- Eternal Sunshine 3 -“อา...”
เสียงครางสอดประสานท่ามกลางความร้อนแรงของอารมณ์ในความมืดมิด จนไม่รู้สึกถึงเสียงประตูถูกเปิดออก
แป๊ะ!
เสียงสวิทซ์ไฟดังขึ้น ความสว่างเข้าขับไล่ความมืดมิดในฉับพลัน
ข้าวสารตาปรือจากอาการมึนเมาผสมง่วงนอนเพ่งมองไปยังมุ้งขาวบางไหวตามแรงลม บนเตียงซึ่งน่าจะมีแต่ร่างน้องชายของตนนอนอยู่กลับมีชายหนุ่มร่างใหญ่คร่อมทับ หัวใจคนเป็นพี่ตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม
“พ่อ!”
ข้าวสารร้องเรียกพ่อเสียงหลง และเสียงตะโกนดังคับบ้านก็ทำให้ทุกคนที่นอนบนเรือนสะดุ้งสุดตัว
ชายหนุ่มที่เพิ่งอิ่มจากข้าวมื้อดึกเดินตัวเอียงมายังห้องนอนน้องชาย เพราะลูกชายตัวเองข้าวสวยพาไปนอนด้วยแล้ว จึงจะไปอาศัยนอนกับข้าวหอม แต่พอเปิดประตูห้อง ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้เส้นเลือดในสมองแทบแตก ตรงปรี่เข้าไปตลบมุ้งออกแล้วกระชากไหล่หนาเหวี่ยงไปอีกด้าน
ความเข้าใจแรกเมื่อเห็นคิดว่ามีขโมยเข้ามาทำร้ายน้อง แต่พอเห็นชัดๆก็แทบหน้ามืดเหมือนหัวใจจะหลุดออกมาจากอก
“พวกแกทำอะไรกัน!”
แรงเหวี่ยงและเสียงดังลั่นห้องทำให้อาการมึนเมาของคนกอดกันกลมกระเจิดกระเจิงในพริบตา
ทิเบตซึ่งถูกเหวี่ยงไปอยู่ปลายเตียงสลัดศีรษะขับไล่ความมึนงง เรียกสติกลับคืน พร้อมๆกับรู้สึกใจหายคล้ายคนกำลังสำลักอากาศ นึกย้อนในสิ่งที่เพิ่งทำลงไปเข้าทิ่มแทงสามัญสำนึกทันทีเมื่อหันไปเห็นใบหน้าเล็กซีดขาวกำลังดึงกางเกงที่ถูกรูดลงไปเกือบครึ่งก้นกลับที่เดิม ก่อนจะหันไปมองข้าวสารซึ่งยืนหน้าถมึงทึงดวงตาแดงก่ำแทบจะหลุดออกมาจากเบ้า
แย่แล้ว...ทิเบตยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองแรงๆก้มมองเสื้อแสงหลุดลุ่ย แล้วจึงมองเด็กหนุ่มหน้าซีดปากคอสั่นอีกครั้ง
“เกิดอะไรขึ้นไอ้สาร! ร้องเสียงหลงเชียวเอ็ง”
กำนันสิงห์วิ่งหน้าตื่นเข้ามาในห้องอีกคน และยังไม่ทันได้ถามไถ่ ข้าวสารก็ตะโกนตามมาอีกเป็นชุด โดยไม่ได้หันไปมองน้องชายซึ่งหน้าซีดหนักกว่าเดิม
“ฉันว่าแล้ว ว่ามันจะลงอีหรอบนี้ ไอ้หอมนะไอ้หอม แกจะเหม็นฉาวโฉ่จริงๆก็คราวนี้ล่ะวะ แกนอนกับผู้ชายจริงๆด้วย น้องชายกูนอนกับผู้ชาย!”
ประโยคหลังข้าวสารสบถกับตัวเองพลางยกมือขึ้นดึงทึ้งเส้นผมตัวเองแรงๆ
“อะไร! ไอ้สารเอ็งอย่ามาพูดอะไรชุ่ยๆนะ เมาแล้วก็ไปนอนสิ” กำนันตวาดใส่บุตรชาย
“ชุ่ยอะไรล่ะพ่อ ฉันเห็นเต็มสองตา เจ้านี่กับเจ้านี่นอนกอดกันกลมดิ๊ก”
ข้าวสารชี้นิ้วไปทางคนต้นเหตุทั้งสองโดยสองตายังมองหน้าบิดาเขม็ง หากผู้เป็นพ่อส่ายหน้าพรืด
“ไอ้นี่ คนเมานอนกอดหมามันยังไม่รู้เรื่องเลย เอ็งดูสภาพมันสิ”
กำนันสิงห์หันไปมองคนบนเตียงเสื้อผ้ายับย่นแหวกอ้าผิดปกติแล้วใจหายไปครึ่งหนึ่ง แต่ก็ยังมองโลกในแง่ดีต่อไป
“...ร้อน อากาศมันร้อน ฮึๆ”
ผู้สูงวัยแค่นหัวเราะ ทั้งที่รู้อยู่ว่าตอนนี้น้ำค้างภายนอกเริ่มแรงจนหยดเปียกพื้นดิน
“ร้อนอะไรล่ะพ่อ น้ำค้างหยดเปียกหัวแล้ว อีกอย่างคนเมาอย่างมากก็นอนกอดหมูกอดหมาแล้วหลับ แต่เมื่อกี้ฉันเห็นกางเกงไอ้หอมแทบจะหลุดตูด แถมมือไม้ยังจับซุกไปถึงไหนต่อไหน ถ้าฉันไม่เข้ามาเห็นก่อนคง...โธ่เว้ย!”
ข้าวสารชูกำปั้นเหวี่ยงไปในอากาศ พลางเข้าไปดึงกางเกงน้องชายเขย่าแรงๆอย่างโมโห
“พี่!”
ข้าวหอมร้องเสียงหลง ใบหน้าแดงก่ำพยายามปัดป้องมือพี่ชาย
ข้าวสารเห็นใบหน้าน้องชายตัวเองแล้วให้รู้สึกทั้งโมโหและสงสารผสมปนเป ก่อนจะหักใจสะบัดตัวออกจากอีกฝ่ายอย่างหงุดหงิดเจียนคลั่ง ข้าวหอมถลันลุกตามพี่ชายไปเกาะแขนพร้อมเขย่าให้พี่หยุดพูด หัวใจเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ดวงตาแดงก่ำเหลือบมองบิดาอ้าปากค้างก่อนจะเลยไปยังทิเบตซึ่งกำลังจัดเสื้อผ้าตัวเอง
กำนันสิงห์มองคนถูกกล่าวหานิ่งเงียบหน้าถอดสียิ่งใจสั่น เดินเข้าไปหาลูกชายที่ตนรักนักรักหนา
“บอกข้าสิว่าไอ้สารมันละเมอเพ้อไปเอง”
คนเป็นพ่อจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาแวววาวด้วยยังมีความหวัง แต่ทุกอย่างกลับตกอยู่ในความเงียบ
“ไอ้หอม...”
กำนันสิงห์ย้ำเรียกบุตรชายเสียงพร่า และข้าวหอมก็ทำได้แค่นิ่งเงียบกล้ำกลืนก้อนแข็งๆลงคอ เดินเข้าไปจับแขนบิดาไว้
หากไม่มีพยานมัดหนาแน่นเขาจะขอโกหก บอกว่ามันไม่จริง เพราะเขาก็โกหกความชอบและจิตใจของตัวเองตลอดมาอยู่แล้ว
แต่นี่...คนที่เห็นคือพี่ชายของเขาเอง
“ไอ้หอม!”
เสียงตวาดพร้อมกับสะบัดมือบุตรชายที่พยายามเข้ามาหาออก แรงสะบัดก็ทำให้คนตัวแข็งทื่อล้มลงไปกองที่พื้น พร้อมกับปล่อยสะอื้นจนตัวโยน ทิเบตซึ่งก้มหน้าก้มตายอมจำนนเงยหน้ามองอย่างตกใจ ลุกเข้าไปหาร่างเล็ก
ขณะเดียวกันที่นิภาและข้าวสวยตามเข้ามาในห้อง พร้อมกับไอ้แก้วและไอ้ขันเดินตัวลีบตามกันเข้ามาจนภายในห้องดูแออัดไปกว่าเดิม
“มีอะไรกันกำนัน ใครเป็นอะไร”
นิภาถามอย่างสงสัย เห็นลูกชายตนลงไปนั่งอยู่กับพื้นพร้อมข้าวหอม
“อะไรกันพ่อ ขโมยเข้าบ้านเหรอจ๊ะ”
ข้าวสวยเองก็งงกับสิ่งที่เห็นไม่น้อยกว่านิภา ด้วยฝั่งหนึ่งคือบิดาที่มีหน้าตาคล้ายถูกใครทำให้โกรธมาซักชาติหนึ่ง กับอีกฝั่งคือน้องชายซึ่งหน้าตาคล้ายถูกผีหลอกจนขาวซีด นั่งกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
หากกำนันสิงห์ไม่แม้จะสนใจในคำถาม ยังคงจ้องมองลูกชายคนเล็กเนื้อตัวสั่นเทิ้ม
“ไอ้หอม เอ็งพูดออกมาเดี๋ยวนี้เลย เอ็งทำอย่างที่พี่เอ็งพูดมั้ย”
“กำนัน...ใครทำอะไร แล้วทิ ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะลูก”
นิภาซึ่งใจคอไม่ดีก้าวเข้าไปหาบุตรชาย โดยกำนันสิงห์ยังคงยืนนิ่ง
“เอ็งไม่ตอบใช่มั้ย” กำนันพยักหน้าข่มกลั้นอารมณ์ แล้วหันขวับไปหาผู้ก่อเหตุอีกคน
“งั้นพ่อทิ บอกไอ้แก่อย่างฉันสิว่าจริงมั้ย พ่อทิ...พ่อ...ปล้ำไอ้หอมจริงมั้ย!”
“กำนัน!”
ทุกเสียงในห้องร้องประสานกันโดยไม่ต้องนัด
“อะไรกันกำนัน ใครจะปล้ำใคร!” นิภาเอ่ยเสียงหลงหันมองบุตรชาย
“ก็ฉันกำลังจะถามลูกแม่นิภาอยู่นี่ไง” กำนันสิงห์ก้าวมายืนตรงหน้าชายหนุ่ม “คนเมามันจะทำอะไรใครได้ นอกเสียจากไม่ได้เมาจริง ตอบมา! ทำจริงมั้ยฮึ!”
ร่างกำนันยืนค้ำศีรษะตระหง่านตรงหน้า ยิ่งทำให้ทิเบตรู้สึกตัวเล็กลีบเท่ามดอับจนคำพูด ไม่เข้าใจตัวเอง หากแต่เขาก็ได้กระทำลงไปแล้ว จึงพยักหน้ารับคำ
“ครับ”
“พ่อทิ!”
“ลูก!”
คำตอบรับคำเดียวทำเอาทุกคนในห้องจ้องมองทิเบตเหมือนเห็นตัวประหลาด ไอ้ขันกับไอ้แก้วถึงกับอ้าปากค้าง กำนันสิงห์กำไม้ตะพดในมือแน่น
“พ่อทิปล้ำลูกฉันที่เป็นผู้ชายเนี่ยนะ”
เสียงสั่นแหบพร่าถามอีกครั้งเหมือนจะย้ำความเข้าใจของตนเอง
“ทั้งๆที่มันเป็นผู้ชาย ก็ยังขืนใจมัน ใจพ่อทินี่มันไม่ได้สวยงามเหมือนหน้าตาหรอกรึพ่อทิ!”
มือซึ่งถือไม้ตะพดติดมาเพื่อหวังว่าจะใช้มันช่วยเหลือบุตรชายหากเกิดอะไรเงื้อขึ้นสูง สายตาจ้องหน้าอีกฝ่ายหมายจะเอาเลือดหัวมาล้างความเจ็บแค้นในใจ
“กำนัน!อย่า”
นิภารีบเข้าไปยื้อแขน แม้จะเป็นผู้มีพระคุณแต่ก็ไม่สามารถเพิกเฉยต่อบุตรชายได้
“ดะ...เดี๋ยวกำนัน ผมไม่ได้ปล้ำไม่ได้ขืนใจนะครับ หอมเข้ามาจูบผมแล้วก็เลยตามเลย”
ทิเบตตกใจกับความเข้าใจผิดของกำนันสิงห์รีบตอบไปตามลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หากทำให้ข้าวหอมสติแตกเลือดขึ้นหน้า และอายแทบจะแทรกแผ่นดินหนีตามที่อีกฝ่ายกล่าวอ้าง
“ใคร! ใครจูบนาย นายนั่นล่ะที่เข้ามากอดฉัน ฉันลืมตาขึ้นมาก็เห็นนายมาอยู่บนตัวฉันแล้ว”
ข้าวหอมซึ่งเป็นคนเริ่มก่อนแต่จำไม่ได้หันไปตวาดใส่ทิเบต ความหวานรัญจวนในอารมณ์เมื่อครู่จางหายไปจากความรู้สึก
“มะ...ไม่ใช่หอม หอมเข้ามาจูบฉันก่อนจริงๆ”
ทิเบตยังคงยืนยันแน่นหนักยิ่งทำให้ข้าวหอมโกรธจนหน้าเขียว
“โกหก! อย่ามาโยนความผิดให้คนอื่นนะ”
“ไม่ข้าวหอม ไม่ใช่ ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น ฉันพูดไปตามเรื่องที่เกิดขึ้นเท่านั้น” ร่างสูงใหญ่พยายามอธิบาย
“หยุด!”
กำนันสิงห์ตะเบ็งเสียงกลบการถกเถียงของคนทั้งคู่ มือซึ่งเงื้อไม้ตะพดไว้สูงชักเข้าชักออกเหมือนตัดสินใจไม่ได้ว่าจะตีหรือไม่ตีดี ตัดสินใจไม่ได้กำนันสิงห์จึงปาไม้ตะพดทิ้งส่งๆไปข้างตัว เสียงไม้กระทบพื้นเรือนดังก้อง ทำให้ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง
“อย่ามาเถียงเรื่องบัดสีบนเรือนฉันนะ”
คนเป็นพ่อจ้องมองลูกชายด้วยสายตาเจ็บปวด ข้าวหอมรู้สึกเหมือนตกนรกทั้งเป็น ความพยายามที่ผ่านมาพังทลายลงเพราะความไม่ยับยั้งชั่งใจเพียงชั่วครู่
กำนันสิงห์ยกมือขึ้นบีบขมับตัวเอง ใช้ความคิดอย่างหนัก ใบหน้าลูกชายสุดรักสุดถนอมนองน้ำตา หัวใจของพ่อก็แทบจะแตกตาม ถ้าลูกปฏิเสธมาซักคำ หรือบอกว่าถูกบังคับ พ่อคนนี้พร้อมจะช่วยทุกอย่าง แต่ไม่มี เพราะมันไม่มีถึงทำให้หัวใจดวงนี้แทบหลุดลอย
ลูกเราเองก็...สมยอมยังงั้นหรือ?
แล้วจะให้พ่อคนนี้ทำยังไง
ข้าวหอมก้มหน้าเมื่อถูกสายตาของพ่อจ้องมอง ด้วยรู้ตัวว่าทำให้พ่อผิดหวังไปแล้ว ฟันคมจึงขบกัดริมฝีปากตัวเองจนปริแตก และถึงจะพูดอะไรออกมาตอนนี้ก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นมา แต่อย่างน้อยก็ขอ...ขอให้ได้พูดคำๆนี้...
“พ่อ ฉันขอโทษ”
คำขอโทษเบาๆพร้อมแรงสะอื้นที่พยายามเก็บกดเอาไว้สะท้อนเข้าไปในหัวใจของคนในห้อง
กำนันสิงห์ถึงกับเม้มปากตัวเองแน่น ก่อนพึมพำสบถ
“แล้วทำลงไปทำไม...ทำไม”
ข้าวสารเกาศีรษะตัวเองแรงๆเมื่อเห็นใบหน้าถมึงทึงของพ่อ
“ไม่น่าปล่อยให้คลาดสายตาเลย”
ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ เวลาในความรู้สึกยาวนานเหมือนชั่วกัลป์ชั่วกัลป์ ดวงตาของกำนันสิงห์จับจ้องมองไปที่คนทั้งสอง หากดูเลื่อนลอยคล้ายมองเลยไปยังใครบางคน ใครบางคนที่ไม่ได้อยู่ในที่นี้ ไฟโทสะที่สุมอยู่ในอกลวกเผาจนใจไหม้เกรียม หากก็ยังคงเต้นอยู่ ทุกอย่างยังต้องดำเนินต่อไป
เสียงถอนหายใจยาวคล้ายเหน็ดเหนื่อยของกำนันสิงห์ทำให้ทุกคนเงยหน้ามอง ขณะสืบเท้าเข้าไปประจันหน้าค้ำศีรษะทิเบตอีกครั้ง
“พ่อทิ...พ่อทิเองก็มีหน้ามีตา เป็นถึงมดถึงหมอแล้วทำไมถึงเข้าไปหาไอ้หอมมันได้ล่ะ”
ทิเบตเหลือบมองย้อนเงาค้ำศีรษะ ใบหน้าเหี่ยวย่นกำลังสะกดกลั้นอารมณ์ไว้แม้น้ำเสียงจะเย็นชาเป็นมะนาวแล้งน้ำ แต่ในสถานการณ์แบบนี้ไม่ถูกตีหัวแบะก็ดีถมไปแล้ว ชายหนุ่มนึกเคารพในตัวกำนันสิงห์พลางมองไปยังลูกสมุนของข้าวหอมทั้งสอง
“ขันกับแก้วพามานอนที่ห้องนี้ครับ”
สิ้นเสียงตอบ ไอ้ขันกับไอ้แก้วถึงกับสะดุ้งเสียวสันหลังวาบ เมื่อกำนันสิงห์เหลือบมองมาด้วยสายตาดุดันเต้นระริก พวกเอ็ง! คำๆนี้ลอยเข้ามาในหูแม้ไม่ได้ยินเสียงกำนันเอ่ยซักแอะก็ตาม
จบงานนี้พวกเอ็งถูกเตะแน่
“แล้วทำไมถึงเกินเลยกันไปได้ล่ะลูก”
นิภาถามแทรกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ มือเล็กนั้นยังคงประคองกอดไหล่คนเป็นลูกไว้ด้วยยังไม่ไว้ใจมือไม้ของกำนันสิงห์จะเหวี่ยงเข้ามาเมื่อไรก็ไม่รู้ และไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ ในเมื่อลูกของเธอก็เคยมีคู่หมั้นเป็นผู้หญิง แม้จะเป็นคนต่างชาติซึ่งเธอไม่ค่อยปลื้มก็ตามที แต่ก็เป็นผู้หญิง!
กำนันสิงห์เห็นทิเบตไม่สามารถตอบคำถามของผู้เป็นแม่ได้ ดวงตาคมกริบซึ่งมองเห็นอะไรมามากมายกำลังไตร่ตรองอะไรบางอย่าง จากนั้นจึงเอ่ยถามเสียงเข้ม
“หรือพ่อทิเองก็ถูกอกถูกใจไอ้หอมมันอยู่ ถึงได้ทำแบบนี้” คำถามกรีดลึกลงไปในความรู้สึกของใครหลายๆคน จนต้องกลั้นหายใจฟังคำตอบที่ยังมาไม่ถึง
ทิเบตเหลือบมองเสี้ยวหน้าข้าวหอมชั่วอึดใจ หากก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ว่าทำไมอารมณ์ตอนนั้นถึงได้ปล่อยให้ความรู้สึกประทับใจเมื่อแรกเจอนำพาความรู้สึกหลากหลายมาบดบังสติได้ขนาดนั้น
นิภาเห็นบุตรชายเอาแต่นิ่งเงียบก็ยิ่งใจคอสั่น หากยังคงเชื่อในตัวบุตรชายคนนี้อยู่ จึงออกตัวแทน
“ กำนันลูกฉันไม่ได้เป็นเกย์นะจ๊ะ จะไปถูกตาต้องใจน้องเขาได้ยังไง”
คำตอบซึ่งไม่ได้จงใจปัดความรับผิดชอบ เพียงแต่ต้องการยืนยันถึงความชอบของบุตรชายซึ่งเป็นเหมือนผู้ชายทั่วไปเท่านั้น แต่กลับเหมือนเป็นการราดน้ำมันลงบนกองไฟ
“แล้วที่เห็นนี่มันอะไรกันล่ะแม่นิภา!”
กำนันซึ่งอารมณ์ไม่คงที่เผลอตวาดจนเพื่อนเก่าแก่สะดุ้ง และจนด้วยคำพูด
“ยังไงๆลูกฉันมันก็นอนอยู่ในห้องของมัน แล้วลูกแม่นิภาก็เข้าไปหา จนเกิดเรื่องไม่ควรเกิด แล้วจะให้ฉันคิดเป็นอื่นได้ยังไงอีกล่ะ บอกฉันซิ ว่าฉันจะต้องจัดการกับเรื่องนี้ยังไง ในเมื่อมันเกิดใต้จมูกฉันแค่นี้...แล้วถ้าจัดการอะไรไม่ได้ก็เท่ากับลูกแม่นิภามาเหยียบจมูกฉันถึงที่...มันหยามใจกันชัดๆ”
นิภาถึงกลับใจหายใจคว่ำกับคำพูดต่อว่าต่อขานของผู้มีพระคุณ หากก็จนด้วยความคิดเหมือนกันว่าควรจะจัดการเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ยังไงดี มือเล็กขาวนวลแม้จะได้รับการบำรุงอย่างดีแต่ก็คงเหี่ยวย่นไปตามกาลเวลาบีบไหล่บุตรชายแน่น
“แล้วกำนันจะให้ทางฉันทำยังไง ถ้าทำได้ฉันจะไม่รีรอเลย”
นิภาเอ่ยด้วยเสียงสั่นพร่า เหลือบมองตาบุตรชายที่ลุแก่โทษ
กำนันสิงห์ละสายตาจากเพื่อนเก่า หันไปมองบุตรชายกลั้นเสียงสะอื้นขบปากแน่น และทิเบตซึ่งมีท่าทีจำนนต่อข้อกล่าวหาทุกอย่าง คนผ่านโลกมานานก็ได้แต่สูดลมหายใจเรียกกำลังใจเท่าที่ยังเหลือให้ตัวเอง ก่อนจะเอ่ยในสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิด
“ก็ให้แต่งกันซะ!”“ห๊ะ!”
“พ่อ!”
ทุกคนเอามือจับหูตัวเองแล้วคลึงแรงๆ ไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ย?
“พ่อกำนันพูดอะไร ลูกเราผู้ชายเหมือนกันนะจ๊ะ”
นิภามองกำนันด้วยดวงตาแดงก่ำยังไม่หายตกใจกับคำประกาศก้องแสดงถึงความตั้งใจและตัดสินใจแล้วของอีกฝ่าย เพราะรู้จักนิสัยใจคอกันดีถึงรู้ว่าคำที่กำนันลั่นออกมานั้นเป็นเหมือนคำประกาศิตไม่มีการลบล้างภายหลัง หากก็ยังหวังว่าอีกฝ่ายจะสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“แม่นิภาในเมื่อเรื่องมันมาถึงขนาดนี้ แล้วฉันจะปล่อยผ่านเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นไม่ได้หรอกนะ และไอ้เรื่องความนิยมชมชอบทางนี้ฉันก็พอเข้าใจ เพราะฉะนั้นก็ให้แต่งกันไปซะก็น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเรา”
“เดี๋ยวๆพ่อ ไอ้หอมมันเป็นผู้ชาย มันจะไปแต่งกับผู้ชายได้ยังไง ฟ้าผ่าตายล่ะ”
ข้าวสารที่เพิ่งเรียกสติกลับคืนเข้าไปขึ้นเสียงใส่บิดาทันที
“ทำไมจะแต่งไม่ได้ ปีก่อนข้ายังเห็นข่าวฝรั่งมันยกขันหมากมาสู่ขอถึงบ้านผู้ชายเลย”
“พ่อ! มันเอามาเทียบกันได้ยังไงล่ะ นี่มันลูกพ่อน้องฉันนะ ถึงไอ้หอมมันจะมีแววตุ๊ดมาแต่เด็กก็เถอะ แต่จะให้มันมีผัวมันเกินไปแล้วนะ พ่อไม่อายชาวบ้านเขารึไง”
“แล้วเอ็งจะให้ข้าปล่อยให้น้องเอ็งถูกทับเปล่าๆรึไงไอ้สาร ข้าไม่เอาเลือดหัวมันออกก็บุญแล้วนะ!”
นิภามองสองพ่อลูกถกเถียงกันแล้วใจตกไปที่ตาตุ่ม เหลียวมองข้าวหอมนั่งหน้าซีดปากสั่นดูน่าสงสาร หากแต่เธอไม่สามารถปล่อยให้เรื่องเลยเถิดไปถึงขนาดนั้นได้ จึงได้แต่ตัดอกตัดใจส่งเสียงแทรกระหว่างสองพ่อลูก
“ว่าไงนะพ่อกำนัน นี่น้องหอมเป็นเกย์ยังงั้นหรือ”
ข้าวหอมที่เอาแต่ก้มหน้าถึงกับผงะ เงยหน้ามองเพื่อนเก่าแก่ของบิดา น้ำตาที่พยายามสะกดกลั้นไว้ไหลเป็นทางให้เจ้าตัวยกหลังมือขึ้นปาดทิ้ง
“ฉันยังไม่ได้พูดซักคำ แม่นิภาอย่าคิดเอาเองนา ไปเอาอะไรกับคำพูดของไอ้สารมัน”
นิภามองกำนันอย่างสงสัยแล้วจึงหันกลับมามองข้าวหอมอย่างพินิจพิจารณาชัดๆอีกครั้ง รูปร่างสะโอดสะอง ผิวขาวนวลผิดพี่ผิดน้อง มองดูเผินๆก็คล้ายกับเด็กผู้หญิงทโมนๆ หากไม่มีวี่แววความเป็นตุ๊ดเป็นแต๋ว แต่ที่เธอรู้มาเกย์กับกระเทยมันต่างกัน!
แย่แล้ว...สำนึกของความเป็นแม่ผุดขึ้นในใจทันที
“กำนันเรื่องนี้มันผิดกันทั้งคู่นะ แต่จะให้ลูกฉันที่ยังเป็นผู้ชายไปแต่งงานกับลูกกำนันที่เป็น...เกย์ แบบนี้มันไม่ได้แก้ปัญหาอะไรหรอกนะ แต่จะเป็นการเพิ่มปัญหาเสียเปล่าๆ เรามา...”
“แม่นิภา!” เสียงกำนันตวาดลั่นเรือนส่งผลให้นิภาหยุดชะงักทันที “ใครจะเป็นเกย์ไม่เป็นเกย์ฉันไม่สนใจ ฉันรู้แต่ว่าตอนนี้ลูกแม่นิภามาทำเรื่องบัดสีถึงในเรือนฉัน ฉันคงไม่ใจกว้างลืมมันไปได้หรอกนะ”
“แต่กำนันจะทำให้เรื่องมันยุ่งเหยิงนะจ๊ะ ฉันขอร้องล่ะ เรามาหาทางออกกันใหม่เถอะนะ”
“ไม่ได้แม่นิภา ในเมื่อมันมีอะไรกันก็ต้องให้มันตกล่องปล่องชิ้นกันให้ถูกต้อง”
กำนันสิงห์ยืนกรานเสียงแน่นหนัก หากนิภาก็เหมือนจะเลือดขึ้นหน้าแล้วบ้างเหมือนกัน
“แต่กำนันทำแบบนี้ก็เหมือนพยายามยัดเยียดลูกฉันให้ลูกกำนันนะ ฉันจะยอมได้ยังไง!”
“แม่นิภา นี่ฉันไม่ได้ขอร้องแม่นิภาอยู่นะ! แต่ฉันกำลังบอกในเรื่องที่แม่นิภาต้องทำต่างหากล่ะ”
“กำนัน!” นิภาเบิกตากว้างพยายามระงับความร้อนรุ่มในอก “ขอฉันเรื่องอื่นเถอะ เรื่องนี้ฉันทำให้ไม่ได้หรอก จะให้ลูกฉันแต่งงานกับลูกกำนันได้ยังไง ในเมื่อรักชอบก็ยังไม่ได้รักชอบกันเลย”
“ไม่ได้รักชอบแต่พวกมันก็ทำกันไปแล้ว แม่นิภาจะไม่รับผิดชอบได้ยังไง แล้วจะรักจะชอบเดี๋ยวแต่งไปแล้วก็รักก็ชอบกันเองล่ะ”
“กำนัน!”
นิภาร้องสุดเสียงกับความดื้อรั้นไม่ฟังใคร น้ำตาแห่งความคับอกคับใจจึงไหลทะลักออกมาจากดวงตา
ทิเบตได้แต่กอดมารดาไว้แน่นเพราะตัวเองเป็นคนก่อปัญหาแต่กลับไม่สามารถหาคำตอบให้กับตัวเองและใครๆได้เลย ยิ่งเห็นมารดาร้องไห้ก็ยิ่งรู้สึกผิดแต่จะให้ลุกขึ้นไปต่อว่า...
เขาไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้น
“ผมขอโทษครับ”
ทิเบตซึ่งนิ่งเงียบมาตลอดก้มศีรษะให้กำนัน “สิ่งที่ผมทำลงไปผมไม่คิดจะปัดความรับผิดชอบ แต่ขอเวลาพวกเราซักนิดเถอะครับกำนัน”
“ใครให้นายมารับผิดชอบกัน! พูดดีๆนะ”
ข้าวหอมส่งเสียงห้วนสวนขึ้นมาทันที เมื่อได้ฟังชายหนุ่มพูดคล้ายกับตัวเองกำลังถูกเค้นคอให้แต่งงาน แล้วจึงหันไปพูดกับบิดาบ้าง
“พ่อ!...ฉันไม่ได้เป็นอะไร ไม่ต้องให้ใครมารับผิดชอบ ชีวิตฉันๆรับผิดชอบเองได้ ให้เขากลับไปเถอะนะ กลับไปเดี๋ยวนี้เลย”
“เงียบไปเลยนะ!ไอ้ตัวดี ทำงามหน้าแล้วยังมาพูดอะไรอีก”
คนเป็นพ่อเค้นเสียงรอดไรฟันแทบจะตะคอก
“แต่มันก็แค่เมานะพ่อ! แล้วก็ยังไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น พ่อจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ!”
เห็นลูกชายเถียงหน้าดำหน้าแดง กำนันสิงห์ถึงกลับอดไม่อยู่ เงื้อมือขึ้นหมายจะตบลงบนปากที่พูดจาไม่รู้จักคิดนั้น ข้าวสารที่เห็นท่าไม่ดีอยู่แล้วเข้ามายึดไว้ทัน
“พ่ออย่า!” จะยังไงมันก็น้อง...
“ถึงแกจะเป็นอะไร แกก็ยังเป็นลูกฉัน และฉันจำไม่ได้ว่าเคยสั่งสอนให้แกเป็นคนมักมากถึงขนาดไม่เลือกหน้าแบบนี้ไอ้หอม! ฉันต้องรอให้มันเกิดขึ้นก่อนรึไงไอ้หอม! แกพูดมาซิ แกบอกฉันมาซิว่าฉันต้องรอให้เกิดก่อน!” กำนันสิงห์พยักหน้ากับตัวเองอย่างเคืองแค้นใจ
“และก่อนที่มันจะเหม็นไปทั่วหมู่บ้านฉันควรจะทำยังไง แกบอกพ่อคนนี้ซิว่าควรจะทำยังไง!”
กำนันสิงห์ตะคอกใส่หน้าบุตรชายซึ่งเริ่มมีอาการหายใจหอบถี่ ก่อนจะสะบัดหน้าหนีกำมือแน่น
“พ่อ!”
คนเคยถูกตามใจถึงกับหน้าถอดสีนั่งคอตก ไม่ได้มองพ่อซึ่งหันไปมองนิภาด้วยดวงตาล้ำลึกสุดคาดเดาความคิด
“แม่นิภา ฉันบอกไว้เลยนะ ถ้าไม่เป็นไปตามที่ฉันพูดมาเราขาดกัน!”
คำพูดเฉียบขาดทำเอาทุกคนในห้องสะอึก และไม่รอคำตอบจากอีกฝ่าย กำนันสิงห์หันหลังเดินลงส้นออกจากห้องไปด้วยอารมณ์สุดหยั่งถึง และพอพ้นประตูห้องหางตาทันเห็นยุพานั่งปิดปากอยู่ข้างประตูนั่นเอง
พรุ่งนี้เถอะรู้กันทั่วหมู่บ้าน! ยิ่งทำให้กำนันสิงห์อารมณ์เสียหนักขึ้นไปอีก เดินเข้าห้องปิดประตูดังโครมใหญ่
นิภากอดลูกชายตัวเองตัวสั่นเทิ้ม มือไม้ลูบแผ่นหลังกว้างคล้ายปลอบประโลม ทิเบตประคองมารดาลุกขึ้นท่ามกลางสายตาของคนที่เหลือในห้อง
“ผมกลับก่อนนะครับ แล้วจะติดต่อมาอีกครั้ง”
ทิเบตบอกคนในห้องเบาๆแบบไม่เจาะจง ด้วยตอนนี้มารดาคงไม่สามารถรับอะไรได้มากไปกว่านี้อีกแล้ว เขาทำให้มารดาต้องทุกข์ร้อนใจ เพราะฉะนั้นเขาก็ควรจะกันมารดาออกจากเรื่องนี้ไปก่อนแล้วค่อยมาสะสางเรื่องที่เขาก่อขึ้นทีหลัง
ข้าวสวยมองนิภาถูกประคองลุกขึ้น สะท้อนใจในหัวอกของคนเป็นแม่ แล้วจึงเลื่อนมองชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจในเรื่องที่เกิดขึ้น ถึงตอนนี้เธอก็แทบไม่อยากเชื่อว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น แม้จะรู้จักนิสัยใจคอน้องชายตัวเองดีว่าลึกลงไปในใจแล้ว น้องชายมีความสนใจในเพศเดียวกัน หากที่ผ่านมาเจ้าตัวต้องเก็บไว้เป็นความขมขื่นในใจตลอดมา ทำให้เธอที่รู้ใจน้องคนนี้ทวีความสงสารและตามใจจนถึงทุกวันนี้
ทิเบตเหลือบมองไอ้ขันกับไอ้แก้วยืนตัวลีบอยู่ข้างประตูแล้วเลยไปยังข้าวสารซึ่งมีท่าทีอยากกระโดดเข้ามาชกต่อยเขาให้ตายคามือ ก่อนจะก้าวข้ามธรณีประตู ชายหนุ่มก็หันไปมองข้าวหอมอีกครั้ง
ดวงตาที่เคยสดใสมัวหมองแดงก่ำ เม้มปากมองตอบกลับอย่างไม่ปิดบังความโกรธเกรี้ยวในดวงตาแม้แต่น้อย ทำให้ชายหนุ่มต้องถอนหายใจแล้วพามารดาลงจากเรือนไปพักยังโรงแรมที่จองทิ้งไว้
เมื่อทิเบตจากไปข้าวหอมจึงค่อยๆลุกขึ้นไปนั่งบนเตียง ดวงตาเหม่อมองไปนอกหน้าต่างไม่สนใจคนในห้องที่พยายามจะเข้ามาพูดคุย จนในที่สุดทุกคนก็ค่อยๆออกกันไปจนหมด ทิ้งให้ข้าวหอมจมเงียบอยู่ในภวังค์ของตัวเอง สักพักจึงละสายตาจากความมืดภายนอกมองจมลึกลงไปในที่นอนเย็นเฉียบ ซึ่งเมื่อครู่ยังเต็มไปด้วยไออุ่น
ความอบอุ่นที่สร้างความรู้สึกเต็มอิ่มในจิตใจเป็นครั้งแรก หากความสุขนั้นมาไม่นานจริงๆ เพราะเพียงชั่วครู่ความอบอุ่นนั้นกลายเป็นไฟที่แผดเผาตัวเขาเองให้มอดไหม้สูญสิ้นทุกอย่างเพียงแค่ต้องการเข้าไปแตะต้องไออุ่นนั้น
“...ฮือ”
ข้าวหอมชันเข่าซบใบหน้าลงแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น
ทำไมต้องเป็นแบบนี้...
เสียงน้ำค้างหยดแปะท่ามกลางความมืดมิดเคว้งคว้างและเย็นเฉียบเข้าไปถึงกระดูก หากเมื่อแสงแรกของดวงอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้าความหนาวเย็นนั้นจะกลับกลายเปลี่ยนเป็นความชุ่มชื้นที่มอบให้ต้นไม้ใบหญ้าได้เติบโตต่อไป
-TBC-
จะได้เเต่งกันมั้ยเนี่ย ห้าๆๆๆ พี่หมอก็ยังเท่เหมือนเดิม
เรื่องนี้ออกเเนวพ่อเเง่เเม่งอน รักกุ๊กกิ๊กสะกิดใจ??
ขอบคุณทุกคอมเมนท์ บวกหนึ่งให้จ้า
ปล. ตอนนี้ต่อให้เร็ว เพราะเข้าใจว่าอ่านนิยายเเล้วค้างเป็นไง กร๊ากก
เรื่องนี้ที่บอร์ดนู้นมาอาทิตย์ละตอน ช้ำใจตายไปเลย
เจ้าของเรื่องเลยบอกว่าเกรงใจคนอ่านบอร์ดนู้น ให้เว้นระยะโพสอะจ้ะ ห้าๆๆ
ขอเมนท์คำติชมให้กำลังใจคนเเต่งหน่อยน้า พี่เค้าเเต่งดีจริงๆ
หัวข้อ: Eternal Sunshine by Sake พี่หมอทิ ♡ น้องข้าวหอม (ข่าวดี!! รวมเล่ม+ตอนพิเศษ P.56) (อ่าน 713537 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก