หัวข้อ: Boy's Story ให้รักนำทางใจ ( พิเศษ ) ๒๔ มกราคม ๒๕๕๕ หน้า ๓๔

[PEENAT1972]

เรียน คนแต่ง

          อีป้าแก่ๆ ขอเสนอ ขอตอนพิเศษ พล + บอม

แบบ     หวานๆ มาแก้อาการจิตตก ของอีป้าแก่ๆ กับ ชาวคณะรักการอ่านด้วยด่วน

แบบว่าตอนนี้ จิตตกไปอยู่แถวๆ จุดยืน ของอีป้าแก่ๆ แล้วคะ  นะจะรูปหล่อน้าๆๆๆ

แล้วค่อยกลับไปแบบตีมเดิม โย+เอ จะได้พักจิต นิดนึง 

[eiky]

เรียน คนแต่ง

          อีป้าแก่ๆ ขอเสนอ ขอตอนพิเศษ พล + บอม

แบบ     หวานๆ มาแก้อาการจิตตก ของอีป้าแก่ๆ กับ ชาวคณะรักการอ่านด้วยด่วน

แบบว่าตอนนี้ จิตตกไปอยู่แถวๆ จุดยืน ของอีป้าแก่ๆ แล้วคะ  นะจะรูปหล่อน้าๆๆๆ

แล้วค่อยกลับไปแบบตีมเดิม โย+เอ จะได้พักจิต นิดนึง 

มีแน่ครับป้า อิอิ แต่เอาเรื่อง โยกับเอ ให้จบก่อนน้า เดี๋ยวคนเขียนจะงง โรคประสาทจะถามหา อิอิ

[dahlia]

โยเริ่มตั้งสติได้บ้างแล้ว ส่วนเอล่ะ เป็นไงมั้งละเนี่ย 

[chicken]

 
อินอ่ะ เศร้าได้อีก
แล้วสองคนต้องแอบคุยกันอย่างนี้ไปตลอดเลยเหรอ

[DexTunG]

คิดถึง เอ จัง ยัง

[eiky]

                                           ขอบคุณทุกคนนะคร้าบบบ



                                          ตอน ห้าสิบเอ็ด







ผม ตื่นแต่เช้ามาเตรียมอาหารเพื่อใส่บาตร พลลุกมาช่วยอีกคน ดอกไม้เตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว พอเสร็จก็ไปอาบน้ำ แม่รออยู่ก่อนแล้ว ผมเดินไปปลุกบอม มันขี้เซากว่าเอเยอะต้องเขย่าอยู่นานกว่าจะรู้สึกตัว พอตื่นมาก็นั่งจ้องหน้าผมไม่พูดไม่จา จนผมกลัว ต้องเรียกอีกทีมันถึงรู้สึกตัว กว่าจะให้มันไปอาบน้ำได้ก็เกือบสาย พลต้องมายืนบ่นใส่ พอใส่บาตรเสร็จก็มาทำกับข้าว บอมนั่งดูโทรทัศน์กับแม่ แต่นั่งดูท่าไหนไม่รู้ปรากฏว่านั่งหลับ พอเราไปเจอก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้


"ต๊าย เหลือเกินจริงๆนะไอ้นี่"

พล พูดแล้วเข้าไปจะแกล้งมัน

"นี่ แกอย่าไปแกล้งมันสิ มันคงไม่เคยตื่นเช้าขนาดนี้"

"แหม แล้วตอนมันไปโรงเรียนล่ะแก ไม่ต้องตื่นเช้าเหรอ"

"แหม ก็เราเล่นปลุกมันซะตีห้า มันคงตื่นไปโรงเรียนเวลานี้หรอกนะ"

"ไอ้ บอม!!!!"

พล ตะโกน บอมสะดุ้งตื่น ทำหน้าเหรอหรา เราหัวเราะแม่เองก็หัวเราะ

"แหม หลับลึกแบบนี้เดี๋ยวก็โดนปองร้ายหรอกแก"

"เฮ้ย อย่านะ อย่ามายุ่งกับผม"

มัน ทำท่ากลัวกระเถิบไปติดพนักโซฟา

"ตอน แรกว่าจะไม่อ่ะนะ แต่พอเห็นหลับลึกแบบนี้ทำอะไรไปแกก็คงไม่รู้ตัว อิอิ จะยอมฝืนใจทำ"

"บ้า ทุเรศ คนฉวยโอกาศ"

"เกิน ไป ไอ้บอม ฉันล้อเล่นหรอก แหมน่าพิศมัยตายล่ะแกน่ะ"

"ไม่ รู้ล่ะ อย่ามายุ่งกับผม"

"เออ บอมกินน้ำส้มก่อนไหมเดี๋ยวพี่ไปเอาให้ หรือจะเอานม"

ผม ตัดบทก่อนที่แม่จะหนักใจเพราะเริ่มมองแล้ว

"เอา นมครับ"

"ต๊าย กินนม"

"ทำไม ผมกินนมดิตัวถึงโตกว่าคนที่ไม่กินอย่างพี่ไง"

"ฉัน หุ่นดีย่ะ แหม ตัวโตแล้วไง มีน้ำยาเหรอ"

"พล"

ผม ปรามเพราะมันเริ่มจะวกมาเรื่องลามกอีกเหมือนเคย

"ไป รอข้างนอกไปแก เอาอะไรป่ะจะได้ยกออกไปทีเดียว"

ผม ดุมันแล้วไล่ออกไปรอข้างนอก มันเดินกระฟัดกระเฟียดออกไปรอที่ม้าหินอ่อนข้างนอก ผมยกถาดใส่ของกินเล่นมาให้พวกมัน พอกินข้าวเสร็จตอนสายก็เอาพระลงมาจากห้องแม่ ผมตั้งโต๊ะหมู่บูชาที่ลานหน้าบ้าน เอาดอกไม้ที่เตรียมไว้มาประดับ เตรียมน้ำอบแล้วก็ปูเสื่อสวดมนต์ก่อนที่จะสรงน้ำพระ พอเสร็จผมก็เอาพวงมาลัยดอกมะลิมาไหว้แม่ ขอพร

"โย โตขึ้นอีกปีนะลูก ผ่านอะไรมาก็ไม่น้อย ตั้งจิตให้มั่นอย่าไหวเอน คิดให้ดีก่อนพูด ก่อนทำ มีสติ อย่าได้เจ็บได้ไข้ สิ่งที่ผ่านที่ล่วงมาแล้วปล่อยวางให้มันดำเนินไปตามกรรม แม่ดีใจที่มีโย ไม่เคยเสียใจเลย ไม่ว่าโยจะทำอะไรเพราะแม่มั่นใจว่าโยเป็นเด็กดีของแม่เสมอ"

แม่ ลูบหัวให้พรอยู่ น้ำตาซึมผมกราบลงตักแม่ พอเสร็จพลก็มาไหว้แม่บ้าง บอมเห็นมันก็ทำตาม มันบอกว่ามันไม่เคยทำแบบนี้ เขินๆแต่ก็อยากทำ แม่ให้พรมันคงถูกใจเพราะยิ้มร่าเริง พอบ่ายแก่ๆเราก็เตรียมตัวไปเล่นน้ำที่สีลมอีกเหมือนเคย ผมคิดว่าจะเล่นเป็นวันสุดท้ายแล้ว เพราะปกติจะไม่เล่นน้ำมากเพราะกลัวไม่สบาย เราออกจากบ้านสี่โมงกว่า แดดยังร้อนจ้าเหมือนบ่ายโมง นั่งรถไฟไปเหมือนเดิม วันนี้คนเยอะกว่าเดิมเสียงโห่ร้องยังอื้ออึงดังกระหึ่มทั่วบริเวณถนนสีลม เราเดินไปเล่นที่ซอยสี่เหมือนเดิม เจอกบกับกายเต้นอยู่บนลำโพงหน้าร้านเดิม

"อี พลขึ้นมาสิแก"

กบ ร้องทักแล้วดึงแขนผมให้ฝ่าคนเข้าไปอยู่ใกล้ๆลำโพง บอมอยู่ข้างหลังผม

"ต๊าย ตะวันยังไม่ตกดินเลยแก มาดูผีปอบพวกนี้แก่กล้าสามารถ"

"นี่ อย่ามาเยอะนะ จะขึ้นไม่ขึ้น"

กบ แว๊ดกลับมา

"ไม่ เอาหรอกแก เด๊่ยวโยมันไม่มีเพื่อนอยู่ข้างล่าง"

พลบอก แล้วเดินดันคนเข้ามาหาผมกับบอม

"ต๊าย ตัวอ่อน น่ารักจังเลยครับน้อง"

แต่ ยังไม่ถึงผมพลก็ปรี่เข้าหาเด็กกลุ่มที่อยู่ข้างหน้าแล้วเอาแป้งดินสอพอง ละลายน้ำประคนนั้นคนนี้ชุนละมุนอยู่

"ไป ประแป้งกับเขาสิบอม"

ผม แนะเพราะเห็นมันชะเง้อดูอยู่

"ไม่ เอาอ่ะ กินเบียร์ดีกว่า"

"กิน แต่วันเลยเหรอ มาเดี๋ยวพี่สั่งให้ พลๆ แกเอาเบียร์ไหม"

ผม ร้องถามพลที่กำลังนัวเนียอยู่กับเด็ก

"น้อง ครับ กินเบียร์ไหมเดี๋ยวพี่เลี้ยง"

พล เสนอมีหรือที่เด็กมันจะไม่สน กินเป็นไม่เป็นก็เอาไว้ก่อน สรุปพลสั่งเบียร์มาเป็นลัง บอมเองก็กินไม่มากเพราะผมห้ามไว้ ตอนแรกทำหน้ามุ่ยแต่มันก็ยอมฟัง ผมไม่ค่อยอยากจะประแป้งหรือสาดน้ำใครเพราะวันนี้รู้สึกไม่สนุกคนเยอะเกิน ยิ่งค่ำคนยิ่งแน่นเบียดเสียดกันเข้ามาเหตุการณ์น่าจะเป็นเหมือนเมื่อคืน ผมจึงงอแงชวนพลกลับ ตอนแรกมันก็เย้วๆอยู่บอมเองก็ดูสนุกไปกับฝูงชน แต่ด้วยความเห็นแก่ตัวของผมเราจึงตกลงใจกลับ เรากลับตอนหกโมงกว่าๆ เพราะผมรู้สึกเหมือนจะไม่สบาย พลแวะไปส่งผมก่อนแล้วก็ไปส่งบอม ผมอาบน้ำแล้วลงมากินข้าว กินยาเสร็จก็ขึ้นบ้านไปนอนพัก เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เป็นเบอร์ที่ไม่เคยเห็น ผมรีบคว้าโทรศัพท์มารับ

"ตัว เอง เค้าเองน้า"

ผม อึ้งพูดไม่ออก หัวใจเต้นแรงอีกครั้ง นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้ยินเสียงนี้ คิดถึงเหลือเกิน

"เอ"

ผม ร้องออกไป

"สุข สันต์วันเกิดน้า เค้าโทรมาช้าไปหน่อย โทษทีน้า เค้าทำใจไม่ได้ที่จะโทรหาตัวเอง กลัวว่าจะหนีลงมากรุงเทพฯ"

"เอสบาย ดีไหม ทำไมหายเงียบไปเลย รู้ไหมว่าเป็นห่วง"

ผม พรั่งพรูออกไป น้ำตาไหลออกมาตอนไหนไม่รู้ตัว

"เค้า ขอโทษนะคะ เค้าคุยกับลุงใหญ่แล้ว ลุงเค้าสงสาร เค้าบอกจะช่วยคุยกับแม่ให้ ตัวเอง เรามีความหวังแล้ว เค้าเลยโทรหาตัวเอง ตัวเองคิดถึงเค้าไหม"

เสียง มันไม่แจ่มใสเหมือนเคย คงทุกข์ใจมาก โถ เอ

"คิด ถึง คิดถึงมากรู้ไหม เอ อย่าทำแบบนี้ เอไม่ได้เจ็บคนเดียวนะ ฉันเองก็เจ็บ อย่าหายไปแบบนี้"

ผม กัดปากตัวเองให้น้ำตาไหลอย่างเดียวไม่ให้สะอื้นออกมา

"เค้า เป็นคนไม่ดี เค้าทำให้ตัวเองเจ็บ เคยสัญญาไว้แล้ว แต่ทำไม่ได้ เค้าขอโทษน้า อย่าโกรธเค้าน้า ที่รัก"

มัน ก็ร้องไห้ ผมสะท้อนเจ็บลึกลงไปในใจลึกลงไปในใจ ได้ยินเสียงมันแทนที่จะดีใจกลับปวดร้าว

"เค้า ทรมานเหลือเกิน อยากอยู่กับตัวเอง อยากอยู่ใกล้ๆ ถ้าแม่ยอมแล้วเราไปอยู่ด้วยกันน้า"

"เอ คิดถึงเอ มากรู้ไหม คิดถึงมากเหลือเกิน"

"เค้า ก็คิดถึงตัวเอง นี่เค้าผอมลงเยอะเลย ไม่กินข้าวคิดถึงตัวเอง"

"ไม่ ดีนะเอ อย่าทำร้ายตัวเอง คิดถึงกันก็ดูแลตัวเองดีๆ"

น่า ประหลาดที่น้ำตาที่ไหลออกมาจากตอนแรกที่เสียใจ แต่พอได้ยินเสียงที่คุ้นเคยรักเสียเหลือเกิน ใจเต้นระริกมีแต่ความปรีดา ผมคุยกับเออยู่สักพักจึงปล่อยให้มันไป ความสุขที่ดูเลือนรางหายไปเปล่งแสงทอประกายอีกครั้ง เอให้เบอร์มือถือมาเพราะลุกใหญ่ที่มันบอกเห็นใจและคงกลัวว่าหลานจะทำร้ายตัว เองไปมากกว่านี้จึงซื้อมือถือให้ ผมดีใจ มีความสุขที่สุด ผมนอนหลับไปด้วยความอิ่มเอมในใจ อย่างน้อยก็รู้ว่าในความมืดนั้นยังมีแสงสว่างอยู่ เป็นลางที่ดีที่อาจารย์ปริศนาจะยอมเข้าใจหรือเปิดใจบ้าง ใจชุ่มชื้นขึ้นมาบ้าง

หลัง จากวันเกิดดูเหมือนทุกอย่างจะเป็นไปในทิศทางที่ดีขึ้น ผมคุยกับเอทุกวันถึงแม้จะอยู่ห่างกันแต่อย่างน้อยก็รู้ว่ามันก็คิดถึงผมมาก เหมือนกัน เราประครองรักให้กันและกันแม้มันจะมีขวากหนามมากมายเพียงใด น้ำหล่อเลี้ยงใจที่ได้รับมันเหมือนจะเหือดหายไปแค่เพียงข้ามคืน เพราะเอโทรมาบอกหลังจากสงกรานต์ได้เพียงสัปดาห์เดียวว่าอาจารย์ปริศนาขึ้นไป อาละวาดที่เชียงใหม่

"ตัว เอง แม่ทะเลาะกับลุงใหญ่อ่ะ เค้าจะทำยังไงดี ทำไมแม่ไม่เข้าใจเสียที ทำไม"

เอ เสียงเศร้าเหมือนมันกำลังร้องไห้ ผมจุกพูดไม่ออก เหมือนทุกอย่างกำลังจะดีขึ้นแต่ทำไมมันกลับตาลปัตรแบบนี้ ผมใจหายตอนนี้ไม่ได้ร้องไห้ รู้สึกชินกับความเสียใจ หัวใจมันชาชินไปแล้ว น้ำตาเหือดแห้งไป ในใจปวดร้าวแต่มันก็ไม่แสดงอาการอะไรออกมา เหมือนจำยอมรับกับสภาพ ผมได้แต่ปลอบใจอย่าให้มันคิดมาก มันต้องมีทางออกสักทางให้เราสองคนก้าวเดินไป แม้จะริบหรี่เต็มทีแต่ผมเชื่อเสมอว่าตราบใดที่เราเกาะกุมมือกันไป ฝ่ามรสุมหัวใจไปด้วยกันสุดท้ายแล้ว แสงสว่างแห่งใจนั้นก็รออยู่เบื้องหน้าไม่ไกล แต่ทว่าพอเอวางสายไปเหมือนความทุกข์ตรมทั้งหลายทั้งปวงมันได้ดันมาทางผม หลับตาลงเหมือนความมืดมิดมันปกคลุมทั่วทั้งใจ มันมืดกว่าไร้แสงมันแฝงไปด้วยความเหน็บหนาวที่เสียดแทงกายและใจอยู่ ผมเผชิญกับเรื่องบั่นทอนหัวใจอีกแล้วหรือ พอสิ้นเสียงจากเอเหมือนหัวใจผมแตกสลายไปทันตา ผมล้มลงเตียงเหม่อมองเพดานห้องอยู่อย่างนั้น น้ำตาไหลออกมา ไม่สะอื้น มันเจ็บจุกอยู่กลางใจ ปวดร้าวไปทั่วทุกขุมขน ผมยกมือเอากำปั้นทุบอกตัวเองอีกครั้ง เจ็บจุกเข้าไปข้างในหายใจไม่ออก กรรมนี้ช่างมหันต์นัก ทุบเพื่อเตือนสติว่าผมยังมีลมหายใจแม้มันกำลังจะขาดรอนๆ ผมกัดปากตัวเองจนเจ็บความเค็มประแล่มๆของเลือดไหลซึมผ่านคอลงไป ไม่สะอื้นออกมาแม้แต่น้อย แต่ทำไมรู้สึกอ่อนล้ากว่าการที่ร้องไห้แล้วสะอื้น หัวอกที่กลัดหนองมานานเหมือนโดนสะกิดให้มันบวมปวดยิ่งกว่าเดิม หวังว่ามันจะดีขึ้นแค่เพียงข้ามคืนก็เลวร้ายยิ่งกว่าเดิม ถ้ารักนี้มันยากนัก ให้มันจบให้มันพอลงตรงนี้จะดีไหม ให้มันจบเสียที ผมต้านทานไม่ไหวแล้ว ทำไมเอไม่บอกเลิกผมไปเลย ผมยอมเจ็บที่สุดวันนี้ ดีกว่าเจ็บสะสมเพิ่มพูนมากขึ้นทุกวัน ผมควรจะทำยังไงดี หรือจะบอกมันให้ตัดใจจากกันไป เผื่อว่าเรื่องทุกอย่างมันจะได้ดีขึ้น ผมทุกข์คนเดียวผมทนได้ แต่คนรอบข้างเป็นทุกข์ด้วยผมทนไม่ได้ เสียใจจนไม่รู้จะเอาคำใดมาทดแทน ปวดใจไม่รู้จะมีอะไรเจ็บไปกว่านี้อีกไหม แต่ถ้าให้บอกเลิกกัน ผมเองก็ทำใจไม่ได้อยู่ดี แค่เพียงคิดว่าวันไหนที่ใจจะไม่ได้คิดถึงมัน ผมก็สั่นสะท้านไปถึงจิตวิญญาณ แค่คิดว่าลมหายใจอุ่นนั้นจะไม่มีโอกาศได้สูดกลิ่นเข้าไปอีกแล้ว ใจผมก็หลุดปลิวลอยหายไป เจ็บยิ่งกว่าตอนนี้ที่แม้จะมีอุปสรรคขวางกั้นมากมาย แต่อย่างน้อยก็ได้รัก อย่างน้อยก็ได้รู้ว่าผมจะต่อสู้ไปเพื่ออะไร เพื่อคำว่ารัก เพื่อเขาคนนั้น เพื่อลมหายใจอุ่นนั้น เพื่อกลิ่นกายที่ผมปรารถนา เพื่อเอ

ผม นอนไม่ได้ข่มตาให้หลับแต่ใจมันตื่น ผมลุกขึ้นมาสวดมนต์แล้วนั่งสมาธิ ผลคือน้ำตาที่ไม่ยอมหยุดไหล จะมีธรรมอันใดเข้าถึงจิตใจที่หมกมุ่นไฟกิเลสครอบงำอยู่เช่นนี้ ผมทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากเสียใจ


 

เขียนโดย eiky

[naiin]

กรรมจริงนะแม่เอนี่ไม่น่าเชื่อจะเป็นเอามากขนาดนั้น น่ากลัววิบากกรรมนี้คงจะมีไปอีกนาน  สู้ต่อไปนะครับอย่าท้อ

[Little Devil]

 
+1 ใจร้ายนะ writer

[LifeTime]

แม่เอนี่ท่าทางต้องเจอไม้แข็ง...เห็นใจเอ แต่ก็แปลกใจ 
หลายครั้งเอเหมือนกล้าทำอะไรเกินเด็ก...แต่ทำไมครั้งนี้ยอมแม่จัง
ถ้าเป็นเราคงจะวางแผนแกล้งกินยานอนหลับ หรือไม่ก็ขู่ฆ่าตัวตาย
ให้มันรู้เรื่องกันไปเลย แม่จะได้เลิกวุ่นวายซะที...แอบเลวได้อีก 

[pattybluet]

น่าสงสารทั้งคู่เลย
อดทนและเข้มแข็งเอาไว้ อย่างน้อยก้อรู้ว่าทำเพื่อใคร เพื่ออะไร
ช้าหน่อยแต่ซักวันจะต้องเป็นวันของทั้งคู่แน่ๆ ตอนนี้เอยังเด็กในสายตาแม่ เค้าอาจจะมองว่าไม่ยั่งยืน
หากว่ารักกันจริง เรียนจนจบ จนทำงานแล้วยังมั่นคงต่อกันถึงวันนั้นแม่ต้องเข้าใจแน่ๆ(หรอ?) เฮ้อ~
โย+เอ สู้ๆน๊า

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[salawinyeen]

 อาจารย์ปริศนาใจร้าย[/b]

เป็นกำลังใจให้นะครับ     








รออ่านตอนต่อไปอยู่นะครับ   



BY    ยีนส์ทูยู

[PEENAT1972]

ถ้าดับไฟกิเลศในใจคนเราได้ ก็เท่ากับดับความหมองม่นในชีวิตได้เช่นกัน

+1  ด้วย ฝากกำลังใจไปให้คนที่ทรมานกับรักไม่สมหวังด้วยเน้อ

อีป้าแก่ๆ เอาใจช่วยเสมอคะ

[kongkilmania]

สงสารโย 
ต้องเข้มแข็งนะโย ถ้าทิ้งเอตอนนี้ กลัวว่าเอจะ..... ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

คงต้องให้เวลาอ.ปริศนาอีกหน่อย
รอให้แกทำใจได้มากกว่านี้  แต่ไม่รู้นานแค่ไหนน้อ???????????

[Earhee]

 

อย่าแย่กว่านี้เลย สงสาร โย

+1 ค่า

 

[Vesi]

แย่จริงๆ พวกผู้ใหญ่หัวแข็ง

[insomniac]

อ่านรวดเดียว 51 ตอนเลย พลาดไปได้ไงเนี่ย เรื่องหวานปนเศร้าขนาดนี้
ขอบคุณครับ

[chicken]

ทำไมต้องเศร้าขนาดนี้ สงสารเอกะโยตอนที่คุยโทรศัพท์กัน

ตามไปๆ เชียงใหม่เลยโย

[kanda53]

คงต้องบอกว่า...ให้อดทนกันต่อไป..ทั้งโยกะเอ (รวมทั้งคนอ่านด้วย)
คนเป็นแม่ยังไงก้อรักลูก...แต่ทัศนคติและการไม่ยอมรับของสังคม
เป็นตัวแปรที่ทำให้อะไรๆมันยากขึ้น....แต่วันหนึ่งแม่ก้อจะคิดได้ว่า...
อะไรก้อไม่สำคัญเท่าลูกอันเป็นที่รัก.....แต่กว่าวันนั้นจะมาถึงคนอ่านคงต้อง...
  ไปกับโยกะเอต่อไป
รักคนแต่งค่ะ 

[railay]

 
 

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

คุณ eiky สงกรานต์ที่ผ่านมา  เหล้าก็ไม่กิน เบียร์ก็ไม่แตะ   แต่ทำไม ผัดไท ปวดตับ!!! 
 
 
รอวันที่ท้องฟ้าจะสว่างสดใส 
 
ให้กำลังคนแต่ง 1 ช่อจ้า   
 

[eiky]

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านนะคร้าบ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้ามาต่อให้ อ่านแล้วอย่ารุมด่ากันน้า อิอิ




 

[kanda53]

มาบอกให้ทำใจกันก่อนใช่ไหม....
คนอ่าน  จนตาบวมหมดแล้ว

[eiky]

                               อัพตอนเที่ยงคืน



                         ขอให้ทุกคนมีความสุขนะครับ





                                 ตอน ห้าสิบสอง



 จากวันที่ เอโทรมาส่งข่าวก็หายเงียบไปอีก ผมทั้งโทรทั้งส่งข้อความทำทุกวิถีทางให้เอมันติดต่อมาบ้าง แต่มันก็ไม่เห็นใจผมเลยทิ้งความตรอมใจไว้ให้ผมทนทุกข์ ผมหันหน้าเข้าหาวัดที่พอจะเป็นที่พึ่งได้ โศกาอาดูรไปมีแต่จมกับจม ผมทำใจได้อย่างเดียวในตอนนี้ เวลาอยู่ต่อหน้าแม่ต่อหน้าเพื่อนผมจะทำตัวให้เป็นปกติมากที่สุด อาจจะซึมไปบ้างแต่ทุกคนก็เหมาว่าผมคงคิดถึงเอเหตุเพราะอยู่ห่างกัน แต่เวลาอยู่คนเดียวผมเองก็มีโลกส่วนตัวที่มืดมนไร้ซึ่งหนทาง ผมสวดมนต์ภาวนาให้อาจารย์ปริศนาใจอ่อนให้เราแค่เจอกันบ้างก็ยังดี สวดทุกวันภาวนาทุกวันให้คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองเอ แต่สิ่งที่ทำให้ผมเศร้าใจไปกว่าเดิมคือข้อความจากเอ หลังจากที่ไม่ตอบรับเป็นอาทิตย์

 "ที่รัก ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเชื่อใจเค้านะ เค้ารักตัวเองมากนะ"

ผมใจหาย วาบ สิ่งที่กลัวคือความหุนหันพลันแล่นของมัน มันกำลังคิดที่จะทำอะไรอยู่ ผมทุกข์ยิ่งกว่าคิดถึงมันเพราะตอนนี้ความห่วงมันทวีคูณ ผมไม่สบายใจเลย ผมระบายออกกับพลเล่าให้มันฟัง พลเองก็เห็นใจ ปลอบต่างๆนานาแต่อยู่ต่อหน้ามันผมก็พยักหน้าเข้าใจไม่คิดมาก แต่ลับหลังมันผมก็ตกลงไปในนรกที่สุมใจของผมเช่นเดิม ล่วงเดือนที่พิเศษที่สุดสำหรับผมไปแล้ว พอเข้าเดือนพฤษภาคมผมก็มีเรื่องอื่นต้องคิดแทรกเข้ามา คืองานแต่งของจ๋า เราทั้งกลุ่มดูมีอะไรทำเพิ่มขึ้นเพราะเห็นจ๋ามันวิ่งอยู่กับพี่ป้อมสองคนก็ เห็นใจ ผมกับพลช่วยมันดูเรื่องของชำร่วยและของจุกจิกอีกหลายอย่าง ไปดูห้องพักที่โรงแรมให้เป็นอภินันทนาการคืนวันส่งตัวให้มัน เวลาอยู่ที่ทำงานและเวลาที่ยุ่งอยู่กับเรื่องของจ๋าผมดูไม่เศร้ามากนัก พลเองก็ดูระวังคำพูดของมันมากขึ้นพยายามไม่เอ่ยชื่อของเอ หรืออะไรก็ตามแต่ที่เกี่ยวพันกับมัน แต่ก็อนาถใจเพราะเวลาอยู่คนเดียวผมก็จะเอาโทรศัพท์ที่มีรูปผมกับเอเคียงคู่ กันขึ้นมาดูแล้วก็ร้องไห้ใจหวั่นไหวไปตามเคย

สองสัปดาห์ก่อนงานแต่ง ของจ๋าพลก็นักเจอกับบอมอีก ความจริงแล้วมันเจอกันเกือบทุกวัน แต่ผมเองที่ไม่ยอมไปด้วย พักหลังมันก็ไม่ค่อยชวนคงเห็นผมเศร้าๆอยู่ ถึงแม้ว่ามันจะระมัดระวังคำพูดของมันเอง แต่มันก็ไม่มั่นใจเกี่ยวกับบอม เพราะรายนั้นมันก็เป็นเพื่อนรักของเอ หลุดปากพูดอยู่บ่อยๆ และพอผมได้ยินผมก็เหมือนตกจากอากาศสูงดิ่งสู่เหวลึก

"แก ไอ้บอมมันจะไปเชียงใหม่กับไอ้บ๊อบนะ พวกมันก็ทนไม่ไหวที่เอมันเงียบไปแบบนี้"

พลพูดขึ้นตอนมันขับรถมาเจอบ อมเหมือนเคยตอนที่เราเลิกงาน

"เหรอ ไปเมื่อไหร่แก ฉันไปด้วย"

ผม เนื้อเต้นร้องอย่างดีใจ เออจริงสินะ ทำไมผมไม่คิดที่จะไปหามันถึงที่โน่น ทำไมมานั่งจมอยู่กับความทุกข์แต่ไม่คิดที่จะทำอะไร

"เออ ไปสิ เดี๋ยวฉันบอกเจ๊ ไปพักหน่อยก็ดี ฉันจะได้ไถเงินเผื่อเลย"

พลพูดอย่าง อารมณ์ที่แจ่มใสขึ้น

"แล้วจะไปกี่วันล่ะแก"

ผมถามเพราะพะวง เกี่ยวกับงาน

"ไปสองสามวันก็น่าจะดีแก ไปนานเดี๋ยวเจ๊แกวีน"

ผม ก็เห็นดีเห็นงามไปด้วย ในใจกระโดดโลดเต้นดีใจ อย่างน้อยไปเห็นหน้ามันก็ยังดี อาจารย์ปริศนาคงจะไม่รู้หรือห้ามไม่ให้ผมไปเจอมันได้ ผมดีใจเหลือเกินมีความสุขขึ้นมาในรอบหลายเดือนที่ทนทุกข์ ผมบอกแม่ว่าผมจะไปเชียงใหม่แม่ก็ไม่ว่า แค่เตือนสติว่าอย่าวู่วาม ให้กำลังใจน้อง ผมซื้อแหวนเงินสลักตัวอักษรภาษาอังกฤษตัวแรกของชื่อมันและผมในวงเดียวกัน ดีใจเนื้อเต้นนับคืนนับวันที่จะได้ไปหาเอ พลเป็นคนจัดการเรื่องที่พักส่วนการเดินทางพลอาสาจะขับรถไป เราออกจากรุงเทพฯตอนบ่ายวันศุกร์บอมกับบ๊อบมารอที่เซ็นทรัลเวิลดิ์ เพราะพอผมกับพลออกจากที่ทำงานก็จะได้ตรงมารับเลย ผมเตรียมกระเป๋าเดินทางมาตั้งแต่เช้าแล้ว เราขอพี่ภาออกมาก่อนตอนเที่ยงเพราะกลัวไปถึงดึกเกินไป พี่ภาเองก็ดีแสนดี ขออะไรไม่เคยขัดเลย ผมเองที่เป็นฝ่ายเกรงใจจึงอยากจะมีสติตอนทำงานให้มากที่สุด ทำงานให้พลาดน้อยที่สุดเพราะถือเป็นการตอบแทนน้ำใจที่พี่ภามีต่อผม พอถึงที่นัดพลก็โทรให้บอมกับบ๊อบลงมารอหน้าห้างเพราะพลบอกว่าไม่อยากเข้าไป จอด ทั้งสองอยู่ในชุดตามสมัยนิยม ดูไม่เหมือนเด็กมัธยมปลายแต่ดูเหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วไป พอขึ้นมาที่รถได้ก็จ้อใหญ่ บอมกับพลยังกัดกันอยู่คงเส้นคงวา สร้างความครื้นเครงให้ทั้งคันรถ บ๊อบเองก็กัดกับบอมบ้าง แล้วก็พยายามดูแลผมเป็นพิเศษจนน่าอึดอัด ผมก็คุยตามน้ำไปบ้างเพราะไม่อยากเงียบมากนัก อีกทั้งในใจก็ลิงโลดอยู่จะปกปิดไว้ก็ไม่อยู่ เวลาที่เราดีใจเราก็ปิดไม่อยู่เช่นเดียวกับเวลาที่เราเสียใจ การเดินทางอันยาวนานเพื่อมาหาคนที่รักมันดูยาวไกลเสียเหลือเกิน ในใจอยากให้ถึงโดยเร็วไม่อยากจะเสียไปแม้สักวินาที

เราถึงเมือง เชียงใหม่ตอนสามทุ่มกว่าเพราะผมไม่อยากให้พลขับรถเร็วเกินไป พอเข้าที่พักเรียบร้อยแล้วเราก็ตกลงกันไว้ให้บ๊อบโทรไปหาเอ บอกว่าตอนนี้อยู่เชียงใหม่ แต่ห้ามบอกว่าผมกับพลมาด้วย ผมใจเต้นดีรอฟังอยู่

"ไอ้ เอ กูเอง เออ ตอนนี้กูอยู่ที่เชียงใหม่นะมึง กูมากับไอ้เชี่ยบอมล่ะ ก็เออดิ ไอ้เชี่ยก็มึงเล่นเงียบหายไปแบบนี้พวกกูก็เป็นห่วงดิวะ เออ เจอกันตอนนี้เลยได้ไหม เร็วๆนะมึง"

บ๊อบวางสายจากเอแล้ว ผมเนื้อเต้นเข้าไปเกาะแขนมัน

"เอว่าไงบ้างบ๊อบ"

"มันบอกว่าไป เจอที่หน้ากาดอะไรของมันไม่รู้พี่ แก้วๆ"

"ไอ้ห่า โง่นะมึง เขาเรียกกาดสวนแก้ว"

"อ้าวเชี่ยกูไม่เคยมากูจะรู้ไหม"

"เอา เถอะๆ แล้วไปกี่โมงตอนนี้เลยไหม"

พลขัดจังหวะของทั้งสองคน บ๊อบพยักหน้าแต่ตายังจ้องเขม่นบอมอยู่ ผมต้องช่วยดันหลังให้มันเดินไปขึ้นรถมันถึงยอม พลรู้จักสถานที่เพราะเคยมาแล้วหนหนึ่งส่วนผมกับเด็กทั้งสองไม่เคยมา พลขับรถออกจากที่พักสักครู่ก็ถึงกาดสวนแก้ว ดูเหมือนห้างหรือที่ชาวพื้นเมืองจะเรียกว่ากาดนี้เลยเวลาปิดบริการแล้ว พลหาที่จอดรถเสร็จเราก็เดินมารอที่หน้ากาด ยืนอยู่สักพักก็เห็นเงาของเด็กวัยรุ่นตัวสูงใหญ่กำลังเดินมาแต่ไกล ใจผมเต้นตึกตัก คิดคำถามไว้ต่างๆนานา ดีใจเหลือเกิน บ๊อบกับบอมโบกไม้โบกมือให้เอ พอร่างนั้นเข้ามาจนเห็นถนัดตาใจผมก็แป้วหายไป เพราะเอดูซูบผอมหน้าตอบลงไปเยอะมาก ทันทีที่สายตามันมองมาเห็นผม มันดูตื่นกลัวเหมือนเจอผี ผมใจเต้นเหมือนจะหลุดออกมาจากอก เอไม่ได้มาคนเดียวเด็กผู้หญิงที่เดินมาด้วยเกาะแขนมันอยู่ ผมยืนนิ่งตัวชา อ้าปากค้าง แทนที่จะดีใจที่ได้เจอ แต่ความรู้สึกสับสนวกวนตีกันปนเปไปหมด เหมือนทุกคนจะอึ้งไม่มีใครพูดอะไรกันสักคำ

















"นี่เหรอเพื่อนเธอน่ะเอ"

เสียงนั้นปลุกให้ทุกคนตื่นจากภวังค์ยกเว้นผม

"เอ"

พลเรียกชื่อมันเสียงหลง ไม่รู้ว่าดีใจหรือเสียใจ

"สบายดีเหรอมึง ผอมเชียวไอ้เชี่ย"

บอมทักขึ้น สายตาของเอยังมองอยู่ที่ผมมันไม่กระพริบตาเลย เราจ้องตากันอยู่ ผมมีคำถามมากมายผ่านสายตาไป

"ตัวเอง"

มันพูดหลุดปากออกมามันลอยลมมากระทบโสตประสาทผม

"ใครน่ะเอ"

เสียงเด็กผู้หญิงคนนั้นแปร๋นขึ้นมา ผมเองก็เริ่มหายใจติดขัด

"เมียกู"

เอพูดออกมา ทันทีที่คำพูดหลุดจากปากมัน เด็กผู้หญิงคนนั้นก็สะบัดมือออกจากแขนมันแล้วกรีดร้อง

"กรี๊ดดด แล้วฉันล่ะ แล้วฉันล่ะ"

ผมไม่มีสติพอที่จะยืนนิ่งอยู่อีกต่อไป ทุกอย่างมันฟ้องด้วยภาพที่อยู่เบื้องหน้าหมดแล้ว ใจสลาย ผมหันหลังกำลังจะก้าววิ่งหนีไป

"ตัวเองฟังเค้าก่อน เค้าอธิบายได้"

"ไอ้เชี่ย สันดานเลว มึงทำได้ไงไอ้สัตว์"

บ๊อบโผเข้าไปต่อยเอ ผมหันหลังกลับ แต่ยืนนิ่งอยู่ เอล้มคว่ำไปคลุกอยู่กับพื้น บอมเป็นคนดึงบ๊อบออกมาจากเอ ผมน้ำตาไหลออกมาตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ พลเข้ามากอดบ่าไว้ มันเองก็น้ำตาไหล

"เราทำแบบนี้ได้ยังไงเอ รู้ไหม ทุเรศที่สุด"

พลตวาดออกไป

"พวกนี้เป็นใครเอ บอกมานะ แล้วฉันล่ะ"

เสียงแหลมปรี๊ดขึ้น ผู้คนที่อยู่โดยรอบแม้จะไม่มากมายนักหันมาสนใจเป็นจุดเดียวกัน

"หุบปากไปเลยอีชะนี หล่อนไม่รู้เหรอว่านี่เขาเป็นผัวเมียกัน อีหน้าด้าน รีบไปให้พ้นหน้านะ เดี๋ยวแม่ตบปากแตกเลยนี่"

"กรี๊ดดดด แล้วมายุ่งกับฉันทำไมไอ้เชี่ย"

เสียงกรี๊ดดังลั่น

"มึงกลับไปเลยอีห่า กูบอกอย่ามายุ่งกับกูมึงก็ไม่ฟัง"

เสียงเอตวาดด่าทอเด็กคนนั้นดังจนเส้นที่คอปูดโปน

"ไอ้สัตว์บอกกูมา มึงทำได้ไง มึงทำร้ายพี่โยได้ยังไง ไอ้เชี่ย"

บ๊อบไม่ยอมหยุด มันถลาเข้าหาเอที่ยังนอนอยู่ท่าเดิมอยู่ บอมต้องกอดไว้พัลวัน ผมยืนร้องไห้ นิ่งไม่พูดอะไรสักคำ พูดไม่ออก ผมไม่มีอะไรในหัวเลย มันว่างเปล่า คิดอยู่อย่างเดียวคือไปให้พ้นจากตรงนี้ ไปให้ไกลแสนไกล ผมก้าวเท้าวิ่งทันที

"โยๆ"

พลร้องเรียก

"ใจเธอทำด้วยอะไรเอ ใจร้ายที่สุด"

พลตวาดเอก่อนที่มันจะวิ่งตามผมมา

"ตัวเอง ตัวเองฟังเค้าก่อน"

"ฟังเชี่ยอะไรไอ้สัตว์ แดกตีนกูนี่"

เสียงร้องคร่ำครวญดังแว่วตามหลังมา ผมวิ่งเตลิดเปิดเปิงไม่รู้ทิศทางพลวิ่งตามทันคว้าแขนได้มันดึงผมมากอดทันที

"แก ฉันเข้าใจ คนเลว ทำไปได้ยังไง"

พลร้องไห้กอดผมไว้แน่น ผมสะอื้นออกมาทั้งตัว ใจแหลกไปแล้วมันชาเหมือนโดนตีแสกหน้ามาสดๆร้อนๆ

"นี่มันกรรมเวรอะไรของแก โย ทำไมเจอแต่เรื่องแบบนี้"

พลร้องไห้เสียงดัง เรายืนกอดกันไม่สนใจผู้คนที่เดินผ่านไปมา บ๊อบวิ่งตามมาทัน มันยืนอึ้งอยู่แล้วจึงสะกิดพลให้ไปจากที่นี่ พลดึงแขนผมที่น้ำตาไหลเป็นทางตามมันไปที่รถ

"แล้วบอมล่ะบ๊อบ"

"มันไปรอที่รถพี่ ไปเถอะ ก่อนที่ผมจะฆ่าคนตาย"

ผมโดนพลลากมาที่รถอย่างยากลำบาก พอขึ้นรถได้ผมก็เหมือนคนที่เมาที่ไม่ได้สติ ร้องไห้กัดปากตัวเองสะอื้นออกมา กัดปากจนเลือดไหลอาบที่มุมปาก

"โย อย่าทำแบบนี้ฉันขอร้อง บ๊อบเอาผ้ามา"

พลร้องเสียงหลงร้องไห้ดัง บ๊อบรีบคว้าผ้าเช็ดหน้ามาแล้วเอื้อมจากเบาะคนนั่งหลังมากอดผมไว้ บอมเองก็ช่วยพลง้างปากผมออก

"เอ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

ผมบ่ายหน้าหนีดิ้น ไม่รู้ว่าทำไปทำไมแต่ผมไม่รู้สึกตัวแล้ว บ๊อบจับผ้าเช็ดหน้ายัดเข้าไปในปากของผม ผมพยายามบ้วนมันออกมา แต่มันก็เอามือปิดไว้ ทุกคนในรถร้องไห้เสียงระงม

"ตัวเอง ฟังเค้าก่อน ฟังเค้าพูดก่อน เค้าไม่ได้ตั้งใจ ตัวเอง"

เสียงเอร้องไห้เคาะกระจกรถด้านที่ผมนั่ง ผมหันไปมองใจจะขาด อยากเปิดประตูออกไปกอดให้สมกับที่คิดถึง แต่ผมไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่สิ่งที่เห็นเมื่อครู่ เด็กผู้หญิงที่ยืนเกาะแขนมันอยู่ข้างๆ มันทำให้ผมสับสน

"อย่าบ๊อบ อย่าออกไป พอแล้ว"

พลร้องห้ามบ๊อบที่เปิดประตุรถออกไป แต่ห้ามไม่ทันมันออกไปกระชากคอเสื้อเอมาต่อยจนเอล้มฟุบไปอีกรอบ

"ไอ้สัตว์ มึงยังมีหน้ามาพูด ไหนมึงบอกกูซิ อีนั่นเป็นใคร"

มันตวาดเสียงดังลั่นที่จอดรถ

"กูจะคุยกับเมียกู ไอ้เชี่ย มึงถอยไป"

"กูไม่ให้คุย ไอ้สัตว์ เลว อีนั่นมันเป็นใคร"

บ๊อบกะคอกใส่มันแล้วต่อยอีกจนเลือดเต็มหน้าเอ บอมรีบลงรถไปห้ามพลเองก็กอดผมไว้ ผมไม่มีสติแล้ว จำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่สมองไม่สั่งงานแล้ว

"ไอ้เชี่ย มึงจะต่อยมันให้ตายเหรอเหรอ พี่พลพามันกลับไปก่อน"

บอมหันมาสั่งพลแล้วพยายามดึงบีอบออกมาจากร่างเออย่างทุลักทุเล พอมันดันบีอบเข้ามาในรถได้ก็ปิดประตูให้พลล็อกทันที พลรีบขับรถออกไป ผมเกาะกระจกรถมองเออย่างปวดใจ ภาพมันที่นอนกลิ้งอยู่เลือดอาบหน้ามีบอมพยุงอยู่ข้างๆมันช่างจับใจเจ็บเข้า ไปถึงทรวงอก พอไกลออกมาผมเพิ่งจะรู้ตัวว่าผมกำลังจะโดนพรากจากมันอีกแล้ว ผมเคาะกระจก

"เอ เอ"

"แก พอแล้ว พอได้แล้ว" พลสะอื้นแต่ยังขับรถอยู่ ตาก็คอยมองมาที่ผม

"ฮือๆ"

บ๊อบเข้ามากอดผมไว้ให้ตัวติดเบาะ มือไม้ก็ป่ายไปทั่วผมกำลังจะบ้า สติผมหลุดลอยขาดหายไป ผมปวดใจ นี่หรือที่เราโดนแย่งคนรักไปมันรู้สึกอย่างนี้เองหรือ คนที่คิดว่าเป็นของตัว คนที่คิดว่าเขารักตัวมากเท่ากับที่เรารักเขา มันเจ็บอย่างนี้เองหรือ ถ้าการมีลมหายใจเพื่อเห็นในสิ่งเหล่านี้ มาเอาลมหายใจฉันไปเถิดเอ ฉันทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว  



 



เขียนโดย eiky

[Little Devil]

ทำไม 

[naiin]

  :m8:ไม่น่าเลยนะเอ ทำร้ายกันได้ลงรักจริงๆนีทำแบบนี้นะ แต่โยเองขาดสติไม่ฟังน้องก่อนทำร้ายตัวเอง รันทดจริงๆ วิบากกรรมครั้งนี้จะจบลงแบบไหนน้อนึกไม่ออกจริงๆ

[bvan]

  ::sadddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddd

[pattybluet]

 
เอ ทำไมอ่ะ จากคำพูดของน้องผู้หญิงไม่ใช่แค่ควงกันเฉยๆมั้ง
ทำแบบนี้ไม่ไหวจะรับเหมือนกันนะเนี่ย จะตั้งใจไม่ตั้งใจก้อเหอะ
สงสารโยอ่ะ แต่โยน่าจะแข็งใจกว่านี้ คุยกันให้รู้เรื่องไปเลย
เจ็บทีเดียว อย่าซ้ำซาก
เฮ้อ~ แซดดดดดดดดดดด !!!!!

เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมค่ะ

[PEENAT1972]

คนแต่งใจร้ายมาก วันนี้งด+ โทษฐาน ทำให้อีป้าแก่ๆเคือง ชิ...

[DexTunG]

ทำไมมันถึงต้อง เศร้า ขนาดนี้


ทนไม่ไหวแล้วนะครับ

[iiดาวพระสุขლii]

.....


สติ   จะทำให้เราผ่านทุกอย่างไม่ว่าดีหรือร้าย ได้อย่างดีที่สุด....



ปวดตับ