บทที่ ๓๗
“อ้าว ... ชต” น้ำส่งเสียงทักทายพร้อมกับเดินเข้าไปหาเพื่อน เมื่อเดินออกมาจากประตูหอ แล้วมองเห็นชตนั่งอยู่บนเบาะหลังของรถจักรยาน ที่จอดอยู่ใต้ต้นหูกวางต้นใหญ่ ด้านหน้าของหอพัก “ไมมาอยู่ตรงนี้อะ”
“มารับไปกินข้าวเช้าไง” ชตตอบพลางเหลือบสายตามองพื้น หลบสายตาที่จ้องมองมาอย่างสงสัย
“เหรอ ... งั้นไปเหอะ เราหิวแล้ว ว่าแต่มารอนานยังเนี่ย แล้วทำไมไม่ขึ้นไปเรียกที่ห้องล่ะ”
ชตไม่ตอบคำ แต่ขยับตัวไปนั่งที่เบาะหน้า ก่อนจะเตะขาตั้งรถจักรยานให้พับเก็บ น้ำเองก็เหมือนจะไม่สนใจกับคำตอบนัก นั่งลงบนเบาะหลังของรถจักรยานเหมือนที่เคยทำ ให้ชตเป็นคนถีบรถจักรยานจากหอพัก ไปยังโรงอาหารกลางของมหาวิทยาลัย
“โห...กว่าจะมากันได้ รอจนข้าวย่อยหมดแล้ว” โรจน์ส่งเสียงบ่นทันที ที่น้ำและชตเดินมาถึงโต๊ะที่มีจินและเจนนั่งอยู่ด้วย
“รอกันนานแล้วเหรอ” น้ำขมวดคิ้ว
“นี่มัน ๘ โมงแล้วนะน้ำ” เจนบอก “ชตมันไปรับแกตั้งแต่ยังไม่ ๗ โมงครึ่งเลย”
น้ำหนันหน้าไปมองชต มีทั้งแววตกใจและสงสัยบนใบหน้า
“เอาน่า น้ำกินไร เดี๋ยวเราไปซื้อให้” ชตพูดเบาๆ พลางผลักน้ำเบาๆให้นั่งลงบนม้านั่งยาว
“ข้าวต้มกุ้งแล้วกัน ยังแย่ๆอยู่เลย” น้ำหันไปบอกชต
“อ้าว ยังไม่ดีขึ้นอีกเหรอ” จินถามเสียงดัง
“อื้อ ... เมื่อคืนโดนฝนอีกน่ะ” น้ำตอบยิ้มๆ
“งั้นรีบนั่งเลย คุณน้ำฝน เดี๋ยวชตมันไปซื้อข้าว ส่วนกระผมจะไปซื้อน้ำมาบริการ” โรจน์พูดแล้วก็ยิ้มกวนๆตามแบบที่ชอบทำ ก่อนจะลุกขึ้นเดินโอบไหล่ชตไปซื้ออาหารและเครื่องดื่มมาเพิ่ม
“นี่น้ำ เมื่อคืนเกิดไรขึ้น” จินยื่นหน้าเข้ามาถามเสียงเบาทันทีที่สองหนุ่มเดินห่างออกไป
“ไม่มีไรนี่” น้ำทำหน้าเหรอหรา
“ไม่มีแล้วทำไมหนีกลับก่อนล่ะ” เจนขมวดคิ้ว ถามอย่างคาดคั้น
“เอ่อ...” น้ำอึกอัก
“มีใช่มะ” จินถามด้วยความอยากรู้ “ชตมันทำอะไร สารภาพรักเหรอ”
“เฮ๊ย” น้ำอุทาน เบิกตาโต อ้าปากค้าง
“เห็นมะ ชั้นบอกแล้ว” จินหันไปยิ้มกับเจนอย่างผู้ชนะ แล้วหันมาถามต่อ “แกตกใจเลยหนีกลับหอล่ะสิ”
“ทำไมคิดว่าอย่างนั้นอะ” น้ำถามเสียงเบา รู้สึกร้อนๆที่หน้า
“แต่ชั้นว่าไม่ใช่” เจนทำหน้าเข้ม หันไปพูดกับจิน “แค่บอกรัก น้ำมันไม่ตกใจขนาดนั้นหรอก ชั้นว่าชตมันจูบไปแล้วแน่เลย ชั้นพนัน สิบเอาหนึ่ง”
“จะบ้าเหรอ แค่หอมแก้มเฟร๊ย…อะ” น้ำลืมตัวโพล่งออกไป แล้วก็ต้องยกมือตบหน้าผากตัวเอง “เวร ... ไม่น่าเลยตู”
“แค่นั้นอะนะ” จินกับเจนพูดพร้อมกัน
“แค่หอมแก้มเนี่ย แกถึงกับวิ่งหนีขึ้นรถสองแถวเลยเหรอ” เจนถามอย่างสงสัย
“ก็ตกใจนี่หว่า” น้ำพูดเสียงอ่อย
“แล้ววันนั้นไม่เห็นแกตกใจเลย” จินพูดเสียงเข้ม
“วันไหน” น้ำขมวดคิ้ว
“วันรับน้องไง ที่พี่หมูจูบแกน่ะ” จินตอบ
“ก็ ... ก็” น้ำอึกอัก “ก็วันนั้นมันกระทันหัน คนเยอะด้วย เราเลยอายจนทำอะไรไม่ถูก แล้ว ... แล้วชตมันเพื่อนไง ... ใช่แล้ว ชตมันเพื่อน เราก็ไม่คิดว่าจะมาคิดกับเราแบบนั้น เราเลยตกใจ”
“แล้วเอาไง” เจนถาม
“อะไรเหรอ” น้ำทำหน้าเหรอหราอีกครั้ง
“แกนี่ ความรู้สึกช้า หรือแกล้งบื้อเนี่ย” จินบ่น
“นั่นสิ ไม่ต้องมาแกล้งเลย ตอบมาเดี๋ยวนี้ จะคบกับชตมันมั๊ย” เจนพูดเสียงเข้ม ดูจากแววตาแล้วคงต้องเอาคำตอบให้ได้
“พวกเธออยากให้เราคบกับชตเหรอ”
“อื้อ” เจนรับคำ “ชตมันดีกับแกทุกอย่าง ดูแค่วันนี้ก็พอ รู้ว่าแกไม่กลับบ้านเพราะไม่สบาย ก็อยู่ดูแลแก หน้าตาก็ไม่ขี้ริ้ว แกก็รับๆซะเหอะ”
“แต่ชั้นไม่เห็นด้วย” จินพูดขัด “เพราะชั้นคิดว่าน้ำมันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว”
“ใครกัน อย่าบอกนะว่าน้ำมันขอบพี่โดม” เจนหันไปถามจิน
“ฮึ่ย ... พี่โดมน่ะพี่ชายที่แสนดีย่ะ ใช่มะ น้ำ” จินหันไปถาม แต่เหมือนจะไม่ต้องการคำตอบเท่าไรนัก เพราะหันไปพูดกับเจนต่อทันที “น้ำมันชอบพี่หมูตะหากล่ะ”
พูดจบ ทั้งจินและเจนหันมามองหน้าน้ำด้วยสายตาคาดคั้น
“โอย ปวดหัวหว่ะ พวกแกนี่มันแฝดนรกจริงๆเลย” น้ำยกมือขึ้นนวดขมับ “ว่าแต่เรื่องชตกับเรา อย่าไปพูดให้ใครฟังเชียวนะ”
“ทำไมล่ะ” เจนถาม
“เรากลัวชตจะอายน่ะ” น้ำตอบเสียงแผ่ว สีหน้าบ่งบอกถึงความห่วงใยเพื่อน
“โหย ... ไม่ต้องบอกเล่าให้ใครฟังหรอก” จินพูดยิ้มๆ
“อื้อ ... ขอบใจนะ ค่อยสบายใจหน่อย” น้ำพูดแล้วก็ยิ้มจนตาหยีลงเกือบครึ่ง
“สบายใจเหอะ ถึงพวกชั้นไม่พูด ทุกคณะทุกชั้นปีเค้าก็รู้กันหมดแหละ ว่าไอ้ชตมันชอบแก ฮ่าๆๆ” เจนพูดแล้วก็หันไปหัวเราะกับจิน
“หา ...” เป็นอีกครั้งที่น้ำต้องเบิกตากว้าง อ้าปากหวออย่างคาดไม่ถึง แล้วยกมือขึ้นกุมขมับตัวเองอีกครั้ง “โอย ... ปวดหัวตึ๊บเลยทีนี้”
“น้ำ เป็นอะไรน่ะ” เสียงทักด้วยความเป็นห่วงของชตดังขึ้น ก่อนที่เจ้าตัวจะวางชามข้าวต้มลงตรงหน้าน้ำ แล้วนั่งลงข้างๆ
“เปล่า” น้ำหันมาตอบ แล้วก็ต้องชะงักเมื่อมองเห็นสายตาที่มองมานั้นเปี่ยมไปด้วยความห่วงใย “มึนๆนิดหน่อยน่ะ เมื่อคืนโดนฝนไปหน่อย เมื่อคืนเลยไข้กลับ”
“งั้นรีบกินข้าวเหอะ จะได้กินยา แล้วกลับไปนอนพักที่หอ” ชตพูดอย่างอ่อนโยน
“อื้อ”
น้ำตอบสั้นๆ แล้วหันไปตักข้าวต้มกุ้งกินช้าๆ ท่ามกลางเสียงพูดคุยกันอย่างสนุกสนานของเพื่อนๆ