนท์เสร็จอาวุธซะทีเหอะ ลุ้นมากๆเนี่ย
ส่วนอาทิตย์กลับไปหาธงรบเหอะ อย่าให้มันผูกปมไปมากกว่านี้เลย
แต่อาทิตย์พูดเจ็บจัง ถ้าธงรบได้ยินคงเสียใจจริงๆ 55

[┗◎┗◎]

"ผ้าไหมกับผ้าเช็ดรถ"

โคตรฮาเลย เปรียบซะ ธงรบมีงอน 

[wowhaha]

หนูก้อปล่อยวางบ้างสิ หนูนนท์

[aojroonra]

โอ๊ะเช้าแล้ว พระอาทิตย์ถึงได้โผล่มา

[วิหคท่องนภา]

 :m20:ก้ากกกก!!!   เป็นผ้าเช็ดรถไปแล้วล่ะธงรบ!   อย่าให้นนท์ช่วยเลย  วางแผนตั้งนาน จะยิงนกหลายตัว ฮ่าๆ ช่วยอาวุธหาแฟนไม่ได้ยังไม่พอ  อาทิตย์ยังมาเจ๊อะกันอีก

เปลี่ยนใจไปฝั่งอาวุธดีกว่าคุณธง  เอานนท์ยัดให้วุธซะ  แค่เนี๊ยะ!!!

แต่....อย่าให้คุณคมรู้นะ...ฮ่าๆ


แล้วเราก็ ตามตื้ออาทิตย์ต่อปายยยย  คิคิคิ

[wan]

ก็โลกมันกลม สิ่งที่ไม่คาดคิด ว่าจะวนกลับมาอีก ก็กลับมาอีกคำรบ
ในโลกกลม ๆ ใบนี้ มีสิ่งที่อยากให้เป็น ไปตามที่คิด กลับไม่เป็น 
แต่สิ่งที่ไม่อยากให้เจอ ดันเจอ 
แล้วเสาธง จะรั้งพระอาทิตย์ไม่ให้ตกจากขอบฟ้าได้หรือไม่
ผู้กำกับคนเก่ง จะจนแต้มที่ตัวเองวางเอาไว้หรือไม่ ในเมื่อตัวแปรตัวนี้คอนโทนไม่ได้
พี่นาย ขยันแบบนี้ ชอบจริง ๆ เอ หรือว่าเครียดกับเรื่องลูกชาย เลยมาลงที่คชานนท์
+1 ให้กับความขยันนะครับ

[MIkz_hotaru]

อาตี๋  กลับมาหาธงรบเถิด ผ้าไหมกับผ้าเช็ดรถ ก็ต้องเลือกผ้าเช็ดรถอยู่แล้ว
เพราะผ้าไหมเอามาเช็ดรถไม่ได้  (แถสุดๆ)
เดจาวูชัดๆเลย
 
หรืออาทิตย์จะเป็นตัวแปรอีกคน
ยุ่งจริงๆด้วย และมีแววจะยุ่งกว่านี้
น้องนนท์คนเก่งคิดสิๆๆ เอาไงดี 5555

[arjinn]

อ่านแล้วขัดใจ!!

[minchy]

สะใจม้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก

ที่คชานนท์ปวดหัว   

[va_yu]

ค่ะ วาเห็นด้วยค่ะ ....ยุ่ง.....ยุ่งยิ่งกว่ายุงตีกันซะอีก
น้องโจ้กับวินเซนต์น่ารักดีอ่ะ อ่านแล้วไม่ค่อยเครียด

[anna1234]

 

[morrian]

ยุ่งจริงๆ ชิบหายวายป่วงอย่างที่ว่า 

อยากอ่านสารวัตรอธิคมแล้วล่ะ