ตอน หกสิบเอ็ด
"บอม!!!!!"
ผมอุทานเพราะบอมมันทำท่ากระหืดกระหอบ
"เอล่ะ เออยู่กับใคร"
"ไอ้บ๊อบมาอยู่เป็นเพื่อน พี่ แฮ่กๆๆ เอ้ย เหนื่อย มันให้ผมเอานี่มาให้พี่"
บอมหอบแต่ยื่นสมุดสีดำในมือให้ผม สมุดปกสีดำที่หน้าปกมีรอยขูดเป็นตัวอักษร A กับ Y ผมรับมาถือมือสั่น
"เอ เป็นอะไรไหม บอม พี่อยากไปหาเอ"
ผมเสียงสั่น สายตายังมองที่หน้าบอม
"สร่าง แล้วพี่ มันเมาแล้วร้องไห้ ลุงมันมามันยังไม่รู้ตัว นี่มันบอกมันจะอาบน้ำนอนแช่อ่าง ผมก็เลยโทรเรียกไอ้บ๊อบมาอยู่เป็นเพื่อน จึงออกมาหาพี่นี่ล่ะ พี่อ่านก่อนเถอะ มันบอกให้พี่อ่านให้ได้"
ผมรีบ เอาสมุดมาเปิดออกอ่าน ใจสั่นระริก
"ถึงที่รักของผม"
"ไม่ชอบ เขียนอะไรแบบนี้ ไม่เคยคิดที่จะเขียน แต่มันเป็นทางเดียวที่จะให้ตัวเองรู้ว่าเค้ารักตัวเองมากแค่ไหน รู้ไหมที่รัก เค้าไม่เคยเชื่อเรื่องรักเลย แต่ตั้งแต่เจอตัวเองเค้าก็ได้เจอและได้รับรู้ว่าการได้รักใครสักคนมันช่าง เป็นสุขเหลือเกิน ทุกอย่างมันดูสดใส เค้าอยากให้ทุกวันมันมีแต่เรา อยากให้รู้ว่าเค้ามีความสุขมากเพียงใดที่ได้รักตัวเอง แต่วันที่แม่ไปอาละวาดที่บ้านตัวเอง เค้าเสียใจมาก แต่ไม่เคยคิดที่จะยอมแพ้ บอกตามตรง เกิดมาเค้าไม่เคยรักใครเท่าตัวเอง ไม่เคยคิดว่าเค้าจะมารักผู้ชายด้วยกัน แต่เค้าก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้ รู้ไหม ยิ่งอยู่ใกล้ ยิ่งรักผูกพันธ์ ไม่อยากห่างไปไหน เค้าชอบตัวเองตั้งแต่ตอนที่เค้ายื่นหน้าไปใกล้ๆตัวเองนั่นล่ะ จำได้ไหม ไม่รู้เหมือนกัน ผู้ชายอะไรเวลาอายหน้าแดง น่ารัก ตอนแรกอยากแกล้งเฉยๆ แต่ยิ่งแกล้งยิ่งชอบ เวลาตัวเองงอนแล้วน่ารัก น่าทะนุถนอม เค้าเผลอใจไปตอนไหนไม่รู้พอรู้สึกตัวก็ขาดตัวเองไม่ได้แล้ว รู้ไหมตอนที่ตัวเองตีเค้าน่ะ เค้าไม่เคยโกรธเลย เจ็บ แต่เค้าก็ทำกับตัวเองไม่ดี ตัวเองไม่โกรธเค้าใช่ไหม
วันที่เค้ารัก ตัวเองมากที่สุดคือวันสิ้นปี ยังจำได้ดี เห็นแววตาตัวเองแล้ว มั่นใจขึ้นมาว่าตัวเองก็รักเค้าเหมือนกัน แม้ตัวเองจะไม่พูดมันออกมา รู้ไหมที่รัก ทุกวินาทีที่เค้าอยู่กับตัวเอง ทุกลมหายใจมันคือความสุข เค้ามีความสุขที่สุดที่มีตัวเอง ที่ได้รักตัวเอง ชีวิตเค้ามีค่าขึ้นมาที่มีตัวเองเข้ามาในชีวิต
จำได้ไหมตอนที่เราไป เกาะเสม็ดกัน เค้ารักตัวเองที่สุดที่ตัวเองยอมอาบน้ำกับเค้า แล้วตัวเองก็มีอะไรกับเค้าด้วยความเต็มใจ รู้ไว้นะคนดี เค้ารักตัวเองมาก ไม่เคยรักใครเท่าตัวเองมาก่อน รักมากหมดหัวใจ"
ผมหยุดอ่าน ถอนหายใจ น้ำตามันคลอออกมาแล้ว ในใจมันหวั่นไหวเหลือเกิน ผมรับรู้ใจเอไม่ได้ครึ่งกับที่มันรู้สึกเลย ผมทำอะไรลงไปเพราะอะไร ผมเจ็บปวดแต่ใช่ว่าเอมันจะไม่เจ็บ ผมเห็นแก่ตัว ผมทำร้ายคนที่ผมรักและรักผมสุดหัวใจได้อย่างไร
"วันที่เจ็บปวด ที่สุดคือวันที่รู้ว่าเราจับให้แยกจากกัน เค้าเกลียดแม่ แม่ไม่เข้าใจ ทั้งที่บอกแล้วว่ารักแล้วมันเปลี่ยนไม่ได้ เค้าไม่ได้วิปริต เค้าไม่ผิดที่จะรักใครสักคนแม้คนๆนั้นจะเป็นผู้ชาย เค้าเกลียดแม่
ใจ จะขาด รู้ไหมเค้าอยากจะประชดแม่ให้มากกว่านี้ แต่ทำไม่ได้ เพราะใครน่ะเหรอ เพราะตัวเอง เพราะตัวเองคนเดียวที่ยึดเค้าไว้ได้ แต่เค้าก็ขอโทษที่ทำอะไรไปโดยไม่ทันคิด ทำให้ตัวเองเสียใจ รู้ไหมวันที่เค้าเห็นสภาพตัวเอง เค้าใจจะขาด ตัวเองคงเสียใจมาก เค้าขอโทษน้า"
ผมหยุดอ่านพยายารวบรวมพละกำลัง สูดลมหายใจเข้าเรียกสติคืนมา น้ำตาไหลออกมาแล้ว เอ เอของฉัน เจ็บปวดมากสินะคนดี ฉันขอโทษ ผมน้ำตาไหลออกมาพยายามเม้มปากไม่ให้สะอื้นออกมา มันยอกในใจ มันแปลบเข้าไปถึงขั้วหัวใจ บอมยืมมองอยู่
"ยิ่งรู้ว่าแม่ไปทำร้ายตัว เองถึงบ้าน เค้าอยากจะหนีออกจากบ้านไปให้ไกล แต่เพราะตัวเอง เค้าคิดถึงหน้าของตัวเอง ที่บอกให้เค้าอดทน แต่รู้ไหมที่รัก เค้าอดทนนะ แต่มันทรมานเหลือเกิน เค้าอยากจะกอดตัวเอง อยากจะกอดให้หายคิดถึง แต่แม่ก็ใจร้ายขังเขาไว้ในห้อง รู้ไหมเค้าทำลายข้าวของพังหมดทั้งห้องเลย ตัวเองรู้อย่าโกรธเค้าน้า เค้าไม่ได้ตั้งใจแต่คุมตัวเองไม่อยู่
เค้า ขอโทษน้า ที่ไม่โทรหาตัวเอง เงียบไปนาน รู้ไหมถ้าได้ยินเสียงตัวเองเค้าคงเป็นบ้าไปแล้ว โง่เสียจริง เค้าคิดผิดคิดว่าถ้าอยู่เงียบๆ จะอดทนได้มากกว่าได้ยินเสียงตัวเอง แต่เค้าก็ทนไม่ไหว พอแม่ยึดโทรศัพท์ไป รู้ไหมเค้าทำอะไรกับตัวเองบ้าง เค้ากินเหล้า สูบบุหรี่ กินทุกวัน ไม่อาบน้ำ ไม่กินข้าว ตัวเองอย่าโกรธเค้าน้า เค้าคิดไม่ออกจริงๆว่าต้องทำยังไง อยากให้แม่รู้ว่าที่แม่บังคับ มันทำให้เค้าเสียใจ ไม่มีอะไรดีขึ้น คิดแค่ว่าเผื่อแม่จะใจอ่อนขึ้นมาบ้าง แต่ก็ไม่เลย แม่ไม่เคยเข้าใจเค้าเลย แม่เข้าใจแต่ความต้องการของตัวเอง ตั้งแต่เค้ารู้จักกับตัวเอง เค้าดีขึ้น เค้ารู้สึกได้ เรียนก็ดีขึ้น เพราะรู้ว่ามีตัวเองเป็นกำลังใจ จุดหมายที่ตั้งไว้มันดูมีหวัง แต่ตอนนี้เค้าไม่อยากได้อะไรแล้ว อยากมีตัวเอง อยากอยู่กับตัวเองแค่นั้นพอ
ที่เชียงใหม่เค้าไม่ได้ อยากมาเลย ลุงใหญ่ดีกับเค้ามาก ป้าเองก็ดี แต่เค้าไม่ดีเอง ไม่ฟังใคร ลุงใหญ่บอกจะช่วยคุยกับแม่ให้ แต่พอแม่รู้ก็มาอาละวาด เค้าเสียใจมาก จึงไปกินเหล้า ตัวเอง เค้าไม่ได้มีอะไรกับอีนั่นจริงๆนะ ไม่เคยคุยกันเกินสามคำต่อวัน ไม่คิดเลยว่าความมักง่ายของเค้าเองจะทำให้ตัวเองเข้าใจเค้าผิด เค้าขอโทษ ขอโทษจากใจ จริงอย่างที่พี่พลว่า เค้ามักง่าย ไม่รู้จักพอ ทั้งที่มีรักอยู่ในใจแต่ก็ยังไปเมาไม่รู้เรื่องให้ใครต่อใครเข้ามาทำลาย ชีวิต
ที่รัก รู้ไว้นะว่าเค้ารักตัวเองคนเดียว ต่อให้ตายอีกสักกี่ครั้ง ก็จะระลึกเสมอว่ารักตัวเองมากเพียงใด ตัวเองคือแสงนำทางใจ ตัวเองคือรักที่เค้าเกิดมาเพื่อจะเจอแต่เค้า ทำตัวไม่ดีเอง เค้าเสียใจ เค้าเสียใจเหลือเกิน เพราะเค้าคนเดียวเรื่องมันถึงเป็นแบบนี้ เพราะเค้าคนเดียว"
น้ำตาผม หยดลงบนแผ่นกระดาษ ความสงสารแล่นเข้าจับใจ เอ ฉันรู้ว่าเธอเจ็บปวดเพียงใด รู้แล้ว อยากไปหาเหลือเกิน มือที่จับสมุดอยู่ไร้เรี่ยวแรง สมุดร่วงลงจากมือ ใจสลายหลุดลอยไป ผมอยากจะตบหน้าตัวเองให้สาสมกับความโง่ ทิฐิมานะโง่เง่าของตัวเอง นี่ผมทำอะไรลงไป ผมทำลายหัวใจตัวเองยังไม่พอ แต่ผมทำร้ายเออย่างจงใจเพราะความหูหนวกตาบอด ให้ความเสียใจของตัวเองบดบัง ไม่คิดย้อนกลับว่าเอเองมันก็เสียใจ
"พี่ โอเคไหมครับ"
ผม สะอื้นออกมาจนได้ บอมหยิบสมุดขึ้นมาให้ผม ผมคิดเองฝ่ายเดียวว่าตัวเองเจ็บปวดรวดร้าว แต่ลืมนึกไปว่าเอมันก็มีหัวใจ นี่มันทรมานมากกว่าผมหลายร้อยเท่านัก เอ ฉันขอโทษ ผมหยิบสุมดขึ้นมาเปิดอ่านต่อ ตัวหนังสือที่ดูรางเลือนไปเพราะมีคราบหยดน้ำตาเปื้อนหมึก อ่านได้บ้างไม่ได้บ้าง
"เวลาเค้าหลับตาเค้าคิดถึงแต่ตัวเอง นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เค้าอยากมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ เวลาที่เรามีความสุขด้วยกัน เค้าจำมันได้ดี จำได้ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเอง เค้ามีความสุข แต่ตอนนี้เค้าเสียใจมาก เค้าปวดร้าวใจที่สุด ไม่อยากมีชีวิตต่อไปแล้ว รู้ไหมสายตาตัวเองเมื่อวาน มันทำร้ายจิตใจเค้า ตัวเองเหมือนสงสัยในตัวเค้า เค้าขอโทษเค้าไม่ได้ว่าตัวเอง แต่มันทำให้เค้าหมดหวัง หมดแล้วทุกอย่าง ถ้าไม่มีตัวเองเค้าจะอยู่ยังไง เค้าจะอยู่ไปทำไม ถ้าตัวเองไม่รักเค้าแล้ว เค้าจะมีลมหายใจต่อไปทำไม"
ผม สะอื้นหนัก เอาสมุดขึ้นซบหน้า ปวดร้าวเหมือนใจจะขาด
"พี่ ไหวมั้ย"
บอ มเข้ามาเขย่าตัว แม่เดินออกมาดูเพราะเสียงสะอื้นผมดังขึ้นกว่าเดิม
"เป็น อะไรไปโย โย"
แม่เรียก เขย่าตัว ผมมีสติทุกอย่าง ผมพยายามประคองตัวแล้ว ผมทำได้แค่นี้จริงๆ ผมบังคับร่างกายและจิตใจให้มันดีกว่านี้ไปไม่ได้แล้ว ผมเอามือปาดน้ำตาออก แล้วพยายามอ่านต่อ อาจารย์ปริศนากับลุงใหญ่เดินออกมา
"มีอะไรกัน หนู"
"อ่านสมุดนี่แล้วก็เป็นแบบนี้เลยค่ะ" แม่พูดเสียงสั่น
"ไหน เอามาดูหน่อย" ลุงใหญ่หยิบสมุดจากมือแม่ไป
"ใครอยู่กับตาเอล่ะพ่อ หนุ่ม"
ลุงใหญ่หันไปถามบอมที่มองอยู่เหรอหราทำตัวไม่ถูก
"เอ่อ มีเพื่อนมาอยู่กับมันอีกคนครับ น้องโอก็อยู่"
"ไหนมันเขียนอะไรมา"
ลุง ใหญ่กวาดสายตาอ่านอย่างรวดเร็ว
"ตายแล้ว"
ลุงใหญ่อุทานออกมา สมุดร่วงลงจากพื้น
"รีบกลับ ยัยปริศนา ตาเอแย่แล้ว"
"มีอะไร คะ คุรพี่ มีอะไร"
อาจารย์ปริศนาร้องไห้ออกมาทั้งที่ยังไม่รู้เรื่อง ผมมีสติคว้าเอาสมุดที่กองอยู่ที่พื้นมาอ่านท่อนสุดท้าย
"ที่รักของ ผม ถ้าชาติหน้ามีจริงเค้าขอเกิดมาเพื่อรักตัวเองคนเดียว ชาตินี้เค้าเป็นคนไม่ดี ไม่มีวาสนาที่จะได้อยู่กับตัวเอง เค้าไม่อยากทำแบบนี้เลย แต่เค้าปวดใจเหลือเกิน ไม่มีตัวเองเค้าจะอยู่ยังไง ไม่มีตัวเองลมหายใจนี้มันก็ไม่มีความหมาย เค้ารักตัวเองมากนะ ลาก่อนที่รัก"
"เอ!!!!!!!!!!"
ผม กรีดร้องออกมาเสียงดัง น้ำตาไหลพังทลายออกมา แม่กอดผมไว้
"อะไรลูก มีอะไร" แม่เสียงสั่น คว้าสมุดมาจากมือผมกวาดสายตาอ่านอย่างรวดเร็ว
"คุณ พระคุณเจ้า"
แม่หน้าซีดทิ้งสมุดลงจากมือ มือสั่นตัวสั่น ผมลุกขึ้นทันที
"จะไปหาเอ แม่ จะไปหาเอ"
ผมร้องเหมือนคนบ้า สติหลุดไปแล้ว
"อะไรกัน มีอะไร พี่ใหญ่คะ อะไร"
อาจารย์ ปริศนากรี๊ดเสียงดังเขย่าแขนลุงใหญ่
"รีบกลับ ตาเอมันคิดสั้น"
"กรี๊ด ดดดดดดดดดดดด"
"พี่ปริศนา!!!!!!!!!!!"
อาจารย์ปริศนาเป็นลม ล้มพับไปแล้ว แม่ผละจากผมไปประคองไว้ ผมคว้าบอมที่ยืนงงอยู่มากอด เสียงโทรศัพท์มันดังขึ้น บอมล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง
"ว่า ไงมึง"
"หา!!!!!!!!"
"มีอะไรพ่อหนุ่ม มีอะไร" เสียงลุงใหญ่ตะคอกถามเพราะบอมมันยืนนิ่งตาค้างอยู่
"มีอะไรบอม เอเป็นอะไร บอม"
ผมยังเขย่าตัวบอมกรีดร้องอยู่ ลุงใหญ่คว้าโทรศัพท์มาจากมือมัน
"ว่าไงพ่อหนุ่ม นี่ลุงใหญ่นะ อะไรนะ!!!! พามันไปโรงบาลตอนนี้เลย ตั้งสติพ่อหนุ่ม เดี๋ยวลุงไป"
ผม มองหน้าลุงใหญ่อย่างต้องการคำตอบ ลุงใหญ่สีหน้าไม่ดีเลย มองอาจารยืปริศนาที่เป็นลมพับอยู่แล้วหันมามองผม
"ไปโรงบาลกันหนู ไอ้เอ มันคิดสั้น"
ผมหูอื้อตาลาย คนที่มีแต่ร่างไม่มีหัวใจมันเป็นแบบนี้นี่เอง หัวใจผมหลุดลอยหายไปแล้ว หายไปไกลแสนไกล อย่าเป็นอะไรไปนะเอ อย่าเพิ่งเป็นอะไรไป รอฉันหน่อย ฉันยังไม่ได้บอกเธอเลยว่าฉันรักเธอมากแค่ไหน ฉันยังไม่ได้บอกเธอเลยว่าฉันอยู่ไม่ได้เหมือนกันถ้าไม่มีเธอ ถ้าเธอเป็นอะไรไป ฉันจะไม่ยอมให้อภัยตัวเองเลย เอ อย่าเป็นอะไรไปนะ ฉันขอร้อง
เขียนโดย eiky
โพลล์
หัวข้อ: Boy's Story ให้รักนำทางใจ ( พิเศษ ) ๒๔ มกราคม ๒๕๕๕ หน้า ๓๔ (อ่าน 312353 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก