^
^
^
จิ้มๆๆๆ ขอโทษที่มาช้านะคะ เพิ่งเสร็จสดๆร้อนๆเลย แหะๆ
เอาล่ะค่ะ เห็นมีทั้งพี่ทั้งน้องไปเรียกหาไอ้ป่วนกันหลายเสียง
คนเขียนใจง่ายตามเคย(ที่จริงคิดถึงไอ้ป่วนมันเหมือนกัน) เลยมีตอนพิเศษมาฝากอีกแล้ว
ตอนนี้อ่านได้เรื่อยๆ ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น
ถือว่ามาบอกข่าวคราวไอ้ตัวเล็กกับคุณแฟนของมันแล้วกันนะคะ
อีกอย่าง.....ขอบคุณทุกท่านมากค่ะ มีคนไปเสนอชื่อเรื่องของไอ้ป่วนกับพี่อากาศและผองเพื่อนในกระทู้โหวตด้วย เขินเลย ขอบคุณนะคะ
....................................................................
เรื่องรัก....ไม่กล้าบอก
ตอนพิเศษ ก็แค่อยากรู้....
“คุณยาย....นี่ละเอียดพอรึยังครับ?”
“ไหนตักขึ้นมาให้ยายดูถี่...เออๆพอแล้วลูก มา ส่งมาได้เลย โฮะๆๆๆ ตัวป่วนนี่น่ารักจริงจริ๊งงงงง ใช้อะไรก็ทำได้ไปหมด มาอยู่บ้านเรานานๆนะลูกนะ”
......................................
ตัวป่วนเรียนจบแล้ว........
สอบจบและทำเรื่องขอเอกสารต่างๆเรียบร้อยไปเมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมานี้เอง วันนี้พี่อากาศที่จัดการให้ตัวเองเป็นบุคคลว่างงานได้หนึ่งสัปดาห์เต็มๆเลยพาลูกชายคนเล็กของแม่จ๋ากับพ่อจ๋ามานอนหนุนตักอ้อนแม่จ๋าเรียกคะแนนเสียหน่อย หลังจากเป็นเพราะเทอมสุดท้ายมีแต่เรื่องเรียนเรื่องสอบ แล้วยังโปรเจคท์วุ่นวาย ทำให้ตัวป่วนไม่ได้มาบ้านสุพรรณเลยนานเกือบครึ่งปีสองคนชวนกันมาบ้าน กะว่าจะมานอนพักให้สบายกินกับข้าวฝีมือพ่อจ๋าให้หนำใจสักสามวัน แล้วค่อยขับรถขึ้นเหนือไปเสนอหน้าให้คุณนายกับคุณผู้ชายท่านชื่นใจกับลูกชายคนเล็กสักหน่อย
คุณผู้ชายจะเกษียณอายุราชการปลายปีนี้แล้ว และอยู่ในช่วงตัดสินใจว่าจะกลับไปอยู่บ้านที่กรุงเทพเมืองฟ้าอมร หรือว่าจะใช้ชีวิตบั้นปลายสงบสุขเสียที่ลำพูนที่ฝังตัวเองมาเกือบสิบปีแล้วดี ส่วนคุณนายน่ะขอเกษียณก่อนกำหนดมาตั้งแต่สองปีที่แล้ว ก็ตั้งแต่พี่ปิ่นตัดสินใจออกจากงานนางฟ้าบนเครื่องบินกลับมาอยู่บ้านเลี้ยงลูกวัยเริ่มเรียนรู้เป็นงานหลักแล้ววางแผนทำธุรกิจส่วนตัวอย่างการเปิดร้านขนมอบเป็นงานอดิเรกนี่แหละ....
แต่เท่าที่หยั่งเสียงดู ก็ดูเหมือนว่าทั้งคุณนายทั้งคุณผู้ชายจะพึงพอใจกับชีวิตท่ามกลางธรรมชาติ แบบที่ขับรถเรื่อยๆไม่ถึงยี่สิบนาทีก็มีน้ำตกให้ไปนั่งแช่เล่นเย็นๆใจเสียแล้ว งานนี้ไอ้เพื่อนนุ่นมันต่อสิบเอาหนึ่งว่าบ้านเก่าที่กรุงเทพคงเป็นม่ายแน่ๆ
ทั้งที่วางแผนดิบดีจะไปเอาใจทั้งตัวเองและคนรุ่นพ่อแม่ แต่แค่พี่อากาศขับรถมายังไม่ทันพ้นบางบัวทองก็มีโทรศัพท์จากโรงพยาบาลที่ตัวป่วนมันไปยื่นใบสมัครทิ้งไว้เรียกตัวให้ไปสัมภาษณ์งานพรุ่งนี้เสียแล้ว แผนที่วางไว้เลยต้องพับไปก่อน
แต่เป็นเพราะโทรมาบอกให้แม่จ๋าพ่อจ๋าเตรียมเลี้ยงดูปูเสื่อไว้เต็มที่แล้ว เลยกะว่าอย่างน้อยมาขลุกอยู่ด้วยตั้งแต่เช้าถึงเย็น เพียงเท่านี้คงพอจะทำให้คนแก่ชื่นใจ แถมคุณแฟนตัวเล็กยังเรียกร้องด้วยการออดๆผ่านทางโทรศัพท์ไปตั้งแต่เมื่อวันก่อนว่าอยากกินกบอ้วนๆทอดกระเทียมพริกไทย ป่านนี้พ่อจ๋าคงควบมอเตอร์ไซค์เข้าตลาดไปหาซื้อวัตถุดิบมาเตรียมเอาใจลูกชายคนเล็กแล้วล่ะมั้ง....ขืนไม่โผล่หน้าไป คงเสียน้ำใจแย่
พี่อากาศกับตัวป่วนมาถึงบ้านสุพรรณก่อนสาย ปล่อยให้แม่จ๋ากับลูกชายคนเล็กกอดกันจนเต็มหนึ่งอิ่มแล้วถึงรายงานว่ามีเวลาอยู่อ้อนถึงแค่มื้อเย็น เล่นเอาแม่จ๋ารีบลูบหลังลูบไหล่ลูกชายสุดที่รัก แล้วแทนที่จะใช้ให้ช่วยงานเก็บผักเก็บหญ้าเหมือนเคย เลยจูงมือไปนั่งที่นอกชาน แล้วออกปากไล่ลูกชายคนโตไปดูสาลี่สองถาดที่ยังอยู่ในซึ้งเหนือเตาถ่านในครัวหลังบ้านว่าสุกได้ที่แล้วหรือยัง ถ้าสุกแล้วก็ยกลงจากเตารอให้พออุ่น แล้วตัดเป็นชิ้นเอามาให้น้องกินด้วยลูกชายตัวจริงก็ปฏิบัติตามคำสั่งแม่จ๋าเป็นอันดี เดินอมยิ้มกับท่าทางลูบหลังลูบไหล่ แถมยกแขนไอ้ตัวเล็กมันขึ้นมาดูแล้วบ่นว่าผอมไปมากนั่นเข้าครัวไปไม่มีปากมีเสียง ก่อนจะเดินลับมุมบ้านยังอุตส่าห์ได้ยินประโยคถามตอบที่ทำให้อยากจะวิ่งกลับไปหนีบคุณแฟนตัวเล็กเข้าเอวแล้วจับฟัดเสียให้สมรัก
‘ตัวป่วนทำไมผอมขนาดนี้ลูก.....ฟ้าดูแลไม่ดีรึเปล่า? หรือพี่เขากวนจนหนูไม่ได้นอน?’
‘เอ๊ยยยย เปล่าหรอกครับแม่จ๋า พี่ฟ้าดูแลป่วนดี ดีมากๆด้วย...แล้ว..แล้วก็ไม่ได้กวนมากอะไร คือ....คือป่วนหมายถึง ก็กวนบ้าง คือ.......คือ..’
‘คือ?.....คืออะไรลูก ไม่ต้องปิดนะ ถ้าถูกพี่เขาแกล้งต้องบอกแม่จ๋ารู้มั้ย? แม่จ๋าจะจัดการฟ้าเอง’
‘......คือ......คือบางทีป่วนเองแหละ ที่กวนพี่ฟ้า........แม่จ๋าอย่าดุพี่ฟ้านะครับ’ตัวป่วนใช้เวลาช่วงสายอยู่กับแม่จ๋า เล่าโน่นเล่านี่เจื้อยแจ้วไปตามเรื่อง ปล่อยให้พี่อากาศควบมอเตอร์ไซค์ไปโรงพยาบาลประจำอำเภอ โผล่หน้าไปเจอเพื่อนกิมที่ตอนนี้เป็นนายแพทย์วิเศษ อยู่ประจำโรงพยาบาลประจำอำเภอบ้านเกิดแค่คนเดียว
ก็ครั้งก่อนไปแสดงความเป็นเจ้าของแบบไม่อายฟ้าดินและแสงสีนีออนต่อหน้าต่อตาพี่กิมพี่ใหญ่ที่รู้จักกันมาหลายปี ถึงตอนทำไม่รู้ตัว แต่หลังจากนั้นพอบังเอิญเจอกันอีกครั้งไอ้หนูป่วนมันก็ถูกล้อจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไหวที่ไหนเลยนี่นา จนพี่อากาศคุณแฟนแสนดียื่นมือเข้ามาช่วยห้ามปากไอ้พี่กิมนั่นแหละ ไม่งั้นถึงคุณแฟนของพี่จะไม่ใช่ตัวตุ่น แต่มันคงหาวิธีมุดดินลงไปจนได้แหงๆ
พอมื้อกลางวันผ่านไป ไอ้หนูป่วนเลยเปลี่ยนเป้าหมายการอ้อนเข้าไปกลิ้งเกลือกเป็นเพื่อนคุณยายในห้องส่วนตัวของคุณยายที่เปิดบานเฟี้ยมด้านหลังตั่งไม้สักตัวเตี้ย ที่ริมตั่งวางของใช้กระจุกกระจิกไว้ให้คุณยายที่มักจะนั่งๆนอนๆอยู่บนนั้นหยิบใช้ได้อย่างสะดวก
และก็ของใช้ของคุณยายนี่แหละ ที่เรียกความสนใจจากไอ้หนูป่วนมันได้ชะงัดนัก เข้าไปหาคุณยายทีไรก็ต้องเปิดนู่นรื้อนี่เล่นเสียทุกครั้ง
“คุณยาย....นี่ละเอียดพอรึยังครับ?”
“ไหนตักขึ้นมาให้ยายดูถี่.......เออๆ พอแล้วลูก มา ส่งมาได้เลย โฮะๆๆๆ ตัวป่วนนี่น่ารักจริงจริ๊งงงงง ใช้อะไรก็ทำได้ไปหมด มาอยู่บ้านเรานานๆนะลูกนะ”
พี่อากาศที่กำลังถือขันสแตนเลสบรรจุน้ำฝนที่เพิ่งตักมาจากตุ่มกลางบ้านถึงกับชะงักอยู่หน้ากรอบประตู แล้วส่ายหน้ากับตัวเอง ก็คุณแฟนที่รักของพี่น่ะอ่านง้ายง่าย ใครคุ้นด้วยก็รู้กันหมดแล้วล่ะว่าเห็นแบบนี้ที่จริงแล้วบ้ายอ ชมเข้าหน่อยอะไรๆก็เต็มใจทำให้ไปหมด นี่คุณยายเล่นชมแบบนี้คงได้เคี้ยวหมากไม่ทันจืดไปทั้งวันแน่ๆ“เดี๋ยวเย็นๆก็ต้องกลับแล้วครับคุณยาย พรุ่งนี้ป่วนมีนัดสัมภาษณ์งาน”
พี่อากาศแนบตัวอยู่ด้านนอกริมประตูห้องคุณยาย มองลอดเข้าไปก็เห็นคุณแฟนตัวเล็กกำลังจับจ้องสนอกสนใจกับกรรมวิธีจับหมากให้เป็นคำ ซึ่งเริ่มจากการเลือกใบพลูเหมาะๆงามๆที่ล้างจนสะอาดและเจียนไว้เรียบร้อยจากชั้นล่างของเชี่ยนหมากเงินแท้ที่อายุการใช้งานเกินสามสิบปีของคุณยาย แล้วป้ายปูนสีชมพูลงไปกลางใบไม้รูปหัวใจกลิ่นหอมนั่น
จากนั้นมือเหี่ยวๆแถมตกกระจนลายไปทั้งมือแต่ทั้งตัวป่วนทั้งพี่อากาศชอบจับมาลูบเล่นที่สุดเพราะนิ้มนิ่มก็ค่อยๆม้วนใบพลูจนเรียวเล็กเป็นกรวยสวย ใส่เครื่องเทศพวกหยี่หร่าซอย และใบไม้อะไรไม่รู้กลิ่นหอมๆที่ตัวป่วนลองหยิบดมแล้วมีกลิ่นหอมๆหวานๆ แล้วคุณยายก็ค่อยๆกัดเข้าปากแล้วเคี้ยวรวมกับลูกหมากที่ตัวป่วนเพิ่งบริการตำจนแหลก สักพักจึงจับใบยาสูบเป็นก้อนเล็กๆติดปลายนิ้วใส่ปากอมตามไปอีกขนาน
“คุณยาย......หมากนี่รสชาติเป็นไงอะครับ อร่อยเหรอ?”
“เคี้ยวแล้วชื่นใจด้วยนะลูก ลองดูสิ” คุณยายที่ยังเคี้ยวหมากไปช้าๆพยักหน้าแล้วเชิญชวนให้ไอ้เด็กอยากรู้อยากเห็นมันลอง พอเห็นมันยังลังเลอยู่เลยโฆษณาชวนเชื่ออีกนิด พร้อมกับเริ่มลงมือจีบพลูให้
“หมากเนี่ยดีนา มีสรรพคุณหลายอย่างทั้งช่วยย่อย ขับพยาธิ แล้วยังช่วยเรื่องความดันด้วย.......เออ ตัวป่วนลองดูสิ ผอมๆอย่างนี้กินหมากจะได้ช่วยขับพยาธิ ช่วยให้เจริญอาหาร โฮะๆๆๆๆ”
“แต่ป่วนไม่มีพยาธิสักหน่อย”
ปากมันน่ะว่าอย่างนั้น แต่ไอ้ลูกกะตาแวววับอยากรู้อยากเห็นมันฉายแววว่าอยากลองชิมจะแย่แล้ว
พี่อากาศชักกลัวใจ เลยตัดสินใจเลิกแอบฟัง ก้าวเข้าไปส่งขันน้ำให้ไอ้ตัวเล็กของแกแล้วเลยทรุดลงนั่งขัดสมาธิมันข้างๆนั่นแหละ
“ไม่เอาหรอกครับคุณยาย ไม่อร่อยหรอกป่วน.....รสฝาดๆ พี่ว่าตัวป่วนไม่ชอบหรอก”
“ทำไมจะไม่อร่อย ฝาดแค่แรกๆแล้วก็จะซ่าๆหวานๆ ชุ่มคอด้วยลูก”
คุณยายเคี้ยวไปก็บ้วนน้ำหมากสีแดงลงกระโถนไป ส่วนมือก็ยังไม่เลิกเสือกเชี่ยนหมากมาไว้ตรงหน้าหลานชายคนเล็ก
พี่อากาศจับมือขาวๆที่กำลังจะยื่นไปหยิบลูกหมากไว้ แล้วส่ายหน้าเป็นเชิงห้าม แต่ไอ้เด็กอยากรู้อยากเห็นมันกลับใช้มือข้างที่ว่างแตะลงที่หลังมือคุณแฟนที่จู่ๆก็ทำตัวเหมือนพ่อแล้วเขย่าเบาๆพร้อมกับส่งสายตาอ้อนวิ้งๆไปให้
พี่อากาศเห็นคุณแฟนอ้อนมาแบบนั้นก็ใจอ่อนตามเคย เป็นฝ่ายลงมือหยิบลูกหมากมาเจียนเอาเปลือกออก ก่อนหย่อนลงครกไม้เก่าคร่ำคร่าแล้วตำบริการผสมกับใบพลูฉีกเป็นชิ้นเล็กๆให้ไอ้ตัวเล็กมันเสียเอง
“ทำไมใส่แค่นิดเดียวเองอ้ะ?”
“แค่นี้ก็พอแล้ว ขอลองเองแบบนี้ห้ามมาบ่นทีหลังด้วยล่ะ รู้มั้ย?”
พี่อากาศตำเสร็จก็เอาช้อนสังกะสีในเชี่ยนหมากของคุณยายนั่นแหละตักลูกหมากกับใบพลูฉีกฝอยที่แหลกแล้วขึ้นมาได้เกือบครึ่งช้อน แล้วเขยิบตัวไปนั่งตรงหน้าคุณแฟนอ้าปากออกส่งภาษากายให้ไอ้ตัวอยากลองมันอ้าตาม
พอตัวป่วนอ้าปากตามคำสั่งแล้วพี่อากาศก็จัดการคว่ำช้อนหย่อนหมากลงปากลูกนกที่อ้ารอ ตัวป่วนมันอมไว้สักพักพอรู้สึกถึงกลิ่นหอมๆที่ซ่านขึ้นจมูก ก็เริ่มเคี้ยวเลียนแบบท่าคุณยายไม่ผิดเพี้ยน พี่อากาศรับพลูป้ายปูนที่ม้วนเรียบร้อยจากมือคุณยายมาหยิบเครื่องเทศจากตลับเงินใส่ลงไปอย่างละนิดละหน่อย แล้วป้อนใส่ปากคุณแฟนตามไปอีกอย่าง
“เป็นไงลูก?”
ดูสีหน้ามันสิ น่าสงสารจริงๆ ไอ้นี่ก็ขี้เกรงใจ อยากจะคายเต็มแก่แต่ก็เกรงใจคุณยายเสียอีก
“แอะ......เผ็ด เผ็ดเหมือนเข็มทิ่มลิ้นเลยอ้ะ”
“หึๆๆ อยากคายก็คายออกมา พี่บอกแล้วว่าอย่าลองก็ไม่เชื่อ” พี่อากาศคว้าเอากระโถนของคุณยายนั่นแหละมาเตรียมรองให้ไอ้ตัวเล็ก แต่ความเป็นห่วงเป็นใยที่มาพร้อมเสียงหัวเราะก็ทำให้ไอ้ตัวดีมันกลัวเสียศักดิ์ศรีขึ้นมาซะอย่างนั้น
ไอ้หนูป่วนเลยส่ายหัวพร้อมส่งค้อนจนตากลับแล้วเมินหน้าหนี แล้วคงเพราะหมั่นไส้เสียงหัวเราะของคุณแฟนนั่นแหละเลยเคี้ยวไอ้ที่รวมๆกันอยู่ในปากหนักๆแทนเคี้ยวเนื้อแฟน ไม่ถึงห้านาที ไอ้เด็กอยากรู้อยากเห็นก็หมดสภาพแถมหมดแรงเมิน ความรู้สึกมึนๆแถมหัวใจยังเต้นแรงทำให้ไอ้หนูป่วนยื่นมือไปยึดแขนพี่ฟ้าของมันไว้จนแน่น
“เป็นอะไรครับ เมารึเปล่า? คายออกมาเร็วตัวป่วน เร็วเข้า”
“พี่ฟ้า.....มึนหัวอะ คุณยายแกล้งป่วน......” กรรมเวร ไอ้ตัวอยากรู้อยากเห็นมันกล่าวหาคนแก่ซะงั้น ส่วนคุณยายที่ถูกกล่าวหาก็นั่งหัวเราะน้ำหมากกระจายจนต้องล้วงยาลมในอับมาป้ายจมูกเพราะเกือบหายใจไม่ทันกับอาการเมาหมากของไอ้ตัวอยากรู้อยากเห็น
พี่อากาศเร่งให้ไอ้หนูป่วนคายหมากออกจากปาก ไม่ทันคว้ากระโถนมารองก็ต้องเอามือตัวเองข้างที่ไม่ถูกยึดมารองซากหมากจากปากไอ้ตัวเล็กของแกที่ตอนนี้นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวด เดี๋ยวหลับตาเดี๋ยวลืมตา แถมจะผละไปหยิบกระโถนมาก็ไม่ได้ เพราะตัวป่วนมันเล่นบ้วนน้ำลายปรี๊ดๆติดๆกันไม่ยอมเลิก พี่อากาศทั้งสงสารทั้งขำ จะหัวเราะก็กลัวว่าจะถูกไอ้ตัวเล็กมันงอนเอาอีกรอบ
“กลั้นไว้ก่อนครับ ขอพี่หยิบกระโถนแป๊บนึง......เนี่ยน้า....เด็กดื้อก็อย่างนี้แหละ พี่บอกแล้วว่าอย่าลองก็ไม่เชื่อ”
พี่อากาศรับกระโถนจากมือคุณยายมาเทซากสีแดงคล้ำผสมน้ำลายสีชมพูเข้มของไอ้ตัวเล็กใส่ลงไป ก่อนจะละมือจากไอ้ตัวที่มันยึดเอาไว้หยิบขันน้ำฝนที่ถือติดมือมากะให้คุณแฟนดื่มมาราดล้างมือ แล้วถึงส่งให้ไอ้เด็กอยากรู้อยากเห็นรับไปบ้วนปาก
ไอ้หนูป่วนบ้วนปากติดๆกันสี่ห้าครั้ง แล้วพอครั้งสุดท้ายเลยดื่มน้ำในขันจนหมด ก่อนจะเอนตัวพิงอกพี่ฟ้าของมันไว้ แล้วหันไปตัดพ้อเอากับคุณยายที่เพิ่งจะหยุดหัวเราะไปได้ไม่นาน
“คุณยายใจร้าย.....แกล้งป่วน.....”
“ยายไม่ได้แกล้งซะหน่อย โฮะๆๆๆ ก็ยายว่ามันหวานๆซ่าๆ อร่อยดีออก”
“พี่ฟ้า......ลิ้นชาไปหมดเลย.....มึนหัวด้วย.....”
เห็นว่าอ้อนคุณยายไปก็ไม่ได้ผลอะไร นอกจากทำให้คุณยายหยุดหัวเราะไม่ได้สักที ไอ้หนูป่วนเด็กน้อยอยากรู้อยากเห็นเลยกลับมาตายรัง อ้อนคนที่อ้อนแล้วได้ผลแบบไม่เสียแรงเปล่าแน่ๆดีกว่า
พี่อากาศถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะประคองให้ไอ้ตัวที่นั่งหน้าแดงหูแดง แถมสังเกตได้ว่ามือสั่นน้อยๆลุกขึ้นแล้วพาเดินออกไปด้านนอก
“ตัวป่วนเป็นอะไรลูก ฟ้า! ทำไมน้องเป็นแบบนี้?”
“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะแม่จ๋า ตัวป่วนยันหมากน่ะ”
พี่อากาศกดไหล่ให้ไอ้ตัวเล็กของแกนั่งลงกับเก้าอี้รับแขกกลางบ้าน แล้วรี่เข้าครัวไปหยิบขันมาตักน้ำมาอีก พอส่งให้ไอ้หนูป่วนมันก็รับไปดื่มเรื่อยๆอย่างว่าง่าย
“แล้วนึกยังไงขึ้นมาล่ะ ใครให้น้องกินหมาก ฟ้าเรอะ?”
“เฮ้ย! ฟ้าเปล่า.......”
“ป่วนอยากลองกินเอง แม่จ๋าอย่าดุพี่ฟ้าสิครับ.....พี่ฟ้าห้ามแล้ว แต่ป่วนดื้อ”
ตัวป่วนมันยื่นขันน้ำส่งให้คุณแฟนตัวโต ส่วนตัวเองก็ปฏิบัติการเอนตัวเข้าไปซุกอยู่กับอกนิ่มๆของแม่จ๋า ปล่อยให้พี่อากาศนั่งยิ้มโชว์ลักยิ้มแก้มบุ๋มกับภาพตรงหน้า
“มัวแต่มานั่งยิ้ม ไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้น้องหน่อยไปฟ้า เหงื่อออกเต็มเลย”
คุณแฟนของพี่อากาศนั่งมึนๆลอยๆอยู่เกือบชั่วโมง แถมยึดตักแม่จ๋าไว้ตลอด จนบ่ายจัดแม่จ๋าลุกไปช่วยพ่อจ๋าในครัวนั่นแหละพี่อากาศถึงเดินนำคุณแฟนออกมานั่งรับลมที่ท่าน้ำริมสระบัว ไอ้หนูป่วนก็ยังไม่วายเลื้อยลงนอนหนุนตักพี่อากาศที่นั่งห้อยขาลงไปแช่น้ำเล่นอยู่ดี
“ไง....หมดแรงซนเลยสิ”
“งืม....ก็ถ้าพี่ฟ้าบอกว่าเผ็ดแต่แรกป่วนก็ไม่ลองร้อกกกกก”
ไอ้หนูป่วนยิ่งโตทำไมมันยิ่งเหมือนแมวหว่า มีการถูๆไถๆหัวกับมือใหญ่ๆที่ลูบผมเล่นอยู่ด้วย
“หึๆ สรุปพี่ผิด?”
“เปล่าน้า..... ป่วนผิดเองแหละที่ไม่เชื่อพี่ฟ้า ก็มันอยากรู้นี่นา.....ขอโทษนะคร้าบบบบบบบ”
“อืม......จะว่าไงดีล่ะ....
ตัวป่วนเอ๋ยตัวป่วนน้อย กระจ้อยร่อยกระจิริดเป็นหนักหนา
อยากรู้อยากลองทุกเวลา ให้พี่ฟ้าเป็นห่วงทุกคืนวัน.......”
“ฮะๆๆๆๆๆ แล้วพี่ฟ้าของผมเหนื่อยรึเปล่าครับ?”
“แค่น้ำคำว่าเป็นห่วงก็หายเหนื่อย แต่ตาแก่เริ่มเมื่อยแล้วบุหลัน
อุทิศตักให้จันทร์นอนมานานครัน ........อืม.....................”
“อืม......ว่ายังไงพี่ฟ้า แค่นี้พี่ฟ้าไม่เมื่อยหรอกน่า อย่ามาอำหน่อยเลย ฮ่าๆๆๆ”
“อืม.... อุทิศตักให้จันทร์นอนมานานครัน หวังให้จันทร์รักษาพี่พอเหน็บคลาย...”
“แบร่ๆๆ ตกลงครับ คืนนี้กลับไปถึงบ้านแล้วป่วนจะบริการพี่ฟ้าเอง” พี่อากาศต่อกลอนจนจบบทตัวป่วนมันก็ผลุดลุกขึ้นนั่ง แล้วชะโงกหน้าไปกระซิบรับปากกับคำขอทั้งๆที่เริ่มเขินจนหน้าแดงอีกรอบ ก่อนจะจุ๊บเบาๆที่รอยลักยิ้มบุ๋มลึกของคุณแฟนตัวโตพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะระรื่นดังเข้าไปในบ้าน จนแม่จ๋าและคุณยายที่ออกมานั่งรอตั้งวงกินข้าวมื้อเย็นอดยิ้มตามไม่ได้
“แม่.....นึกยังไงให้ตัวป่วนกินหมากล่ะจ๊ะ?”
“ก็แม่อยากรู้........”
“หืม....อยากรู้อะไรจ๊ะ?”
“ก็ที่โบราณท่านว่า ผู้ชายคนไหนกินหมากแล้วยันน่ะจะกลัวเมีย แม่จำได้ตอนฟ้าเล็กๆเคยมาขอลองกินแบบนี้แหละ แล้วตอนนั้นก็เมาจนหน้าตาแดง ถึงกับเดินเซเชียวนา......”“ฮะๆๆๆๆ แล้วจะมาลองกับตัวป่วนอีกคนเนี่ยนะ?”
“แหม....ก็สนุกดีออก ดูสิ ตอนแรกกะว่าฟ้าคงกลัวไอ้เจ้าตัวเล็กนี่แน่ๆ ที่ไหนได้ ตัวป่วนมันเมาไม่แพ้ลูกชายเราเลย”
“แล้วอย่างนี้แม่จะสรุปยังไงล่ะ คิดว่าใครกลัวใคร?”
“โฮะๆๆๆๆๆๆ มันคงทั้งกลัวทั้งเกรงกันทั้งคู่ล่ะมัง”
“แต่แดงว่าไม่ใช่หรอกแม่ ฟ้านี่แหละกลัวตัวป่วน....โธ่แม่จ๋า สองคนนี้แค่เห็นก็รู้แล้วว่าใครผัวใครเมีย ตัวป่วนไม่มีเมียกะเค้าสักหน่อย ถึงจะยันหมากแค่ไหนก็ไม่มีเมียให้กลัวหรอกจ้ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
................................
........จบตอนพิเศษค่ะ.......หมายเหตุ.... "ยันหมาก" หมายถึงอาการมึนหลังกินหมาก มักจะเป้นในคนที่กินหมากครั้งแรก หรือ "เมาหมาก" นั่นเองค่ะ ^o^
หัวข้อ: เรื่องรัก..ไม่กล้าบอก: แจ้งเลขที่พัสดุลงทะเบียนที่หน้า78 ค่ะ ^o^ (อ่าน 773592 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก