หัวข้อ: :::: คดีรัก ภาค 2 ครึ่ง "บทที่ 39 บทส่งท้าย 2 The End" (UP 5/10/2010)

[katawoot]

ตะวันมาเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย ตะวันน่ะพี่ชายอาทิตย์นะคร้าบ ตอนนี้คงไล่บี้อีตาธงรบอยู่มั๊ง โทษฐานที่ทำน้องชายเค้าหาย

    ตะวัน สู้ สู้ 

รอตอนต่อไปค่า

[Ak@tsuKII]

ู^
^
แอร๊ยยยยย จิ้มรีบนแรง ๆ

อ๊างงงง คุณคทาวุฒิเบรกอีกแล้วๆๆๆ   ปล่อยให้เค้าจิ้น(เพ้อเจ้อ)หน่อยก็ไม่ได้  

(รู้หรอกตะวันของอิป้าไม่มีหวังเลย กาุ6 กา6 )

ปล.พูดถึงอิตาธงรบกะเมียรัก ก็คิดทึ้ง คิดถึง คู่นี้ >.<  

ไม่รู้เป็นไงบ้างน้อตาเสาธง "เมียหาย" เห็นจ๊ายยยย เห็นจายยยยย

+1 ค่าาา  รอตอนต่อไป

[aojroonra]

มีอารมณ์ดีนะเนื่ย แล้วนนท์จะคู่กะใครน้าาาาา

[wowhaha]

สงสารภานุวัฒนะอ่ะ ต้องถูกชักใยหัวใจเล่น

[InKMoNsTeR]

อ๊ากกกก ไม่ได้เข้ามาหลายวัน เกิดอะไรขึ้นกับน้องโจ้ของผมเนี่ย (????)


ยังไม่ได้อ่านเลยครับ จิ้มไว้ก่อน
ปล*ขอรายละเอียดสั่งซื้อหนังสือใน PM หน่อยนะคร้าบ พอดีช่วงนี้ต้องออกข้างนอกบ่อยๆ อยากมีไว้อ่านใกล้ตัวอ่ะครับ มีเรื่องไหนรวมเล่มแล้ว อุดหนุนทุกเล่มเลยครับ

ขอบคุณครับ

[va_yu]

คชานนท์จะทำไรน้องภานุของวาค่ะเนี่ย
หวังว่าเฮียอาวุธจะตามไปเอาน้องคืนมานะคะ ไม่ใช่ผิดแผนปล่อยน้องไปซะนี่
+1ให้คนขยันค่ะ

[wan]

สุดท้ายพระเอกก็มาช่วยนายเอกได้ทัน
ตัวเร่งปฎิกริยา แล้วอะไรจะเกิดขึ้น จะเป็นไปตามที่นักวางแผนระดับชาติ คิดไว้หรือเปล่า
+1 ให้พี่นาย หายไปหลายวัน มัวแต่ยุ่งกับเรื่องลูกชายหรือไงครับ 

[Ak@tsuKII]

+1699


เข้ามารอ มิสเตอร์เพอร์เฟคต์

[katawoot]

Awoot Chapter 11

วันนี้หิมะไม่ตกหนักเท่าเมื่อวานจตุพลจึงถือโอกาสออกจากบ้านมาซื้อของใช้จิปาถะ แต่เมื่อจอดรถและเดินผ่านลานจอดรถเพื่อตรงไปยังประตูทางเข้าซุปเปอร์มาร์เก็ตเขาก็มีความรู้สึกว่าโดนสะกดรอย
จตุพลเร่งเดินไปยังแผงขายหนังสือพิมพ์หน้าซุปเปอร์มารเก็ตแล้วแกล้งหยุดยืนเลือกซื้อหนังสือพิมพ์ ไม่ถึงครึ่งนาทีสัญชาตญาณของเขาก็บอกเขาว่าตอนนี้ใครคนหนึ่งกำลังจ้องมองเขาอยู่จึงหันไปมองด้านหลังช้าๆ และเมื่อเห็นว่ามีใครคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกลเขาก็รีบหันขวับกลับมามองหนังสือพิมพ์ที่ถืออยู่ในมือ
สารวัตรอาวุธ!
...ทำไมอาวุธต้องตามเขาและมองเขาไม่วางตา พอหันหน้าไปคุณพี่ตำรวจก็หันหน้าหนี ทำเป็นมองอะไรรอบตัว...
...หรือว่าสารวัตรหน้าเหี้ยมรู้เรื่องแล้ว...
...ต้องโทรศัพท์ไปถามคชานนท์ว่าจะทำยังไงดี...
จตุพลกดหมายเลขโทรศัพท์ของเพื่อนผู้บังคับบัญชาซึ่งอยู่ที่กรุงเทพฯ แล้วรีบรายงานสถานการณ์ คชานนท์เอาแต่หัวเราะแล้วพูดว่า
“ใจเย็นๆ พี่วุธแค่สงสัยว่านายเป็นใคร อย่าทำเป็นมีพิรุธ พี่วุธฉลาดมากและอ่านคนเก่ง เครื่องเอ็กซ์เรย์เคลื่อนที่ดีๆ นี่เอง นายต้องไม่หลุกหลิก ทำตัวเป็นธรรมชาติ” คชานนท์อธิบายแกมขู่ “แล้วนี่นายทำท่าทางลุกลี้ลุกลนหรือเปล่่า”
“เปล่่า” จตุพลปฏิเสธ อดหันไปมองด้านหลังไม่ได้ จึงเห็นว่าอาวุธยืนมองเขาอยู่ แต่เมื่อสบตากับจตุพลก็หันหน้าหนีอีกครั้ง
“พี่วุธชอบเล่นสงครามประสาท”
“เช่นทำเป็นยืนมอง แต่พอเราหันไปมองก็หันหน้าหนีทั้งๆ ที่สบตากันใช่หรือเปล่า”
คชานนท์ถอนหายใจทันที่ “เฮ้อ นายนี่อ่อนหัดจริงๆ”
“อ่อนหัดยังไงวะ”
“นั่นก็แสดงว่านายแสดงอาการพิรุธนะสิ นายสบตาพี่วุธไปแล้วหรือ”
“ไม่สบตาแล้วจะรู้ได้ยังไงวะเขาตามมา” จตุพลขึ้นเสียง “หันไปก็เห็นว่าพี่แกมองอยู่ พอเห็นว่าเราเห็นก็หันหน้าหนี ทำเหมือนสะกดรอยตาม แอบมองแต่ก็ทำโจ่งแจ้งให้เห็นว่าเราเห็น ยังไงกันนี่”
“นั่นล่ะพี่วุธล่ะ เอาเถอะ ถ้าจวนตัวจริงๆ ก็ทักไปเลยว่าเป็นเพื่อนพี่ชายของเพื่อนหรือเปล่า” คชานนท์แนะนำ
“แล้วก็พูดว่าผมจตุพลไง จำได้ไหมครับ อย่ามาสงสัยอะไรผมเลย ผมไม่ใช่ไอ้แจ๊คกี้หรอกคร้าบท่านสารวัตร” จตุพลเติมความด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
“ได้โดนเหยียบภายในเวลาสามวินาที” คชานนท์ตอบ
“ให้ทำแบบ ทำท่านึก แบบว่าคลับคล้ายคลับคลาว่าเจอกันที่เมืองไทยตอนที่มาเยี่ยมนายใช่หรือเปล่า” จตุพลเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงจริงจัง
“นายไม่เคยเจอจะให้บอกยังงั้นได้ยังไง”
“อ้าว” จตุพลอุทาน “ก็พูดๆ ไป นายบอกว่าให้ทักว่าเป็นเพื่อนพี่ชายของเพื่อน”
“ก็ใช่” คชานนท์ตอบ “แต่ต้องไม่โกหก นายต้องพูดความจริง แค่ไหลไปตามสถานการณ์ให้รื่นที่สุด ถ้านายพูดไม่จริง พี่วุธจะจับโกหกได้ คราวนี้จะลำบาก”
“พี่แกจะเก่งขนาดนั้นเชียว”
“พี่วุธเก่ง เป็นเครื่องจับเท็จได้เลยล่ะ” คชานนท์บอก 'สรรพคุณ' ของอาวุธ
“ผู้ชายอะไรวะ น่ากลัวฉิบหาย ถ้าใครได้เป็นแฟนจะกระดิกตัวได้ไหมเนี่ย สงสัยโดนคุมตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง” จตุพลบ่น
“อย่าทำให้เสียเรื่องนะจตุพล อะไรต่างๆ ที่เคยทำมาห้ามปากโป้งเด็ดขาด ไม่งั้นพัง” คชานนท์เตือนเพื่อน
“อะไรวะ บอกไม่ให้โกหก แต่ก็ห้ามไม่ให้พูดความจริง” จตุพลเผลอยกมือเกาศีรษะ ออกอาการว้าวุ่นใจ
“ก็จะไปเล่าให้เขาฟังทำไมล่ะ เลือกที่จะพูดเฉพาะสิ่งที่ควรพูด เลือกที่จะทำสิ่งที่ควรทำสิ อะไรที่ไม่ต้องพูดหรือไม่ควรพูดก็อย่าให้มันหลุดออกมาจากปาก”
“ไม่ได้เก่งขนาดโกงเครื่องจับเท็จของตำรวจได้เหมือนอย่างแกนี่หว่า” จตุพลกระแทกเสียง “พูดง่ายๆ แต่มันทำยากนะนนท์”
“ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่น” คชานนท์ให้กำลังใจ “จตุพล สู้ๆ”
“รู้ไหมนนท์ สิ่งที่เราทำอยู่นี่มันไม่ควรจะทำตั้งแต่แรกแล้วนะเพื่อน”
“หมุนนาฬิกากลับได้ไหมล่ะ เลิกบ่นได้แล้ว เลิกโทรศัพท์ซะที เดี๋ยวพี่วุธก็สงสัยว่านายโทรไปปรึกษาใคร” คชานนท์พูดเสียงเข้ม
“พี่แกจะเก่งขนาดนั้นหรือวะ” จตุพลอุทาน
“ไม่แน่ พี่วุธอาจกำลังดักฟังนายอยู่ เพราะฉะนั้นวางสายซะที” คชานนท์ขู่ “Stand your ground จำเอาไว้ อย่าให้อะไรมาง้างปากนายได้ เล่นบทผู้ร้ายปากแข็งดีที่สุด”
“สตงค์สแตนด์อะไรไม่รู้หรอกโว้ย รู้แต่ว่าตอนนี้ที่ขนอ่อนๆ ตรงท้ายทอยมันตั้งขึ้นอยู่นี่ไม่ใช่เพราะอากาศเย็นๆ ของนิวยอร์คซิตี้” จตุพลกระแทกเสียงใส่โทรศัพท์แล้วรีบวางสายเมื่อปรายตาไปมองอาวุธอีกครั้งและเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังเดินตรงมาหาเข้า
...งานเข้าแล้วทีนี้ จะให้ทำแบบคชานนท์แนะนำได้แค่ไหนเชียว เรายิ่งเก็บอาการอะไรไม่ค่อยได้ ยิ่งเจอคนหน้าดุอย่างเพื่อนพี่ชายคชานนท์ที่ได้ยินแต่กิตติศัพท์มาตั้งหลายปี ตอนนี้ขาเริ่มจะสั่น นี่ยังไม่ทันจะได้ไปขอรับตัวภาณุวัฒน์เลยยังสั่นได้ขนาดนี้...
...สั่นกลัว ไม่ได้สั่นสู้อีกต่างหาก...
“สวัสดีครับ เราเคยเจอกันหรือเปล่า” เสียงทักดังขึ้นจากปากของชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่เดินเข้ามาหยุดยืนก้มลงมองจตุพลซึ่งมีความสูงแค่เสมอไหล่
“ครับ” จตุพลพึมพำ รู้สึกว่าความหมายที่อาวุธสื่อออกมาทำให้ตัวเองเข้าใจได้เป็นอย่างอื่นว่า
...บอกมาเดี๋ยวนี้ นายเป็นใคร...
“เอ่อ พี่ชายคชานนท์หรือเปล่าครับ” จตุพลขมวดคิ้ว ทำเป็นพยายามนึก ตัดสินใจทำตามที่คชานนท์แนะนำทันทีเพราะประเมินสถานการณ์แล้วเห็นว่านี่ล่ะคือสภาพ 'จวนตัว'
“เปล่า ผมเป็นเพื่อนพี่ชายคชานนท์”
“อ้อ...” จตุพลหัวเราะแล้วยกมือขึ้นสวัสดี “บังเอิญมากนะครับ นิวยอร์คเมืองใหญ่เบ้อเริ่ม แต่บังเอิญมาเจอคนที่รู้จักกัน”
“ผมตามคุณมา” อาวุธพูดเสียงเรียบ ยิ้มบางๆ ให้จตุพลแต่สายตาไม่ได้ยิ้มอย่างที่ปากยิ้มทำให้อีกฝ่ายสรุปว่านี่คือ 'ยิ้มประหาร'
“ตามผมมา” จตุพลทวนคำ รู้สึกผิดคาดที่อาวุธพูดออกมาตรงๆ
“เพราะอยากจะรู้ว่าคุณรู้จักผมได้ยังไง ผมเป็นตำรวจ เป็นคนขี้สงสัย วันนั้นเจอกันที่มหาวิทยาลัย คุณทำเหมือนรู้จักผมแต่คุณไม่ทัก”
...โอ๊ย ไม่เรียกว่าน่ากลัวแล้วจะเรียกว่าอะไรวะเนี่ย ตรงไปตรงมาเกินไปหรือเปล่าครับคุณพี่ตำรวจ...
“ผมกะจะทักแต่ก็ไม่มั่นใจว่าใช่พี่ชายนนท์หรือเปล่า กลัวทักคนผิด ขอโทษด้วยนะครับ” จตุพลยิ้มแหยๆ
“ทำไมต้องขอโทษครับ” อาวุธถาม
“เอ่อ...ก็...”
“ที่บอกว่าตามก็ไม่ได้ตามซะทีเดียวครับ พอดีเห็นรถคุณจอดอยู่ที่ลานจอดรถ จำได้วาเคยเห็นทะเบียนรถคันนี้เลยนึกได้ว่าเคยเจอคุณที่มหาวิทยาลัย ผมเลยคิดว่าลองมาทักทายกันซะหน่อยท่าจะดี” อาวุธยังคงพูดเสียงเรียบ แต่จ้องตาจตุพลด้วยสายตาคมกริบ
“แสดงว่าจำผมได้” จตุพลไม่รู้จะพูดอะไรดี
อาวุธพยักหน้าพร้อมกับยิ้มมุมปาก ก้มลงมองจตุพลด้วยสายตาที่ทำให้คนที่ถูกมองรู้สึกเย็นสันหลังวาบ
...แค่นี้เขาก็รู้แล้ว สายตาของผู้ชายคนนี้ซึ่งเขาสังเกตได้ตอนที่เห็นที่มหาวิทยาลัยเป็นสายตาของคนทำผิดแล้วกลัวถูกจับได้...
...ตอนนี้เป็นสายตาของคนที่พยายามจะไม่โกหกแต่ก็ไม่อาจพูดความจริงได้...
...มีอะไรบางอย่างทำให้เขาสงสัย ผู้ชายคนนี้เป็นเพื่อนของคชานนท์ ไปปรากฏตัวที่มหาวิทยาลัยซึ่งภาณุวัฒน์จะไปเข้าเรียน...
...แผนกรับนักศึกษาต่างประเทศ...
...ผู้ชายคนนี้ดูยังไงก็ไม่ใช่นักเรียนใหม่เพราะขับรถคล่องแคล่ว รู้จักเส้นทางต่างๆ ในนิวยอร์คดีมาก เป็นเจ้าของรถคันที่ตัวเองขับมานานหลายปี...
...เสียดายที่ไม่ได้สังเกตสายตาของคชานนท์แล้วนำมาประเมินเพื่อเปรียบเทียบกัน คืนที่ทานอาหารเย็นด้วยกันก่อนคชานนท์จะกลับประเทศไทยเขายังไม่เกิดความสงสัย...
...แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ สมมุติว่าวันนี้เขาเจอกับคชานนท์และจับผิดทางสายตาก็ใช่ว่าจะมองออก คชานนท์เก่งถึงระดับที่อาจจะสามารถ 'โกง' พนักงานสืบสวนสอบสวนเก่งๆ ได้ด้วยซ้ำ ผู้ชายคนนี้กับคชานนท์มือคนละชั้น คชานนท์เป็นมือโปร กลบเกลื่อนเก่งมาก และหากไม่จับได้แบบคาหนังคาเขา คชานนท์ก็จะลื่นไหลไปได้ทุกคราวไป เขารู้จักคชานนท์มาตั้งแต่คชานนท์เรียนมัธยมต้น ไม่เคยซักครั้งที่น้องชายของอธิคมจะจนมุม...

วินเซนต์หันไปมองคนที่เดินอยู่ข้างๆ แล้วอมยิ้ม เขาล้อภาณุวัฒน์ว่าเหมือนตุ๊กตาหมีเพราะร่างเล็กๆ ถูกห่อด้วยเสื้อกันหนาวตัวใหญ่มาก
“ไม่เห็นจะอ้วนตรงไหน” ภาณุวัฒน์แย้ง “จะเหมือนหมีได้ยังไงล่ะครับ”
“ไม่อ้วนหรอก” วินเซนต์ยิ้มขำๆ “แต่กลม”
“เสื้อมันตัวใหญ่” ภาณุวัฒน์ทำหน้ามุ่ย “คุณก็เหมือนกัน ผมว่าคุณเหมือนยักษ์”
“ระวังโดนยักษ์กินนะ” วินเซนต์ทำหน้าตาถมึงทึง ภาณุวัฒน์หัวเราะแล้วบอกว่่าหมีตัวเล็กๆ อย่างเขาคงไม่ทำให้ท้องอิ่ม
“ว่าแต่ว่า พรุ่งนี้จะไปเที่ยวไหนกันดีครับ” ภาณุวัฒน์ถาม
“ติดใจสิท่า” วินเซนต์เอียงหน้าพูดกับภาณุวัฒน์แล้วบอกว่าจะพาไปชมเทพีเสรีภาพที่อ่าวนิวยอร์ค
“จริงหรือครับ” ภาณุวัฒนถามและทำตาโตอย่างตื่นเต้น
“ไม่จริง” วินเซนต์ทำหน้าเรียบนิ่ง นำ้เสียงเยือกเย็น “ผมแกล้งพูดเฉยๆ”
“ว๊า” ภาณุวัฒน์เปลี่ยนสีหน้าเป็นผิดหวังพร้อมทำปากยื่น ส่งผลให้วินเซนต์หัวเราะเสียงดัง
“คุณนี่เปลี่ยนสีหน้าได้เร็วแฮะ”
“คุณชอบแกล้งผมอยู่เรื่อย” ภาณุวัฒน์ทำหน้ามุ่ย
“นั่นแน่ะ อีกแล้ว เปลี่่ยนสีหน้าอีกแล้ว” วินเซนต์ชี้หน้าภาณุวัฒน์
“แล้วตกลงจะได้ไปดูไหมครับ” ภาณุวัฒน์ทำหน้าอ้อนวอน “ไปเถอะนะครับ ผมอยากเห็นของจริง ดูแต่หนัง อยากเห็นเทพีเสรีภาพตัวเป็นๆ กับเขาซะที”
“ตอนนี้ทำเหมือนหมาน้อยประจบเจ้าของ” วินเซนต์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ นัยน์ตาเต้นระริก รู้สึกสนุกที่ได้ล้อเลียนภาณุวัฒน์ “ไหน ทำท่าซึมให้ดูหน่อยซิ แบบว่าประจบเจ้าของไม่สำเร็จ”
“ไม่ไปดูก็ได้ อยู่นิวยอร์คนานๆ ไปอีกหน่อยก็คงได้ดู”
“อะฮ้า ทำหน้างอน” วินเซนต์ยังคงหัวเราะ “พาไปสิครับ แหมล้อเล่นหน่อยเดียว พรุ่งนี้เที่ยงผมจะมารับ”
“เที่ยงเลยหรือครับ” ภาณุวัฒน์ทำหน้าผิดหวัง
“ก็เที่ยงสิ ผมตื่นสาย กว่าจะลุกจากเตียงก็เกือบสิบเอ็ดโมง” วินเซนต์ยักคิ้ว “ว่าแต่ว่า เมื่อไหร่จะถึงอพาร์ทเมนท์คุณซะที”
“นั่นไงครับ” ภาณุวัฒน์ชี้มือไปข้างหน้า
“ฮ้า ที่นี่หรือ” วินเซนต์อุทาน “ไม่ใช่ย่อยนะเนี่ย”
“ผมอาศัยเขาอยู่”
“งั้นผมก็คงขึ้นไปส่งคุณที่ห้องไม่ได้” วินเซนตพึมพำเบาๆ กับตัวเอง
“อะไรนะครับ” ภาณุวัฒน์ได้ยินไม่ถนัด
“เปล่า” วินเซนต์ส่ายหน้าพร้อมกับยักไหล่
“พรุ่งนี้โทรมาก่อนนะครับ พอใกล้จะถึงก็โทรมาก่อน ผมจะได้ลงมายืนรอหน้าตึก”
“ขึ้นไปรับที่ห้องยังได้” วินเซนต์หัวเราะ “บริการถึงที่ ให้สมกับเป็นไกด์”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่คุณพาเที่ยวผมก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้ว”
“ผมไม่ได้พาเที่ยวฟรี” วินเซนต์ยักคิ้ว นัยน์ตาวิบวับ “ของฟรีไม่มีในโลกนะครับจะบอกให้”
“ไม่ฟรีงั้นหรือครับ” ภาณุวัฒน์ทำหน้ามุ่ย
“มีข้อแลกเปลี่ยน” วินเซนต์ยิ้มพราว “แต่ยังไม่บอกตอนนี้ ไว้วันหลังผมจะบอก”
“อย่าคิดแพงนะครับ ผมไม่ค่อยมีเงินเยอะ ต้องใช้จ่ายอย่างประหยัด”
“รับรองไม่แพง จ่ายได้แน่ เผลอๆ ไม่ต้องจ่างเป็นเงิน” วินเซนต์พูดพร้อมเอื้อมมือไปตบไหล่ของภาณุวัฒน์ “ไม่ก็ขอยืมตุ๊กตาหมีไปนอนกอดเล่นซักคืน”
“ตุ๊กตาหมีที่ไหน” ภาณุวัฒน์เลิกคิ้ว ทำหน้าตาสงสัย วินเซนต์แหงนหน้าหัวเราะเสียงดังแล้วอ้าปากจะตอบแต่ก็ต้องชะงักเมื่อของข้ามศีรษะของภาณุวัฒน์ไปเห็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่คนหนึ่งที่ประตูทางเข้าล๊อบบี้ของอพาร์ทเมนต์กำลังมองตรงมาที่เขากับภาณุวัฒน์ด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ภาณุวัฒน์รู้สึกตัวจึงหันไปมองตามสายตาของวินเซนต์ก่อนจะอุทานขึ้นมาเบาๆ
“พี่วุธ...”
“ใครครับ” วินเซนต์ก้มลงถาม “พี่ชายหรือ หน้าตาไม่เห็นเหมือนกัน ไซส์ก็ต่างกัน สิงห์โตเป็นพี่น้องกับหมีโคล่าได้ยังไง”
“ผมไม่ใช่หมีโคล่า” ภาณุวัฒน์ทำหน้าย่นใส่วินเซนต์
“ก็ใส่เสื้อกันหนาวตัวหนี่ เปิดให้เห็นเฉพาะหน้าขาวๆ แก้มแดงๆ แบบนี้ไม่เหมือนตุ๊กตาหมีก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วล่ะ” วินเซนต์ผลักภาณุวัฒน์เบาๆ จงใจให้คนที่ยืนมองอยู่เห็นว่าเขากำลังหยอกล้อกับอีกฝ่าย
“ผมไม่ใช่หนีนะ”
“ทีนี้รู้แล้วล่ะว่าเสื้อกันหนาวตัวใหญ่ๆ ตัวนี้เป็นของใคร ตอนแรกนึกว่าเอาเสื้อพ่อมาใส่ ที่แท้ก็เป็นเสื้อพี่ชายหน้าดุนี่เอง”
“ผมไปก่อนนะครับ” ภาณุวัฒน์รีบพูดแล้วก้มหน้าเดินไปหาอาวุธแต่ก็หันไปมองวินเซนต์อีกครั้ง วินเซนต์ยกมือขึ้นโบกอำลาแล้วลดมือลงมาทำท่าโทรศัพท์ที่ข้างหูภาณุวัฒน์จึวพยักหน้าแล้วโบกมือตอบ วินเซนต์ยิ้มกว้างก่อนจะก้มศีรษะทักทายอาวุธแล้วเดินจากไป
“ใคร” อาวุธถามสั้นๆ
“เอ่อ เพื่อนครับ เพิ่งเจอกันที่สวนสาธารณะ” ภาณุวัฒน์ตอบ
“คนไทยหรือ”
“ครับ เป็นลูกครึ่ง” ภาณุวัฒน์พยักหน้า “เขาเป็นคนดีนะครับ ชื่อวินเซนต์ เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยนิวยอร์ค”
“ดี” อาวุธพยักหน้าช้าๆ “มีอะไรจะได้ช่วยเหลือกัน”
“ครับ” ภาณุวัฒน์ตอบพึมพำแล้วมองแผ่นหลังกว้างของอาวุธที่เดินเข้าไปในล๊อบบี้ของอพาร์ทเมนท์โดยไม่พูดอะไรอีก ในใจรู้สึกผิดเล็กน้อยที่ไม่เล่าเรื่องที่รู้จักกับวินเซนต์ให้อาวุธฟังตั้งแต่ตอนแรก
...สารวัตรอาวุธโกรธหรือเปล่า ทำไมพูดกับเขาห้วนๆ แต่ถ้าโกรธ ทำไมจะต้องโกรธด้วยล่ะ ไม่ดีหรือที่เขาหาเพื่อนได้...
...หรือว่าสารวัตรไม่อยากให้มีเพื่อนเป็นคนไทยเพราะอยากให้ฝึกภาษาอังกฤษ...
...หรือว่าไม่พอใจที่ไม่แนะนำวินเซนต์ให้รู้จักอย่างเป็นทางการ คนอายุน้อยกว่าก็ต้องเข้ามาหาและไหว้แบบคนไทยเพราะสารวัตรอาวุธเป็นผู้ใหญ่กว่า...

***end of chapter 11***

[minchy]

จิ้มๆๆๆ

[ลูกหมีน้ำแดง]

"ไม่ก็ขอยืมตุ๊กตาหมีไปนอนกอดเล่นซักคืน" เอาแล้วไงน้องโจ้เราจะกลายเป็นตุ๊กตาหมีในสายตาหนุ่มวินเซนต์แล้ว

+ขอบคุณkatawoot ที่มาต่อ

[naiin]

ตอบเหมือนหึงตะหงิดๆนะ

[PEENAT1972]

เหมือนว่าจะหึง 555 ไม่รู้สิ ปกติเค้าหึงกันแบบนี้เปล่า

[astral]

สัญชาตญาณความเป้นพ่อเริ่มทำงาน อ่ะ อ่ะ


ตะโกนเรียกอาทิตย์ด้วยได้ไหม อาทิตตตตตตตตตตตตตตตตย์

[zazoi]

อาการแบบนี้เป็นอาการหึงหรือพ่อห่วงลูกเนี่ย เฮ้ออออ

[Little Devil]

จตุพล คชานนท์ ไม่น่าเชื่อ เป็นเพื่อนกัน 
ดีใจด้วยน้องโจ้มีความสุข
+1

[pimkihae]

เหมือนจะหึงรึป่าวหว่า
พี่วุธไม่ค่อยแสดงออกเท่าไหร่อ่ะ
เลยเดาทางพี่แกไม่ค่อยถูก
รอลุ้นตอนต่อไปดีก่า
ขอบคุณที่มาอัพนะค่ะ

[littlepretty]

 ฮุฮุ วินเซนต์ น่ารักอะ  

หมีโคล่าโจ้ จะโดนพี่วุธสืบสวนอะไรบ้างเนี้ย

รออ่านตอนต่อไปจ้า

มากด+1 ให้
เป็นครั้งแรกที่กด+ได้ เลยกดให้คุณนาย บาย บาย

[Ak@tsuKII]

จตุพลนี่คือ น้ิิอง ๆ ท่านธงรบสินะ ใสซื่อเหมือนกัน(เลี่ยงใช้คำที่ดูซอร์ฟที่สุด กรากกกก)

ส่วนอาวุธ คนอาไร้ เก่งทั้งบุ๋นและบู้ กรี๊ดดดดดด ฉลาดหลักแหลมเป็นที่สุด

แหม ๆ มีแอบสะบัดเนอะ พอเห็นหนุ่มมาส่งภาณุวัตร

ขอแบบพ่อหวงลูกสาวพอนะ 

วินเซนต์รุกหนักเลยนะ ฮ่าๆๆๆ   

+1 จ้า เป็นกำลังใจเหมือนเดิม

ปล.คิดถึงนุ้งอาทิตย์เหมือนกันนนนนนนนนนนนนน งอนสามีหนีหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ กรี๊ดๆๆๆ 

[fungfung]

ดูถ้าสิงห์โตคงเหมาะกับหมีโคล่าละมั้งคราวนี้

[amito]

โจ้มีเพื่อนแล้ว หวังว่าวินเซนต์คงเป็นคนดีนะ

[4life]

เฮียเเกหึงเเบบไม่รู้ตัวไง

[wan]

คุณนนท์ ตัวเร่งปฎิกริยามาแล้ว โดนไม่ต้องออกแรงหา
อีกทั้งแรงชนิด แก๊สโซฮอล 95 ของ ปตท. ยังสู้ไม่ได้
ไอ้ที่ทำมาดขรึมอยู่นี่เป็นธรรมดา หรือไม่พอใจที่มีคนมาสนิทด้วยกันน้า พี่วุธ
+1 พี่นาย แล้วก็รอตอนต่อไป

[va_yu]

หุหุ...หึงหรือหวงเดี๋ยวได้รู้กันเฮียอาวุธ

ระแวงๆวินเซนต์ยังไงไม่รู้อ่ะ...แบบว่าหวงภานุจัดค่ะ

[railay]

 

[va_yu]

แวะมาดูและมาดันกระทู้ให้ค่ะ

[McDeliVery]

ดูถ้าสิงห์โตคงเหมาะกับหมีโคล่าละมั้งคราวนี้

เห็นด้วยอย่างเเรง ^^ จะหายหนาวก็เพราะสิงห์โตเเหละคับ

[Ak@tsuKII]

เชียร์หนุ่ม วินเซนต์  สู้ ๆ นะ

ดัน  ๆๆๆ

[MrTroy]

ไม่รู้จะเมนท์อะไรกะเนื้อเรื่องอะคับ เพราะผมอ่านตลอด ถ้าเป็นตัวละครจาก คดีรัก
ผมชอบแทบทุกคน
แต่จะเมนท์ว่า ใครได้พี่นายเป็นแฟนเนี่ย คงปวดหัวน่าดู ฉลาด แล้วก็เจ้าชู้ขนาดนั้น หุหุ
เอ๊ะ หรือมีคนลองดีแล้ว???

รออ่านตอนต่อไปคับ

[everytime]

ใครคุู่ ใครยังไงงงงง  ชักงงงงงงงงงงงงง