หัวข้อ: ผู้มาเยือนยามวิกาล ภาค๒ เรื่องราวของหมู

[dahlia]

อิตาพี่หมูนี่ เงียบซะยังดีกว่าที่จะพูดอะไรแบบนั้นนะ ทำอะไรไม่เคยคิดตลอด 

[Jesale]

พี่ต้อย เข้ามาทำไม กำลังปรับความเข้าใจกันอ่ะ  แบบเข้าด้ายเข้าเข็ม
 

[fuku]

อืม ก็ลืมตัวจริงๆน่ะแหละ
งี่เง่าจริงแฮะหมู  รีบๆขยายความว่าลืมตัวเรื่องอะไรด้วยล่ะ
ไม่ใช่บอกเพื่อนแต่ไม่บอกน้องน้ำนะ

เฮ่อ เมื่อไหร่จะเข้าใจกันหนอ

[nine-poo]

นานๆ มา
เอามาแค่นี้เองหรอคับ จ๊าก...

ต้อยนายนี่มันตัวขวางฉากสำคัญจริงๆ ว่ะ เงอะ (ยิ่งมาน้อยๆ อยู่)
แต่ดีแล้วเพราะคำตอบของหมูมันวอนโดนตีงเจงๆ

[evil_kun]

ครั้งนี้เกลียดต้อยจริงๆ
มาขัดจังหวะทำม๊ายยยยย

[iiดาวพระสุขლii]

เวรกรรม.....ไอ้หมูเอ้ย....
แต่ดีแล้วแหละ ที่เพื่อนมาขวางไว้ รออะไรๆ มันชัดเจนกว่านี้เถอะนะ
อย่างน้อยก็ใจเอ็งอ่ะ 

ว่าแต่...ค้างงงงงง  อย่างแรง!!

[iNklaNd]

ดีนะที่ไม่ได้มีอะไรกัน ไม่งั้นน่าสงสารน้ำฝนแย่
อิหมูยังไม่ลืมอดีต เพราะงั้นไม่มีสิทธิ์มาทำอะไรน้อง!

...น้องน้ำเกือบเสียตัวให้อิหมูแล้วอ่ะ อันตรายๆ ย้ายห้องด่วน

[nenoramy]

เหอๆ หงุดหงิดพระเอก
ปลดจากตำแหน่งซะดีมั้ย

ว่าแต่คุณบุหรงคะ
ทำไมนับวันมันยิ่งสั้นอ่ะคะ 

[sasa]

อะไร ยังไง...กันเนี่ยะ
หมูเคลียร์ด่วน...บอกไปเลยว่าคิดยังไง ทำไปไม่คิดจะเสียใจภายหลังเน้อ

[jasmin]

ลืมตัว !!!!!!!! พูดออกมาได้นะอิพี่หมู
ไม่รู้ตอนนั้นคิดว่าน้องน้ำเป็นน้ำหยดอยู่รึเปล่า
เคืองอ่ะ สมแล้วที่โดนต่อย

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

เครียดๆ แต่แอบลุ้นๆให้ลงตัว

[V_we]

ลืมตัวนี่คืออะไรคะหมู
ลืมเพราะหื่นบังหน้า เห็นน้ำน่ารัก แล้วอยากทำความสนิทสนมมากกว่าที่เป็นอยู่
หรือลืมเพราะคิดว่าน้ำเป็นน้ำหยด
อย่างไรก็แล้วแต่ อ่านแล้วรู้สึกว่า อืม...เมื่อไหร่หมูจะหลุดพ้นสักที
วันนี้นั่งสังเกตชื่อ น้ำหยด แค่น้ำหยดเดียว
แต่น้ำชื่อน้ำฝน เป็นสายฝนที่เขามาชโลมใจหมู
เรื่องนี้ท่าจะจบแฮปปี้ ไปปนเศร้านะเนี่ย

[kikipanda]

ลืมตัว!! อยากโดด 2 ขาคู่ใส่หมูก็เพราะคำนี่เนียะแหล่ะ ชิส์

เรื่องนี้มันจะจบแฮปปี้ได้หรือไม่ก็อยู่ที่นายแล้วนะ สถานการณ์ออกจะเป็นใจให้ขนาดนี้ น้องน้ำฝนก็มีใจ เพื่อนๆ ก็คอยเอาใจช่วย(เอ่อ..ยกเว้นชตไว้หนึ่งคน) เฮ้อออ เมื่อไหร่ทำใจ พร้อมเดินต่อไปข้างหน้าเสียที

[บุหรง]

บทที่ ๓๒

   ภายในห้องที่เริ่มมีแสงสว่างน้อยลง ต้อยยังนั่งนิ่งเงียบอยู่บนเก้าอี้
   “ต้อย” หมูที่ยังคงนั่งอยู่บนเตียงของน้ำส่งเสียงเรียก “กูขอโทษ ... ทั้งๆที่กูรู้อยู่ว่ามึงก็ชอบน้องเค้า กูก็ยังฉวยโอกาศทำแบบนั้นลงไป”
   “ไอ้เชื่ยหมู” ต้อยแค่นเสียง “มึงนึกว่ากูชกมึง เพราะโกรธที่มึงทำไปเมื่อตะกี้เหรอ”
   “แล้วมันไม่ใช่เหรอไง” หมูพูดเสียงเรียบ
   “ไอ้โง่ ... ไอ้ควาย ... ไอ้ ... ไอ้ ...” ต้อยพูดอย่างอารมณ์เสีย “โอ๊ย ... นี่กูไม่รู้จะด่ามึงยังไงแล้ว” ต้อยหลับตาลง ระงับอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน “กูเห็นนะว่ามึงกำลังทำอะไรตอนที่กูเข้ามาในห้อง กูยอมรับว่าตกใจ แล้วไม่พอใจเหมือนกัน แต่เรื่องแค่นี้ไม่ทำให้กูโกรธจนชกมึงหรอก แต่ที่กูชกมึงเพราะมึงดันบอกว่า มึงลืมตัว ... มึงบอกว่ามึงทำลงไปเพราะมึงลืมตัว” เสียงของต้อยเริ่มสั่น จนหมูต้องมองด้วยความแปลกใจ
   “มึงอย่านึกว่ากูไม่รู้ความหมายนะ ว่ามึงคิดอะไรถึงได้พูดคำนั้นออกมา” ต้อยจ้องมองหมูแน่วนิ่ง แววตาแข็งกร้าว “มึงคิดว่าน้องเขาเป็นพี่น้ำหยด เพราะอย่างนั้นมึงถึงได้ลืมตัวทำแบบนั้นลงไปไง” ต้อยเค้นคำพูดออกมาทีละคำอย่างชัดเจน “ใช่มั๊ยไอ้หมู มึงตอบกูมา ว่าใช่มั๊ย”
   หมูพยายามข่มกลั้นความร้อนผ่าวที่เกิดขึ้นในโพรงจมูกและดวงตา ไม่ให้มันแปรสภาพเป็นของเหลว แล้วรินไหลออกมา
   “กูลืมน้ำหยดไม่ได้” หมูพูดเบาๆ แล้วเงยหน้ามองฝ้าเพดาน
   “กูรู้ แต่มึงรู้รึเปล่า ไม่ใช่มีแต่มึงคนเดียวที่คิดแบบนี้ แม้แต่กูเองก็ลืมพี่เค้าไม่ได้เหมือนกัน” น้ำเสียงของต้อยอ่อนลง พยายามกลืนก้อนสะอั้นภายในลำคอ “แต่มึงอย่าเอาความรู้สึกแบบนั้นมาลงที่น้องน้ำ น้องเขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วย เขาจะเจ็บถ้ารู้ว่ามึงคิดจะเอาเขามาเป็นตัวแทนพี่น้ำหยด”
   “กูพยายามแล้ว กูเองก็พยายามมองว่าน้องเขาเป็นคนอื่น เป็นตัวเขาเอง กูอยากจะให้มาแทนที่ไม่ใช่มาเป็นตัวแทน แต่มึงก็เห็นนี่ต้อย ... มึงก็เห็น” เสียงของหมูสั่นเครือ “สองคนนี้เหมือนกันขนาดไหน เหมือนจนบางทีกูแยกไม่ออก ว่ากำลังอยู่กับใครกันแน่ มึงเข้าใจมั๊ย กูพยายามแล้ว ... กูพยายามแล้ว”
   ความอดทนของหมูสิ้นสุดลง ต้องยกมือขึ้นมาป้ายหยาดน้ำใสออกจากดวงตา
   “มึงต้องพยายามอีก ยังไงมันก็ไม่ได้เหมือนกันเสียทุกอย่าง มึงต้องมองให้เห็นถึงข้อแตกต่างที่ไม่เหมือนกันเลย”  ต้อยพูดอย่างเห็นใจ น้ำเสียงเริ่มอ่อนลง “ถ้าตอนนี้พี่น้ำหยดยังอยู่ กูเชื่อว่าพี่เขาคงไม่อยากให้มึงรักใคร เพราะจะเอามาเป็นตัวแทนพี่เขา พี่น้ำหยดคงอยากให้มึงมีความสุขกับคนที่มึงรักจริงๆมากกว่า”
   “มันจะเป็นไปได้ยังไง” หมูพูดปนสะอื้น “มึงมันไม่รู้อะไร น้ำหยดเขาเจ็บเพราะกู เสียใจก็เพราะกู แล้วสุดท้ายเขาต้องตายเพราะกูอีก มึงรู้มั๊ย ไอ้ต้อย น้ำหยดเขาตายเพราะกู ... กูเป็นคนทำให้น้ำหยดต้องถูกรถชน” หมูยกมือขึ้นปิดหน้า ไหล่สั่นสะท้านและเริ่มส่งเสียงสะอื้นไห้
   ต้อยตกตะลึงต่อกิริยาและคำพูดของหมู เรื่องนี้เขาไม่เคยรู้เลย ทุกคนในวิทยาเขตนี้ที่รู้จักน้ำหยด รับรู้กันเพียงว่า น้ำหยดเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุจากการถูกรถชนเพียงเท่านั้น แต่รายละเอียดอื่นๆ หมูไม่เคยปริปากบอกกับใครเลย นี่กระมังสาเหตุที่ทำให้หมูรู้สึกเสียใจต่อการเสียชีวิตของน้ำหยดนัก และทำให้เปลี่ยนไปเป็นคนละคน แล้วต้อยก็ต้องประหลาดใจ  เมื่อภาพหนึ่งปรากฏขึ้นอย่างเลือนลาง ภายในห้องที่เริ่มมืดลง เพราะการมาเยือนของราตรีกาล
   ภาพอันเลือนลางและโปร่งใสของใครบางคน ทึ่ต้อยรู้สึกคุ้นตาอย่างบอกไม่ถูก ยืนอยู่เบื้องหน้าของหมู แขนของเงาร่างนั้นกำลังโอบกอดหมูไว้ในอ้อมอก ราวกับกำลังปลอบประโลมอยู่ในที
   ต้อยยกมือขึ้นขยี้ตา แล้วพยายามเพ่งมองดูอีกครั้ง แต่เงาร่างนั้นก็หายไปเสียแล้ว
.........................................................
..............................
   “ตกลงว่าเมื่อกี้มีเรื่องอะไรกันแน่” ชตเอ่ยปากถามทันที เมื่อเห้นว่าน้ำข้าวอิ่มแล้ว
   ชตและเพื่อนๆในกลุ่มรวมทั้งน้ำ พากันขี่จักรยานมายังร้านข้าวต้มชื่อดัง ซึ่งอยู่แทบจะกึ่งกลางพอดี ระหว่างตัวมหาวิทยาลัย กับชายหาดอันลือชื่อ ค่ำคืนของวันศุกร์สุดสัปดาห์ ดูเหมือนจะมีคนเยอะเป็นพิเศษ แต่ยังโชคดีที่ยังพอมีที่ว่างสำหรับพวกเขา
   “มีอะไรกันเหรอ” เจนยื่นหน้าถามด้วยความอยากรู้ ตะเกียงในมืออยู่ชะงักค้างอยู่เหนือจานตับทอดกระเทียมพริกไท
   “ไม่มีอะไรหรอก พี่ๆเขามีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย” น้ำตอบด้วยสีหน้าปรกติ
   “ใครวะ ... พี่ๆ” โรจน์ถามแล้วตักยำกุนเชียงชิ้นสุดท้ายเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ
   “จะใครล่ะ” ชตแค่นเสียงอย่างไม่ค่อยพอใจ “ไอ้พี่หมูกับพี่ต้อยเพื่อนเค้าน่ะสิ ตอนเราไปตามน้ำที่ห้อง เหมือนจะมีเรื่องกันอยู่ แล้วไอ้น้ำฝนเนี่ย” ชตแกล้งเอานิ้วชี้จิ้มแรงๆไปบนหน้าผากของน้ำ ที่นั่งอยู่ตรงกลาง ระหว่าเขากับโรจน์ “กำลังห้ามทัพอยู่ตรงกลาง”
   “ศึกหน้านางเหรอ” เยาว์ถามอย่างตื่นเต้น ดวงตากลมโตเหมือนจะเบิกโตขึ้นกว่าเดิม
   “ศึกหน้านายตะหาก” เจนขัด แล้วหัวเราะคิกคัก “ชั้นว่างานนี้ นายเอกของพวกเรา คงปกป้องพระเอกเต็มที่แหงๆ”
   “พวกเธอนี่ช่างคิดกันจริงๆเลย” น้ำโวยวาย “เมื่อกลางวันก็ทีนึงแล้ว ทำกันจนพี่หมูเขาขายหน้าคนทั้งโรงอาหาร”
   “แต่พวกชั้นก็ไม่เห็นพี่เค้าปฏิเสธสักแอะนี่ยะ จริงมะพวกเรา” จินหันไปขอแรงสนับสนุนจากเพื่อนๆ ซึ่งต่างก็พากันส่งเสียงสนับสนุน ... ยกเว้นชต
   ชตทำท่าเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็ต้องอ้าปากค้าง เมื่อน้ำหยิบโทรศํพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง ดูชื่อคนโทรเข้ามาก่อนจะกดปุ่มรับสาย แล้วยกขึ้นแนบหู
   “ครับพี่ติ๊ก น้ำฝนเอง” น้ำพูดแล้วยิ้มน้อยๆ ก้มหน้ามองมือตัวเองที่วางไว้บนตัก
   “กินข้าวกับเพื่อนๆอยู่ครับ พี่ติ๊กทานข้าวรึยังครับเนี่ย”
   “อาทิตย์นี้เหรอครับ ... คงไม่ได้ไปอะ น้ำไม่ได้กลับบ้าน”
   “ครับ อยู่ที่มหาวิทยาลัย”
   “วันก่อนเล่นน้ำฝนมากไปหน่อย เลยไม่ค่อยสบายน่ะครับ” น้ำพูดแล้วหัวเราะเบาๆ ไม่ทันได้สังเกตุว่าเพื่อนทุกคนหยุดคุย กันไปแล้ว
   “ครับขอบคุณครับพี่ นี่ก็ดีขึ้นมากแล้วครับ ยังมีไข้นิดหน่อย บางทีก็มึนๆหัวน่ะครับ”
   “ครับ ... ผมฝากกราบหลวงปู่กับหลวงพี่ด้วยนะครับ แล้วถ้าผมมีเวลาผมจะไปกราบด้วยตัวเอง”
   “ครับพี่ ... หวัดไม่ดีอะครับ หวัดมันมึนหัว หวัดมันทำให้ผมตัวร้อน หวัดมันทำให้ผมโดนฉีดยา ...ฮ่าๆๆๆ”
   “ครับ สวัสดีครับพี่”
   น้ำยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ กดปุ่มวางสายแล้วเก็บโทรศัพท์มือถือลงกระเป๋ากางเกง พอเงยหน้าขึ้นก็พบว่าสายตาของเพื่อนๆ กำลังจ้องมองเขาแน่วนิ่ง

[V_we]

มาต่อแล้ว ขอบคุณค่ะ
ตอนนี้สงสารหมูจังเลย 
เมื่อไหร่จะหลุดพ้นซะทีน้อ
+1 นะคะ 

[iNklaNd]

อ่านตอนนี้แทนที่จะรู้สึกสงสารหรือเห็นใจอิหมู แต่ไม่เลยอ่ะ
น้ำก็ยังวนเวียน ไม่หลุดบ่วงห่วงได้ซักที วิญญาณตนนี้น่าสงสารสุด!
เดี๋ยวยุให้น้องน้ำฝนไปชอบกับติ๊กดีกว่า หมั่นไส้อิหมูจริงๆ

[LifeTime]

สงสารทุกคนเลย...หมูก็ยังไม่เลิกโทษตัวเอง
น้ำหยดก็ยังไม่ไปไหน น้ำฝนก็ลุ่มๆดอนๆ 

[Poes]

อยากอ่านบทพี่ต้นไม้  
  เซงหมู เมื่อไหร่จะเลิกทำให้น้ำหยดหมดห่วงซะที

[jasmin]

เซงหมู งี่เง่าแบบนี้เมื่อไรน้ำหยดจะหมดห่วงล่ะ
สงสารน้ำหยดจะแย่
เจ็บเพราะหมู ตายเพราะหมู แล้วยังติดแหงกไม่ได้ไปไหนเพราะหมูอีก
  เคืองหมูแล้วนะ

[kongkilmania]

เบื่ออิหมูโว๊ยยยย!!!!!!!!! 
อยากโหวตให้มันไม่ได้ไปต่อมากกกกก มีกดโหวตได้ที่ไหนบ้างเนี่ย???????

พี่ต้นไม้จ๋า มาเทศน์ให้น้องน้ำหยดหมดห่วง
แล้วไปอยู่ในที่ที่สงบสุขทีเถิด
หมูมันกิเลสหนา ปล่อยมันค่อยๆปลงได้เองเหอะ (คาดว่าอีกนาน)

แล้วน้องตั้มก็ส่งพระเอกรูปหล่อกล้ามใหญ่คนใหม่มารักน้องน้ำฝนทีนะจ๊ะ
คาดว่าเราจะโดนน้องตั้ม  โทษฐานเรื่องมาก 555

[ToeY_@_KP]

มาแบบสั้นจุ๊ดๆ 

[konjingjai]

อ่านแล้วพอเข้าใจความคิดของหมูเหมือนกัน

เหมือนจะเดินหน้าต่อไปแต่ก็ไปไม่ได้เพราะติดอยู่กับความรู้สึกเก่าๆ

ไม่รู้จะไปอย่างไง  คงต้องรอให้ใครบางคนมาช่วยปลดความคิดนี้

[IIMisssoMII]

เฮ้อ

[iforgive]

อยากให้น้ำหยดไปหาพี่ต้นไม้บ้างจัง

[nenoramy]

เฮ้อ!! สงสารใครดี???
ตาหมูก็รู้สึกผิดกับน้ำหยด
น้ำหยดก็ไปไหนไม่ได้เพราะยังห่วงตาหมู
วุ้ย!! เหมือนพี่บุหรงจะเขียนเป็นแต่บทโศกใช่มั้ยเนี่ย!!
ทุกเรื่องเลย!! เสียน้ำตาเพราะนิยายพี่ทุกเรื่องเลย ชริ!!

[บุหรง]

เรตติ้งของหมูยังคงดีเหมือนเดิม 
บอกตรงๆเลยว่า คาแรคเตอร์ของตัวละครตัวนี้ ผิดไปจากที่คิดไว้ตอนแรกอย่างมากจริงๆ แต่เอาน่า มาถึงขนาดนี้แล้ว ให้หมูเป็นพระเอกหน่อยเหอะ

ถ้าจะให้หาพระเอกใหม่ อย่างที่ kongkilmania  บอก ไม่รู้่จะหาจากไหนและ เพราะแค่นี้ หนุ่มหล่อก็เดินกันขวักไขว่ ไหนจะหมู หล่อขาวออกตี๋ๆ ไหนจะติ๊ก หล่อเข้ม มาดกรุ้มกริ่มนิดๆ แล้วที่หล่อที่สุดในเรื่อง คงเป็นต้นไม้ หล่อล่ำสไตร์นักกีฬา แบบที่หลายๆคนชื่นชอบ 

แต่นะ ... เรื่องที่เราเขียนออกจะเรียกน้ำตาได้โขอยู่ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ ยัีงไงก็ขออภัยเพื่อนๆที่ทำให้เสียน้ำตากันไปหลาย 
ต่อแต่นี้จะขอสัญญา ว่าจะทำให้เสียน้ำตามากขึ้นอีก เอ๊ย มะช่ายยยยยยยยยยยยย 

เอาเป็นว่าพอจบเรื่องนี้แล้ว เรื่องต่อไปจะเป็นเรื่องใสๆ น่ารักๆ ไม่ให้เสียน้ำตาเพราะความเศร้าอีกแน่ๆ (แต่อาจเสียน้ำตาเพราะสาเหตุอื่น อันนี้ไม่กล้ารับประกัน )

[Killua]

อืม มันก็น่าเห็นใจหมูเค้านะ เป็นต้นเหตุทุกอย่างแล้วจะให้มาลืมง่ายๆมันก็กะไรอยู่
รอตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณไรเตอร์ที่มาอัพให้อ่านค่ะ

[Safina_safe]

 

[sasa]

 

[nine-poo]

อย่าว่าหมูมันนักเลยคับ
ความรักของคนเรามันต่างกันนะครับ
บางคนตัดได้เลยบางคน 10 ปีก็ยังรักยังตัดไม่ได้
นี่ก็ดีขึ้นแล้วนะยิ่งน้องน้ำฝนน่ารักๆ แบบนี้อีกไม่นานหรอก หมูเสร็จแน่ๆ เอิ๊กๆ


ให้กำลังใจคนเขียนนะครับ