หัวข้อ: เมียกู'ร้ายที่สุด {?}เปลี่ยนชื่อจาก นายไม่โกรธชั้นใช่ไม๊?[UP!!บทที่ 15]

[N19T]

ตัวละครชื่อน่ารักดีค่ะ ยาหยี ใครได้ยินก็คงไม่คิดว่าเป็นชื่อผู้ชายเนอะ แต่มันก็เป็นไปแล้ว
เราชอบปอร์เช่มากกว่า เราว่ายาหยีมุมมองที่เขียนออกมา ออกจะไม่ค่อยน่ารักเท่าไหร่
คู่ของเพื่อนเค้า ดู OK กว่าค่ะ ด้วยอาจจะเป็นเพราะบทบาทที่แสดงออกมา มันมีให้มันส์ ให้ลุ้นมากกว่าหรือเปล่าไม่รู้

การเขียนบรรยายเนื้อเรื่อง เราอ่านแล้วบางครั้งดูสับสนค่ะ เรียกว่าการเล่าเรื่องยังไม่ค่อย ok ยังชักจูงอารมณ์ได้ไม่เต็มร้อย
แต่การตั้งชื่อเรื่อง และ บุคลิกของตัวละครเพื่อน พระเอก และ นายเอก ดูน่าสนใจอยู่ค่ะ ... ยังไงก็พยายามต่อไปนะค่ะ
เป็นกำลังใจให้ และ จะยังติดตามอ่านเรื่องนี้อยู่นะ ขอบคุณค่ะ

[jubdong]

อิมเมจ ยาหยีเจ้าค่ะ น่ารักหรือเปล่า บางคนอาจไม่ชอบ

แต่อิฉันชอบเจ้าค่ะ



อิมเมจปอร์เช่เจ้าค่ะ จะเข้ากันมั๊ยเนี่ยสองคนนี้ หุหุ

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

เช่แม่งได้ใจคนอ่านไปเต็มอ่ะ  เมียผม เมียผม  เท่ห์ว่ะ

อิมเมจยาหยีภาพที่ใส่ผ้ากันเปื้อนเข้ากันดีจริงๆ

 

เช่ก็เท่ห์เกิ๊นนนนนนน

[PEENAT1972]

แบบที่ให้มาดู อีป้าแก่ๆ ก็ชอบค่ะ

[mutoo]

 
เพิ่งมาอ่านค่ะ....สนุกดีค่า

งงๆกับคำว่า"อ่อ" ในตอนแรกๆ แปลว่าอะไรเหรอคะ
เช่น"เฮียอ่อ นี่หมวยเล็กนะ" ประโยคนี้น่าจะเป็น "เฮียเหรอ นี่หมวยเล็กนะ" มากกว่ามั้ยคะ

แต่พออ่านๆไปเจอคำว่า"หรอ" ก็งงอีกว่าอาจจะพิมพ์ตกสระ "เ-"
แต่เจอบ่อย และขออนุญาตแจ้งไรท์เตอร์ถึงคำที่ถูกนะคะ
เพราะคำว่า"เหรอ" ต้องใช้สะกดแบบนี้ค่ะ เช่นอะไรเหรอ ทำไมเหรอ
ใช้คำว่า "หรอ" จะไม่ถูกนะค๊า

คำว่าวะอีกค่ะ ใช้แบบนี้ถูกค่ะ เช่น ทำไมวะ อะไรวะเนี่ย ไปสิวะ...
แต่คำว่าว่ะ จะใช้แบบนี้ค่ะ ปวดหัวว่ะ น่ารักว่ะ

รออ่านตอนต่อไปเจ้าค่า...

[rose]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

อย่ามายุ่งกับเมียผมอีก

เลิศมากกกกกกกกกกกกกกกกก ค่ะ

5555555555

สะใจ

น่ารักจริงอะไรจริง

 

[Phelyra]

หล่อ ใส น่ารักจริง ๆ Donghae ของเค้า

[lomekung]

 

[Dorumi]

อิมเมจ น่ารักดีจ๊ะ

ไรเตอร์เป็น เอลฟ์ หรือเปล่าเนี่ย อิอิ

เลือก อิมเมจซะน่ารักเชียวนะ

[jubdong]

********************************

บทที่ 12 100%

********************************

ปอร์เช่เดินกลับมาแล้ว ผมยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิมความรู้สึกว่าอบอุ่นในหัวใจแล่นริ้วเข้ามาภาพความทรงจำเมื่อตอนเด็กเหมือนพยายามให้ผมซึบซับมันเข้าไปให้ได้

“ขอบใจนะ”ผมฉีกยิ้มบางๆให้มันแววตาของมันที่หันมามองผมดูจะอึ้งๆไม่มากก็น้อย เหมือนผมเป็นตัวประหลาด

“ไม่เป็นไรครับ”ผมกวาดสายตามองไปรอบๆ พวกสามสาวนั่นเดินออกไปล้างหน้าล้างตาแล้วครับส่วนปอร์เช่ก็โดนไอนิ่งลากไปนั่งก๊งเหล้าเรียบร้อยแล้วครับส่วนผมอ่ะไม่อยากเมาเท่าไหร่เลยเดินออกมานั่งกินลมชมบรรยากาศอยู่ริมน้ำตกไกลจากวงพอควรอ่ะครับ ผมนั่งหย่อนขาลงไปในน้ำ น้ำใสและเย็นมากครับทำเอาหนาวเลยแหละ เมื่อหัวว่างรอบข้างเงียบลงสมองผมก็เริ่มคิดไปไกล คิดไปถึงเด็กชายปอร์เช่

“นั่งคนเดียวไม่เหงาหรอครับ”ผมสะดุ้งเฮือกหันหน้าไปมองบุคคลไม่ได้รับเชิญ ผู้ชายรูปร่างสูง ตัวใหญ่พอๆกับปอร์เช่ครับมันเดินมานั่งข้างผม ผมตวัดสายตามองผู้ชายอะไรเห็นหน้าแล้วไม่สบอารมณ์อย่างรุนแรง แล้วอีกอย่างกูไม่ได้ให้มึงนั่งเสือกนั่งทำไม

“ผมไม่ได้ให้คุณนั่ง”หมอนั่นทำหน้าเหรอหราไปพักหนึ่งก่อนจะปรับสีหน้ามายิ้มหวานให้ผมได้เหมือนเดิม

“ไม่เป็นไรครับเพราะผมอยากนั่ง”หน้าด้านที่สุด


“ผมขอยืมหน้าคุณไปทำหลังคาบ้านได้มั๊ยทนดีจริงๆ ผมไปละ..เชิญคุณนั่งตามสบายเถอะ”ผมทิ้งระเบิดไว้ พร้อมกับลุกขึ้นแต่ผมหมอนั่นดันดึงแขนผมไว้แล้วแล้วกระชากผมลงไปนั่งตักมันพร้อมกับกระซิบที่ข้างหูผม


“ผมชื่อจากัวร์แล้วเจอกันนะที่รัก~”

“ปล่อยผมนะ!!”ผมดึงตัวเองออกพร้อมกับแจกหมัดงามๆให้มันอีกหนึ่งหมัดแล้วเดินกระฟัดกระเฟียดกลับมา ใครที่รักมึงครับไอคุณจากัวร์เค้าที่รักปอร์เช่ต่างหากเฮ้ย!!!ผมเป็นไรเนี่ยทำไมต้องคิดถึงมันด้วยชิ


“ปอร์เช่ชั้นง่วงแล้วอยากนอน”ผมเดินเข้าไปนั่งตักมันเหมือนเดิมครับรู้สึกดีกว่าตักไอบ้านั่นตั้งเยอะ ปอร์เช่ก็พยักหน้าให้ผมแต่ตอนที่เรากำลังจะเดินออกไปไอเวรนั่นก็มาขวางซะก่อน


“หวัดดีปอร์เช่หวังว่ายังจำได้นะ”มันรู้จักที่รักผมด้วยเหรอเอ้ย!!ไม่ใช่ที่รักผม


“จากัวร์..กลับมาเมื่อไหร่”จะว่าหน้ามันก็คล้ายๆกันนะครับหรือว่าเป็นพี่น้องกันนะ แต่ทำไมอีตาปอร์เช่ต้องดันผมไปหลบหลังมันด้วยนะ แต่ก็ดีเพราะสายตาที่อีกฝ่ายมองมามันเหมือนกันว่าผมเป็นของเล่นชิ้นใหม่อย่างนั้นแหละ


“กลับมาเมื่อไหร่ไม่สำคัญว่าแต่จะไม่แนะนำให้รู้จักหน่อยเหรอ”


“ไม่จำเป็น”


“ปอร์เช่ไอบ้านั่นคือใคร”ผมถามครับอยากรู้อ่ะมันคุยเหมือนศัตรูและเพื่อนสนิท


“ลูกเมียน้อย!ยาหยีอย่าสนใจเลยนะครับเราไปดีกว่า”ผมกับปอร์เช่เดินผ่านจากัวร์มายังไม่ทันได้พ้นสายตามันก็ทิ้งระเบิดมากลางใจผม


“ปอร์เช่..คู่หมั่นแกฝากมาบอกว่าทำไมยังไม่กลับซักทีฮ่ะๆๆ”คู่หมั่น!!หมายความว่ายังไง ผมไม่รู้ว่าผมกลับมาที่โรงนอนได้ยังไง สมองไม่ตื้อไปหมด ให้ความรู้สึกเหมือนคนอกหักมาก


“ยาหยีอย่าไปเชื่อไอจามันนะครับ”มันคงหมายถึงจากัวร์ผมเงยหน้ามองมันช้าๆน้ำตาแทบกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ผมยิ้มให้มันบางๆมันคงเป็นยิ้มที่จืดชืดที่สุดเท่าที่ผมเคยยิ้มออกมา


“เอ่อ..นายไปล้างหน้าหน่อยเถอะชั้นเหม็นเหล้าอ่ะ”ผมบอกพยายามคุมเสียงไม่ให้สั่นเท่าที่จะทำได้ผมไม่รู้มันคือความรู้สึกอะไรบ้างที่ปนเปอยู่ภายในจิตใจที่เริ่มจะบิดเบี้ยวของผม มือไล้แตะไปที่ริมฝีปากตัวเอง บทรักอันเร่าร้อนยังคงตราตรึงอยู่ในหัว แต่เพียงแค่คิดว่ามือคู่นั่นที่ตระกองกอดผม ริมฝีปากที่คอยจูบผมซ้ำๆนั่น มันเคยผ่านใครมาแล้วบ้าน ผู้ชายคนนั้นเคยกอดใครมาแล้วบ้าง หัวใจของผู้ชายคนนั้นเคยใช้รักใครมาแล้วบ้าง...


ผมตื่นขึ้นมารับแสงแดดอ่อนๆที่สาดส่องเข้ามาในโรงนอน ผมหันไปมองข้างตัวใบหน้าหล่อคมของปอร์เช่ผมใช้หลังมือสัมผัสมันเบาๆความอบอุ่นที่แล่นขึ้นมาที่ปลายนิ้วทำเอาผมต้องชักมือออก และก้าวเดินออกไปทั้งๆที่มันเพิ่งจะ ตี5ครึ่งเท่านั้น ผมอาบน้ำอย่างรวดเร็วเพราะความหนาวที่กระทบผิวกายแต่มันสู้ไม่ได้เลยกับความหนาวที่กัดกินหัวใจของผมแค่คิดขอบตาก็ร้อนแล้วทำไมผมอ่อนแออย่างนี้นะ...หรือความจริงที่ผมต้องรู้คือ...ผมอาจจะไม่เหมาะกับความรักก็ได้


“ตื่นเช้าจังนะครับยาหยี”เสียงทุ้มต่ำๆทำให้ผมต้องหันไปมองไม่ใช่...ไม่ใช่คนที่ผมหวังว่าจะเป็นแต่กลับเป็นคนที่ผมไม่อยากเห็นหน้าเลยด้วยซ้ำ


“เรื่องของผม”ผมตอบเสียงเรียบๆก่อนจะหันไปมองดูหยดน้ำค้างที่ไหลลู่กับปลายหญ้า


“คุณคงสงสัยเรื่องคู่หมั่นของปอร์เช่ใช่มั๊ย”ผมเงียบไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั่นแต่หมอนั่นก็ยังคงพล่ามต่อไป


“แอนนิต้ากับปอร์เช่มันคบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนไฮสคูล พอเรียนจบมันกับแอนนิต้าก็ตัดสินใจว่าจะแต่งงานกันเรื่องนี้พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายก็รู้แต่ไอเช่มันบอกว่ามันอยากมาตามหาคนที่มันลืมทิ้งไว้ที่เมืองไทยไม่คิดว่าจะเป็นผู้ชายแถมน่ารักซะยิ่งกว่าผู้หญิงอีก”ผมเงียบครับ คำว่าลืมทิ้งไว้นั่นมันสามารถบอกฐานะของผมได้เป็นอย่างดี


“คุณจะมาบอกผมทำไม..ผมไม่อยากรู้”ผมรีบเดินออกมาจากตรงนั้นกลับมานั่งที่เดิมที่ผมนั่งเมื่อคืน นั่งมองหยาดน้ำค้างที่หยดลงบนพื้นน้ำแล้วแตกออกเป็นวงกว้าง มันอาจไม่ใช่หยดน้ำค้างอย่างเดียวก็ได้มันอาจจะมีน้ำตา..ของผมปนอยู่ด้วย


“มานั่งทำอะไรคนเดียวครับยาหยี”ปอร์เช่เอามือโอบผมไว้ผมแทบจะปาดน้ำตาออกไม่ทัน ผมหันมายิ้มหวานให้ปอร์เช่ไม่รู้ว่าทำมันไปได้ยังไงกัน


“ปอร์เช่นายรักชั้นมั๊ย!”ผมถามพลางทำเสียงใสๆอ้อนๆส่งไปให้ ผมไม่อยากให้มันคิดมาก ไม่อยากให้มันรำคราญที่ผมมัวแต่ร้องไห้ ผมไม่อยากให้มันเบื่อผมแล้วกลับไปหาแอนนิต้า


“รักสิครับรักมากด้วย!”มันตอบพร้อมส่งยิ้มมาให้ผมแทนที่จะดีใจแต่ภายในใจผมกลับปวดร้าว ราวกับเข็มนับพันเล่นเสียดแทงเข้ามาเป็นเข็มที่เรามองไม่เห็นและไม่ทำให้เราตาย แต่มันกลับมีพิษร้ายแรงกว่านั่น


“งั้นนายห้ามทิ้งชั้นไปหาคนอื่นนะ!!”ผมบอกพร้อมกระโดดเข้าไปกอดมันทั้งตัวถ้าไม่สังเกตเห็น มันคงเห็นน้ำตาที่ไหลออกมาราวกับเขื่อนแตกของผม น้ำตาที่ทำยังไงก็ไม่หยุดไหล ผมจะรอจนกว่ามันจะพร้อมที่จะอธิบายเหตุผลกับผม


“ครับผมไม่มีวันทิ้งยาหยีแน่นอน”


ผมหยิบแปรงทาสีขึ้นมาก่อนจะเดินไปหามุมที่เงียบๆร่มๆอยู่คนเดียวนั่งทาไปเรื่อยๆมันเป็นงานหนักเอาเรื่องนะครับเพราะต้องทาให้เนียนผมเป็นคนทาสีไม่เนียนด้วยสิแต่ดูมันก็เป็นงานที่ง่ายที่สุดเพราะผมมานั่งทาอาคารเก่าส่วนปอร์เช่ต้องไปสร้างอาคารใหม่


“อ๊ะ!”ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อกระป๋องโค้กเย็นเฉียบแตะที่ข้างแก้มผมหันไปมองคนที่เล่นพิเรนท์มันนั่งยิ้มหน้าบานอยู่ข้างผมตั้งแต่เมื่อไหร่


“งานเสร็จแล้วหรอ”


“ยังอ่ะ”


“เอ้า!แล้วทำไมไม่ไปทำ”


“ไม่มีกำลังใจ มาขอกำลังใจเนี่ยฟอดดดดด.ด”มันหอมแก้มผมครับ ผมเลยเอาแปรงทาสีป้ายหน้ามันไปเลย

************************************

ต่อ 50%

************************************



“ไอบ้าตลกแหละ!”ผมส่งมะเหงกให้มันอีกทีก่อนจะหันไปสนใจแปรงทาสีในมือต่อ


“ยาหยีเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”ผมหันไปมองคนพูดที่ทำหน้าจริงจังเปลี่ยนไปหรอ...ใช่ ผมเองยังรู้สึกได้

“เปล่าถามทำไมชั้นอ้วนขึ้นหรอไง”ผมโกหกคำโตทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าภายในสิ่งมีชีวิตที่เต้นตุ้บๆอยู่นี้กำลังรู้สึกยังไง

“ผมว่ายาหยีดูอารมณ์เย็นขึ้น..เหมือนจะเย็นชามากกว่าเดิมด้วยซ้ำ”ผมมองสบสายตาที่มองมาอย่างค้นหานายไม่รู้หรือแกล้งไม่รู้ว่ามันเพราะอะไร ผมไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่ยิ้มบางๆส่งกลับไปแล้วให้มานั่งทาสีต่อทั้งๆที่ในใจไม่ได้แม้แต่จะสนใจสิ่งที่ทำอยู่ จู่ๆผมก็รู้สึกหนักขาแปลๆพอก้มลงไปผมก็รู้เลยว่าปอร์เช่มันมานอนตักผม ผมไม่ได้ว่าอะไรแล้วก็เงียบต่อไปทั้งๆที่อยากคุยให้ได้เหมือนเดิม ทั้งๆที่คนตรงหน้ายังสัมผัสจับต้องได้เหมือนเดิมแต่ความรู้สึกก็บอกได้ว่าเค้าไม่ใช่ของเรา

“แอนนิต้า...คู่หมั้นนายหรอ”ผมถามเรียบๆดูเหมือนเค้าจะตกใจมากปอร์เช่ผุดลุกขึ้นจนทำให้แปรงทาสีในมือปาดเลอะเสื้อยืดของผม ผมมองดูมันด้วยความขุ่นใจแต่ไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้

“คุณไม่ควรพูดถึงชื่อนี้!!”ผมนั่งค้างก่อนสติจะกลับมาเหมือนเดิมได้ แอนนิต้าเธอดูสำคัญมาก ดูสำคัญจนผมไม่อาจเอื้อมแม้แต่จะเอ่ยชื่อถ้าไม่ได้รับอนุญาติ ผมมองปอร์เช่ด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น กำแพงบางๆที่ปิดกั้นผมกับปอร์เช่ตั้งแต่ตอนนั้นเริ่มหนาขึ้นจากที่เคยคิดว่ามันสามารถทำลายลงได้ถ้าผมจะลองปรับตัวเข้าหาปอร์เช่ แต่ทว่าความคิดในคงต้องฝังมันลงไปในดินเสียแล้วเมื่อผมได้รู้ความจริงว่าเจ้าของหัวใจปอร์เช่จริงๆแล้วอาจจะไม่ใช่ผม

“จะไปไหนผมขอโทษที่ขึ้นเสียงใส่”ปอร์เช่รีบพูดทันทีที่ผมลุกขึ้น ผมมองดูคนที่หน้าอยู่บนพื้นพร้อมกับคำที่กรีดร้องอยู่ในใจ ‘ไปให้พ้นมึงไง!!’

“จะไปล้างเสื้อ”แม้ในใจจะอยากพูดแต่กลับไม่สามารถเปล่งเสียออกมาได้ราวกับมันเป็นคำต้องห้ามทั้งๆที่ไม่ใช่นิสัยผมเลยสักนิดจากที่ผ่านมาทุกคนคงรู้แล้วว่าผมไม่ใช่คนเงียบสงบแบบนี้ บางทีผมอาจกลัวการกระทำที่ป่าเถื่อนแบบนั้น นายจะโหดร้ายแบบนั้นกับแอนนิต้าบางไหมนะ.. ผมสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆนั่นออก ใช้มือวักน้ำจากในอ่างขึ้นมาลูบเบาๆที่เนื้อผ้าแรงๆ

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าผมรู้สึกไม่ดีเลย ผมขอโทษนะที่ทำให้คุณโกรธ”คำพูดที่แสดงถึงความห่วงใยและความรักเมื่อแต่ก่อนกลับทำให้ใจคนฟังอย่างผมรู้สึกหดหู่ คำว่าลืมทิ้งไว้ของจากัวร์ทำใจผมหวิวบางทีที่ทำไปทั้งหมดอาจเป็นเพราะความรู้สึกผิด ผมก้มหน้าลงต่ำกว่าเดิมไม่อยากแม้แต่จะเห็นหน้าไม่อยากแม้แต่จะยอมรับหัวใจตัวเองว่ารักมันเข้าแล้ว..

“ออกไปก่อนเถอะชั้นจะถอดเสื้อซัก”ผมบอกพยายามคุมเสียงไม่ให้สั่นซึ่งผมก็ทำได้ดีมาตลอดในการแสดง

“เดี๋ยวซักให้”พูดจบปอร์เช่ก็รุกเข้ามาหาผมปิดประตูลงกลอนอย่างแน่นหนาพร้อมกับถอดเสื้อยืดของผมให้พ้นจากร่างกาย พอดีกับริมฝีปากสวยที่กดทับลงมาที่ปากของผม ณ เวลานี้ความรู้สึกดีๆที่ผมมีต่อปอร์เช่กำลังพังทลายผมปล่อยน้ำตาให้รื้นออกมาก่อนจะปัดมันออกในเวลาที่เรามองสบตากัน

“ผมรักคุณ”ริมฝีปากสวยลากผ่านยอดอกผมดูดดุนเหมือนครั้งที่แล้ว ผมแอ่นอกขึ้นสูงสอฝมือขยุ้มเส้นผมดกดำของอีกฝ่าย ส่วนปลายของผมถูกปลุกเร้าด้วยมืออุ่นร้อนที่กอบกุมอยู่ ความเสียงซ่านแล่นไปถึงปลายนิ้ว เล็บทั้งสองข้างขีดข่วนลงที่แผ่นหลังหนา ปาอ้างับอากาศเข้าปอดอย่างเอาเป็นเอาตาย

“อ๊า..าอาอา”ผมร้องระงมเมื่อลิ้นร้อนลากผ่านสะดือตวัดผ่านซอกขาด้านในไล้ไปถึงร่องสวาท

“อย่าอ๊ะ..มัน สกปรก”ผมหนีบขาสุดแรงแต่มันไม่ได้ช่วยอะไรในเมื่อผมแทบไม่มีแรงต่อต้าน ความรู้สึกเหมือนเยลลี่ดึ๋งๆแทรกฝ่านเข้ามาในร่างกายผมหดตัวหนีแม้จะไม่ได้รู้สึกเจ็บเหมือนนิ้วแต่ก็ทำให้ผมรู้สึกกลัวได้

“อย่า..แกล้งอ๊ะอื้มม”ผมครางสุดเสียงพร้อมกับปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาจังหวะเดียวกับลิ้นที่ออกมาและนิ้วแกร่งที่สวนเข้าไปขยายช่องทาง ผมเกร็งตัวแน่นรู้สึกเหมือนตัวประหลาดที่มีคนเอาสารพัดอย่างยัดเข้ามาในร่างกายและไอร่างกายไม่รักดีก็ตอดรับเสียทุกอย่าง

“ไม่..อ๊ะ”ผมผวากอดปอร์เช่แน่นริมฝีปากมันไล้จูบผมทั่วไปหน้าและขมับชื้นจนผมรู้สึกปล่อยวางแต่ยังไม่ทันได้วางใจของแข็งร้อนและใหญ่คับแน่นก็แทรกผ่านเยื่อบางๆของผมผ่านเข้ามาในร่างกายผมครวญครางด้วยความเจ็บปวด สงสัยว่าป่านนี้ก้นผมคงฉีกขาดเป็นแน่เพราะหลายอย่างเหลือเกินที่สารพัดจะยัดเข้ามา

“อื้ม..นุ่ม แน่น ตอดดี”คำบรรยายน่าอายกับเสียงเนื้อสากดั่งกระดาษทรายครูดกับเนื้อนุ่มๆในร่างกายผม ผมเองยังรับรู้ได้จากการกระแทกเข้าออกที่แสนจะฝืดเคืองในตอนแรก ตอนนี้ผมหมดแรงแม้แต่จะกอด ผมทิ้งน้ำหนักลงบนแขนข้างหนึ่งที่รองรับผมอยู่ด้านหลัง ไม่รู้จะสุขหรือจะเสียใจกับสิ่งที่ผมทำให้มันเกิดขึ้น

“ผมรักคุณยาหมี รักมากผมแคร์คุณคนเดียวนะ”ประโยคนี้ในพจนานุกรมของผมอาจเป็นชื่อผมแต่ในพจนานุกรมของเค้ามันคือชื่อใคร..แอนนิต้า หรือใครคนอื่นที่ผมไม่รู้จัก..




      ผมอุ้มยาหยีด้วยสองมือไม่ได้รู้สึกว่าหนัก หลังจากเราทำกันเสร็จยาหยีก็สลบไปผมทำรุนแรงไปหรือเปล่า?ผมเก็บคำถามนั่นเอาไว้ตอบกับตัวเองก่อนจะมานั่งครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องที่ยาหยีถามตอนกลางวัน

       แอนนิต้า...สาวสวยจากแดนผู้ดี หนึ่งในบรรดาสาวๆที่ผมคบด้วยตอนอยู่ลอนดอนแต่แตกต่างตรงที่เธอพิเศษกว่าคนอื่นไม่ได้พิเศษว่าผมรักหรือชอบเธอ ผมแค่รู้สึกผู้พันอาจเป็นเพราะว่าเธอเหมือนกับคนที่ผมรักผมเลยคบเธอนานกว่าคนอื่นจนทำให้เธอหลงคิดไปเองว่าผมจะรักเธอ..เธอจึงกุข่าวขึ้นมาว่าผมขอหมั้นเธอทั้งๆที่ผมไม่รู้เรื่องผมเองก็ไม่กล้าปฏิเสธเพราะรู้สึกสงสารเธออีกนัยหนึ่งคือผมรู้สึกเหมือนเธอเหมือนน้องสาวเธอเป็นสาวคนหนึ่งที่ผมไม่เคยคิดอยากจะมีอะไรด้วยแต่เพราะความสงสารนี่แหละที่นำความเจ็บปวดมาให้ผม

        หลังจากที่ผมทำเรื่องย้ายกลับมาเมืองไทยแอนนิต้าที่รู้เรื่องเพราะจากัวร์ไปบอกทั้งๆที่ผมสั่งห้ามแล้วก็มาร้องห่มร้องไห้ไม่ให้ผมไป ผมไม่ฟังเธอขู่ฆ่าตัวตายผมเป็นสุภาพบุรุษหรือเปล่าผมไม่รู้แต่ที่ผมต้องรีบกลับเมืองไทยเพราะคนที่ผมรักกำลังรอผมอยู่


        โอกาสที่ผมจะได้กลับไปหาหัวใจของผม ผมผิดหรอที่อยากจะฉวยโอกาสนี่กลับไปเอาหัวใจตัวเองคืน แต่แล้วผมก็ทำพลาดเพียงคืนเดียวที่ผมเหยียบแผ่นดินบ้านเกิดหัวใจที่เคยแช่มชื้นก็ต้องเหี่ยวเฉาเพราะโทรศัพท์สายตรงจากลอนดอนบอกว่าแอนนิต้าถูกส่งเข้า ICU เพราะกินยาเกินขนาดผมรู้โดยทันทีว่าต้นเหตุเป็นเพราะผมแต่ผมกลับไปไม่ได้หัวใจผมอยู่ที่นี่ โชคดีที่พ่อกับแม่เข้าใจท่านจึงจัดการเรื่องทางนั้นให้แต่ทว่าตรบาปมันก็เหมือนรอยแผลเป็นที่ลบออกไม่ได้


ผมเชื่อในความรักของตัวเองว่าผมรักยาหยีคนเดียวมาตลอดทั้งชีวิต


พวกคุณจะเชื่อผมไหม..?


แล้วยาหยีละจะเชื่อในความรักของผมหรือเปล่า...?

[Inlover]

โอ้วววว

ยาหยีนี่ อีทงเฮ มาแต่ไกล คึคึคึ
ชิชะ จากั้ว บังอาจมาใส่ร้ายปอร์เช่
ยาหยีอย่าไปเชื่อมันนะ!!!!!!

ปอร์เช่ รัก ยาหยีมากกกกกๆนะ
(อันนี้ต้องบอกคนแต่้งให้ ปอร์เช่ แคร์หยีคนเดียว)

[PEENAT1972]

พายุเริ่มพัดกระหน่ำสะละมัง หมวยหยี 

[Phelyra]

นั่นไง...พวกขาดความอบอุ่นชอบแย่งของคนอื่นโผล่มาอีกตัวแหล่ะ

[speedboy]

มาเอาใจช่วยจากั้ว  ผมว่ามันมั่วนิ่มดี  ชอบๆ  อิอิ

จะโดนลุมมั้ยเนี่ย

 

[j4c9y]

รอน้าคร้าบบบ

ยาหยีมาซบอกพี่มา มามะ

[kun]

ยาหยีดูใจเย็นขึ้น ไม่วีนแตก
เรื่องคู่มั้นมันยังไงกันแน่เปอเช่

[ranaways]

อย่าให้เป็นเช่นนั้นเลยยยยยยยยยยยยย

[j4c9y]

สาหัสเน๊อะ

แอนนิต้า อาชญากรรมนะหนู

[Phelyra]

แอนนิต้า...เป็นผู้หญิงร้ายลึกแหง ๆ ขนาดกล้ากุข่าวขึ้นมาว่าโดนขอหมั้น น่าจะเป็นพวกชอบตีสองหน้าด้วย โดยใช้ความสงสารของปอร์เช่ให้เป็นประโยชน์ แอนนิต้ากับจากัวร์นิสัยน่าจะพอ ๆ กัน และมีความสัมพันธ์ที่เกินเลยต่อกันแล้วแน่ ๆ แรงด้วยกันทั้งคู่ซะขนาดนั้น เค้าเดาอ่ะ

อยากให้ ยาหยี เชื่อใจรีบเคลียร์ตัวเองให้เรียบร้อยโดยเร็วค่ะ ปอร์เช่

[kun]

เอาแล้วล่ะซิ
ตัวร้ายแบบสร้างภาพเริ่มจะออกโรงเต็มตัวแล้วล่ะซิ

ยาหยี สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[jubdong]

****************************

บทที่ 13 20%


****************************

ผมนั่งมองคนที่หลับไปข้างๆผมคนอื่นเริ่มทยอยเข้ามาเอาของเพื่อจะไปอาบน้ำ ผมมองคนข้างๆผมรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงแต่ทำอะไรกับมันไม่ได้ ผมพอเดาออกว่าจากัวร์พูดอะไรกับยาหยีบ้างแต่มันยากที่ผมจะอธิบายให้ยาหยีเข้าใจถึงผมพูดตอนนี้แล้ววันที่แอนนิต้าจะมาหาผมที่นี่ละ ความสนิทสนมของผมกับแอนนิต้าแม้ผมจะไม่คิดอะไรแต่ยาหยีละคงจะคิดเยอะเสียด้วย ผมมองหน้าจอโทรศัพท์ที่ตั้งสั่นเอาไว้เบอร์เดิมๆที่เพียรพยายามโทรเข้ามา ผมไม่คิดจะรับเลยด้วยซ้ำแต่วันนี้อะไรดลใจให้ผมรับนะ

-Hello!Porsche~I miss you Why does not the phone-ภาษอังกฤษเชิงต่อว่าแว้ดขึ้นมาทันที ให้ตายสิทำไมมันไม่ฟังลื่นหูเหมือนยาหยีนะ

“ah..sorry Anita”

-That’s all right. I travel to Thailand next Mon I’m very happy!-แอนนิต้าจะมาไทยจันทร์หน้า นรกแตกก!ผมไม่อยากถามว่าเธอจะมาทำไมเพราะพอเดาเอาแต่สภาพผมตอนยาหยีเจอกับแอนนิต้านี่สิที่ผมเดาไม่ออกเหลือเวลาอีก 8 วันที่ผมจะทำให้ยาหยีมั่นใจ ผมจะต้องสร้างความรักของเราให้มั่นคงเพื่อเป็นเกราะกำบังจากเหล่านางมารร้าย ผมวางสายลงทันทีแทบจะไม่บอกลาหันมามองคนที่นอนอยู่ข้างหลัง สวรรค์ประทานยาหยีนั่งตากลมแป๋วฟังผมคุยโทรศัพท์ตอนนี้คนในห้องแทบไม่เหลือโทรศัพท์ผมเสียงดังซะด้วยผมไม่มั่นใจเท่าไหร่ว่ายาหยีจะได้ยินสิ่งที่ผมคุยกับแอนนิต้าหรือเปล่า


“เอ่อ..ยาหยีตื่นแล้วหรอครับ”ผมถามยาหยีลุกขึ้นยืนตลบผ้าห่มเกือบโดนหน้าผม ผมรู้สึกว่ายาหยีร้องไห้ครับแต่เค้ารีบปาดน้ำตาทิ้งทันทีแล้วกลับมายิ้มหวานให้ผม ผมเจ็บปวดเหลือเกินกับรอยยิ้มจอมปลอมนั่นแต่ทำยังไงได้ละในเมื่อผมเป็นคนทำให้ยาหยีต้องเป็นอย่างนี้ผมสังเกตได้เลยว่าหลังจากที่ยาหยีเจอจากัวร์เค้าดูจะไม่ยิ้มไม่ค่อยหัวเราะหรือทำตัวง๊องแง๊งเหมือนเด็กๆใส่ผมเลย ยาหยีเป็นอะไร?


“ช่วงนี้คุณเป็นอะไรหรือเปล่าทำไมชอบยิ้มแบบนี้จังแล้วก็ไม่เป็นตัวของตัวเองเวลาอยู่กับผม”ผมพูดพร้อมกับดึงยาหยีลงมานั่งตัก รอยยิ้มบนดวงหน้าหวานหายไปทันทีมีแต่ความเรียบเฉย


“เจ็บ..ทรมานด้วย”ยาหยีลุกขึ้นผลักผมกระเด็นรู้สึกเหมือนมีน้ำตาหมดลงบนมือผมด้วย แล้วเค้าก็เดินออกไปผมวิ่งตามยาหยีไปทันทีอยากจะรู้ว่าเป็นอะไรเป็นตรงไหนผมจะได้ดูให้ถูก


“ยาหยีเจ็บตรงไหนใครทำอะไรบอกผมสิครับ”ผมมองหน้ายาหยีที่เต็มไปด้วยน้ำตาคงจะเจ็บมากสิถีงร้องไห้หนักขนาดนี้ผมมองยาหยีแล้วดึงเข้าไปกอด


“โอ๋..อย่าร้องไห้นะเด็กดี”ผมโอ๋ยาหยีหยุดร้องครับแต่สะอื้นเบาๆแล้วผมก็พายาหยีไปอาบน้ำหลังจากอาบน้ำผมก็ออกมากินข้าวก่อนเพราะยาหยีมีเรื่องจะคุยกับปอยผมเลยไม่อยากกวนสาวๆ (?) เค้าคุยกันแต่พอสักพักยาหยีก็เดินมาตาบวมเลยครับเหมือนคนร้องไห้มาหนักๆ


“เป็นอะไรครับตาบวมฉึ่งเลย”


“เปล่ากินข้าวเถอะถามมากจริง”ยาหยีบอกผมเลยไม่อยากเซ้าซี้ ผมเดินไปเอาข้าวมาให้ยาหยีแต่เค้าไม่อยากกินของหวานแล้วมายัดเหยียดให้ผม


“เอ้ากินแทนหน่อยสินะนะๆ”เด็กน้อยมานั่งทำตาปริบจับช้อนขึ้นมาแตะๆที่ปากผมแต่ทว่าสายตากับมองจิกๆไปทางเอม ผมเลยเข้าใจทันที


“ถ้ากินแล้วจะได้อะไรเป็นของตอบแทน”


“อืมม..เอาอะไรดีน้าาา~”เด็กน้อยยาหยีอมลมเข้าแก้มเอียงคอมองผมตาแป๋วพร้อมกับถ้านึกผมอยากจะถ่ายรูปเก็บไว้จังฮ่าๆๆเมียผมน่ารักจริงๆแต่ผมรู้แล้วละว่าต้องมีคนถ่ายเอาไว้


“อ๊ะ!นึกออกแล้ว”เด็กน้อยยื่นหน้ามาใกล้ๆผมแล้วจูบแรงๆที่แก้มผมน่าร๊ากกกเมียกูน่ารักมาก


“รางวัลแบบนี้ปอร์เช่จะกินให้หมดเลยครับ”ว่าแล้วผมก็จับมือเล็กๆที่ถือช้อนอยู่ใส่ปากผม ยาหยีแก้มแดงโดยอัตโนมัติครับน่ารักจังอยากจะกระชากเข้ามากอดจูบซะตรงนี้เลย



ผมคว้าโทรศัพท์ที่อยู่ข้างตัวปอร์เช่มาดูครับ เพราะมันหลับไปแล้วการกระทำที่เกิดขึ้นเมื่อกี้เป็นที่ฮือฮาและเจ็บใจของเอมมากแต่ใครจะรู้ว่าการะทำแบบนั้นผมเองก็เจ็บไม่แพ้กัน ตอนช่วงเย็นผมได้ยินหมดทุกอย่างนั้นแหละผมฟังออกด้วยแอนนิต้าจะมาถึงจันทร์หน้า เจ้าของที่แท้จริงกำลังจะมาแต่ผมก็ไม่อยากฟังความข้างเดียวผมเลยอยากหาข้อ พิสูจน์

ผมกดดูในไฟล์รูปภาพส่วนใหญ่เป็นรูปผมตอนหลับ ผมละดูรูปแล้วหน้าแดงเลยครับแต่ความดีใจของผมก็ต้องหยุดลงทันทีที่ไปเจอกับโฟเดอร์นึง โฟเดอร์ที่ใช้ชื่อว่า “anita” ผมกดเข้าไปดูทันทีโดยไม่ต้องคิดเท่านั้นแหละน้ำตาไหลพรากเหมือนน้ำตกรูปผู้หญิงกับผู้ชายถ่ายรูปคู่กันดูสนิทสนมไม่รู้สิมันมีรูปที่ถ่ายแบบเผลอๆด้วย ปอร์เช่ไม่เคยบอกว่าคบใครมาก่อน บอกแต่ว่ารอผมมานาน


“ปอร์เช่..ชั้น รักนายนะ”ผมก้มลงไปมองหน้าปอร์เช่ในความมืดชัดๆน้ำตาไหลพรากอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนแล้วผมก็ล้มตัวลงนอนข้างๆปอร์เช่ทำไมมันเจ็บจังเลยครับ...ทำไมผมต้องจำปอร์เช่ได้ด้วยผมอยากจะลืมเหลือเกินตอนนี้หากตื่นขึ้นมาตอนเช้าเป็นไปได้มั๊ยที่เราจะลืมคนที่เรารักที่สุดได้..ผมจะทำยังไงดีผมไม่อยากเจ็บอีกแล้ว

***************************
ปอร์เช่ซื่อบื้ออ&หลงเมียยย ฮาา

อีก80%ต่อพรุ่งนี้เจ้าค่ะ

ฝากเรื่อง กิ๊ก ผมไม่อยากเป็นด้วยเจ้าค่ะ

***************************

[j4c9y]

อีก 80% เองน้าาาาา

[yunjaejoong]

ไม่อยากให้ ยาหยีเข้าใจผิดเลยง่ะ อยากให้ยาหยีหนักแน่นไว้น่ะ

[KM]

เรื่องนี้ก็หนุก

เรื่องนู้นก็หนุก

ปล.ไปไหนมาอ่ะ

[ลู่เคอOlive♥]

ปอร์เช่รักจริงนะเนีย

สู้ๆ

ยังไงยาหยีก็รต้องรักอยู่แล้ว

[Aprilkung]

เข้ามาเชียร์ยาหยี 

ชอบชื่อเดิมมากกว่าอ่ะ เพราะทำให้อยากรู้ว่านายเอกจะร้ายอย่างไร 

[jara]

พรุ่งนี้ มาหลายพรุ่งนี้จังเลยอะ เอิ้กกกก

รออีก 80% ที่เหลือเลยคะ โฮะๆๆๆๆๆๆ

สงสารยาหยีอ๊า

[a_tapha]

อ่านทันแล้ว เย้ๆ     

[beambeam]

มาต่อเร็วๆนะครับ ตอนนี้เจ็บได้ใจมากมาย อยากรู้เหตุการณ์ต่อไปเร็วๆอ่ะ

[4559]

ยังไม่มา