ผู้ชายไม่เหมือนผู้หญิง ถ้าไม่มีตัวช่วยให้ฉานน้อยได้ขับเคลื่อนเข้าไป ไอ้ฉานอาจจะถึงสวรรค์ แต่ผมสิอาจจะถึกับกระอักเลือดตายได้
“หืม ทำไมเหรอ ฉานไม่ไหวแล้วนะ” ถ้วยคำเว้าวอนน่ารักขาดใจ แต่ผมก็กลัวเจ็บตายเหมือนกันนะ
“มันไม่ลื่น กูเจ็บ แค่นิ้วมันยังเจ็บ แล้วถ้าของมึงเข้าไป กูชิงขาดใจตายก่อนดีกว่า” ผมเห็นมันยิ้ม ก่อนจะฉกชิมริมฝีปากผมไปต่อหน้าต่อตา แล้วไม่มีที่ท่าว่าจะปล่อยเมื่อมันยังคงดูดกลืนริมฝีปากผมแล้วค่อยๆส่งลิ้นมากวาดต้อนกันให้เร่าร้อนในโพรงปากอีกครั้ง ถึงจะแอบหมั่นไส้ แต่อารมณ์ที่พาไปทำให้ผมต้องส่งลิ้นออกไปลุกไล่โต้ตอบ.....
มันเป็นเรื่องบังเอิญหรือแผนการที่ไอ้ฉานวางไว้ ผมก็ไม่รู้ได้ ชั้นวางเครื่องใช้ในห้องน้ำ เหนืออ่างมีสิ่งที่ไม่น่าจะมีได้อย่างเจลหล่อลื่น โดนไอ้ฉานหยิบมาใช้
“ทีนี้พร้อมแล้วนะ สัญญาว่าจะไม่รุนแรงมาก” แล้วสัญญาก็เป็นสัญญา
ทุกช่วงจังหวะเต็มไปด้วยความอ่อนหวานและอ่อนโยน
แต่มันไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการ อารมณ์อยากไปถึงจุดสิ้นสุดนั้นเร่งเร้าให้ผมลืมความกระดากอาย ตัดสินใจอ้อนวอนคนตรงหน้าแบบที่รู้ดีว่า ถ้าไม่ใช่อารมณ์แบบนี้ คำเหล่านี้จะไม่มีวันหลุดออกจากปากผมเป็นอันขาด
“ฉาน แรงแล้วก็เร็วกว่านี้ก็ได้ “ มันกัดริมฝีปากตัวเองจนเจ็บ หลังจากหลุดคำพูดเว้าวอนน่าอายออกไป คำตอบที่ผมได้รับไม่ใช่คำพูด แต่เป็นจูบแสนหวานจากไอ้ฉานที่มันผละจากจุดอ่อนไหวที่ยอดอกขึ้นมามอบให้
น้ำในอ่างโดนปล่อยทิ้งไป ขอบอ่างกลายเป็นที่ยึดเหนี่ยวสุดท้ายที่ผมจับมี แรงกระแทกที่เข้ามาเป็นจังหวะเร็วช้าสลับกัน ทำผมจวนเจียนจะขาดใจตาย เสียงครางถูกปล่อยออกไปแบบไม่กลัวว่ามันจะทะลุไปถึงไหนต่อไหน ในเมื่อตอนนี้ไม่มีอะไรที่จะฉุดกระชากความปรารถนานี้ได้อีกต่อไปแล้ว นอกจากจะรอให้พายุรักมันพัดผ่านไป สถานที่คับแคบและไม่ได้นุ่มนิ่มเหมือนเตียงนอนอย่างที่เคย ส่งผลให้ผมต้องขอเปลี่ยนเป็นท่าที่สุดแสนจะน่าอาย ขอบอ่างถูกใช้เป็นที่วางขา ผมโค้งลำตัวลงมาเพื่อให้ง่ายต่อการสอดใส่ ผนังห้องน้ำและฉากกั้นอาบน้ำกระจกใส โดนมือผมยึดเหยี่ยวเอาไว้ ยามที่ไอ้ฉานนำพาน้องชายถาโถมเข้าใส่ เสียงครางแหบพร่าดังประสานกัน เมื่อมาถึงจุดสุดท้ายที่จะต้องปลดปล่อย จังหวะโดนเร่งขึ้นเหมือนคนตรงหน้าเองก็รู้ใจ ก่อนทุกอย่างจะถึงที่สุดของจุดหมาย
สติสุดท้ายที่เกือบลืมเลือนไป“ ฉาน อะ ฉาน ดะ เดี๋ยวก่อน ฉาน อย่าเพิ่งไป” ไม่ทันแล้ว มันสายเกินไป สิ้นเสียงสุดท้ายพร้อมหยาดหยดที่ผมปลดปล่อยให้มันไหล และของคนข้างกายที่ฉีดเข้ามาจนรู้สึกได้ถึงความอุ่นร้อน ผนังกั้นอ่างอาบน้ำโดนมือผมลากเป็นทางยาว ผมทรุดตัวลงนั่งอ่างอย่างหมดแรง และอ่อนใจ คำแนะนำของไอ้ไม้ ไม่ได้ผล
คำแนะนำไอ้ไม้ใช้ไม่ได้ หรือเป็นผมเองที่ไม่เอาไหน !!!!!!ไอ้ฉานเปิดน้ำจากฝักบัวก่อนช่วยอาบน้ำชำระร่างกายให้ทั้งผมและของตัวมันเอง ผ้าเช็ดตัวโดนไอ้คุณชายมันเอามาห่อตัวผมไว้ ช่วงเวลาที่เดินผ่านแล้วลอบมองตัวเองในกระจก ไม่ต่างอะไรจากมนุษย์ดักแด้ ชุดนอนกางเกงผ้าพร้อมเสื้อยืดแบบง่ายๆ โดนไอ้ฉานจับใส่ก่อนพาผมไปนอนบนเตียงในห้องมัน .......
ไฟในห้องถูกปิด ไม่นานไอ้ฉานก็ล้มตัวมานอนกอดผมไว้ ก่อนจะสอดแขนมาให้หนุน ผมพลิกตัวเข้าหาเหมือนอย่างที่เคยทำจนเป็นความเคยชิน ถูจมูกไปมากับหน้าอกไอ้ฉาน ก่อนจะวาดแขนไปโอบกอดมันไว้ กำลังจะตัดใจหลับ ในเมื่อวันนี้พลาด วันหน้าก็ยังมี ปีศาจฝ่ายดีบอกผมไว้แบบนั้น
“เมฆ หลับยัง” ให้ตายสิ!!! คนอย่างผมจะมีแต่ปีศาจฝ่ายดี มันคงจะธรรมดาเกินไป ปิศาจฝ่ายร้ายมันคงจะยอมไม่ได้
“ยัง แต่ก็ใกล้จะหลับแล้ว เหนื่อย” ผมผละออกมาตอบคำถามแค่ชั่วอึดใจเดียว ก่อนจะซุกตัวเข้าไปแล้วกระชับอ้อมแขนไว้แน่นเหมือนเดิม
“เหนื่อยหรือไม่สบายใจ คิดว่าจะรอให้มึงเล่าเอง คงรอไม่ไหว มีเรื่องอึดอัดใจอยู่ใช่มั้ย” ไอ้ฉานมันดึงตัวผมออกห่าง ก่อนมองเข้ามาในดวงตาผม จะหลบก็ไม่ได้!!!
มึงมันแย่เมฆ เก่งเรื่องอื่นแยะแยะมากมาย แต่มึงก็ต้องมาตกม้าตายเพราะสายตาไอ้ฉานทุกที“ทำไมมึงรู้” เสียงผมคงดังไปกว่ากระซิบไม่เท่าไหร่
“ทำไมจะไม่รู้ เวลามึงไม่สบายใจดูง่าย เอาเป็นว่าเล่าได้มั้ย กูสัญญาว่าจะตั้งใจฟังอย่างมีสติ” คำสัญญามาพร้อมกับการชูสามนิ้วยืนยัน
“สัญญาอีกอย่างนึงได้ไหม” ผมต่อรอง ไอ้ไม้มันสอนไว้ ว่าให้ต่อรอง ถึงแผนนั้นมันจะใช้ไม่ได้ ผมก็ต้องงัดอีกแผนมาใช้ละนะ
“บอกมาก่อนว่าอะไร อาจจะสัญญาไม่ได้ แต่กูจะพยายามควมคุมสติโอเคมั้ย” ผมพยักหน้ากับอกมันอย่างจำยอม ผมรู้นิสัยไอ้ฉานดี มันจะไม่สัญญาโดยที่ไม่รู้ว่าพันธะสัญญาคืออะไร อะไรที่มันไม่มั่นใจว่าตัวเองจะทำได้ ไอ้ฉานจะไม่หลุดรับปากส่งๆไปเด็ดขาด
“สัญญาว่าจะใจเย็นและไม่โกรธกู” ผมกระชับอ้อมกอดจนแน่น กลัว แต่ไม่รู้กลัวอะไร ในเมื่อคนตรงหน้ายังเหมือนเดิม ยังคอยรับฟังผมทุกอย่างเหมือนเดิม ผมคงกลัวในสิ่งที่มันมาไม่ถึงสินะ
“เล่ามา จะพยายามฟังอย่างตั้งใจ” ไอ้ฉานลูบหัวผมเพื่อปลอบใจ
“ก่อนไอ้ไม้จะถูกทำร้าย ไอ้อาทมันอยู่ร้านเดียวกับเรา โต๊ะข้างๆกับเรา แล้วตอนมึงออกไปส่งน้องๆ กูจะไปเข้าห้องน้ำ แต่เกิดอยากดูดบุหรี่ ทีนี้ไอ้อาทก็เข้ามา แล้วแกล้งทำเป็นขอบุหรี่กับกู” ผมหยุดหายใจแล้วลอบมองปฎิกริยาไอ้ฉาน มันยังเงียบ สีหน้าที่เห็นลางๆในความมืด ยังไม่มีอะไร
“แกล้งขอบุหรี่!!!! ยังไง แล้วยังไงต่อ” ไอ้ฉานเร่ง เมื่อเห็นผมเงียบไป ผมสูดลมหายใจเข้าปอด ก่อนจะกลืนน้ำลายหนืดเหนียวลงคอ
“ฟังให้จบก่อนได้ไหม” ผมยื่นคำขาด ไอ้ฉานพยักหน้าตอบรับเบาๆ
“แล้วไอ้อาทมันก็เอ่อ มาจับมือแล้วดึงกูเข้าไปจะจูบเอ่อ แต่โดนแบบแตะๆนะ แต่กูตกใจเลยต่อยมันไป มันอาจจะโกรธกูก็ได้ ไอ้ไม้เลยโดนลูกหลง” ผมกลั้นหายใจบอกออกไปรวดเดียว อะไรมันจะเกิดก็ให้มันเกิด อย่างน้อยถ้าไอ้ฉานมันจะโกรธ ผมก็ยังทีใจที่มันได้รู้จากปากผม ไม่ใช่จากปากใครๆ
ไอ้ฉานไม่มีปฎิกริยาอะไรหลังจากที่ผมพูดจบ นอกจากมันจะเกร็งตัวจนผมรับรู้ได้ แต่อาการเงียบจนเกินไปก็ทำให้ผม วุ่นวายใจเหมือนกัน ผมกระชับอ้อมกอดไอ้ฉานแน่นยิ่งขึ้น แน่นจนคนกอดเองยังรู้สึกเจ็บ แล้วคนโดนกอดหละ ทำไมมันยังนิ่ง ไม่มีเสียงใดๆหลุดจากปากไอ้ฉาน ผมดันตัวเองออกมาเพื่อมองหน้ามัน กรามไอ้ฉานขบกันเป็นสันนูน แววตากร้าวน่ากลัว มือทั้งสองข้างขยุ้มผ้าปูที่นอนจนยับย่น
ผม ผมทำอะไรไม่ถูก นอกจากโผเข้ากอดมันเอาไว้ น้ำตาแร่นรื้นขึ้นมาคลอเต็มหน่วยตา
“ฉานมึงจะตบจะเตะจะต่อยกูก็ได้ แต่อย่าเงียบแบบนี้ได้มั้ยแล้วอย่าโกรธกูได้มั้ย กูไม่ได้อยากให้มันเกิด แต่มันผ่านไปแล้ว” ผมจับตัวไอ้ฉานเขย่าไปมา น้ำตาไหลก็ปล่อยให้มันไหลอย่างไม่อาย ไอ้เมฆมึงมันน่าสมเพช!! มือนึงจับคนตรงหน้าเขย่า อีกมือนึงก็ต้องคอยมาปาดน้ำหูน้ำตา
“ร้องไห้ทำไม กูยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะ มึงผิดซะที่ไหน คนผิดไม่ใช่มึง ไม่เป็นไรนะ กูแค่สงบสติตัวเองไม่ให้พาลระบายอารมณ์ร้ายๆใส่มึง” ไอ้ฉานดึงตัวผมออกมาเช็ดน้ำตา คำพูดราวเขื่อนแตกที่พรั่งพรู เรียกรอยยิ้มฝ่าม่านน้ำตาของผมได้
“กูขอโทษนะ ที่ไม่กล้าบอกมึง นอกจากกลัวมึงโกรธแล้ว กูยังกลัวมึงทำอะไรโง่ๆ แค่ไอ้ไม้เจ็บคนเดียวกูเห็นยังรู้สึกใจหาย แล้วถ้าเป็นมึง กูไม่แน่ใจว่าจะตายทันทีไหม ถ้าเห็นสภาพมึงเหมือนที่เห็นไอ้ไม้” ผมสะอื้นฮัก บอกความในใจ ความแมนอยู่ที่ไหนผมลืมไปหมดแล้ว ตรงนี้มีแต่ผม ไอ้เมฆตาขาวที่กลัวแฟนตัวเองจะเป็นอะไรไปก็แค่นั้น
ไอ้ฉานมีแค่คนเดียว ถ้าไม่มีมัน แล้วผมจะอยู่ได้ยังไง“กูจะไม่พูดว่าไม่เป็นอะไร กูไม่โกหกว่าโกรธไอ้เหี้ยนั่น แต่กูสัญญาได้ว่าจะไม่ใจร้อนทำอะไรโดยที่ไม่คิดนะ ต่อไปนี้ถ้ามัน ไม่มายุ่งอะไรกับพวกเราและมึงอีก กูจะถือว่าให้มันแล้วไป แต่ถ้ามันแม้แต่จะเดินเข้ามาใกล้มึงเมื่อไหร่ กูไม่รับปากหรอกนะว่าจะควบคุมตัวเองไม่ให้กระทืบมันได้ ถ้ามึงรักกู เป็นห่วงกู มึงก็ต้องช่วยอยู่ให้ห่างมันที่สุดเข้าใจมั้ย แล้วห้ามไปไหนมาไหนโดยไม่มีกูเด็ดขาด “ มันยื่นข้อเสนอที่ดูแล้วยากแสนยาก แต่ผมก็ต้องรับไว้ แค่ไอ้ฉานสงบได้ขนาดนี้ ผมก็ถือว่ามันทำเพื่อผมมากมายแล้ว ถ้าผมต้องพยายามเพื่อมันบ้างจะเป็นไรไป
“หยุดร้องไห้แล้วก็นอนได้แล้ว พรุ่งนี้มึงโทรมไปโรงบาล มึงจะตอบคำถามเพื่อนว่าไง ว่ากูจับกดไม่ได้นอนทั้งคืนเหรอ” มันต้องกลั้นอารมณ์ตัวเองแค่ไหนแต่ก็ยังไม่วาย หาเรื่องแหย่ผม
“มึงจะให้กุตอบแบบนั้นได้ไง ไอ้พวกนั้นเหมือนคนอื่นซะที่ไหน มีหวังกูโดนมันล้อถึงในมหาลัยแน่” แค่คิดถึงพวกเพื่อนๆ ผมก็สยองแล้ว
“ก็ไม่แน่นะ อาจจะมีคนโทรมเป็นเพื่อนมึงก็ได้ เด็กข้างบ้านไอ้ไม้นั่นไง ดูไอ้ไม้มันมองเด็กนั่นแบบแปลก” ไอ้ฉานมันตั้งข้อสงสัยได้ตรงใจผมมาก
“มึงคิดเหมือนกูเลยฉานแน่นั่นมันโรงบาลนะไอ้บ้า น้องปลื้มกับไอ้ไม้ มันต้องมีอะไรมากกว่าพี่น้องข้างบ้านกันแน่ๆ มึงคิดว่าไอ้ไม้จะ” ปากผมโดนปิดด้วยปากของไอ้ฉานทันที ไอ้เหี้ยนี่เผลอไม่ได้ เผลอเมื่อไหร่หาเรื่องงับปากกูทุกที
“แล้วยังไง ถ้าไอ้ไม้จะเป็นเหมือนเราสองคนแล้วทำไมเหรอ ไม่ดีรึไง” ไอ้ฉานบีบจมูกผมเล่น กูเจ็บนะครับควาย บีบมาได้
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร น้องปลื้มก็น่ารักดี แต่ที่ไม่ดีคือมันซุกเด็กเอาไว้แล้วไม่บอกกู คอยดูนะ พรุ่งนี้กุจะต้องเค้นเอาคำตอบให้ได้ อ๊ะ ฉาน ได้ยินเหมือนเสียงโทรศัพท์” ไอ้ฉานมันเป็นคนดีอาสาจะไปหาโทรศัพท์ผมมาให้ แน่สิ ถ้าให้ผมไปหาเองไม่รู้จะเจอมั้ย โทรศัพท์ตัวเองอยู่ไหนผมยังไม่รู้เลย ไม่นานไอ้ฉานก็เดินเข้าห้องมาพร้อมโทรศัพท์ในมือ
“อันดา” ผมเลิกคิ้วสูง ทำไมอันดาโทรมาดึกดื่นป่านนี้ ผมรีบกดรับโทรศัพท์ โดยไม่ลืมจะถามไอ้ฉานแบบไม่ออกเสียงว่า รู้ว่าเป็นอันดาทำไมไม่รับ ไอ้หมาบ้ามันแบมือสองข้างแล้วส่ายหน้า ชี้มาที่ผมและโทรศัพท์ กวนตีนกูจริง
“อันดา มีอะไรรึเปล่าโทรมาซะดึกดื่นป่านนี้” ผมส่งเสียงที่ติดจะร้อนรนไปหน่อย ปลายสายจึงส่งเสียงตอบกลับมาอย่างสำนึกผิด
“ขอโทษค่ะพี่เมฆ อันดาคุยกับเพื่อนเพลินไปหน่อย พอดูนาฬิกาอีกที ก็ดึกแล้ว แต่ถ้าไม่โทรมาคืนนี้ ก็ไม่ทันนะสิค่ะ” เสียงอันอาจ๋อยสนิท
“ไม่เป็นไรพี่ยังไม่นอนหรอก แค่ตกใจคิดว่ามีใครเป็นอะไรหนะ แล้วตกลงมีอะไรเหรอ” ผมปรับน้ำเสียงให้ปกติที่สุด รู้สึกสงสารน้อง นี่ผมจะกลายเป็นที่ชายที่ตามใจน้องเกินไปรึเปล่านะ
“พี่ฉานอยู่มั้ยค่ะ” อันดาถามหาไอ้หมาบ้าที่ตอนนี้มันนอนพิงหัวเตียงมองผมคุยโทรศัพท์อยู่ สีหน้าอยากรู้อยากเห็นจนปิดไม่มิด แถมยังสั่งให้ผมเปิดโฟน แต่เรื่องอะไรหละ อยากรู้ต่อไปนั่นแหละดีแล้ว
“อ้าว โทรมาเครื่องพี่ แต่ถามถึงไอ้ฉาน” ผมใส่น้ำเสียงน้อยใจไปเต็มที่ เอาวะ อ้อนน้องตัวเองนี่แหละปลอดภัยต่อประตูหลังที่สุดแล้ว
“โอ๋ๆ อันดาล้อเล่น จะถามว่าพรุ่งนี้พี่เมฆว่างมั้ยค่ะ”
“พรุ่งนี้ ว่างสิ พี่ว่างทุกวันช่วงนี้ยังไม่มีเรียน ทำไมเหรอ”
“งั้นมารับอันดาหน่อยได้มั้ยค่ะ อันดาจะไปสมัครเรียนติว จะไปดูที่เรียนด้วย “
“ได้สิ มาไฟล์ทไหน กี่โมงหละ “ไปรับน้องแค่นี้ พี่ที่แสนดีอย่างผมทำไมจะทำไม่ได้
“สิบเอ็ดโมงค่ะ พาพี่ฉานมาด้วยนะ อันดาคิดถึง” เสียงสดใสบอกผ่านมาตามสายให้ผมต้องย่นจมูกด้วยความหมั่นไส้
ไอ้ฉานมันคงรู้ว่าเกี่ยวกับมัน ถึงได้ทำหน้าเหรอหราขนาดนั้น
“อ้าว งั้นให้พี่ฉานไปรับคนเดียวดีมั้ย ในเมื่ออันดาคิดถึงพี่ฉาน “ อันนี้เริ่มน้อยใจจริงจัง
“อันดาล้อเล่น คิดถึงพี่เมฆจะตาย มีเรื่องจะเล่าให้ฟังแยะแยะ พรุ่งนี้เจอกันนะ รักพี่เมฆค่ะ”
“ครับผม รักอันดาเหมือนกันครับ พรุ่งนี้เจอกันนะคนสวยของพี่ “ เสียงหัวเราะสดใสส่งมาตามสายก่อนวางไป
“พรุ่งนี้อันดาจะมาสมัครเรียน ให้ไปรับ เจาะจงว่าต้องพาพี่ฉานไปด้วย น่าหมั่นไส้ฉิบหาย “
“ของมันแน่อยู่แล้ว มีพี่เมฆไม่มีพี่ฉานได้ไง จริงมั้ย ไหนว่าเหนื่อย เหนื่อยก็นอนได้แล้ว ถ้าเหนื่อยไม่จริงกูจะทำอย่างอื่น มึงว่าไง กูให้ตอบภายในเวลาที่กูนับหนึ่งถึงสาม” ไอ้ฉานทำหน้าเจ้าเลห์ เอามือจะมาขย้ำคอผม ผมถอยหนีไอ้กูปรีหนีน้ำลงไปนอนก่อนเอาผ้าห่มมาพันตัว หนีมือปลาหมึกจากหมาบ้า กูเหนือ่ยจะตายห่าอยู่แล้วมึงจะเล่นอีกรอบ ฝันไปเถอะ
สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นต้องขอโทษที่ทิ้งไปหลายวัน
กว่าจะเข็นตอนนี้ออกมาได้ แทบตาย 
การเขียนต้องใช้ศาสตร์และศิลป์จริงๆนะคะ
โดยเฉพาะในช่วงเวลาที่งานเข้ายุ่งเหยิงแบบนี้
แล้วต้องมาแต่งตอนนี้สมองแทบระเบิดตาย.....ไอ้สองคนนั่นไม่ตรั่บๆกันในตอนนี้ คนเขียนอาจตายได้
มันอาอจะยังไม่ดีเท่าไหร่แต่ก็พยายามเต็มที่แล้วนะ 
แล้วยิ่งงานที่ทำอยู่ต้องใช้จินตนาการสูงไปแล้ว ไหนยังต้องมาจินตนาการกับนิยายอีก:sad2:
ยังไงก็ติดตามกันต่อไปเหมือนเดิมนะ
อยากต่อไวไว เกรงใจ anterosz ที่มาทั้งผลักทั้งดัน รวมถึงคนอื่นๆที่ไม่ได้เอ่ยถึงด้วยนะ
๐ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้เหมือนเดิมนะคะ
ขอบคุณทุกท่านที่ตามกันมาตั้งแต่ตอนแรก จนถึงตอนนี้
ขอบคุณค่ะ...... 
ยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่ทุกคนด้วยนะค่ะ ๐..... 
============================
ตอนหน้าขอฉากพี่ไม้กะน้องตี่ตี้ ให้โรงพยาบาลด้วย
ถ้าจะเหมือนพี่ฉานกะนุ้งเมฆ
หัวข้อ: เมื่อแหงนมองจันทร์ ผมเห็น “ตะวัน” By TRomance "อัพเดทกล่อง+หนังสือตัวอย่าง P.81" (อ่าน 879231 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก