ตอนที่ 28บรรยากาศในห้องเงียบกริบ มีเพียงเสียงลมและเสียงหรีดหริ่งเรไร จากในสวนเท่านั้น ที่ลอดผ่านให้ได้ยิน
แต่เสียงนั้น ก็ยังเบาหวิว จนผมอึดอัด ไอ้ฉานไม่พูดอะไรอีกเลย นอกจากยื่นเท้า ที่มีบาดแผลให้ผมดู บาดแผลนั้น ไกลหัวใจมากก็จริง แต่ความน่ากลัวของมัน อดทำให้ผมใจหายไม่ได้ กลางฝ่าเท้าเป็นรอยแยก ลึก ยาว เกือบถึงปลานส้นเท้า เลือดยังปริ่มๆอยู่ตรงบาดแผล
มองลึกลงไปเห็นชั้นเนื้อแดง แยกออกจากเนื้อสีขาวชัดเจน จนมือผมสั่น
มันทนได้ยังไงกันนะ มันไม่ใช่แค่แผลหินบาดเล็กน้อย มันไม่ถึงกับฉกรรจ์ แต่เรียกได้เต็มปากว่าใกล้เคียง
เลือดที่ซึมออกมา ไม้ข้นเท่าไหร่ ออกจะใสขึ้น
“ เจ็บมั้ย แล้วก่อนหน้านี้ใครห้ามเลือดให้มึง” ผมดูแล้วแผลสะอาด ก่อนหน้านี้่าจะมีการห้ามเลือดและทำความสะอาดแล้ว
“ อันดา”
“อืม” ผมได้แต่พยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรต่อ ในหัวผมไม่ได้รู้สึกอะไรหรอกตอนนี้ รู้แต่ใจสั่น มือสั่น หน้าชา คิดว่าเลือดคงไปเลี้ยงไม่พอ รู้สึกหน้ามืด ตาลาย......ผมสะบัดหัวสองสามครั้ง ก่อนลุกขึ้นยืน กำลังจะก้าวขาเดิน
“จะไปไหน” เสียงเรียก ดังพอแค่ได้ยิน แต่ในน้ำเสียงดูเจือความผิดหวังหรือน้อยใจผมเองก็ยากจะเดา ไม่แน่ใจว่ามีความโกรธหลงเหลืออยู่บ้างมั้ย
แต่ผมยังโกรธ ไม่ได้โกรธมัน แต่ โกรธตัวเอง ที่ไม่เคยใจแข็งได้สักที แค่เห็นมันตีหน้าเศร้า เอาแผลมาโชว์ ผมรู้สึกเหมือนมันลงใต้ไปเหยียบกับระเบิดก็ไม่ปาน
“ ไปบอกพี่เอกให้เอารถออก” พี่เอกคือคนขับรถของพ่อไอ้ฉาน ที่ขับพาพวกเรามาเที่ยวครั้งนี้
“ มึงจะไปไหนอีก “ น้ำเสียงกดต่ำ ไม่บอกก็รู้ว่าคราวนี้มันโกรธ หันไปมอง เห็นมันก้มหน้า กรามขบกันจนเป็นสันนูน น่าถ่ายรูปเก็บไว้ ...... ว่าเวลามันโกรธ หน้าตาหล่อๆของมัน น่ากลัวขนาดไหน
แต่ช่างเถอะ .....นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาเล่น ไอ้ฉานมันหน้าซีด ผมคิดว่าแผลมันคงจะอักเสบ มากแล้ว
ไม่รู้ว่า ก่อนหน้านี้ มันวิ่งจนแผลแผลโดนกดซ้ำๆ ระบมมากขนาดไหน
ครั้งแรกที่เห็นมันพยายามเข้มแข็ง...แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น มันก็ยังแสดงความเจ็บปวดออกมาทางสายตา
เอาเถอะ ... ให้มันหายก่อน แล้วค่อยมาตีกันก็คงจะยังไม่สายเกินไป (มั้ง)
“ พามึงส่งโรงบาล “ ผมหันไปบอก ก่อนที่จะหันหลังกลับไปดึงลูกบิดประตู ก็ได้เห็นตามันเบิกขึ้น ปากอ้ากว้างกว่าปกติ....มันกำลังตกใจ
มันเองก็กลัวการไปโรงพยาบาล ไม่แพ้ผมหรอก ...
แต่มันถึกกว่า บึกบึนกว่า และแข็งแรงกว่า ก็เท่านั้น
โอกาสที่ผมจะเห็นมันต้องเข้าโรงบาลจึงน้อยมาก เมื่อเทียบกับผม
“ เฮ้ย กูไม่ได้เป็นอะไรมากนะเว้ย...มึงแค่ใส่ยา แล้วพันแผล เดี๊ยวก็หาย” มันต่อรอง เหมือนตัวเองแค่โดนมีดบาด....แต่ครั้งนี้ ผมไม่ตามใจมันหรอก
“ไม่ได้ แผลลึกมาก แล้วยาว มันเริ่มอักเสบแล้ว ต้องเย็บ เป็นบาดทะยักหรือเปล่าก็ไม่รู้ “
“กูโดนหินบาด ไม่ได้โดนตะปูตำ ทำไมต้องเป็นบาดทะยัก”
“มึงเป็นหมอเหรอ กูจะฟังแค่หมอนะฉาน ตอนนี้อ่ะ ถ้ามึงไม่ไปหาหมอ ก็อย่ามาคุยกะกูอีก กูเองก็จะเลิกสนใจมึงเหมือนกัน”
“มึงขู่กูเหรอ” มันก้มหน้าถามผมเสียงอ่อย คงแปลกใจไม่น้อยหรอก ที่เห็นผมแข็งใส่มัน ตลอดเวลาผมยอมมันมาตลอดนี่นา พอเห็นผมเป็นแบบนี้ มันเองก็ดูจะอ่อนลงไปเหมือนกัน
“ กูพูดจริง มึงจะลองดูก็ได้ ถ้าไม่ไปโรงบาล ก็ตามใจ กูจะไปตามอันดามาให้ อันดาทำแผลให้มึงรอบนึงแล้ว ทำให้อีกคงไม่เป็นไร แต่ไม่ใช่กูแน่ กูทำไม่เป็น และไม่ทำ รอนี่แหละ เดี๊ยวมา”
มือกำลูกบิดประตูเป็นรอบที่สอง บานประตูเปิดออก แต่ตัวผมพ้นบานประตูไปได้แค่ครึ่งตัวเท่านั้น
เมื่อไอ้ฉาน มันโผมาเกาะขาผมไว้
ไอ้คนอวดดี เจ็บแผลจนลุกขึ้นไม่ไหว ยังจะมีหน้ามาบอกว่าไม่เป็นไร
สภาพไอ้ฉานที่เกาะขาผมอยู่ตอนนี้ ทำใจผมวูบลง ใจผมสั่น มันไม่เคยอ่อนแอขนาดนี้มาก่อน
มันลุกขึ้นไม่ไหว แต่มันก็ยังเอาตัวไถพื้น จนมือมันเกาะขาผมไว้จนได้ มันก้มหน้าข่มความเจ็บไว้
มันเงียบไปสักพัก มือที่เกาะขาผมสั่น จนใจผมอ่อนยวบ แทบทรุดลงไปประคองตัวมัน
แต่ก็นั่นแหละ ผมบอกตัวเองให้ใจแข็งไว้
“ บอกพี่เอก ว่ากูจะไปโรงบาล แต่มึงห้ามไปไหนนะ อยู่กะกู ถ้ามึงหายไปจากสายตากูแค่นิดเดียว กูจะทิ้งให้แผล เน่า ให้หมอแม่งตัดขา ให้กูพิการไปเลย”
มันไม่เห็นหรอก ว่า ผมกลั้นยิ้มไว้สุดกำลังขนาดไหน
ถ้าหลับตา ไม่มองสรีระกำยำสมชายไทยแท้ของมัน ผมก็คิดว่า กำลังคุยอยู่กับ เด็กชาย ฉานแสง ตัวน้อย
ที่กำลังต่อรอง ขอให้ผมอยู่เป็นเพื่อนมัน .....สิ่งที่มันเอามาต่อรองก็น่ารักสุดใจ...จนผมต้องฉีกยิ้ม
ใครจะไปคิดว่า ผมจะมีโอกาสได้เห็นภาพนี้ เพราะที่ผ่านมา ภาพแบบนี้ มีแต่ผมที่แสดงออกกับมันมากกว่า
ถ่ายวีดีโอ เก็บไว้ตอนนี้.....ผมจะดูเลวเกินไปมั้ยว๊า
“เรื่องของมึงสิ ขาของมึง” ตอนนี้ผมอารมณ์ดีขึ้นนิดหน่อย ต่อปากต่อคำกะคนดื้อด้านบางคน ก็สนุกดีอยู่หรอกนะ
“แต่กูเป็นสามีมึงนะ มึงรู้สึกดีเหรอที่มีสามีพิการหนะ” มันตัดพ้อผมแววตาละห้อยเชียว ถ้าเป็นเวลาปกติ ผมคงซาบซึ้งกับมันอยู่หรอกนะ แต่ตอนนี้ผมโกรธ ไม่ว่าจะเพราะเรื่องอะไรก็ตาม จะให้ผมใจอ่อนง่ายๆ คงยาก ไอ้ฉานมันมีผมอยู่ในอาณัติมันมานานแล้ว ถึงเวลาที่ผมควรจะเอาคืนบ้าง แค่ชั่วคราวก็ยังดี
อย่างน้อย มันก็ทำให้ผมรู้สึกว่า......ผมเองยังมีค่าสำหรับมันอยู่บ้าง
อย่างน้อยมันก็ยังแคร์ผม ถึงแม้ผมจะไม่รู้ว่า.....ตอนนี้ ผมเป็นที่เท่าไหร่ในใจมันก็ตาม
“ ก็พอรับได้นะ ถ้าจะให้ดี ให้เค้าตัดปากมึงออกด้วย กูจะขอบคุณหมอมากอะ” เคยเห็นหมาบ้า หน้างอปากยื่นมั้ยครับ ถ้าไม่อยู่ในสถานการณ์เลวร้าย ผมจะถ่ายรูปไว้ให้ดู
“แล้วมึงจะยังดูแลกูป่ะ มึงจะทิ้งกูมั้ย ถ้ากูพิการอ่ะ” มันเริ่มดราม่าไปนะผมว่า แต่เล่นกับมันหน่อยแล้วกัน
“ ก็คงไม่ถึงกะทิ้งหรอก อย่างดี กูก็แค่หาใครสักคน มาช่วยดูแลมึง ก็แค่นั้น”
ตั้งใจจะแหย่เฉยๆ
แต่
“ ไม่มีทางอะเมฆ มึงฝันไปได้เลยนะ แต่ถ้ามันมีวันนั้น ตายทั้งคู่” เสียงมันเหี้ยมเกรียมไม่แพ้หน้า ไอ้ห่านี่ ยุเรื่องไหน ไม่ขึ้นเท่าเรื่องนี้ เลยจริงๆ
“มึงไปตามพี่เอกมาสักที จะได้รีบรักษาให้มันหายๆ จะได้เอาไว้กระทืบเมีย ถ้ามันคบชู้”
ผมส่ายหน้ากับความบ้าของมันสองสามที ก่อนจะไปตามพี่เอกมาช่วย กว่าพี่เอกจะพยุงมันได้ ก็กินเวลาไปพอสมควร เพราะผมไม่ได้ช่วยพี่เอกพยุง เพราะพี่เอกบอกว่า หลายคนจะเกะกะมากกว่า สะดวก ผมเลยปล่อยให้พี่เอก แกพยุงไอ้ฉานคนเดียว ส่วนผมเดินรั้งท้าย เผื่อพี่เอกแกจะให้ช่วยเหลืออะไร
แต่ทฤษฎีพยุงคนเดียวง่ายกว่าของพี่เอก ใช้ไม่ได้กับหมาบ้า ที่มันพร้อมอาละวาดตลอดเวลาอย่างไอ้ฉาน
“ คุณฉานอย่าเกร็งสิครับ เจ็บมากเหรอครับ ทำตัวตามสบาย อย่าทิ้งน้ำหนักแบบนั้นสิครับ”
ผมแอบสงสารพี่เอกอยู่ในใจ
ไอ้ฉานมันเจ็บก็ส่วนหนึ่ง
แต่ที่มันเกร็งนั้น เพราะมันคอยแต่จะหันหลังมามองผมอะครับ
คนอย่างมันก็กลัวการโดนทิ้งเหมือนกันนะเนี่ย
ผมแกล้งไม่สนใจมัน ลอบมองไปทางอื่นบ้าง หรือแกล้งเดินช้าๆ บ้าง
ดี หันมองให้คอเคล็ดไปอีกอย่างนะมึง จะได้แอดมิท ครบวงจรท่องเที่ยวไทยไปทุกโรงบาล
กว่าจะลงมาถึงชั้นล่างได้นี่เรียกว่าทุลักทุเลเป็นที่สุด ผมหนะไม่เท่าไหร่ แต่พี่เอกสิ เหงื่อผุดเต็มหน้า
ทั้งๆที่อากาศเย็นสบาย ปกติไอ้ฉานก็ตัวใกล้เคียงควายอยู่แล้ว ยิ่งมันไม่ให้ความร่วมมือเท่าที่ควร
พี่เอกเลยเหนื่อยเป็นพิเศษ
“พี่ฉาน เกิดอะไรขึ้นค่ะ “ อันดาและคนอื่นๆ นั่งเล่นกันอยู่พอดี เลยรีบถลากันมาดูของแปลกกันใหญ่
“ฉาน เป็นอะไรมากรึเปล่าลูก ไปโรงบาลๆ เอกๆ ไปเอารถไป เดี๊ยวชั้นพยุงไว้ให้ก่อน” แม่ผมเองครับ
แม่ไอ้ฉานกะพ่อ คงขึ้นไปพักผ่อน แม่กับอันดา เลยไปช่วยหิ้วปีกไอ้ฉานกันคนละปีก
ผมเลยถอยออกมาจากวง ยิ่งคลุกวงในเท่าไหร่ จะยิ่งเกะกะครับ
พี่เอกเอารถตู้มาเทียบท่าหน้าบ้าน แม่ อันดา พี่เอก รวมทั้งคนงานในบ้าน ต่างช่วยมามารุมทึ้ง พยุงหมาบ้าเข้ารถกันใหญ่
แค่หินบาดเท้า ทำเหมือนกับว่าไอ้ฉานอาการสาหัส รอเข้า ไอซียู ยังไงยังงั้น
ผมหันหลังเดินกลับเข้าไปในบ้าน มีคนดูแลมันเยอะแล้ว ผมเองทำอะไรไม่ค่อยจะได้เรื่องสักเท่าไหร่ อยู่ไปก็เกะกะ ....... รู้สึกเจ็บหน้าอก และหายใจติดขัดกระทันหันอีกแล้ว
พ้นเขตประตู้บ้านได้ ผมรีบวิ่งขึ้นห้อง ก่อนที่ใครจะมองเห็น รอยแดงกล่ำในดวงตา ที่เริ่มจะมีน้ำเอ่อล้นออกมาเล็กน้อย รีบเอาหลังมือป้าย ก่อนที่มันจะไหลออกมา ให้ผมได้เกย์แตกเป็นครั้งที่เท่าไหร่ในชีวิตผู้ชายแมนๆอย่างพี่เมฆ ที่ผ่านมา มันมากเกินพอแล้ว ... จะอ่อนแออะไรนักหนา
ได้ยินเสียงยินไอ้ฉานโหวกเหวกโวยวายอยู่ไกลๆ สงสัยมันคงพยศไม่อยากไปโรงบาลนั่นแหละ
ห้องที่ไม่มีไอ้ฉานคอยกวนประสาท นี่มันเหงาจริงๆนะ ผมก็เพิ่งรู้ ระเบียงหน้าห้องที่เมื่อคืน ผมกับไอ้ฉานยังเล่นเตะกันไปมา ก็คิดว่าแคบไป แต่ทำไมวันนี้ มันดูกว้างเกินความจำเป็น
ผมนั่งกอดเข่ามองฟ้า มองตะวันไปเรื่อยเปื่อย ไม่รู้ไอ้ตัวดีมันจะกลับมาทันมื้อเย็นรึเปล่า
ไม่รู้มันจะให้ความร่วมมือกะหมอแค่ไหน ตอนมันออกไปตัวก็เริ่มร้อนๆ สงสัยแผลจะอักเสบ ยิ่งคนแข็งแรง ทั้งถึกทั้งอึดแบบไอ้ฉานด้วยแล้ว ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาสักครั้งนี่จะเป็นหนักกว่าชาวบ้านเค้า เห็นทีเรื่องนี้จะเป็นจริง เวลาผมไม่สบายก็จะเป็นแค่ไม่นานก็หาย ไม่หนักหนาอะไร บางครั้งแค่ทานยาแล้วนอนพักผ่อนก็หาย แต่ที่ต้องเข้าโรงพยาบาล เพราะไอ้หมาบ้ามันตื่นตูมเกินความจำเป็นแค่นั้นเอง
ผมนั่งตรงระเบียง จนตะวันเริ่มตกดิน แม่บ้านมาเรียกไปทานข้าวเย็นสองรอบแล้ว จนต้องบอกว่ารอทานพร้อมไอ้ฉานนั่นแหละ เค้าถึงได้หยุดตาม
ผมนั่งจมอยู่กับความเหงาที่อยู่ดีๆก็เกิดขึ้นมา จากที่ตะวันยังส่องแสงจ้า ตอนนี้มันเริ่มคล้อยตัวลงต่ำ
สักพัก มันคงจมหายลับไป พระจันทร์ ก็คงจะขึ้นมาทำหน้าที่แทน
นี่มันนานเกินไปแล้ว ทำไมไอ้ฉานยังไม่กลับ มันเป็นอะไรมากหรือเปล่า หรือว่ามันอาละวาดไม่ยอมเข้าพบหมอ จนนคนอื่นๆต้องอ่อนใจหรือเปล่า
ไม่รู้ตัวเลยว่าหลากหลายความคิดที่วนเวียนเข้ามาในหัวผมตลอดเวลาที่ผ่านมานี้
มีแต่เรื่องไอ้ฉาน ไอ้ฉาน และไอ้ฉาน
เป็นห่วงมันจัง
มันจะคิดยังไง ที่อยู่ๆผมก้หายไปแบบนี้ ทั้งๆที่มันสั่งแล้วแท้ๆว่าให้ไปกับมัน
“แค่ภาพที่อันดาพยุงไอ้ฉานออกไป มันบั่นทอนจิตฝ่ายต่ำของผมขนาดนี้เลยเหรอ
ทั้งๆที่ไอ้ฉานกำลังเจ็บอยู่
แล้วที่ผ่านมา.......ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น มันอยู่กับผมตลอดเวลาไม่ใช่เหรอ
อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด แล้วเราจะมากังวลกับสิ่งที่ยังไม่เกิดทำไม
ผมยกหลังมาขึ้นมาป้ายน้ำตาลวกๆ มือควานหาโทรศัพท์ ตอนนี้ผมอยากไปโรงพยาบาล
เป็นห่วงไอ้ฉาน จนรู้สึกกระวนกระวาย
“แม่นิ่มครับ แม่อยู่ไหนอะครับ อ๋อๆ ครับๆ ไปครับ ครับ ได้ครับ จะรีบครับ”
ผมกดวางสายด้วยใจเบาหวิว
แม่นิ่มบอกว่าไอ้ฉานต้องนอนโรงพยาบาล ไข้ขึ้นสูง แผลติดเชื้อ
มันวิ่งจนแผลระบมยังไม่พอ ช่วงเวลาที่มันวิ่ง เชื้อโรคก็พร้อมใจกันเข้าแผลที่เป็นสนุกสนาน
มันอาละวาดที่ไม่เห็นผม จนหมอกับพยาบาลอ่อนใจ ที่มันไม่ให้ความร่วมมือ
แม่นิ่มบอกให้ผมรีบไป เพราะแม่ได้โทรมาสั่งที่บ้านไว้แล้วว่า ถ้าผมลงมาให้พาผมไปโรงบาล
ใจผมตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลตั้งนานแล้ว
ผมวิ่งตัวปลิวลงมาหารถที่จะพาผมไปโรงพยาบาล พี่แม่บ้านก็ดี เค้านั่งรอผมอยู่ก่อนแล้ว
ก่อนจะบอกว่า รถจอดอยู่หน้าบ้าน ไปได้เลย
ผมมาถึงโรงบาลได้รีบวิ่งไปตามที่พี่คนขับรถบอกทันที ไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าโรงพยาบาลแห่งนี้ผมเพิ่งมาครั้งแรก
แต่ห้อง วีไอพี ชั้นบนสุดของโรงพยาบาล คงหาไม่ยากนักหรอก
ผมหาห้องพักไอ้ฉานได้ ก็แทบลืมมารยาททุกสิ่งอย่าง ผมผลักประตูเข้าไป ก็เห็นว่าทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า
ห้องพักผู้ป่วยแยกเป็นสัดส่วน มีห้องพักญาติ ห้องรับแขก แพนทรี ใหญ่โต สะดวกสบาย
“มาแล้วเหรอลูก ตกลงฉานต้องนอนโรงพยาบาลนะ เมฆก็อยู่เฝ้าฉานแล้วกัน เดี๊ยวแม่ น้อง แล้วก็น้าพิมพ์น้าชาติ เค้าจะได้กลับบ้านไปพักผ่อน ข้าวปลาก็ยังไม่ได้กินกัน” แม่นิ่ม รายคิวงานผมยาวเลยครับ ได้แต่พยักหน้าและยิ้มทางการค้าส่งไป ตอนนี้ผมอยากเข้าไปดูไอ้ฉานแล้ว
“น้าฝากไอ้ตัวดีด้วยนะเมฆ ไม่ไหว นึกว่าคุยอยู่กับเด็ก 2 ขวบ เอะอะมันจะอาละวาด”น้าพิมพ์แม่แท้ๆไอ้ฉานครับ ผมก็ได้แต่ยิ้มแหะๆ แบบเข้าใจและมองเห็นภาพที่น้าพิมพ์อธิบาย
“ให้อันดาอยู่ช่วยมั้ยค่ะพี่เมฆ” ผมผงะ นิดนึง กำลังหาคำปฎิเสธที่ดูดีที่สุด
“ไม่ต้องหรอกจ๊ะ เราค่อยมาเยี่ยมตอนกลางวันดีกว่า เมฆกับฉาน เค้าอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก สถานการณ์แบบนี้ มีแต่เมฆคนเดียวที่เอาฉานอยู่ “ อันดาทำหน้าผิดหวังเล็กน้อย แต่ผมนี่แทบจะถอนหายใจด้วยความโล่งอกเลยทีเดียว ขอบคุณน้าพิมพ์มากนะครับ
“แม่กับทุกคนกลับก่อนนะ แม่สั่งกับข้าวจากรีสอร์ทไว้ให้แล้วเดี๊ยวคงมาถึง ดึกๆ แผลอาจจะอักเสบมาก มีอะไรเมฆก็เรียกพยาบาลเลยนะลูก” แม่ผมเองครับปิดท้ายรายการ ผมพยักหน้าไม่ลืมที่จะยกมือไหว้ขอบคุณที่จัดการให้ผมทุกเรื่อง
ผมเดินเข้ามาในส่วนที่ไอ้ฉานนอนอยู่ มันกำลังหลับสนิท คงเหนื่อยและเพลีย ไหนจะเจ็บแผลอีก
ผมเห้นมันนอนสิ้นฤทธิ์ไร้พิษสง จมูกโด่งรั้น แพขนตาไอ้ฉานหนา เรียงกันเป็นระเบียบ และยาวงอน มิน่า มันถึงได้ดื้อด้านขนาดนี้ ริมฝีปากได้รูป ที่เคยปะทะคารมกับผมไม่เว้นแต่ละวัน วันนี้แห้งผาก ผมเอานิ้วเกลี่ยลูกผมเหนือหน้าผากมันเล่น ตอนที่มันนอนนิ่งๆไม่กวนประสาทผมมแบบนี้ มันหล่อมากเลยครับ
หล่อจนผมรู้สึกหวง อยากเก็บมันไว้คนเดียว ไม่อยากให้ใครมาเห็นมัน ไม่ว่าผู้หญิง หรือผู้ชาย อยากให้มันดูแลแต่ผม เอาใจแต่ใส่ผมคนเดียว และถึงมันจะชอบดุชอบว่า แต่ถ้าเป็นแค่กับองค์อิศวรคนนี้ ผมก็ยินดีครับ
มองไล่ลงมาเจอหน้าอกที่กระเพื่อมขึ้นเป็นจังหวะ สม่ำเสมอ แล้วก็อดยิ้มกว้างไม่ได้
“พักผ่อนนะมึง กูขอโทษ ที่ปล่อยให้มึงมาโรงบาลคนเดียว แต่ตอนนี้กูก็มาอยู่กะมึงแล้วนะ ตื่นขึ้นมาก็อย่าดุกูนักหละ ไม่อยากร้องไห้ให้มึงปลอบหรอกนะ มันไม่แมน”
ผมแอบเอานิ้วไปบีบจมูกมันก่อนที่จะออกไปรับลมที่ระเบียง ก็ได้ยินเสียงกริ่งเรียก สงสัยจะเป็นพยาบาลหรือไม่ก็ คนที่รีสอร์ทเอาอาหารมาให้ ผมเลี่ยงตัวไปทางฝั่งประตูห้อง ปรากฎว่าเป็นพยาบาลที่นำปิ่นโตมาให้ สงสัยจากคนของรีสอร์ทนั่นแหละครับ
เอาอาหารมาแยกจัดใส่จานรอไว้ในส่วนของห้องเตรียมอาหาร ไม่รู้ไอ้ฉานจะตื่นเมื่อไหร่ ถ้ามันนอนนานๆก็ค่อยเอาออกมาอุ่นก็แล้วกัน
โทรไปหาแม่นิ่ม บอกว่าพรุ่งนี้ตอนมาโรงพยาบาลให้เอาเสื้อผ้ามาให้ด้วย วันนี้ผมรีบเลยไม่ได้คิดถึงจุดนี้
พอรู้ว่าเป็นห่วงไอ้ฉานมาก ก็ตัวปลิวออกมาเลย
กลับเข้ามาที่ห้องไอ้ฉานอีกที ก็เห็นว่าไอ้ตัวดีลืมตาแล้ว แต่มันคงมึนยา หรือคงยังงัวเงียอยู่ก็ไม่รู้
ผมเห็นมันมองเพดานกรอกตาไปมา ผมพิงขอบผนังมองมันด้วยรอยยิ้ม ขำกับท่าทางที่มันกำลังทำอยู่
แต่ก็หุบยิ้มแทบไม่ทันเมื่อมันหันหน้ามาทางผม
“หิวน้ำหรือเปล่า” มันพยักหน้า
ผมเอาน้ำเปล่าใส่แก้ว ก่อนจะใส่หลอด กดปุ่มปรับระดับเตียงให้ยกขึ้นนิดหน่อย ก่อนจ่อปลายหลอดไปที่ริมฝีปากมัน มันดูดได้นิดหน่อยก็หยุดแล้วมองหน้าผม
“น้ำไม่เย็นอ่ะ”
“ก็เออสิ มึงเป็นคนไข้ จะกินน้ำเย็นได้ไง มึงไม่เคยนอนโรงบาลเหรอ”
“ไม่เคยอ่ะ แต่กูเป็นแผลที่เท้าไม่ใช่เหรอ ทำไมกินน้ำเย็นไม่ได้”
“ก็มึงมีไข้อ่ะ แผลมันอักเสบ เดียวคืนนี้ได้สั่นตายอะมึง” มีไข้กับแผลอักเสบนี่ใช่ครับ แต่สั่นตายนี่ผมมั่ว
“แล้วมึงหายไปไหนมา ทิ้งกูให้มาคนเดียว” มันจ้องหน้าผมแบบรอคำตอบ ไม่ให้เวลาผมคิดเลยครับ
“กูลืมโทรศัพท์ พอลงมารถก็ออกมาแล้วอะ คนมากันเต็มรถ มึงพูดมาได้ว่ามาคนเดียว”
“แล้วไหนหละโทรศัพท์”
“นี่ไง” ผมควักโทรศัพท์จากกางเกงได้ ก็เอาไปจ่อหน้ายืนยันกันเลยครับ
“นั่นมันโทรศัพท์กูนี่” อ้าวฉิบหาย ที่กูโทรเข้าโทรออก โทรหาคนนู้นคนนี้คนนั้น ไม่ใช่โทรศัพท์ตัวเองงั้นเหรอ
ผมพลิกโทรศัพท์มาดู ปรากฎว่าภาพพักหน้าจอ เป็นรูปที่ผมทำหน้าทะเล้น แล้วมีข้อความประกอบรูป เป็นประโยคที่หน้าอายว่า
“อาณานิคมของฉานแสง” ไอ้บ้า กูเป็นเมืองขึ้นของมึงตั้งแต่ตอนไหน แล้วใครเห็นบ้างมั้ยเนี่ย
ไอ้ฉานมันยิ้มก่อนจะหลุดขำออกมานิดหน่อย
“ก็ถูกแล้วมึง โทรศัพท์
“เมีย” ถือ ก็ถูกแล้ว” มันพูดจบมันก็หัวเราะครับ
“แล้วโทรศัพท์กูหละ เฮ้ย โทรศัพท์กูหายอะฉาน”
“อยู่นี่”
“อ้าวไปอยู่ที่มึงได้ไง หรือว่ามึงก็อยากเป็นเมียกูเหมือนกัน” คราวนี้ทีของผมครับ ผมขอหัวเราะบ้าง
“ทะลึ่งแล้วเมฆ กูหิวแล้ว คืนนี้มึงนอนเฝ้ากูเปล่า”
“เปล่า เดียวมีคนมารับ แม่เค้าจ้างพยาบาลเฝ้ามึงแล้ว”
“เฮ้ยได้ไง กูบอกแม่แล้วว่าให้มึงมาเฝ้า กูจะเข้าห้องน้ำยังไง” มันโวยวายทันทีเลยครับ แกล้งมันนี่ก็สนุกดี
“เดียวพยาบาลเค้าจะมาสวมท่อฉี่ให้มึงอ่ะ แต่อึนี่กูไม่รู้ กูอาจจะสวนเปิดทางให้ก่อน ที่เหลือคงสะดวกมั้ง”
ผมตอบมันแววตากรุ้มกริ่มเชียวครับ เริ่มมีความสุขที่เห็นมันลนลาน ไอ้ฉานมันเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรเลยครับ
“แม่นิ่มครับ ไหนว่าให้เมฆมันมาเฝ้าอ่ะ ฉานไม่สะดวกอ่ะครับถ้าเป็นพยาบาล อ้าวเหรอครับ มันหลอกผมเหรอครับ ครับ ครับ เดียวจัดการมันก่อน” โห มันเล่นโทรฟ้องแม่นิ่มเลยอ่ะ ไอ้นี่แสบ
“เมฆมึงมานี่ดิ๊ เอาใหญ่แล้วนะมึง เดี๋ยวจะโดน อยากเดินไม่ได้สักสามวันป่ะ”
“อะไร อะไร เดี้ยงอยู่ยังจะปากดี มึงอยู่นิ่งๆเลย กูไปเอาข้าวมาให้ คลุกปลาทูใช่มั้ย หรือจะเนื้อบดดีอ่ะ เลือกเอา กูจะได้ทำถูก”
ไอ้ตัวดีมันเอาหมอนกลมที่พยาบาลเอามาหนุนแขนให้มัน เขวี้ยงใส่ผมครับ อย่างพี่เมฆ มีเหรอแค่นี้จะโดน
ผมเดินไปห้องเตรียมอาหาร พร้อมระเบิดหัวเราะเสียงดังไปตลอดทางเลยครับ
=================
ต้องขออภัยในความล่าช้านะ แบบเซเดินทางบ่อยช่วงนี้ เจอกันพาทหน้าค่ะ
หัวข้อ: เมื่อแหงนมองจันทร์ ผมเห็น “ตะวัน” By TRomance "อัพเดทกล่อง+หนังสือตัวอย่าง P.81" (อ่าน 840890 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก