ตอนที่ 7 เคลียร์
หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้น ผมวิ่งออกมาโดยที่ไม่รู้จุดหมายว่าจะไปที่ไหน เพราะผมไม่ใช่คนโคราช เพื่อนแถวนี้ก็ไม่มี แต่ยังโชคดีที่ยังเป็นช่วงกลางวัน
ผมเดินมาหยุดที่บุ่งตาหลัว(สวนสาธารณะขนาดใหญ่ของโคราช) และก็แวะเข้าไปเพื่อที่จะพักเหนื่อย ก่อนที่จะคิดวางแผนในขั้นต่อไป เพราะยังไงก็ต้องเจอหน้ามันอยู่แล้ว เพราะมันเป็นพี่เลี้ยงสำหรับการฝึกงานของผม
ผมหลับไปนานเท่าไรไม่รู้ แต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่ามีคนมาปลุกผม
"เบียร์ เบียร์" เสียงแบบนี้ เสียงของมันชัวร์ แม่งตามมาได้ไงวะ ผมยังไม่อยากเจอหน้ามันตอนนี้ว่ะ ไม่รู้สิในสมองผมตอนนี้มันว่างเปล่า
"มึงมานี่ได้ไง ยุ่งไรกับกรู" ผมลืมตาขึ้น เห็นว่าเป็นมันก็เลยพูด
"เบียร์ เราคุยกันดีๆ ไม่ได้เหรอ พี่ไม่แก้ตัวอะไรหรอกนะ พี่รู้ว่าพี่ผิด"
"ใช่ มึงผิด แล้วยังไง"
"พี่ ขอโทษ"
"ขอโทษ พูดง่ายดีนะ จะบอกให้นะ กรูล่ะเบื่อชีวิตว่ะ ทำไมชีวิตกรูต้องมาโดนคนอื่นหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่าวะ" ผมกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาไม่ได้
"เบียร์พี่ขอโทษ คือว่าพี่ก็ไม่ต่างจากเบียร์หรอก จะมีใครซักคนไหมที่จะรักเราจริง ไม่ได้หวังสิ่งอื่นจากเรา" มันพูดพรางน้ำตาไหลออกมา
"จะมาแก้ตัว ร้องไห้ กรูก็ไม่ใจอ่อนหรอกนะ" ผมว่าออกไปเพราะในใจยังโกรธและเคื่อง
"มึงรู้อะไรไหม กรูเพิ่งถูกสวมเขาจากแฟนเก่า แล้วก็เลิกกันไปก่อนที่จะมาฝึกงานวันนึงเนี่ย กรูก็ไม่รู้เหมือนกัน ทำไมกรูใจง่ายจังวะ เชื่อคนง่ายจังวะ แล้วที่สำคัญทำไมมีแต่คนหลอกกูวะ" ผมระบายความในใจออกมา
"เบียร์ พี่จะไม่พูดอะไรเพื่อแก้ตัวอีก พี่รู้ว่าพี่ผิด ทำยังไงเบียร์ถึงจะหายโกรธพี่นะ บอกพี่หน่อย"
"........." ผมนิ่ง เงียบ เพราะไม่รู้เหมือนกัน เพราะฐิธิ กับความดันทุรังของผมมันสูง แถม ยังถูกสวมเขามาจากแฟนเก่าเมื่อไม่นานนี้อีก
"เบียร์ พูดอะไรซักหน่อยก็ยังดี อย่าเอาแต่ร้องไห้ซิ"
"เอาอย่างนี้ได้ไหม พี่จะยอมรับในการตัดสินใจของเบียร์ทุกอย่าง แต่ตอนนี้ กลับห้อง พักผ่อนให้ใจเย็นก่อนค่อยคุยกันนะ"
"อืม" ผมตอบไปเพราะคิดว่า มันน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดในตอนนี้ รอให้ใจเย็น มีสติ มีเหตุผล แล้วค่อยมาพูดกัน
**************
เดี๋ยวมาต่อให้นะครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
