หัวข้อ: ช่วยด้วย! ผมได้แฟน***ไอ้เด็กช่างยนต์ By ที...60 ฟ้าหลังฝน หน้า 143 (01/28/61)

[fc_fic]

เข้ามาให้กำลังใจ...  
และรออ่านตอนต่อไป....

[mr.t.tan]

สวัสดีคับ
ผมอยากให้พี่นั่งคุยเปิดอกกันอีกครั้งอะ
ผมรู้นะครับว่าผมไม่มีสิทิธิตัดสินใจแทนพี่ได้
แต่ผมก็อยากเห็นพี่มีความสุขทุกครั้งที่มาเล่าเรื่องสู่กันฟัง
แต่ท่ามีมีความสุขดีแล้วผมก็เป็นกำลังใจพี่อีกแรงนะครับ
ไอ้พี่ปอไม่น่าเลย
ปล.แอบอ่านมาตั้งนาน

[ลู่เคอOlive♥]

เป็นกำลังใจให้พี่ทีคะ
สารภาพว่าไม่ค่อยได้ติดตามเรื่องนี้เท่าไหร่ แต่มารู้จากเพื่อน
ตอนแรกก็ตกใจมาก ไม่คิดว่าจะเป็นอย่างนี้
ชีวิตมันต้องเดินต่อไป อยากให้พี่เจอเรื่องดีๆ ในชีวิต ไม่ต้องมาทุกข์ใจอีก
ยังไงคงต้องผ่านมันไปได้

[pooy]

ความรักมันเป็นสิ่งที่อธิบายออกมายากมาก  แต่ใช่ว่าเราจะพูดออกมาไม่ได้  แสดงออกมาไม่ได้  สู้ๆๆต่อไปนะครับ  สักวันทุกอย่างมันจะดีขึ้น เพราะกาลเวลาจะเป็นสิ่งที่จะพิสูจน์ทุกสิ่งทุกอย่างเอง 
   

[GuyThip]

 

[mamaNUT]

 

เมื่อไหร่ ????  คนรู้จักนั้นจะกลับมา...หายไปอีกแล้ว จนอ่านห่วงหา

ในนาทีนี้ ชีวิตต้องมีค่า และเดินต่อไป และต่อให้ไม่มีแรงเดิน ก็ต้องคลานมั้ง

คำถามในใจ คือ   :sad4:มันจะ SO SAD  ( หรือวะ ) ( รึเปล่า??)


อ่านมาตั้งนาน ขอหวังซักหน่อย ให้ ความสุข และสันติ จงบันเกิด  อ่ะๆๆ  บ้าไปแล้ว 

คือให้มีความสุขเบาๆ  ไม่มากไม่น้อย  ไม่บ่อย แต่ไม่หาย คิดว่าคนอ่านคนอื่นคงคิดเหมือนกัน

[aew]

อ่านแล้ว รู้สึกดีมากเลย
ก่อนหน้านี้ถ้าทำได้แบบพี่ที คงจะดี ................

[JA(e)jung]

เข้ามาอ่านตอนนี้แล้วมันรู้สึกแปลกๆ สงสารทั้งพี่ทีและก็พี่ปอ เฮ้ออออ

ไม่รู้จะอธิบายยังไงจริงๆ ติดตามอ่านมาตั้งแต่เริ่มแรกจนถึงเลิกกัน

มันหวิวๆยังไงชอบกล แต่เมื่อมันเป็นสิ่งที่พี่ตัดสินใจผมก็คงบอกได้เพียงว่า สู้ๆนะครับ

ยังไงผมก็ยังคงรออ่านและติดตามพี่อยู่ ขอให้เจอแต่สิ่งดีๆในวันข้างหน้านะครับ 

[6488]

 :monkeysad:อ่านแล้ว ทำให้กลัวความรักไปเลย กลัวเจ็บจัง

[GeTOuTNoW]

 

[anukul]

มาตามข่าวคราวครับผม

[broke-back]

หัวใจอ่อน ก่อนจะเจ็บ เก็บให้อยู่

หัวใจแข็ง แรงฮึดสู้ อยู่ให้ไหว

ยังอยากถาม ถึงคุณ"ที" ว่าเป็นไง

แต่ไม่ถาม ความเป็นไป ใครอีกคน


คิดถึงคุณ"ที" อยู่ซำเหมอ
กอดกันเนอะ

[mamaNUT]

เรียน  ท่านที ( แค่คนรู้จักของนายปอ    )

       ตามที่ช่วงนี้เป็นวันหยุดย๊าวยาว ก่อนเข้าพรรษา  ในวาระนี้หวังว่าท่านจะร่วมทำบุญทำกุศล

โดยการนำนิยายนี้มาเผยแพร่แก่ญาติมิตรในเล้า

เนื่องจากต่อมกิเลสอยากรู้เรื่องราว( ของคนอื่น ) เกิดภาวะหน่วงและอักเสบ 

แม้ยังไม่ถึงขั้นติดเชื้อแทรกซ้อน แต่คาดว่าถ้าไม่รีบรักษาด้วยเรื่องของคุณทีกับนายปอ

อีกไม่เกิน 3 วันนี้ จะกลัดหนอง

                                จึงเรียนมาเพื่อพิจารณา

<img src="http://www.meemodo.com/images/Dek%20satoo.jpg" />

[beambeam]

ตรรกะ ลอจิก ต่างๆ ใช้กับชีวิตมากไปชีวิตมันก็จะเป็นเส้นทื่อๆนะครับคุณที.....ผมเชื่อว่าถ้าหากคุณทั้งสองรักกันมากพอ พวกคุณก็จะได้รักกันอีก ถ้าคุณทีรักปอมากพอที่ให้อภัยได้ และปอรักคุณทีมากพอที่จะไม่ทำให้เสียใจอีก.....บอกตามตรง ผมอยากให้คุณทีเปิดใจให้ปออีกครับ ทำเป็นคนที่เพิ่งรู้จักแล้วเข้ามาจีบคุณก็ได้.....พิจารณากันยาวๆ ถ้าปอรักคุณมากพอเค้าต้องชนะใจคุณทีอีกครั้งนึงได้....เพราะผมเชื่อว่าถ้าครั้งหน้าที่คุณทีเสียใจอีกมันคงจะไม่เท่าไรแล้วแหละเพราะเจ็บจนเจียนตายอย่างครั้งนี้ยังทนมาได้เลย.....เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่ครับ...

ในความคิดของผมนะครับ...คุณทีทำแบบนี้ก็ดีแล้วครับ เพราะถ้ามีครั้งที่หนึ่ง ก็จะมีครั้งที่สอง และสาม และไม่รู้อีกกี่ครั้งที่ตามมา ยอมเจ็บที่เดียวไปเลยดีกว่า อย่าได้เจ็บหลายครั้งเลย จุดนี้มันอยู่ที่ว่าคุณทีเขาเป็นคนโดนหลอกนะครับ หลอกได้หลอกดี (ท่าทางตอนตายคงจะเฮี้ยนน่าดูเนอะ) ตรรกะของคุณทีมันไม่ทื่อๆนะครับ ถ้าคุณโดนบ้างแล้วจะรู้ว่า คนที่โดนนะมันเจ็บแค่ไหน ของแบบนี้ไม่เจอกับตัว ไม่รู้สึกหรอกครับ แล้วอีกอย่างของแบบนี้มันเหมือนกับแก้วร้าวนะครับ แก้วที่มีรอยร้าวแล้ว ทำไงก็มีรอย ... แล้วจะเก็บแก้วใบนั้นไปทำไมละครับ ??? การอภัยไม่ใช่ทุกอย่างนะครับ เพราะถึงอภัยแล้วก็ใช่ว่าความรู้สึกจะกลับมาเหมือนเดิม จริงไหมครับ!!!

[8X]

อ่านตอนล่าสุดแล้วใจหายจัง แต่ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป
ปอเจ็บมากมายเลยใช่มั้ย นั่นหละก็คือความรู้สึกที่ทีเจ็บมาไงหละ

ตอนนี้ทีเป็นยังไงบ้าง มาเล่าสู่กันฟังบ้างนะคะ

[ek.arm]

สวัสดีครับพี่ที ผมชอบเรื่องมากๆเลยนะครับและก็เอาใจช่วยพี่ทั้งสองมาตลอด พี่ๆน่ารักมากเลยนะครับ ผมได้ติดตามอ่านเรื่องของพี่มาเแลฌกือบอาทิตย์แล้วพออ่านมาถึงตอนล่าสุดผมก็ใจหายนิดนึง ตอนนี่แอบเอาใจช่วยให้พี่ปอง้อสำเร็จเร็วๆและพี่ทีก็ใจอ่อนให้พี่ปอเร็วดด้วยครับ  ปล.พี่ทีดูแลสุขภาพด

[Dark_Noah]

กลับเข้ามาเมนท์อีกรอบ เคยนั่งคิดเรื่องของพี่ทีกับพี่ปอ
ด้วยความที่แอบอยากให้ทั้งสองกลับมาคืนดีกันเลยคิดว่า
ถ้าพี่ปอยังคงรักพี่ที และพี่ทียังรักพี่ปอก็อยากให้พี่ทีให้อภัยพี่ปอ
จึงแอบหัวงว่าถ้าสัก 2 ปีดีดัก แล้วพี่ปอยังไม่เปลี่ยนใจจากพี่ที
ก็อยากเห็นคู่นี้รีเทิร์นกัน (สองปีดูนานดี หากมันเป็นไปได้นะคะ)
ป.ล. แฟนคลับพร่ำเพ้อ 

[fc_fic]

รอ
 
ร้อ
รอ

[magicclean03]

อ่านรวดเดียวจบเลยคือ...ประทับใจพี่ทีมากที่เขียนเรื่อง
ออกมาได้สนุก เศร้าและอินขนาดนี้ แต่พออ่านตอนท้ายๆ  พี่ทีทนเก็บอาการความโกรธ
ความสงสัยที่มีได้ดีมากอิจฉาปอจริงๆเลย
แต่ยังไงคนเราก็ต้องมีขีดจำกัดละนะครับพี่ทีทนไม่ไหวแล้วก็
พยายามรักษาความสัมพันธ์เพื่อนอันดีไว้นะครับ
ผมบอกได้เลยว่าทุกคนที่เข้ามาอ่านจะเป็นกำลังใจให้พี่ทีแน่นอนครับ

ส่วนคุณลีโอเป็นอีกคนที่ต้องขอบคุณที่อุตสาหะนำเรื่อง
ของพี่ทีมาลงให้ทุกๆคนได้อ่านกันและขอให้พี่อายุยืนๆนะครับ

หมดเรื่องแล้วล่ะครับ บ๊ายบาย(แต่จะมาดูบ่อยๆเผื่อแอบเอามาลง)
 

[naiyana]

คิดถึงและเป็นห่วงน้องทีมาๆ คะ ตอนนี้สบายดีหรือเปล่า
เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมนะคะ ทีคงจำได้ว่าเป็นข้อความเดิมๆ
ของพี่คนนี้ แต่อยากบอกทีว่าทุกคำที่เขึยนออกมาจากใจและ
ความรู้สึกจริงๆ เป็นห่วงคะ ถ้าว่างเมื่อไหร่ก็เข้ามา
พูดคุยกันบ้างนะคะ

[mamaNUT]

ไม่ยอมให้ชีวิตตกขอบ   

ไม่ยอมให้เรื่อง "ช่วยด้วย! ผมได้แฟน***ไอ้เด็กช่างยนต์ By ที" ตกจากหน้่า 1

เลยต้องติดตามกันต่อไป ในฐานะ FC   

[Dark_Noah]

ดันกระทู้ค่ะ 

[mamaNUT]

 

NO MORE WORD
<img src="http://a8.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc6/s480x480/283695_457097274323220_347403062_n.jpg" />

[broke-back]

นิยายรัก ยากนัก จะสุขสม
ชื่นอกตรม ขมขื่น สะอื้นหา
แต่เรื่องจริง กูคงทิ้ง อย่าวิ่งมา
ไม่ครวญหา เป็นบ้าบอ ของ้อใคร
เอาอะไร การันตี ไม่มีอีก
มึงงอกปีก งอกทั้งหาง อ้างไม่ไหว
คนที่เจ็บ ก็คือกู มึงหรือไง
ลองมาเจ็บ ดูบ้างไหม เข้าใจกู

คิดถึง..ที(คนเดียว)
อ้อ..ลีโอ ด้วย
หุหุ

[i_ang]

แอบมาคิดถึงคุณทีด้วย  (แอบคิดถึงปอด้วยย...ขอโทษน้า ที่คิดถึงคิดผิด T^T)
คุณทีสบายตัวสบายใจดีแล้วหรือยัง
มาบอกเล่าเก้าพันสิบอย่างให้ฟังหน่อย
คิดถึงจริงจัง คิดถึงคุณที คิดถึงชีวิตคุณทีด้วยย

รักๆๆ ห่วงๆๆๆ

[railay]

 

[Homepage]

มาบอกคิดถึงพี่ที เมื่อไหร่จะมาต่อน้า อยากรู้จังว่าเรื่องราวหลังจากนั้นเป็นยังไงบ้าง ?
เป็นกำลังใจให้พี่ทีนะครับ (:

[LEO]

ช่วยด้วย! ผมได้แฟนเหี้ยไอ้เด็กช่างยนต์ 56…บทเรียนของชีวิต

สวัสดีครับครั้งนี้ก็ถือว่ามาเขียนเร็วอีกเช่นเคย ด้วยระยะเวลายังไม่ถึงเดือน(เมื่อเทียบกับหลายๆตอนที่แล้วสอง สาม เดือนค่อยมาเขียน...ฮ่าๆขอโทษ) ครั้งนี้ขอตอบและวิเคราะห์ทิศทางของคอมเม้นหน่อยนะครับ(พอดีมีวันหยุดหลายวัน และตามที่คุณ mamaNUT เขียนจดหมายราชการคอมเม้นไว้ ที่ 3073...เอิ๊กๆ)
   อืมมม คอมเม้นที่ผ่านมาก็มีทั้งฝ่ายธรรมะและอธรรม (เห้ยยย ไม่ใช่หนังจีน) ไอ้ทีก็สับสนเล็กน้อยเหมือนกันนะว่าสิ่งที่ตัวเองทำ ตัวเองคิดมันถูกต้องที่สุดหรือยัง  พอมาอ่านคอมเม้น เข้าใจสำนวน..คนเดียวหัวหาย สองคนเพื่อนตาย (เป็นฝูงล่ะสบาย) มีหลายหลากความคิดเห็นดีครับ พอจะเอาไปเป็นแนวในการดำเนินชีวิตข้างหน้าต่อไปได้
ในตอน54...สิ้นสุดซะที
   จากการนับคร่าวๆ ทั้งหมด128คอมเม้น ตอน54นี้ เรื่องมันก็เศร้าๆหน่อยเนอะ ผมก็อยากรู้ว่า คนที่จะอยู่เคียงข้างผมโดดๆ อย่างเดียว ไม่มีเห็นใจไอ้ปอใดๆทั้งสิ้น จะมี%เท่าไหร่หว่า  ยกตัวอย่างคอมเม้นที่เข้าข่าย เช่น
mamacub ผิดหวังในตัวปออ่ะเพราะเราก็เป็นคนหนึ่งที่เชื่อใจปอ...ต่อไปเชื่อใจไอ้ทีคนเดียวก็พอเนอะ
yoyoyoyoyo ทำไมปอถึงทำแบบนี้ทำไมถึงไม่เคยพอ เลว เลวมาก เลวที่สุด
...เม้นประมาณนี้อยากกด Like จังฮ่าๆ
win200 อ่านแล้วร้องไห้เลย สงสารพี่ทีมากๆ  และก็ชอบกับการตัดสินใจของพีทีด้วย พี่ทีคิดและพูดมีเหตุผลมากเลย  ชอบความคิดของพี่ทีมากเลย
...จริงเหรอออ เฮ่อๆๆ เขินจังมีคนชม ก็มาจากบทเรียนทั้งนั้นครับ (การอ่านก็เป็นหนึ่งในบทเรียน)

   ยกตัวอย่าง3คอมเม้นครับ ถ้าแนวๆนี้ ไอ้ทีก็คิดว่าน่าจะเป็นผู้ที่เข้าข้างไอ้ทีนะ ส่วนที่เอนเอียงเผื่อใจให้ไอ้ปอก็มีเหมือนกัน เช่น
langgra เคร้ามากเลยค่ะอยากให้พี่กับพี่ปอคืนกันจังเลย
...พี่ปอนะเนี้ยทำให้เรื่องเศร้า สงสัยน้องlanggraยังอยากอ่านเรื่องเศร้าๆอีก (อิอิ พี่แซวเล่นนะ)
MeepadA ทีพร้อมและจัดการเรื่องเรียนและงาน ได้ลงตัวกว่านี้  รวมถึงปอยังไม่มีใคร  จะกลับมาคบกันก้อไม่น่าเป็นไรนะ
... คุณMeepadAแนะนำดีนะ แต่มีแอบเผื่อใจให้ปอเหมือนกัน เอิ๊กๆ

ส่วนอีกประเด็นคือ กล่าวถึงความรู้สึก อื้ออึง ช๊อค กลางๆ คิดอะไรยังไม่ออก ไม่รู้จะเข้าฝ่ายไหนดี เช่น
kakah อ่านไปหน้าชาไปหมดเลยอ่ะ  อินมากน้ำตาซึมแง้ๆๆๆ อ่าน  ณ ศรีราชา  จินตนาการตามภาพ  เห็นหมดทุกอารมณ์  แง้ๆๆ
...รู้ว่าอยู่ใกล้กันจะให้มาช่วยดูซะหน่อย อิอิ เป็นอีกหนึ่งในตัวละคร

สรุปแล้ว เม้นที่อยู่เคียงข้างไอ้ที ร้อยละ69.29 เม้นที่ลักษณะกลางๆ ก่ำกึงๆ ยังซ๊อคกับเหตุการณ์ ร้อยละ 25 และแอบลุ้นอยากให้เรามาคบกันอีกครั้ง ร้อยละ 5.71 คอมเม้นไม่มีผิดมีถูกนะครับ บางคอมเม้นก็เป็นสิ่งที่ไอ้ทีคิดไม่ถึงเหมือนกัน จะได้นำไปประกอบการตัดสินใจด้วย

ในตอน55...แค่คนรู้จัก
   เช่นเดิมครับยังอยากจะรู้อีกว่าคลับไอ้ทีจะมีแปรเปลี่ยนไปบ้างไหม ก็ลองทำดู จากทั้งหมด124คอมเม้น(ใกล้เคียงกันกับตอนที่แล้ว) พบว่ายังอยู่เคียงข้างไอ้ทีร้อยละ 28.23 ให้ใจ เห็นใจปอไปแล้วร้อยละ 27.42  กลางๆ ก่ำกึง ร้อยละ 44.35   
   ไอ้ทีซ๊อค!!!!! คะแนนนิยมไอ้ทีลดพรวดพลาดร้อยละ 41.06 (ทำไมลดลงขนาดนี้) นี่ขนาดที่มันมาแว๊ปๆให้เห็นวันเดียวนะเนี้ย (แฟนคลับตรูไปหมดเลย) ในทางตรงกันข้ามคะแนนไอ้ปอกลับดีขึ้นทันตาเห็นด้วยตัวเลขที่แทบจะใกล้เคียงกันอยู่แล้ว อยากรู้ต่อไปอีกว่าคลับไอ้ทีหายไปไหน ส่วนใหญ่ที่หายไป ไปอยู่เคียงข้างไอ้ปอ อยากจะขอโอกาส ขอพื้นที่ให้ปอ ร้อยละ21.71 และกลับไปลังเลเริ่มไหวเอน ก่ำกึงๆ ร้อยละ 19.35   (ประมาณว่าจะเม้นให้กำลังใจปอก็เกรงใจทีรึป่าว) จากที่คิดตัวเลขออกมาเล่นๆ พลางให้คิดต่อไปว่า ถ้าตอนต่อไปยังเอ่ยชื่อปอ หรือมีปอมาเกี่ยวข้องแล้ว คะแนนไอ้ทีมีวี่แววว่าจะลดลงมากกว่านี้ ฉะนั้นไม่สมควรกล่าวถึงอีกเลย ดีไหมมมมม ตอนนี้มาดูใหม่ อยากรู้ว่าคนที่ กลางๆ ก่ำกึง ร้อยละ 44.35 ซึ่งเป็นส่วนใหญ่จะเทคะแนนให้ใครในโค้งสุดท้าย (ฮ่าๆ ยังกะโพลเลือกตั้งเลยวะ) อ่ะๆ มาดูเม้น ตอน 55 บ้าง

naiyanaบางครั้งยังคิดเลยว่าพี่อยากให้ลูกชายมีความคิดดี และใฝ่ดีแบบที(เม้น54 แต่อยากตอบ)
...ขอบคุณพี่ครับที่ให้กำลังใจซะดีเลย เม้นตอนล่าสุดตั้ง 5 ครั้งเลย พลางมีกำลังใจขึ้นเยอะ ว่าแต่อย่าให้ลูกชายพี่เป็นเหมือนผมเลยครับ เพราะผมเป็นเกย์ ฮ่าๆๆ(แซวเล่นนะครับ) คนเรามีสองด้านเสมอครับ ผมเช่นกันมีส่วนเสียเยอะ การกระทำบางอย่างคนหนึ่งอาจมองว่าดี แต่อาจเกิดผลเสียอีกกับคนหนึ่ง แต่ก็ขอบคุณครับที่พอเห็นผมจะเป็นตัวอย่างได้บ้างในบางเรื่อง อิอิ
ดำดีสีไม่ตก ขออย่างเดียว... ถ้าคุณทีมีคนใหม่... ให้ต่อกระทู้ใหม่ อย่าลงกระทู้นี้เลย ให้มันจบเป็นเคสๆไปดีกว่า
...ฟังดูเหมือนไอ้ทีจะมีหลายเคสนะเนี้ย ฮ่าๆ ไม่มีใครสนใจผมหรอกคร๊าบบบบ
snack ลองให้โอกาสปออีกซักครั้งไม่ได้หรอ..เสียดายวันเวลาดีๆ
...นี่ไงอีกหนึ่งเม้นที่ขอโอกาสแทนปอ อืมมมให้เวลาเป็นเรื่องพิสูจน์ล่ะกันครับ (พูดเหมือนในละครเด๊ะ)
Memaykung ในที่สุดน้องก็สมัครแล้ว Venus นะคะพีีที ดีใจที่พี่ทีเล่าเรื่องต่อ
...ชื่อเสียงเรียงนามคุ้นๆ น้องสาวที่ให้เสื้อไปนี่เอง
nunamicky เฮ้อ...ปอ ต้องให้หลานมาช่วยง้อเลยนะ
...นั้นสิ มันก็คิดได้เนอะ ทรมานเด็ก อย่างว่าล่ะมันมาคนเดียวอย่าว่าแต่หางตาเลยครับ หางตาตุ่มผมยังไม่มองหน้ามันเลย
jatfighting ทำไมเราไม่สงสารปอเลยสักนิดอ่ะ  เราว่าสิ่งที่ปอทำมันดูเสแสร้งยังไงไม่รู้  ไม่ชอบปออ่ะ  เห็นแก่ตัวมากๆ!กับเรื่องความรัก
...นี่ไงคนที่เข้าข้างเรา อิอิ (อย่าหลุดโผล่ไปอยู่อีกฝั่งนะ)
MIkz_hotaru อยากให้พี่ทีเจอคนที่รักและจริงใจด้วย  เพราะพี่ทีเป็นคนที่น่ารักมากคนนึง  ถึงเราจะไม่รู้จักกันเป็นการส่วนตัว แต่จากที่อ่านเรื่องราวมาตั้งแต่ต้น ชอบนิสัย และการคิดของพี่มาก
...ขอบคุณครับที่บอกว่าพี่น่ารัก (ถึงแม้ความจริงจะไม่ใช่อย่างงั้น หุหุ) พี่ก็หวังไว้เสมอว่าจะเจอคนจริงใจ แต่ไม่แล้วล่ะ กะว่าจะอยู่คนเดียวดีกว่า สบายกายและใจ ไม่ต้องปรับอะไรมาก ทำตามใจตัวเอง น้องว่าดีไหม
Kfc_Pizzaที่ไม่ตอบเม้นท์ตั้งแต่ตอนที่แล้ว คือในหัวคิดว่าจะเลิกกันจริงๆเหรอ โอเคปอมันผิดจริงและผิดมากๆด้วย  แต่ก็แอบหวังลึกๆว่าจะกลับมารักกันได้อีก  เพราะกว่าจะมาถึงทุกวันนี้มันไม่ได้ง่ายเลย
...ที่ไม่ตอบเพราะไม่ค่อยมีเวลาคร๊าบบบ แต่Kfc_Pizzaเค้าคิดวิเคราะห์ดีเนอะ
torto เลิกกันแน่แล้วใช่ไหม  สาธุ  สาธุ   เราดีใจด้วย  อนาคตต้องมีคนเห็นความดีของทีแน่ๆถ้าของเก่าเน่าๆไม่ไป  ของใหม่ดีๆกว่าที่ไหนจะกล้าเข้ามาล่ะ   ขอให้เจอคนคนนั้นเร็วๆ
...ชอบจริงคอมเม้นนี้ มีสาธุด้วยฮ่าๆๆ ของเก่าไปแล้ว ของใหม่ก็ไม่มีมาหรอกครับ 
icyblueอยากให้ทีให้ปอจีบใหม่ แบบจีบยากๆ เป็นเดือนๆ ปีๆ
...นานไปป่าวครับ ฮ่าๆ ถ้ามันเป็นความผิดครั้งแรกผมให้มันง้อสัก สองสามวันผมก็โอเคแล้ว(ม่ะค่อยเล่นตัว กลัวมันเปลี่ยนใจ ณ สมัยนั้น) แต่ตอนนี้ ผมจะแนะนำให้มันไปจีบคนใหม่เลย อย่าเสียเวลากับกระผมเป็นเดือนๆ ปีๆเลย เห่อๆ
..... แต่ก็เข้าใจว่าปอก็ทำให้ทีเจ็บมาเยอะ (เห็นใจทีจริงๆ)
misshappy_time เป็นกำลังใจให้พี่ทีนะฮะ สมน้ำหน้าปอเหมือนกันที่โดนพี่ทีเมินแบบนี้ ต้องโดนซะบ้างถึงจะรู้สึก ปล.แต่ก็แอบอยากให้ทั้งสองกลับมาคืนดีกันเหมือนกันนะ
...ปรับอารมณ์ตามน้องแทบไม่ทันแหนะ
@rnon ขอโอกาส ขอพื้นที่ให้ปอได้แก้ตัวใหม่ จะได้มั้ยครับ
...รั้งไปก็เท่านั้นแหละครับ ให้มันลองไปหาคนอื่นที่ดีกว่า คนคนนั้นอาจจะดีกว่าผม หรือเข้ากันได้มากกว่าผม งั้นเปลี่ยนเป็นให้โอกาสปอไปหาใหม่ดีกว่าเนอะ
makodonghae น้องปอ  สายไปแล้วมั้งงงงง  กว่าจะรู้ว่าคุณพี่รู้สึกยังไง ทีหลังอย่าพาหลานมาลำบากนะ  ทำเองแก้เองดิ
...นั้นสิชอบสร้างเรื่อง ถ้าแก้ด้วยความคิดมักจะไม่รู้ว่าต้องทำยังไง แต่แก้ด้วยกำลังต่อยตี ถนัดนัก นิสัยนี้เป็นตั้งแต่กำเนิดแล้วล่ะ
Noockie(คอมเม้นที่  3054  เวลา14:42:23)ไอ้พี่ปอ!!!! บักผีบ้าเอ้ยย!!!!  พี่ทีสู้ๆนะคะ
...พี่ชอบมากเลยคอมเม้นนี้ด่าไอ้ปอซะ
แต่พอเวลาผ่านไป 12.14นาที ( 14:54:37) เริ่มมีความรู้สึกสงสารพี่ปอ
...อ้าวไงเป็นงั้นอ่ะ
ท่านเจ้าคุณ หลายความเห็นข้างบนบอกว่า ถ้าพี่ปอเปลี่ยนนิสัยได้ก็น่าจะลองให้โอกาสดูสักครั้ง
แต่หนูคิดว่ามันคงเปลี่ยนไม่ได้หรอกค่ะ เพราะสิ่งที่พี่ปอเป็นมันคือสันดานไม่ใช่นิสัย
...เป็นไงล่ะ ชาดดดเจนนนน มันคือสันดาน
broke-back หัวใจอ่อน ก่อนจะเจ็บ เก็บให้อยู่ ...หัวใจแข็ง แรงฮึดสู้ อยู่ให้ไหว ...ยังอยากถาม ถึงคุณ"ที" ว่าเป็นไง...แต่ไม่ถาม ความเป็นไป ใครอีกคน
...มาเป็นบทกลอนเลย ขอตอบกลับด้วนกลอนล่ะกัน(ภาษาไทยเกรด2นะ) หัวใจที เข้มแข็งล่ะ ณ ตอนนี้...ได้ยาดีแฟนคลับคอยปลอบขวัญ..อยากจะเล่าเรื่องตัวเองทุกวี่วัน...ส่วนคนนั้นให้ไปเก็บไว้ไหนดี...(ตอนนี้อยู่ใน Recycle Bin ถ้ายังไม่หยุดซ่าจะต้องตามไปลบในนั้นแล้วล่ะ)
magicclean03 ผมบอกได้เลยว่าทุกคนที่เข้ามาอ่านจะเป็นกำลังใจให้พี่ทีแน่นอนครับ ส่วนคุณลีโอเป็นอีกคนที่ต้องขอบคุณที่อุตสาหะนำเรื่อง ของพี่ทีมาลงให้ทุกๆคนได้อ่านกันและขอให้พี่อายุยืนๆนะครับ
...อ่านแรกๆพี่ก็ดีใจ มาทะแม่งๆที่ให้พี่อายุยืนนี่แหละ(สงสัยรู้ว่าพี่เบญจเพสนะช่วงนี้)...แซวๆ ขอบคุณครับ

i_angอยากให้มีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นในชีวิตทีกับปอน้า  เราชอบที่ปอ ชอบเถียงที แต่ก็เชื่อทีตลอด   เราชอบที เพราะทีเป็นคนมีเหตุผลมากๆ
...ปาฏิหาริย์เลยเหรอออครับ ป่านนี้มันก็อาจจะทำใจทำกายได้แล้วล่ะครับ รึมีคนใหม่แล้วไม่รู้ ไม่ค่อยได้สนใจเท่าไหร่ (รึคนเก่าเอามาเล่าใหม่)
capool ไอ้ปอไอ้เลว เราชอบคู่นี้มาตลอดชอบนิสัยปอด้วย แต่ตอนนี้เกลียดมันเลวจริงๆ 4 ปีแล้ว มันยังคบกับเปลวอยู่อีกมันหลอกทีมาตลอดเลยไอ้ชั่วเอ๊ย
...สุดยอดดดดดด ชอบมากเลยยยยย พูดในสิ่งที่ไอ้ทีไม่กล้าพูด อิอิ
Sabaijaiพี่พูดเสมอ สบายกันดี เลยไม่เคยคิดว่าพวกพี่จะมีวันนี้
...เออ มันเป็นเหมือนคำติดปากตั้งแต่เด็กพี่ไปแล้วมั้ง พี่ไม่อยากให้ใครมากังวลกับพี่มากนะครับบบบ
...





เล่าต่อเลยละกันครับ จากเมื่อครั้งที่แล้วผมได้เกริ่นจะเล่าถึงครอบครัวหนึ่งในกรุงเทพ ที่ชีวิตต้องล้มลุก คลุกคลาน สิ่งที่จะเล่ามันเป็นกำลังใจให้ผมดีเลยทีเดียว และอยากให้เป็นกำลังใจสำหรับบางคนที่อยากจะกำลังท้อแท้ หมดหวังกับชีวิตตัวเอง ลองอ่านดู
...
สิ่งที่ผมเห็นคือแม่คนนึงแบกกระเป๋าใบใหญ่บนหลัง มือข้างนึงยังหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้า มืออีกข้างจูงเด็กหญิงวัยหกขวบ  และเด็กหญิงคนนี้ก็จับมือน้องชายวัยจะห้าขวบ สีหน้าของแม่บ่งบอกถึงความเศร้าความไม่สบายใจอย่างเห็นได้ชัด เด็กสองคนมองไปรอบๆอยู่บ่อยๆเหมือนตื่นตระหนกกับเมืองใหญ่ พอจะเดาออกว่าเค้าคงเป็นคนต่างจังหวัดกัน
ครอบครัวสามคนแม่ลูกมาหยุดที่หัวลำโพง เค้าไม่รู้จะไปไหน ภาพนั้นยังติดตาผม ผู้เป็นแม่นั่งตรงกลางม้านั่ง ลูกทั้งสองนอนหนุนตักด้วยความเหนื่อย เวลานานจนมืดค่ำ แม่พาลูกทั้งสองไปกินก๋วยเตี๋ยวข้างทาง
“แม่วันนี้เราจะนอนกันที่ไหนค่ะ” ลูกสาวถาม  แม่ตาแดงๆเพราะไม่มีคำตอบให้ลูก
 “คืนนี้เราก็นอนที่เดิมก่อน วันพรุ่งนี้แม่สัญญาเราจะได้นอนที่ดีกว่านี้นะจ๊ะ...แม่ดีใจที่แม่มีสมบัติสองสิ่งอยู่กับแม่ ดาว(ลูกสาว)และเดือน(ลูกชาย)เป็นสมบัติที่มีค่าที่สุดในชีวิตแม่ ... จำไว้นะลูก ลูกทั้งสองต้องดูแลกัน รักกัน อย่าทอดทิ้งกัน”
“ค่ะ/ครับ” เสียงเด็กทั้งสองตอบแข่งกัน ทั้งๆที่ยังไม่เข้าใจมากนัก คืนนั้นหัวลำโพงก็เป็นบ้านหลังใหญ่ของพวกเค้าทั้งสาม
ตอนเช้าดาวและเดือนเห็นแม่เอาเสื้อผ้าที่หอบมาด้วยมาวางขาย เสื้อผ้าชุดใหม่ๆดีๆทั้งนั้นและของเล่นแพงๆมาวางขายในราคาถูก เด็กสองคนร้องไห้เสียงดัง
“แม่เอาของเดือนมาขายทำไม แม่ไม่รักเดือนเหรอ” เดือนร้องไห้
“ของเหล่านี้เราเคยเล่น เราเคยใส่แล้ว เราต้องรู้จักแบ่งปันให้คนอื่นบ้างนะลูก...” แม่พยายามอธิบายให้เหตุผล 
ในวันนั้นเด็กทั้งสองไม่เข้าใจว่าแม่ไม่มีเงิน ไม่มีแม้แต่จะกินข้าวในวันนั้น ถ้าไม่ขายของที่มีอยู่ก็ไม่ได้กินข้าว เดือนยังร้องไห้น้ำตาอาบแก้มไม่เข้าใจ ดาวผู้เป็นพี่ได้แต่เข้ามากอดน้อง ซึ่งดาวก็เสียใจน้ำตาปริ่มๆ
แม่พาเด็กทั้งสองไปกินข้าวมันไก่มื้อสาย สัมภาระที่หอบหิ้วมาไม่เหลืออะไรแล้ว  หลังกินข้าวเสร็จ แม่พาเด็กเดินไปที่ต่างๆนานา สอบถามไปเรื่อย จนมาสิ้นสุดอาคารหลังหนึ่งซึ่งก็ครึ่งค่อนวัน
“เราจะอยู่ที่นี้กันนะ” ดาวและเดือนมองไปรอบๆมีคนอยู่มากมาย มีคนมาทักทายด้วยความยิ้มแย้มแจ่มใส มีคนเอาขนมมาให้กิน มันเป็นครั้งแรกที่เดือนยิ้มออก มีเพื่อนๆรุ่นเดียวกันวิ่งเล่น ตามประสาเด็กก็เลยลืมเรื่องต่างที่ผ่านมา ออกไปเล่นกับเด็กเหล่านั้น
สถานที่ตรงนั้นดาวและเดือนยังไม่เข้าใจมากนักว่ามันคืออะไร ซึ่งจริงๆมันคือสถานสงเคราะห์ของคริสตจักรหนึ่ง แม่คงไม่มีที่ไปจริงๆ แม่มาฝึกอาชีพที่นี้ ส่วนเด็กๆก็ไม่รู้ชะตากรรมตัวเองว่าอาทิตย์หน้าต้องถูกส่งตัวไปที่อื่นต่อ สามแม่ลูกอยู่นั้นกิจวัตรประจำวัน ตอนเช้าแม่จะปลุกลูกแต่เช้า สอนให้เก็บผ้าห่ม ซักผ้าของตัวเอง ล้านจานเมื่อกินข้าวเสร็จ โดยที่แต่ก่อนหน้านี้เด็กทั้งสองไม่เคยทำเลย
“ลูกแม่ ลูกทั้งสองรักกันให้มากๆนะ ดาว ลูกเป็นพี่ลูกต้องดูแลน้องนะลูก อย่ารังแกน้อง..เดือน ลูกเป็นลูกผู้ชาย ลูกก็ต้องดูแลพี่นะ อย่าให้ใครมารังแกพี่ อย่าใช้กำลังต่อยตีใครนะลูก”
“ค่ะ/ครับ” เด็กทั้งสองตอบเสียงเบาๆ
“พรุ่งนี้ลูกต้องไปโรงเรียนนะ” แม่กล่าว
“เย้ๆ จริงหรือค่ะแม่” พี่สาวพูดเด็กทั้งสองดีใจ
“จริงจ๊ะ แต่ลูกต้องไปอยู่ประจำนะ แม่จะไปหาเดือนละครั้ง ลูกต้องดูแลกันนะ ตื่นเช้ามาก็ทำอย่างที่แม่สอน กินข้าวเสร็จก็ต้องล้างจาน เสื้อผ้าหนูต้องซักเองซักให้สะอาดนะลูก ลูกต้องนอนแต่หัวค่ำ” แม่โผล่เข้ามากอดดาวและเดือนไว้
“ลูกเจ็บป่วยไม่สบายลูกต้องบอกครูนะลูก” คำพูดครั้งนี้แม่น้ำตาร่วง พลอยให้ลูกทั้งสองร้องไปด้วย
“อย่าร้องไห้ งอแงสิลูก มันแสดงถึงความอ่อนแอ ลูกของแม่ต้องเข้มแข็งทั้งสองคน ในวันข้างหน้าลูกของแม่จะต้องโตมาแข็งแกร่ง ไม่ด้อยไปกว่าคนอื่น” แม่พยายามปลอบ
ในวันรุ่งขึ้นมีรถมารับเด็กทั้งสองไป แรกๆดาวและเดือนก็เงียบๆ แต่ในรถมีเด็กเต็มคันสักพักก็คลายความเศร้าไปตามประสาเด็ก แต่ทุกคำพูดของแม่เด็กสองคนนี้จำไว้ขึ้นใจ ตลอดระยะเวลาที่อยู่ในนั้นสองพี่น้องทำเป็นตัวอย่างที่ดีตลอดมา แม่มาเยี่ยมในทุกเดือนอย่างที่สัญญา พอแม่กลับไปเด็กทั้งสองก็จะกอดคอกันร้องไห้หลังห้องน้ำ ซึ่งหารู้ไม่ว่าแม่ก็แอบร้องไห้เหมือนกัน
เด็กทั้งสองจะไม่ร้องไห้ให้คนอื่นเห็น  ก็เลยต้องแอบมานั่งร้องไห้กัน และปลอบใจซึ่งกันและกัน นี่คือความเข้มแข็งที่พอจะทำได้ ณ ตอนนี้
...
ครั้งหนึ่งขณะที่เดือนซักเสื้อไปตาก เกิดทำเสื้อครูประจำหอที่ตากไว้ข้างๆ ปลิวไปตกน้ำคลองใกล้ๆ ครูสั่งลงโทษขังในห้องน้ำ ซึ่งห้องน้ำห้องนี้จะอยู่ห่างตัวอาคารออกไป (ดูเหมือนห้องเก็บของมากกว่า ไม่ค่อยมีใครเข้า)  จนถึงเย็นดาวยังไม่เห็นน้อง ได้ออกเดินตามหา
“เดือนๆ  เดือนได้ยินพี่ไหม เดือนอยู่ไหน ” เดือนอยู่ในห้องน้ำที่เริ่มมืดสนิท
“พี่ๆ ผมได้ยิน ผมอยู่ในนี้ มันมืดมาก”  เดือนพยายามตะโกนตอบด้วยความดีใจ ดาวรีบวิ่งมาหาน้องชาย
“เดือนเข้าไปอยู่ในนั้นได้ไง พี่จะไปบอกครู รอก่อนนะ”
“พี่ครับ พี่ไม่ต้องไปบอกหรอก ผมทำเสื้อครูตกน้ำ ผมถูกลงโทษ พี่ไม่ต้องไปบอกครูนะ เดี๋ยวครูโกรธจะตีผมด้วย พรุ่งนี้ผมคงได้ออกไป” (ผมเล่าให้ไอ้ปอฟังถึงตรงนี้น้ำตาผมไหลออกมา )
“เดือนหิวไหม พี่จะไปหาขนมในครัวมาให้กินนะ” พี่สาวผู้ที่แสนดีถาม
“ไม่นะพี่ เดี๋ยวครูรู้พี่จะโดนทำโทษ ผมกินน้ำในนี้ได้ พี่ไปนอนเถอะ พรุ่งนี้พี่มาหาผมหน่อยนะ ผมดีใจที่พี่เจอผม”
“ไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวพี่มา” เดือนได้ยินเสียงพี่วิ่งกลับไป พักใหญ่แล้วเดือนไม่เห็นพี่มา ก็คงคิดว่าพี่ลืม
“เดือนๆ” เดือนได้ยินเสียงพี่สาวกระซิบข้างประตูห้องน้ำ
“ครับพี่ พี่ดาว พี่ไม่กลัวครูเหรอ” น้องชายกระซิบเบาๆตอบ
“ครูตรวจชื่อขึ้นนอนแล้ว พี่แกล้งขึ้นนอน ครูไม่รู้หรอก พี่ไปขโมยข้าวในครัวมา เดือนหิวไหม”
“หิวครับพี่ แต่กินไม่ได้ครูล๊อคประตู” เดือนพูด เสียงเงียบไปสักพัก “ไม่เป็นไรครับพี่ ผมกินน้ำในนี้ได้ ไม่หิวแล้วล่ะ” เดือนพูดให้พี่คลายกังวล
“เดือนๆมาข้างหลังสิ เดือนเห็นช่องน้ำไหลข้างล่างไหม พี่จะส่งให้ทีละคำนะ นี่ๆเห็นพี่เขี่ยไหม” พี่ดาวกำลังใช้ไม้เขี่ยให้เดือนเห็น
“ครับพี่ ดีจัง” พี่ดาวคงเดินดูรอบๆห้องน้ำ ภาพในขณะนั้น ยังพอจำได้ ทามกลางแสงจันทร์ที่พอมองเห็นสลัวๆบ้าง ในขณะที่ทุกคนอาจจะกินข้าวพร้อมหน้ากันที่บ้าน หรือกินข้าวในร้านอาหารใหญ่โต ใครจะไปรู้มีเด็กสองคน ซึ่งพี่สาวตักข้าวผัดทีละครึ่งช้อนกลัวมันจะหก จากที่ขโมยมาในครัวส่งให้น้องที่โดนขังในห้องน้ำทางช่องระบายน้ำ  ส่งให้ทีละคำๆจนเดือนอิ่ม มันเป็นข้าวที่อร่อยและวิเศษที่สุดไม่แพ้ร้านอาหารเลยล่ะ
“อิ่มแล้วครับพี่” เดือนกระซิบบอก พี่สาวคนนี้ได้สอดนิ้วก้อยเล็กๆเข้ามาในช่อง
“พี่สัญญานะว่าพี่จะไม่ทิ้งเดือนไปไหน ไม่ต้องกลัวนะ” เดือนพลางส่งนิ้วก้อยเกี่ยวก้อยกัน เด็กสองคนคุยกันเบาๆอยู่อย่างงั้น ไม่รู้จะสงสารใครดี เดือนก็อยู่ในที่มืดๆเย็นๆ ดาวก็อยู่ในที่ลมเย็นตากหมอก มีหญ้ารกอีกต่างหาก จนทั้งสองเผลอหลับไป
ใกล้สว่างดาวบอกลาเดือนแล้วรีบวิ่งกลับเข้าไปที่นอนก่อนที่จะมีครูมาปลุกทุกคน ที่แห่งนี้ที่สองพี่น้องเข้าใจว่าเป็นโรงเรียนแต่จริงๆแล้วคือสถานเลี้ยงเด็กกำพร้านั้นเอง
ตอนเช้าครูมาเปิดให้  เดือนพูดแต่ขอบคุณ ยกมือไหว้ครูหลายครั้ง แล้วรีบวิ่งไปหาพี่ดาว ดาวกอดน้องมือแตะหน้าผากน้อง เหมือนวัดไข้ ดาวช่างจดจำคำที่แม่บอกได้ดีจริงๆ ดูแลน้องคนนี้ดีมาโดยตลอด
เด็กสองคนนี้อยู่ในที่แห่งนี้สองปี แม่ก็รับมาอยู่ด้วยเป็นห้องแถวเล็กๆ สลัมนั้นแหละ แต่ทั้งสามก็ดีใจที่ได้อยู่ด้วยกัน ดาวและเดือนไม่เคยบอกแม่ในสิ่งร้ายๆที่ได้รับในนั้น เพราะอยากให้รู้ว่าทั้งสองมีความสุขดี สิ่งที่ดีๆในนั้นดาวและเดือนก็ได้รับมากมายเช่นกัน รู้จักรับผิดชอบตัวเอง
“ดาวสบายดี เดือนก็สบายดี” จะเป็นคำพูดที่เด็กทั้งสองโกหกแม่เพื่อไม่ให้แม่เป็นห่วงบ่อยครั้ง
ในตอนนี้แม่เด็กทั้งสองพอมีเงินบ้างเล็กน้อยจากการฝึกอาชีพในนั้น ได้อาชีพนั้นไปทำมาหากิน และแม่มีจักรเย็บผ้าตัวนึง เย็บผ้าเช็ดเท้าขาย ถึงจะอดบ้างกินบ้าง แต่ที่โชคดีที่สุดคือ แม่ไม่ทิ้งดาวและเดือนไปไหน (ขอบคุณมากครับที่แม่ไม่ทิ้งในวันนั้น)
ดาวและเดือนได้เข้าโรงเรียน เด็กสองคนไม่รู้หรอกว่าจะต้องตั้งใจเรียนไปทำไม รู้แต่เพียงว่าถ้าเรียนได้ที่หนึ่งจะมีทุนกินอาหารกลางวันฟรี เท่านั้นเองเป็นเป้าหมายให้ทั้งสองตั้งใจเรียนและอาหารกลางวันนั้น ทั้งสองก็ไม่พลาด เรียนได้ที่หนึ่งตลอดมา ในตอนกลางวันถาดกับข้าวเดือนจะมีช้อนสองคันเพราะเด็กสองคนนี้จะกินข้าวถาดเดียวกัน ส่วนข้าวกลางวันของพี่ดาวจะห่อใส่ถุงกลับบ้านไปกินเป็นอาหารเย็น  ถ้าวันไหนแม่ไม่มีตังค์ซื้อข้าว เด็กสองคนก็จะโกหกว่าได้กินหลังเลิกเรียนมาแล้วอิ่มเลย ข้าวที่ห่อก็จะให้แม่กิน เพราะตอนเช้าในหลายๆครั้ง ถ้ากับข้าวมีน้อยแม่จะบอกว่า “แม่กินตั้งแต่เช้ามืดแล้วก่อนลูกตื่นอีก” ทั้งๆที่แม่ยังไม่ได้กินเลย อยู่แบบนี้ถึงจะไม่เต็มอิ่มมากนัก แต่ก็สุขใจ สุขใจมากกว่าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าอีก เรื่องเสื้อผ้านักเรียนก็มีกันคนละสองตัว ได้รับบริจาคมาจากรุ่นพี่ที่เค้าใส่ไม่ได้ ชื่อที่ปักยังไม่ใช่ชื่อตัวเองเลย เดือนและดาวต้องซักตากทุกวัน ถึงจะเก่าแต่สะอาดนะ
การเดินทางของเด็กสองคนนี้เดินเท้าไปโรงเรียนถึงแม้จะห่างไปหลายป้ายรถเมย์ คนอื่นพ่อแม่ขับรถมาส่งถึงหน้าโรงเรียนแต่ทั้งหมดก็ไม่เคยทำให้ดาวและเดือนน้อยใจเลย หน้าฝนก็ลำบากหน่อย เอาชุดนักเรียนใส่ไว้ในถุงพลาสติกแล้วค่อยมาเปลี่ยนที่โรงเรียนไม่งั้นเปียกทุกวัน เพราะครอบครัวก็ไม่มีเงินซื้อร่ม หน้าหนาวก็เสื้อแขนยาวตัวเดียว กลับมาจากโรงเรียนรีบเอามาผึงไว้ ไปโรงเรียนก็ใส่ตัวเดิม จนโรงเรียนบริจาคให้ก็มีบางปี
พอโตขึ้นมาหน่อย ป.3 ดาวและเดือนขอแม่ไปทำงานหลังเลิกเรียน เพราะก่อนหน้านั้นแม่ไม่ยอม จนในที่สุดแม่ก็ใจอ่อน เพราะให้ป้าเจ้าของร้านข้าวต้มมาคุยด้วย สองพี่น้องเลยได้ไปทำงานล้างชามข้าวที่เปิดขายช่วงเย็นข้างถนน ได้วันละ 15 บาทดีใจมาก บางวันก็จะได้ข้าวต้ม กับข้าวที่เหลือบ้าง หอบหิ้วกลับบ้านมากิน มันเป็นสิ่งที่ดีใจที่สุดในตอนนั้น ต่างกินอิ่มกันทุกคนในตอนเย็น วันไหนได้มาเยอะก็เก็บไว้กินตอนเช้า ชีวิตแบบนี้คือความสุขที่สุดแล้วในความคิดของดาวและเดือน
ครอบครัวนี้มีการดำเนินชีวิตแบบนี้มาจนดาวกำลังจะขึ้นม.2  เดือนกำลังจะขึ้นจะขึ้นมัธยม พ่อของเด็กถึงได้มาตามหาและพากลับไปอยู่ด้วยที่ชลบุรี 
ช่วงหลังๆถึงพอจะรู้คร่าวๆว่า พ่อเป็นคนที่มีฐานนะร่ำรวยคนนึงในจังหวัด ปู่และย่าเป็นตระกูลใหญ่ พ่อมีพี่น้องหลายคน แต่ก่อนดาวและเดือนก็อยู่บ้านหลังใหญ่ มีพี่เลี้ยงคอยดูแล มีของเล่นแพงๆ มีเสื้อผ้าดีๆ มียี่ห้อใส่ เดือนมักจะแปลกใจ และไม่เข้าใจคนอื่นเมื่อตัวเองมีของเล่น แต่เพื่อนไม่มีเล่น แล้วเดือนก็จะไม่อยากเล่นกับเพื่อนคนนั้น
พอสิ้นปู่กับย่าพี่น้องก็แบ่งสมบัติกัน คนโตก็อยากได้เยอะกว่า ลูกผู้หญิงที่ดูแลปู่ย่าก็อยากจะได้เยอะกว่า หรือคนที่ไม่ได้เรียนสูงๆก็เรียกร้องมากกว่าเพราะเค้าคิดว่าเงินส่วนหนึ่งได้ส่งเสียให้เรียน พ่อของดาวและเดือนตอนนั้นจบปริญญา มีหน้าที่การงานมั่นคง แต่แม่ของเด็กจบแค่ม.ต้น ถึงจะเรียนไม่สูงแต่ปริญญาชีวิตไม่มีใครเคยเทียบแม่ได้เลย แม่สอนลูกสองคนได้ดีมาก ต่างฝ่ายก็ต่างอยากได้เยอะก็เลยเกิดการเข่นฆ่ากัน ลอบยิงกันก็มี แม่กลัวลูกๆจะได้รับผลกระทบเลยพาเข้ามาในกรุงเทพมาตายเอาดาบหน้า ส่วนพ่อเค้าไม่เห็นด้วยเลยอยู่ที่ชลบุรี เรียกร้องเอาสมบัติต่อไป
ระยะเวลาผ่านมาเกือบสิบปีเด็กไม่เคยรับรู้ว่าพ่ออยู่ไหน และไม่เคยถามจนวันนึง พ่อมาตามหาและพากลับไปอยู่ด้วย การแก่งแย่งมันสิ้นสุดลง เรื่องทุกอย่างฟ้องร้องขึ้นศาล พี่น้องจากเคยที่รักกันต้องแตกแยกกัน บางคนเสียชีวิตไป นี่แหละชีวิต พ่อได้สมบัติมาบ้าง แต่ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาดาวและเดือนไม่ได้อยากได้มากมาย แค่มีอาหารให้กินอิ่มไม่ได้คำนึงถึงรสชาติ มีที่หลบแดดหลบฝนโดยไม่คำนึงถึงความสวยงาม ไปโรงเรียนตอนเช้าขอแค่ท้องฟ้าเปิดโล่ง ให้เราไปได้สะดวก เพียงแค่นี้เราก็พอเพียงแล้ว
...
   

[LEO]

“เห็นไหมล่ะว่ามึงมีต้นทุนชีวิตดีกว่าครอบครัวนี้มากมาย” ผมมองหน้าไอ้ปอแล้วยิ้ม
   “มันไม่ใช่อย่างที่กูคิดใช่ไหม คน..คนนั้น..มันไม่ใช่มึง...ใช่ไหม” มันพูดกระกุกตระกัก
   “มึงว่าใช่ไหมล่ะ ชีวิตคนเราบางครั้งมันยิ่งกว่าละครซะอีก มากกว่าหลายๆเท่าเลยล่ะ” ผมยังยิ้มให้มัน
   “กูขอโทษ กูมันเลว กูทำไมต้องให้มึงเสียใจ มึงเสียใจมามากแล้ว”
   “ที่พูดไม่ใช่ให้มาสงสารและกูก็ไม่ได้เสียใจกับเหตุการณ์ที่ผ่านมาเลย แค่อยากบอกว่ากูผ่านอะไรมามากกว่าหลายคนคิด กูทนได้ทุกสถานการณ์ กูต้องปรับตัวอยู่ตลอดเวลา กูอยากขอบคุณแม่ที่ไม่ทิ้งกูในวันนั้น  กูอยากขอบคุณพ่อที่ไปรับกูกลับมาเพราะถ้าไม่มีพ่อกูคงไม่รู้ว่ากูจะเรียนต่อไปหรือป่าว เพราะเริ่มขึ้นมัธยม ค่าใช้จ่ายเริ่มสูงกูคิดเสมอว่ากูเป็นผู้ชาย กูต้องแข็งแรงกว่าพี่ กูจะออกมาหางานส่งพี่เรียน มันเป็นจังหวะพอดีกับที่พ่อตามหาเรา สุดท้ายกูอยากขอบคุณพี่สาวกูที่ช่วยเหลือ หยิบยื่นสิ่งดีๆให้กูตลอด และ...ขอบคุณมึงที่ทำให้กูรู้จักความรักสักครั้ง วิกฤตทุกอย่างมันมีแต่สิ่งที่ดีๆแอบแฝง มันเปลี่ยนได้แค่ความคิดของเราเท่านั้น จะคิดให้มันเป็นกำลังใจหรือคิดทำลายใจตัวเอง”
   “.....” ไม่มีเสียงจากไอ้ปอเลย ผมมองเห็นตามันแดงๆ
   “ถ้าไม่มีประสบการณ์ครั้งนั้นกูคงจะเป็นคนเห็นแก่ตัว ไม่เข้าใจคนอื่น ไม่มีความรับผิดชอบ วัตถุนิยม ไม่ตั้งใจเรียน เพราะสามสี่ขวบกูมีสิ่งเหล่านี้กับตัวเอง ความยากจนมันทำให้กูต้องเปลี่ยน ระยะเวลาตรงนั้นเกือบ10ปี มันสอนอะไรกูมากมาย กูไม่เคยคิดเสียใจที่ชีวิตกูเป็นแบบนั้น เช่นกันอยากบอกว่าการหยุดคบกันแบบแฟนของเรา กูก็ไม่เคยเสียดายเวลาที่อยู่กับมึง ทุกอย่างมันมีบทเรียนมีคุณค่าของมันไม่ต้องกังวลว่ากูจะเสียใจ กูบอกแล้วกูจะรู้สึกแค่ช่วงแรกๆช่วงที่มันเปลี่ยนแปลง ต่อจากนั้นมันจะไม่มีอีกแล้ว” ผมพูดต่อ
   “เชื่อกูนะ ไม่มีใครหวังดีเท่ากับครอบครัวเรา อย่าคิดว่าที่บ้านไม่รักและไม่เข้าใจมึง พ่อกับแม่มึงรักมึงมากนะ มึงลองกลับบ้านบ่อยขึ้น อยู่บ้านนานขึ้นแล้วมึงจะสัมผัสได้ ปัญหาต่างๆมันมักมาจากความคิดของเรา ลองคิดว่ามันไม่ใช่ปัญหาแล้วมันจะเป็นเรื่องเล็กเลยทีเดียว” ผมยิ้มให้ไอ้ปอ
   ไอ้ปอน้ำตาไหลออกมาโผล่เข้ากอดผม “ให้โอกาสกูดูแลมึงอีกสักครั้งนะ กูสัญญาจะดูแลมึงให้ดี” (ยังไงเนี้ย กะให้เข้าใจว่าไม่ต้องห่วงกู ไปมีใครก็ไปได้เลย กูมองข้ามเหตุการณ์นี้ไปแล้ว มันไม่ใช่ปัญหาของกูอีกแล้ว)
“เอาล่ะ แม่เคยปลอบกูช่วงที่กูเป็นเด็กแล้วร้องไห้ มันเป็นประโยคที่กูคิดถึงเสมอเมื่อกูเสียใจ กูเอามาปลอบมึงแล้วกัน...อย่าร้องไห้ งอแงสิ มันแสดงถึงความอ่อนแอ เพื่อนกูคนนี้ต้องเข้มแข็ง ในวันข้างหน้าเพื่อนกูคนนี้จะต้องโตมาแข็งแกร่ง ไม่ด้อยไปกว่าคนอื่น” ผมปลอบมัน
   “เอาล่ะๆ จะเที่ยงคืนล่ะ ต้องไปขึ้นเวรต่อ วันนี้ไม่ได้พักผ่อนเลย แต่ไม่เป็นไร ไปแอบงีบเอาในห้องก็ได้..มึงก็กลับได้แล้ว เอางี้ล่ะกันมันดึกมากแล้ว พาป่านไปนอนที่ห้องก่อนก็ได้ พรุ่งนี้ค่อยกลับ กูก็จะกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่ ชุดนี้จะครบ 24ชั่วโมงอยู่แล้ว” ผมพละตัวออกจากมัน ลุกขึ้น
   “กูจะเอาของกูกลับมาให้ได้” มันพูดเบาๆ
   คืนนั้นไอ้ปอกับป่านก็ค้างที่ห้องผม ผมเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อ
“นี่เอทีเอ็ม ที่มึงเคยฝากไว้กับกู” ผมยื่นบัตรให้
“เอาไว้กับมึงแหละ”
“มันเป็นเงินมึงทั้งหมดทุกบาททุกสตางค์ เงินเดือนสามปีแล้วมั้งไม่เคยถอนเลย ไปดูยอดมันก่อนดิแล้วจะตกใจ สมุดบัญชีไปเอาที่ห้องนะ ในลิ้นชักโต๊ะเขียนหนังสือแหละ หยิบเอาได้เลย อนาคตข้างหน้าก็เก็บไว้ไปเปิดอู่เป็นของตัวเองตามที่ฝันไว้” ผมยิ้มแล้วเอาไปใส่ไว้ในกระเป๋าสตางค์มัน ยอดสองแสนกว่าบาทล่ะมั้ง เงินเดือนประจำมันไม่เคยมาเอากับผมเลย เงินที่มันใช้มันจะได้จากโอทีซะมากกว่า ถึงเงินเดือนมันจะน้อยหกพัน เจ็ดพัน เก็บหลายๆเดือนก็เยอะเหมือนกันนะ แรกๆเงินเดือนมันน้อยเพราะเรียนอยู่(ไอ้เด็กช่าง)ทำเฉพาะช่วงเย็นกับวันหยุด สามปีหลังนี่แหละที่ผมเก็บตังค์ให้มัน
แล้วผมก็ออกไปโรงพยาบาล นั่งคิดถึงไอ้ปอ(นิดเดียวนะ ไม่ได้คิดถึงมากมาย) มันอ่อนแอ ต่างไปจากเดิมมากๆ ก็ได้แต่หวังว่ามันจะกลับไปเป็นคนเดิมได้เร็วๆ (คนเดิมหมายถึง คนที่เข้มแข็ง สนุกสนาน ไม่ใช่นิสัยเลวๆแบบเดิมนะ)
ผมก็งีบหลับบ้างบางครั้ง (หุหุ อู้งาน) จนถึงเวลาออกเวร แปดโมงเช้า ผมรีบไปซื้อโจ๊ก ผมซื้อสามถุง ปาท่องโก๋  น้ำเต้าหู้ สามชุด(เผื่อเพื่อนและหลาน)
(เออ..ไอ้ปอมันไม่ค่อยกินพวกโจ๊ก ข้าวต้มนี่หว่า เอาไงดีจะไปซื้อต้มเลือดหมูกับข้าวดีป่าววะ...ช่างมันเหอะซื้อให้กินแค่นี้ก็ดีแล้ว อย่าเลือกมากนักเลย) สมองเริ่มตีกันเอง ผมยังคิดอยู่เลยเจอมันผมจะทักยังไงก่อน ทำหน้ายังไง
ผมมาถึงที่พัก เห็นโน้ตแปะไว้ประตู “กุญแจฝากไว้กับแม่บ้าน”
(แป่วววว) ใจหายเล็กน้อย หน้าแตกนิดนึง (ทำไมกูต้องรีบซื้อมาให้มึงกินด้วย) ผมไปขอกุญแจป้าแม่บ้านเลยให้ไปชุดนึง ไปทักทาย รปภ.เลยให้ไปอีกชุด อีกชุดกินเอง (ไม่กินก็ไม่ต้องกิน ให้คนอื่นก็ได้)
ผมเข้าไปในห้อง เห็นห้องสะอาดขึ้นมาก (อย่าบอกนะไอ้ปอเป็นคนทำ ไม่เชื่อๆๆๆ ปกติซกมกจะตาย) เห็นโน้ตแปะไว้ที่ผนังห้อง “ว่างๆเลยเก็บ กวาดให้ ถึงมันจะไม่สะอาดมากแต่ก็คงจะดีกว่าเดิม ฝุ่นเยอะระวังเป็นภูมิแพ้” (มึงงงงงงเป็นหมอเหรออออ)
ผมพลางเดินสำรวจห้องตัวเองรอบๆว่ามันทิ้งร่องรอยอะไรไว้อีก “ซักเสื้อให้นะ เสื้อขาวที่ถอดเมื่อคืนซักมือให้สะอาดแล้ว ไม่ได้ใช้ตีนเหยียบเลย ตากไว้ระเบียง มันคงแห้งทันตอนเช้า” (ซักตั้งแต่เมื่อคืนเลยเหรอ เพื่อนบ้าอะไรซักเสื้อให้กัน แม้กระทั้งกางเกงใน) เข้าไปห้องนอนเห็นผ้าปูไว้อย่างเป็นระเบียบ มองไปที่โต๊ะเขียนหนังสือ เห็นบัตรเอทีเอ็มใบเดิมเมื่อคืน พร้อมกับกระดาษA4 พร้อมลายมืออันสุดจะบรรยายของปอ(ลายมือผมก็เหมือนกัน หุหุ)
ที...(อะไร)  ในวงเล็บ(..)คือผมคิดนะ
เงินในบัญชีได้เท่าไหร่แล้ว (อ้าวไอ้นี่ กูบอกให้มึงไปดูเอง) เท่าไหร่กูไม่สนใจหรอก เพราะกูยกให้มึง กูจะทำงานและเก็บเข้าในบัญชีนี้ต่อไป กูจะคิดว่ามึงจะดูแลให้กูต่อไป กูคงไม่เอามันไปเปิดอู่แล้วล่ะ เพราะไม่รู้จะตั้งชื่ออะไร ยังจำได้ไหมชื่ออู่ของเรา กูอยากมาทำงานในกรุงเทพมึงว่าดีไหม กูอยากไปส่งมึง ไปรับมึงทำงาน เห็นกลับดึกดื่น อดที่จะห่วงไม่ได้ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้มึงคงไม่ไปกับกู ต่อไปกูขออย่างเดียว ขอได้โทรหามึง ให้มึงรับสายกูหน่อยได้ไหม  กูจะไม่มาให้มึงเห็นหน้าอีก เพราะกูรู้ว่าสิ่งที่ทำไปมันยิ่งทำให้มึงไม่ชอบกู จริงๆกูยังยืนยันคำเดิม กูรักมึงมาก (มีขีดเส้นใต้ด้วย) แต่ก็ไม่กล้าที่จะขอให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม กูเพิ่งรู้ คำว่าดีเกินไปมันเป็นแบบนี้นี่เอง ที่กูออกมาก่อนเพราะกูไม่อยากบอกลากับมึง กูไม่อยากให้มึงปิดประตูใส่หน้ากู และอีกเรื่องโทรศัพท์กูเอาไว้กับมึงนะ กูปิดเครื่องแล้วไว้ในลิ้นชักเสียงไม่รบกวนมึงหรอก กูไม่มีโทรศัพท์ใช้นะ กูรู้ว่ามึงไม่โทรหากูหรอก แต่กูจะโทรตู้หามึงละกัน รึยืมเครื่องพ่อ แม่ แป้งโทร รับเบอร์แปลกๆด้วยนะ
ป่านบอกที่นอนห้องมึงนิ่ม มันอยากจะมานอนอีก จะว่าอะไรไหมถ้ามันจะมาอาทิตย์ละครั้ง สองอาทิตย์ครั้งก็ได้ รึเดือนละครั้ง เดี๋ยวโทรถามนะ (อะไรของมึงเนี้ยยยย ไอ้ป่านรึไอ้ปอ ช่วงแรกๆยังบอกว่าจะไม่มาให้กูเห็นหน้าอยู่เลย สงสัยเขียนเยอะจนลืมว่าตัวเองเขียนอะไร)
รักมึงมากกว่าตัวกูเอง
           ปอ

(ทำอะไรไม่ถูกเลย !!!! สิ่งที่ทำมึงดีแล้วเหรอวะปอ ทำไมต้องมาเสียเวลา หยุดอยู่กับกู กูคงกลับไปแบบเดิมไม่ได้อีกแล้ว หวังว่ามึงจะหายจากอาการเหล่านี้เร็วๆ บอกแล้วอย่ารู้สึกผิด ทำตามใจตัวเองเถอะ ตอนนี้กูก็สงสารมึง แต่ก็สงสารตัวเองเหมือนกัน)

................จะคอยดูและให้กำลังใจนะปอ......................จาก.........................เพื่อนที..........................................

[LEO]

อ่านตอนนี้แล้วอย่างแรกที่รู้คิดได้คือ ทุกคนมีเบื้องหลังและไม่แปลกใจเลยที่มันทำให้ทีเป็นทีในวันนี้

ยังไงพี่ก็ชอบที่จะเห็นคนรักกัน อยู่ด้วยกัน มากกว่าเป็นแบบนี้น่ะ

“กูจะเอาของกูกลับมาให้ได้” ......ขอให้ปอตั้งใจทำสิ่งนี้ให้สำเร็จน่ะ....ถึงทีจะบอกว่าเป็นไปไม่ได้ แต่พี่เชื่อว่าทีปอทำให้มันเปลี่ยนไปและเป็นไปได้...อยู่ที่ตัวเองแล้วล่ะปอจะทำได้ไหม

ที บอกให้ปอทำตามใจตัวเองเถอะ...งั้นก็คงให้ปอทำแบบนี้ต่อไปน่ะ

จริงๆหนทางมันอีกยาวไกล ไม่มีใครรู้อนาคตหรอกเน๊าะ ไม่อยากให้ทีปิดตัวเองทั้งจากคนอื่นและปอ...ส่วนปอ  ถ้ายังอยากกลับมาคบกันและคิดว่าทีดีเกินไป...ก็หวังแต่ว่าคงเอาบทเรียนนี้ไปปรับใช้และแก้ไขตัวเองให้ดีพอสำหรับทีแล้วกันน่ะ สู้ๆทั้งสองคน พี่ด้วย