หัวข้อ: ผู้มาเยือนยามวิกาล ภาค๒ เรื่องราวของหมู

[kongkilmania]

หายบ้าบอล(ก็มันจบแล้วอ่ะ)ก็เข้ามาอ่านนิยายต่อ
รอวันหมูเป็นพระเอก(ในใจเรา)  แม้ตอนแรกไม่เข้าตา
เหมือนเสปนที่แพ้นัดแรก แต่ได้เป็นแชมป์โลก (เกี่ยวไม๊) 

[M@nfaNG]

^
^
^ยัยคนนี้ บ้าอะไรๆ เป็นพักๆ 555+

ว่าแต่ว่ายังไม่มาต่อเหรอคะ

[OitJi]

พึ่งเคยมาอ่าน ตกลงเรื่องนี้มันมีภาคก่อนหน้านี้หรอคับ แต่หนุกดีอ่ะ ชอบๆ

ยังไงก็ขอติดตามเรื่องนี้อีกคนเน้อ 

[kongkilmania]

มา   รอตอนต่อไปค่า


ปล. ขอตอบคุณOitJiนะคะ
     เรื่องนี้มีภาคแรกชื่อ ผู้มาเยือนยามวิกาล (ชื่อเดียวกันนี่แหล่ะ)
     รับรองความสนุกโดยเดี๊ยนเอง อิๆๆ
     หาอ่านได้ที่ห้องนิยายจบแล้วนะคะ

[nine-poo]

รอตอนต่อไป

[บุหรง]

บทที่ ๓๕

   “โหพี่ ไมไม่สู้เลย” เด็กหนุ่มหน้าหวานที่นั่งคุกเข่าอยู่เงยหน้าขึ้นมาถามชายหนุ่มที่ยืนพิงฝาผนัง ขณะที่มือยังคงเคล้นคลึงท่อนเนื้อของชายหนุ่มไม่ยอมหยุด
   “ใช้ปากสิ” ชายหนุ่มเสนอ
   เด็กหนุ่มทำหน้าหงุดหงิด แต่ก็ก้มหน้าลง ใช้ทั้งเรียวลิ้นและริมฝีปาก และเล็ม ดูดเลีย ท่อนเนื้อชิ้นเขื่องอย่างสามารถ แต่ผ่านไปพักใหญ่ ก็ไม่สามารถทำให้มันแข็งขันได้มากกว่าที่เป็นอยู่ จนเด็กหนุ่มนึกรำคาญ จึงหยุดมือแล้วลุกขึ้นยืน เงยหน้ามองชายหนุ่มที่สูงกว่าเขาเกือบช่วงศรีษะ ด้วยแววตาฉ่ำเยิ้ม
   “ผมว่าเรามาเปลี่ยนกันดีกว่า” เด็กหนุ่มใช้นิ้วมือไล้ไปบนแก้มเรียบลื่นของชายหนุ่ม “ผมบุกเป็นนะพี่ ยิ่งเห็นพี่แมนๆแบบเนี๊ย ผมยิ่งอยากลอง” มือของเด็กหนุ่มลูบลงมาบนลำคอ
   “เฮ่ย ... พี่ไม่เคยให้ใครบุก” ชายหนุ่มปัดมือของเด็กหนุ่มออก ขยับตัวดึงกางเกงเข้าที่แล้วรูดซิบ กลัดกระดุมกางเกง
   “อ้าว ... ไม่ต่อเหรอพี่” เด็กหนุ่มถามงงๆ “แล้วจะไม่ทำอะไรให้ผมหน่อยเหรอไง” เสียงเด็กหนุ่มเริ่มแข็งขึ้น
   “ไม่แล้ว” ชายหนุ่มตอบ ก้าวขาไปเปิดประตูห้องน้ำ “หมดอารมณ์”
   พูดจบก็เปิดประตูห้องน้ำแล้วเดินออกมาอย่างรวดเร็ว เมื่อออกมายังห้องโถงที่มีเพียงแสงสลัว และเสียงเพลงดังกระหึ่ม ชายหนุ่มเดินตรงไปยังเคาเตอร์เครื่องดื่ม เก้าอี้ทุกตัวมีคนนั่งหมดแล้ว แต่ยังพอมีที่ว่างพอให้เขาเข้าไปยืนข้างเคาเตอร์ได้
   “ยินโทนิค” สั่งแล้วก็ยืนรอ
   ครู่เดียวบาร์เทนเดอร์ก็นำเครื่องดื่มมาเสริฟ พร้อมกับรับเงินที่ชายหนุ่มส่งให้ เขาหันหลังพิงเคาเตอร์ มองดูคนที่เต้นรำกันอยู่กลางฟอร์ และคนที่เดินขวักไขว่ไปมา  แต่ในหัวกำลังคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ในช่วงเวลาไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา
   เขาไม่กล้าอยู่ที่หอพัก พร้อมกับรูมเมทรุ่นน้องในคืนนี้ แต่ความอึดอัดอันเกิดจากความต้องการตามธรรมชาติ ที่คั่งค้างมาตั้งแต่ช่วงเย็น ทำให้พาตัวเองมายังสถานที่แบบนี้อีกครั้ง ... เหมือนทุกครั้งที่เคยเป็น ...
   คืนนี้เขาเลือกเด็กหนุ่มหรือชายหนุ่มที่ดูสะอาด ไม่มีอาการ ‘ออกสาว’ เป็นเป้าหมายเช่นเคย แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา
   ... เขาไม่มีอาราณ์กับคนเหล่านั้น ...
   เขาหงุดหงิด เพราะตลอดเวลาใบหน้าหนึ่งผุดขึ้นมาในช่วงของความต้องการอยู่ตลอดเวลา และเขายิ่งหงุดหงิดมากขึ้น เมื่อตัวเองไม่อาจบอกไว้ดว่า ใบหน้านั้นเป็นของใครกันแน่ ระหว่างคน ๒ คน
   “ไงหนุ่ม งาบไป ๓ รายแล้วยังพอมีแรงเหลือให้ผมบ้างมั๊ย”
   เสียงกวนๆที่ดังขึ้นจากชายหนุ่มที่มายืนพิงเคาเตอร์อยู่ข้างๆเขา ทำให้ชายหนุ่มต้องหันไปมอง
   “เอ๊ะ” เขาอุทาน
   “ไง ... ไม่เจอกันนานนะ ยังจำเราได้อยู่รึเปล่า” ชายหนุ่มหน้าตาคมเข้ม ส่งยิ้มบางๆให้
   “จำได้สิ เราจำนายได้” เขาตอบพร้อมกับยิ้มเศร้าๆ “ติ๊ก ... เพื่อนของน้ำหยด”
......................................................................
.................................
   “อื้อ” น้ำส่งเสียงครางเบาๆ รู้สึกหายใจขัดเล็กน้อย ฝนปรอยๆเมื่อตอนหัวค่ำ ทำให้อุณหภูมิของร่างกายสูงขึ้นกว่าเดิม
   “ไม่เป็นไรนะครับ เดี๋ยวก็ดีขึ้น” เสียงนุ่มๆแฝงไว้ด้วยความอ่อนโยน ทำให้น้ำปรือตาขึ้นมอง แต่แสงไฟเพดานที่ส่องอยู่ทำให้มองเห็นเพียงโครงหน้ารูปไข่
   “เพื่อนพี่หมูเหรอครับ” น้ำถามเบาๆ เพราะจำเสียงของผู้พูดได้ พลางหันหน้ามองไปยังเตียงอีกหลัง แต่ก็พบความว่างเปล่า
   “ครับ เดี๋ยวหมูก็คงกลับมาแล้ว น้องน้ำนอนต่อเถอะนะครับ พี่จะอยู่เป็นเพื่อน  จนกว่าหมูจะมา”
   สัมผัสอ่อนโยนที่ลูบอยู่บนศรีษะ และบริเวณหน้าผาก เหมือนจะทำให้น้ำรู้สึกสบายขึ้น ดวงตาที่หรี่ปรือจึงหลับลงไปอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะเข้าสู่ภวังค์หลับไหล เขาได้ยินเสียงอ่อนโยนนั้นพูดขึ้นมาเบาๆ
   “ถ้าหมูรู้ว่าน้องน้ำจะไม่สบายขนาดนี้ คงไม่มีกะใจไปไหนหรอก จริงๆแล้วหมูเขาใส่ใจกับน้องน้ำมากนะ รู้ตัวหรือเปล่า”
......................................................................
.................................
   “ไม่เจอกันนาน สบายดีรึเปล่า” ติ๊กถาม
   “ก็เรื่อยๆ นายล่ะ ... แต่ดูหน้าตามีความสุขดีนี่ คงสบายดีสินะ” หมูแค่นเสียงเหมือนไม่พอใจ
   “ก็ดีอยู่ นายเองก็ดูจะมีความสุขดีนี่ แต่เรานึกไม่ถึงนะ ว่านายจะใช้ชีวิตแบบนี้” คิ้วของติ๊กขมวดเข้าหากันเล็กน้อยก่อนจะคลายออก
   “เราเป็นของเราแบบนี้มานานแล้ว ตั้งแต่ก่อนเข้ามหาวิทยาลัยเสียอีก” หมูแค่นยิ้ม
   “งั้นเหรอ” ติ๊กเลิกคิ้ว “แม้แต่ตอนที่นายคบกับน้ำ นายก็ทำแบบนี้เหรอ”
   “เปล่า” พูดโพล่งออกไปทันที “ตอนนั้นเรามีน้ำคนเดียว”
   “แต่ตอนนี้นายก็กลับมาทำตัวเหมือนเดิมอีก ตอนนี้นายคงยังไม่มีใครล่ะสิ” ติ๊กหยุดพูดมองดูใบหน้าหมูอย่างครุ่นคิด ก่อนจะถามเสียงแผ่วเบา “หรือว่านายยังลืมน้ำไม่ได้”
   “ลืมเหรอ” หมูแค่นเสียง “นายคิดว่าเราจะลืมได้งั้นเหรอ” เสียงของหมูเริ่มสั่น “ถ้านายเป็นเรา นายจะลืมได้มั๊ย” เสียงของหมูแตกพร่า ดวงตาเริ่มเป็นสีแดงกล่ำ
   หมูวางแก้วลงบนเคาเตอร์อย่างแรงจนมีเสียงดัง ก่อนจะก้าวเดินอย่างรวดเร็ว ตรงไปยังประตูทางออก ติ๊กได้แต่มองตามด้วยความรู้สึกหลากหลาย แววตาของหมูที่เขาเห็น เต็มไปด้วยความขมขื่นและปวดร้าว หยาดน้ำใสเกาะอยู่ที่ขอบตา ไม่แตกต่างจากครั้งสุดท้ายที่พบกันในงานเผาศพของน้ำหยดเลยแม้แต่น้อย
   ติ๊กนึกทบทวนถึงสภาพของตัวเอง เมื่อครั้งที่สูญเสียน้ำหยดไป ยามที่เขาส่องมองกระจกในช่วงนั้น แววตาของเขาไม่ต่างจากหมูในตอนนี้นัก แต่ไม่นาน เขาก็รู้ว่าการคร่ำครวญหวนหา คิดถึงผู้จากไปด้วยความเศร้าเสียใจ มันทำให้เขากลายเป็น ‘ห่วง’ หรือ ‘บ่วง’ หนึ่ง ที่ผูกมัดไม่ให้คนที่เขารักได้จากไปอย่างสงบ แล้วคำพูดประโยคหนึ่งก็ผุดขึ้นมา
   ... เขายังมีห่วงอยู่ ความโศกเศร้าเสียใจของคนอีกคนหนึ่ง กลายเป็นห่วงที่ยังคงผูกมัดเขา ...

[iforgive]

หวังว่าติ๊กจะช่วยปลดปล่อยให้น้ำหยดได้นะ  เฮ้อ

[bakanishi1]

อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคค

หมูไปเที่ยวแบบนี้ด้วยเหรอนี่

เฮ้อแล้วนี่ใครจะดูแลน้ำละเนี่ย

รีบกลับหอเร็ว  ๆ เลย

[Killua]

รีบกลับไปดูน้ำเลยนะ มัวแต่เที่ยวแล้วเมื่อไรจะรักกันซักที

[sasa]

OH!!! My God !!! 

[aisen]

ขอบคุณมากคะ

[Poes]

เซงอิหมูเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน กรรมอะไรของน้ำหยดเนี่ย  คิดถึงพี่ต้นไม้ 

[iNklaNd]

คนที่จะทำให้น้ำหยดหมดห่วง หมดบ่วงได้ ก็อิหมูนี่ล่ะ
แต่ตอนนี้น่าสงสารอิหมูนะ อยากกกกกแต่ไม่สู้!!! 
เหมือนน้องน้ำฝนได้เอาคืนอิหมูเล็กๆ ชอบกล หุหุหุ

[jannie]

หมูก็ยังเป็นคนดีนะ...กลัวทำอะไรน้องน้ำเลยเลือกที่จะออกมา...แต่ก็นะ...

[kongkilmania]

นับถือหมูขึ้นมาหน่อย ที่ไม่ทำอะไรน้องน้ำฝน
แต่ไปเที่ยวแบบนี้บ่อยๆก็ไม่ดีนะยะ
ดี...สมน้ำหน้า นกเขาไม่ขันซะงั้น    สะจายยยยยยยย




สงสัยต้องให้ติ๊กช่วยพาหมูไปให้หลวงพี่ต้นเทศนาสั่งสอนให้ปล่อยวางซะแล้ว
น้องน้ำหยดของพี่จะได้หมดห่วงซะที

[fuku]

มาสั้นๆ แต่กระแทกใจมากค่ะ
อีกมุมนึงของชีวิตหมู  น่าสงสารแต่ไม่ถูกใจตรงทำเหมือนหาใครมาแทนใครอีกคนนั่นแหละ

[jasmin]

อ่านตอนนี้จบ ก็ยังไม่ชอบหมูอยู่ดีอ่ะ
มีหน้ามาสับสนนะว่าเห็นหน้าใคร
น้ำฝนกับน้ำหยดมันคนล่ะคนกันนะ
  ชิชิ เที่ยวๆน้ำป่วยก็ไม่มีคนดูแล
สงสารน้ำหยด ติดบ่วงไปไหนไม่ได้ซักที

[dahlia]

เซ็งหมู เบื่อหมู อยากรู้ว่า หมูมันเบื่อตัวมันเองมั้งปะเนี่ย 
ติ๊กคงรู้แล้วมั้งว่า ใครเป็นห่วงยึดน้ำหยดไว้

[none_ny]

มาเป็นขยัก ๆ เลยนะคะ มีแบบยาว ๆๆๆๆๆๆ สักตอนไหมเอ่ย ^^''

[OitJi]

เศร้าTT 

[บุหรง]

มาเป็นขยัก ๆ เลยนะคะ มีแบบยาว ๆๆๆๆๆๆ สักตอนไหมเอ่ย ^^''

สั้น แต่ ระทึกจายยยย
... รึเปล่าหว่า 

ช่วงนี้ทำงานอะไรนานๆไม่ค่อยได้ ทำได้นิดต้องไปปลูกผัก
กลับมาทำได้นิด ต้องไปทำครัว
กลับมาทำงานอีกหน่อย ต้องไปให้อาหารปลา

สวรรค์จึงลงโทษ ... ตอนนี้ป่้วยหนัก เอาแต่นอนซะเลย 

[dahlia]

   รู้สึกจะเจอเพื่อนร่วมชะตากรรมเดียวกันแล้ว วันๆ ห่วงแต่ผักจะเน่า งานการยังห่วงไม่เท่าเลย 

[M@nfaNG]

รู้แระทำไมแต่ละตอนสั้น มัวแต่ไปปลุกผักทำฟาร์มอยู่นั่นเอง 555+

[nona159]

ติดตามอยู่นะเอาใจช่วยน้ำฝน

แล้วก็ขอให้น้ำหยดหมดห่วงเสียที่

ไหนๆภาคแรกก็เศร้าแล้วภาคสอง

ขออย่าให้เศร้าเลยนะ

[Safina_safe]

เอาไงต่อล่ะ ทีนี้

[kongkilmania]

แวะมาดันกระทู้ให้เกษตรกรมือใหม่หน่อย
คาดว่าตอนนี้จขกทคงมัวแต่ปลูกผัก เลี้ยงปลาเพลินไปหน่อย 

[b27072010]

คิดถึงนะหายไป 8 วันแล้ว คิดถึงน้ำฝนกับพี่หมูมาก ๆ เลย

[บุหรง]

โหย ... ตกไปอยู่หน้า ๓   

บทที่ ๓๖

       เม็ดฝนบางเบาเริ่มพร่างพรมลงมา หมูรู้สึกว่าตัวเองโชคดี ที่ฝนไม่ตกลงมาระหว่างที่กำลังเดินทางกลับมายังหอพัก บานประตูห้อง ๓๑๕ ถูกไขลอค หมูผลักบานประตูมุ้งลวดเดินเข้าไปในห้องแล้วเลื่อนบานประตูปิดลง ภายในห้องมีเพียงแสงสลัวจากไฟทางด้านนอก ส่องผ่านช่องลมเข้ามา ทำให้มองเห็นได้ลางๆ
       เงาตะคุ่มของคนที่นั่งอยู่บนเตียงติดบานหน้าต่าง ทำให้เขารู้สึกแปลกใจ
        “น้องน้ำ ... พี่ทำให้ตื่นเหรอครับ”
       หมูส่งเสียงเรียกเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปเปิดไฟ แต่ก็ต้องประหลาดใจ เมื่อพบว่า รูมเมทที่เขาส่งเสียงทักทาย ยังคงหลับไหลอยู่บนเตียง ... แล้วเงาตะคุ่มที่นั่งอยู่บนเตียงเมื่อสักครู่เล่า ... หมูขมวดคิ้ว
       เสียงลมหายใจหนักๆ เปลี่ยนความสนใจของหมูออกไปจากเรื่องที่คิด หมูเดินเข้าไปแล้วนั่งลงบนฟูก มองดูเด็กหนุ่มที่นอนกอดหมอนมุมหนึ่งไว้เหมือนเป็นหมอนข้าง รอยยิ้มอันอ่อนโยนผุดขึ้นมาบนใบหน้าของหมูโดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ตัว หมูเอื้อมมือไปลูบปอยผมที่ปรกหน้าผากของน้ำเบาๆ แล้วก็ต้องขมวดคิ้ว เมื่อเรียวนิ้วสัมผัสถึงอุณหภูมิ จากหน้าผากมนของคนที่นอนอยู่
        “ทำไมยังมีไข้ขนาดนี้อีกล่ะ”
       หมูพึมพัมเปลี่ยนเป็นใช้ฝ่ามือวางทาบลงไปบนหน้าผากกว้าง แล้วเปลี่นเป็นใช้หลังมือแตะเบาๆไปตามลำคอ สัมผัสนั้นทำให้คนที่หลับอยู่รู้สึกตัว ค่อยๆปรือตาขึ้นมา
        “พี่หมู” เสียงเรียกแหบแห้ง ... รอยยิ้มบางๆระบายไปทั่วใบหน้าของน้ำ “กลับมาแล้วเหรอครับ”
        “ทำไมไข้เหมือนไม่ลดเลยล่ะ” หมูถามเบาๆ  ใบหน้าและน้ำเสียงบ่งบอกถึงความห่วงใย
        “ผมโดนฝนอีกน่ะครับ” ใบหน้าของน้ำสลดลง ... เหมือนเด็กที่ทำอะไรผิดแล้วสารภาพกับผู้ใหญ่ ... หมูคิด
        “หนาวมั๊ย” หมูถามอีก เพราะอากาศในห้องเริ่มเย็นลง ฝนภายนอกเหมือนจะเม็ดหนาขึ้น มือที่วางค้างอยู่บนลำคอของน้ำ เลื่อนขึ้นมาแตะที่แก้มใส  ... นิ้วโป้งของหมูไล้ผิวหน้านุ่มเบาๆ
        “ก็เย็นๆครับ” น้ำตอบเสียงแผ่ว ใบหน้าเปลี่ยนเป็นแดงระเรื่อ
        “งั้นเดี๋ยวพี่มานอนด้วยนะ”
       หมูลุกขึ้นเพื่อจะผลัดผ้าเตรียมตัวอาบน้ำ แต่แก่นกายที่ขยายตัวขึ้นมาตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ ทำให้ต้องเปลี่ยนใจ ถอดเพียงเสื้อเชิตแขนยาวออก โยนลงไปในตะกร้าที่มีไว้ใส่เสื้อผ้าใช้แล้ว หยิบผ้าขนหนูพร้อมกับขันน้ำ แล้วเดินออกจากห้องไป
.................................................................................
............................................
        “อ๊า...”
       ภายใต้หยาดน้ำไหลรดลงมาจากฝักบัว หมูส่งเสียงครางเบาๆ มือกอบกำแก่นกายแข็งแกร่งของตัวเองไว้ พร้อมกับขยับถี่ขึ้น ไม่นานนักความอึดอัดที่เก็บกดไว้ก็ทะลักทลายออกมา
        “ฟู่ ...”
       หมูระบายลมออกจากปาก หลับตาพริ้มยกมือข้างหนึ่งยันกับผนังห้องน้ำ ถอนหายใจแรงๆอีกหลายครั้ง ตอนนี้เขาตระหนักแล้วว่า คนที่เขาต้องการจริงๆ ไม่ใช่เด็กหนุ่ม หรือชายหนุ่ม ที่เขาสามารถไปเสาะหาได้ตามสถานเริงรมย์ เหมือนที่ผ่านมา แต่เป็นเด็กหนุ่มคนนั้นต่างหาก
.................................................................................
............................................
       ฝนที่ตกหนักอยู่ข้างนอก ทำให้อากาศภายในห้องเย็นขึ้นอีก
        “หนาวมั๊ย” หมูถามคนในอ้อมกอด
        “อุ่นมากเลยครับ” น้ำตอบ แล้วพริ้มตาลง รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกว่าแขนถูกจับไปวางพาดอยู่บนหน้าท้องของรูมเมทรุ่นพี่ มือถูกมือของหมูกุมไว้ไม่ยอมปล่อย
        “ผมทำให้พี่หมูรำคาญบ้างมั๊ยครับ” น้ำถามเสียงเบาราวกระซิบ
        “ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะ” เสียงของหมูสั่นนิดๆ เพราะรู้สึกเหมือนร่างกายบางส่วนเริ่มผิดปรกติ ... ที่เขาต้องปลดปล่อยตัวเองในระหว่างอาบน้ำ เพราะไม่อยากให้เกิดอาการแบบนี้ ... แต่มันก็เกิดขึ้นจนได้
        “ก็ ... บางทีพี่ทำเหมือนโกรธผม รำคาญผม” น้ำตอบเสียงแผ่ว
        “อืม...” หมูถอนหายใจเบาๆ “ไม่เคยหรอก พี่ไม่เคยโกรธหรือรำคาญอะไรน้ำ มีแต่จะคิดว่าน้ำจะโกรธพี่บ้างหรือเปล่า”
        “เรื่องอะไรเหรอ” ถ้าหมูมองเห็นในความมืดได้ คงเห็นคิ้วที่เลิกขึ้นกับแก้มพองๆของน้ำ แบบที่ชอบทำเวลาสงสัยอะไรสักอย่าง
        “ก็หลายอย่างที่พี่ทำกับน้ำไง ... อย่างเมื่อตอนเย็น” มือที่โอบร่างของน้ำไว้ เลื่อนมาบีบไหล่ของน้ำเบาๆ
        “ไม่โกรธหรอกครับ ถ้าจะโกรธ ... ก็คงโกรธตั้งแต่ที่พี่หมูทำเมื่อวันรับน้องแล้ว” เสียงของน้ำเบาลงเรื่อยๆ
        “ไม่โกรธจริงๆเหรอครับ”
        “อือ ... ถ้าเป็น  ... เป็นพี่หมู ... ก็ไม่เป็นไรหรอกครับ” น้ำพูดช้าลง เสียงแผ่วเบาลงไปอีก
        “แล้วถ้า ... ถ้าพี่”
       หมูอ้ำอึ้ง มือที่กุมมือน้ำไว้ เลื่อนมาลูบไปตามหลังมือและข้อมือของน้ำ ลมหายใจของหมูแรงขึ้น ขณะที่กำลังจะทำอะไรต่อ ก็สังเกตถึงความผิดปรกติ
       ลมหายใจของคนในอ้อมกอดหายใจยาวๆ แต่สม่ำเสมอ พอลองยกมือของน้ำขึ้นแล้วปล่อย ... มือของน้ำก็ทิ้งลงไปบนหน้าท้องของเขาทันที
        “น้ำ ... น้ำ” หมูลองเรียกดู แต่ไม่มีคำตอบ นั่นแหละถึงได้รู้ว่า คนในอ้อมกอดหลับไหลไปเสียแล้ว
       หมูหัวเราะเบาๆในลำคอ ความคิดที่จะทำอะไรบางอย่างหยุดลง ค่อยๆหายใจลึกๆ ข่มกลั้นความรู้สึกภายในที่กำลังครุกรุ่น ... มันลำบากไม่ใช่เล่น ... หมูได้แต่ยิ้มให้กับตัวเองในความมืด

[Killua]

  ไรเตอร์มาได้ซะที
อิอิอิ มาทันได้ดูหมูหื่น
อยากให้หมูรักน้องน้ำซะที พี่น้ำจะได้หมดห่วง

[jannie]

เห็นรายไหนไม่รอด เล่นเกมใน FB ต้องติดงอมแงมทุกรายสิน่า

สำหรับตอนนี้เหมือนว่าหมูจะยอมรับความรู้สึกของตัวเองแล้วใช่บ่?