เวลาเพียงน้อยนิดที่ผมได้รู้จักร ก็ทำให้ผมรักจักรมากถึงเพียงนี้ และอย่างไร้เหตุผลด้วย เป็นเพราะอะไรกัน? ผมไม่อยากรู้ แต่อยากรู้ว่า จักรคิดยังไงมากกว่า
ผมรัก….(แบงค์) ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดดูชื่อคนที่อยากจะโทรหามากที่สุด ผมไล่รายชื่อลงมาที่ละชื่อเหมือนถ่วงเวลาให้ตัวเองคิดให้ดี
แบงค์
“ ถ้ามีมรึงอยู่กับกรูตอนนี้ก็คงดี มรึงคงบอกกรูว่าไม่เป็นไร เหี้ย! กรูกำลังร้องไห้ ไอ้บ้าๆ!!” ผมว่ายิ้มหยันตัวเองทั้งน้ำตา
“ ก็มรึงอยากเป็นเพื่อน กรูจะทำไงได้ จักรก็เกลียดกรู……………………………………. ปรางก็ทิ้งกรู …..
ก็ มรึง……(ไม่รักกรู)”
ผมรักจักร แต่ก็รักไอ้แบงค์ด้วย ผมไม่ได้สับสน
ผมเข้าใจตัวเองดี ไอ้แบงค์มันให้ผมได้แค่เพื่อน ผมก็ต้องยอมรับแม้เจ็บปวดแต่อย่างน้อยผมก็ยังได้เห็นหน้ามัน ได้อยู่ข้างๆมัน แค่นี้ผมก็พอใจ เพราะผมกับมันจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป
แต่ ผมคิดผิด!
สิ่งที่พูด สิ่งที่คิด กับความจริงมันต่างกัน ผมคิดว่าผมยอมรับได้ แต่ผมกลับโหยหาอย่างรุนแรง ผมยังคิดถึงมันแม้จะพยายามแล้ว แม้ว่าตอนนั้นผมจะอยู่กับจักร ถึงผมก็รู้สึกดีที่ผมได้อยู่กับน้องเขา ซึ่งนั่นทำให้ผมพอทนได้ ทนรับกับความรู้สึกที่ไม่มีมันอยู่ข้างๆได้
แต่
นั้น
ก็
แค่
ชั่ว
ขณะ เหตุผล นั้นเพราะผมรักเขาทั้ง 2 คน ซึ่งมันเป็นไปแล้ว ผมกำลังรักคร 2 พร้อมกัน
ถ้า ให้เลือกเพียง 1 ผมเลือก……
“……แบงค์………”<---เติมให้ก็ได้ กลัวใจตัวเอง จนไม่กล้าแม้แต่จะคิด จะพูด เพราะแบบนี้ไง ผมถึงได้ทรมานอยู่แบบนี้
ู>>>>>>>>>>><<<<<<<<<<<<<<<<<
ชนะเหมือนมดที่วิ่งพล่านอยู่บนกระทะร้อน ๆ เลยเหอะ
จากทั้งหมด ชนะเอ๊ยย ย้ำคิดย้ำทำอยู่ได้
ชนะเหมือนกำลังสะกดจิตตัวเอง บอกตัวเองว่ารักจักร พยายามเชื่อแบบนั้น(แต่คนอ่านไม่เชื่อว่ะ) แต่จา่กประโยคที่ทำสีไว้
ก็เห็นว่าชนะไม่ได้รักจักรหรอก จะด้วยความรู้สึกผิด จะด้วยอยากจะหาที่ยึดเหนี่ยว(จากที่เป๋มาจากแบงค์)หรืออยากมีใครสักคนที่รักตัวเอง ก็ตามแต่
อ่านดูทั้ง ๆ ที่ชนะร้อนรนกับจักร จะเป็นจะตายเสียใจที่เค้าไม่รัก แต่คนอ่าน(อย่างเรา) กลับ
ไม่อาจสัมผัสความรู้สึกนั้น(รัก)ของชนะที่มีต่อจักรได้เลย ทั้ง ๆ ที่อ่านมาหลายตอน(มีแต่ชนะจักรท้่างน้านนนนนน) ทั้ง ๆ ที่ชนะแสดงออกมารักจักรเหลือเกิน ไม่ได้สันสน
ไม่เหมือนกับแบงค์นะ.....คนนี้แทบไม่ีมีบท ออกมาก็แสนจะน้อยยยยยยยยยยยยยนิดเหลือเกิน หายต๋อม กลับสัมผัสถึงความรักของชนะที่มีต่อแบงค์ได้
ส่วนที่ว่าเป็นเพื่อนกันมาตลอด อยู่ดี ๆ มามีอะไรกันมาบอกว่ารัก กลับจากหน้ามือเป็นหลังมือกะทันหัน มันไม่ใช่อะ
มันเหมือนความรู้สึกก่อตัวมานาน ทีละน้อย ๆ ๆ จนวันหนึ่งมันปะทุออกมากกว่า
ดิืทพิมพ์ตก