***********************************
บทที่ 7
************************************
หนุ่มน้อยที่คาดคะเนจากสายตาแล้วอายุคงไม่ถึง 5 ขวบเป็นแน่ ดวงตากลมโตหวานใสตลุมเครือไปด้วยหยาดน้ำใสๆ ปากบางอมชมพูเบะออกอย่างน่ารัก เนื้อตัวเต็มไปด้วยฝุ่นผงของเศษดินที่หนุ่มน้อยนั่งอยู่
"อย่าไป...!อย่าทิ้งผมไปนะ!!!ถ้าพี่ไปผมจะลืมนะ..ผมจะลืมพี่นะลืมให้หมด!!"เด็กน้อยกรีดร้องลั่นหยาดน้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาไม่หยุดมือน้อยกำเข้าหากันแน่น ดวงตาใสทอประกายความปวดร้าว ความเสียใจ ความเหงาอย่างปิดไว้ไม่มิด...เพียงแค่ห้วงคิดเดียวภาพบรรยากาศทั้งหมดก็ดับวูบราวกับโดนหมึกสีดำราดรด เด็กน้อยคนเดิมนั่งนิ่งอยู่ที่พื้นน้ำตายังคงไหลมารินรดไม่ขาดสาย ก่อนเด็กน้อยจะได้หวาดกลัวอะไรขาเล็กๆทั้งสองก็ยันตัวเองขึ้น พุ่งตัววิ่งออกไปตามทางที่มืดสนิทราวกับวิ่งตามหาอะไรบ้าอย่าง
"อย่าไปนะ!!อย่าทิ้งผมแบบนี้ไหนสัญญาว่าจะดูแลผมไง!!!"ร่างของเด็กชายที่น่าจะอายุมากกว่าปรากฏชัดขึ้นในมโนภาพ เขายืนอยู่ตรงนั้นเด็กหนุ่มรูปร่างหน้าตาดียืนนิ่งอยู่ท่ามกลางความมืดมิดร่างกายของเขาราวกับแสงสว่างที่ประกายเจิดจรัสอยู่ท่ามกลางความมืด
"ห้ามลืม..ห้ามลืม..ห้ามลืม"
"ชั้นจะปกป้องดูแลนายตลอดไป"
เฮือก!
อะไรกัน..!
ความฝัน!
ใครคือเด็กผู้ชายคนนั้น..ห้ามลืมอะไร!ใครจะปกป้องผม..!
“เป็นอะไรหมวยหยีหน้าซีดจังไม่สบายหรือป่าว”เฮียลิ้งค์ทักขึ้น กระชากผมให้หลุดออกจากห้วงความฝันที่น่าหวาดผวา ผมไม่ใช่คนที่ชอบการจากลามันเป็นเรื่องยากมากสำหรับการที่ผมเห็นความทรงจำวัยเด็กที่แสนจะเลือนลางสำหรับผมหรือบางทีผมอาจจะจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าชีวิตตอนเด็กผมเป็นยังไง!!
“ป่าวอ่ะเฮียไม่ไรหรอกเค้าไปเรียนก่อนนะ”ผมไม่ได้ทานข้าวเช้าวันนี้ ผมรีบออกมาจากโดนไม่รอปอร์เช่มารับ ความรู้สึกใจสั่นที่เป็นตั้งแต่ตอนที่ฝันอยู่ยังคงเป็นอยู่ และสิ่งที่ผมสงสัยคือเด็กผู้ชายคนนั้นเป็นใครแล้วทำไมผมในวัยเด็กถึงต้องโหยหาเค้าด้ดวย ทำไมผมไม่เข้าใจ..อีกทั้งคำพูดแปลกๆที่ผมได้ยินและผมมั่นใจได้แน่นอนว่าคำนั่นปอร์เช่เป็นคนพูดกับผม!!!
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
