มาต่อให้แล้วคร้าบบบ
วันนี้น้องๆ น่ารักมาก
ปีหนึ่งก็งี้อ่ะ
อิอิ
ไปอ่านต่อกันเลยคร้าบบบบบ
โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว
ตอนที่ 23 ทำใจไม่ได้ ไม่อยากทิ้งเธอ
“กูขอโทษ เราเป็นเพื่อนกันดีแล้ว อ่อ ถึงยังไงกูก็จะไม่ทิ้งมึงกูสัญญา มึงจะเป็นเพื่อนที่กูรักมากที่สุดจนวันตาย ไม่มีใครแทนมึงได้กูสัญญา” ผมพูดแค่นั้นผมก็เปิดประตูเดินลงไปเลย ผมไม่ได้หันไปมองมันอีก เพราะตอนนี้น้ำตายผมไหลไม่แพ้มันเมื่อกี้เลย ผมเดินขึ้นห้องอย่างรู้สึกท้อแท้ในใจ ให้ผมกระโดดจากชั้นสี่ลงไป ยังเจ็บน้อยกว่าสิ่งที่ผมได้พูดไปกับมันเมื่อกี้อีก โป้งกูขอโทษ กูจำเป็นต้องทำ กูรักมึงรักมึงมาก กูจะไม่ลืมวันที่เราเคยรักกันเลย กูรักมึง ผมนอนลงพร้อมกับน้ำตาอีกครั้งบนเตียงนอนของผม ที่ไม่ได้มานอนนาน เพียงแค่ผ้าปูที่นอนที่มึงซื้อให้กูกูยังไม่ได้เอามาปูเลย โป้งกูรักมึง ผมวนเวียนในสมองกับคำนี้แล้วผมก็หลับไป ผมรู้สึกตัวเพราได้ยินเสียงโทรศัพท์ดัง
“ฮัลโหล ครับ” ผมรับโทรศัพท์ไม่ได้ดูเบอร์ว่าใครโทรเข้ามา
“อยู่ไหน” เสียงนี้ แทบจะกดวางเลยครับ
“อย่าลองดีกับกูนะ” สาสสรู้ทันกูอีก
“อยู่ไหนเกี่ยวไรกะมึง”
“จะต้องให้บอกมั้ยว่าเกี่ยวยังไง กูถามว่าอยู่ไหน” เลวมาก โอเคหมากเกมส์นี้มึงเป็นคนเดิน อย่าให้กูล้มกระดานได้แล้วกัน
“อยู่ห้อง จะไปเรียนแล้ว” ผมตอบมันไป
“มึงจะบ้าหรอ เรียนอะไรเวลานี้ จะสองทุ่มอยู่แล้ว” ผมเลยหันไปมองนาฬิกา ตายห่า จะสองทุ่มแล้วจริงๆด้วย หลับเป็นตายเลย ขาดเรียนเลยกู ผมรู้สึกปวดหัวตึบๆ ลุกขึ้นมานั่ง
“นี้มึงจะหนีหน้ากูหรอ แต่เหตุผลไม่พอนะ” มันว่าผม
“ป่าว”
“อยู่นั้นแหละ กินไรยัง เดี๋ยวซื้อเข้าไปให้” มันสั่งผม แล้วถามผมด้วย
“ไม่ต้องมา ไม่ต้องเสือก กูจะกินไม่กินก็เรื่องของกู” ผมไม่อยากเจอหน้ามันครับ แค่คุยนี้ยังไม่อยากคุยเลย
“อย่ามาเถียง รออยู่นั้นแหละเดี๋ยวเข้าไป อ่อ กูเข้าไปต้องเจอมึงนะ” มันทำเสียงโหด มีเหรอกูจะกลัว แล้วมันวางสายไป ผมลุกไปเข้าห้องน้ำกะว่าอาบน้ำให้สดชื่ซะหน่อย แล้วจะลงไปหาข้าวร้านป้าพิศกิน ขณะอาบน้ำอยู่
ก๊อกๆๆๆ
“เปิดประตูดิ” ไอ้โชว์ มึงมาเร็วจังว่ะ กูว่าจะหนีซะหน่อยไม่ทันแล้ว
“เดี๋ยว อาบน้ำอยู่” ผมตะโกนออกไป
“กูนับ 1 ถึง 3 ถ้าไม่เปิดกูจะพังเข้าไป 1” ไอ้เชี่ยเอ้ย กูบอกอาบน้ำอยู่ ผมเลยต้องเอาผ้าเช็ดตัวมาพันตัว แล้วออกไปเปิดประตู เปิดเสร็จก็เดินจะเข้าห้องน้ำเลยไม่ได้มองมัน เกลียดขี้หน้ามันมากๆๆ ผมเกือบจะปิดประตูห้องน้ำเสือกมาดันไว้อีก
“เดี๋ยว ทำไมหน้าซีดๆ” มันพูดเอามือ มาแตะหน้าผากผม
“เรื่องของกู” ผมเอาหน้าหลบมือมัน
“มีไข้ เดี๋ยว ออกไปหาหมอน่ะ เดี๋ยวพาไป” มันบอกผม
“กูไม่ไป มึงจะไปไหนก็เรื่องของมึง ไอ้เชี่ย” ผมด่ามัน ไม่อยากไปไหนกับมันเลยครับ
“อย่าต้องให้กูบังคับ เพราะพรุ่งนี้ยังไงมึงก็ต้องเป็นแฟนกู ได้ข่าวเลิกกันแล้วหนิ” ข่าวเร็วจริงๆ ไอ้สาส
“เออ เชี่ยเอ้ย” ผมปิดประตูเสียงดังหลังจากมันเอาตัวออกไป ผมอยากอาบน้ำทั้งชีวิต อาบให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้ ผมยอมตัวเปื่อยตายที่จะออกไปเจอกับมัน ขัดทุกส่วนทุกอณูของผิวหนังแล้วเนี้ยะ
ปังๆๆๆๆ
“เสร็จ รึยัง นานไปแล้วนะ เดี๋ยวก็ไข้ขึ้นหรอก” มันทุบประตู พูดเสียงดัง
“เออๆ” ผมจัดการเช็ดตัว ผันผ้าเช็ดตัวเปิดประตูออกไป เจอมันขวางอยู่หน้าประตู สายตามันมองผมไปทั่ว ไอ้เชี่ยมองไรนักหนาว่ะ
“มึงนี้มันน่ารักว่ะ” สัสส ชมเชี่ยไรตอนกูสภาพงี้ว่ะ
“จวย สัสส หลบไป” ผมบอกให้มันหลบ มันก็หลบ ผมก็เดินผ่านมันไป จังหวะที่ผ่านมันไปนั้นแหละครับ รู้สึกถึงแรงกระตุกที่ผ้าขนหนู จนหลุดติดมือมันไป เชี่ยเอ้ย โป๊ดิครับ ผมรีบวิ่งไปหยิบผ้าเช็ดตัวอีกผืนมาพันตัวไว้อย่างเร็ว
“ไอ้เชี่ยเล่นไรว่ะ” ประสาท
“ทำไม หวงตัวหรอ เห็นอยู่บ่อยๆ อายอะไรว่ะ”
“จวย”
“เออๆ รีบแต่งตัวดิ จะได้ไปหาหมอ” มันเร่งผมผมก็เลยแต่งตัว แล้วก็ออกไปหาหมอกับมัน ทำไมว่ะกูต้องมาอยู่ในสภาพอย่างนี้ ให้กูไปอยู่ค่ายทหารดีกว่า บังคับกูตลอด อย่าให้กูยืนเหยียบหัวมึงได้ละกันกูไม่เอามึงไว้แน่ หมอก็บอกว่า มีไข้นิดหน่อย ไม่เป็นไรมาก ก็ให้ยามากิน จะมาหาทำไมว่ะหมอ กูซื้อยากินเองก็ได้ แพงก็แพง
“กินไรดี” ถามกูหรอ ผมนั่งนิ่งไม่ตอบ ไม่อยากคุย ไม่อยากพูดกับมันสักคำเดียว อัปมงคลปาก
“กูถามได้ยินมั้ย จะได้กินยา จะได้หายเร็วๆ” มันถามผมเสียงดังไม่เชิงตะคอก
“ตามใจกูหรอ” ผมถามมัน
“เออ กูตามใจมึง” เฮ้ยหูฟาดป่าววะ
“งั้นตามใจกู เอาคลิปนั้นมาให้กูแล้วล่อยกูไปเหอะ กูจะไม่โกรธมึง จะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ” ผมขอร้องมัน
“ฮึๆๆ” มันหัวเราะในลำคอพร้อมส่ายหน้า
“กูบอกมึงหรอว่ากูจะตามใจมึงทุกเรื่อง”
“นะกูข้อร้องนะ กูรู้มึงเป็นคนดี มึงหาคนที่ดีที่เค้ารักมึงได้มากกว่ากูอีกเยอะ มึงอยู่กับกูกูก็ไม่มีทางรักมึง ก็มึงได้กูแต่ตัวแหละ”
“อย่าพูดมาก เงียบปากไป” มันไม่เถียงผม แต่มันให้ผมเงียบ แล้วมันก็พาผมมากินข้าวที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง บบรยากาศดีมาก
“จะกินไรก็สั่ง” มันบอกผมเพราะมันสั่งของมันเสร็จแล้ว ผมก็สั่งไป
“นั่งทำหน้าให้มันดีดีดิ” มันสั่งผม ผมเฉยไม่ตอบอะไร ไม่มองหน้ามัน เบื่อขี้หน้า นั่งเหม่อๆอยู่ โทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น โป้งครับโทรเข้ามา ผมดีใจมาก
“ตุลย์อยู่ไหนเนี้ยะ กินข้าวยัง” มันถามผมเมื่อผมรับโทรศัพท์ มันเป็นห่วงผมเสมอ
“อ่อ กำลังกินอ่า โป้งอ่ะ” ผมพูดเสียงเน้นว่าโป้ง ไอ้โชว์หันมามองผมเลยครับ
“อืม ก็ดีอ่ะ” ผมรู้สึกว่าน้ำเสียงโป้งดีขึ้นมาก แต่ผมคิดว่าในใจมันยังไม่ดีหรอก ก็เหมือนกับผมตอนนี้ที่คิดถึงมัน
“แล้วโป้งพรุ่งนี้เรียนกี่โมงอ่า”
“ไม่เป็นไรกูไปเองได้” มันถามว่าจะให้มารับรึป่าว คุยกันได้สักพักก็วางสายไป อาหารมาพอดี ก็นั่งกินไรเรื่อยๆ ผมไม่พูดกับมันเลย มันก็พยายามจังชวนคุยตลอด เดียวตักโน้นมาให้ ตักนี้มาให้ ผมก็กินบ้างเขี่ยออกบ้างก็กินกินกันจนอิ่ม
“อะ นี้ยา กินซะ” มันยืนยามาให้ผม ผมก็เฉย ตอนนี้ผมรู้สึกเฉยชา เหม่อลอย สติไม่อยู่กับตัว
“เฮ้ย ยา รับไปกินซะ” มันเรียกอีกที ผมก็รับมากิน ผมนึกขึ้นได้โทรหาไอ้ข้าวดีกว่า มันจะได้ไม่ต้องชวนคุย ตอนอยู่ในรถ
“ไง เชี่ยหายหัวไหน ไม่ยอมมาเรียน” สาสด่ากูเลยรับได้เนี้ย เคยเป็นห่วงกูไหม
“ไม่สบายนิดหน่อย สาส ไม่มีหมาสักตัวโทรหากูบ้างเลย ไม่เป็นห่วงกูเลย” ผมก็พูดไปงั้นแหละครับ
“เออ มึงมีหมาเป็นเพื่อนหรอว่ะ โทษทีเว้ย เป็นไรมากป่าวว่ะ”
“เออดีขึ้นแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้กูไปเรียน”
“ใครโทรมาอ่า” เสียงแทรกเข้ามาในโทรศัพท์ไอ้ข้าว
“สาส ไปไกลๆ” มันว่าไอ้คนนั้น
“อยู่กับใครว่ะไอ้ข้าว”
“เพื่อน”
“หรอ” ผมว่าเสียงสูง พอจะรู้แหละครับว่าใคร
“เออ”
“บอกไอ้พจน์ ไอ้คิวด้วยว่าไม่ต้องเป็นห่วงกู”
“แล้วใครเค้าเป็นห่วงมึง กูไม่อยากจะเม้า” อะไรมึงว่ะ
“มีไรบอกกูมา กูไม่ไปเรียนแค่วันเดียว”
“เดี๋ยวนี้ไอ้สองคนนั้น แมร่งแปลกๆ มาด้วยกัน แล้วก็กลับด้วยกัน กลับเร็วตลอด”
“คิดมากมึง บ้านมันใกล้กัน”
“ไม่จริงว่ะ มันชอบคุยกะซิบกระซาบกันสองคน”
“อ่อ เหมือนมึงกับไอ้เชี่ยเจ๋งอ่ะนะ”
“จวย ไม่เอากูไมพูดเรื่องนี้แระ”
“แหมๆๆ แทงใจหรอครับ ไอ้ข้าว ว่าแต่มีงานไรป่าววะ”
“ไม่มี เออตุลย์กูแค่นี้ก่อนนะ ไว้พรุ่งนี้เจอกัน”
“เออ เจอกัน” แล้ววางสายกันไป การที่ผมได้โทรหาเพื่อนทำให้ผมลืมความเจ็บปวดไปชั่วขณะ นี้ไงครับที่เค้าบอกว่าเพื่อน ยังไงก็ทำให้เราสบายใจได้ ผมนั่งยิ้มเพราะนึกถึงไอ้ข้าวกับไอ้เจ๋ง แต่ได้ไม่นาน
“ยิ้มเชี่ยไร” ไอ้สัสขัดอารมณ์
“เรื่องของกู” พูดแค่นั้นผมก็นั่งเงียบไปอีกตลอดทาง อ้าวไหงเลยซอยหอกู
“มึงจะไปไหน” ผมเลยถามไป นั่งนิ่งได้ไงจะพากูไปไหนก็ไม่รู้
“บ้านเรา” สาสสไรบ้านเรา กูไปมีบ้านกับมึงตอนไหน ผมก็เข้าใจก็มันเลี้ยวเข้าบ้านมันไปแล้วอ่า
“ถึงแล้ว”
“กูจะกลับห้อง” ผมเปิดประตูรถแล้วเดินออกไปเลย
“แน่ใจ” มันพูดแค่นั้นแต่เสียงดัง ผมไม่สนใจ เดินออกไปเลย ผมเดินกลับห้องไปเลย เสียอารมณ์ ผมไม่อยากไปเหยียบที่ห้องนั้นอีกแล้วอ่ะ
“ปังๆๆๆๆๆ เปิดประตู” ไอ้เชี่ยจะตามกูมาทำไมว่ะ ผมเงียบไม่ตอบอะไรเลยครับ
“มึงจะเปิดหรือไม่เปิด” มันเสียงเหี้ยมฟังดูเยือกเย็น
“กูไม่เปิด ไปตายซะไอ้ควาย” ไปให้พ้นกูไม่อยากเจอมึง กูเกลียดมึง
“ไอ้ตุลย์”
****************************************************
ตามอ่านตอนต่อไปด้วยนะครับ
หัวข้อ: โทษที..ทำไงได้ก็กูรักมึงไปแล้ว ตอน พิเศษ (ความในใจผู้ชายชื่อโป้ง) น.122 06/05 (อ่าน 1298314 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก