หัวข้อ: ช่วยด้วย! ผมได้แฟน***ไอ้เด็กช่างยนต์ By ที...60 ฟ้าหลังฝน หน้า 143 (01/28/61)

[nunnuns]

^
^
^
อยากรู้เหมือนกันค่ะ

..............................

ชีวิตต้องเดินไปข้างหน้า ไม่มีอะไรที่แน่นอน


มีทุกข์ก็ต้องมีสุข มีขาว มีดำ


เป็นกำลังใจให้นะคะ

[i_ang]

^
^
^
อยากรู้เหมือนกัน อยากรู้ว่าทีสบายดีไหม
มาบอก มาเล่า ให้กันฟังบ้างนะที ^^

[JA(e)jung]

ไม่ได้เข้ามานาน...พอกลับมาอีกทีผมก็เจอแจ็กพ็อตเข้าจนได้ หึหึ
ถึงเรื่องราวมันจะลงเอยในรูปแบบนี้ ในแบบที่เราไม่อยากให้เกิด
แต่ก็ช่างมันเถอะ ในเมื่อมันเกิดไปแล้ว เราก็ต้องยอมรับมัน
วันนี้มันทำให้เรารู้ว่าเขาไม่ใช่ของเรา นั่นถือว่าเป็นเรื่องดีที่จะทำให้เรารู้และเดินทางตามหาคนที่ใช่ต่อไป
ไม่ต้องมาหยุดเดินและเพิ่มช่วงเวลาที่จะเจอตัวจริงในวันข้างหน้าให้มากขึ้น
ชีวิตยังอีกยาวไกล(ตราบใดที่ยังไม่เป็นโรคตายไปซะก่อน หุหุ)เราก็ต้องสู้ต่อไปอ่ะนะ
สู้ในเรื่องของหน้าที่การงาน ครอบครัว และตัวเอง
อ้อ ผมพึ่งรู้อ่ะว่าพี่เป็นลูกพระบิดา(นี่ผมพลาดไปได้ยังไง แฮะๆ)
ผมก็แค่อยากจะบอกว่า ผมก็เป็นลูกพระบิดาเหมือนกันนะ
เราเป็นพี่น้องกัน ยังไงก็สู้ๆนะฮะพี่ที ดูแลตัวเองและดวงใจให้ดีๆ
อย่ามัวแต่ดูแลคนอื่นแล้วละเลยตัวเองไป
เห็นประโยชน์ส่วนรวมดีกว่าส่วนตนมันก็ดีอยู่หรอกครับ แต่ถ้าตนเองไม่ไหวอันนี้มันก็ไม่ดีนะฮะ
สุดท้ายผมก็ยังคอยเป็นกำลังใจให้พี่เหมือนเดิมนะฮะ สู้ๆครับ ^__________________^

[whynotme]

สวัสดีค่ะ คุณที คุณ LEO
เพิ่งสมัครเข้ามาวันนี้ และนี่ก็เป็นเม้นแรกเลยค่ะ

หลังจากที่อ่านเรื่องราวของคุณทีจบเมื่อคืนนี้
เป็นอะไรที่เสียดายคนดีดีที่รักจริงแทนปอ
และเสียใจกับคุณทีมากมากเลยค่ะ ที่ต้องเจอเหตุการณ์แบบนั้น

แต่ไงก็ต้องขอขอบคุณคนเล่าเรื่องและคนโพส
ที่นำเรื่องราวส่วนตัวมาก ๆ มาเล่าให้พวกเราได้อ่านกัน
ขอฝากกำลังใจไปให้คุณทีด้วยนะคะ จากใจจริง

หลังจากได้อ่านเรื่องการใช้จ่าย การเก็บออมเงิน การใช้เวลาของคุณที
ทำให้เราคิดได้ว่า เราไม่มีระบบระเบียบในการเก็บเงิน การใช้เวลาเลย
เหมือนทำงานไปวัน ๆ แต่ก็ไม่เบียดเบียนคนอื่นนะคะ
ต่อไปเราจะเริ่มทำอะไรดีดีให้กับชีวิตบ้างแล้ว ^_^

ยังไงก็มาเล่าเรื่องราวของคุณต่อไปนะคะ ( ถ้าพอมีเวลาค่ะ ^^)
 
:: เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ ::   

ขอขอบคุณอีกครั้งค่ะ 

[Aoya]

พี่ทีคะ แวะมาเยี่ยมเยือนพูดคุยกันบ้างนะคะ
สุข ทุกข์ก็มาระบาย มาเล่าสู่กันฟังบ้าง
ทุกคนที่นี่ยังรัก เป็นห่วง และเป็นกำลังใจให้พี่ทีอยู่เสมอนะคะ
 

[naiyana]

คิดว่าทีคงจะงานยุ่งและเหนื่อยมากๆ จนไม่มีเวลาเข้ามา
อยากจะบอกทีว่าคิดถึงและเป็นห่วงมาก ถ้ามีเวลาว่างก็เข้ามาทักทายกันบ้างนะคะ
ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้รู้จักกัน แต่ขอบอกจากความรู้สึกจริงๆว่าเมื่ออ่านเรื่องราวของทีกับปอแล้ว
ก็รู้สึกผูกพัน และอยากรู้ว่าทีกับปอสบายดีหรือเปล่า แล้วก็ปัญหาระหว่างทีกับปอไปถึงไหนแล้ว
แต่ยังไงก็จะเป็นกำลังใจให้ทีเสมอนะคะ เชื่อว่าทีต้องผ่านมันไปได้อย่างสวยงาม
และต่อไปขอให้ทีพบเจอแต่สิ่งที่ดีๆนะคะ

และสำหรับปอไม่รู้ว่าทีจะสามารถให้อภัยปออีกครั้งได้หรือเปล่าแต่คิดว่าประสบการณ์ในครั้งนี้
จะสอนให้ปอรู้จักการใช้ชีวิตมากขึ้นไม่ประมาทกับชีวิตแบบนี้ จนต้องเสียทุกอย่างไปเมื่อสายแล้ว
 
ยังอยากเห็นในอนาคตว่าทีกับปอกลับมาคบกันใหม่ ปอทำตัวดีขึ้น รักที มีความสื่อสัตย์ต่อทีคนเดียว
     เป็นกำลังใจให้นะคะ

[pongneng131]

อ่านจบ รอบที่สาม
อยากต่อยคุณปอ
ว่าจะอ่านอีกรอบแต่ไม่อยากอ่านสองตอนสุดท้าย
มันจุกอก

[snooppy]

ไม่ได้เข้ามาเช็คนานมาก (ประมาณ 2-3 เดือน)
ใจหายเลยค่ะเพิ่งรู้ว่าน้องทีกับน้องปอเลิกกัน

น้องทีเป็นคนเข้มแข็งและคิดดีทำดีอยู่แล้ว  พี่คงทำได้แค่ขอส่งกำลังใจไปให้น้องทีนะค่ะ อยากให้น้องทีรู้ว่ายังมีหลายคนที่เป็นห่วงน้องอยู่ ( หนึ่งในนั้นมีพี่ด้วยค่ะ) ขอให้น้องทีมีความสุขมากๆ ต่อไปก็ขอให้เจอแต่คนดีๆน่ะค่ะ


 

[loveyy]

  สรุปว่าไงหว่า เลิกหรือไม่เลิก รออ่านตอนต่อไป

[Ju]

เข้ามาอ่านแล้วก็เข้าใจชีวิตจริงๆ

คู่นี้อยู่ด้วยกันไม่ยืนเพราะคนนึงไม่ยอมเปลี่ยนตัวเอง

สุกท้ายนี้...ชอบบบบบบบบบ 

[Poseidon]

พี่ทีเข้ามาอัพเดทหน่อยครับ คิดถึง

[patsakon]

ผมเปนคนหนึ่งที่ติดตามความรักของคุณทั้งสองมาตลอดไม่ว่าผลของมันจะออกมาเปนอย่างไรผมก็เคารพในการตัดสินใจของคุณผมคิดว่ากาลเวลาเท่านั้นที่จะรักษาและให้สิ่งที่ดีกลับมาผมขอให้คุณเดินต่อไปคุณเปนคนที่โชคดีที่ยังกลับมาเปนตัวของตัวเองได้และสามารถเลือกทางเดินในชีวิตคุณต่อไปได้ซึ่งต่างกับผม ผมไม่สามารถที่จะเลือกทางเดินต่อไปได้อีกแล้วชีวิตผมอยู่กับคนที่ผมรักมา10กว่าปีแต่ตอนนี้จะให้ผมเลิกก็ไม่ได้และรักก็ไม่ได้อีกผมไม่รู้ว่าต้องจะทนชีวิตแบบนี้ไปอีกถึงเมื่อไรผมขอให้คุณมีชีวิตที่สดใสและพบแต่สิ่งดีๆที่จะเข้ามาผมขอเปนกำลังใจให้นะครับ

[GBlk]

^

ระบายให้พวกเราฟังได้นะครับ

ยินดีรับฟังพี่น้องชาวเป็ดเสมอ ครับ

เป้นกำลังใจให้ ครับ

[mamaNUT]

.
เรื่่อยๆ เปื่อยๆ เมื่อยๆ เหนื่อยๆ....กับนายทีกะปอ
.
ตามอ่านมานาน...จนชักจะสนิทสนมกัน เหมือนคนข้างบ้าน
.
มันจะสิ้นสุดได้ไง  โปรดทราบ...เพื่อนๆ(ในเล้า)ไม่ยอมคร้าบบบบ

ศาลเตี้ยพิจารณาดูแล้ว เห็นว่า...
.
สมควรให้นายปอ ถูก และให้บำเพ็ญประโยชน์ชดเชย จำนวน  3 เดือน

กอด  4  ครั้ง..เป็นกำลังใจร่วมกับครอบครัว  ให้นายที สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 
<img src="http://www.oknation.net/blog/home/blog_data/708/3708/images/cuteanimal2.jpg" />

[Sohso]

เรื่องของทีกับปอคล้ายชีวิตจริงผมกับแฟน (ยิ่งนิสัย)

พอเรารู้ว่านอกใจ แฟนผมมาพูดและทำเหมือนกับปอเลยครับ

ผมเหมือนทีเลยครับให้อภัย อดทน แต่คนเราก็มีขีดจำกัด (ซึ่งของผมสั้น)

เพราะความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิมเหมือนก่อน เลยทำให้ผมบอกเลิกไป (บอกเลิกหลังคืนดีไม่เกิน 2 อาทิตย์)

แต่ผมหวังว่าเราจะยังเป็นพี่น้องกันได้ เรื่องที่เราสอนจะเป็นผลดีต่อตัวเค้าเอง

เพราะรักเลย "ยอม" เพราะเชื่อใจเลย "ทน"

แต่คนที่เจ็บที่สุดคือ "เรา"

ฟังเพลงนี้ "จ้างมันเต๊อะ" ของกระแตโดนมากครับ

แปลไม่ได้อย่าถามผมครับถึงคนเหนือแต่ก็ไม่เหนือแต้นะครับบบ 555

[yoshiki]

หรือจะทนถูกล่ามด้วยโซ่ตรวน ทั้งที่มีกุญแจอยู่ในมือ.....?

[kakah]

รีบมาต่อนะคับ  รอๆๆๆๆ

[LEO]

ช่วยด้วย!ผมได้แฟนเหี้ยไอ้เด็กช่างยนต์55...แค่คนรู้จัก
ขอบคุณ ขอบคุณมากๆสำหรับกำลังใจที่เยอะมากๆ(ถ้านำมาเรียงต่อกันมันมากกว่าเรื่องทั้งหมดที่ผมเขียนอีก...เวอร์ไปหน่อยแต่ใกล้เคียง) ผมต้องปริ้นมานั่งอ่านเลยทีเดียวและอ่านหลายรอบด้วยนะ ทุกความคิดเห็นผมได้รับรู้ทั้งหมดนะครับ มีหลายๆท่านเม้นกันหลายครั้งในตอนเดียว คอยให้กำลังใจ อยากรู้ว่าตอนนี้ผมมีชีวิตเป็นอย่างไรบ้าง (ผมเลยรีบเขียน..รีบที่สุดแล้วล่ะ) ทั้งพี่ เพื่อน น้อง บางท่านส่งเมล์มา ผมใช้เวลาสองวันในการตอบเลยแหละ เอาล่ะเล่าต่อเลยแล้วกันครับถือฤกษ์ดี ตอนที่ 55 หน้าที่ 99 เนอะ (ถ้ามีเวลามากกว่านี้ผมจะหยิบยกคอมเม้นมาตอบนะครับ โทษทีๆ)
ปล.ว่าจะเปลี่ยนชื่อเรื่องเหมือนกันนะ แค่เขียนชื่อก็แสลงใจแล้วอ่ะ (ท่าจะเป็นเอามากไอ้ที)
...
“ติ๊ดๆ  ติ๊ดๆ  ติ๊ดๆ” เสียงนาฬิกาผมปลุกตีห้า ผมต้องรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วล่ะ (โอ๊ยยย หนักหัวจังวะ) ก็แหง่ล่ะเมื่อคืนดื่มไปซะขนาดนั้น  ผมเอามือตบหัวตัวเองเบาๆ เดินเข้าห้องน้ำ พลางครุ่นคิดถึงเรื่องเมื่อวาน มันก็ยังเสียใจมากๆอยู่เลย เมื่อคืนผมกลับมานอนน้ำตายังเปียกหมอนอยู่เลย (โอ้ยย อกหัก รักคุด มันเจ็บปวดขนาดนี้เชียวเหรอวะ) น้ำตาไหลก่อนจะหลับไปด้วยความเพลียราวๆตีสาม
   “ที มึงเป็นทีคนเดิมได้แล้วนะ ไม่มีมันมาตั้งนานมึงไม่เห็นจะเป็นจะตายเลย” ผมบอกตัวเองหน้ากระจก แล้วก็เร่งรีบอาบน้ำ
   ผมรีบแต่งตัวลงมากินโอวันติน ขนมปังข้างล่าง (ยัดๆเข้าไปเหอะ ไม่หิวก็ต้องกิน) พยายามบอกตัวเองอีกแล้ว สิ้นสุดจากคืนที่ผ่านมาแล้ว ไอ้ทีต้องเป็นไอ้ทีเข้าใจไหมมมมมมมมมมมมมมมม
   “ปอ ยังไม่ตื่นเหรอลูก” แม่ผมล้างจานอยู่ในครัวร้องถาม (จ๊ากกกกกก แม่อย่าเอ่ยชื่อนี้คร๊าบบบบ มันแสลง)
   “ไม่ได้นอนบ้านเราครับ” ผมตอบน้ำเสียงเงียบๆ
   “เหรอ งั้นแม่ไปปลุกพ่อให้ไปส่งนะ ไม่ไหวจริงนอนอะไรหนักหนา” แม่ผมบ่นพ่อเล็กๆ
   “พ่อยังไม่ตื่นเหรอครับ ไม่เป็นไรแม่ เดี๋ยวทีเดินไปหน้าปากซอยเรียกพี่วิน” (วินมอไซต์น่ะ)
   “ไม่ต้องลูก พ่อน่ะตื่นแล้วล่ะแต่ชอบนอนเล่นเหมือนเด็กๆ เห็นปอไปส่งทีทุกครั้งเลยชินสิ เดี๋ยวแม่ไปเรียกเอง” แม่ผมพลางเดินไป
   “ปอไปไหนล่ะลูก” (โอ้ยยย คุณณณณพ่ออออ ย้ำผมอีกแล้ว) ที่บ้านผมเห็นไอ้ปอเหมือนลูกชายคนนึง ถ้าเจอผมไม่เจอไอ้ปอก็มักจะถามหา ถ้าเจอไอ้ปอไม่เจอผมก็ถามหามผมเหมือนกัน (นี่ล่ะมั้งเมื่อวานถึงรู้ว่าผมอยู่หาด)
   “กลับบ้านเค้าน่ะพ่อ”
   “อืมมๆ เดี๋ยวพ่อไปส่ง ถึงกรุงเทพเลยเนอะ”
   “ไม่ต้องหรอก แค่ท่ารถก็พอครับ” ผมเดินไปไขกุญแจเปิดรั้วบ้าน ผมมองเห็นเงาคนตะคุ่มๆอยู่ข้างรั้ว (มองหางตาผมก็รู้ว่าเป็นใคร อย่าให้เอ่ยชื่อเลยนะ แต่เช้านี้ผมยังไม่ได้เอ่ยชื่อนี้เลย มีแต่พ่อกับแม่ที่ย้ำกันจังเลยยยย)
   “ถอยเลยครับ ถอยเลยๆ” ผมบอกพ่อขณะถอยรถ พยายามจะไม่สนใจมัน และจะไม่แสดงความเสียใจเหมือนเมื่อคืนอีกแล้ว (ขออย่าให้พ่อเห็นเลย สาธุ) พ่อผมถอยมาเรื่อยๆผมก็พยายามมายื่นบังๆเคลื่อนตามกระจกรถตรงที่พ่อขับ ทำท่าเหมือนจราจรโบกรถ
   “พ่อชำนาญแล้วลูกไม่ต้องมาโบกหรอก” พ่อผมเปิดกระจกลงมาบอก (โอ้ยยยย ยิ่งไม่อยากให้เปิด ซวยแล้ว)
   ถอยเรื่อยๆ ช่วงหักพวงมาลัยออกตามถนน พ่อไปเหยียบเบรกเข้า ไฟท้ายแดงแป๊ดดดด (โอออออ โนนนนนน)
   “อ้าวปอ ไปทำไรตรงนั้น มาตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะไม่เข้าบ้าน”
   “ผมมาส่งทีครับ” ผมหลับตาถอนหายใจ ผมไม่อยากได้ยินเสียงมันเลย
   “ไม่เป็นไร วันนี้พ่อไปส่งได้ ปอเข้าบ้านเหอะลูก” พ่อผมบอก
   “พ่อให้ผมไปส่งนะ ผมตั้งใจไว้แล้ว” 
   “เอางั้นเหรอ...อืมมมงั้นปอไปส่งทีหน่อย” (พ่ออออ ไม่เอานะ) ผมกัดฟันแต่ไม่ได้พูดอะไรกลัวพ่อรู้ว่าทะเลาะกันเดี๋ยวเอาไปเล่าให้แม่ฟัง พลอยจะไม่สบายใจกันทั้งบ้าน
   “อ่ะ เอารถพ่อไปก็ได้” พ่อผมลงมาจากรถ
   “ไม่เป็นไรครับ เอามอไซต์ผมไปดีกว่า”
   “อืมๆ” พ่อผมพูดแล้วเข้าไปในรถ
   “พ่อ...”ผมร้องตามทีหลัง(ผมไปกับพ่อได้ไหม ผมมมม เสียใจนะ) “สวัสดีครับ” ผมไหว้กล่าวลา
“ครับ เดินทางปลอดภัยนะลูก” พ่อผมขับรถเข้าบ้านเหมือนเดิม
   “ขอบใจนะที่จะไปส่ง แต่ไม่เป็นไร เกรงใจวะ เมื่อคืนก็มาส่งทีนึงล่ะ” ผมพูดโดยที่ยังหันหลังให้มันอยู่ (ไม่ได้ประชดนะ เป็นเพื่อนกันน่ะดีแล้ว)
   “กูเป็นคนที่แย่มาก ทำไมกูต้องทำให้มึงโกรธ ทำไมต้องทำให้มึงไม่พอใจ ทำไมต้องทำให้มึงร้องไห้ ทำไมต้องทำให้คนที่รักกู และคนที่กูรักมากที่สุดต้องเสียใจ พอคิดมันก็ทำให้กูต้องพูดขอโทษถึงแม้มึงจะไม่ได้ยิน  เมื่อคืนกูพูดคำนี้เป็นร้อยเป็นพันครั้ง” ไอ้ปอพูดเรียบๆ
   “ไม่เป็นไร ไม่ต้องขอโทษ ให้อภัยไปหมดแล้วไม่ขอรับรู้อะไรแล้วดีกว่า เอาล่ะเดี๋ยวสาย ไม่ต้องไปส่งหรอก เดี๋ยวจะไปมอไซต์รับจ้างเอง ไปล่ะนะ ดูแลตัวเองดีๆ” ผมก้าวเดินออกไป
   “อย่าบังคับให้กูต้องเห็นแก่ตัวเลยนะที” ผมหยุดลงไม่เข้าใจที่มันพูด ไม่เข้าใจประโยคบอกเล่านี้
   “อะไร” ผมเริ่มเสียงเข้ม
   “ในเมื่อมาถึงจุดจนตอกของกูแล้ว กูคงจะทำทุกสิ่งได้โดยไม่คิดอะไรอีกแล้วล่ะ” ผมยากที่จะคาดเดาความคิดมัน เพราะความคิดหลุดโลกมันจะทำให้ผมคิดไม่ถึง ผมหันหน้ามาหามัน สีหน้าผมเย็นชาขึ้น
   “ขึ้นรถมา เดี๋ยวจะไปส่ง” มันก็ใช้น้ำเสียงเย็นชากับผม (คงไม่อยากเป็นมิตรกันแล้ว) ผมมองหน้ามัน และยืนนิ่ง
   “พ่อแม่ยังไม่รู้สินะ ว่าเราเป็นอะไรกัน คงไม่รู้ว่าเราทะเลาะกัน คงไม่รู้ว่ากูมาอยู่ที่นี้ไม่ใช่ฐานนะแค่น้องชาย...ขึ้นรถไปกับกู กูแค่จะไปส่งไม่อยากให้มันเป็นเรื่องใหญ่โต”  มันพล่ามต่อ ผมเดินยิ้มที่มุมปากไปขึ้นรถด้วยสีหน้าปกติ ไม่แสดงความวิตก ผมจะนิ่งไม่ให้มันรู้ว่าผมคิดอะไร แต่ในใจมันเริ่มปะทุความโกรธไอ้ปอที่เพิ่มมากขึ้น (เป็นมิตรไม่ได้ก็คงต้องเป็นศัตรู่สินะ)
   มันยื่นหมวกกันน๊อคให้ผม ภาพเก่าๆเมื่อวานมันลอยเข้ามาในหัว (ภาพที่ไอ้ปอยื่นหมวกให้ไอ้ณัฐ) แต่ผมคงไม่แสดงอาการอะไร เพราะผมจะคิดว่ามันเป็นแค่คนรู้จักคนนึง (มึงบังคับความสัมพันธ์ของเราให้แย่ลงเอง)
   ระหว่างทางไอ้ปอพยายามพูดกับผมปกติ ถามว่าจะกลับมาเมื่อไหร่จะได้มารับ กินข้าวกินไรมารึยัง แวะซื้อไหม ฯลฯ ทุกคำถามจะมีแต่ความเงียบเป็นคำตอบ
   ก่อนถึงท่ารถมันแวะจอดเซเว่น
   “กินนมกะขนมปังแล้วกันนะ เอาไว้กินบนรถ เอาอะไรอีกไหม” มันถามผมก่อนเข้าไป แล้วถอดกุญแจรถใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อผม “ฝากกุญแจไว้ด้วยนะ” (มันคงคิดไว้ดีแล้ว ป้องกันไม่ให้ผมหนี) ผมได้แต่ปั้นสีหน้าปกติ พอมันเดินเข้าไปซื้อของ ผมเดินไปที่เคาว์เตอร์ 
   “ฝากกุญแจรถให้ผู้ชายเสื้อเขียวคนนั้นด้วยนะครับ” ผมบอกพนักงานแล้วเดินออกมา รีบเดินไปขึ้นพี่วิน
ผมเปลี่ยนที่ขึ้นรถใหม่ ไม่อยากให้มันตามมาเจอ
   ...
ผมอยู่กรุงเทพ วันแรกของการทำงานในสัปดาห์ ผมสนุกกับงาน ผมได้คุยกับคนหลายคน จนลืมเรื่องต่างๆสักพัก ผมรู้สึกว่าเวลางานของผมมันเป๊ปเดียวก็ล่วงเลยเลิกงาน ผมเดินลงตึก ออกมาพ้นแค่รั้วโรงพยาบาลแค่นั้นแหละ ความเงียบมันได้เข้ามาหาผมอีกแล้ว
(เห้ยย   ที มันเป็นชีวิตที่มึงอยากได้ไม่ใช่เหรอ หยุดความคิดอยู่กับตัวเองซะที) ผมหายใจเข้าลึกๆแล้วเดินยิ้มออกไป
ผมโทรไปหาพ่อแม่และพี่สาว คุยเล่นปกติ และผมก็บอกว่าผมจะปิดโทรศัพท์ล่ะ เพราะผมอยากจะพักผ่อน โทรบอกไว้ก่อนถ้าโทรมาแล้วเห็นปิดเครื่องจะได้ไม่ต้องกังวลกัน (ทุกท่านคงรู้เนอะว่าผมปิดเครื่องทำไม) ผมขอเว้นระยะให้ผมได้พักกายพักใจกับความวุ่นวายที่มันเกิดขึ้นในชีวิต
ต่อจากนี้ไปผมจะตั้งใจทำงาน และเรื่องเรียนก็กำลังเก็บตัวอย่าง thesis ผมขอเวลาทำตรงนี้ให้ดีที่สุดก่อน คืนนี้มันเป็นคืนพักผ่อนคืนสุดท้ายของผม จากนั้นผมจะขอขึ้นเวรดึกด้วย จะได้มีงานทำมีเพื่อนคุย มีเงินเยอะ(ฮ่าๆๆ) แล้วไปเที่ยวทั่วประเทศไทยเลยยยยยยย คนเดียวสบายใจเฉิบบบบบบบบบบบ (เพื่อนคนไหนที่อ่านอยู่จังหวัดไร บอกผมด้วย ผมจะได้แอบเนียนไปขออาศัยชายคาอยู่ด้วย ประหยัดค่าที่พัก หุหุ)
ชีวิตผมดำเนินการแบบนี้มาเกือบจะเป็นเดือน ผมไม่ได้กลับบ้านเลย ได้แต่โทรคุยกับที่บ้าน ผมทำงานอย่างทุ่มเท มันช่วยได้จริงๆ ผมไม่มีเวลาไปคิดเรื่องนั้นเท่าไหร่ กลับถึงห้องผมเหนื่อยสลบโดยที่ยังไม่ถอดเสื้อทำงานก็มี ตื่นขึ้นมาก็ไปต่อ ชีวิต1วัน ผมอยู่ในโรงพยาบาล16ชั่วโมง นอกนั้นก็ทำภารกิจส่วนตัว กินข้าว อาบน้ำ อ่านหนังสือ(บ้าง) เพราะส่วนใหญ่ก็นั่งอ่านที่ทำงานมากกว่า อิอิ และก็นอนหลับ วนเวียนๆแบบนี้
...
“น้าทีอยู่ในห้องมั้ยครับ” ผมได้ยินเสียงเด็กถามเจ้าหน้าที่ (เสียงคุ้นๆ)
“อูยยน่ารักเชียว ช่างถามด้วย” เสียงเจ้าหน้าที่ดังมากกว่า ผมเดินออกมาดู
“อ้าวป่าน หลานน้ามาได้ไง มากับใครครับ” ผมนั่งลงไปกอดหลาน(ไอ้ปอ)
“มากับน้าปอครับ” (เห้ยยยยย มาทำไม)
“มีใครมาอีกครับ พาใครมาหาหมอรึป่าว” ผมถามพยายามจะจ้องหน้าป่าน ไม่มองไปที่อื่น(กลัวเจอ)
“ป่านไงครับ มาหาหมอที”
“อูยยยย มีสำบัติ สำนวนนะเรา ใครสอนมาเนี้ย ฮ่าๆๆ ป่ะๆ เข้าไปนั่งกับน้า” ผมพาเจ้าป่านเข้าไปแล้วปิดประตู
ผมคุยเล่นกับเจ้าป่านช่างถามนานมาก จนป่านเผลอหลับไป ผมก็ยังไม่ออกมา (แล้วแต่เหอะ ใครบอกให้มึงมา)
“ป่านๆ ตื่นได้แล้วครับ น้าเลิกงานแล้ว น้าจะพาไปกินข้าว” จริงๆวันนั้นผมต่อเวรบ่าย (เข้า4โมงถึงเที่ยงคืน) แต่ผมก็แลกกับคนอื่น เพราะสงสารเจ้าป่านเดี๋ยวพาไปกิน ไปเดินแล่นบ้าง นานๆจะเข้ากรุง
เจ้าป่านก็งัวเงียๆ ผมอุ้มออกมา ทุกคนที่เห็นคงคิดว่าเป็นลูกผมแล้วมั้ง
“น้าปอล่ะน้าที” (เป็นห่วงกันจังเลยนะ) ไอ้เจ้าป่านสะลึมสะลือพูด (มันก็เดินตามหลังมานั้นไง)
“มาเดี๋ยวอุ้มเอง” ไอ้ปอแสดงความเป็นสุภาพบุรุษ(แต่โทษกูก็สุภาพบุรุษ) เมื่อก่อนคงจะปลื้ม แต่ตอนนี้เฉยๆ
“ไม่เป็นไหร่ กลับเหอะ เดี๋ยวจะดูแลป่านเอง”
“วันนี้วันศุกร์เลิกงานแล้ว เห็นว่าไม่ได้กลับบ้านหลายอาทิตย์ มารับกลับบ้านด้วยกัน”
“ทำงานน่ะ ไม่มีเสาร์อาทิตย์หรอก นี้ก็ต้องขึ้นเวรดึกแทนเค้า” (เวรดึกเที่ยงคืนถึงแปดโมงเช้า ต่อของตัวเองอีกสองเวรติด แปดโมงเช้าถึงเที่ยงคืน) สมัยก่อนผมรับเวรเดียวคือเช้า จะเข้าแปดโมงเลิกสี่โมงเย็น ตอนนี้ก็รับเช้าบ่าย เข้าแปดโมงเลิกเที่ยงคืน บางทีก็ดึกต่อเช้าเที่ยงคืนถึงสี่โมงเย็น เพราะงานวิจัยนั้นสิ้นสุดโครงการไปแล้ว ผมก็ขึ้นเวรโรงบาลได้เต็มที่
“กลับบ้านเรานะ” มันพูดเสียงอ่อยๆ
“ป่านจะกินอะไรครับ” ผมเบี่ยงประเด็นคุยกับป่าน
“หนูอยากกินไก่ย่างห้าดาว”
“หึ” (แล้วตูจะไปหาที่ไหนเนี้ยยยย แถวนี้) ผมเดินไปถามเจ้าหน้าที่ที่เดินผ่านหน้า ใครต่อใครก็ไม่รู้ว่าร้านมันอยู่แถวไหน
“กินเคเอฟซีล่ะกันนะครับ มันไก่เหมือนกันแต่มันไก่ทอด อร่อยน๊า ไก่ทอดในกรุงเทพน่ะ” หลอกเด็ก
“ครับๆ” เริ่มหัวตั้งขึ้นล่ะ หลังจากที่ซบบ่าผมมานาน
“เดินได้แล้วป่าน น้าทีหนักนะ ตัวก็โต” ไอ้ปอดุหลาน
“หนูอยากขี่หลังน้าปอ” ไอ้ป่านเปลี่ยนเป้าหมาย
“มาๆ” มันพูดพลางเดินมาตัดหน้าผม นั่งลง ไอ้ป่านก็เอี้ยวตัวลงไป
“ป่าน ให้น้า...ให้น้าปอ(เสียงเบาๆ)พาไปกินได้ไหม เดี๋ยวน้าพาไปกินวันหลังนะ”
“ครับ” ป่านตอบ
“งั้นน้าไปก่อนนะ เราค่อยไปเจอกันที่บ้าน ทีหลังน้าไปหาหนูเอง หนูไม่ต้องมานะครับ มันไกล” ผมบอกแล้วโบกมือบายๆ เดินกลับหลัง (โชคดีนะ)
ผมเดินออกมายังไม่ถึงสิบเมตรเลยได้ยินเสียงไอ้ป่านร้องไห้
“ฮือๆ ไม่เอาหนูจะให้น้าทีไปด้วย” (อ้าว ยังไง ไอ้ปอมึงไปทำอะไรเด็ก) ผมต้องเหลียวหลังแล้วเดินกลับมา
“ป่านร้องไห้ทำไมครับ ไม่เอาไม่ร้อง บอกน้าสิ ทำไมถึงร้องไห้”
“หนูอยากให้น้าทีไปด้วย” (เห้ยยย  เอ่ออออ ....ไปก็ไป ป่านเอ้ยป่าน)
“อ่ะๆ ไปก็ไปครับ ทำไมคิดถึงน้าเหรอเด็กน้อย” ผมเอื้อมมือเช็ดน้ำตาให้ป่าน
“อืม” เสียงไอ้ปอผ่านหูผมเบาๆ  ป่านจับนิ้วมือผมแน่น
“หนูจะจับมือน้าทีไว้ครับ กลัวน้าทีหนี” (ที่พูดและทำนี่ ความคิดป่านทั้งหมดเหรอครับ)
ผมก็ต้องเดินเบียดไหล่ไอ้ปอไปตามฟุตบาด สะพานลอย เอาเหอะคิดสภาพ ป่านขี่หลังไอ้ปอ ป่านจับมือผม ผมก็ต้องชิดๆกับตัวไอ้ปอ (แม่งงง ผมล่ะอายเดินตลอดทางคนก็มอง มันมีที่ไหนวะที่ผู้ชายจะเดินเบียดเสียดแบบนี้  มากกว่านั้นคือทำไมต้องมาเดินกับไอ้ปอ)
“เราไม่ได้คุยกันเลยนะ ติดต่อไม่ได้เลย ไม่คิดถึงกันบ้างเหรอ” ไอ้ปอพูด
“ก็เฉยๆนะ” ผมตอบ (มึงอยากถามกูเอง ก็บอกไปความจริง)
“เหรอ มันตรงข้ามกับกูจัง” มันพูดเศร้าๆ
“อืมม ต่อไปก็คงจะรู้สึกเหมือนกัน” ผมตอบ
ไอ้ปอส่ายหัว “มันขาด มันหายไป ชีวิตเหมือนเสียศูนย์เลย” มันพูดแล้วเม้นปาก
“ถ้ามีอะไรพอจะช่วยได้ ก็บอกแล้วกัน ไม่มากไป ไม่น้อยไป ช่วยได้ก็จะช่วย” ผมพูด
“ช่วยกลับมาเป็นเหมือนเดิม ไม่รู้มันจะมากไปไหม”
“มากไป คงช่วยไม่ได้แล้วล่ะ” ผมตอบตามจริง
“แล้วให้เป็นได้แค่ไหน” ไอ้ปอหยุดเดินมองมาที่ผม ผมนิ่ง มองไปข้างหน้า
“คนรู้จัก” ผมบอกด้วยสีหน้าเรียบๆ ไอ้ปอนิ่งก่อนที่จะโอบกอดผม
“ถ้ารู้ใจกันดี คงรู้ว่าที่ทำอยู่นี้มันพลอยจะลดความรู้จักกันลงไปอีก” ผมไม่อยากให้แสดงออกในที่สาธารณะ
“ใครจะมองยังไงกูไม่สน กูรู้แต่ว่ากูจะเสียมึงต่อไปไม่ได้ ชีวิตกูทรมานขาดมึงไม่ได้จริงๆ กูยอมทุกอย่าง อย่าทำแบบนี้กับกูเลยนะ” ไอ้ปอพูด
“น้าปอร้องไห้ทำไม” ไอ้ป่านทักเมื่อเห็นน้ำตาไอ้ปอ พร้อมกับทำหน้าจะร้องไห้ตาม
“น้าปอแสบตาน่ะครับ ฝุ่นเข้าตา ป่านไม่ร้องนะ” ผมบอกป่าน  ใจผมด้านไปแล้วล่ะ มันร้องมาเยอะแล้ว
“น้าทีจะทิ้งเราไปแล้วนะป่าน น้าเค้าไม่กลับไปบ้านเราแล้ว” ไอ้ปอบอกหลาน
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆ” เอาล่ะที่นี้ ไอ้ป่านสตาร์สเครื่อง 
“มาหาน้ามา” ผมอุ้มป่าน แล้วพยายามเกลี้ยกล่อม “น้าทำงานยุ่งมากเลย ถ้ากลับไปชลบุรีน้าจะไปบ้านป่านนะ ซื้อของเล่นไปให้ด้วย น้าก็เลยต้องหาเงินซื้อของเล่นนี่ไง .....บลาๆๆ” หลอกเด็กไปให้หยุดร้อง แต่ไอ้ผู้ใหญ่ เชิญร้องตามสบาย ตามแต่จะพอใจ
ผมอุ้มเดินป่านเข้าไปในร้านเคเอฟซี ไอ้ปอก็เดินตาม ตาแดงๆ
“เดี๋ยวสั่งให้” ไอ้ปอเดินไปสั่ง  มาพร้อมกับไก่ชุดใหญ่ กับเป๊ปซี่สามแก้ว
ผมก็คุยกับเจ้าป่านสองคน ไอ้ปอก็ฉีกๆหั่นๆไก่ให้ผมกับเจ้าป่าน ผมก็เขี่ยให้ป่านหมดที่มันทำ ผมกินของผมเองได้ กินกันอิ่ม ก็นั่งแท็กซี่กลับมาที่เดิม (เดินไม่ไหวล่ะฮ่าๆ แบกคนไม่ไหว)
“กลับได้แล้ว เดี๋ยวครั้งหน้าน้าจะไปหาเองนะ ไม่ต้องเข้ามาในกรุงเทพ” ผมสั่งลาเจ้าป่าน ไอ้ปอมันเอารถยนต์มาครับ จอดไว้ที่โรงบาล
“ถึงทำไปตอนนี้มันยังไม่ดีพอ กูก็จะทำต่อไป” (สาธุ) “ขอแต่อย่าตัดขาดกันเลย ได้ไหม” มันถามผม
“เรามาคุยกันดีๆ กันดีกว่า” ผมพูด
“ไม่อยากให้พูดเลย เพราะเท่าที่ฟังมาวันนี้ มันเจ็บทุกคำพูดเลย” มันยิ้มเล็กน้อย
“เคยบอกหลายครั้งแล้วใช่ไหม ว่าเราเป็นเพื่อนกัน ถ้ามึงทำแบบเป็นเพื่อนกัน กูก็คงทำแบบนั้นกลับไป แต่ถ้าทำแบบอย่างอื่น ก็คงต้องห่างๆออกมา นี่คือความต้องการของกู ทำเพื่อกูได้ไหมล่ะ” ไอ้เจ้าป่านง่วงอีกแล้ว
“กลับก่อนเหอะ ป่านง่วงนอนล่ะ” ผมบอก   ไอ้ปอไปสตาร์ทเครื่องให้ไอ้ป่านไปนอนเบาะหลัง
“ขอคุยกันก่อนได้ไหม”
“เวลาน้อยนะ” (ยังเห็นความเป็นเพื่อนอยู่)
“ถามจริงๆ เราไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้วใช่มั้ย” ไอ้ปอถาม (ทั้งๆที่รู้คำตอบ)
“ชีวิตคนเรา มีเรื่องเข้ามาต่างๆมากมาย ทั้งอดีต ปัจจุบัน อนาคต เห็นไหมว่ามันจะให้เราคิดอยู่ตลอดเวลา อดีตที่ผ่านระหว่างเราสองคนมันมีทั้งเรื่องดีเรื่องร้ายก็จดจำมันไว้ทั้งสองแหละ ส่วนดีก็นำมาใช้ ส่วนเสียก็ปรับปรุง อดีตเป็นบทเรียนในปัจจุบัน ปัจจุบันก็เป็นพื้นฐานของอนาคต คิดแค่นั้นแหละ”
“บอกตามตรงไม่มีมึง มันไม่อยากทำอะไรเลย ไม่รู้จะทำไปเพื่อใคร ทำงานกลับบ้านจะไปหาใคร วันหยุดจะเฝ้ารอใคร ตอนเย็นจะโทรหาใคร มันหมดทุกอย่าง กูได้แต่นั่งซึม ไม่รู้จุดของตัวเอง ขอร้องล่ะกลับไปเป็นเหมือนเดิมนะ” มันพูดนิ่งๆ
“กูก้าวผ่านจุดที่มึงเป็นมาแล้วล่ะ  ทุกสิ่งไม่ใช่ว่าไม่เกิดกับกู สิ่งที่มึงพูดมันใช่หมด แต่มันเจ็บมากกว่าเมื่อ...(ไม่อยากคิดแล้ว อุส่าห์ลืมได้เยอะแล้ว)..ช่างมันเหอะ ...”

...
ครั้งหน้าจะเล่าให้ฟังนะครับว่าผมมีกำลังใจดี เพราะผมเห็นครอบครัวหนึ่งใช้ชีวิตในกรุงเทพนี่แหละ ผมคิดว่าเราทุกคนมีทุนมากกว่าเค้า เรามัวแต่มาทุกข์ใจทำไมเล่า และในวันนั้นผมก็เล่าให้ไอ้ปอฟังไปแล้ว ลองดูว่ามันจะมีกำลังใจต่อสู้ชีวิตต่อไปได้หรือไม่


   

[CoMa]

จิ้มพี่ที จึ๊กๆ
ครั้งแรกในชีวิตที่ทันจิ้ม เอิ๊กๆๆ
เม้นแรกด้วยเพิ่งอ่านทันอายจัง=.=
พี่ทีเข้มแข็งมากสุดยอดเลยอ่ะ!!!
มาเป็นกำลังใจให้อีกคนนะคะ จะรอตอนต่อไปค่ะ^^

[aorpp]

ใจจริงอยากให้ทั้งสองคนกลับมาเหมือนเดิม
เพราะรู้สึกว่าทั้งทีและปอสามารถเิติมเต็มส่วนที่อีกคนขาด เป็นส่วนผสมที่ลงตัว

แม้ชีวิต มีปัญหา มาพานพบ
อย่ามัวหลบ หลีกลี้ หนีไปไหน
จงมุ่งหน้า ฝ่าปัญหา อย่าท้อใจ
หนักแค่ไหน ใจมีหวัง ยังก้าวเดิน

เจอกลอนด้านบนที่เฟชบุ๊ค ชอบมากเลยก๊อปมาฝากที
ดีใจกับก้าวที่ก้าวไปข้างหน้าของน้องที
หนทางยังอีกยาวไกล
สู้ต่อไป อย่าเพิ่งท้อแท้นะคะ
พี่เชื่อว่า คิดดี ทำดี พูดดี จิตใจก็จะเบิกบาน
เอาใจช่วยทีอยู่เสมอ
ด้วยรักและกำลังใจ 

สำหรับปอ
การเปลี่ยนความผิดพลาด แก้ไขให้เป็นความถูกต้อง
มีความรัก ความเพียรพยายาม ไม่ย่อท้อต่ออุปสรรคปัญหา
อาจทำให้ปอได้สิ่งที่รักกลับคืนมา

[bebe]

อ่านไปน้ำตาไหลไปสงสารปอจริงๆ

[yoshiki]

ตรรกะ ลอจิก ต่างๆ ใช้กับชีวิตมากไปชีวิตมันก็จะเป็นเส้นทื่อๆนะครับคุณที.....ผมเชื่อว่าถ้าหากคุณทั้งสองรักกันมากพอ พวกคุณก็จะได้รักกันอีก ถ้าคุณทีรักปอมากพอที่ให้อภัยได้ และปอรักคุณทีมากพอที่จะไม่ทำให้เสียใจอีก.....บอกตามตรง ผมอยากให้คุณทีเปิดใจให้ปออีกครับ ทำเป็นคนที่เพิ่งรู้จักแล้วเข้ามาจีบคุณก็ได้.....พิจารณากันยาวๆ ถ้าปอรักคุณมากพอเค้าต้องชนะใจคุณทีอีกครั้งนึงได้....เพราะผมเชื่อว่าถ้าครั้งหน้าที่คุณทีเสียใจอีกมันคงจะไม่เท่าไรแล้วแหละเพราะเจ็บจนเจียนตายอย่างครั้งนี้ยังทนมาได้เลย.....เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่ครับ...

[naiin]

                              คดีนี้หนักเกินอภันรึงัยครับ หรือหมดรักแล้ว ถ้าที่ผ่านมาคือรักแท้แล้วมันจะจบแบบนี้หรือ

[PetitDragon]

ใจเด็ดจริงๆ


สู้ๆ นะครับ ที


 

[NUTTYZERO]

อยากให้กลับมาคืนดีกันจริงๆ

[cancan]

วันข้างหน้าเป็นไงไม่รู้  แต่เราเชียร์ทีนะ  เข้มแข็งดีมาก   

สำหรับเรานะ  แค่คำว่า  ซื่อสัตย์ แค่นี้ให้ไม่ได้ ก็เป็นแค่เพื่อนกันเถอะ  (ถ้าเป็นเราเห็นแฟนพาคนอื่นไปเที่ยวเดินเล่น ทำตัวเหมือนตอนอยู่กับเรา แบบนี้มันโคตรเจ็บจี๊ดเลยว่ะ  เพราะฉะนั้นไอ้นั่นมันก็ต้องโดนให้รู้สำนึก  ทีเวลาไปไม่คิด..)

แต่อนาคตก็ใช่ว่าไม่มีโอกาส  เราว่า เวลาจะพิสูจน์ปอนะ  คิดว่าปอเองก็คงรักที  ไม่งั้นคงไม่เปลี่ยนแปลงขนาดนี้(จากที่อ่านๆมาตั้งแต่ต้นอ่ะนะ) 

สำหรับเรา  เราไม่ยังไม่อยากให้ทีเจอคนใหม่ แอบเห็นแก่ตัวเนอะ  คงเป็นเพราะผูกพันธ์กับเรื่องราวของปอกับที  ไม่รู้สิ  ยังไงก็อยากให้สองคนนี้กลับมาดีกันอีกครั้ง  เสียดายแทนสิ่งดีๆทีีมีให้กัน

ที...สู้ๆๆๆๆ

ปอ...สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ  แต่ตอนนี้  ฉันว่าแกสมควรแล้วล่ะ  จงรับผลกรรมไปซะ

[mamew13 jk]

จะกลับมาแก้ตัวยังไง ความรู้สึกเก่ามันก็ไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมหรอก เปนกำลังใจให้กับคุนทีค่ะ:)

[NewYearzz]

สู้ๆนะครับพี่ที ผมไม่รู็จะเม้นว่าอะไรดีแล้ว ตาพร่ามาก ...

มีพี่คนนึงบอกผมมาว่าโลกนี้ไม่ได้สวยงามเหมือนในนิยาย

คนเห็นแกตัวที่เราอ่านในนิยายที่บางเรื่องเป็นพระเอกด้วย

ไม่ควรจะได้โอกาศใดๆในชีวิตจริงทั้งนั้น

เพราะอย่างนี้ผมจึงอยากฝังตัวในโลกนิยายที่สดใส

ที่ไม่ต้องมีคนเห็นแก่ตัวและจุดจบของเรื่องคือความสุข

ไม่ว่าพี่ทีจะเลือกอะไร ขอให้พี่ทีมีความสุขกับสิ่งที่พี่เลือกนะครับ 

[jeeu]

ตอนที่แล้วยังไม่ได้อ่าน เห็นคอมเม้นหลายๆคนแล้ว มันหดหู่ตามค่ะ
พี่ทีกับพี่ปอ เป็นคู่รักที่อยากให้เป็นรักแท้
แต่ที่พี่ปอทำ มันไม่ใช่เลย
อาจจะเพราะที่ผ่านมา พี่ทีรักและยอมเกือบทุกอย่าง
แต่ครั้งนี้ คงไม่เหมือนทุกๆครั้งที่พี่ปอเคยทำผิด และพี่ทีคงไม่ยกโทษให้
หนูเป็นกำลังใจให้พี่ทีนะคะ
จริงๆอยากให้กลับไปเป็นเหมือนเดิม(เริ่มสงสารพี่ปอ)
แต่ก็เคารพการตัดสินใจของพี่ที
อยากให้พี่มีความสุข เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ

[GBlk]

แสดงว่า "มันจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้วใช่ไหม ?"


ปล ขออย่างเดียว... ถ้าคุณทีมีคนใหม่... ให้ต่อกระทู้ใหม่ อย่าลงกระทู้นี้เลย ให้มันจบเป็นเคสๆไปดีกว่า


บอกได้เลยว่า แม้แต่ตอนล่าสุด ที่มาหาทีเนี่ย ผมก็เชื่อว่าปอ ยังมีคนอื่นอยู่ นิสัยคนหล่อส่วนใหญ่มันเป็นอย่างนี้แหละ มันถือว่าสับรางเก่งและถึงแฟนรู้ก็ไม่กล้าเลิกกับมัน ซึ่งถ้าไม่เลิกกับมันก็จะพ่วงหลายๆคนไปอย่างนี้แหละเรื่อยๆ จนกว่าเราจะทนมากที่สุดจนมันแก่ไม่เหลือใครไปเอง ซึ่งก็อีกนั่นแหละ ถ้าแก่ไปแล้วมันมีเงิน มันก็จะยังคงใช้เงินล่อหญิงมาได้อีกอยู่ดี อ่ะ ครับ


มันต้องขี้เหล่อย่างผมสิ...อิอิ