หัวข้อ: โทษที..ทำไงได้ก็กูรักมึงไปแล้ว ตอน พิเศษ (ความในใจผู้ชายชื่อโป้ง) น.122 06/05

[sala]

คึดฮอดหลาย

มาลงด่วน

อิอิ

[-Otto-]

มาไวๆนะ 

[manoyandbom]

C  ฉากนี้มี ตบ จูบ และอิอิอิ แน่ๆเลย

จะตกน้ำอีกรอบใหมหน๊าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


TO BE CONTINUED

[DeJavu~ ★]

โห จะเล่นตัวไปถึงไหนเนี่ย

อยากรู้จริงว่าไรเตอร์หาค่าตัว

เท่าไรเนี่ยถึงได้เล่นตัวเกือบทุก

ตอนเนี่ย

รีบๆมาง้อโชว์ด่วนเลย

ก่อนที่จะโดน

[Phichchii]

ต้องขออภัยอย่างสูงมานะที่นี้

ผิดพลาดทางเทคนิคบางประการ

กล่าวคือ

กระผมกลับบ้านราชบุรีครับ

แล้วผมไม่ได้นำโน๊ตบุ๊คมา

ซึ่งในโน๊ตบุ๊กมีไฟล์เรื่องที่ผมพิมพ์ไปอยู่

ฉะนั้นกระผมจึงไม่สามารถลงเรื่องได้

ขอโทษอย่างสูง

แล้วยังไงวันจันทร์ผมกลับไป

ตอนมืดๆ ผมจะลงให้นะครับ

รอผมนิดนึงนะครับ

ผมก็คิดถึงบ้านเป็นนะครับ

อิอิ

อ่อ อย่าลืมดูเรื่องหนังเรื่อง

สิ่งเล็กที่เรียกว่ารักนะครับ

โลเคชั่นบ้านผมครับ ราชบุรี อิอิ

โปรโมตนิดนึง

แล้ววันจันทร์ตอนเย็นมาลงครับ

ขอโทษๆๆๆๆ

บ๊าย บาย

 

[manoyandbom]

เคๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ครับไปดูมาแว้ว

บ่อน้ำตาแตกครับพี่น้อง กลั้นไม่อยู่จริงๆๆๆ


กะกวน มึนโฮ

[Hachi_an1234]

ว้าวววว.. อ่านๆๆแล้วคุ้นๆๆสถานที่เลยฮํบบ..
บาร์ใหม่... ซอยคุณหญิงเนี้ย.... ฮาๆๆๆๆ....

[Cupcake]

หวาๆ เป็นเรื่องเลย ค่อยๆคุยกันน้า

[conankungkub]

มาไวไวน่ะครับ มีคนมากมายรออยู่ครับ

[dragonnine]

ให้อภัยครับผม รอได้อยู่แล้ววววว

[Phichchii]

ขอโทษที่ให้รอ

งานผมเยอะมาก

เวลาไม่มีเลยครับ

เหนื่อยมากมาย

ขอโทษ ณ ที่นี้ อีกครา

ไปอ่านดีกว่า




โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว












ตอนที่ 46 วันพิเศษ



“ไม่ใช่เชี่ยอะไร กอดกันแน่นขนาดนั้น มึงใจร้ายมากนะตุลย์” เสียงมันโมโห และน่ากลัวมาก ผมเลือกที่จะเงียบไม่พูดอะไรแล้ว

“เงียบ คงจริงใช่ไหม มึงนี้มันโกหกได้ตลอดเวลาเลยนะ กูเจ็บมึงเข้าใจไหม” เสียงมันดังมาก มันยังไม่ได้ขับรถออกมา สักพักมันถึงขับรถออกมา ขับเร็วชะมัด กูกลัวโว้ย  ผมและมันเงียบกันมาตลอดทาง

“ลง” มันจอดรถแล้วลงมาฉุดมือผม ผมยังไม่ลงมันก็อุ้มผมลอยเลยครับ

“ปล่อย” ผมบอกมันไปเสียงเรียบ มันยังคงอุ้มผมไปยังบันได้ สี่ชั้น แล้วมันก็วางผมลง

“เปิดประตู” จะทำเสียงโหดทำไมว่ะ กูไม่กลัวมึงหรอก สาส ผมก็เปิดประตู มันก็เดินตามเข้ามาแล้วปิดประตูเสียงดังมาก ผมไม่ได้หันไปมอง ตอนนี้แม้แต่สวิตไฟผมก็ไม่ยอมเอื้อมมือไปเปิด แล้วมันก็เดินเลยผมไปเปิดไป แล้วหันมาจ้องหน้าผม อย่างโหดอ่า ไอ้กร่างคนเดิมมันมาอีกแล้ว

“ทำไม มึงรักมันมากใช่ไหม มึงไม่เคยแคร์กูเลยใช่ไหม กูนี่มันโง่จริงๆ ให้มึงหลอกแล้วหลอกอีก” ผมยังเงียบ มันผลักผมลงไปบนเตียง

“เงียบ แสดงว่าใช่ละสิ นี่กูรักคนแบบมึงได้ไง กูโง่ไปกับคนโกหกแบบมึงได้ไงตุลย์”  อารมณ์เริ่มเดือดแล้วครับ ทำไมต้องดูถูกกูด้วย

“ไอ้เชี่ยโชว์ มึงเคยคิดจะฟังกูก่อนบ้างไหม มึงมันก็ไม่เคยฟังอะไรเหมือนกันแหละ” ผมโมโหแล้วเหมือนกัน

“มึงต้องจะให้กูฟังอะไร ภาพมันฟ้องขนาดนั้น มึงเห็นกูโง่ใช่ไหม” มึงไม่ฟังอะไรจริงๆเลยโชว์

“เออ มึงจะเลิกโง่ถ้ามึงยอมฟังกูบ้าง”

“ฮึๆๆ” มันขำในลำคอ หน้ามันตอนนี้โหดมากครับ

“โชว์มึงฟังกูนะ ใช่ก็จริงกูรักโป้ง  แต่กูกับมันเป็นแค่เพื่อนกัน ทำไมกูจะกอดกันไม่ได้ แล้วอีกอย่างตอนนี้กูเป็นแฟนกับมึง ทำไมมึงไม่เชื่อใจกูบ้าง มึงด่ากูมึงว่ากูอะไรกูไม่ว่า แต่กูไม่ได้โกหกมึง กูอยู่ในฐานะไหนกูรู้ตัวกูดี” มันนิ่งไปสักพัก

“กูเชื่อใจมึง แต่มึงอย่าทำร้ายหัวใจกูอีกเลยนะ” มันกอดผมแล้วพูดกับผมในอ้อมกอด ผมเลยตบหลังมันเบาๆ แท้จริงแล้วคนอย่างมึงมันก็ไม่ต่างอะไรจากเด็ก เอาแล้วไง มันเริ่มขบที่หูผมแล้วไล้ลงมาที่คอ ผมดันมันออก แต่มันรัดแน่นมาก

“ไอ้โชว์ปล่อยกู” มันยังไม่เลิกครับ มันไซร้ที่ซอกคอผม

“ไอ้เชี่ยโชว์” ผมผลักมันแรงจนมันกระเด็นออกไป

“ทำไม” มันทำหน้าสงสัย

“แล้วทำไมละ” ผมถามมันกลับ

“มึงไม่รักกูหรอ”

“แล้วกูเคยบอกหรอ” หน้ามันสลดลงอย่างเห็นไดชัด มันก้มหน้าลงต่ำ ผมรับรู้ว่ามันกำลังร้องไห้

“โชว์ กูไม่อยากมีแฟนขี้แงว่ะ”ผมพูดแล้วนั่งมองมัน มันค่อยๆ เช็ดน้ำตาแล้วเงยหน้าขึ้นมา มันไม่พูดแต่กลับนอนลงบนเตียง แล้วหันหน้าเข้ากำแพง  เฮอ กูต้องทำยังไงกับมึงว่ะเนี้ยะ

“โชว์ถ้ามึงเป็นยังงี้กูว่ามึงกลับไปก่อนดีกว่าว่ะ” ผมเบื่อแล้วเหมือนกันทำตัวไร้เหตุผล

“เออ กูมันงี้เง่า กูมันไม่เคยดีในสายตามึงเลยไอ้ตุลย์ มึงฟังนะกูรักมึง” แล้วมันก็ลุกจากเตียงแล้วออกไปจากห้องผมเลย อารมณ์ของมึงว่ะเนี้ยะ กูไม่เคยเดาอารมณ์มึงถูกจริงๆ โชว์มึงเป็นคงยังไงกันแน่ว่ะ เฮอ นอนดีกว่า

เสียงโทรศัพท์เข้ามา ใครโทรเข้ามาตอนนี้ว่ะ เซ็งอารมณ์ว่ะ

“อืม โป้ง” โป้งโทรมาครับ

“ตุลย์คบกับโชว์หรอ” อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดว่ะ

“อืม”

“กูว่าไม่มีผิด นี้คงเป็นเหตุผลที่มึงไม่ยอมกลับมาคบกับกู” ป่าวสักหน่อย

“ไม่ใช่อย่างนั้น”

“อย่างไง มันเป็นเกมเหมือนที่ตุลย์เคยเล่นหรอ” สาสส กูไม่ไม่ทางกลับไปเล่นเกมบ้าๆนั้นอีกแล้ว

“ไม่ใช่อย่างนั้น เอาเป็นว่ากูคบกับมัน ไม่ได้เพราะเกมอะไร แล้วการที่กูไม่กลับไปคบกับมึงไม่ได้มีเหตุผลมาจากมัน แล้วมึงกับกูเป็นเพื่อนกันอะดีแล้ว มึงเป็นเพื่อนที่กูรักมากที่สุดเลยนะเว้ย” ไม่ใช่กูไม่รักมึงสักหน่อย

“ตุลย์ถึงยังไงกูก็ยังจะรอมึงนะเว้ย กูรักมึงรักแบบมากกว่าเพื่อน รักแบบที่เราเคยรักกัน” มันพูดด้วยเสียงเจือความหวัง แล้วสายมันก็ตัดไป โอ้ยชีวิตกูอะไรเนี้ยะ กูมีเชี่ยอะไรกับเพศเดียวกันนักหนาว่ะเนี้ยะ  สรุปกูต้องเป็นเกย์ใช่ไหม วันนี้ผมเหนื่อยมาก เที่ยวก็ไม่สนุกมีแต่เรื่อง ผมหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ ตื่นมาอีกทีด้วยเสียงนาฬิกาปลุก ผมก็ทำกิจวัตรของตนเองตามปกติ แต่ต่างตรงที่วันนี้ไม่มีคนมาเคาะประตูเรียก ไม่มีคนมาเร่งให้แต่งตัวเร็ว ไม่มีคนพาไปกินข้าว ไม่มีคนขับรถไปส่งที่คณะ มันรู้สึกขาดอะไรไป เฮอ กูต้องง้อมึงใช่ไหมเนี้ยะ ไอ้โชว์ เลิกเรียนผมก็โทรหามัน มันก็ไม่รับสาย โทรอยู่หลายสาย ผมจึงตัดสินใจโทรหาพี่กาย พี่กายก็บอกว่ามันไม่ได้มาเรียน แล้วมันอยู่ไหนเนี้ยะ ทำไมไม่รับโทรศัพท์ ผมก็เลยนั่งรถเมล์กลับห้อง จะไปหามันที่บ้านดีไหมว่ะ เอาก็เอาว่ะ ไปหามันที่บ้านละกัน ผมก็เดินอ้อมไปทางหน้าบ้าน ก็ไกลอยู่ครับ แต่ไม่อยากปีนเข้าบ้านใคร เลยอ้อมเอาดีกว่า

“อ้าว น้องตุลย์มาหาน้องโชว์หรอค่ะ” พี่แม่บ้านทักผม

“ครับ” ตอนนี้ผมไม่เห็นพ่อแม่มัน สงสัยไม่อยู่บ้าน แต่ผมเห็นรถมันจอดอยู่แสดงว่ามันต้องอยู่บ้าน

“อยู่บนห้องอะค่ะ จะให้ไปตามไหมค่ะ”

“ไม่เป็นไรครับ ช่วยพาผมไปหน่อยครับ” ผมเลยให้พี่แม่บ้านนำไป ผมรู้นะครับว่าห้องไหนแต่ไม่อยากทำตัวเกินไป ให้พี่แม่บ้านพาไปดีกว่า ผมเคาะประตูห้องมัน ก็ไม่มีเสียงตอบรับ ไม่มีใครมาเปิด ผมเลยบิดลูกบิดก็ไม่ได้ล็อกเลยเปิดเข้าไป ภายในห้องมืดสนิท ผ้าม่านถูกปิดสนิท ผมค่อยๆ คลำหาสวิตซ์ไฟ แล้วเปิดไฟขึ้น ผมค่อยเดินไปหามันที่นอนอยู่บนเตียง มันยังคงหลับอยู่เปลือกตาของมันช้ำๆ รู้ถึงการผ่านร้องไห้มาพอสมควร ไอ้โชว์ภายนอกมึงเป็นคนที่ดูเข้มแข็ง แต่ทำไมกูมักเห็นมุมที่มึงอ่อนแอด้วย

“โชว์ๆ” ผมเรียกแล้วเขย่าตัวมันเบาๆ

“อืม” มันค่อยๆ ลืมตาแล้วปรับกับแสงสักพัก

“โชว์กูเอง”

“ตุลย์ มึงมาหากูหรอ” มันโผเข้ากอดผม ไอ้โชว์สำหรับผมมันเหมือนเด็กที่ขาดความอบอุ่นคนหนึ่งเลยครับ ผมก็กอดมันกลับ กูไม่รู้ว่ากูคิดกับมึงยังไง แต่วันนี้ที่กูไม่เจอมึง ไม่เห็นมึง กูรู้สึกคิดถึง กูชอบมึงใช่ไหมโชว์

“แล้วทำไมมึงไม่ไปเรียน” ผมถามมัน

“ขี้เกียจอ่ะ” มันตอบหน้าด้านๆ

“นี้เหตุผลของมึงหรอ มึงรู้ไหมว่ากูเป็นห่วงมึงแค่ไหน โทรหาก็ไม่รับ ทำไมถึงไม่ยอมรับโทรศัพท์” ผมบ่นออกมาอย่างเสียไม่ได้ มันค่อยๆยิ้มขึ้น

“มึงเป็นห่วงกูหรอ” มันถามอย่างยิ้มหน้าบานเลยครับ

“ใครบอก” ผมพูดหรอ อิอิ

“มึงพูด” มันพูดยิ้มๆ

“ป่าวสักหน่อย”

“คร้าบ เอาเป็นว่ารู้แล้วกัน คือโทรศัพท์เปิดสั่นไว้ ไม่รู้สึกอะไรเลย หลับอ่ะ”

“นี้มึงนอนหรอ จะบ่ายสามอยู่แล้ว ไม่หิวรึไง”

“เห็นมั้ยเป็นห่วงกูจริงๆด้วย” กูแสดงออกขนาดนั้นเลยหรอว่ะ

“เพ้อเจ้อ ลุกได้แล้ว แล้วไปหาไรกินด้วย กูกลับแระ”

“เฮ้ย อย่าเพิ่งไปดิ ยังไม่หายคิดถึงเลย”

“จะกลับแล้ว แค่จะมาดูว่าตายรึยัง”

“โหดว่ะ นี้กูมีแฟนหรือมีแม่ว่ะเนี้ยะ” กล้าพูด

“กูเป็นไงก็เรื่องของกู รับได้ก็รับ รับไม่ได้ก็เลิก”

“โอ๋ๆๆ อย่างอนเลยนะ รอนี้แหละแป็บนึง แล้วเดี๋ยวไปกินข้าวกัน”

“อืม โชว์ไม่มีใครอยู่บ้านหรอว่ะ” มันลุกขึ้น คงจะไปอาบน้ำ

“ไม่รู้สิ เข้ามาไม่เจอใครหรอ” บ้านนี้เค้ารู้อะไรกันบ้างป่าวว่ะ

“ไม่อ่ะ”

“คงไม่อยู่มั้ง คืนนี้มึงก็นอนค้างที่นี้เป็นเพื่อนกูนะ” ได้ทีเลยนะมึง

“ไม่เอา มึงไปนอนห้องกูดีกว่า” อ้าวกูพูดอะไรของกูเนี้ยะ

“จริงดิ เอางั้นก็ได้ แต่ว่าต้องเตรียมถุงยางไปกี่อันอ่ะ” เชี่ยเอ้ยมึงคิดอะไรเนี้ยะ

“ไอ้สัส ทะลึ่ง ไม่ต้องเลยไม่ต้องไปแระ”

“กูล้อเล่น เดียวคืนนี้ไปนอนด้วยนะ” แล้วมันก็วิ่งเข้าห้องน้ำไป ผมก็เลยว่างๆ เลยเดินสำรวจห้องมัน ภาพในอดีตมันสะท้อนเข้า ที่นี่ที่ที่มันเคยทำเลวๆ ไว้กับเรา ผมไม่เคยคิดจะกลับมาเหยียบที่นี้อีก แต่วันนี้ผมกลับมายืนอยู่ที่นี่ มานั่งบนเตียงนี้อีกครั้ง ผมเดินไปดูที่โต๊ะทำงานของมัน ก็รื้อเล่นไปทั่ว ดูไปดูมาก็ไปเจอกับแฟ้มภาพ เช่นเคยมันมีแต่ภาพผม ที่ผ่านมาไม่นานนี้ก็มี มีแอบถ่ายผมตลอดเวลา ทำไมผมไม่รู้ตัว เปิดไปเรื่อยๆ มันก็เป็นไดอารี่สั้นๆ

“วันนี้ตุลย์ใจร้ายมาก ตุลย์ไม่เคยเห็นค่าและความสำคัญของเราเลย เค้าคงเกลียดเรามากความรักที่เราให้เค้าต่อให้มีมากขนาดไหน ก็คงไม่อาจลดทอนความเกลียดชังของเขาได้ ทำไมเราต้องทำแค่ไหน เราต้องทำมากขนาดไหน เขาถึงจะเห็นค่าของเรา กูจะรักมึงให้มากนะตุลย์”  เป็นข้อความบางส่วน สักพักมันก็ออกมาจากห้องน้ำ ผมก็เก็บมันไว้ที่เดิม แล้วกลับไปนั่งบนเตียง

“ทำไรหรอ”

“ป่าวไม่ได้ทำไร” มันก็ไม่ได้สนใจ มันก็เดินมาหาผม

“เช็ดหัวให้หน่อยสิ” มันยื่นผ้าขนหนูผืนเล็กมาให้ผม

“เช็ดเองไม่ได้หรอ” แต่มันนั่งลงที่พื้นระหว่างขาผมแล้ว ผมก็เช็ดให้มันไปครับ

“เบาๆดิ เดี๋ยวคอหักตายพอดีหรอก” นี่กูก็เบาแล้วนะ

“หักก็หักไปดิ ตายห่าไปเลย” เช็ดพอหมาดๆ มันก็บอกให้พอแล้วมันก็ไปแต่งตัวของมันต่อ โอ้ยมึงจะทาอะไรนักหนาว่ะ เยอะแยะไปหมด มันแต่งตัวนานพอสมควร

“จะกินไรอ่ะ” มันหันมาถามผม

“กินอะไรก็ได้”

“กินชาบูชิป่ะ” มันถามผม

“ตามใจมึงดิ” มึงอยากกินไรก็เรื่องของมึงเลย

“งั้นตามนี้ละกัน”  แล้วมันกับผมก็มากินชาบูชิกัน กินกันจนแทบจะอ้วก เอาให้คุ้มครับ บุพเฟ่ทั้งที อิอิ

“ตุลย์ดูหนังกัน”

“ตามใจมึงดิ” แล้วมันกับผมก็ไปดูหนังกัน หนังเชี่ยไรก็ไม่รู้ยิงกันบรรลัย แต่มันก็นั่งจับมือผมตลอด

“เป็นไงสนุกป่ะ” มันถามผม หลังออกจากโรง

“ไม่รู้เรื่องอ่ะ กูหลับ” ผมตอบตามจริง แอบหลับไปงีบนึง อิอิ

“โหไรว่ะ ไม่หนุกเลยดิ มันจะตาย” เออ มึงมันอยู่คนเดียว

“โชว์ ทำไมมึงชอบแอบถ่ายรูปกู” ผมถามเพราะสงสัยมานาน

“กูชอบเวลามึงเป็นธรรมชาติ มึงดูน่ารัก ดูไม่มีพิษไม่มีภัย และที่สำคัญกูชอบมึงจบป่ะ” อืมเหตุนี้เองหรอ

“โรคจิต” ผมด่ามันไป

“ไปทำไรกันต่อดีอ่ะ”

“กลับเหอะ ง่วง” ผมบอกมัน

“ก็ดี จะได้ไปนอนกอดที่รักให้สบายไปเลย” เออจริงด้วย ลืมไปว่ามันมานอนด้วย

“เพ้อเจ้ออีกแล้วนะมึงอ่ะ”










************************************************
To Be ContiNued

[Kelvin Degree]

ว้าวๆๆๆ  กลับหอแล้ว  กลับไปทำไรกันอ่ะ 

ติดตามนะคร๊าฟ

ชอบๆๆๆๆ

[hpsky]

ตุลย์เริ่มมีใจให้พี่โชว์แล้วซินะ

[DexTunG]

 

[gtower]

  ไป กลับๆๆ วู้วๆๆๆ

[littleFiNgeR]

หุหุหุ จะกลับไปทำอะไรกันจ๊าาาา โชว์ก็ตื้อต่อไปสิ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลกเคยได้ยินปะ 555

[dragonnine]

รักกัน รักกัน
แอบมีใจให้เขาแล้วช่ายม่ายล่ะ
เห็นใจโชว์ แอบน้อยใจคนที่รัก

[iforgive]

รักมั่นคงจริง ๆ เลยโชว์  ตุลยก็นะ  พูดดี ๆ กับโชว์บ้างก็ได้นะ  สงสารอ่ะ

[NUTTYZERO]

นั่น....เริ่มไปได้สวย ^^!

[nunamicky]

หวานซะเปลี่ยนลุคไปเลยนะนายโชว์
 

[yunjaejoong]

แข็งนอก อ่อนในน่ะโชว์ เอ้ มันอะไรเนี้ย ฮิ ฮิ ฮิ

[kaporzung]

เข้าใจกันซะที

[conankungkub]

โอ้ย! หนุกหนาน  ลงไวไวน่ะครับอยากรู้ว่ากลับหอไปกี่ยกครับ555555555555555

[Ak@tsuKII]

คืนดีกันแล้ว ตุลย์ก็รีบเผยใจเร็ว ๆ ล่ะ อย่าให้โชว์รอนาน

[bbyuqin]

โชว์นี่เวลาอ่อนแอก็แทบจะเหมือนเด็กจริงๆแหล่ะ...

ตุลย์นี่นับวันจะดุขึ้นนะ อิอิ

[jpkoko]

งอแงเป็นเด็กเลย คุณโชว์ 

[rmlab]

ดีกันไว้นะ ทั้งสองคน

[yayee2]

ว้าว..โชว์จะน่ารักไปถึงไหนกันเนี่ย   
ตุลย์คงรู้ซึ้งแล้วนะว่าโชว์รักตุลย์มากขนาดไหน
ตุลย์น่าจะรู้ใจตัวเองได้แล้ว แล้วก็มั่นใจว่าตัวเองก็รักโชว์เช่นกันไวไวเลย
จะได้ช่วยกันปรุงรักให้หวานและมั่นคงตลอดไปไง

[roseen]

 :L1:เริ่มมีใจให้กันแระ

[slurpee04]

ซึ้งโชว์สุด ๆ ๆ
ตุลย์เริ่มชอบโชว์ขึ้นมาแล้วใช่ม๊า ...?

แห้ะ ๆดีดี ติดตามต่อไปค้า :]]]]