17.
พี่ครับ!?" ไนท์เอามือทั้ง 2 ข้างจับแขนพี่วุฒิข้างที่จับมือผม
" ......................." ผมดึงมือตัวเองให้หลุดจากมือที่กำลังร้อนเพราะไข้ของพี่วุฒิ
" จุม.........." เสียงจากริมฝีปากซีดๆ ทำให้ใจผมสั่นสะท้าน ไนท์เงียบ.............ตอนนี้หันมามองผม ผมรีบสะบัดมือให้หลุด
" ไนท์เดี๋ยวพี่มานะ" ผมผมบอกแล้วออกมากจากห้องทันที
"......................................................................"
ปิดประตูห้องไปแล้ว แต่ร่างกายไม่ขยับไปไหน..สายตาพี่วุฒิเมื่อกี้...ทำให้ผมเกือบจะลืมจุดยืนของตัวเองไปแล้ว
ใช่ คือ ตอนนี้พี่วุฒิไม่ปกติ พี่เขาไม่สบาย พี่วุฒิก็คือพี่วุฒิ ไม่นานถ้าผมเลือกที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม ทุกอย่างก็คงเหมือนเดิม ไม่ใช่แค่ร่างกายที่โดนทำร้าย แต่คือหัวใจที่โดนย่ำยี
พี่วุฒิ ตัวร้อน .....
"..............................." ผมนึกขึ้นได้ว่าต้องลงไปหายาข้างล่าง และพี่วุฒิต้องกินข้าวก่อนกินยาด้วย
ห้องรับแขก พี่ชนะกับพี่แบงค์กำลังคุยกันเงียบๆ เมื่อสังเกตเห็นผมก็หันหน้่ามาโดยไม่มีการพูดคุยกันต่อ
" จุม?" (พี่แบงค์)
" พี่ครับ พี่วุฒิ..ไม่สบายนอนอยู่ข้างบน"
"................................................." พี่แบงค์พี่ชนะมองหน้ากัน
" เป็นไรมากไหม?" พี่แบงค์ถามต่อ
" ครับเหมือนพี่เขาจะเพ้อด้วย ......... ไม่รู้ว่าที่นี่มียาลดไข้ไหม?" ผมถาม
" มี ตู้ยาสามัญฯอยู่ในห้ิองพวกพี่ ถ้าไม่เป็นอะไรมากคงใช้ได้" พี่ชนะบอกเดินหายเข้าไปในห้องตัวเอง
" ครับ เดี๋ยวผมไปดูอะไรในตู้เย็นว่ามีอะไรที่พี่วุฒิพอกินได้ พี่เขาจะได้กินยา" ผมบอกแล้วเข้ามาในครัว ในตู้เย็นมีกับข้าวที่กินเหลือเมื่อตอนเที่ยงอยู่บ้าง
แต่เมื่อดูจริงๆแล้วกลับไม่มีอะไรที่พี่วุฒิจะกินได้เลย
"........ ........." คงต้องออกไปซื้อ ..
" จุม" (เสียงพี่แบงค์)
" ครับ" ผมหันหน้าไป
" พี่สั่งข้าวต้มให้ไอ้วุฒิแล้ว ไม่มีที่คนป่วยพอแกินได้หรอก" พี่แบงค์บอก ผมถึงได้ปิดตู้เย็น
"..........."(ผม)
" ตอนนี้พี่ชนะูขึ้นไปหาไอ้วุฒิแล้ว"
"ครับ" ผมยังเป็นห่วงพี่วุฒิ ไม่รู้จะเป็นอะไรมากไหม? ไนท์บอกพี่วุฒิเหมือนจะไม่สบายตั้งแต่เมื่อคืน แล้ววันนี้ยังเล่นน้ำกลางแดดเปรี้ยงๆอีก
" เดี่ญวจุมขึ้นไปพร้อมพี่ "
" ผม........เหนื่อยขอไปนอนพักแล้วกันครับ" ผมบอกพี่แบงค์ แล้วเดินออกมา
" จุม จะนอนหลับลงเหรอ ในเมื่อท่าทีจุมเมื่อกี้ดูเป็นห่วงไอ้วุฒิขนาดนั้น"
".............." ผมชะงักเท้า.. พี่แบงค์พูดถูกผมเป็นห่วงพี่วุฒิมาก คิดไปต่างๆนานา แต่ตอนนี้พี่วุฒิก็มีคนดูแลที่ห่วงใยพี่เขาไม่ต่างจากผมอยู่แล้ว ผมก็ต้องอยู่ในที่ของผม
" พี่วุฒิไม่เป็นไรหรอกครับ พี่เขามีคนดูแลอยู่แล้ว" ผมบอก แต่แล้วพี่แบงค์ก็เดินอ้อมหยุดตรงหน้า
" ถ้าจุมคิดว่าดี พี่ก็คิดว่าดีแล้ว"
" ครับ" ผมพยักหน้า น้ำตาจะไหล
ก็ผมเลือกแล้ว จะอะไรอีกล่ะ
" พี่ครับ ผมคิดว่าถ้าทุกอย่างกลับเป็นเหมือนเดิม ก่อนที่ผมกับพี่วุฒิจะรู้จักกัน ทุกอย่างก็คงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม ผมตัดสินถูกแล้วใช่ไหมครับ?"
" ไม่ผิด" พี่แบงค์จับไหล่ผมเข้าไปกอด และแล้ว ผมก็ร้องไห้ อึดอัดในอกเหลือเกิน
" มีอะไรกันครับ..? จุม?" ชิดเดินเข้ามา ผมถอยห่างจากพี่แบงค์และเช็ดน้ำตา ปั้นหน้าให้สดชื่นเป็นปกติ
" จุม มีอะไร?"
" เปล่า......"
" ร้องไห้ขนาดนี้ยังจะว่าเปล่า?!" (ชิดเหมือนโกรธ จ้องหน้าพี่แบงค์)
" ไม่มีอะไรจริงๆชิด จุมเขาแค่มามาปรึกษาพี่ และตอนนี้จุมก็ได้คำตอบแล้ว" ชิดเหมือนจะไม่ค่อยเชื่อที่พี่แบงค์บอกแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมากนี้
" จุมรู้ไหมพี่วุฒิไม่สบาย" ชิดถาม
"............." ผมพยักหน้าบอกว่ารู้เรื่องแล้ว
".........เหรอ" (ชิด)
ก็อกๆ เสียงเคาะประตูจากด้านบ้านพี่แบงค์เดินออกไป(ตอนนี้พวกผมยังอยู่ในครัว)
" จุม ชิดไม่น่าปรึกษาเหรอ? ถึงไม่ปรึกษาชิด หรือไม่เชื่อใจชิด?"
" ไม่ใช่ชิด จุม...." จนใจที่จะตอบจริงๆ เมื่อสถานการณ์มันพาไป
" ช่างเถอะ ชิดเข้าใจ.."
" ชิด" กุมมือชิืดไว้
" ........."(ชิด)
" เมื่อกี้สถานการณ์มันพาไป"
" .............." ชิดพยักหน้าแต่หันมองประตูที่เปิดค้างไว้ จนพี่แบงค์เข้ามา
" เอาละ ไปดูไอ้วุฒิกันทั้งหมดนี่แหละและค่อยแยกย้ายกัน" พี่แบงค์เดินเข้ามาพร้อมถาดข้าวต้ม พูดบอก ผมกับชิดเลยเดินตามพี่แบงค์ขึ้นไป
เข้าไปในห้อง พี่วุฒิั่นั่งอยู่บนเตียง มีไนท์นั่งอยู่ข้างๆ พี่ชนะนอนอยู่อีกเตียงพอพวกผมเข้าไปก็ลุกขึ้นทันที
" วุฒิเป็นไงบ้าง?" พี่แบงค์ถาม แล้วยื่นถาดชามข้าวต้มให้ไนท์
" ก็สบายดี" พี่วุฒิตอบเสียงห้วน
" สบายเพราะมรึงบ้าอะดิ ตัวมรึงร้อนยังกะไฟยังมาสบายดี ต้องรอให้หยุดหายใจก่อนมั้งถึงจะบอกว่ากรูตายแล้ววะ" พี่ชนะว่าเอามือบีบคอตัวเองแล้วแล้บลิ้น
" ก็กรูไม่ได้เป็นอะ ไร อะ แค่กๆ" พี่วุฒิไอไม่หยุด หน้าที่เมื่อซีดๆก็แดงขึ้น
" พี่ครับ อย่าเิพิ่งพูดเลยครับ" (ไนท์)
" มรึงโครตจะสบายดีเลยวะ" พี่ชนะว่า ก่อนที่พี่แบงค์จะหันไปมอง พี่ชนะทำไม่รู้ไม่ชี้
" กินข้าวแล้วก็กินยาเถอะ วุฒิ" พี่แบงค์บอก
"..................กรูไม่หิว!" พี่วุฒิว่า มองผมที่ยืนอยู่หลังชิด ผมก้มลงมองพื้น
" วุฒิ! มรึงอย่าดื้อได้ไหม" พี่แบงค์ว่า แต่พี่วุฒิยังคงมองผม ชิดก้าวเท้ามายืนบังตัวผม
" พี่จะมองเพื่อนผมไปถึงไหนครับ?" ชิืดถามดูไม่พอใจ
" ก็แล้วจะทำไม?!" พี่วุฒิตอบ ชิดพุ่งเข้าไปหาพี่วุฒิ!? ผมคว้าแขนชิดไว้ได้เร็วทันใจ
"
ชิด อย่า!?" ผมบอกขอร้อง ชิดหันกลับมาแนวกรามเป็นสันนูน
" ใจเย็นชิด" พี่แบงค์บอก ตบไหล่ชิดเบาๆ
" อย่าถือคนบ้าอย่าคนเมา เดี๋ยวเราจะบ้าตาม" ( พี่ชนะ)
" ผมก็ไม่อยากถือหรอกครับ แต่ผมทนไม่ไหว" ชิดว่า ก้มลงมองมือผมที่จับแขนไว้
" หึ" (พี่วุฒิ)
ชิดเหมือนอึดอัดขึ้นมาอีก
" ชิด มาเถอะ" ผมดึงชิดให้ออกมา
"............" (ชิดไม่ยอมขยับ)
" นะชิด กลับห้องเราเถอะ" ผมขอร้อง ชิดกับพี่วุฒิเคยวางมวยกันมาแล้วครั้งหนึ่งต่างคนต่างก็ไม่ยอม พี่วุฒิเป็นคนใจร้อนโดยปกติ ชิดเองก็ไม่ใช่คนที่จะยอมใครง่ายๆ
" เห็นแก่จุม ผมไม่อยากทำอะไรคนป่วย" ชิดว่า เดินออกไปโดยดึงแขนผมจนเรียกว่ากำลังลากตัวผมให้เดินตาม ออกมา
" .................."
เข้ามาในห้องพวกผม ชิดถึงยอมปล่อยมือ
เคร้ง!? เสียงดังจากห้องพี่วุฒิ ดังแว่วเข้ามา
" .......
!?" เกิดอะไรขึ้น ผมที่เพิ่งนั่งลงลุกขึ้น ชิดเองก็เช่นกัน (ธีกับบันบันยังหลับอยู่เหมือนเดิม)
" จ
ุม!?"
" ชิด?"
" จุมจะไปไหน!?" ถามเสียงเข้ม ...............
" จะไปดูห้องพี่วุฒิ คงเกิดอะไรขึ้น" ผมบอก
" จุมจะไปดูทำไม ในเมื่อห้องนั้นก็มีตั้งกันหลายคน และยังมีไนท์อีก..ขาดจุมไปคนเดียวคงไม่เป็นไรหรอก"
" ..........." ผมค่อยๆนั่งลง จริงอย่างที่ชิด ผมไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้น
ผมจะไปทำไม ก็ในเมื่อ..........
"............" ชิดขยับมานั่งติดกับผม
" ที่ชิดพูดเพราะชิดเป็นห่วงจุม ..." เสียงชิดเบาลง
"................." ผมพยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่ชิดทำ เพราะลำพังแค่ตัวผมใจไม่แข็งพอ
" วุฒิ!?"
" พี่ครับ" เสียงเหมือนดังมาจากหน้าประตูห้องผมนี่เอง ผมขยับชิดจับแขนผมแน่น
" พี่ครับ พี่ครับ ฮือๆ" (ไนท์)
"
ไอ้วุฒิ!" (พี่แบงค์)
"..................." ผมลุกขึ้น
"จุม!?" " ชิด ให้จุมออกไปดูเถอะ" ชิดค่อยๆปล่อยมือผม แต่ผมยังยืนนิ่ง ผมรู้ว่าตัวเองกำลังทำให้ชิดผิดหวัง
" ............................นี่ใช่ไหม ......คือ....
คำตอบจุม" ชิดว่าเสียงแหบแห้ง
"....................ขอโทษนะ จุมยังเป็นห่วงพี่เขาอยู่" ผมบอกแล้วเปิดประตูออกมา พี่วุฒิ ไนท์ พี่แบงค์ และำี่ชนะยืนอยู่หน้าประตูห้องผมพอดี
".............!?" พี่วุฒิไม่สบายแล้วออกมาข้างทำไมไม่นอนพัก
" พี่ครับ พี่ไม่สบาย กลับเข้าไปข้างในเถอะครับ" ไนท์ว่าจับแขนพี่วุฒิแต่พี่เขาก็สะบัดหลุดทันที
" พี่ครับเกิดอะไรขึ้น?" ผมหันไปถามพี่ชนะกับพี่แบงค์
" มันไม่ยอมกินข้าวกินยา แล้วยังบ้าอยากจะออกไปข้างนอกอีก" พี่ชนะบอก (ตอนนี้ธีกับบันบันตื่น เดินตามผมออกมา )
" ก็กรูไม่ได้เป็นอะไร ไม่ได้เป็นหง่อยที่จะต้องนอนบนเตียง" พี่วุฒิว่า
" แต่พี่ไม่สบายนะครับ" ผมบอก
"
แล้วเกี่ยวอะไรด้วย แฟนก็ไม่ใช่ เมียก็ไม่ใช่!" พี่วุฒิตะโกน ขาผมถอยก้าวหนึ่ง....
กริ้งๆ
เสียงโทรศัพท์จากห้องพี่วุฒิ
".............................."
"................."
กริ้งๆ กริ้งๆ และดังอย่างต่อเนื่อง ถึงแม้ว่าเงียบไปแล้วแต่ก็ดังขึ้นมาอีก
" ไนท์ไปรับโทรศัพท์ พี่หนวกหูไม่งั้นก็ปิดเครื่องไป" พี่วุฒิว่าหน้านิ่ว ไนท์วิ่งกลับเข้าไปในห้อง และก็วิ่งออกมาจนแทบทันที
" พี่ครับ พ่อผมไม่สบาย" ไนท์บอกหน้าตื่น สีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด
" ........................ก็กลับไปดิ" (พี่วุฒิี่)
" พี่ก็กลับด้วยกันนะครับ จะได้ไปหาหมอด้วย"
" พี่ไม่ได้เป็นอะไร" พี่ฒิว่าเดินกลับเข้าไปในห้อง ไม่สนใจไนท์ที่หน้าจะร้องอีกแล้ว
" ไนท์จะกลับใช่ไหม? เดี๋ยวพี่ไปส่ง" (พี่แบงค์)
" ครับ แต่ไปส่งผมถึง..ก็พอพี่ผมจะมารับ" ไนท์บอกหน้าเศร้า หันไปมองพี่วุฒิที่เดินกลับไปไม่สนใจ
" ฝากพี่ๆดูพี่วุฒิด้วยนะครับ"
" มันไม่ตายง่ายๆหรอก ไนท์อย่าห่วง" พี่ชนะบอก
".........................."
สรุปว่าพี่แบงค์ไปส่งไนท์ในเมือง จากนั้นพี่ชายไนท์จะมารับอีกทีหนึ่ง และพวกผมก็ไม่ได้ออกไปกินข้าวข้างนอกอย่างที่วางไว้ เพราะเป็นห่วงพี่วุฒิกัน
" จุม พี่ขอคุยด้วยหน่อย" พี่ชนะว่าหลังจากไปดูพี่วุฒิ (พวกผมกำลังเล่นน้ำเต้าปูปลา อยู่ห้องรับแขกด้านล่าง ชิดนอนขดเพราะเมาในผ้าห่มที่เอามาห่มให้อยู่ข้างๆผม กลางคืนอากาศค่อนข้างหนาว คนอื่นๆถึงแม้จะยังไม่เมาเหมือนชิด แต่ก็เริ่มพูดไม่รู้เรื่องแล้ว)
"มีอะไรหรือครับ?" พี่ชนะจะคุยอะไรกับผม ??? ผมเดินตามพี่ชนะออกมา
" ครับพี่?"
"ขึ้นไปบอกให้ไอ้วุฒิมันกินข้าวหน่อยได้ไหม?"
" พี่ครับ ผม?!" ผมตกใจในความคิดพี่ชนะ
" ไม่ต้องกลัวมันหรอกตอนนี้ มันทำอะไรจุมไม่ได้ได้หรอก" พี่ชนะว่า
" ไม่ใช่เรื่องนั้นครับ" แต่ผมไม่อยากจะใกล้ชิดพี่วุฒิไปมากกว่านี้
" ถือว่าพี่ขอ พี่กลัวมันตาย" พี่ชนะบอก ทั้งที่เคยพูดว่าพี่วุฒิไม่ตายง่ายๆ
"ครับ" ผมรับปากเพราะผมก็เป็นห่วงพี่วุฒิ มีอะไรที่ผมทำได้ผมก็จะทำ
" รีบๆขึ้นเถอะ" พี่ชนะเร่ง
"ครับ"
ผมยืนอยู่หน้าประตูอยู่ราว 5 นาทีก่อนที่เคาะประตูเบาๆ แต่ไม่มีเสียงตอบ ผมเลยเปิดประตูโผล่หน้าเข้าดูก่อน ...
"................"
" ?!" พี่วุฒินั่งอยู่บนเตียง ค่อยๆหันหน้ามามองผม .....?
" มาทำไม?" พี่วุฒิถาม ใบหน้าพี่เขาขาวซีด ปากยิ่งซีด
เป็นห่วง
" พี่ชนะบอกว่าพี่ไม่ยอมกินข้าว แล้วจะกินยาได้ยังไงครับ"
" ถูกไอ้ชนะขอร้องมาว่างั้นเถอะ"
" ..............." ผมเดินไปหยุดข้างๆเตียง มองชามข้าวต้มที่เย็นแล้ว
" เดี๋ยวผมไปอุ่นให้ใหม่นะครับ"
" ไม่ต้อง!" พี่วุฒิบอกเสียงดัง ผมถอยออกมา
".................."
" .......................จะให้พี่กินได้ไง พี่ไม่สบายอยู่ไม่เห็นรึไง!?" พี่วุฒิว่า แต่เมื่อเย็นยังบอกว่าตัวเองไม่เป็นอะไรอยู่เลย
"..................." แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจในสิ่งที่พี่วุฒิว่าเกี่ยวข้องกับการที่พี่วุฒิไม่กินข้าวกินยายังไง
" พี่ป่วย" พี่วุฒิบอก
" พี่ก็กินข้าวแล้วก็กินยาสิครับ จะได้หาย"
" จุมจะให้คนป่วยกินข้าวเองหรือไง!?" พูดพลางจ้องหน้าผมเอาดื้อๆ เหมือนจะบอกทุกอย่างเป็นเพราะผม
"ครับ???"
" งงอะไร?"
" เปล่าครับ"
" หรือจุมจะพี่กินเอง ถ้าให้พี่กินเองพี่ไม่กิน! "
" แต่ถ้าพี่ไม่กินพี่ก็ไม่หายและอาจจะเป็นหนักกว่าเดิมนะครับ" ทำไมพี่วุฒิถึงได้ดื้อแบบนี้
" ทำไมเป็นห่วงพี่รึไง?!"
" ....................ครับ"
" เหรอ อยากให้กินก็ต้องป้อน" พี่วุฒิว่าก่อนที่จะนอนลง
ป้อน ??!! ทำไม่ต้องป้อน พี่วุฒิไม่ได้ป่วยหนักจนกินเองไม่ได้ หรือพี่วุฒิอยากจะแกล้งผม
"...................."
"........................................"
พี่วุฒินอนไม่ขยับเขยื้อนอยู่นาน จนผมคิดว่าพี่วุฒิคงหลับแล้ว
"พี่ครับ?" ผมเรียก
"............อะไร?" พี่วุฒิถามกลับ
ยังไม่หลับ ?
"..........." ถ้าผมไม่ป้อนคงไม่ยอมกินข้าวแน่ๆ
" พี่ครับมากินข้าวเถอะครับ........."
" ...................." ไม่ตอบ
" ผมจะป้อนพี่ก็ได้ครับ"
"เหรอ?"
"ครับ" ผมบอกยกเก้าอี้มานั่งข้างเตียง (พี่วุฒิค่อยๆลุกขึ้น)
"................" ลุกขึ้นเหยียดขา แล้วอ้าปากรอ
"..............." ทำเหมือนเด็กๆ ทั้งที่อายุมากกว่าผม
".............." แบบนี้ไม่ใช่เกิดขึ้นครั้งแรก เหมือนเดิมไม่มีผิด
" .............................."
ผมป้อนพี่วุฒิจนหมดชาม ทั้งที่ข้าวต้มก็เย็นชืดขนาดนี้
" น้ำครับ" ผมบอกยกแก้วน้ำให้พี่วุฒิ
"............." (พี่วุฒิ)
" เดี่ยวสักพักค่อยกินยานะครับ" ผมบอก ลุึกขึ้น หมดหน้าที่ของผมแล้ว
"
เดี๋ยว!" พี่วุฒิืว่าจับแขนผม
!? ผมสะบัดเพราะตกใจ
" อะไร รังเกลียดอะไรพี่นักหนา! แตะนิดแตะหน่อยสะบงสะบัด!"" ไม่ ใช่ครับ"
" แต่การกระทำมันบอก!"
".............."(ผม)
" เงียบนี่แปลว่าพี่พูดถูก"
" พี่อย่าลืมกินยานะครับ" ผมบอกจะได้รีบออกไป พี่วุฒิลุกขึ้นพรวด ผมรีบถอยเดินหนีออกมา พี่วุฒิตามมาดึงมือผม!?
เริ่มสั่น..........
" พี่ปล่อยครับ!?่" ว่าสะบัดมือแรงแล้วแต่ทำไมไม่หลุด !?
" พี่ไม่ให้จุมออกไป"
" อย่าทำแบบนี้ครับ!?่"
" แค่ให้อยู่เป็นเพื่อนแค่นี้
มันยากนักหรือไง!?่"
"................" ผมหันกลับไปหาพี่วุฒิ
"......................................."
" พี่..........."
" พี่ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย จุมต่างหากที่เอาแต่หนีพี่!?่" พี่วุฒิทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แต่ไม่!
" พี่ปล่อยมือผมก่อนได้ไหมครับ?" ผมบอก
"............." พี่วุฒิยอมปล่อยมือผมแต่โดยดี
" อยู่เป็นเพื่อนพี่สักพัก หลังจากนี้อยากไปไหนก็ไป แต่ถ้าจะออกตอนนี้อย่าหวัง" พูดพร้อมสายตาก้าวร้าวมองผมจนผมเริ่มเดินถอยหลัง
" เดินถอยไปอีกก้าวเดียว พี่จะ..." พี่วุฒิว่าแล้วแค่นี้เพราะผมหยุดเดินแล้ว
"
มานี่!" พี่วุฒิลากผมไปนั่งเก้าอี้ตัวเดิม ตามกินยา 2 เม็ดที่ผมเตรียมไว้ให้ ก่อนที่จะกลับมานอนบนเตียง พร้อมทั้งห่มผ้าให้ตัวเองเรียบร้อย
"......................." นอนจ้องหน้าผม ผมหันหน้าหนีมองประตู
" กับชิดไปถึงไหนแล้ว ไหนว่าไม่ชอบมัน?"
" พี่เข้าใจว่ายังไง ผมไม่รู้ แต่ผมกับชิดเป็นเพื่อนกันไม่มากกว่านั้น ชิดเป็นคนที่ดูแลช่วยเหลือในวันที่ผมไม่ใคร..." ผมนึกเรื่องราวนับแต่วันที่ผมหนีไป
...........จนวันที่พี่วุฒิตามผมเจอ ที่ผมเปิดประตูในวันนั้น พี่วุฒิยืนอยู่และก้าวเท้าเข้ามา.....
" แล้วจับมือถือแขนกันทำไม?"
" ................"
" ปฏิเสํธไม่ได้ล่ะสิท่า"
" ...................." ผมไม่เข้าใจว่าทำไมพี่วุฒิมักจะพูดถึงชิดและผมแบบนี้ ทั้งที่เรา 2 คนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน และผมไม่เคยทำอย่างที่วุฒิืพูดเลยสักครั้ง แม้บางครั้งผมจะรู้สึกว่าผมกำลังให้ความหวังชิดก็ตาม นั่นเพราะผมอยากรักษาน้ำใจชิดเอาไว้
" ................... "
"
คิด ว่า ตัว เอง เป็นใคร" พี่วุฒิพูดเสียงเบา ดวงตาค่อยหรี่ลง แต่ก็ลืมขึ้นมาอีก
ไม่ถึง 10 นาที พี่วุฒิก็หลับครับ
".................." ผมนั่งหน้าพี่วุฒิ เอามือแตะหน้าผาก ไข้ไม่ลดลงเลย
แกร๊้ก!?
พี่ชนะเปิดประตูเข้ามา
"
ไอ้วุฒิหลับหลับไปแล้วเหรอจุม?" พี่ชนะถามเสียงเบา คงกลัวว่าพี่วุฒิจะตื่น
"ครับ" พี่ชนะมีกลิ่นเหล้าด้วยแต่ไม่แรงมาก
" พี่ว่าแล้วถ้าจุมจัดการ มันว่านอนสอนง่าย" พี่ชนะหัวเราะเบาๆแต่ดูเหมือนสะใจมากกว่า
" อย่าพูดแบบนั้นเลยครับ" ผมว่า เดินตามพี่ชนะออกมานอกห้อง
" แล้วข้างล่างเป็นยังไงบ้างครับ?" ผมถามเดินลงบันไดตาม
" พี่แบงค์กับพี่เก็บศพไปวางบนเตียงกันครบหมด" พี่ชนะบอก เดินลงมาถึงข้างล่างแล้ว พี่แบงค์กำลังเก็บไพ่ใส่กล่อง จานชามวางช้อนกันบนโต๊ะ
" ผมช่วยครับ" ผมบอกยกจานชามไปวางในซิงค์ห้องครัว
เก็บข้าวของแบบลวกๆเสร็จ ผมก็บอกพี่แบงค์กับพี่ชนะว่าจะไปนอนแล้ว ตอนนี้ตี 1 ครึ่งแล้ว
" จุม" (พี่ชนะ)
"ครับ?"
" พี่อยากให้จุม คิดดูใหม่ เรื่องไอ้วุฒิ"
" ชนะ!?่" พี่แบงค์ เรียกพี่ชนะเสียงแข็ง
" ใครคิดยังไง พี่ไม่รู้ แต่พี่คิดว่ามันไม่มีผลดียังไงเลยที่จุมทำแบบนี้ จุมคิดว่าทำแบบนี้ แล้วตอนนี้จุมมีความสุขไหม พี่ถามทีเหอะ"
"..............." (ผม)
" พี่เข้าใจว่าจุมทำแบบนี้ ส่วนหนึ่งก็เพราะฟังพ่อแม่ไอ้วุฒิมา แต่จุมคิดดูดีๆ ว่าเชื่อได้ไหม ไม่ใช่ว่าพ่อแม่รึไง ถึงได้เลี้ยงไอ้วุฒิจนเป็นมนุษย์ต่างดาว ที่แทบจะใช้ชีวิตปกติรวมกับคนอื่นเขาไม่ได้แบบนี้"
" ........พี่ครับ ที่ทำแบบนี้ก็เพราะมันเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเราทุกคน" ผมบอก
" สำหรับใคร จุมสำหรับใคร?"
" ชนะพอเถอะ" พี่แบงค์ว่าเดินเข้ามาาพี่ชนะ แต่พี่ชนะเดินหนี
" แบงค์ มรึงก็รู้ความรู้สึกไอ้วุฒิดีไม่ใช่หรือไง ที่มันมาปรึกษาเรา มรึงไม่สงสารมันหรือไง? ถึงกรูจะชอบกัดเพราะหมั่นไส้มันที่ชอบพูดปากไม่ตรงกับใจก็เถอะ"
" ชนะแต่เราไม่ใช่จุม ไม่ใช่คนที่โดนไอ้วุฒิมันกระทำ"
" เออ กรูรู้ว่าไอ้วุฒิมันเลว มันเหี้ย แต่กรูเชื่อว่าคนเราถ้ามีใครให้โอกาสย่อมต้องดีขึ้น"
"............พี่ครับ อย่าพูดอีกเลยครับ ทุกๆเรื่องอย่ากลับเป็นเหมือนเดิมจะดีกว่า" ใจผมถูกทำร้ายมาเกินพอเกินจะรับไหว
" จุม คนบางคนต้องการโอกาสมากกว่า1 ครั้ง มากกว่า 2 หรือ3ครั้ง "
" ชนะ
กรูบอกให้พอ!" พี่แบงค์กระชากแขนพี่ชนะแรงจนผมตกใจ
" กรูก็แค่อยากให้ไอ้วุฒิมันได้โอกาสเหมือนกรูบ้าง ที่กรูมีความสุขอยู่ตอนนี้ ไม่ใช่เพราะมรึงกับจักรให้โอกาสคนเลวๆอย่างกรูเหรอแบงค์?" พี่ชนะว่ายกมืออีกข้างลูบหน้าพี่แบงค์ช้าๆ
" ............" (พี่แบงค์)
" ที่ไอ้วุฒิมันมาข้องแวะกับจุม เพราะอะไรแบงค์?" พี่แบงค์หันหน้ามาหาผม
" จุมไม่นอนเถอะ พี่ชนะเมา อย่าไปสนใจเลย" พี่แบงค์บอก
" ............พี่แบงค์ ครับ ผม"
"...........?"(พี่แบงค์)
" ผมก็แค่อยากกลับไปใช้ชีวิตปกติเหมือนเดิม ก็ทำไม่ได้หรือครับ?"
".................................ไม่มีอะไีเหมือนเดิมหรอกจุม ตอนนี้ ตอนนั้น ลืมอดีตลืมไม่ได้ แต่ทำใจได้ จุมทำใจได้ ตัดใจได้ไหมล่ะ?"
" ............. ผม ...กำลังทำครับ" ผมว่าเดินออกมา
ผมจะตัดใจได้ยังไง ในเมื่อพี่วุฒิคอยวนเวียนอยู่ในชีวิตแบบนี้
" .............." ผมเดินมาถึงห้องตัวเองแต่ก็ตัดสินใจไปดูพี่วุฒิก่อน
ผมไม่ได้เปิดไฟในห้องพี่วุฒิ แต่ก็แง้มประตูพอมีแสงสว่าง
".............." ผมเดินไปหยุดข้างเตียงพี่วุฒิก่อนที่จะนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิม
" พี่ครับ ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงดี"
"................ผมท้อเหลือเกิน เราจะเริ่มต้นกันใหม่ได้จริงๆหรือครับ?"
*****
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4746294 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก