หัวข้อ: ผู้มาเยือนยามวิกาล ภาค๒ เรื่องราวของหมู

[nenoramy]

หงุดหงิดกับเจ้าหมูจริงๆ เลยเหอะ
ชริ!!!

[IIMisssoMII]

เอาเถอะ ๆ เราก็เข้าใจหมูนะ
คงสับสนในตัวเองอยู่ ที่อยู่กับน้ำฝนเนี่ยยยังคิดถึงน้ำหยด ยังยึดติดอยู่
หมู คือ คนที่น่าสงสารที่สุด

[kwanyern]

เข้มข้นจริงๆ
ขอบคุณมากนะที่มาอัพให้***
จะติดตามนะจ๊ะ

[dahlia]

ดูเหมือนหมูเริ่มแสดงออกมากขึ้นมานิดหนึ่ง 

[V_we]

สุภาพบุรุษหน้าตายจริงๆ เลย
ขนาดดึงน้ำไปกอด หน้ายังเฉยได้อีก เชื่อพี่แกเลยให้ตายสิ
แล้วจะยังนิ่งอยู่อีกทำไมล่ะคร๊าบพี่
เป็นห่วงเขาก็พูดบ้างอะไรบ้าง
กลัวดอกพิกุลจะร่วงหรือไง

ขอบคุณค่ะ +1 ให้นะคะ 

[nine-poo]

ใช่แล้วชตบอกหมูมันซะน้ำไม่ใช่ตัวแทนของใคร  และใครๆ ก็ไม่อยากเป็นแค่ตัวแทนของใคร
แอร่ยจะเครียดไปไหมว่ะ แต่หมูมันก็กล้าเนอะดึงน้องน้ำมากอดต่อหน้าต่อตาชตเลย

[aojroonra]

หมูหลุดพ้นจากอดีตเร็ว ๆ นะ สงสารคนที่รักบ้าง

[ToeY_@_KP]

หมูคงอึดอัดมากอ่ะ

รักนะ..แต่ไม่กล้าบอก..

[none_ny]

แหมม เป็นเรื่องที่ทำให้เราอ่านไป ขนลุกไปได้เหมือนเดิมเด๊ะ ๆ เลย

ปล.ว่าแต่ติ๊กเป็นครายยยยยย จำม่ายยยยด้ายยยยแล้ว

[kongkilmania]

น้องตั้มหายยยยยยยยยยยยยย.....
อยากได้แบบยาวๆอ่ะน้องตั้มคนดี๊...คนดี
สงเคราะห์คนอ่านตาดำๆทีนะจ๊ะ   

[nine-poo]

รอ...........



 

[บุหรง]

บทที่ ๒๙

   เสียงสวบสาบจากเตียงที่อยู่ติดหน้าต่าง บ่งบอกถึงการขยับตัวของคนที่หลับไหลไปเพราะพิษไข้ และฤทธิ์ยาที่กินเข้าไป หมูนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะ แต่ก็หันไปมองดูคนบนเตียงอยู่เป็นระยะๆ จนกระทั่งงานที่ทำอยู่เสร็จลง ในเวลาเกือบเที่ยงคืน จึงได้ปิดสมุดงาน วางปากกาลงบนสมุด ปิดโคมไฟดวงเล็กบนโต๊ะ แล้วเดินไปปิดไฟดวงใหญ่กลางห้อง ภายในห้องจึงเหลือเพียงแสงสลัว จากไฟทางภายนอกที่ส่องผ่านช่องลมเข้ามา จากนั้นก็เดินไปล้มตัวนอนลงบนเตียงของตัวเอง
   เสียงของลมหายใจแรงที่ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบยามค่ำคืน  ทำให้หมูที่เกือบจะเข้าสู่นิทรารมย์ ต้องลืมตาขึ้น เอื้อมมือไปเปิดโคมไฟบนโต๊ะทำงาน ด้วยความห่วงใยว่าเกิดอะไรขึ้น กับคนที่นอนอยู่อีกเตียงหนึ่งหรือเปล่า หมูเพ่งมองผ่านแสงสว่างของโคมไฟ ที่เหลือเพียงแสงสลัว เมื่อส่องไปถึงเตียงฝั่งตรงข้าม
   มันดูเหมือนน้ำกำลังนอนอิงแอบอยู่ในอ้อมอกของใครคนหนึ่ง ซึ่งนั่งพิงผนังด้านหัวเตียง แขนของคนๆนั้นเหมือนจะโอบร่างของน้ำไว้ ในขณะที่แขนข้างหนึ่งของน้ำเองก็โอบอยู่บริเวณรอบเอวของคนผู้นั้น
   ความตกใจต่อภาพที่เห็น ทำให้หมูต้องยกมือขึ้นขยี้ตา แล้วเพ่งมองดูอีกครั้งหนึ่ง ทำให้เห็นว่า ‘คน’ ที่น้ำแอบอิงอยู่นั้น แท้จริงแล้วคือหมอนที่ถูกจับวางไว้ในแนวตั้ง พิงผนังด้านหัวเตียงเอาไว้ หมูถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นจากเตียงของตน เดินไปนั่งลงบนฟูกนอนของอีกเตียงหนึ่ง
   ใบหน้าที่มีรอยยิ้มน้อยๆอย่างมีความสุข ทำให้หมูอดยิ้มไม่ได้ แต่เสียงหายใจเข้า-ออกยาวๆ ที่มีเสียงค่อนข้างดัง ทำให้หมูขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะคิดว่าท่านอนของน้ำ ที่ยกร่างท่อนบนขึ้น อิงแอบอยู่กับหมอนที่อยู่ในแนวตั้ง คงทำให้น้ำหายใจไม่สะดวกนัก หมูตัดสินใจจับตัวน้ำให้ขยับลงนอนราบในท่านอนปรกติ  ขยับหมอนลงมาวางหนุนศรีษะของน้ำไว้ อย่างที่มันควรจะเป็น
   “อือ”
   เสียงที่ออกจากปาก และคิ้วที่ขมวดมุ่นของน้ำ ทำให้หมูคิดว่าคนที่หลับอยู่คงไม่ค่อยพอใจนัก ที่ถูกรบกวนการนิทราอันแสนสุข จึงขยับตัวเตรียมจะลุกกลับไปนอนยังเตียงของตัวเอง แต่แขนของเขากลับถูกมือข้างหนึ่งฉุดรั้งไว้เบาๆ พร้อมกับร่างของคนที่นอนอยู่ลุกขึ้นช้าๆมาโอบกอดเขาไว้หลวมๆ ผิวหนังบริเวณลำคอของหมูสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิที่ค่อนข้างสูงกว่าปรกติ จากใบหน้าที่แนบซบอยู่
   “น้ำฝนหนาวอะ … ขอกอดหน่อยนะ” เสียงพึมพำแผ่วๆ ทำเอาหมูใจเต้นตึกตัก ร่างกายบางส่วนเริ่มมีอาการผิดปรกติ แขนทั้งสองค่อยๆยกขึ้นโอบกอดร่างของน้ำไว้
   “อุ่นจัง” เสียงพึมพำอย่างมีความสุข “คืนนี้น้ำขอนอนกอดแบบนี้ทั้งคืนเลยนะ … พ่อ”
   คำพูดคำสุดท้าย ทำให้หมูที่ค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้าหาคนในวงแขนชะงักลง … เขาถูกเข้าใจผิดว่าเป็นพ่อ
   หมูนิ่งอยู่สักพัก แล้วก็ยิ้มออกมา ค่อยๆประคองตัวน้ำจากการแอบอิงให้นอนลงใกล้ผนังห้อง ลุกขึ้นไปปิดโคมไฟบนโต๊ะ หยิบหมอนจากเตียงของตัวเองมา เดินกลับไปที่เตียงของน้ำ วางหมอนลงในแนวตั้ง แล้วทรุดตัวลงกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงหมอน ราวกับน้ำรู้ว่าหมูจะทำอะไร น้ำขยับตัวขึ้นมาแนบซบใบหน้าลงบนแผ่นอกแข็งแรง แขนโอบร่างของหมูไว้หลวมๆ หมูเองก็ยกแขนข้างหนึ่งโอบไหล่ของน้ำไว้ มืออีกข้างลูบปอยผมของน้ำเบาๆ
   “น้ำ … น้ำฝน … พี่ขอโทษนะที่เป็นต้นเหตุให้ไม่สบายขนาดนี้” หมูพูดเบาๆก่อนจะฝังจมูกลงไปบนปอยผมนุ่ม
   “น้ำหยด” หมูรำพึง “เราทำแบบนี้ผิดต่อนายรึเปล่า”

   “อืม … กี่โมงแล้วครับพ่อ” เสียงของน้ำอู้อี้ เพราะเพิ่งตื่นนอน ซบใบหน้าลงไปกับแผงอกอุ่นอย่างแนนแน่น พร้อมกับเพิ่มแรงกอดรัดคนที่กอดอยู่
   “เจ็ดโมงแล้ว ไปเรียนไหวรึเปล่า” เสียงทุ้มนุ่มตอบกลับมา น้ำรู้สึกเหมือนมีมือใหญ่ๆลูบหัว
   … ไม่ใช่เสียงพ่อนี่นา … น้ำคิดแล้วเงยหน้าขึ้น
   “พี่หมู” น้ำอุทานอย่างตกใจ ผละตัวออกจากอกอุ่นหนา ลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว ใบหน้าแดงกล่ำ
   “เป็นอะไร ไข้ขึ้นเหรอ” หมูยิ้มน้อยๆ เอื้อมมือแตะหน้าผากของน้ำ แล้วเปลี่ยนมาแตะบนลำคอ “ตัวอุ่นๆนะ คงเพราะเพิ่งตื่นเลยยังไม่ค่อยมีไข้”
   น้ำไม่ตอบ ได้แต่หลุบสายตาลงต่ำ
   ก๊อกๆๆ
   “น้ำตื่นรึยัง” เสียงเรียกค่อนข้างดังของชต ดังขึ้นที่หน้าประตู
หมูลุกขึ้นจากเตียง เดินไปปลดลอคประตู แล้วเดินไปนอนลงยังเตียงของตัวเอง หันหน้าเข้าฝาผนัง ชตที่เดินเข้ามาในห้อง มองตามอย่างสงสัย
   “อ้าวน้ำ … น้ำฝน ทำไมหน้าแดงแบบนั้นล่ะ”
   “เปล่า ไม่มีอะไร” น้ำปฉชฎิเสธ ลุกขึ้นจากที่นอน หยิบผ้าแพรขึ้นมาพับ แล้ววางลงข้างหมอน
   “ไข้ขึ้นเหรอ” ชตเดินเข้าไปใกล้ ยกมือขึ้นแตะหน้าผากของน้ำเบาๆ “ตัวอุ่นๆนะ ไปเรียนไหวรึเปล่า”
   “ไหวสิ เดี๋ยวขออาบน้ำแต่งตัวเดี๋ยวเดียว” พูดแล้วก็เดินไปผลัดเปลี่ยนชุดนอนเป็นนุ่งผ้าขนหนูผืนใหญ่
   “งั้นเราไปรอข้างล่างนะ” ชตขยับตัวจะเดินออกจากห้อง
   “นี่ชต” น้ำเรียก “ทำไมเรียกเราน้ำฝนล่ะ”
   “อ้าว ก็เมื่อคืนนายบอกเราเอง” ชตหันกลับมาตอบ มองเห็นน้ำที่นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ มีผ้าเช็ดตัวผืนยอ่มคลุมไหล่อยู่ ผิวสีน้ำน้ำดูดนวลเนียน จนต้องกลืนน้ำลายอย่างไม่รู้ตัว
   “เหรอ สงสัยเมื่อคืนเราไข้ขึ้น มันเลยมึนๆ จำไม่ค่อยได้ว่าพูดอะไร ทำอะไรไปบ้าง” ใบหน้าที่เป็นปรกติของน้ำ เปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้งหนึ่ง
   “อ้าว เป็นอะไรขึ้นมาอีกล่ะ หน้าแดงอีกแล้ว” ชตขมวดคิ้ว หลือบตามองดูคนที่นอนอยู่บนเตียงแว่บหนึ่ง ด้วยความรู้สึกไม่ค่อยไว้ใจนัก
   “เปล่า … เดี๋ยวนายลงไปรอข้างล่างใช่ป่ะ เราไปอาบน้ำก่อน”
   น้ำหยิบขันที่มีอุปกรณ์ในการอาบน้ำอยู่ข้างในมาถือไว้ หยิบพวงกุญแจบนโต๊ะ แล้วเดินออกจากห้องไป ชตยื่นนิ่งอยู่สักครู่ แล้วเดินออกจาห้องไปอีกคนหนึ่ง
   หมูพลิกตัวเปลี่ยนเป็นนอนหงาย ยกมือมาประสานกันไว้ที่ท้ายทอย อดยิ้มไม่ได้เมื่อคิดถึงใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดง และสีหน้าที่แสดงถึงความอุธัจ เมื่อรู้ว่าคนที่ตัวเองนอนกอดไว้ทั้งคืน ไม่ใช่คนที่ตัวเองคิด หมูคิดย้อนหลังไปเมื่อหลายสัปดาห์ก่อน ในเช้าวันที่เขาตื่นขึ้นมา แล้วพบว่าคนที่เขาโอบกอดไว้ทั้งคืนนั้น ไม่ใช่คนที่เขาฝันถึง รอยยิ้มบนใบหน้าก็คลายลง เปลี่ยนเป็นความหม่นหมองเข้ามาแทนที่

[iforgive]

^^^  จิ้ม

[salapaw]

หมูตัดใจเหอะ

ชตอย่างชอบน้ำฝนเลยนะ ขอล่ะ 55+
 

[LifeTime]

 
กระดื๊บกันไปกระดื๊บกันมา เมื่อไหร่จะรู้เรื่องกันซะที 
ให้น้ำฝนปล้ำหมูให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยท่าจะดี   

[Safina_safe]

ยังไม่มีไรดีขึ้น

[zandwizz]

วู้ว ๆ  ๆ ๆ

เมื่อไหร่จะรักกันนิ

[evil_kun]

เริ่มสงสารหมูแล้ว...
ขอเถอะชต อย่าคิดอะไรกับน้ำฝนเล๊ยยย...เพราะเด๋วคนที่เสียใจที่สุดจะเป็นน้ำฝน

[Poes]

ถ้าหมูมันยังลังเล แบบนี้  รังแต่จะเจ็บทั้งสองฝ่าย แถมน้ำหยดต้องมาเป็นห่วงอีก 

[Killua]

น้ำหยด คงดูแลน้ำฝนตลอดเวลาเลยเนอะ
เฮ้อ เมื่อไรหมูจะเลิกเศร้าซะที น้ำหยดจะได้ไม่ห่วงอีก
คนอ่านล่ะ เศร้า

[bakanishi1]

น้ำฝนกอดพี่หมูแล้ว

เมื่อไหร่พี่หมูถึงลืมน้ำหยดได้อะ

เป็นแบบนี้ต่อไปมีแต่ทรมานอะ

[IIMisssoMII]

ใจร่ม ๆ
ไม่นานหรอก หมูมันคงรู้ตัว
แต่คงไม่สายเกินไปใช่ ไหม

[jannie]

หมู...ชีวิตต้องก้าวเดินต่อไป อย่าคิดมาก

[nine-poo]

ที่หมูเห็นก็คงเป็นน้ำหยดนั่นแหล่ะ
แต่ทำใมน้ำหยดยังอาลัยอาวรหมูอยู่หล่ะ
ทั้งที่มีพี่ต้นน้ำอยู่แล้วนิ ทำใมยังวนเวียนอยู่น้า (ภาคแรกจำได้ว่าน้ำหยดเป็นคนดีมากมาย ไมอ่านไปอ่านมาดูน้ำหยดจะเป็นตัวร้ายไปซะงั้น)
แต่ก็นะหมูมันรักน้ำหยดมากก็คงลืมยากเช่นกัน  เวลา+ใจน้ำฝนเท่านั้นที่จะช่วยหมูได้  เอาใจช่วยนะ


รออ่านตอนต่อไป......

[iNklaNd]

น้องน้ำฝนก็ดีใจไปไกลแล้ว ได้นอนกอดอิหมู
ส่วนอิหมูยังเดินย่ำอยู่ที่เดิม ไม่ไปไหน 

[sasa]

 
รอ..หมูทำอะไรสักอย่าง

[jasmin]

กระดื๊บกันไปกระดื๊บกันมา เมื่อไหร่จะรู้เรื่องกันซะที 
ให้น้ำฝนปล้ำหมูให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยท่าจะดี   

แจ่มมาก เห็นด้วยสุดๆ 

[none_ny]

อุทัจแปลว่าอะไรคะ ^^'' อ่านนิยายเรื่องนี้ได้ศัพท์โบราณเยอะจัง แหะๆ

[V_we]

กระดื๊บกันไปกระดื๊บกันมา เมื่อไหร่จะรู้เรื่องกันซะที 
ให้น้ำฝนปล้ำหมูให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยท่าจะดี   

ฮ่าฮ่า เห็นด้วยเลยค่ะ ยากนักน้ำก็จับไอ้พี่หมูกดซะเลย

เอาเถอะตอนนี้อย่างน้องหมูก็ยังแอบยิ้ม ถึงจะจิ๊ดหนึ่งก็เถอะนะ
แต่ก็นะ อดีตมันฝังใจ ลืมๆ ไปบ้างเถอะ น้ำหยดเขาไม่ว่าอะไรหรอก
+1 ขอบคุณนะคะที่มาต่อให้

[บุหรง]

อุทัจแปลว่าอะไรคะ ^^'' อ่านนิยายเรื่องนี้ได้ศัพท์โบราณเยอะจัง แหะๆ

ง่า พิมพ์ผิดอะครับ จริงๆเป็นคำว่า อุธัจ น่ะครับ

      
พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน
อุธัจ
ความหมาย

น. ความฟุ้งซ่าน; ความประหม่า, ความขวยเขิน; อุทธัจ ก็ว่า. (ป. อุทฺธจฺจ ว่า ความฟุ้งซ่าน; ส. เอาทฺธตฺย).