[9]
ผมไม่แน่ใจว่าที่บีพามานี่เป็นร้านข้าวแน่หรือเปล่า เพราะพ่อครัวที่ทำอาหารนั้น ถ้าเจอกันข้างนอกผมคงคิดว่าเป็นพวกรับจ้างทวงหนี้แน่ๆ หน้าตาดุๆ ตัวใหญ่ แถมยังไว้หนวดอีกต่างหาก
“เหมือนเดิมนะลุงแดง ขอด่วนๆ หิวจัดๆเลยลุง” มาถึงร้านไอ้หนูก็ตะโกนสั่งอาหาร พร้อมกับโปรยยิ้มหวานไปให้ลุงโหดคนนั้น แต่สิ่งที่ได้กลัมานั้นมันคือเสียงเคาะกะทะ
“ไอ้ที่ว่าเหมือนเดิมของเอ็งเนี่ยมันอะไรวะไอ้บี มาแต่ละทีเล่นสั่งไม่เคยซ้ำ แล้วกูจะรู้กับเอ็งไหมว่าจะแดกอะไร” ปลายตะหลิวถูกชี้มาที่ไอ้หนู พร้อมเสียงอันดังของลุงโหด
“โห่อะไรเนี่ยลุงแดง ขาประจำนะเนี่ย สนใจกันหน่อยสิ” บีทำหน้าเซ็งพร้อมกับชี้ที่ตัวเองทั้งสองมือ
“ไอ้บี...มึงจะกินข้าวหรือกินตีน” ลุงขาโหดหยุดผัดข้าว มายืนชี้หน้าไอ้เปี๊ยกของผม
“แหมๆๆ ลุงแดงก็ ล้อเล่นนิดหน่อยทำโมโหไปได้....ว่าแต่กำลังจะทำอะไรต่ออะลุง” บีทำหน้าอ้อน พร้อมกับพุ่งตัวไปข้างๆลุงแดง ก่อนจะหยิบรายการอาหารที่คนอื่นสั่งขึ้นมาดู
“ผัดพริกแกง...จะเอาด้วยใช่ไหม” ลุงแกพูดโดยไม่สนใจบี หันไปสนใจอาหารในเตาเหมือนเดิม
“เอาไข่ดาวด้วยนะลุง” มันยังอ้อนลุงขาโหดอยู่
“แล้วลุงจะกินอะไร” บีหันมาถามผม แต่ลุงแดงก็หันมามองบีด้วย ทำให้บีต้องอธิบายต่อ
“เปล่าๆๆ ผมไม่ได้ถามลุง ผมถามพี่ผมนะครับ” ลุงขาโหดก็ทำหน้าขัดใจ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อ
ข้าวของไอ้เปี๊ยกมาถึงก่อนของผม ทำให้สิ่งที่ผมสงสัยหายไปทันที – ข้าวควาย – เพราะว่าในจานของบีปริมาณมันเทียบได้กับข้าวในกรุงเทพสองจานรวมกันเลยก็ว่าได้ แถมไข่ดาวที่โปะมาอีก นี่จะกินหมดหรอเนี่ย
“กินหมดหรอ” ผมก้มหน้าไปถามบีใกล้ เพราะแปลกใจว่าตัวแค่นี้จะเอาไปเก็บตรงไหนได้
“แน่นอนสิ เด็กกำลังกินกำลังโต” ว่าเสร็จก็ก้มหน้าก้มตากิน สงสัยจะหิวมาก
ข้าวของผมตามมาหลังจากบีกินไปเยอะแล้ว แต่ยังไงก็ยังเหลือมากกว่าครึ่งจานอยู่ดี
“อะไรนะลุง” บีทำตาเป็นประกายมองมาที่จานผม
“ผัดเต้าหู้ไข่” ผมตอบพร้อมกับหยิบช้อนซ้อมขึ้นมาถือในมือ
“ขอชิมหน่อยสิ” บียิ้มหวานมา พร้อมกันตาที่หยี..... จะน่ารักไปถึงไหนนะ
“แล้วทำไมไม่สั่งเองหละ”
“ก็ถ้าสั่งมาแล้วไม่ชอบก็เสียดายของสิ ชิมหน่อยน่าลุง ถ้าอร่อยคราวหน้าจะได้สั่ง” เหมือนเอาอาหารจานผมเป็นของทดลองว่างั้น พอผมพยักหน้า บีก็เอาช้อนมาตักเต้าหู้ในจานผมทันที
“ลุงแดง!!” อยู่ๆไอ้หนูก็ตะโกนเรียกขาโหด
“อะไรของเอ็งอีก เรียกซะตกใจหมด” ลุงแกทำหน้ายุ่งมองมาที่ไอ้หนู
“ทำไมมีเมนูอร่อยไม่เคยแนะนำกันบ้างหละ” บีทำหน้าเหมือนเด็กโดนขัดใจ พร้อมกับตัดพ้อลุงขาโหด
“ไอ้คุณบี มึงช่วยกรุณาแหกตาดูในเมนูด้วย เขียนไว้ตั้งแต่มึงยังไม่มาเรียนที่นี่ด้วยซ้ำ”
“ลุงก็น่าจะบอกเมนูแปลกๆบ้างสิ มาทีไรก็ผัดกระเพา ผัดพริกแกง ข้าวผัดแค่นี้เอง”
“คราวหลังก็หัดดูเมนูแล้วสั่งเองบ้างสิวะ สั่งตามคนอื่นเค้าตลอดยังจะมาบ่นอีก”
“กูว่าแล้วว่ามึงต้องอยู่ที่นี่ ไม่มีใครกวนลุงแดงจนเสียงดังได้แบบมึงหรอก” ผมหันไปตามเสียงนั้นก็พบกับเด็กหนุ่มคนหนึ่ง น่าจะรุ่นเดียวกับไอ้หนู
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“อะไรของมึงไอ้อาร์ต กูเคยกวนลุงแดงแกที่ไหน” ไอ้อาร์ตนี่เป็นเพื่อนที่คณะผมครับ เมื่อก่อนมันตามไอ้เคอยู่ เลยทำให้สนิทกันพอสมควร
“ใครวะ” ผมเดินมานั่งข้างๆผม กระซิบพร้อมกับทำท่าทางพยักเพยิดไปทางพี่ใหญ่
“อ๋อ...นี่พี่ใหญ่ เป็นเพื่อนกับพี่เอแล้วก็คนที่กูจะไปฝึกงานด้วย” ผมทำหน้าที่แนะนำลุงให้มันรู้จัก
“พี่ใหญ่..นี่ไอ้อาร์ต เพื่อนที่คณะผม” ไอ้อาร์ตมันยกมือไหว้พี่ใหญ่ ส่วนพี่ใหญ่รับไหว้แล้วส่งยิ้มนิดๆให้มัน
“มึงมากับกูหน่อยสิ ขอตัวเพื่อนผมสักครู่นะครับ” มันลากแขนผมออกมา แล้วหันไปบอกพี่ใหญ่ ซึ่งไอ้ลุงนี่ก็ได้แต่ทำหน้านิ่งๆ
“มีแฟนยังวะ” ไอ้อาร์ตยิ้มหน้าบานถามผม
“มึงเคยเห็นกูควงใครหรือไง”
“กูไม่ได้หมายถึงมึง กูหมายถึงเพื่อนพี่ชายมึงนะ” ไอ้อาร์ตมันตบหัวผมด้วยความเอ็นดู....ไอ้เวรนี่ กูเจ็บนะเว้ย
“มึงสนใจหรือไง” ผมถามมันกลับเพราะไม่รู้จะตอบมันว่ายังไง ลุงใหญ่นะยังไม่มีแฟน แต่กำลังจีบกูต่างหากหละ
“อืมๆๆๆๆ” มันพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม
“ชอบไปได้ไงวะ”
“โหไอ้บี พี่เค้าทั้งหล่อทั้งเท่ห์ขนาดนั้น มึงถามมาได้ไงวะว่าชอบได้ไง” มันหันมาทำตาขวางใส่ผม แต่ผมทำเป็นไม่สนใจจะเดินกลับไปกินข้าวต่อ
“เดี๋ยวดิวะ กูจีบได้ไหมวะ” มันดึงผมไว้ก่อนที่จะเดินกลับไป
“ก็เรื่องของมึงดิ เกี่ยวไรกับกู” จะจีบตาลุงก็ไปบอกเอาเองสิวะ มาบอกทำไมผม พูดจบผมก็เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะทันที
“เออไอ้บี เมื่อกี้กูเจอไอ้แมน มันบอกว่าอาจารย์เพ็ญตามหามึงอยู่นะ” ผมนั่งยังไม่ทันตัว ไอ้อาร์ตก็เดินมาบอก ก่อนที่ตัวมันจะนั่งลงข้างๆผม
“เรื่องอะไรวะ” ผมสงสัยว่าทำไมอาจารยืต้องตามหาผม
“ก็เรื่อง....เรื่องรายงานของมึงนั่นหละ” รายงานอะไรวะ...แต่พอเห็นมันทำท่า ขยิบตาผมก็พอจะเดาได้ว่ามันอยากจะคุยกับตาลุงเป็นการส่วนตัว ผมจึงเออออตามมันไป
“เอองั้นก็ไปที่คณะก่อนแล้วกัน” ผมก้อยากจะรู้เหมือนกันว่าพี่ใหญ่จะทำยังไง ถ้าไอ้อาร์ตมันจีบแบบนี้ เลยคิดจะปล่อยสองคนนี้ไว้ด้วยกัน
“เดี๋ยวสิจะไปยังไง ให้พี่ไปส่งไหม” พี่ใหญ่ลุกขึ้นตาม ก่อนจะอาสาไปส่ง
“ไม่เป็นไรหรอกลุง เกะกะเปล่าๆ ผมไปคนเดียวดีกว่า เอากุญแจรถมาหน่อยดิ” ผมเพิ่งนึกได้ว่าทิ้งรถของตัวเองไว้ที่คณะ เลยแบบมือขอกุญแจ
“รับรองผมไม่เอาไปชนหรอก” ผมเห็นท่าทางลังเลของพี่ใหญ่ เลยพูดแซวไป
“พี่ไม่ห่วงรถ แต่พี่ห่วงเรามากกว่า” พูดจบแล้วก็ยื่นกุญแจมาให้
“เอาน่า เดี๋ยวผมรีบไปรีบมา รอนี่นะลุง” ผมรีบเดินออกมา พอลอบมองไปที่ไอ้อาร์ต มันก็เอาแต่นั่งยิ้ม
ผมทิ้งเวลาสักพักใหญ่ๆ ขับรถเล่นรอบมหาวิทยาลัย แล้วค่อยวนกลับไปที่ร้านลุงแดงอีกรอบ
“อ้าว ไอ้อาร์ตไปไหนแล้วหละลุง”
“กลับแล้ว” หืม....ทำไมเสียงดูดุอย่างนี้หละ แถมยังไม่มองหน้าผมอีกต่างหาก
“งั้นเราก็กลับด้วยดีกว่านะลุง”
พี่ใหญ่ไม่ตอบ แต่ลุงจากโต๊ะไปที่รถทันที
“ลุงแดงเท่าไหร่ครับ” ลืมไปยังไม่ได้จ่ายเงินลุงแดงเลยนี่
“พี่ชายเราจ่ายแล้ว รีบๆไปได้ละรำคาญ”
“ไหงงั้นหละลุง ถ้าผมไม่มาลุงจะเหงานะ” ผมต่อปากกับลุงแดงต่อ
“ไปเหอะ ชิ้วๆๆๆ” ลุงแกก็ดูไม่สนใจผมเลย แถมยังทำไม้ทำมือไล่อีกต่างหาก
ผมเลยเดินออกมาที่รถพี่ใหญ่ ก่อนจะส่งกุญแจให้พี่ใหญ่
พี่ใหญ่ไม่พูดอะไรกับผมเลยสักคำตลอดเวลาที่อยู่บนรถ มันทำให้ผมอึดอัดอย่างมาก ท่าทางจะโกรธ แต่โกรธเรื่องอะไรหละ ผมจะไปรู้กับลุงไหมเนี่ย
“เข้าบ้านก่อนไหมลุง” ผมถามตอนที่รถแล่นมาถึงบ้านแล้ว
“ไม่หละ บอกไอ้เอด้วยแล้วกันว่าจะกลับกรุงเทพเลย แล้วอีกอย่างนะ - อย่า – พยายาม – ยัด – เยียด – พี่ให้คนอื่น - ” พี่ใหญ่พูดแต่ไม่มองหน้าผมอีกแล้ว อะไรวะโกรธอะไรนักหนา..... ไม่อยากพูดด้วยก็ไม่สนใจแล้ว ผมเปิดประตูลงจากรถ เพราะคิดว่าถ้าผมทำเป็นงอนเดี๋ยวตาลุงก็ง้อเอง แต่คราวนี้ผิดคาด เพราะตาลุงขับรถออกไปทันทีที่ผมลงมาได้
“โถ่เว้ย...อยากโมโหก็เชิญเลย” หงุดหงิดเป็นคนเดียวหรือไง ผมก็หงุดหงิดเป็นนะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ไอ้เหี้ยบี.....คนเหี้ยไรวะดุชิบหาย” คืนนั้นผมก็ได้คำตอบว่าตาลุงนั่นโมโหเรื่องอะไร ไอ้อาร์ตโทรหาผม มันเล่าเรื่องราวระหว่างที่ผมไม่อยู่ให้ฟัง มันว่ามันทั้งชวนคุยทั้งออดอ้อน แต่ตาลุงไม่ได้สนใจมันเลย จนถึงจุดที่ทำให้มันต้องบอกลาหนีกลับก่อนก็ตอนที่ตาลุงพูดกับมัน
“น้องครับพี่รู้ว่าน้องเข้ามาหาพี่มีจุดประสงค์อะไร แต่พี่ว่าน้องเลิกคิดดีกว่านะครับ พี่มีคนที่ชอบอยู่แล้ว และคนนั้นก็เป็นเพื่อนของน้องด้วย เพราะอย่างนั้นพี่ไม่มีทางชอบน้องแน่ โทษนะที่ต้องพูดตรงๆ แต่พี่ว่ามันน่าจะทำให้น้องเข้าใจได้เร็วขึ้น”
ผมเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าตาลุงนี่ปากเสียเหมือนกันนะนี่ ผมนึกถึงคำพูดสุดท้ายของพี่ใหญ่แล้วก็ต้องรู้สึกวาบในใจ นี่ผมทำผิดใช่ไหมเนี่ย โอ๊ย เอาไงดีหละเนี่ย
........................
...............
....................
......................
.............
-พี่ใหญ่ครับ...น้องบีขอโทษ แต่อยากให้รู้นะครับว่าผมไม่เคยคิดที่จะยัดเยียดพี่ใหญ่ให้ใคร-
ผมเลือกที่จะส่งข้อความไปหาพี่ใหญ่แทน เพราะผมไม่กล้าจะโทรไปตอนนี้
............
.........
.........
- ฝันดีครับ – สักพักมีข้อความตอบกลับมา ผมรีบเปิดดูทันที มันมาจากพี่ใหญ่จริงๆ นี่แสดงว่าหายโกรธผมแล้วใช่ไหมเนี่ย
“เป็นบ้าอะไรยิ้มอยู่ได้คนเดียว” พี่เอเดินผ่านหน้าห้องผม พร้อมกับตะโกนถาม นี่ผมยิ้มอยู่หรอเนี่ย บ้าแล้ว....จะยิ้มทำไมหละแค่รู้ว่าตาลุงไม่โกรธแค่นั้นหรอ ไม่จริงอะ...ผมได้แต่ตบแก้มตัวเองเบาๆ พร้อมกับเดินไปปิดประตู ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
