บุพเพวายร้าย(สอง)
02
ผมตื่นขึ้นก็ไม่เห็นไอ้แบงค์เหมือนเมื่อคืน
ไม่รู้ไปไหนของมัน แต่ช่างเถอะไอ้แบงค์มันจะไปไหนก็เรื่องของมัน เพราะที่นี่บ้านมันนี่ครับ
ดูนาฬิกาจะเที่ยงมิน่าล่ะผมหิวข้าว จนท้องร้อง...แต่ก็ไม่ทำให้ผมหยุดคิดได้
“ ......................” .................ปราง…………………
คิดแล้วก็คิดอีก...แต่คิดก็ตัดสินใจไม่ได้สักที ระหว่าง
1 เลิกกับปราง แต่ผมยังรักปรางอยู่
2 เป็นพ่อเด็กในท้องปราง เพราะปรางก็ไม่มีใคร ผู้หญิงที่เรียนยังไม่จบท้องไม่มีพ่อเด็กคงลำบาก แต่ปรางท้องกับคนอื่นที่ไม่ใช่ผม ผมเจ็บใจ เสียใจ
“. ..................................ปราง ...........”
ผมคิด......
แกร๊ก!? ไอ้แบงค์เปิดประตูเข้ามา ผมหันไป
“ ว่าจะมาปลุกพอดี จะชวนไปกินข้าวข้างนอก” ไอ้แบงค์พูดเหมือนไม่มีเกิดขึ้นเมื่อคืน แต่ผมมอง มันหลบสายตาผมครับ
บอกให้ลืมมันทำได้ซ่ะที่ไหน พอคิดภาพมันลอยมาเป็นหนังสดตรงหน้ากันจะๆ
ภาพลอยมาเต็มๆตา ทั้งมรึงกอดกรู กรูกอดมรึง ลมหายใจ ตอนที่มรึงเข้ามาในตัวกรู .....
“ เออ เดี๋ยวอาบน้ำก่อน” ผมบอกลุกขึ้นไปอาบน้ำครับ พอไอ้แบงค์มันทำแบบนี้ผมที่ว่าจะไม่คิดมาก มันเริ่มคิดมากแล้วนะครับ
แต่ต้องทำหน้าตายเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา
พอแต่งตัวเสร็จผมเดินลงมาข้างล่าง ไอ้แบงค์นั่งทำเท่ห์รอผมอยู่ แต่คือ ..0.0… ไอ้แบงค์กับผมใส่เสื้อสีเดียวกันครับคือสีฟ้าใส เพียงแต่เสื้อผมแขนยาว ไอ้แบงค์แขนสั้น แต่เสื้อทั้ง 2 ตัวก็เสื้อแบงค์หมด (ผมยืมใส่)
“ กินร้านไหน?” ไอ้แบงค์ถาม ทำเหมือนไม่เห็นเสื้อสีเหมือนกัน
“ ข้าวมันไก่” ผมบอก และ
“ เอารถมรึงไป กรูขี้เกียจขับรถ” ผมว่าเดินตามไอ้แบงค์ที่เริ่มเดินหลังจากที่ผมพูดจบ
“ ไม่รอกรูเลยนะมรึง” ผมแกล้งพูดเพราะมันทำเหมือนไม่สนใจผม มันคงยังกระอักกระอ่วนเรื่องเมื่อคืนอยู่มั้ง แต่มันทำแบบนี้ผมก็ยิ่งเครียด ก็บอกแล้วว่าให้ทำเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น
แค่ขำๆเอามันส์เป็นพอ T^T ทว่าผมขำไม่ออกครับ
“ เรื่องเมื่อคืนลืมยัง?”ผมถามเดินข้างๆไอ้แบงค์ ก่อนที่จะวิ่งเหยาะๆๆไปเปิดประตูรถอีกด้านและเข้าไปนั่ง
“ ลืมยัง?” ผมถามไอ้แบงค์อีกเพราะมันไม่ตอบ
“ ยัง” ไอ้แบงค์ตอบตรงโคตรๆ มรึงจะไม่ตอแหลว่าลืมไปแล้วหน่อยหรือวะ!
“ ก็ดี” ผมตอบ มันเลยหันหน้ามามอง
“.......................................”
“ขอโทษที่กรูเอามรึงมาเกี่ยวด้วย ตอนนั้นกรูบ้า กรูเหี้ยเอง” ผมบอกไม่อยากให้ผมกับไอ้แบงค์เหมือนมีอะไรที่กลืนไม่เข้าคลายไม่ออกเหมือนตอนนี้
“กรูเข้าใจ คนเราพอมีเรื่องที่ไม่คาดฝัน และมันรุนแรงจนรับไม่ไหว สมองมันก็คิดทำเรื่องไร้เหตุผลออกมาเยอะแยะ” ไอ้แบงค์มันตอบคงเอามาจากประสบการณ์ตัวเอง ที่ครั้งหนึ่งมันก็เคยปล้ำจุม ขอจูบจุมมาเหมือนกัน
“ แต่กรูทำให้มรึงรู้สึกไม่ดี” ผมบอกรู้สึกแบบนั้นชัดเจนขึ้น ยิ่งไอ้แบงค์มันบอก ‘เข้าใจ’ ผมก็รู้สึกผิด
“ บอกแล้วไงว่ากรูเข้าใจ และก็ไม่ได้รู้สึกไม่ดีทั้งหมด..”
“จริงอ่ะ” ผมว่าหันไปมองไอ้แบงค์ที่กำลังขับรถไปเรื่อยๆ
“จริง” ผมไม่ถามหรอกครับว่าไอ้ตอนที่มันรู้สึกดีมันตอนไหน^^ แต่ผมพอรู้ก็ตอนนั้นไง ตอนนั่นแหละ ^^
“ ขอบคุณ” ผมบอกไอ้แบงค์หันมา ผมจูบปากมันด้วยความเร็วเหนือแสง มันหน้าเหวอแต่ยังมีสติรีบหันหน้าไปหาพวงมาลัยรถขับรถต่อ
“ ทำบ้าอะไรของมรึง!?” เสียงโกรธครับ
“ ขอบใจเพื่อนที่แสนดี” ผมตอบซึ้งใจไอ้แบงค์มากที่ทำให้ผมไม่คิดมากอยู่คนเดียว
“ ไม่อยากได้!” “ อยากให้ หรืออยากได้ชุดใหญ่”
“ อะไรกรูก็ไม่เอา!” “ แต่เมื่อคืนมรึงเอาแล้ว”
“ ไอ้ชนะไหนมรึงบอกว่าให้ลืม!?” “ มรึงบอกเอง ว่า ‘คนเราพอมีเรื่องที่ไม่คาดฝัน และมันรุนแรงจนรับไม่ไหว สมองมันก็คิดทำเรื่องไร้เหตุผลออกมาเยอะแยะ’ ” ผมเอาคำพูดไอ้แบงค์มาอ้าง มันจะได้พูดต่อไม่ได้
“ ……………”
สะใจไอ้แบงค์มันเถียงไม่ออก ห้า ห้า แถมหก
** ** ** **
ตลอด 3 วัน ผมเอาบ้านไอ้แบงค์เป็นแหล่งกบดานจนวันที่ 3 ผมก็คิดว่าตัวเองไม่ควรหนีปัญหาอีกต่อไปแล้วควรจะยอมรับความจริงและตัดสินว่าจะเอายังไงดี
ผมนอนพลิกไปพลิกมาจนในที่สุดก็ลุกขึ้นนั่ง
ปรางกับลูกยังไงก็ต้องมีคนรับผิดชอบ
“ นอนไม่หลับเหรอ?” ไอ้แบงค์ลืมตาขึ้นลุกขึ้นนั่งตามผม
“ คิดเรื่องปราง” ผมบอก มองหน้ามัน ใน 3 วันที่ผมมาอยู่บ้านไอ้แบงค์ นอนเตียงเดียวกัน แต่ก็ไม่อะไรเกินเลยครับ มันทำให้เรื่องคืนนั้นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ(มั้ง)
“แล้วตกลงเอาไง?”
“ มรึงนอนเถอะ” ผมบอกตัดบทที่จะตอบ (ตอนนี้เพิ่งจะะตอนนี้เพิ่งตี 4)
“ เล่าให้กรูฟังเถอะว่ามรึงคิดยังไง?” ไอ้แบงค์มันว่า ซึ้งวะเพื่อนอยู่เคียงข้างกรูตลอด
“กรูว่าจะยกโทษให้ปราง ลูกปรางก็ลูกกรูดีไหมวะ?”
“ ถ้าตัวมรึงคิดว่าดีมันก็ต้องดี”
“กรูก็ว่างั้น กรูไม่อยากให้ความผิดครั้งเดียวทำให้กรูเสียปรางไป ขอแค่ปรางรู้ตัวว่าผิดแล้วเริ่มใหม่กับกรู ที่แล้วมากรูไม่ถือ” ผมบอกรู้สึกอย่างงั้นจริงๆ
รักมันทำให้ผมอภัยได้ ผมคงไม่ปล่อยให้ปรางเผชิญปัญหาคนเดียวหรอก
ที่ปรางบอกว่าลูกไม่ใช่ลูกของผมกับผมก็พิสูจน์แล้วว่าปรางไม่คิดจะหลอกผม ทั้งที่ปรางไม่จำเป็นต้องบอกความจริงก็ได้
“ กรูดูโง่ไหม แบงค์?” ผมถาม ที่ผมยอมยกโทษให้ปรางง่ายขนาดนี้
“ มรึงก็ดูโง่มานานแล้ว” ไอ้แบงค์มันว่า อย่างงี้มีสวย ผมเนี่ยนะโง่ ถ้างั้นโลกนี้ก็ไม่มีคนฉลาด
“ ปากดี” ผมว่ามันบ้าง แต่ไอ้แบงค์นอนลงหันหลังให้ผมด้วย
ทำเป็นไม่สนใจ เดี๋ยวก็ปล้ำทำเมีย ........................ความคิดมันสะกิดอารมณ์หวิวมากกกกกกกกกก
55 นอนดีกว่าพรุ่งนี้จะได้ไปหาปราง คุยกันให้รู้เรื่องสักที หลังจากที่ผมไม่รับโทรศัพท์มา 3 วัน
.
.
.
ตื่นเช้า 7 โมงผมอาบน้ำแต่งตัวแล้วผมส่งข้อความหาปรางว่าจะไปที่บ้าน แล้วปรางก็โทรกลับมา แต่ผมไม่รับ อยากจะพูดทุกคำต่อหน้าปราง ส่วนไอ้แบงค์ยังไม่ตื่น
ผมมาถึงบ้านปราง 8 โมงกว่าๆ ปรางรอผมอยู่แล้ว เรา 2 คนเจอหน้ากันก็ไม่ได้พูดอะไรในตอนแรก
“..............” อาการอึดอัดมากทั้งผมและปราง
“ เราไปคุยกันข้างนอกไหม?” ปรางชวนแล้วพาผมเดินออกมานอกบ้าน พาไปยังสวนด้านขวาของตัวบ้าน ตรงนั้นมีชุดเก้าอี้ไม้อยู่ รอบๆปลูกไม้ดอกต้นเล็กๆ ซึ่งเป็นงานอดิเรกของพ่อปราง มาถึงปรางก็นั่งลงก่อนผม
ผมมองหน้าปราง เมื่อไม่มีเครื่องสำอางแต้มหน้าดูซีดกว่าที่คุ้นตา..
“ ปราง?”
“จะมาบอกเลิกปรางเหรอ?”
“ เปล่า” ผมบอกส่ายหน้าไปด้วย ปรางมองผมไม่เข้าใจ
“ ชนะจะยกโทษให้ปราง” ผมบอก เอามือจับมือปรางที่วางอยู่บนโต๊ะ
“ ทำไม? ในเมื่อปรางทำถึงขนาดนี้แล้ว” ปลายเสียงแผ่วเบา น้ำตาคลอ
“ ก็ชนะรักปราง ลูกปรางก็เหมือนลูกชนะ” ผมตอบจากใจจริง
“ อย่ารักเลย ปรางกลายเป็นผู้หญิงไม่ดีไปแล้ว” ปรางบอกผมดึงมือตัวเองกลับไปวางบนตัก พร้อมกับมืออีกข้างหนึ่งมากุมไว้
“ ไม่เป็นไรชนะไม่ถือ ขอแค่ปรางอย่าทำแบบนี้อีก”ผมบอกยกโทษให้แล้ว ยิ่งมาเห็นปรางก็ยิ่งอยากปลอบปราง อยากจะอยู่ข้างๆปราง อยากดูแลปรางกับลูก
“ เราจะกลับไปเหมือนเดิมเหรอ?” ปรางถาม ผมพยักหน้า
“ กลับไปเป็นเหมือนเดิม ปรางก็คงทำแบบเดิมอีก” ผมไม่เข้าใจ
“รู้ไหม?ปรางเหงาและน้อยใจชนะมาก ถึงทำแบบนี้ เหมือนการประชด” ปรางบอกหันหน้ามาจ้องผม
“ น้อยใจว่าปรางสำคัญกับชนะแค่ไหน เพราะสำหรับชนะแล้ว เพื่อนคงสำคัญที่สุด”
“ ไม่ใช่ปราง เพื่อนก็ส่วนเพื่อน ปรางก็ส่วนปราง” ผมรีบบอก
“ ไม่หรอก” (ปรางส่ายหน้าช้าๆ) “ เพื่อนก็ส่วนเพื่อน ปรางก็ส่วนปรางมันไม่ใช่ เพราะไม่ว่าปรางกับชนะจะกำลังทำอยู่ แต่ถ้าเพื่อนชนะมีปัญหา ไม่ว่าจะกี่โมง เวลาเท่าไร ชนะก็ไปทุกครั้ง ทั้งที่ปรางก็เคยขอร้องชนะว่าให้ชนะอยู่กับปราง แต่..........”น้ำตาปรางไหลลงอาบแก้ม
“........................”(ผม)
“ แต่ชนะก็ไป ปรางไม่เข้าใจว่าเพื่อนชนะจะแก้ปัญหากันเองไม่ใช่หรือไง ทำไมชนะต้องไปทุกครั้ง!”
“นี่เหรอที่ปรางบอกว่าเหงา?” ผมยิ่งไม่เข้าใจ ในเมื่อเพื่อนมีปัญหาแล้วผมที่เป็นเพื่อนจะเข้าไปช่วย ไปให้คำปรึกษามันผิดตรงไหน
“ มันไม่ใช่แค่นี่เหรอชนะ แต่ปรางน้อยใจ ..ใจก็เต็มไปด้วยคำถามว่าปรางสำคัญกับชนะแค่ไหน ปรางเคยคิดว่าถ้าให้ชนะเลือกระหว่างเพื่อนกับปราง ชนะจะเลือกอะไร.......คำตอบคือคงไม่ใช่ปราง ปรางไม่อยากเสียชนะไปได้แต่เก็บคำถามนี้เอาไว้ตลอด”
“ ปรางคือคำตอบหนึ่ง เพราะชนะเลือกไม่ได้ เพราะปรางก็สำคัญ เพื่อนก็สำคัญ เป็นคนที่ชนะรักแต่ต่างความหมายกันเท่านั้น” ผมมองหน้าปรางที่กำลังเอาปลายนิ้วเช็ดน้ำตา
“ ช่างเถอะชนะ เพราะไม่ว่าตอนนี้มันคืออะไร มันก็ไม่สำคัญแล้ว ...........เรา...” ผมกลั้นหายใจ
“ เลิกกันเถอะ” ปรางบอกผมน้ำเสียงจริงจัง
“ ปราง!?”
“ เรื่องลูกปราง ชนะไม่ต้องกังวลจนต้องมารับผิดชอบทั้งที่ไม่ใช่หน้าที่ ปรางจะบอกพ่อแม่เอง คิดว่าท่านคงผิดหวัง แต่สุดท้ายท่านก็คงต้องยอมรับ”
“ หมายความว่ายังปราง ไหนปรางบอกว่าจะให้ชนะรับเป็นพ่อ!” ผมถาม
“ ปรางไม่เคยบอก ชนะคิดไปเอง”
“ ชนะไม่ได้คิดไปเอง!” เพราะที่คุยกันที่คอนโด ปรางพูดให้ผมคิดแบบนั้นจริงๆ
“ ปรางแค่ลองใจ” ปรางปรายตาขึ้นมองผม สายตาไม่มีความหมายใดๆ
“ ทำไม?”
“ แค่อยากรู้ว่าชนะจะทำยังไง จะรับผิดชอบปรางไหม?”
“ ทำไม?” ผมพูดคำพูดเดิม
“ ปรางจะได้รู้ไงว่า ตัวเองมันโง่ที่น้อยใจไม่เข้าเรื่อง เลยทำร้ายผู้ชายดีๆอย่างชนะ ”
“ ปราง”
“ ไม่ต้องสงสารปราง เพราะปรางจะเข้มแข็งเพื่อลูก”
“ ปรางชนะยังรักปรางนะ”
“ ผู้ชายดีๆอย่างชนะ อย่ารักปรางเลย ปรางไม่ดีพอหรอก!”
“ ปรางดีพอ!” ผมจับไหล่ปราง แต่ปรางลุกขึ้น ผมจำเป็นต้องปล่อย
“ชนะ กลับไปเถอะ และอย่ามาหาปรางอีก”
“ ปราง” ผมพูดใจหาย ทำไมต้องห้ามไม่ให้ผมมาหา
“ ไม่ต้องโทรมา ไม่ต้องส่งข้อความมา ความเป็นเพื่อนให้เป็นเรื่องของอนาคต”
“ ปรางทำไมต้องทำแบบนี้!?”
“ ชนะจะได้ตัดใจจากปรางสักที ส่วนปรางก็จะด็อปเรียนเตรียมตัวเป็นแม่”
“ ปรางรู้ได้ยังไงว่าเด็กในท้องไม่ใช่ลูกชนะ!” ผมหาเหตุผลมารับผิดชอบปราง
“ปรางเป็นแม่ปรางรู้ดี” ปรางพูดพร้อมเอามือลูบท้องที่ยังดูปกติ จนดูไม่ออกว่ากำลังท้อง
“เป็นชนะไม่ได้รึไง ชนะดูออกว่าปรางยังรักชนะอยู่!”
“ ไม่ได้หรอก ปรางไม่อยากเห็นแก่ตัวแล้ว”
“ ปรางเห็นแก่ตัวเถอะชนะอยากดูแลปรางกับลูก” ผมบอก ตลอดเวลาที่ปรางพูดไม่ได้เอ่ยถึงพ่อของลูกในท้องเลย หมายความ ป่านนี้ไอ้นั่นมันก็ยังคงไม่ยอมรับว่าทำปรางท้อง
“ คนที่ทำเขาไม่มาดูแล จะให้คนอื่นมารับผิดชอบ ถ้าเป็นแบบนั้นปรางก็คงแย่เต็มทน”
“ งั้นปรางบอกชนะว่ามันเป็นใคร ชนะจะลากคอมันมาให้ปราง!?” ผมบอก เจ็บแค้นไอ้สัดนั่นที่มันไม่ยอมรับผิดปราง ทั้งที่ผมอยากรับผิดชอบแทบตาย
“ ..............” ปรางส่ายหน้าไม่ตอบผม
“ แต่เด็กต้องมีพ่อ แล้วปรางจะอุ้มท้องคนเดียวได้ยังไง?!” ผมบอกมองเห็นปัญหาที่ปรางต้องแบกรับไว้เพียงลำพัง
“ พาตัวเขามา แต่ใจเขาไม่อยู่กับเราก็ไร้ประโยชน์” ปรางบอกสีหน้าเศร้าถนัด
ไอ้เหี้ยเอ๊ย! มาทำร้ายคนที่ผมรักยังไม่พอ ยังไม่มีความรับผิดชอบอีก!
“ แต่มันต้องมีความรับผิดชอบ!”
“ เขาคงไม่รับหรอก กับผู้หญิงที่มั่วไม่เลือก” ผมไม่เชื่อสิ่งที่ปรางพูดหรอก ปรางคงพูดให้ตัวเองดูแย่ดูเลวให้ผมเลิกกับปรางมากกว่า
ยังไงปรางก็คือนางฟ้าของผม
“ ปรางอย่าพูดแบบนี้ สำหรับชนะ ปรางคือ..”
“ หยุดเถอะชนะ! ปรางไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีเท่าไรหรอก อย่าหลอกตัวเอง แล้วก็ไปจากบ้านปรางได้แล้ว ปรางเหนื่อย ปรางจะนอน!” ปรางบอกผมแล้วเดินหนี
“ ปราง” ผมคว้าข้อมือบางเอาไว้ ปรางหันมา
“ ชนะ ขอร้องเราเลิกกันแล้วก็เลิกกันเถอะ และปรางก็ยังไม่พร้อมที่จะเป็นเพื่อนกับชนะ” ปรางบอกเสียงแหบพร่า
“ ............” ไม่มีคำไหนหลุดออกจากปากผม มือที่จับข้อมือปรางก็ปล่อยอย่างเชื่องช้า เพราะผมไม่อยากปล่อย แต่ถ้าจะปล่อยก็อยากให้ช้าที่สุด
ผมปล่อยมือปรางไปแล้ว แต่ปรางยังมองหน้าผมอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะหันกลับ ..แล้วเดินจากผมไป
‘ปราง’
ถ้าปรางเป็นผู้หญิงไม่ดี คงเห็นแก่ตัวให้ชนะรับเป็นพ่อเด็กแล้วล่ะ
“ ..............................”
ทุกอย่างรอบตัวมืดครึ้ม ร่างกายไม่มีแรงที่ก้าวเดินต่อ จนยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นนาน 2 นาน กว่าที่จะมีใจมีแรงเดินมาที่รถที่จอดหน้าบ้านหลังใหญ่สีขาว หลังนี้
บ้านของปราง
ทำไมทุกอย่างมันจบง่ายขนาดนี้
แล้ว 3 ปีที่ผ่านมามันไม่มีความหมายเลยหรือไงปราง?
สำหรับชนะมันมีความหมายมากนะ
ผมขับรถกลับคอนโดแล้วขังตัวเองอยู่ในห้องเงียบๆ นอนปล่อยร่างกายตามที่มันอยากไปบนโชฟา ดวงตาจ้องมองเพดาน
ไอ้แบงค์โทรมาผมก็ไม่รับ มันคงโทรมาถามผมว่าเป็นยังไงบ้าง? โทรมาถึง 19 สาย ผมแค่มองโทร-สับที่กำลังสั่นเท่านั้น
ผมรู้ว่ายิ่งทำแบบนี้ยิ่งทำให้ไอ้แบงค์เป็นห่วง แต่ผมไม่อยากพูดกับใครนอกจากปราง คนที่รอโทรศัพท์อยู่ตอนนี้
อยากให้ปรางโทรมามากกว่า....
“ .............................”
ทำไมปรางไม่ให้ผมรับผิดชอบ ทั้งที่บอกว่าผมดีอย่างงั้นอย่างงี้ แต่สุดท้ายก็ไม่
ผมกำมือแน่น นึกแค้นใจไอ้คนที่มันทำให้ผมกับปรางต้องเป็นแบบนี้
ทำปรางท้อง ไม่ยอมรับ ว่าไม่ใช่ลูกมัน!!
“..................” ยิ่งนึกก็ยิ่งแค้นยิ่งเจ็บ
มันเป็นใครอยากรู้จริงๆ
ในความคิดผม อยากรู้มาก----------------------------กก
และผมก็อยากลากคอมันมารับผิดชอบปราง จะปล่อยให้มันมีความสุขในขณะที่ปรางแบกหน้ารับปัญหาเพียงลำพัง และผมก็เจ็บอยู่แบบนี้
กริ๊ก!? เสียงปลดล็อกประตูทำให้ผมหันไปมอง ไอ้แบงค์เปิดประตูเข้ามา คงเห็นผมไม่รับโทรศัพท์เลยมาหาที่คอนโด
“.....................” คอนโดผมแต่ไอ้แบงค์มันมีกุญแจครับ ผมให้มันเอง เพราะมันชอบมาสถิตที่นี่บ่อยๆ ผมเลยให้กุญแจมันให้ไว้ใช้
“ เกิดอะไรขึ้น?” ไอ้แบงค์ถาม ทิ้งตัวลงข้างๆแล้วหันหน้ามามองหน้าผม
“ อกหักโดนบอกเลิก” ผมตอบคำถาม เอาโทรศัพท์มาอัลบัมภาพดูรูปผมกับปรางที่เคยถ่ายด้วยกัน ผมยิ้มปรางยิ้มมองกล้อง ผมเปลี่ยนภาพไปเรื่อยๆด้วยนิ้วสัมผัสหน้าจอ
รูปแล้วรูปเล่า ไม่ว่าจะเป็นรูปผมกับปราง รูปผม รูปปรางที่เอามือถือผมไปถ่ายเอง รูปที่ผมถ่ายปราง ครั้งหนึ่งผมโดนปรางว่าจะถ่ายก็ให้บอกก่อน จะได้ทำหน้าสวย ผมตอบกลับไปว่า ปรางสวยอยู่แล้ว ปรางก็เป็นเป็นงอนกลบเขิน ผมเลยหอมแก้มซ่ะเลย
...............มันไม่มีแล้ว
ไม่มีแล้ว
ตาผมมองรูปบนหน้าจอโทรศัพท์ แต่แขนยื่นออกไปจนสุด
“ แบงค์ มรึงดูดิ กรูกับปรางรูปนี้น่ารักไหมวะ?” ผมถาม
“................” ไอ้แบงค์ไม่ตอบแต่ตาจ้องรูป ก่อนที่หันมามองผม
ผมหันหน้าไปมองมัน ก่อนที่หันมามองรูป
“ ไม่รู้ว่าตอนนี้ ปรางนอกใจกรูหรือยัง?” ผมถาม ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องย้ำให้ตัวเองเจ็บ
“ ...............................” ไอ้แบงค์ดึงโทรศัพท์ที่ผมถืออยู่ไป
“ ..................” ผมรู้สึกดีที่โทรศัพท์ไม่ได้อยู่ในมือผม มันโล่งใจอย่างประหลาด
“ อย่าเพิ่งหมดหวัง...” ไอ้แบงค์ปลอบ แต่ผมรู้จักปรางดีว่าลองได้ตัดสินใจแล้วไม่มีเปลี่ยนใจ
“ ปรางเขาไม่ให้กรูเป็นพ่อเด็ก ขอเลิกกับกรูไม่พอยังไม่ให้กรูเป็นเพื่อนอีก..”
“ ปรางคงอยากให้มรึงตัดใจได้เร็วๆ” ผมรู้ แต่ทำแบบนี้ผมจะบ้าเอานะครับ
จะตัดก็ตัดให้ขาด แต่คนโดนตัดโคตรทรมาน
“ และไอ้เหี้ยที่ทำปรางท้องก็ไม่ยอมรับว่าปรางท้องอีกตามเคย”
“ ...........................ปรางแน่ใจได้ยังไงว่าลูกใคร?” ไอ้แบงค์ถามสงสัยเหมือนผม
“ ปรางบอกว่าผู้หญิงรู้ว่าใครเป็นพ่อของลูก กรูว่าไม่จริง!” ผมพูดเหมือนบอกตัวเอง
“ ...................กรูก็ว่าไม่จริง” ไอ้แบงค์มันเห็นด้วยกับผม ไม่รู้ว่าแค่จะพูดให้ผมมีหวังหรือเพราะคิดแบบนั้นจริงๆ
ไม่นานสายตาไอ้แบงค์ก็บอกผมว่า ‘พูดให้ผมมีกำลังใจ’
“ กรูอยากรู้ว่าไอ้เหี้ยที่มันเป็นพ่อลูกปรางเป็นใคร?!” ผมบอกลุกขึ้นนั่งตัวตรง
“ ทำไม?”
“ กรูจะให้มันรับผิดชอบปราง” ผมบอก คิดแล้วว่ายังไงมันก็รับในสิ่งที่มันก่อ
“ เจนเป็นเพื่อนปราง มรึงถามเจนให้กรูหน่อย เพราะปรางไม่ยอมบอก”
“ กรูจะลองดู แต่กรูไม่แน่ใจว่าเจนจะยอมบอกเพราะเขาเป็นเพื่อนกัน”
ถึงไอ้แบงค์จะพูดอย่างงั้น แต่ผมก็ขอให้ไอ้แบงค์พาเจนไปกินข้าวตอนเย็น และผมขอไปด้วย
ไอ้แบงค์ไปรับเจนที่บ้านโดยมีผมอยู่ในรถ แต่ผมนั่งรถด้านหลังครับ
“ อ้าวชนะมาด้วยเหรอ?” เจนถามเมื่อนั่งและเห็นผมที่นั่งด้านหลัง
“ ไอ้แบงค์มันชวน” ผมบบอกโยนระเบิดใส่ไอ้แบงค์ เจนหันไปหาไอ้แบงค์ที่ขับรถอยู่
“ ชนะมีเรื่องไม่ค่อยสบายใจ แบงค์เลยไม่อยากให้มันอยู่คนเดียว” ไอ้แบงค์บอกเจน แต่สายตามองกระจกมองหลังเหนือหัวขึ้นไป
ผมยักคิ้วขึ้นลง 2 ข้างพร้อมกัน ไอ้แบงค์มองผมขมวดคิ้วไม่รู้ว่าไม่พอใจผมหรือเปล่า แต่ผมพอใจ
“ ชนะมาขัดคอเจนหรือเปล่า?” ผมถามรู้ตัวแหละว่ามาขัดคอ
“ ไม่หรอก กินข้าวหลายๆคนสนุกดี” เจนตอบหันมายิ้มให้ผม
“แบงค์ เจนก็ดีขนาดนี้ ไม่กลับมาคบกันล่ะ?” ผมเชียร์ เพราะเห็นว่าเจนก็ไม่ใช่ว่าไม่ดี สวยก็สวย เอาใจก็เก่ง แถมยังดูท่าจะรักไอ้แบงค์มากด้วย
“ ชนะ” ไอ้แบงค์ปราบผมไม่ให้พูด ผมก็ไม่พูดครับ
จนเมื่อเข้าไปในร้าน ขณะที่รออาหารมาเสริ์ฟ เจนก็ถามผม ก่อนที่ผมจะถามเจนด้วยซ้ำ(เข้าทาง)
“ ชนะมีเรื่องอะไรเหรอ? มีอะไรให้เจนช่วยบอกได้นะ” เจนถาม นั่งตรงข้ามกับแบงค์ ส่วนผมนั่งข้างๆไอ้แบงค์ครับ
“ เรื่องปราง” ผมบอก
“ เรื่องปราง?” เจนพูดเพิ่งดูดน้ำจากหลอดในแก้วเสร็จ
“ เพิ่งโดนปรางบอกเลิกมา” ผมพูด สังเกตท่าทางเจนไปด้วยว่ามีปฎิกิริยายังไง หน้าเจนตกใจครับ
“ ตายจริง?” ผมพยักหน้าหงึกๆว่ามันเป็นไปแล้ว
“ ปรางมีคนใหม่” ผมบอกหยั่งเชิง รู้สึกเหมือนเจนจะไม่รู้เรื่องปรางท้องเลย
“ ..........................” คราวนี้เจนนิ่งผิดกับที่คิดไว้ นึกว่าปฏิเสธแทนปรางซะอีก
“ ปรางบอกชนะเหรอ?” ผมพยักหน้าตอบ แทนการพูด
“............................” เจนเงียบอีก เรื่องที่ปรางมีคนอื่นเจนรู้แน่นอนไม่ต้องสงสัย เพียงแต่ผมต้องถามว่าเป็นใคร
ผมเอาแขนสะกิดไอ้แบงค์ว่าให้มันเป็นคนถามเรื่องนี้ พอผมโดนศอกผมปั้บไอ้แบงค์ก็ถามทันที
“ เจนพอจะรู้ไหม ว่า แฟนใหม่ปรางเป็นใคร?”
“ ถามทำไมเหรอแบงค์?” เจนถามกลับมองหน้าไอ้แบงค์และผม
“ ถึงจะเลิกกันแล้ว แต่ชนะยังเป็นห่วงปรางอยู่ อยากรู้ว่าแฟนใหม่ปรางเป็นยังไง จะได้ช่วยสแกนไง” ผมบอก
“ ถ้ามีแฟนแบบชนะ เจนคงรักตายเลย” ยิ้มรับ แต่ดีขนาดนี้ปรางยังไม่เอา
“ ..................” แต่ก็ยังไม่บอกครับ กลับหันไปหาไอ้แบงค์แทน ผมเอาเท้าเขี่ยเท้าไอ้แบงค์ว่าถามให้กรูที
“ เจนไม่รู้จริงๆเหรอว่าที่ปรางคบอยู่เป็นใคร?”(ไอ้แบงค์)
“ ถ้าบอก แบงค์จะตอบแทนเจนยังไง?” อ้าวไอ้แบงค์งานเข้ามรึงแล้ว กรูไม่รู้เว้ย! ยังไงมรึงต้องถามเรื่องไอ้เหี้ยนั่นจากเจนให้ได้
ไอ้แบงค์หันมองผม แต่ผมหันไปสนใจกับอาหารที่วางลงบนโต๊ะแทน ทำเหมือนไม่ได้สนใจว่า 2 คนนี้กำลังคุยอะไรอยู่
“ กินข้าวเสร็จ ไปดูหนังกัน 2 คน” ไอ้แบงค์บอก เจนยิ้มครับ
“ ...........................จริงนะ” ไอ้แบงค์พยักหน้า เจนหน้าบอกว่าดีใจมาก
“ เจนก็ไม่แน่ใจ แต่คิดว่าน่าจะเป็นน้องจักร”
น้อง?!
ผมตกใจครับแต่พยายามระงับอาการไว้
“ น้อง?” (ไอ้แบงค์)
“ ใช่ เป็นน้องที่คณะอยู่ ปี 3 ” เจนว่า แล้วยิ้มให้ไอ้แบงค์
“ แบงค์เลิกนี้ไปเลยนะ จะได้ไปเลือกเรื่องที่จะดูด้วย” เจนเปลี่ยนเรื่องรวดเร็วจนผมตามแทบไม่ทัน
“ แต่ไปส่งชนะก่อนนะ” ไอ้แบงค์บอกเจน
“ ไม่เป็นไร เดี๋ยวกรูกลับแท็กซี่” ผมรีบบอก ได้รู้สิ่งที่ต้องการแล้วไม่อยู่เป็นก้างขวางคอใครหรอก
จักร เรียนคณะ ปราง เป็นรุ่นน้องปี3 เท่านี้ก็พอที่ตามตัวมันเจอดูสิ ปี3จะมีคนชื่อจักรสักกี่คน!!
** ** ** **
ถามเรื่องส่วนสูงเจ้าหญิงก็ว่าจะไปเอาลิงค์ที่ใส่ไว้ในตอนแรกมาให้ดู แต่พอเปิดเข้าไป เจ้าท่านOO
ตอนแรกมันหายไปครึ่งหนึ่งแถมที่ใส่ลิงค์ตอนให้ท่านที่มาอ่าน 60 กว่าตอนหายเกลี้ยง T^T
** มีท่านไหน ที่ก๊อปไว้หรือเปล่าค่ะ ถามดูคงไม่มีก๊อปลิงค์ไว้หรอกแต่เผื่อฟลุ๊ก**
ปล.คำผิดขอบคุณ ท่านกระตายชมจันทร์ และ ท่านSakin 
ปล. 2 ต้อนรับท่านน้องใหม่ 
ท่านineverlove
ท่านmaras_fay
ท่านmomololove_peat
และ ท่านevil_kunปล.3 แบงค์ 187 ชนะ 183
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4625806 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก