หัวข้อ: โทษที..ทำไงได้ก็กูรักมึงไปแล้ว ตอน พิเศษ (ความในใจผู้ชายชื่อโป้ง) น.122 06/05

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

 :pig4:ถึงน้ำจะท่วมแต่ยังคงตามมาให้กำลังใจน้องตุลย์และน้องโชว์เสมอ
เอาใจช่วยอให้ความทรงจำนั้นคืนกลับมานะครับ

[Zarch_Chabu_Chabu]

แอบมานอยด์คนเขียนเบาเบา

[javamansex]

ก่อนอื่นก็สวัสดี นักเขียน หน่อย ผมบังเอิญผ่านมาอ่านนะครับ โดยปกติ จะชอบอ่านอยู่แล้ว แต่ช่วงนี้งานเยอะ
แต่ก็ขอบอกว่า อ่านแล้วติดเลย ตอนนี้ ตามทันหละ อ้อ แอบก๊อปใส่ word ไปอ่านที่อื่นด้วย ติดขนาดหนัก
เลย มาเม้นเป็นกำลังใจให้ แล้ว จะติดตามผลงานนะ ไงก็ขอเป็นเพื่อนสักคนหละกัน อ้อเป็นแฟนคลับด้วย
ชอบมากเรื่องนี้ โดนใจ กด LIke เลยนะ อย่าลืมมา ต่อไวๆนะ รอครับ ........

[worldwidewebdot]

 

[BB_BENX]

รอและรักคนเขียนตลอดไป 

[Kezarun Bazaran]

คนเขียนหนีเที่ยวค่า ขอฟ้อง  กลับมา ทวงของฝากกันนะคะ  ขอเป็นพี่โชว์ผูกโบว์ละกัน

[OrendO]

  รอครับ

[Zarch_Chabu_Chabu]

ไปดันมาจากหน้าสองนะเนี่ย!

[sala]

LOVE เรื่องนี้ที่สุด

[Phichchii]

จะรีบกลับมานะ ^^

[watop]

 
กว่าจะตามอ่านทัน  ด้วยความที่ผมไม่ได้เข้ามานาน  มาไกลกันขนาดนี้แล้วหรอเนี่ย
ผมต้องเริ่มอ่านตั้งแต่แรกใหม่เลยนะ  เพราะฉะนั้นรีบเอาตอนใหม่มาเร็วๆ เครื่องกำลังติดเลย

 

[boyhell]

ผมอ่านนิยายมาพอสมควร เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องนะคับที่ชอบมากๆ
ให้กำลังใจไรเตอร์นะคับ จะติดตามไปตลอดเลยคับ ^^

[Phichchii]

กว่าจะตามอ่านทัน  ด้วยความที่ผมไม่ได้เข้ามานาน  มาไกลกันขนาดนี้แล้วหรอเนี่ย
ผมต้องเริ่มอ่านตั้งแต่แรกใหม่เลยนะ  เพราะฉะนั้นรีบเอาตอนใหม่มาเร็วๆ เครื่องกำลังติดเลย

 

ผมอ่านนิยายมาพอสมควร เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องนะคับที่ชอบมากๆ
ให้กำลังใจไรเตอร์นะคับ จะติดตามไปตลอดเลยคับ ^^

ขอบคุณมากๆ เลยนะครับ ^^

[Karn12]

อย่ารุนแรงกับตุลย์นะโชว์

[bytoey]

งานจะเข้าตุลย์ปะเนี่ย

[Kangg_69]

รีบๆมาต่อนะ

[Phichchii]

จะกลับบ้านวันศุกร์นะครับ รอหน่อยนะครับ

[boant]

อ่านแล้วสนุกมากเลยคร้าบ รีบมาต่อเร็ว ๆ นะครับ รออยู่น้าาาาาาา 

[eak]

เห้อ...อยากให้เรื่องของตุลย์ เป็นชีวิตจริงของเราจัง...เห้ออออ

[Kezarun Bazaran]

จะกลับบ้านวันศุกร์นะครับ รอหน่อยนะครับ


อ่ะเครคะ  จะโดปยาระงับประสาทรอเลย  ลงแดงมาหลายคืนแระ

[tootu]

มาต่อเร็วๆๆๆ นะ รออยู่เสมอ

[Monkizzz]

แอบคิดถึงโป้ง 55555

[4559]

เอาแล้วไง


เพื่อนโป้ง


โชว์ก็โกดอีก

[javamansex]

รอนะครับ ยังก็ยัง คอยนะ อย่านานนะครับ คิดถึงอ่ะ

[poypoypoys]

ก็มึงเป็นคนที่กูรักไง ฟังเเล้ว อร๊ายยย เขิน 555 5   

  ชอบเรื่องนี้มากมายยยค่า

[kataimusic]

คิดถึงมากเลย รีบมานะคับ

[maxmaty]

รอคอยเธอมาแสนนาน ทรมานจังครับ เมื่อไหร่จะมาต่อเสียทีครับ จินตนาการจนปวดหัวหมดแล้วครับ สงสารหน่อยดิ

[Phichchii]

เพิ่งกลับมาครับ 
ลงให้ตอนนึงก่อนนะ
เหนื่อยและเพลียมาก
ถือว่าเป็นของฝากเบาๆ ไปก่อนนะครับ


"ผู้ชนะ" คือ ผู้ที่ผ่าน "ความพ่ายแพ้"
"ผู้แพ้" คือ ผู้ที่ผ่าน "ความผิดหวัง"
"ผู้สำเร็จ" คือ ผู้ที่ "ลุกสู้อย่างมีพลัง"
"ผู้ผิดหวัง" คือ ผู้ที่รู้ว่า "ชีวิต ไม่ได้มีแค่ด้านเดียว"


โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว





ตอนที่ 83    งอน


“ครับ ตอนนี้อยู่ห้อง กินข้าวกินยาเรียบร้อยแล้ว” ผมตอบไปตามที่ถามมา

“อ้าวบอกให้เลิกเรียนโทรมาไง แล้วนี้กลับไปยังไง ทำไมไม่บอกก่อน”

“คือเพื่อนมารับไปกินข้าวน่ะ เลยเลยมาส่งเลย ไม่ทันได้บอก”

“เพื่อนไหน” ทำไมต้องทำเสียงเหี้ยมอีกแล้วเนี้ยะ

“โป้งอ่ะ รู้จักป่าว” ผมไม่รู้ว่าพี่เขารู้จักโป้งรึป่าว

“อืม โอเค กำลังกลับเดี๋ยวเจอกัน” พูดแค่นั้นก็วางสายไป อะไรของเขาว่ะ

“โป้งขอถามอะไรอย่างดิ เวลาพี่โชว์เขาได้ยินชื่อมึงเขาต้อง ทำเสียงโมโหด้วยว่ะ ผมสงสัยเลยโทรไปถามโป้ง

“เฮ้ยย!! มึงคุยกับเขาดีดีนะเว้ย อย่าใช้อารมณ์” มันบอกผม

“ก็กูถามมึงเนี้ยะ ว่าทำไมได้ยินชื่อมึงต้องโมโหไง กูจะได้รับมือถูก”

“คือเขาไม่ค่อยชอบหน้ากูเท่าไหร่อ่า”

“อะไรแค่นั้นหรอ”

“เออ มึงคุยกับเขาดีดี อย่าใช้อารมณ์ ใช้เหตุผลนะ แล้วมีปัญหาไรก็โทรหากูได้นะ”

“โอเค ขอบใจมากเว้ยเพื่อน” อะไรว่ะแค่ไม่ชอบขี้หน้าแค่นั้นหรอว่ะ สักพักคุณพี่โชว์ก็กลับมา ทำหน้าโหดอีกแระคราวนี้อะไรอีกละ

“ไปกับโป้งมาหรอ ไปทำไรมาบ้าง” มาถึงก็ถามเลยครับ

“ก็แค่ไปกินข้าว เสร็จแล้วมันก็มาส่งเนี้ยะ” ผมตอบไปตามความจริง

“สนุกมั๊ย” ทำเสียงโหด กลัวตายแหละ ชิ (แน่จริงพูดให้เขาได้ยินสิ 55)

“ก็สนุกดี ไม่รู้ว่าไม่ได้เจอเพื่อนคนนี้นานแค่ไหนแล้ว อ่อ พี่โชว์รู้จักโป้งด้วยหรอ” ผมถาม

“รู้จักสิ รู้จักดีด้วย”

“แล้วมันทำอะไรให้พี่หรอ รู้สึกว่าพี่ไม่ชอบมันนะ” พี่โชว์ทำสีหน้าแปลกใจ

“เปล่าๆ กินข้าวแล้วกินยารึยัง” ไหงหน้ามือเป็นหลังมือเนี้ยะ ตบหัวแล้วลูบหลังรึป่าว

“กินแล้ว พี่กินข้าวมารึยัง” ผมเลยถามพี่เขาบ้าง

“ยังเลย หิวมาก ป่ะไปกินข้าวที่บ้านพี่เป็นเพื่อนหน่อยดิ” นี่อ้อนใช่ไหมเนี้ยะ

“ไม่เอา ขี้เกียจจะอาบน้ำนอนแล้ว” ขอแกล้งหน่อยนะ

“ทำไม ที่ไปกินข้าวกับคนอื่นไปได้” โหมดโหดอีกแล้ว

“พี่อย่าเพิ่งโกรธดิ ตุลย์ล้อเล่นอ่ะ” ผมพูดแล้วจับมือพี่เขา

“พี่ไม่หิวแล้ว” งอนหรอว่ะ ทำไงว่ะเนี้ยะ

“พี่โชว์ ป่ะไปกินข้าวกัน” นิ่งครับๆ น่ารักตายแหละ ตัวโตเป็นควายมานั่งงอนเนี้ยะ

“ตุลย์ง้อแล้วนะ อย่าหาว่าไม่ง้อ” ผมนั่งลงข้างพี่โชว์

“เฮ้ยย!! อุ๊บ” ผมจับถูกพลิกแล้วค่อมอย่างรวดเร็ว พร้อมโดนฉกริมฝีปากอย่างไม่ทันตั้งตัว

“กินตุลย์แทนได้ไหม” พี่โชว์หลังจากปล่อยปากผมให้เป็นอิสระ

“ไม่เอา จะไปกินข้าวมั้ย ไม่งั้น”

“ไม่งั้นอะไร” รีบถาม

“ไม่มีไร รีบไปกินเหอะ” ยังนิ่งแล้วจ้องผมอย่างจะกลืนกิน

“โครกกก” เสียงท้องร้องครับ ผมเลยฮาเลยครับ

“ป่ะ ไปกินข้าว” สรุปก็ต้องเบรกเกมแล้วไปกินข้าวเป็นเพื่อนพี่โชว์ที่บ้านเขาครับ แต่ผมนั่งเป็นเพื่อนเฉยๆ อิ่มแล้ว

“ขึ้นไปบนห้องก่อนป่ะ พี่จะอาบน้ำ”

“เดี๋ยวตุลย์รอข้างล่างก็ได้ พี่ขึ้นไปเหอะ” 

“ขึ้นไปด้วยกัน ไปนั่งรอข้างบน” พร้อมจับมือผมให้ลุกขึ้น

“ก็ได้ครับ” ผมจึงเดินตามพี่โชว์ขึ้นห้องไป ทำไมผมรู้สึกไม่อยากขึ้นมาที่นี่จัง รู้สึกอึดอัด รู้สึกห้องคับแคบไม่น่าอยู่ มันเป็นความรู้สึกแปลก

“เป็นไร ทำไมทำหน้างั้น” นี่หน้าผมแสดงออกขนาดนั้นเลยหรอ

“ป่าว ไม่มีไรครับ”  ผมตอบไป

“อาบน้ำกันป่ะ” พี่โชว์ชวนผม

“พี่ก็อาบสิ ตุลย์อาบแล้ว” ผมอาบตั้งแต่กลับมาแล้วครับ   

“ตุลย์รักพี่มั๊ย” ไหงถามงี้ละ กูจะตอบไงดีละ กูจำไรไม่ได้นะโว้ย ถ้าตอบไม่ดีเขาจะว่าอะไรเล่ามั้ยว่ะ โอ้ยยากกว่าสอบเข้ามหาวิทยาลัยอีกนะเนี้ยะ (ขนาดนั้นเชียว 55)

“เอ่อ ผมรู้สึกดีกับพี่โชว์มากครับ” ผมตอบได้แค่นี้ ผมไม่รู้ว่าผมรักพี่โชว์หรือป่าว

“แต่พี่รักตุลย์ พี่รักตุลย์มาตั้งแต่แรก กว่าจะได้ตุลย์มาเป็นของพี่มันสาหัสมาก แต่วันนี้ตุลย์จะหลุดมือไปก็เพราะตัวพี่เอง พี่ขอโทษนะตุลย์” พี่โชว์ระบายความรู้สึกออกมา แล้วกุมมือผมไว้

“พี่ไม่ต้องขอโทษตุลย์หรอก ตุลย์ต่างหากที่เป็นฝ่ายลืม ตุลย์ว่าการลืมถามกลางความจำของคนอื่นมันเป็นอะไรที่สาหัสมากกว่านะ ตุลย์ยังอยู่ตรงนี้ไม่ได้หนีพี่โชว์ไปสักหน่อย”

“แต่พี่กลัว” พี่โชว์บีบมือผมแน่น

“แล้วพี่คิดว่าตุลย์ไม่กลัวหรอ ถ้าทุกคนทิ้งตุลย์ ตุลย์จะเหลือใครในเมื่อตุลย์จำอะไรไม่ได้” ผมรู้สึกกลัวอยู่ลึกๆ

“ตุลย์ไม่ต้องกลัว พี่ไม่มีวันทิ้งตุลย์ พี่สัญญา พี่จะอยู่ข้างตุลย์ตลอดไป” พี่โชว์พูดพร้อมกำชับมือผมแน่น เป็นความรู้สึกอบอุ่น และดีมากๆ

“ขอบคุณครับ” พี่โชว์กอดผมไว้แน่น ผู้รู้สึกขอบคุณจากใจจริง ผมกอดพี่เขาตอบ ขอบคุณที่ไม่ทิ้งผมนะ ผมรักพี่ ผมไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรแต่ผมอบอุ่นเมื่ออยู่กับผู้ชายคนนี้ ไม่ว่าจะฐานะอะไรก็ตาม

“ไปอาบน้ำเถอะครับ” ผมบอกพี่โชว์

“อาบด้วยกันมั้ย” พี่โชว์พยายามกอดแล้วเข้ามาจูบผม

“ถ้าพี่ไม่ไปอาบน้ำตุลย์จะกลับห้องแล้วนะ” ผมดันพี่โชว์ออก

“ครับๆๆๆ”

“อืมไปอาบเลยเหม็นมาก” ผมทำจมูกแบบว่าเหม็น

“จริงดิ” พี่โชว์ทำดมตัวเอง

“อืม”

“โอเค งั้นรอแป็บนะเปิดคอมเล่นไปก็ได้” พี่โชว์แล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป  ผมก็เดินดูไปทั่วห้อง รู้สึกคุ้นๆ และอึดอัดยังไงชอบกล ผมเปิดคอมพี่โชว์เล่น เพราะอาบน้ำนานเกิน ผู้ชายไรเนี้ยะ นี้ขนาดอาบคนเดียวนะ อย่าว่าแต่สองคนเลย ผมก็เปิดดูไปเรื่อยอะครับ

..ตุลย์...  ผมเห็นโฟลเดอร์ชื่อของผมเอง ผมจึงเปิดเข้าไปดู เฮ้ย!! นี้มันรูปกูทั้งนั้นเลยนี้ มีแทบทุกอิริยาบถ ไม่เว้นแม้แต่ รูปเปลือย เชี่ยไรเนี้ยะ โรคจิตป่าวเนี้ยะ ทำไมมีรูปผมแบบนี้ด้วย รูปธรรมดาผมไม่ว่าหรอก แต่นี้มันเข้าข่ายโรคจิตชัดๆ

“ดูอะไรอ่า” ผมรีบปิดหน้าจอ เพราะพี่โชว์ออกมาจากห้องน้ำ ไม่ได้ยังไงต้องถามให้รู้เรื่อง

“พี่โชว์ ถ่ายรูปพวกนี้ไว้ทำไมอ่า” ผมพูดเสียงเรียบ เย็นไว้ๆๆ

“ไหนรูปอะไร” ผมเปิดหน้าต่างขึ้นมาให้ดูนิดเดียวแล้วก็รีบปิด บางทีก็อายตัวเอง

“เอ่อ ก็ น่ารักดี” พี่โชว์ตอบตะกุก ตะกัก

“น่ารักบ้าอะไรละ พี่เป็นโรคจิตป่าวเนี้ยะ” ผมเริ่มโมโห เป็นใครก็โมโหถ้าเจอรูปเปลื่อยของตัวเองในคอมของคนอื่น

“เฮ้ยไม่ได้โรคจิต อีกอย่างรูปเมียตัวเองนะ ไม่ใช่รูปคนอื่น” พี่โชว์ตอบกวนตีน ผมไม่รู้แต่รู้สึกว่ากวนตีน โมโหสิครับ ผมเปิดแล้วจัดการลบทั้งโฟลเดอร์เลย

“เฮ้ย!! ลบหมดเลยหรอ เสียดายนะ” ยังจะไม่รู้สึก

“อยากถ่ายอยากเก็บรูปใครก็เก็บไป แต่ต้องไม่ใช่รูปผม แล้วก็ไม่ใช่รูปแบบนั้นด้วย” ผมรับไม่ได้จริงๆ แล้วผมก็ลุก แล้วเดินออกมาจากห้องเลย

“ตุลย์ รอพี่ก่อน ตุลย์ฟังพี่ก่อน” ผมไม่ฟังแล้ว รีบวิ่งกลับห้องครับ ไอ้พี่โชว์คงตามมาไม่ได้หรอก เพราะมันมีแค่ผ้าขนหนูผืนเดียว ไม่เข้าใจเลยจริงๆ กูไปเป็นแฟนไอ้โรคจิตนี่ได้ไง เข้าห้องมาก็ปิดประตูล๊อคห้องเลยครับ ทำเอาเหนื่อย ในหัวรู้สึกสับสนไปหมด ทำไมพี่เขาดูไม่รู้สึกอะไรเลย เซ็งโว้ยย ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงมีอาการแบบนี้ เรียกว่างอนหรอ หรืออะไร ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเลย

ก๊อกๆๆๆๆ

“ตุลย์ เปิดประตูให้พี่หน่อย ตุลย์” ไม่เปิดเว้ย เคาะไปเหอะ

“ตุลย์ ออกมาคุยกันก่อน เปิดประตูให้พี่หน่อย” พี่โชว์ยังเคาะไม่เลิก สักพักก็มีกระดาษสอดเข้ามาใต้ประตู ผมก็เดินไปหยิบขึ้นมาดู (ช่างมีเวลา ไปหากระดาษปากกานะ พยายาม)

“เปิดประตูให้พี่หน่อย ที่รัก” ผมอ่านข้อความในกระดาษ

“กลับบ้านไปไป๊ ไอ้โรคจิต” ผมเขียนแล้วสอดกลับไป

“โรคจิต แต่รักเดียว รักจริง แล้วก็รักตุลย์คนเดียวนะ” ประโยคนี้ทำให้อมยิ้มนิดๆ แต่ใครจะเปิดให้ ไอ้บ้าเอ้ย

“ไม่รักแล้ว กลับไปเลย” ผมเขียนกลับไป

“ไม่รักแล้ว แสดงว่ายังรัก ตุลย์ก็รักพี่พี่รู้” ยังเขียนกลับมา

“โหย ช่างกล้า ถ้าไปเป็นหมอดูก็เจ๊งงี้อ่า กลับไปเหอะ” เริ่มสนุก เขียนกันไปเขียนกันมา เหมือนมีภาพบางอย่างคล้ายๆ แบบนี้ปรากฏขึ้นในห้วงความทรงจำ เดจาวูหรอ หรือว่าเคยมีความทรงจำแบบนี้จริงๆ คิดไปก็ยิ่งปวดหัว

“พี่ขอโทษ เปิดประตูให้พี่เถอะ” ผมไม่สนุกแล้ว ผมเลยเปิดประตูให้พี่เขา

“ขอบใจนะ” ผมเปิดประตูแล้วเดินหันหลังให้ กะจะไปหยิบยามากิน รู้สึกปวดหัว

“ตุลย์ พี่ขอโทษ โกรธพี่หรอ” ยังจะถาม ผมไม่พูด แล้วหยิบยามากิน

“ตุลย์เป็นอะไรอ่ะ” พี่โชว์รีบรินน้ำแล้วยื่นมาให้ ผมก็รับมาดื่มตามยาลงไป ผมเดินเข้าไปในห้องแล้วล้มตัวลงนอน ไม่ได้หันไปมองพี่เขาเลย นี้เป็นกริยาของผมจริงหรอนี้ ผมอธิบายตัวเองไม่ได้เหมือนกัน มันเหมือนเคยชินไปแล้ว

“ตุลย์จะไม่คุยกับพี่จริงๆ หรอ พี่ขอโทษนะ” พี่โชว์นั่งลงบนเตียง ผมรู้สึกได้ถึงเตียงยุบ ผมก็ได้แต่นอนนิ่ง นอนไม่หลับหรอกครับ ในหัวตีกันไปหมด

“พี่โชว์ วางมือมาที่ไหล่ผม” ผมไม่รู้ทำไมน้ำตาผมมันก็เอ่อออกมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ อาการนี้คืออะไรกันแน่ ผมเป็นแบบนี้จริงหรือ

“ตุลย์ อย่าร้องไห้ พี่ขอโทษ พี่ผิดไปแล้ว จะให้พี่ทำไงก็ได้ ถ้าตุลย์จะหายโกรธพี่” เห็นได้ไงเนี้ยะว่ากูร้องไห้ ผมรีบเอามือเช็ดน้ำตา พี่โชว์ลงมานอนกอดผม

“ลงไปนอนข้างล่าง” ผมพูดเสียงเรียบ แล้วเอามือพี่โชว์ที่กอดอยู่ออก แต่เขาไม่ยอม

“ตุลย์ไปนอนเองก็ได้” ผมลุกขึ้น แล้วไปหยิบฟูกมาปูข้างล่าง

“ตุลย์” พี่โชว์จับมือห้ามผมไว้

“เดี๋ยวพี่นอนเองก็ได้” คนอะไรบ้านตัวเองก็มี ผมก็เลยขึ้นไปนอนบนเตียงเหมือนเดิม

“ปิดไฟด้วย” ผมบอก แล้วนอนหันหลังให้พี่เขา พี่โชว์ทำหน้าเศร้าๆ ไอ้โรคจิตเอ้ยย ผมคิดในใจ กูถือไพ่เหนือกว่า พร้อมหัวเราะอย่างชัยชนะ 5555 (บ้าไปแล้ว)

“ตุลย์” พี่โชว์เรียกชื่อผมในความมืด

“อืม” ผมตอบเพราะใจเย็นขึ้นมากแล้ว

“พี่ขอโทษ” ขอโทษอีกแล้ว

“แล้วเก็บรูปแบบนั้นไว้ทำไม” ผมเลยถาม

“ก็บางทีตุลย์งอนพี่ พี่ก็ต้องไปพึ่งรูปพวกนี้แหละ” โอ้ยยยโรคจิตจริงๆ ด้วย

“ไอ้โรคจิต” ผมพูดไป พูดมาได้ หมายความว่าดูรูปกูแล้ว อึ้ยย!! ไม่อยากจะคิด

“จิตใจคิดถึงตุลย์ตลอดเวลา” โอ้ยยจะอ้วก

“เพ้อเจ้อ นอนไปเลย” ผมว่า

“ขึ้นไปนอนด้วยได้ป่าว”

“ไม่” ผมตอบเสียงเข้ม

“แล้วตุลย์งอนพี่แบบนี้ แล้วรูปก็โดนลบไปหมด พี่จะทำยังไงละทีนี้” โอ้ยยยังไม่สำนึกอีก

“ยังคิดได้แค่นี้ใช่ไหม กลับบ้านไปเลยไป”


“โห ไม่เอาพี่ขอโทษ”

“งั้นก็เงียบแล้วนอนไปเลย” ไม่รู้ผมคิดอะไรทั้งคืนนอนแทบไม่หลับเลย กว่าจะหลับก็ไม่รู้ตอนไหน ช่างมันพรุ่งนี้วันเสาร์ ตื่นสายได้

“อืม” รู้สึกตัวเหมือนมีใครมานอนกอด

“เฮ้ยย!! พี่โชว์ขึ้นมาได้ไง”

“พี่หนาว นอนเถอะยังเช้ามืดอยู่เลย”

“ลงไปเลย” ผมแกะมือพี่โชว์ออก แล้วผลักพี่โชว์

“โห ลงก็ได้ เสียใจว่ะ” ยังจะบ่น คนยิ่งนอนไม่พออยู่ยังจะมาก่อกวนอีก

“เสียใจแล้วทำทำไม”



**************************************
โปรดติดตามตอนต่อไป

[tootu]

จัดหนักเลยพี่โชว์

[audio]

ว้าวๆๆๆ

ดีจังเลยคิดถูกที่ยังไม่นอนเลยได้อ่าน Story หนุกๆๆ