บุพเพวายร้าย(สอง)
26.40%
ผมกับจักรกินข้าวหมูแดงจนเกลี้ยงจาน จักรก็เอาจานไปวางไปในซิงค์ ผมเลยถาม
“ จักรไม่ล้างล่ะ?”
“ แม่ไม่ให้ล้างเดี๋ยวจานแตก” ผมยิ้มไม่ได้ เหมือนผมเลย ไอ้แบงค์มันก็ไม่ให้ผมล้างจานเวลากินข้าวด้วยกันผมมีหน้าที่ยกจาน ไอ้แบงค์มีหน้าที่ล้าง แล้วผมก็หุบยิ้มขึ้นมาทันที
ไอ้แบงค์…………… ทำใจ..ยังไม่ได้ ทำไงดีว่ะ ยังอยากได้ความรักจากมรึงอยู่
จะคิดจะพูดทำเก่งยังไงก็ตาม แต่ ……………ก็……………รักมรึง
“……………………” รักมรึงได้ยินไหม? หรือมรึงไม่รับรู้
“ เป็นอะไรเจ็บแผลหรือไง?” (จักร)
“ ไม่เจ็บแล้ว ก็จักรดูแลพี่ดีขนาดนี้” ผมเห็นหน้าจักรก็ทำให้ชื่นใจได้เหมือนเดิม ความรู้สึกเมื่อกี้ถูกบีบให้ลึกเข้าไปข้างใน จะลึกแค่ไหนก็อยู่ใน‘ใจ’เหมือนเดิม
“ ใครดูแลมรึง กรูก็แค่รับผิดชอบการกระทำของตัวเอง”
“……………..”ผมดึงแขนจักรเข้ามา แล้วกอดเอวหลอมๆ(จักรยืนผมยังนั่งเก้าอี้)
“ ปล่อย..”
“ ให้พี่กอดหน่อย พี่ทำอะไรจักรไม่ได้หรอก ขาพี่เจ็บจักรก็เห็น” ผมว่าแนบหน้ากับตัวจักร
“ ลองทำดิ จะเอาให้หนักเลย” จักรว่า ผมยิ้มขำ อะไรนิดอะไรหน่อยก็ขู่
“ ไม่ทำหรอก ถ้าจักรไม่ยอม” ผมว่าเงยหน้าขึ้น แขนยังกอดเอวจักรอยู่เหมือนเดิม
“ ใครจะยอม”(เสียงเบา) เอามือขึ้นมาปิดหน้าผม
“ ไม่ยอม แต่อย่าเผลอ” ผมว่าทีเล่นทีจริง เอาริมฝีปากงับมือจักรเบาๆ
“ เฮ้ย! มือคนไม่ใช่ข้าวหมูแดง” จักรดึงมือตัวเองกลับขึ้นไป
“ ไม่ใช่ข้าวหมูแดงก็กินได้” ผมว่บอก จ้องหน้าจักรสื่อทางสายตาให้รู้ว่าผมพูดถึงเรื่องอะไร
“ อย่ามาทำหน้าหื่น!” จักรว่า ดูจะรู้ซ่ะด้วยว่าผมหมายถึงอะไร
“ ไม่รักไม่หื่นหรอก” ผมบอกกอดจักรแน่น เจ้าตัวตกใจ ผมเลยปล่อยไม่อยากให้จักรมองผมในแง่ร้ายไปมากกว่านี้
“ กินแล้วก็กลับไป ล็อกประตูด้วย” จักรบอกเดินออกไป ผมมองตามหลังรู้สึกเหงาอย่างประหลาดทั้งที่เพิ่งคุยกัน
ไม่อยากกลับ ได้ไหม?
“ จักรพี่นอนโชฟาก่อนได้ไหม!?” ผมร้องถาม ถึงจักรจะไม่อยู่ในครัวแล้วแต่ก็น่าจะได้ยิน
“……………………” ไม่มีเสียงตอบกลับมา คิดว่าคงได้มั้งไม่งั้นคงมีเสียงบอกกลับมาแล้ว
ผมเดินออกมาด้านนอกช้าๆ แล้วไปทิ้งร่างกายบนโชฟาสีขาว ที่ดูเหมือนจะเพิ่งซื้อมาไม่นาน
ผมยังรู้สึกปวดอยู่มากทีเดียวก็โดนบาทามาเต็มๆ คิดแล้วก็ดึงขากางเกงขึ้นมาดู เป็นรอยแดง และรอยซ้ำม่วงๆเขียวๆ ลองจับดูเจ็บแทบร้อง
“ ทำไรอ่ะ?” ผมเงยหน้าขึ้น เห็นจักรยืนอยู่ปลายบันได
“ เปล่า พี่ว่าจะนอน” ผมบอกเอาขากางเกงลงแล้วเอาหมอนอิงมาช้อนกัน2 ใบเพื่อทำหน้าที่ต่างหมอนก่อนที่จะล้มตัวลงนอน
“ มรึงโทษกรูไม่ได้ มรึงเองที่ผิดสัญญา” จักรพูดยืนอยู่ข้างโชฟา
“ พี่เข้าใจ” ผมบอก เพราะรู้ดีว่าความโกรธมันมีอนุภาพแค่ไหน มันทำให้เราทำอะไรที่ไม่คาดคิดได้เสมอ ยิ่งสติไม่ต้องพูดถึง มันไม่มีอยู่หรอก
“ รู้ก็ดี!” จักรว่าขยับตัวจะหันหลังผมที่นอนอยู่จับมือจักรไว้
“ ที่พี่ยอมให้จักรเตะ ถีบพี่ได้ เพราะว่าพี่รักจักรไม่อยากให้จักรโกรธพี่” ผมบอก จักรเงียบไม่ได้สะบัดมือหนี
“ อย่าพูดคำว่า ‘รัก’ พร่ำเพรื่อ ดูเหมือนไม่ได้เป็นอย่างที่พูด ก็แค่คำติดปาก” จักรพูดแล้วเดิน ผมจำเป็นต้องปล่อยมือ
ใจหายวาบจนตัวเบาหวิวไปชั่วขณะ
ผมยืนขึ้นเดินได้2 ก้าวก็ถึงตัวจักรแล้วรวมตัวน้องเขาจากด้านหลัง
หมับ!? จักรยืนตัวแข็งทื่อ คงตกใจ
“ จะทำอะไร!?” จักรถามเสียงแข็ง
“ แค่กอด” ผมบอก จักรเงียบ
“…………………….”
“ คบกับพี่เถอะ”
“ ทำไมต้องเร่งรัด ทำไมต้องเดี๋ยวนี้ ทำไมต้องตอนนี้ ทำไมต้องทำแบบนี้ ทำไม ทำไม!?” จักรว่า ร่างกายยังนิ่งอยู่แต่วาจากลับดังกว่าเดิม
“ พี่ไม่อยากเป็นคนอื่นสำหรับจักร พี่ก็เป็นแบบนี้คิดมากคิดไปต่างๆนานา คิดว่าถ้ามีใครมาแย่งจักรไปพี่จะทำยังไง คิดว่าถ้าจักรไปรักคนอื่นแล้วทิ้งพี่ พี่จะอยู่ได้ยังไง ชีวิตพี่ต้องมีจักร..”
“ โกหกหน้าด้านๆ บอกว่าชีวิตมรึงต้องมีกรู แล้วเมื่อก่อนมรึงอยู่มาได้ยังไงจนป่านนี้!? !” จักรหันมามองหน้าผมที่วางอยู่บนไหล่ของน้องเขา
“ เมื่อก่อน
พี่..” มีครอบครัว มีเพื่อนที่ดี มีแฟนที่ต้องการ พี่มีทุกอย่างแต่ตอนนี้….
ไม่ใช่! “ ปล่อยมือเถอะ” จักรบอกพร้อมทั้งแกะมือผม
“ จักร จักร พี่ …!” ผมอึดอัด ไม่มีสิ่งไหนเป็นไปตามที่หวัง หวังว่าซ้ายก็เป็นขวา หวังว่าขาวกลับเป็นดำ หวังว่าจะถูกรักแต่กลับไม่ หัวใจกรีดร้องในความเงียบ
“ บอกให้ปล่อยไงเล่า! !” จักรตะโกน ผมปล่อยและถอยหลัง เมื่อขาชนกับขอบโชฟาก็ทรุดตัวลง..หมดแรง
“ เจอหน้าก็จะเอาโน่นจะเอานี่ ขออันนี้อันนั้น
แล้วคิดถึงความรู้สึกกรูบ้างไหม!?” จักรว่าหน้าแดงขึ้น
“…………………….”(ผม)
“ มรึงคิดว่ามันง่ายนักหรือไง!” จักรหยุดหายใจ
“ ง่ายนักใช่ไหมที่จะรักใครสักคน แค่เห็นว่าสวยว่าหล่อแล้วก็รักเลยหรือไง! มาทำดีด้วยแค่ไม่กี่ครั้งจากไอ้เลวกรูจะเห็นเป็นเทพบุตรหรือไง ห๊ะ!? !” ใช่ผมมันเลว เลวที่ทำร้ายจักรแค่อารมณ์ชั่ววูบ เลวที่อยากให้ไอ้แบงค์รัก เลวที่หลอกไอ้วุฒิว่าไม่เจอจุม เลวที่เป็นผม
“ แล้วจะให้พี่ทำยังไง?” ผมถามเสียงเครือในลำคอ
“……………….”
“ ทำยังไง จักรถึงจะมองพี่บ้าง”
“ ถ้ากรูไม่มองมรึง กรูจะให้มรึงเข้าบ้านไหม
!?” จักรว่า ผมเงยหน้าขึ้น
“…………………….”(ผม)
“ ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึก แต่มันทำใจไม่ได้” (จักร)
“ ทำไม?” ผมถาม ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึก หมายความว่ารู้สึก แล้วความรู้สึกนั้นคืออะไร????????????????
“ แค่กรูคิดว่าจะมีผู้ชายมากอดจูบลูบคลำก็ขยะแขยงจนอยากจะอ้วก แล้ว
แต่.. ” เงียบไป
“ แต่อะไร?” (ผม)
“ เรื่องของกรู อย่าเสือก!” จักรว่าเสียงห้วน
“ หมายความว่าพี่เป็นคนอื่น” ผมพูดเสียงเบามากขึ้นอีก
“ มรึงอยากคิดว่าเป็นอะไร ก็เป็นอันนั้นแหละ!” จักรมองผมด้วยหางตา พอผมมองกลับก็หลบทันที
“ พี่ไม่ใช่คนอื่นใช่ไหม”
“…………………….”(จักร)
“ งั้นเป็นแฟน” ผมพูด
“……………..” ไม่ตอบ
“ พี่คิดแบบนั้นได้ไหม?” ผมถามเพราะไม่รู้ว่า ‘ไม่ตอบ’ หมายความว่ายังไง
“ เรื่องของมรึงไม่เกี่ยวกับกรู!” จักรพูดก่อนที่ก้าวเท้าเร็วๆขึ้นบันไดแล้ววิ่งในที่สุด
หมายความว่า ‘ได้’
“……………..”
งง
“……………..”
แล้วผมก็ยิ้ม เพราะคิดว่า จักรคงเริ่มมีใจให้ผมแล้ว แต่ด้วยเหตุผลก็อะไรก็ตามแต่ไม่ว่าจะเป็นเพราะอายหรืออะไรที่ทำให้จักร ไม่กล้ายอมรับ ยอมเปิดใจให้ผมตรงๆ แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว
* * *
ไม่เต็ม 100 % แต่ก็ได้บอกไว้แล้ว 40% ก็ยังดีเนอะท่าน เดี๋ยวมาลงเรื่อยๆเน้อ เดือนหนึ่ง 4 ตอน พี่ชนะไปไม่ถึงไหนเลย T^T
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4431431 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก