มาแล้วค่ะ มาพร้อมคำเตือนสำหรับคนที่คิดถึงเพื่อนรักเพื่อนเลิฟของหนูป่วนมัน แหะๆ
คำเตือน ตอนที่ท่านกำลังจะได้อ่านต่อไปนี้มีเนื้อเรื่องเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างหญิง-ชาย
หากท่านใดรับไม่ได้ กรุณากดผ่านๆไปด้วยนะคร้าาาาาาาา 
........................
ตอนพิเศษ นอกรอบ....ข้างเรื่อง(12)
###แม้จะอยู่ที่ใด แม้อะไรจะเกิดจากนี้...ไป ผมเพียงอยาก จะขอรักคุณได้ไหม...###“ว่าไงจ๊ะ?” แหมๆๆ ไอ้โย่งนี่ก็จ๊ะๆจ๋าๆตลอดเวลา ไม่ได้อนาทรกับหนังหน้าและคนรอบข้างบ้างเลย
//แผนนนนนนนนนนนน// ส่วนไอ้เตี้ยก็ไม่น้อยหน้า ลากเข้าไปสิเสียงอ้ะ อ้อนเข้า วุ้ย!! หมั่นไส้
“จ๋า.........” เห็นใจคนบนรถตู้คนอื่นเขาบ้างนะแผนนะ คือถ้าหน้าให้จะไม่ว่าเลย นี่มาลุคหน้าเหี้ยม....แถมพอออกไปฝึกงานต้องเดินทางตากแดด สีผิวที่เคยเข้มมันก็ยิ่งเข้ม แล้วมาจ๊ะๆจ๋าๆ ฮึ่ยยยย....ขนลุก
ไม่ใช่อะไรหรอก สาขาที่ตัวป่วนและผองเพื่อนของมันเรียนน่ะ เริ่มฝึกงานตัวแรกเทอมสองปีสาม
แล้วจากนั้นก็เรียนๆฝึกๆ กว่าจะครบก็โน่นต้องฝึกงานเก้าตัวแน่ะ
ทีนี้ฝึกงานตัวแรกน่ะ แค่ครึ่งวันเช้า พอครึ่งวันบ่ายก็ต้องกลับมาเรียนที่คณะ
แต่ตั้งแต่ตัวที่สองไปก็ฝึกกันทั้งวัน แถมนักศึกษาจะเลือกที่ฝึกงานเองจับกลุ่มกันไปก็ไม่ได้ด้วย อาจารย์ท่านจะเลือกให้
พอฝึกงานตัวที่สองปุ๊บ ไอ้เพื่อนรักเพื่อนเลิฟสามตัวมันเลยถูกส่งไปคนละที่ แยกกันหมดเลยน่ะสิ
//พรุ่งนี้วันอะไร?// กว่ามันสองคนจะเข้าเรื่องได้ ลีลาเหลือเกิน
“วัน.....ศุกร์”
//เออจริง แต่ไม่เอาสิ ไม่เอาคำตอบแบบนี้ วันพิเศษนะแผน ตอบใหม่เร้ว//
“วัน....พระ”
//ฮะ?!?//
“วันพระจริงๆแหละ ทำไมจ๊ะ จะชวนแผนไปทำบุญแบบว่า.....ทำบุญร่วมชาติตักบาตรร่วมขันรึเปล่า?”
//.....หงะ งืม....แผนมาบ้านนุ่นก่อนหกโมงเช้าไหวป้ะ? แล้วหลังจากนั้นแผนจะไปโรงบาลทันป้ะ?//
“เอาจริงอะ? ได้จ้ะ แต่ไอ้ป่วนไม่อยู่นะ พอดีพี่ฟ้ากลับมามันเลยค้างบ้านโน้น”
//อืม....ไม่เป็นไร แผนคนเดียวก็พอ//
ไอ้แผนมันทำได้อย่างที่พูดจริงๆ เห็นว่าไอ้เตี้ยมันอยากใส่บาตรวันพระด้วยกันมันก็โผล่หน้าไปกดกริ่งหน้าบ้านตั้งแต่ตีห้าครึ่งเลยด้วยซ้ำ ไอ้เตี้ยมันวิ่งดุ๊กๆมาเปิดประตูแล้วส่งยิ้มหวานเจี๊ยบมาให้ไอ้แผนก็เข้าไปช่วยยกข้าวสวยที่ไอ้เตี้ยมันจัดการแบ่งใส่ถุงไว้เป็นชุดๆใส่ตะกร้าหิ้วออกมายืนรอพระหน้าบ้าน
ไอ้แผนหยิบดูถุงที่ใส่กับข้าวแล้วหน้าเก๊กๆนิ่งๆก็ต้องหลุดยิ้มออกมา
“ไข่เจียวเนี่ยนะนุ่น”
“เหอะ....มีน้ำพริกกะปิด้วย กินคู่กันอร่อยดีออก”
“แบบที่แผนชอบอะเหรอ?”
“อืม.....ง่า ก็นุ่นก็ชอบเหมือนกันนี่”
“จ้า.....พระมาโน่นแล้ว”
สองคนใส่บาตรย่อตัวรับพรอยู่คู่กัน ก่อนจะแยกย้ายกันไปฝึกงานไอ้นุ่นมันยังสั่งเสียอีกนะ
“เย็นนี้ไปกินข้าวด้วยกันนะแผน แผนอยากกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า?”
“วันนี้แม่ไม่กลับอีกแล้วเหรอ?”
“อืม...ไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”
“งั้นเดี๋ยวเย็นนี้เจอกันที่คณะก่อนดีมั้ยจ๊ะ?”
“จ้ะ เออ แผนไม่ต้องบอกไอ้ป่วนนะ นานๆทีจะได้อยู่กับพี่ฟ้า สงสารมัน”
..................................
###เฝ้าคอยรอ fun fun fun กับเธอนะ....###
//ที่ร้ากกกกกกกกกกกก แฮปปี้ เบิ๊ดเด//
“ไอ้ป่วน สำเนียงดีมาก กร้ากกกกกกส์ ลั้ลลามาเชียวนะแก”
//อ้ะ แน่นอน แก่แล้วนะแกไอ้นุ่น//
“อย่าย้ำ แกแก่ก่อนชั้นอีก ชริๆ”
//ไม่เป็นไรเว้ยชั้นเป็นผู้ชายแก่ช้า ไม่เหมือนแก ฮ่าๆๆๆๆ//
“ไอ้หมาป่วน!! เงียบปากเลยแก แล้วนี่กินข้าวเที่ยงแล้วเหรอ?”
//กินแล้ว วันนี้มีเจ้ามือ สบายกระเพาะ สบายกระเป๋าด้วย ฮี่ๆๆ//
“ย่ะ”
//แกยังไม่ได้กินเหรอ พูดน้อยผิดปกติเว้ย งั้นชั้นไม่กวนแล้ว ของขวัญน่ะชั้นไม่ลืมนะ เย็นนี้จะเอาไปอวยถึงที่เลย//
“ดีมาก แล้วแกจะเข้าคณะเหรอ ไม่รีบกลับไปหาพี่ฟ้าเหรอ?”
//กลับไปหาไรเล่า นี่ก็มานั่งกินข้าวอยู่ด้วยเนี่ย แล้วเย็นนี้จะเข้าคณะไปอวยแกพร้อมกันเลยไง//
“มิน่า....โฮะๆๆๆๆๆ”
//เออ แล้วไอ้แผนอ้ะ?//
“นัดกันแล้ว จะไปกินมื้อเย็นด้วยกัน....”
//เออ ค่อยยังชั่ว นึกว่ามันจะลืมอีก ไอ้บ้านั่นไม่เคยจะจำอะไรแบบนี้หรอก งั้นเย็นนี้เจอกันนะนุ่น//
ไอ้เตี้ยนุ่นนั่งเลื่อนลอยเขี่ยข้าวในจานอีกสองคำใส่ปากจนเกลี้ยง.....
แน่ล่ะ ถึงจะอารมณ์ละเหี่ยกับการที่ไม่ได้เป็นคนสำคัญจนไอ้แผนมันต้องใส่ใจมากกว่าปกติไปบ้าง
แต่ถูกโยนมาฝึกงานในโรงบาลรัฐแบบนี้มันเหนื่อย คนไข้เยอะ วันๆต้องสูญเสียพลังงานไม่รู้เท่าไหร่ เพราะงั้นถ้าละเหี่ยจนกินอะไรไม่ลงเดี๋ยวจะไม่มีแรงทำงาน ฮ่าๆๆๆๆๆ
ช่วงบ่ายกลับเข้าไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อแบบแอบง่วงเล็กน้อยเพราะหนังท้องตึง แต่ในเมื่อต้องเคลื่อนไหวตลอดเวลา ไอ้จะหลับไปทั้งที่เดินมันเลยเป็นไปไม่ได้
เมื่อเช้าพอไอ้นุ่นโผล่หน้าเข้ามาในแผนก พี่ๆเพื่อนๆก็ร้องเพลงอวยพรกันไปรอบหนึ่งแล้ว แถมด้วยเค้กที่ทำมาจากวุ้นก้อนใหญ่ จนเก้าชีวิตในแผนกรวมเด็กฝึกงานสองคนอย่างมันและคุณเพื่อนร่วมคณะตัดแบ่งกินกันคนละชิ้นแล้วยังเหลือมาถึงมื้อกลางวันอีก
พอไอ้เตี้ยนุ่นเห็นเค้กแล้วทำตาโตหน้าตื่น พี่หัวหน้าแผนกก็บอกว่า พอดีพี่แกอยากกิน อีกอย่างช่วงสองเดือนมานี้ทั้งแผนกไม่มีใครมีวันเกิดพอให้หาเรื่องซื้อมากินได้สักคน แล้วทุกคนเลยกินกันไปขำกันไป
ตกเย็นโผล่หน้าเข้าไปในคณะก็มีเพื่อนเก็บตกอีกสองสามคนเดินเข้ามาอวยพรให้ไอ้นุ่นได้หน้าบานอีก แต่ไอ้เพื่อนพิเศษอย่างไอ้แผนจนห้าโมงกว่าแล้วยังกลับมาไม่ถึงเลย เรื่องจะหวังให้ไอ้แผนมันแกล้งทำเป็นจำไม่ได้แล้วมาเซอร์ไพรส์ตอนเย็นน่ะ ไอ้นุ่นมันเลิกหวังไปแล้ว
ระหว่างที่นั่งรอไอ้เพื่อนพิเศษ บทสนทนาเมื่อเช้าก็ย้อนกลับมาในห้วงคิดของไอ้คนลอยเข้าไปอยู่ในโลกจินตนาการเป็นกิจวัตรอย่างไอ้เตี้ยมัน
‘น้องนุ่นปีนี้กี่ขวบอ้ะ?’
‘ยี่สิบแล้วพี่’ ไอ้นุ่นก็ตอบไปล้างมือไป ก็กินวุ้นภาษาอะไรไม่รู้เปื้อนมันหมดทั้งสองมือ
‘อะไรนะ สามสิบ!!’
‘เฮ้ย.....พี่อ้ะ สามสิบนั่นมันพี่แล้ว นุ่นเพิ่งจะยี่สิบเอง’
‘เออๆพ้นวัยทีนเอจ เป็นผู้ใหญ่แล้วนิ’
“งืม.....เป็นผู้ใหญ่แล้วนี่หว่าเรา.....”
///แป๊ะ!!!///
“โอ๊ยยยยย ไอ้....เอ่อ พี่ฟ้าสวัสดีค่ะ ไอ้ป่วนแกตายยยยยยยย”ไอ้หนูป่วนที่หาญกล้าเรียกสติไอ้เพื่อนนุ่นจากอาการเลื่อนลอยอยู่ในโลกส่วนตัว ด้วยการดีดเหม่งอย่างรุนแรงวิ่งพันอยู่กับตัวพี่อากาศที่เดินมาด้วยกันนั่นแหละ
“ไม่เอาไอ้นุ่น อะไรแค่ดีดเหม่งแค่นี้แกจะเอาชั้นถึงตายเลยเรอะ ไอ้โหด”
“แล้วจะดีดทำไม นี่วันเกิดชั้นนะเว้ย ไม่มีใครเค้าแกล้งเจ้าของวันเกิดรู้บ้างดิ พี่ฟ้าดูแฟนพี่สิคะ มันแกล้งนุ่นอ้ะ”
นี่.....ลงมือทำร้ายร่างกายมันไม่ได้ไอ้เพื่อนนุ่นเลยใช้วิธีขอตัวช่วยซะเลย
“ตัวป่วนแกล้งเพื่อน นิสัยไม่ดีนะเนี่ย ไม่ต้องหลบหลังพี่เลย ยื่นหน้าไปให้น้องนุ่นดีดคืนเลยครับ”
“หา??”
“ไม่มีหาล่ะ เร็วเลยครับ”
ตัวป่วนมันไม่เห็นว่าคุณแฟนตัวโตของมันกำลังกลั้นหัวเราะแทบตาย ตอนมันค่อยๆยื่นหน้าออกไปหาไอ้เพื่อนตัวดี แล้วหลับตารอการลงโทษ
ไอ้นุ่นสบตากับแฟนเพื่อนแล้วเลยยกมือไหว้หนึ่งผลุบ พี่อากาศแกก็พยักหน้าอนุญาตยิ้มๆ
แล้วแทนที่ไอ้หนูป่วนจะได้ยินเสียงแป๊ะพร้อมกับรู้สึกถึงแรงดีดบนหน้าผาก
ก็กลับได้ยินเสียงสูดลมหายใจเข้าดังฟอด พร้อมกับรับรู้ถึงปลายจมูกเย็นๆกดลงหนักๆที่ข้างแก้มแทน
“เฮ้ยยย!!”
“ฮะๆๆๆๆๆ//หึๆๆ”
“โอ๊ย......รุมกันนี่ ไอ้นุ่นบ้า รีบๆรับไปเลย มีความสุขมากๆล่ะ จะได้ไม่ต้องมาคอยแกล้งเพื่อน”
ไอ้หนูป่วนส่งดึงถุงจากมือคุณแฟนมายื่นส่งให้ไอ้เพื่อนรัก
“นี่ถ้าแกอยากให้ชั้นมีความสุขแกก็ต้องยอมให้ชั้นแกล้งไปเรื่อยๆแหละ เพราะแกล้งแกอ้ะ สนุกที่สุด ฮ่าๆๆๆๆๆ อะไรของแกอ้ะ หนักเกิ๊นนนนน”
“ไปเปิดดูเอาเองเว้ย เดี๋ยวไอ้แผนก็มาไม่ใช่เหรอ ก็ใช้มันหิ้วดิ กลัวอะไร”
“เออจริง”
“น้องนุ่นมีความสุขมากๆ สุขภาพแข็งแรงนะครับ”
“ขอบคุณค่ะพี่ฟ้า พี่ฟ้าเอาไอ้ป่วนไปเก็บเถอะค่ะ นุ่นเบื่อหน้ามันแล้ว เดี๋ยวอีกแป๊บไอ้แผนคงมาถึงแล้วแหละ”
“เดี๋ยวชั้นอยู่รอไอ้แผนเป็นเพื่อน”
“ไม่ต้องเลย ชั้นแก่แล้ว ไม่ใช่เด็กๆที่จะต้องมีเพื่อนอยู่ด้วยตลอดซะหน่อย”
“เออๆ งั้นตามใจแก แล้วถึงบ้านจะโทรถามว่าชอบของขวัญรึเปล่านะ”
....................................
“มาแล้วจ้ะ”
ไอ้แผนมาถึงพร้อมใบหน้ามันเยิ้มจนแทบจะทอดไข่ดาวได้ แต่ก็ยังส่งยิ้มให้ไอ้นุ่นมาแต่ไกล
“ไปล้างหน้าก่อนสิแผน ตกลงวันนี้อยากกินอะไร?”
ไอ้เตี้ยมันเดินตามมาส่งเสียงคุยกับไอ้แผนถึงหน้าห้องน้ำชาย เกือบจะหกโมงเย็นแล้ว บนคณะเย็นวันศุกร์นี่แทบจะร้าง
“.......แผนแล้วแต่นุ่น”
เสียงตอบดังออกมา ก่อนที่เจ้าตัวมันจะโผล่ทั้งหัวทั้งตัวพ้นฉากที่กั้นส่วนประตูห้องน้ำไม่ให้คนตาซนสอดสายตาเข้าไปได้ พร้อมใบหน้าที่สดชื่นขึ้นแต่มีหยดน้ำเกาะอยู่ทั่ว
พอไอ้นุ่นคุ้ยๆหากระดาษทิชชูยื่นส่งให้ไอ้แผนมันก็รับไปเช็ดหน้าแรงๆ
“งั้นเราสั่งพิซซ่าไปกินที่บ้านกันนะ แต่คราวนี้ไปบ้านนุ่นโอเค้?”
“โอเคครับ หึๆ นึกว่าจะไปรำลึกความหลังที่บ้านซะอีก”
“ทะลึ่ง!!” แล้วแทนที่สองคนมันจะไปหม่ำพิซซ่ากันที่บ้านไอ้นุ่นตามที่มันบอกเอาไว้ สุดท้ายมันก็มาจบลงที่บ้านไอ้ป่วนที่วันนี้ถูกไอ้แผนยึดไว้จนได้ ไม่ใช่อะไรหรอก ก็แค่พิษจากฝนที่เทมาโดยไม่มีการเตือนนั่นแหละ พอไอ้สองคนเพื่อนรักเดินออกมาจนถึงป้ายรถเมล์ปุ๊บก็กระหน่ำลงมาปั๊บ
ไอ้สูงมันเลยลากไอ้นุ่นขึ้นแท็กซี่แล้วบอกจุดหมายปลายทางเป็นบ้านของคนที่ใช้เวลานั่งรถแค่สิบนาทีอย่างบ้านมันทันที
พอรถมาจอดหน้าบ้านไอ้แผนก็ส่งกุญแจให้ไอ้นุ่นไขเข้าบ้านไปก่อน ในขณะที่ตัวมันรอเงินทอนจากพี่โชเฟอร์อยู่หน้าบ้าน
เข้าบ้านได้เห็นสภาพของทั้งตัวเองทั้งเพื่อนก็ปรากฏว่ากลายร่างเป็นหมาเล็กกับหมาใหญ่ตกน้ำกันทั้งคู่
ไอ้แผนมันจัดการเรียกไอ้เพื่อนพิเศษในเสื้อฝึกงานสีขาวเปียกโชกให้ตามขึ้นไปชั้นบน แล้วเปิดห้องไอ้ป่วนให้เข้าไปอาบน้ำแล้วทำตัวเองให้แห้ง ตัวมันก็ไปคุ้ยๆหาเสื้อยืดตัวเล็กที่สุดกับกางเกงเลมาวางไว้ให้หน้าห้องน้ำ
“นุ่น.....แผนวางชุดให้เปลี่ยนหน้าห้องน้ำนะจ๊ะ อย่าอาบน้ำนานล่ะเดี๋ยวไม่สบาย”
“เจ้าค่ะ เจ้าคุณพ่อ”
เสียงตะโกนตอบโต้ดังกลั้วหัวเราะออกมาจากห้องน้ำ
ไอ้เจ้าของเสียงใสๆนั่นมันไม่รู้ตัวหรอกว่าสภาพเปียกปอนไปทั้งตัวแบบเมื่อกี้ ทำให้ไอ้เพื่อนพิเศษมันร่ำๆแต่อยากจะเลื่อนสถานะใจแทบขาด จินตนาการน่ะพุ่งปรี๊ดไปถึงไหนๆแล้ว
แต่จะทำอะไรรุ่มร่ามไปก็ไม่ได้ เพราะกลัวว่าเดี๋ยวไอ้นุ่นมันจะโกรธ มันจะไม่ไว้ใจ.....
ก็ได้เป็นคนพิเศษแบบนี้มันดีกว่าแต่ก่อนที่ทำได้แค่แอบชอบอยู่ข้างเดียวเป็นไหนๆ ขืนทำอะไรไม่ดีขึ้นมา ไม่เข้าตามตรอกออกตามประตู เดี๋ยวแทนที่จะได้เลื่อนขั้นกลับถูกลดสถานะก็แย่น่ะสิ
ไอ้คุณแผนจัดการกับตัวเองจนเรียบร้อย อาบน้ำแล้วเปลี่ยนมาเป็นกางเกงเลอีกตัวกับเสื้อยืด แล้วไปยืนเคาะหน้าห้องไอ้หนูป่วนมัน
“นุ่น จะกินพิซซ่าหน้าอะไร ให้แผนเลือกเลยมั้ย?”
“อืม.....นุ่นว่าเราอย่าสั่งดีกว่า ในตู้เย็นมีของสดเหลือบ้างมั้ยอ้ะแผน สงสารคนส่งพิซซ่า เดี๋ยวเขาเป็นหวัด”
ไอ้นุ่นในคอสตูมที่เหมือนกับไอ้แผนอย่างกับแกะ ต่างก็แค่คนละสี ในขณะที่ไอ้แผนอยู่ในกางเกงสีน้ำตาลเข้มและเสื้อยืดขาว ไอ้นุ่นมันกลับอยู่ในกางเกงเลสีชมพูหวานตัวที่เจ้าของมันไม่ค่อยได้ใส่หลังจากเป็นสตาฟรับน้องปีที่แล้ว กับเสื้อยืดตัวหลวมโพรกสีชมพูเข้มที่ได้มาจากการไปเป็นอาสาสมัครงานวันเด็กเมื่อต้นปี เปิดประตูยื่นหน้าขาวๆด้วยแป้งเด็กแคร์กลิ่นออริจินอลของไอ้หนูป่วนที่ถือวิสาสะหยิบมาใช้ในฐานะเพื่อน มือที่ว่างสางปลายผมที่เริ่มยาวจนเคลียไหล่ที่เปียกลู่แนบศีรษะ
ไอ้แผนรู้สึกไม่อยากหายใจออกขึ้นมากะทันหัน กลิ่นฝนหรือกลิ่นแป้งเด็กก็ไม่รู้ผสมปนเปจากไอ้เตี้ยที่มีความสูงแค่ช่วงอกของมันลอยเข้าจมูกตั้งแต่มันแหลมหน้าเปิดประตูออกมา
ไม่อยากหายใจออก......เพราะกลัวว่ากลิ่นหอมๆที่อวลอยู่ตอนนี้จะจางไป
“......ว่าไงแผน มีอะไรในตู้บ้างรึเปล่า? ไข่สักฟองสองฟองก็ได้”
“อะ....เอ่อ...ไม่แน่ใจจ้ะ”
“เป็นอะไร แล้วทำไมต้องหน้าแดง? เพิ่งตากฝนเมื่อกี้ คงไม่เป็นไข้เร็วขนาดนี้หรอกนะ.....อ๊ะ!!”
ไอ้นุ่นมันขมวดคิ้วน้อยๆกับอาการแปลกๆของเพื่อนพิเศษที่ยืนขวางประตูอยู่ตรงหน้า ก่อนจะเอื้อมมือขึ้นแตะทาบลงกับหน้าผากไอ้คนตัวสูงมาดนิ่ง แล้วก็ต้องตกใจที่ถูกมือใหญ่ๆปัดมือของมันออกราวกับถูกของร้อน
“แผน.............?”
“ไม่เป็นอะไร ไม่ได้เป็นไข้”
ไอ้แผนมันตอบอย่างนั้นโดยไม่ยอมมองหน้าไอ้นุ่นสักนิด ก่อนจะหมุนตัวหันหลังแล้วเดินเร็วๆนำลงไปชั้นล่าง
ไอ้นุ่นที่ไม่เคยเก็บความสงสัยไว้ในใจก็ออกวิ่งตามทันที ลงมาทันกันที่ชานพักบันไดก็เอื้อมมือไปรั้งแขนไอ้ตัวที่จู่ๆก็ทำท่าทางประหลาดไว้
“แผน.....โกรธอะไรอะ? นุ่นทำอะไรไม่ถูกใจเหรอ?”
“..............”
“เมื่อกี้เรายังคุยกันดีๆอยู่เลย แผนมีอะไร ทำไมไม่บอกนุ่นอ้ะ?”
ยิ่งไอ้แผนมันออกแรงขืนตัวไว้จะดึงแขนข้างที่ถูกจับยึดออกไป ไอ้นุ่นมันยิ่งออกแรงยึดไว้จนแน่น เสียงใสๆเมื่อกี้กลายเป็นเสียงสั่นเครือเหมือนคนจะร้องไห้
“ไม่มีอะไร แผนแค่จะรีบลงไปดูของในครัวน่ะ”
“ไม่จริงอะ แผนโกหก ฮึก....ฟืดดดดดด”
“เฮ้ย.....นุ่น อย่าร้องไห้สิ ไม่เอานะจ๊ะ ไม่ร้องนะ”
“ดูสิ ขนาดนุ่นร้องไห้แบบนี้ แผนยังจะดึงแขนหนีเลย ฮึก......แผนเป็นอะไร ทำไมต้องทำเหมือนรังเกียจกันด้วย ฟืดดดดดดด”
“นุ่นฟังนะ.....แผนไม่อยากเข้าใกล้นุ่น เพราะตอนนี้แผนอยากกอดนุ่นมาก....”
“ก็แล้วทำไม.....ฮึก.....ไม่กอดอะ?”
ไอ้คุณแผนหันมาก้มหน้ามองสบตาวาวๆที่ฉ่ำน้ำอย่างไม่รู้จะอธิบายยังไง
“.......เพราะว่าถ้ากอด แผนกลัวจะหยุดตัวเองไม่ได้น่ะสิจ๊ะ”
“ฮะ?”
“นุ่นรู้มั้ย ทุกวันนี้จะเข้าใกล้นุ่นแต่ละทีแผนต้องตั้งสติห้ามตัวเองแค่ไหน....แผนอยากเป็นมากกว่าเพื่อนพิเศษ อยากเป็นมากกว่านั้นมากๆ นุ่นเข้าใจใช่มั้ย?”
ไอ้นุ่นมันเลิกร้องไห้ไปแล้ว แม้แต่เสียงสะอื้นสักนิดก็ไม่มีให้ได้ยิน ตอนนี้มันกำลังก้มหน้าจนแทบจะแนบไปกับอก.....ดีนะที่อกมันไม่ค่อยมี ไม่งั้นคงจะแนบไปจริงๆ
“แผน.......”
หลังจากปล่อยให้เกิดช่วงเวลาเด๊ดแอร์อยู่เกือบหนึ่งนาที ไอ้นุ่นมันก็ปล่อยให้เสียงของตัวเองหลุดออกมาจากปากจนได้
“หืม?”
“คนเป็นแฟนกันนี่เค้าต้องทำไงบ้างเหรอ? นุ่นไม่เคยเป็นแฟนใครสักที ยังไง.....แผนก็สอนหน่อยแล้วกันนะ”ไอ้นุ่นมันปล่อยมือที่ยึดแขนของไอ้คนบ้าที่เมื่อกี้เอาแต่นี้ไว้ แล้วเขย่งตัวกระซิบประโยคเมื่อกี้ที่ข้างหู ก่อนจะฉวยโอกาสที่ไอ้คนฟังมันยังทำหน้าเป็นหมางงอยู่พลิ้วตัววิ่งผ่านหน้าเข้าครัวไป
มื้อเย็นวันนั้นไอ้สูงกับไอ้เตี้ยได้กินมาม่าผัดไข่ เพราะไอ้เตี้ยมันเกิดกลัวบาปถ้าจะทำให้พนักงานส่งพิซซ่าเป็นหวัด
ไอ้แผนจัดการผสมน้ำหวานกลิ่นครีมโซดาหวานไม่จัดใส่เหยือกพร้อมน้ำแข็งมาตั้งโต๊ะให้เรียบร้อย สองคนต่างคนต่างกินกันไปเงียบๆ แอบมองกันบ้าง จนเมื่อไหร่ที่เผอิญสายตามาป๊ะกันก็แข่งกันทำหน้าแดง
ไอ้นุ่นที่ปกติเจริญอาหารจนน่ากลัวก็เกิดอาการกินไม่ค่อยได้ กว่าจะจิ้มๆม้วนๆเส้นมาม่าใส่ปากแต่ละทีก็เหม่อบ้างอะไรบ้างไปตามเรื่อง พอเผลอๆมองไปสบตาไอ้แผนเข้าก็ยิ่งเขินจนส้อมหลุดมือมันแทบจะทุกครั้ง
คืนนั้นพอจะถึงเวลาเข้านอน ไอ้แผนมันก็ทำท่าว่าจะขึ้นไปหอบผ้าหอบผ่อนลงมานอนที่ห้องรับแขกเหมือนเดิม แต่ทำไมไม่รู้ ไอ้นุ่นมันกลับยื่นคำขาดขอนอนห้องไอ้ป่วนแล้วให้ไอ้แผนนอนห้องตัวเองไป
“ไม่เอา ถ้าจะนอนบนห้อง นุ่นก็ต้องนอนห้องแผน เดี๋ยวแผนไปนอนห้องป่วนมันเอง”
“ทำไมอ้ะ?”
“หวงกลิ่นแฟน”ไอ้เตี้ยนุ่นได้แต่ก้มหน้างุดๆเดินผ่านหน้าห้องไอ้หนูป่วนไปเปิดประตูห้องไอ้บ้าไร้ยางอายแบบไม่มีข้อโต้แย้ง
พอจะหันกลับมาปิดประตูกลับถูกรั้งไว้อีก
“อะไรอีก?”
“จะรีบนอนไปไหนจ๊ะ ยังไม่สามทุ่มเลย”
“ไม่ได้จะนอน จะอ่านแฮร์รี่ ไอ้ป่วนกับพี่ฟ้าให้แฮร์รี่เล่มหนึ่งถึงสี่อะ นุ่นจะเริ่มอ่านใหม่ตั้งแต่เล่มหนึ่งเลย”
“แล้วสองคนนั้นนึกยังไง? จู่ๆมาให้แฮร์รี่?”
“ฮึๆๆๆ เฮ้อ.......ก้มหน้ามานี่ดิ๊แผน”
ไอ้เตี้ยมันขำออกมาได้ก็เลิกอาย สันดานประจำตัวที่ขี้แกล้งก็ยังไม่หายไปไหน
มันยกมือขึ้นกระดิกนิ้วดิ๊กๆเรียกร้องให้ไอ้สูงก้มหน้าเข้ามาใกล้ๆ
แล้วพอไอ้แผนก้มลงมาจนระดับเสมอกันแล้ว ไอ้นุ่นมันก็จัดการกดจมูกลงกับแก้มสากๆนั่นแรงๆพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าฟอดใหญ่
“เฮ้ย!!”
“ของขวัญวันเกิดน่ะ แผนไม่ได้เตรียมไว้ให้นุ่น นุ่นจะเรียกร้องเอาเองแบบนี้คงไม่ผิดหรอกเนอะ แต่แผนต้องปรับปรุงหน่อยนะจ๊ะ แก้มหนูป่วนมันทั้งนิ่มทั้งหอม แต่แผนนี่มีดีแค่อุ่นอย่างเดียว ราตรีสวัสดิ์จ้ะ”ไอ้นุ่นมันผลักคุณแฟนหมาดๆให้พ้นหน้าประตู แล้วก็ปิดประตูลงกลอนแน่นหนาอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ไอ้คุณแผนยืนหน้าแดงเถือกอยู่หน้าห้อง
ไอ้ความรู้สึกผิดว่าจำวันเกิดไอ้นุ่นไม่ได้มันก็มีอยู่นิดๆแหละ แต่ไอ้เจ้าความอายนี่สิมันจู่โจมมาเต็มๆ
ไอ้นุ่น ไอ้ผู้หญิงบ้า นำหน้าไปก่อนทุกที แล้วอย่างนี้เหรอที่บอกให้สอน......เฮ้อ.....
ไอ้แผนทำได้แค่ถอนใจออกมายาวเหยียด ก่อนจะตัดสินใจลองเคาะประตูที่เมื่อกี้เพิ่งปิดลงกะว่าจะเรียกมาสั่งสอนเสียหน่อย
ว่ากุลสตรีเขาต้องทำตัวยังไง ริจะหอมแก้มมันก็ต้องหอมทั้งสองข้างให้เสมอภาคสิ
นี่อะไรหอมข้างเดียวแบบนี้......มันไม่ยุติธรรมกับแก้มซ้ายเอาซะเลย...... ........................................
..............จบตอนค่ะ..........
หัวข้อ: เรื่องรัก..ไม่กล้าบอก: แจ้งเลขที่พัสดุลงทะเบียนที่หน้า78 ค่ะ ^o^ (อ่าน 854807 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก