มาต่อให้แล้วครับ
แอบพิมพ์ตอนเรียนคาบคอม
สั้นนิดนึงนะครับ
ไปอ่านกันเลย
โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว
ตอนที่ 18 ขอบคุณที่รักกัน
“แอ๊ด..” เสียงเปิดประตูเข้ามานะ
“อ้าว คุณตุลย์ตื่นแล้วหรอค่ะ” ป้าจิตเดินถือถาดชามข้าวเข้ามา ผมไม่ได้ตอบได้แต่พยักหน้า
“คุณหนูออกไปเรียนแล้วค่ะ ฝากป้าให้ช่วยดูแล คุณหนูบอกว่าคุณตุลย์ป่วยเป็นอะไรมากมั้ยค่ะ”
“ขอบคุณครับ แต่ป้าครับไม่ต้องเรียกผมว่าคุณก็ได้ เรียกตุลย์เฉยๆก็พอครับ ผมไม่เป็นไรมากหรอกครับ” ป้าจิตพยักหน้าตอบรับ ผมอยากกลับห้องจัง จะโทรให้โป้งมารับ โทรศัพท์ก็พัง โป้งมึงจะรู้บ้างมั้ยว่าตอนนี้กูเป็นยังไง มารับกูหน่อย
“งั้นหนูตุลย์ทานข้าวทานยาก่อนนะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่หิวครับ” ผมกินอะไรไม่ลงครับ
“ทานสักนิดนะค่ะ ป้าว่า จะได้ทานยา”
“งั้นก็ได้ครับ” ผมเกรงใจป้าจิต เลยกินไปแค่สองสามคำ แล้วก็กินยา สมองผมเบลอไปหมด หนังตาผมหนักอึ้งแล้วมันก็ปิดลงอีกครั้ง รู้สึกตัวอีกทีรู้สึกมีอะไรเย็นๆมาสัมผัสกายผม ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมือ ผมถอยหลังหนีเลยครับ ไอ้ช์ครับมันกำลังเช็ดตัวให้ผม
“อย่ามาโดนตัวกู” ผมรู้สึกขยะแขยงที่จะโดนตัวมัน
“ขนาดนี้มึงยังจะปากดีอีกหรอ หรือจะให้ต่ออีกสักรอบ” ผมถอยหนีเลยครับ
“โอ้ยย” ผมร้องด้วยความเจ็บ เพราะผมขยับตัวแรงไป
“เป็นไรมากมั้ย” มันเข้ามาประคองผม ผมสะบัดมือมันออก
“อย่ามาจับกู”
“เก่งให้ได้ตลอดนะมึง” มันว่าผมไม่พูดอะไร แล้วมันก็เดินออกนอกห้องไปเลย แล้วเข้ามาใหม่พร้อมถาดอาหาร
“อะ กินข้าวแล้วจะได้กินยา” ผมนิ่งไม่พูดไม่ตอบอะไร
“มึงจะกินดีดี หรือ จะให้กูจับกรอก” ผมจำต้องเอามากินแค่สองสามคำ แล้วมันก็ยัดยาใส่มือผม ผมกิน แล้วกินน้ำตาม
“แค่นี้แหละ ต้องให้นั่งบังคับ กินดีดีไม่ชอบ” ผมก็ยังคงเงียบไมอยากคุยกะมัน
“ค่อยยังชั่วยัง”
“กูอยากกลับห้อง” ผมตัดสินใจพูดออกไป
“ไม่ กูไม่ให้มึงกลับ” มันตะคอกผม ผมจ้องตามัน
“มึงจะเอาอะไรจากกูอีก แค่นี้มึงยังไม่พออีกใช่ไหม มึงยังทำกับกูไม่สมใจมึงใช่ไหม”
“เออ ใช่แล้วมึงจะทำไม มึงเป็นเมียกูต้องอยู่กับกู” เมียอีกแระ มึงทำแบบนี้กับกูแล้วมึงเรียกกูว่าเมีย ไม่เลวไปหน่อยหรอ
“ให้ตายไงกูก็ไม่อยู่กับคนเลวๆ อย่างมึง กูยอมตายดีกว่า”
“ได้ มึงจะได้รู้ว่ากูเลวกว่าที่มึงคิด” มันพูดแค่นั้นก็จับหน้าผมแล้วจูบอย่างแรง ผมผลักมันเต็มแรงแล้วต่อยมันไปเต็มแรงเท่าที่แรงจะมี
ก๊อกๆๆๆๆๆ
“คุณหนูค่ะ คุณผู้หญิงเรียกพบค่ะ” เสียงระฆังช่วยชีวิตผม มันทำหน้าเสียอารมณ์แล้วเดินออกไปเลย ผมมองเห็นโทรศัพท์ของมันที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียง ผมจึงรีบหยิบแล้วกดเบอร์ไอ้โป้งไป
“ตุลย์ มึงอยู่ไหน มึงหายไปไหน มึงบอกกูมา ทำไมมึงไมรับโทรศัพท์” น้ำตาผมไหลเลยครับ ทำไมผมต้องทำให้คนอืนเป็นห่วงถึงเพียงนี้
“โป้งๆๆ มารับกูหน่อย” ผมรีบพูดออกไป
“ที่ไหนมึงรีบบอกกูมา กูจะไปรับมึง”
“บ้านไอ้เชี่ยโชว์” มันรู้ครับเพราะผมเคยบอกมัน
“เฮ้ย!!! แล้วมึงไปทำอะไรบ้านมัน”
“เออๆ รีบมารับกูก่อนเหอะ เร็วๆๆนะ” เสียงประตูเปิดเข้ามาผมรีบตัดสาย แล้ววางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม
“มึงโทรหาใคร” มันคงเห็น เพราะแสงไฟหน้าจอยังไม่ดับ
“เรื่องของกู”
“แต่มันโทรศัพท์กู”
“ก็มึงทำของกูพัง”
“เดี๋ยวกูซื้อให้ใหม่”
“กูไม่เอา”
“เรื่องของมึง”
“เออ เดี๋ยวไอ้โป้งจะมารับกู” ผมตัดสินใจบอกมันไป
“กูไม่ให้มึงไป”
“โชว์มึงปล่อยกูไปเหอะ” ผมพยายามพูดดีกับมัน เน้นนะครับพยายาม
“ไม่ มึงเป็นเมียกูมึงต้องอยู่กับกู”
“โชว์ กูขอร้องกูจะไม่เอาความอะไรกับมึงเลย”
“งั้นหรอไม่เอาความกับกูงั้นหรอ กูไม่ต้องการกูต้องการแค่มึงๆ คนเดียวเข้าใจไหม” มันตะคอมผมพร้อมจับไหล่ผมเขย่าผมอย่างแรง
“โชว์ปล่อยกู กูเจ็บ ไอ้โชว์ปล่อย” ผมตะคอกใส่มัน มันก็ค่อยๆปล่อยผม
“ตุลย์มึงอยูกับกูไม่ได้หรอ” ห๊ะมึงว่าไงนะ มึงจะให้กูอยู่กะมึงฟันไปเหอะ
“โชว์กูอยู่กับคนที่ทำร้ายร่ากายและจิตใจกูไม่ได้หรอก” ผมทนไม่ได้ครับที่จะเห็นหน้าคนที่ทำร้ายผม อยู่กับผม
“ตุลย์” มันเรียกชื่อผมแต่ไม่ยอมพูดอะไรต่อ
ก็อกๆๆ
“คุณตุลย์ค่ะ มีเพื่อนบอกว่ามารับค่ะ” เสียงพี่แม่บ้านเคาะประตูเรียก
“กูไปแล้วนะ โชว์” ผมบอกมัน
“ตุลย์” มันไม่พูดอะไรต่อ ได้แต่เรียกชื่อผม ผมเดินออกไปแล้วปิดประตูห้อง มันไม่ได้เรียกหรือรั้งผมไว้หรือตามออกมาเลย ผมก็ งง เหมือนกัน
“ตุลย์ เป็นไงมั้ง” โป้งเห็นสภาพผมแล้วถาม
“กูไม่เป็นไร”
“มันทำอะไรมึง มัน อยู่ไหน ข้างบนใช่ไหม” มันหุนหันจะขึ้นไป ตอนนี้ที่บ้านไม่มีใครอยู่แล้วครับนอกจากแม่บ้าน
“โป้งอย่า พากูกลับเถอะ” ผมจับมือมันไว้แล้วพูดข้อร้อง มันหันมามองหน้าผมอย่างสงสัยแต่ก็ต้องเชื่อผม มันก็พาผมกลับไปที่หอมัน
“ตุลย์มึงรู้มั้ย กูเป็นห่วงมึงมากแค่ไหน กูโทรไปก็ไม่ติด”
“โป้งกูขอโทษ”
“มันทำอะไรมึง มึงบอกกูได้มั้ย อย่าปิดบังกูอีกเลย ให้กูได้ช่วยแบ่งเบาความเจ็บปวดมึงเหอะ”
“โป้ง ทำไมๆ มึงต้องเป็นห่วงกูมากขนาดนี้ กูขอโทษที่ทำให้มึงเป็นห่วง” ผมตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้มันฟัง
“ตุลย์ มึงทนได้ไงว่ะ มึงเก็บเอาไว้คนเดียวได้ไง”
“กูแค่ไม่อยากให้ใคร ต้องมาเครียดเรื่องของกู แล้วมาเป็นห่วงกูเหมือนที่มึงเป็นอยู่ไงโป้ง”
“ต่อไปนี้กูจะดูแลมึงเอง มีอะไรมึงบอกกู”
“อืม กูขอบใจมึงมากนะโป้ง” ผมพยักหน้า
“ไม่เป็นไร เพราะกูรักมึง กูจะทำเพื่อมึงทุกอย่างตุลย์”
“โป้ง” ผมเรียกชื่อมัน มันหันมามองหน้าผม
“กู รัก มึง”
****************************************
ติดตามตอนต่อไปนะครับ
หัวข้อ: โทษที..ทำไงได้ก็กูรักมึงไปแล้ว ตอน พิเศษ (ความในใจผู้ชายชื่อโป้ง) น.122 06/05 (อ่าน 1194714 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก