นิยายจะเป็นยังไง อย่าเพิ่งเกลียดคนเขียนนะคร้าบบ
ความเจ็บปวด อย่างน้อยมันก็ทำให้เราได้รู้ว่า เรายังมีชีวิตอยู่ ยังมีลมหายใจ ไม่ดีหรือ อิอิ
ตอน ห้าสิบสาม
นี่ผมกำลังฝันไปใช่ไหม ฝันที่โหดร้าย ไม่จริงหรอก เอไม่มีทางทำแบบนั้นกับผม เอรักผม ผมรักเอ เรารักกันมากมันเป็นไปไม่ได้ ฝันร้ายผมฝันร้าย ตื่นเสียที ตื่นจากฝันนี้เสียที
แต่ความรู้สึก เหล่านี้ทำไมมันเจ็บเหมือนจริงเสียเหลือเกิน ความรู้สึกชาไปทั่วทั้งร่าง พอหยิกแขนตัวเองก็รู้สึกเจ็บ มันเป็นเรื่องจริงหรือ เอนอกใจผมจริงๆหรือ เอมีคนใหม่เป็นผู้หญิง คนที่มันคบได้โดยไม่มีอุปสรรคใด ผู้หญิง!!! ทีอาจารย์ปริศนาวาดหวังไว้ ไม่มีใครมองว่า วิปริต!!! ผมยกมือขึ้นตบที่หน้าตัวเอง มันชาไม่รู้สึกเจ็บบ๊อบยังกอดตัวผมไว้เสียงมันร้องไห้ยังดังอยู่ข้างหลัง
"โย!!!!!!!!! พอแล้ว พอแล้ว"
เสียงพลร้องห้าม
"พี่ พอแล้ว อย่าทำแบบนี้เลย"
บ๊อบร้องไห้ดังกว่าเดิม
"เอ!!!!!!!!! ไม่จริง!!!!!!!!!! เอ"
ผมกรีดร้องออกมาเสียงดัง ยิ่งตบหน้าตัวเองยิ่งรู้สึกชา อยากพิสูจน์ว่าผมกำลังฝันไปอยู่ในภวังค์ของความมืด มันไม่จริงใช่ไหม ผมไม่เชื่อ ผมไม่ยอมหยุดตบหน้าตัวเอง พลรีบจอดรถข้างทาง
"โย ฉันขอล่ะ อย่าทำแบบนี้ ฉันขอร้อง"
พลอ้อนวอนกอดแขนผมไว้อีกคน ผมดิ้นเหมือนคนบ้าที่กำลังโดนหมอจับฉีดยา ทั้งบ๊อบกับพลช่วยกันจับ ผมกรีดร้องออกมาจนเสียงแหบแห้ง นี่ผมเป็นบ้าไปแล้ว ผมสะอื้นหนักกว่าเดิม ทั้งสองคนก็คอยอ้อนวอนไม่ให้ผมทำร้ายตัวเอง ผมยอมสงบลง เพราะเหนื่อยล้า ใจไม่มีเรี่ยวแรง หายใจอ่อนเหมือนจะขาดใจ พลขับรถต่อไปเมื่อเห็นผมสงบลง บ๊อบยังไม่ปล่อยผม
"ทำไมแก มันเกิดอะไรขึ้น"
ผมถามล่องลอยสาย ตาเอ่อท่วมด้วยน้ำตา มองฝ่าความมืดข้างทางไปอย่างไร้จุดหมาย ไม่เคยคิดระแวงในตัวเอเลย ไม่เคยคิดว่าเอจะทำร้ายน้ำใจผมด้วยวิธีการนอกใจมีผู้หญิง!!!!อื่น ผมรักมันได้แค่ใจสินะ ความจริงแล้วมันก็ย่อมเป็นไปตามธรรมชาติของมัน ผมหวังว่ามันจะรักผมอย่างที่ผมรัก นี่สินะ มันเคยบอกไว้ ว่าถ้าวันไหนที่ผมเผลอใจกับมัน แล้วจะรู้สึก ตอนนี้ผมรับรู้แล้ว ว่าความเจ็บปวดมันเป็นยังไง รู้สึกเจ็บเข้าไปถึงจิตวิญญาณ ผมโดนตรารักที่ตอกตรึงไว้ในเหวมืด เหน็บหนาวเจ็บปวดรวดร้าวเหลือเกิน ผมสะอื้นออกมา บ๊อบยังกอดผมไว้ ผ้าเช็ดหน้าร่วงหล่นหายไป มีเพียงมืออีกข้างที่คอยบีบปากผมอยู่ ผมพยายามจะเม้มปากเข้าหากัน แต่ก็โดนมันบีบเอาไว้ พลรีบจอดรถเมื่อถึงที่พัก ทั้งสองคนพยุงร่างของผมออกจากรถไปยังห้องอย่างยากลำบาก เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นพลเป็นคนกดรับสาย มันมองหน้าผมก่อนจะกดรับ หน้าตาผมคงดูไม่ได้เลยในตอนนี้
"เอ พอใจหรือยัง รู้ไหมว่าโยเขาเป็นยังไง"
เสียงพลตวาดดังลั่น ผมหยุดสะอื้น พยายามจะแย่งโทรศัพท์มาจากมือพล เอ ผมอยากได้ยินเสียงของเอ ผมมาที่นี่เพื่อที่จะได้กอดมัน สูดลมหายใจอุ่นนั้น ได้ยินเสียงที่ทุ้มอ่อนโยนนั้น ใบหน้าที่ผมรักจนหมดใจ เอ แค่ได้ยินเสียงแม้เพียงวินาทีเดียว เอของผม พลห้ามไว้ บ๊อบเองก็กอดผมให้นั่งทับมันที่เตียงผมพยายามดิ้นแต่อ่อนแรงเหลือเกิน
"เมาเหรอเอ ไม่แก้ตัวง่ายไปหน่อยเหรอ เธอรู้ไหมแค่เธอโทรหามัน มันก็มีความสุขแล้ว แค่เสียงที่โกหกตอแหลของเธอมันก็หล่อเลี้ยงชีวิตมันให้แบกลากร่างมันมาที่ นี่ เพื่อที่จะเจอคนทรยศอย่างเธอ มันทนทุกอย่างเพื่อที่จะฝ่าฟันอุปสรรคเพื่อเธอ แล้วนี่อะไร ห๊า อะไร!!!!! เธอเอาสันดานผู้ชายมักง่ายมาจากไหน เธอรู้ไว้ด้วยตอนนี้โยมันเหมือนตายทั้งเป็น เธอสะใจหรือยัง พอใจหรือยัง"
พลกดสายทิ้งไป เหมือนเอามีดตัดขั้วหัวใจผม ทรุดตัวลงกับพื้นแม้บ๊อบมันจะพยายามดึงเอาไว้ ผมสะอื้นร้าวรานใจสลาย ผมเคยเชื่อว่าหากแม้นมีความรักที่มั่นคงต่อกันก็ย่อมมีแสงแห่งหวัง แล้วนี่แสงนั้นมันหายไปไหน มันอันตรธานไปไหน ส่องแสงสาดมาที เปล่งประกายมาโปรดสัตว์น้อยที่กำลังจะสิ้นลมอย่างผมที ผมหายใจไม่ออก ผมพยายามยกมือขึ้นทุบหน้าอกอีกครั้ง แต่อ่อนแรงเหลือเกิน หมดแรงแม้แต่จะคิดถึงใบหน้าอันเป็นที่รัก
"อย่า!!!!! โย อย่า!!!!!!!!! บ๊อบ ไปเอายาในกระเป๋าพี่ให้ที"
"เอ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! เอ!!!!!!!!!!!!!!!!!"
ผมกรีดร้องสุดเสียง ทุบหน้าอกตัวเอง แม้พลจะจับมือเอาไว้ เสียงพลกับบ๊อบร้องไห้ระงมแข่งกับเสียงกรีดร้องของผม นี่ผมเสียสติไปแล้วหรือ ปวดใจเหลือเกิน มีสิ่งใดที่ให้ผมทำได้ไหม พาผมหลุดพ้นจากห้วงเวลานี้ที มันเกินกว่าเจ็บปวด มันเกินกว่าเสียใจ ผมสิ้นแรงใจแล้ว พลเอายาเม็ดสีขาวยัดใส่ปากผมแล้วกรอกน้ำเข้าปาก ผมสำลักแต่ก็กลืนยาไปแล้ว
"ไอ้สัตว์ เลว เพื่อนชั่ว"
เสียงบ๊อบสบถดังอยู่ข้างๆหูเคล้ากับเสียงสะอื้นของมัน พลกอดผมไว้แน่นมันลูบตามหัวตามตัว ในหัวผมไม่มีอะไรแล้วว่างเปล่า มีเพียงความเจ็บปวดในใจ ผมคิดอะไรไม่ออกแต่ในใจที่สั่นไหวร้าวราน ยังสั่นระริก พายุระรอกนี้โหมซัดกระหน่ำรุนแรงเหลือเกิน คราบเลือดที่เช็ดออกไม่หมดยังเกรอะกรังอยู่ริมฝีปาก น้ำหูน้ำตาไหลเปรอะเปื้อนไม่รู้ว่าอะไรคือน้ำตาอะไรคือน้ำลาย ผมสะอื้นถี่หนักใจจะขาด เสียงสะอื้นของพลกับบ๊อบเหมือนเสียงกล่อมผมเริ่มหน้าตึงอ่อนแรง แล้วก็หลับไปไม่รู้ตัว
แม้หากผมมีลมหายใจเพื่ออยู่รอคนที่ผมรัก ทำไมทุกทีที่หายใจมันจึงเจ็บแปลบปวดร้าว
แม้หากผมมีชีวิตอยู่เพื่อรอคนที่ผมรัก ทำไมทุกวินาทีมันถึงเจ็บปวดเหมือนเดินอยู่บนเศษแก้ว
แม้หากผมมีความหวังเพื่อรอคนที่ผมรัก ทำไมแสงแห่งหวังมันช่างรางเลือนไกลแสนไกล
แม้หากว่าผมมีรักเป็นแรงแห่งใจ ทำไมตอนนี้ผมถึงอ่อนแรงแม้จะเดินยังไม่ไหว
ผมตื่นมาเพราะแสงแดดแยงตา ลืมตาขึ้นน้ำตาก็ไหลออกมา ลมหายใจแรกที่สูดเข้าไปตอนรู้สึกตัวมันเสียดแทงเข้าไปที่ใจ ผมมองเพดานห้องที่ทาสีสดใส แต่ทำไมในใจผมมันช่างดำมืดมน ผมฝันไปใช่ไหม ความฝันที่สดใหม่เหมือนมันเพิ่งเกิดขึ้น มันช่างน่ากลัวเสียเหลือเกิน ใบหน้าแรกที่ผมเจอคือพล ไม่ใช่เอ ผมมาที่นี่เพื่อที่จะเจอเอ ยอดดวงใจของผม ไม่ใช่ใครอื่น ผมมาที่นี่เพื่อเติมแรงแห่งใจ เพื่อคนที่ผมรักสุดหัวใจ พลลูบหน้าผมอย่างแผ่วเบา
"กินอะไรหน่อยนะแก"
พลพูดเหมือนมันกำลังกลั้นน้ำตาไว้ ผมมองหน้ามันอย่างไร้ความหมายล่องลอยไป ม่านน้ำตามันไหลออกมาเอง รู้สึกเจ็บที่ปาก ปวดไปตามตัว นี่มันเกิดอะไรขึ้น ผมไปทำอะไรมา เหมือนไปฝ่าฟันต่อสู้กับสัตว์ร้าย อีกสองใบหน้าคือบอมกับบ๊อบที่นั่งอยู่ข้างๆ อายเด็กเหลือเกินทำตัวน่ารังเกียจให้เด็กๆเห็น หน้าตามันทั้งสองคนเศร้าสร้อยยิ่งนัก
"ทำใจเถอะนะแก ฉันเข้าใจ ฉันเองยังรู้สึกเจ็บขนาดนี้เลย แล้วคนที่รักมันมากอย่างแก ไม่แปลกหรอกที่จะเสียใจ ทำใจนะแก"
ผมไม่รู้ว่าพลมันต้องการให้ผมเสียใจให้พอ หรือมันต้องการเตือนสติให้ผมรู้ว่า เอมีคนอื่นแล้ว หรือสิ่งที่ผมพยายามปลอบใจตัวเอง หลอกตัวเองว่าเหตุการณ์ที่ผ่านมามันไม่ใช่ฝัน แต่มันคือเรื่องจริง เรื่องที่ผมเป็นผู้ชายที่รักผู้ชายด้วยกันอย่างมัน และความจริงที่มันไม่มีทางที่จะมีรักจริงให้ผม นอกจากเด็กผู้หญิงคนนั้น!!!!! ผมเม้มปากได้ไม่เต็มที่นักเพราะรู้สึกเจ็บ น้ำตาไหลออกมา
"เอ ไม่รักฉัน....แล้ว แก เอ....หมดรัก....ฉันแล้ว"
ผมสะอื้นรำพรรณ พูดออกมาไม่เป็นคำ
"ไม่พี่โย เอมันรักพี่ มันไม่ได้ตั้งใจ มันเมา มันไม่ได้ทำอะไรเกินเลย พี่อย่าเข้าใจมันผิดนะพี่"
บอมพูดออกมาน้ำตาไหล จับแขนผมเขย่า
"สัตว์ เมาเชี่ยอะไร ไอ้คนไม่รับผิดชอบ เห็นพี่เขาเป็นอะไร ทำแบบนี้กับคนที่รักมันมากอย่างนี้ได้ยังไง สัตว์"
"พี่ไม่รู้หรอกว่าทำอะไรกันแค่ไหน แต่สิ่งที่เห็นเมื่อวาน บอมช่วยไปบอกเพื่อนบอมด้วยนะว่าไม่ใช่มันคนเดียวที่เจ็บ จะด้วยเมาหรือประชดใคร อันนั้นพี่ไม่รู้ แต่รู้คือเพื่อนพี่ ตอนนี้ เธอก็เห็นว่ามันเป็นยังไง พอใจไหมที่ทำมันเป็นแบบนี้ได้"
พลกัดฟันมองบอมอย่างโกรธแค้นแล้วพูดต่อ
"สันดานเลว ไม่รู้จักพอ ถ้ากลัวว่าคบกันแล้วมันจะวิปริตผิดเพศ เข้ามาในชีวิตมันทำไม ถึงจะวิปริตผิดเพศ เห็นเราไม่ใช่คนเหรอ มันก็มีหัวใจนะ"
"พี่ ผมเสียใจ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น"
"มึงหุบปากเลยไอ้เชี่ย กูหลงคบตั้งนาน ไอ้สัตว์เลว แหมไอ้เชี่ยอ้างแม่ห้ามอย่างนั้นอย่างนี้ ที่แท้มันก็สัตว์!!! มักง่าย"
"ไอ้เชี่ยบ๊อบ มึงไปดูสภาพมันไหม ตอนนี้มันก็ไม่ต่างจากพี่โยหรอก มันยิ่งเสียใจ มึงก็รู้ไอ้เอมันไม่เคยรักใครเท่าพี่โย มันไม่มีทางทำแบบนั้นแน่ๆ อีห่านั่นชอบมันพยายามจะมีอะไรกับมัน มึงก็รู้ไอ้เอมันไม่เคยทำร้ายน้ำใจใคร"
"อ้อ ก็เลยรับอีนั่นมาเป็นเมียเหรอ สัตว์"
"ไอ้บ๊อบ"
"ถ้าจะทะเลาะกัน ออกไป!!! เห็นไหมว่าโยมันเสียใจ"
แม้สมองไม่รับฟังแต่มันประมวลผลให้เสร็จสรรพ ผมสะอื้นแรงหนักกว่าเดิม เอ เอของฉันกำลังเสียใจใช่ไหม เอ อยากจะกอดเหลือเกิน
"เอ.......อยู่ไหน"
ผมสะอื้นถามออกมา
"พักก่อนเถอะแก เดี๋ยวค่อยไปหามัน แกพักก่อน ฉันขอร้อง"
"ฉันอยากเจอ เอ แก......ฉันอยากเจอ เอ"
ผมคร่ำครวญพยายามจะลุกขึ้นจากเตียง พลจับกดลงที่เดิมผมดิ้น หมดแรงไร้เรี่ยวแรง นี่น่ะหรือคนที่สิ้นแรงแห่งใจ ผมมองไม่เห็นหนทางใดที่จะให้ผมเดินไปเลย ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะคลานไป ผมสะอื้นอยู่บนอกเพื่อนรัก สะอื้นอยู่จนหมดแรงสิ้นฤทธิ์ไป นานพอสมควรพลสั่งข้าวต้มมาให้มันป้อนให้อย่างยากลำบาก พอหยุดร้องไห้ผมก็เป็นเหมือนคนป่วยทางจิตระยะร้ายแรง เหม่อลอย ไม่พูด ไร้ชีวิตไม่มีจิตใจ มีเพียงร่างที่ปวดระบม อ้าปากกินข้าวต้มก็อ้าอย่างลำบากยากเย็น มันเจ็บที่ปากแต่ดูเหมือนมันจะชาปวดลึกกว่าที่ใจ ที่มันเต้นตุบตับเหมือนข้างในมันเป็นน้ำร้อนสุกพองเจ็บปวดเหลือประมาณ
อยากรู้ไหมว่ารู้สึกอย่างไรยอดรัก เธอยากรู้ไหมว่าฉันเจ็บปวดมากเพียงใด
เอามือมาจับตรงที่ใจเธอจะรับรู้ไหม ต่อให้ร้องตะโกนออกไปว่าเจ็บปวด
ต่อให้กรีดแขนตีอกชกตัวให้สาสม เจ็บนั้นที่ฉันได้รับเธอจะเข้าใจไหม
แม้เอามีดแทงลงกลางใจให้สิ้นลมเสีย เธอยังจะเข้าใจไหมว่าฉันเจ็บลึกลงไปเพียงใด
อยากรู้ไหมว่าฉันจะอยู่ยังไงโดยไม่มีเธอ อยากรู้ไหมฉันจะหล่อเลี้ยงจิตใจยังไงโดยปราศจากเธอ
แม้เธอหลับตาแล้วมืดมิดไร้แสงเงา นั่นล่ะคนดีหัวใจฉันในวันที่ไร้เธอ
แม้ฉันจะร้องไห้ออกมาจนเป็นเลือด เธอจะสัมผัสความร้าวรานในใจไหม
เธอจะรับรู้ไหมว่าหัวใจฉันสิ้นแรง แม้จะให้สิ้นใจไปเธอจะยังเข้าใจไหมว่าฉันเสียใจมาก..... เพียงใด
ผมไม่สบายอยู่น้า ถ้าจะด่า อิอิ อย่าเอาชุดใหญ่น้าาาา
เขียนโดย eiky
โพลล์
หัวข้อ: Boy's Story ให้รักนำทางใจ ( พิเศษ ) ๒๔ มกราคม ๒๕๕๕ หน้า ๓๔ (อ่าน 312598 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก