“พี่หมอ!”
“ก็ไม่อยู่นิ่งๆนี่ ถ้าอยู่นิ่งๆก็เสร็จไปแล้ว หอมทำให้ช้าเองนะ”
ทิเบตฝังจมูกกับซอกคอหอมกรุ่น สบแววตาติดฉุนก่อนบีบส่วนร้อนรุ่ม หยอกเย้าจนอีกฝ่ายเผยอริมฝีปากสูดลมหายใจเฮือกใหญ่
“อือ...” มือเล็กขยุ้มท่อนแขนแข็งแรงแน่น ก่อนช้อนตามองใบหน้าคมคาย ที่ดูพอใจกับสิ่งที่ทำเหลือเกิน
กลายเป็นคนขี้แกล้งตั้งแต่เมื่อไรกัน
ข้าวหอมหรี่ตาหงายศีรษะไปด้านหลังเมื่อน้ำหนักมืออีกฝ่ายเพิ่มขึ้น ความต้องการเริ่มเอ่อล้นเกินข่มกลั้น ลำแขนเรียวจึงเกี่ยวกระหวัดลำคอหนาลงมาประทับจูบดูดดื่ม และอีกฝ่ายก็โอนอ่อนให้อย่างยินดี
“ไปที่เตียงเถอะนะ”
ร่างบางกระซิบชวนเสียงอ่อน หากอีกฝ่ายยังคงนิ่งเงียบ ระดมจูบไปตามเปลือกตาและหน้าผากมนแทนคำตอบ
“มะ ไม่เอาในนี่ พี่หมอ”
ข้าวหอมบิดตัวเกร็งเมื่อปลายนิ้วสอดแทรกเข้าไปในซอกลึกร้อนระอุ และก่อนจะถูกกินไปมากกว่านี้ ร่างโปร่งรีบพลิกตัวหันหน้าเข้าหาอีกฝ่าย หอบหายใจยาว
แกล้งกันจริงๆด้วย
ร่างเล็กอ่านแววตายิ้มระรื่น
‘เดี๋ยวเถอะ’
“ให้หอมอาบให้พี่หมอบ้างนะ”
ข้าวหอมดึงฝักบัวจากมืออีกฝ่ายรดลงบนบ่ากว้าง และทำอย่างเดียวกับที่ทิเบตปฏิบัติกับตน จนได้ยินเสียงครางพึงพอใจเมื่อมือเล็กกอบกุมแกนกายแข็งชันเต็มมือ
คุณหมอหนุ่มตะปบมือเล็กไว้ทันก่อนได้รูดรั้ง ดวงตาสีดำเป็นประกายเจิดจ้าจ้องลึกลงในดวงตาคู่ใสกระจ่างราวกับจะกลืนกิน
“อย่ายั่วสิ”
หากข้าวหอมกลับยกยิ้มมุมปากเย้า พลางเบียดตัวแนบสนิทไปกับร่างสูง “ใครเริ่มก่อนล่ะ”
เส้นความอดทนขาดผึง ทิเบตคว้าตัวอีกฝ่ายขึ้นมาอุ้มไปวางบนเตียงฉับพลัน
“เตือนแล้วนะ”
ทิเบตทาบทับร่างที่นอนคว่ำหน้ากับที่นอน พลางจูบลงบนต้นคอขาว ขบย้ำจนเกิดรอยแดงเรื่อ มือใหญ่เคลื่อนลงต่ำ แยกเนินเนื้อแน่นตึงออกจากกัน ก่อนดันส่วนนูนพองเสียดสีกับบั้นท้ายอีกฝ่ายหนักหน่วง
เสียงครางเล็ดลอดจากริมฝีปากสีสดเมื่อความต้องการพุ่งสูง หากยังไม่ได้รับการเติมเต็ม จนต้องกำผ้าปูที่นอนไว้แน่น บดเบียดตัวเองกับที่นอนนุ่ม
ทิเบตจิกปลายนิ้วขยี้ยอดอกทั้งสองข้าง แล้วประกบจูบดูดดึงเสียงครางไว้ ก่อนจะลากไล้ริมฝีปากฝากรอยรักไปตามผิวกายร้อนผ่าวถึงบั้นท้ายกลมตึง
มือใหญ่คลึงเคล้นแก้มก้นทั้งสองข้างแล้วจึงค่อยๆแทรกตัวเองลงในช่องทางชุ่มร้อน เสียงร้องพร้อมอาการกระตุกของคนใต้ร่างทำให้คุณหมอหนุ่มหยุดรอชั่วครู่ จากนั้นจึงค่อยๆกดให้จมลึกสุดตัว แล้วทิ้งน้ำหนักลงศอกทั้งสองข้าง จูบแผ่นหลังสะท้านไหวจากการกระแทกกระทั้น
เสียงกระทบของเนินเนื้อดังเป็นจังหวะจากช้าแล้วค่อยๆถี่ขึ้น ร่างเล็กกัดฟันแน่น หากเสียงครางก็ยังหลุดลอดจากริมฝีปากชุ่มชื้น ซึ่งพยายามแยกขาตัวเองกว้างๆให้ร่างที่กำลังทาบทับสอดแทรกได้ถนัดถนี่และสัมผัสกันจนแนบสนิท
“หอม...”
ทิเบตครางเสียงกระเส่า ใช้มือรูดรั้งแกนกายอีกฝ่ายจนตัวเกร็งปลดปล่อยหยาดน้ำขาวขุ่น จากนั้นเพิ่มแรงกระแทกสะโพกเล็กที่กำลังหมดแรงหนักหน่วง ปลดปล่อยสายน้ำอุ่นร้อนตามมาไม่ห่าง
คุณหมอหนุ่มพลิกร่างบางให้นอนหงายแล้วประกบจูบอ่อนหวาน
ข้าวหอมปรือตาจูบตอบเบาๆก่อนยกยิ้มละมุน แล้วเช็ดเหงื่อที่ขมับอีกฝ่ายให้เบาๆ แต่มือนั้นกลับถูกชายหนุ่มยึดไปกุมแล้วจูบหนักๆหลายที
“ไม่เหนื่อยนะ”
ข้าวหอมเบิกตากว้าง ขยับถอยหลัง ทำให้ทิเบตถอนใจฉีกยิ้มกว้าง รวบตัวเข้าไปกอดแรงๆ
“คิดไปถึงไหนน่ะ พี่ไม่ได้หื่นกามขนาดนั้นซะหน่อย ที่ถามเพราะกลัวจะเหนื่อยเกินไปต่างหาก”
ทิเบตดีดนิ้วเข้าที่หน้าผากมน ทำให้ข้าวหอมต้องยกมือขึ้นคลำป้อยๆ หน้าแดงก่ำ ก่อนสวมกอดร่างสูงแน่น ซุกหน้ากับอกแข็งตึง
ทิเบตกอดตอบ ก้มมองเส้นผมสลวยตรงหน้าแล้วลอบยิ้มกับตัวเอง
คืนนี้จะเป็นคืนที่พวกเขาได้นอนหลับสนิทในอ้อมแขนของกันและกันซักที
ชายหนุ่มหอมศีรษะทุยเบาๆ จากนั้นทิ้งตัวลงนอน แล้วหลับฝันดีท่ามกลางแสงเดือนหมู่ดาวบนฝากฟ้ากระจ่างใส ตอนรับคู่รักอีกคู่หนึ่งบนโลกใบใหญ่นี้
♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡อรุณรุ่ง ณ เรือนไทยหลังใหญ่ที่ไม่เคยสงบได้นานสักที เกิดเสียงดังโวยวายที่ใต้ถุนเรือน
ก๊อกๆ
“พี่หอมๆ แย่แล้วพี่!”
เสียงตื่นๆของไอ้ขันดังหน้าประตูทำให้คู่ข้าวใหม่ปลามันซึ่งตื่นนานแล้วผละออกจากกัน
“มีอะไร” ข้าวหอมเปิดประตูออกไป โดยมีทิเบตตามหลังมาด้วย
“ป้ายุน่ะพี่ มาโวยวายว่าไอ้โก๊ะอยู่ข้างล่าง”
“ไอ้โก๊ะ?” ข้าวหอมทวนคำสงสัย ก่อนรีบตามไอ้ขันไปยังใต้ถุนเรือน
“พ่อกำนัน ฉันไม่ได้จะรังเกียจรังงอนอะไรหรอกนะ แต่ฉันไม่ค่อยถูกกับหมา พ่อกำนันก็รู้”
เสียงแสบแก้วหูของป้ายุพาเอ่ยกับบิดาที่ยืนฟังความไม่ห่าง เมื่อข้าวหอมก้าวไปถึง บิดาก็พยักหน้ารับรู้
“ไอ้โก๊ะมันทำอะไรป้ายุหรือพ่อ?”
“ก็ไม่เชิง”
คำตอบกำกวมทำให้ข้าวหอมหันมองป้ายุ ก่อนหันไปมองหน้าสุนัขสุดรักของตัวเอง ‘เอ็งไปทำอะไรยัยป้ามหาภัยนี่วะ’
“จะอะไรซะอีกล่ะ มีหมาที่ไหนก็ไม่รู้ไปคลอดลูกใต้ถุนเรือนป้าน่ะสิ”
ป้ายุส่งสายตาค้อนประหลับประเหลือก
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับไอ้โก๊ะฉันล่ะป้า”
“ก็ลูกไอ้หมาตัวนั้นหน้าเหมือนไอ้โก๊ะยังกับอะไรดี ก็ต้องเป็นลูกมันสิ”
“ห๋า! ลูกไอ้โก๊ะ”
ข้าวหอมเบิกตากว้าง ตกใจกับข่าวนี้ไม่น้อย แล้วหันหน้าไปมองไอ้โก๊ะอีกรอบ ‘เอ็งไปทำสาวที่ไหนท้องวะ’
“พ่อกำนัน ฉันเลี้ยงไม่ได้หรอกนะ แม่หมาก็ไม่ใช่ของฉัน ฉันเลยมาบอกให้รู้ จะได้จัดการถูก แล้วถ้าพ่อกำนันไม่รับ ฉันจะเอาพวกมันไปปล่อยวัดทั้งแม่ทั้งลูกให้หมด”
“ดะ...เดี๋ยวๆ ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยแม่ยุพา” กำนันสิงห์ปรามแล้วหันหาลูกชาย “เอ็งไปดูมันหน่อยไป แล้วจะจัดการยังไงก็แล้วแต่เอ็ง”
ข้าวหอมพยักหน้า รู้คำตอบของพ่อ เพราะการให้เขาไปจัดการก็เท่ากับว่าให้เอาพวกมันกลับมาเลี้ยงนั่นล่ะ
“ไปไอ้ขัน ไอ้โก๊ะ เอ็งก็ด้วย” ร่างโปร่งชวนไอ้โก๊ะต้นเรื่องไปดูหน้าลูก ที่ไม่รู้ว่าใช่ลูกมันจริงอย่างที่ป้ายุกล่าวอ้างรึเปล่า
“พี่ไปด้วย”
ทิเบตเอ่ยพลางเดินตามหลังไปด้วย จนถึงบ้านทรงใต้ถุนสูง ป้ายุพาก็พาเดินอ้อมไปด้านหลังยังเพิงเล็กๆไว้เก็บอุปกรณ์การเกษตรและท่อนฟืน ก็ได้ยินเสียงขู่ของสุนัขภายใน
“มันอยู่ในนั้นล่ะ จะจัดการยังไงก็เอา”
ป้ายุพาถอยให้ข้าวหอมเข้าไปภายใน หากเสียงขู่ทำให้รีๆรอๆก่อนจะถูกไอ้โก๊ะแทรกตัวเข้าไปภายใน เสียงครางหงิงๆก็ดังขึ้น ร่างโปร่งจึงกล้าเข้าไป ทว่าถูกทิเบตห้ามไว้
“พี่เข้าไปดูเองดีกว่า หอมรออยู่นี่ล่ะ”
คุณหมอเดินเข้าไปในเพิงเตี้ยจนต้องก้มศีรษะขนานไปกับพื้น ครู่ใหญ่ก็ออกมาพร้อมลูกสุนัขที่ยังไม่ลืมตาในมือสองตัว จากนั้นก็กลับเข้าไปใหม่ และนำลูกสุนัขทั้งหมดออกมา และสุดท้ายก็ได้เห็นแม่สุนัขตัวผอมสีขาวด่างพันธุ์ทางเดินนมห้อยเป็นราวตามลูกๆของมันมาด้วยท่าทางหวาดๆ
ไอ้โก๊ะครางหงิงๆเลียมือเจ้าของด้วยอาการกระสับกระส่าย ข้าวหอมเข้าไปคุกเข่าดูลูกสุนัขแรกเกิดทั้งเจ็ดตัวยังไม่ลืมตาร้องแอะๆเมื่อไม่มีแม่ให้ความอบอุ่น ก่อนหัวเราะเสียงดัง
“ตัวดำปี๋สี่ตาเหมือนกันเปี๊ยบ มองปราดเดียวก็รู้ว่าลูกเอ็ง ไอ้โก๊ะ”
ข้าวหอมขยี้หัวไอ้โก๊ะ แล้วมองหน้าแม่หมาก่อนอุ้มลูกสุนัขตัวจิ๋วขึ้นมาพินิจพิจารณา
“ไปอยู่ด้วยกันนะ”
ทิเบตมองร่างโปร่งอมยิ้มแก้มแทบปริขณะยื่นมือให้แม่สุนัขดมสร้างความไว้วางใจ จากนั้นก็ช่วยกันอุ้มลูกสุนัขกลับเรือน
ข้าวหอมหาเสื้อผ้าไม่ใช้มาปูให้ลูกกับแม่สุนัขอยู่ใต้ถุนเรือน แล้วสั่งให้ไอ้แก้วหาข้าวมาให้ตัวแม่ซึ่งดูผอมโทรมกิน
“ไอ้ขันเอ็งไปซื้อนมมาบำรุงแม่มันหน่อย ผอมเชียว เดี๋ยวลูกไอ้โก๊ะไม่มีนมกิน”
ข้าวหอมจิ้มหัวลูกสุนัขอย่างมีความสุข จนบิดาลงมาเห็น
“เจ็ดตัว! ทีนี้บ้านเอ็งได้บรรลัยแน่ๆไอ้หอม”
“น่าๆฉันจะดูไม่ให้มันซนนะพ่อ”
“เอ็งนี่นะ ข้าเชื่อก็ไม่ใช่พ่อเอ็งแล้ว” กำนันสิงห์ส่ายหน้าระอา “อาบน้ำอาบท่าอย่าให้สกปรกล่ะ เดี๋ยวชาวบ้านมาติดต่อธุระปะปังจะว่าเอา รู้มั้ย”
“จ้า” ข้าวหอมลากเสียงยางคาง พลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“พี่หมอๆพอเจ้าพวกนี้โต เรามาฝึกให้มันกระโดดลอดห่วงกันนะ”
นั่นไง ยังไม่ทันขาดคำพ่อก็หาเรื่องซนกันแล้ว แถมคราวนี้มาเป็นโขยงอีกต่างหาก
ทิเบตเดินเข้าไปลูบหัวไอ้โก๊ะหน้าดำที่อยู่ๆก็พาลูกมาให้เจ้าของเลี้ยงถึงเจ็ดตัว
“ไอ้โก๊ะมันเชื่องกับพี่หมอแล้วนะ” ข้าวหอมมองสุนัขที่ยอมให้ร่างสูงลูบหัว
“ฝีมือ”
ชายหนุ่มยักคิ้วตอบ พลางอมยิ้มมองไอ้โก๊ะ หมามันยังรู้เลยว่าใครดีกับมัน นี่ถ้าเจ้านายแกยังไม่รู้ ฉันก็คงช้ำในตายกันทีเดียว
“มันอดนมเมื่อไร พี่จะช่วยแบ่งไปเลี้ยงมั้ย เด็กๆที่โน่นคงดีใจ”
“หึ ไม่เอา หอมจะเลี้ยงมันเอง แยกพี่แยกน้อง น่าสงสารออก”
ทิเบตถอนหายใจดังหึ เงยหน้ามองท้องฟ้าโปร่งสีครามสดใส
ต่อไปนี้ชีวิตเขาคงกระชุ่มกระชวยทุกวันแน่ๆ เพราะไหนจะเมียไหนจะหมา ซนไม่ต่างกันเลย
----Happy Ending----จบเเล้วจ้า
เอาสบู่มากันคนละก้อนอะป่าว เค้าจะให้ช่วยอาบน้ำให้ลูกไอ้โก๊ะ
คิดไรกันเนี่ย สบู่ตก เก็บสบู่ เเหมๆๆ เหอๆๆ อารายกันคะ~~~~~ 
รอตอนพิเศษกันหน่อยนะน่าจะอีก 1ตอน แต่ตอนนี้พี่สาเกยังไม่ได้ลง น่าจะนานนิดๆ
ขอบคุณพี่สาเกที่อนุญาตให้เอาเรื่องนี้มาลงที่เล้า เเละที่สำคัญ
ขอบคุณผู้อ่านที่น่ารักทุกท่านเเละคอมเมนท์น่ารักๆเจอกันตอนพิเศษ(รอหน่อยนะ)
หัวข้อ: Eternal Sunshine by Sake พี่หมอทิ ♡ น้องข้าวหอม (ข่าวดี!! รวมเล่ม+ตอนพิเศษ P.56) (อ่าน 717816 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก