หัวข้อ: ช่วยด้วย! ผมได้แฟน***ไอ้เด็กช่างยนต์ By ที...60 ฟ้าหลังฝน หน้า 143 (01/28/61)

[StillLoveThem]

....น้องที นี่ท่าจะจบ จิตวิทยา มาใช้คำพูดในการเกลี้ยกล่อม ให้คนคล้อยตามได้เก่งมากๆๆ
....ฮา น้องปอ จริงๆๆ แต่ละคำพูด เอาจริงเอาจัง แต่ฮา ตลอดดดดดดดด

[u-only-one]

น้องทีนี่เกิดมาเพื่อปราบพยศปอเลยนะ เห็นปอยอมตลอดเวลาที่เจอเหตุผลของน้องที
แต่ส่วนใหญ่จะวู่วามทำไปก่อนค่อยหาเหตุผลให้ แต่ฮาดี รับรองว่าน้องทีไม่เคยจะเหงาแน่ๆ
อ่านไปฮาไป... ปอคงจะสยองกับเหตุผลของบ้านนี้จริงๆ เลยต้องพยายามหาเหตุผลมาล้างบ้าง
ดูแล้วเป็นคู่ที่เหมาะกันเวอร์ ต่างกันสุดขั้ว ชีวิตมีรสชาติเนาะ 

ปล. น้องทีพักผ่อนอย่างที่ปอบอกบ้างก็ดีนะคะ ทุกอย่างของน้องมันออกจะเป็นตารางเปะๆๆๆมากเลยอ่ะ
ไงก็สู้ๆค่ะ ยังติดตามคู่นี้ตลอด แวะมาด้อมๆมองๆกระทู้นี้ทุกวัน

[GeTOuTNoW]

ความแสบของป่านกับปอไม่น้อยหน้ากันเลย

[ake2533]

 

[naiyana]

สุขสันต์ในวันแห่งความรักนะคะ
ขอให้ทีกับปอมีความสุขมากๆคะ

[nuwi]

เย้ๆๆๆพี่ทีมาต่อแล้ว คิดถึงมากๆๆเลยค่ะ

[Kiss Koki]

  สุขสันต์ วันแห่งความรัก...
มารอตอน สอง ด้วยคนคะ อยากอ่านน้องป่าน ไปเป็น คขคง มั้ยอะ...ถ้าไปจริง แล้วปอจะหาวิธีไหนที่จะซั่มน้องทีได้ ฮ่าๆๆ
อยากรู้เรื่องชาวบ้าน...มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 5555555555555555

[PetitDragon]

ปอยังกวนเหมือนเดิม 

รอครึ่งหลังครับ

[kitty]

 

[LEO]

ใกล้วันที่จะไปเชียงราย ผมก็เคลียร์ทุกอย่างล่ะ เขียนใบลา(ครั้งแรกเลยนะเนี้ย) เพื่อไปเที่ยว อืมมม..เหตุผลเหมาะสมดีไหมล่ะ
   “ทีกูมีเรื่องจะบอก” ไอ้ปอโทรหาผมตอนเย็น
   “อืม ว่ามา”
   “กูจองตั๋วรถผิดอ่ะ  กูจองไปเชียงใหม่” หัวเราะเบาๆเหมือนทุกครั้งที่รู้ตัวเองว่าผิด
   “เออนี่ขนาดแค่จองนะเนี้ย และรับปากจะจองเองด้วย กูมั่นใจว่ามันเป็นภารกิจที่มึงต้องทำสำเร็จแน่ๆเลยให้จอง เวลาผ่านไปหลายวันแล้วมาบอกว่าจองผิด เชียงใหม่กะเชียงราย จำสลับกัน ใหม่กะราย ๆ อืมมมกูจะเข้าใจว่ามันออกเสียงใกล้เคียงกันล่ะกันเนอะ” (ปอ หนอปอ จะมีกี่ครั้งเนี้ยที่ทำแล้วไม่ผิดพลาด)
   “แหะๆ ไปเปลี่ยนได้ไหมวะ”
   “ไม่ต้องเปลี่ยนหรอก ไปเชียงใหม่ก็ได้ยังไม่เคยไปเหมือนกันหนิ ใช่ป่าว”
   “เออ”
   “คิดว่ามันเป็นฟ้าลิขิตแล้วกันที่จะให้เราไปเชียงใหม่”
...
   ถึงวัน เวลาที่ออกเดินทางแล้ววววว ผมก็เพิ่งจะไปครั้งนี้ครั้งแรกนะเนี้ย ตื่นเต้นเล็กน้อย
   ทุกคนรวมตัวกันที่บ้านผม ทุกคนพร้อม แม่เจ้าป่านอาสามาส่ง
   “ป่านแม่มึงแต่งตัวให้เหรอ จะไปเชียงใหม่รึไปขั้วโลกเหนือวะ”
   “5555” หลายๆคนหัวเราะรวมทั้งแม่ไอ้ป่านด้วย (ตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าจริง หมวกไหมพรหม ผ้าพันคอ เสื้อแขนยาว กางเกงขายาว ถุงเท้า ร้องเท้า)
   “มันหนาวนะเว้ยปอ ไปเชียงใหม่น่ะ มันก็ต้องเต็มยศสิวะ เลี้ยงหลานดีๆนะเว้ย” แม่ไอ้ป่านตอบ
   “เอาให้มันถึงก่อนดีไหม ตอนนี้มันร้อนนนน”ไอ้ปอแซว
   “ร้อนไหมป่าน” แม่ถามลูก ไอ้ป่านพยักหน้าก็เลยต้องสละบางชิ้น หมวก ผ้าพันคอ เสื้อแขนยาว
   “จะให้เลี้ยงให้ดีก็เอาตังค์มาสมทบเร็วๆ เผื่อมันอยากได้ของ”
   “ไอ้ปอ เว่อร์ล่ะ มันไม่อยากได้อะไรหรอก เด็กตัวนิดเดียว” แม่ตอบ
   “เห้ยย ปอไม่ต้อง” ผมก็ห้ามด้วย
   “ไม่ได้เว้ยที เดี๋ยวแม่มันจะติดเป็นนิสัย หลอกให้กูเลี้ยงลูกให้ตลอด ให้กูซื้อของให้ตลอด”
   “5555 เว่อร์ล่ะไอ้ปอ” แม่ไอ้ป่านหัวเราะ
   “ไม่เวอร์อ่ะ เอามาเลย”
   “เออๆ เท่าไหร่วะ”
   “หมื่นนึง” ไอ้ปอตอบซะแบบจุก
   “ไอ้บ้า ลูกฉันตัวนิดเดียว มันกินไม่หมดขนาดนั้นหรอก”
   “แล้วที่เอาไปเรียนพิเศษที่ให้ครูเค้าดูอ่ะเค้าคิดอาทิตย์ล่ะเท่าไหร่ นี่ก็เหมือนฝากเลี้ยงนั้นแหละ 24 ชั่วโมงเลยด้วย งั้นเอามาห้าพันอย่าโน้น นี่ นั้น ไม่เอามันไปด้วยนะ” หูยยยใจดีจัง ลดให้ตั้งครึ่งนึง
   “ไม่เอาๆ หนูไปด้วย” ไอ้ป่านเสริม
   “เออๆ ห้าพันก็ห้าพัน” แม่ไอ้ป่านหยิบกระเป๋าตังค์พลางนับ “ป่านอยากได้อะไรก็บอกน้าปอนะลูก ซื้อเต็มที่ได้เลย เอาให้เยอะกว่าห้าพันนะลูก”
   “เออ สอนกันลงไป แทนที่จะสอนกันประหยัดๆ เอามานี่” ไอ้ปอคว้าเอาเงินมาจากมือแม่ไอ้ป่าน “ไปหลานป่าน ตัวเงินตัวทองของน้า มาขี่คอน้ามา  ไปได้”
   “ลูกฉันคนนะเว้ย แหมมมได้เงินแล้วน้าปอ หลานป่านเชียวนะ” แม่ไอ้ป่านพูด (ซึ่งก็เห็นด้วย เมื่อกี้ยังกู มึงอยู่เลย) แม่ไอ้ป่านมาส่งที่นครชัยแอร์ การเดินทางเริ่มต้นขึ้น ขึ้นไปบนรถมีปัญหาอีก ที่นั่งจองสองที่ติดกันอีกที่นึงมันไปอยู่เยื้องข้างหน้า คนละแถวกัน (ไม่กูก็มึงแหละที่จะได้นั่งคนเดียวตรงนั้น)
   “ป่านโตแล้วนั่งคนเดียวได้ ไปนั่งตรงโน้นไป”
   “เห้ยยย ไอ้บ้าปอเด็กนั่งคนเดียวไม่ได้ ไอ้ป่านนั่งตรงนี้ผมชี้ที่ริมหน้าต่าง ตรงนี้(ที่ติดกัน)ไม่กูก็มึงนั่ง และไม่กูก็มึงอีกนั้นแหละต้องไปนั่งตรงโน้น เอาให้เลือกก่อน จะนั่งตรงไหน”
   “ไอ้ป่านมันนั่งได้ มันโตแล้ว มันไม่กลัวหรอก” ไอ้ปอพูด
   “ไม่เอาหนูจะนั่งตรงนี้” ไอ้ป่านชี้ไปตรงที่ติดหน้าต่าง
   “บางทีก็โตแล้ว บางทีก็เหมือนเด็กนะป่าน อย่างอแงดิ” (กูว่า มึงน่ะกำลังว่าตัวเองอยู่มั้ง จะแย่งที่กันกับไอ้ป่าน)
   “เอางี้ กูไปนั่งตรงโน้นเอง น้าหลานนั่งด้วยกันดูแลกันนะ อย่าตื่นขึ้นมากลางดึกทะเลาะกันนะเว้ย” ผมไปรถรอบประมาณสามทุ่มนี่ล่ะมั้ง ผมกำลังจะเดินไปนั่ง
   “มึงนั่งกับไอ้ป่านก็ได้ กูไปนั่งโน้นเอง” เห็นไหมล่ะนี่เพิ่งเริ่มการเดินทางนะเนี้ย สรุป ผมนั่งกับป่าน ไอ้ปอไปนั่งกับป้าอีกคนนึง มันก็พยายามมองมาเรื่อยๆ รถเที่ยวนี้เป็นวีไอพี จะไม่จอดทุกจังหวัด จอดทีที่ลำปาง ลำพูน และก็เชียงใหม่ กินข้าวก็กินบนรถ กินข้าวกินไรเสร็จผมก็ปรับเบาะให้ไอ้ป่านนอน แกะผ้าห่มห่มให้ อุณหภูมิบนรถก็เริ่มเย็น แต่งตัวให้เหมือนเดิม(หมวก เสื้อแขนยาว)
   “นอนนะครับ คืนนี้นอนบนรถ พรุ่งนี้ตื่นมาก็ถึงเชียงใหม่แล้ว” ผมหอมแก้มเจ้าป่าน ห่มผ้าให้ รู้สึกว่าผู้หญิงแถวข้างๆจะมองผมอยู่ (คงสงสัยว่าผมเป็นพ่อล่ะมั้งเนี้ย ไม่ใช่นะเว้ยยยย) ไฟบนรถก็ปิดลง ผมก็นอนเหมือนกัน แต่ไม่ค่อยหลับหรอกนอนบนรถ หลับบ้างตื่นบ้าง ผมลืมตาเมื่อรู้สึกว่าไอ้ป่านมันจะพลิกตัวบ่อย (จะตีหนึ่งแล้วเหรอเนี้ย)
   “ป่านเป็นไรครับ” ผมถามเบาๆ
   “หนูปวดฉี่”
   “ไปๆเดี๋ยวน้าพาไป ปวดฉี่ทีหลังบอกน้านะครับ” ผมพาไอ้ป่านไปเข้าห้องน้ำข้างหลัง ไอ้ป่านไม่ยอมให้ปิดประตูห้องน้ำเพราะมันกลัว ห้องน้ำจะแคบๆ พอเปิดไว้เลยเห็นวีรกรรมการฉี่ไปด้วย คือรถมันเคลื่อนโยกเยกทำให้ฉี่ไม่ตรงโถ แล้วไอ้ป่านมันก็หัวเราะชอบใจ
   “ป่าน เบาๆครับ คนอื่นเค้าจะตื่นมาดูช้างน้อยป่านนะ” บอกได้แป๊บเดียวเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นมาอีก คราวนี้เต็มๆเลยเลอะเต็มกางเกง
   “ป่านเล่นไรน่ะ” ไอ้ปอโผล่มา เห็นกางเกงมันเปียก “เห็นมั้ยเลอะหมดเลยแล้วมันจะมีกางเกงเปลี่ยนไหม แก้ผ้าไปล่ะกัน” ไอ้ปอบ่นหลาน
   “ไม่เป็นไรๆ รถมันโครงเครง ผู้ใหญ่ยังยืนไม่อยู่เลย (กู)ไม่ได้ถอดกางเกงออกให้ป่านหมดด้วยแหละ”
   ไอ้ปอเดินไปหยิบกระเป๋าที่อยู่บนชั้นค้นหากางเกง ได้กางเกงขาสั้นเดินมาที่ห้องน้ำ
   “อ่ะเปลี่ยน มีแต่ขาสั้นนะเว้ย ขายาวอยู่กระเป๋าใต้ท้องรถ” ผมก็เปลี่ยนให้
   พอออกไปทุกคนอยู่ในสภาวะเดิมไอ้ปอก็แอบชำเลืองมองมาเรื่อยๆ ผมก็สังเกตเห็นไอ้ป่านนั่งขัดสมาธิ(สงสัยเริ่มเย็นขา) ผมก็หนาวๆ ขนาดผู้ใหญ่นะเนี้ย มองดูอุณหภูมิ (โอ้ อุณหภูมิ11องศา บ้ารึป่าวคนนะเว้ยไม่ใช่ไก่แช่แข็ง) ผมก็เดินไปค้นกระเป๋าบนชั้นที่อยู่บนหัวไอ้ปอ จะหาผ้ามาคลุมขาให้ไอ้ป่าน
   “มันไม่มีแล้วที มีผ้าเช็ดตัวผืนเล็กๆ”ไอ้ปอช่วยหา
   “เออๆ นั้นก็ได้”
   “แม่งเอ้ย หนาวฉิบหาย ไอ้คนเปิดมันมาดูบ้างป่าววะ” ผมเดินมาห่มให้ไอ้ป่าน แล้วนอนกอดไว้ เอาผ้าห่มผมมาซ้อนทับห่มให้อีกชั้น ผมก็ได้ห่มครึ่งนึง ไอ้ปอเห็นมั้งก็เลยดินมาพร้อมกับผ้าห่มอีกผืน
   “ป่านลุกก่อน เดี๋ยวมานั่งตักน้า”ไอ้ปอมันนั่งลงก่อน ไอ้ป่านนั่งตัก แล้วห่มผ้าเช็ดตัวให้ป่าน ทับผ้าห่มสองชั้น มันก็กอดป่านไว้ ผ้าห่มผืนนึงก็ให้ผมห่ม เห็นภาพนี้แล้วประทับใจนะ เห็นมันกร้านๆ(รึจะใช้เกรียนๆดี)ประมาณว่า หยาบๆกระด้างล่ะกัน แต่มันยังมีความห่วงใย ความอ่อนโยนอยู่นะ ภาพที่นอนกอดหลานไปจนถึงเชียงใหม่นิ คงจะเป็นภาพที่ผมไม่ลืม
   ในที่สุดก็มาถึงเหยียบผืนแผ่นดินเชียงใหม่ อยากจะบอกว่าก็แตกต่างกันกะชลบุรีพอสมควร อากาศภายนอกกับภายในรถแทบไม่ต่างกันเลย นอกรถจะเย็นกว่าซะอีกเพราะเริ่มมีลมเอื่อยๆเย็นๆปะทะหน้า รถสองแถวก็แปลกตาไปเหมือนรถโบราณ ผมใช้บริการรถคันนี้แหละไปที่พักโรงแรมเชียงใหม่ภูคำ รถสองแถวที่นี้ก็แปลกๆ คือจะไปที่ไหนจะต้องถามก่อนเพราะรถแต่ละคันวิ่งไปไม่เหมือนกันแล้วแต่ผู้โดยสารบนรถถ้าไปทางเดียวกันเค้าก็รับ ไปคนละทางเค้าก็ไม่รับ ก็เหมือนแท๊กซี่ในกรุงเทพนั้นแหละ แต่นี้เป็นสองแถวและนั่งได้หลายคน ผมก็ตะลึงในหน้าตาผิวพรรณคนเชียงใหม่ด้วยนะ เพราะเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์จะผิวพรรณดีมากทั้งผู้ชายและผู้หญิง หน้าตาดีกว่าร้อยละเก้าสิบ (ประเมินด้วยตาตัวเองนะ) รึที่ไปมีแต่แหล่งท่องเที่ยวไม่รู้ทำให้เจอแต่คนที่จัดเต็มที่ เสื้อผ้า หน้า ผม ลุงขับสองแถวคนนี้นี้แหละเป็นไกด์ให้ตลอดที่ผมอยู่สามวัน ทั้งพากิน พาเที่ยว ผมเหมาแกวันละสองพัน เที่ยวตั้งแต่ในตัวเมืองไหว้พระ  ซึ่งแกบอกว่าสามารถโทรเรียกได้ตลอด24ชั่วโมง เช้ามืดวันที่สองไปดอยอินทนนท์ตื่นตั้งแต่ตีสาม ออกเดินทางจากเมืองไปจอมทองขึ้นดอย อยากไปสัมผัสอากาศหนาว เจ้าป่านก็สู้ไม่ถอยนะ ตื่นเรียกง่ายมากเลย ตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะผมซื้อเสื้อแขนยาวไปป่านเพิ่ม  ผ้าห่มผืนเล็กๆพอดีตัวไอ้ป่าน กะหอบกันขึ้นดอยเลยทีเดียว สภาพอากาศก็เป็นใจมาก หนาวสุดยอดดดดดดดดดดดด อุณหภูมิวันนี้ผมอ่านป้ายที่ยอดดอยอินทนนท์ 1 องศา ไปข้างบนซื้อที่ครอบหูให้ป่านอีก ทั้งหมดเห็นแต่หน้า เห็นแม่คะนิ้งด้วยนะ ถึงแม้จะไม่ขาวโพลนแต่ก็มีให้เห็น ไอ้ป่านเดินก็คงจะเมื่อยเดินช้าลงเรื่อยๆ ไอ้ปอก็ต้องทั้งแบกทั้งอุ้ม
   “เหนื่อยไหมป่าน” ไอ้ปอถามขณะแบกไอ้ป่าน
   “เหนื่อยขาครับ” ไอ้ป่านตอบ
   “เหนื่อยอะไร อยู่บนหลังน้า ขายังไม่ถึงดิน”
   “ตอนที่หนูเดินต่างหาก”
   “หนูเดินแล้วทำไมป่านปวดขาอ่ะ เออ แปลกเว้ยหนูเดินแต่คนปวดขา 555.... แล้วจะอยู่บนหลังน้าตลอดเลยเหรอ” (ใจไอ้ปอคงแปรผันตามอากาศ รู้สึกว่าวันนี้จะอารมณ์ดี ใจเย็น)
   “น้าปอเมื่อย หนูก็จะไปขี่หลังน้าที” (อ้าวกำตรู)
   อยู่บนดอยจนครึ่งวัน แสงแดดส่องอากาศยังเย็นอยู่เลย ลงจากดอยก็เที่ยวแถวจอมทองนั้นแหละ และกลับมาที่พักเพื่ออาบน้ำ เปลี่ยนชุดแล้วไปต่อที่พืชสวนจักวาล เอ้ย! พืชสวนโลก ไปประมาณสี่โมงเย็นนั่งรถบ้าง ใช้เวลานานทั้งกินทั้งพัก ทั้งเดิน ค่ำๆเลยนั่งชิงช้าดูแสงสียามค่ำคืน จำความได้ไม่ได้นั่งมานานมากๆๆๆ ผม ไอ้ปอ ไอ้ป่านขึ้นไปมีคู่รักขึ้นมาเราอีกคู่นึง ตอนแรกผมเฉยๆนะ พอขึ้นไปเรื่อยๆเหมือนใจจะหวิวๆ ไอ้ป่านก็กลัว
   “น้าปอสูงๆ” มานนนนนไม่พูดเปล่าๆ รีบลุกหน้าไปซุกตักไอ้ปอ (กร๊ากกกกกกก ชิงช้ามันโครงเครง)
   “ป่านๆอยู่เฉยๆ น้าก็กลัว” ผมพูดเบาๆมือจับเสาตรงกลาง
   “ฮ่าๆๆๆ มาซุกไหล่ดิมา” ไอ้ปอพูดซะ
   “อย่าแม้กระทั้งหายใจเสียงดัง มันจะทำให้ชิงช้าแกว่งได้” ผมหลับตาพูด  ลืมไปแม้กระทั้งคนที่ขึ้นมาด้วย เค้าก็หัวเราะกัน รอบแรกผมอยากลงเลย แต่ขึ้นไปอีกรอบสองเริ่มชิน ลืมตาได้ล่ะ เริ่มมองบรรยายกาศรอบๆ อืมก็สวยดีนะ
   หลังจากนั้นเราก็ขึ้นไปหอคำหลวง แสงสีเสียงส่องตระการตา
   “บ้านใครน่ะ น้าที” ไอ้ป่านถามผม
   “ฮ่าๆๆๆ” ไอ้ปอหัวเราะหลาน
   “หัวเราะน่ะรู้เหรอ ว่าคืออะไร (กู)นี่ยังไม่รู้เลย อืมมม ก็ไม่ใช่บ้าน ไม่ใช่วัด จะบอกยังไงดีล่ะเป็นคล้ายๆพิพิธภัณฑ์ แสดงเอกลักษณ์น่ะ ปอช่วยแปลไทยเป็นไทยหน่อยดิ” ผมก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง
   “ป่านเคยเห็นหอพระไหม” ไอ้ปอถาม
   “ที่ไหนครับ” ไอ้ป่านทำงงๆ
   “ที่ใกล้ๆกับโรงเรียนน้าแป้งน่ะ ที่น้าเคยพาป่านไปนั่งรอน้าแป้งเลิกเรียนไง จำได้ไหม” ไอ้ปอพยายามอธิบาย
   “อ๋อๆ จำได้ครับ ไม่เห็นเหมือนกันเลย ที่นี่ใหญ่กว่า” (อืมมใช่ป่าน น้าปอแกก็กล้าเปรียบเทียบเนอะใหญ่กว่ากันเยอะ อันนั้นหอพระ)
   “ให้รู้เฉยๆว่ามันเหมือนกัน เอาไว้ให้คนมาเที่ยว มาไหว้ไง ไม่มีใครมาอยู่หรอก งั้นมันจึงไม่ใช่บ้าน ให้คนมาดูเฉยๆ เข้าใจไหมเด็กน้อย” (เออ เข้าใจไปเหอะป่าน ถ้าอธิบายมากไปกว่านี้จะยิ่งงงกว่านี้นะ)
   ขึ้นไปถ่ายรูปข้างบนเสร็จพอดีข้างล่างก็มีรถแห่ขบวนไฟสีสันสดสวย
   “ว้าวววว น้าปอใครไปยืนข้างบนน่ะ” ไอ้ป่านช่างสงสัยถามอีกแล้ว(ถามมึงๆก็ตอบเองล่ะกัน)
   “นางฟ้า ไหว้ซะสิ” (เห้ยยยไอ้ปอ แหมมมครั้งก่อนเหมือนจะตอบดี มาครั้งนี้มั่วฉิบหาย)
   “สวัสดีครับ” ไอ้ป่านก็ไหว้ซะสวยโค้งคำนับอีกต่างหาก
   “ฮ่าๆๆๆ” ไอ้ปอมีหน้าหัวเราะเยาะ
   “น้าปอไม่ไหว้ล่ะ” ไอ้ป่านหันมาถาม ผมล่ะอยากหัวเราะแต่กลัวไอ้ป่านบอกผมไหว้อีก
   “ไหว้แล้ว ไหว้ก่อนป่านอีก”ไอ้ปอแถตอบ
   เรานั่งดูขบวนบันไดหน้าหอคำหลวงจนขบวนผ่านไปหมด เดินเล่นลงมาเรื่อยๆ ถ่ายรูปหลายๆซุ้ม มาเจอ ขบวนเดิมอีกครั้ง ตั้งโชว์ข้างหน้า ผู้แสดงทั้งบนรถและข้างล่างก็โบกไม้โบกมือทักทายนักท่องเที่ยวและให้ถ่ายรูป
   “ไปจับมือนางฟ้าไหมป่าน” ไอ้ปอถาม
   “แหนะๆ จะป่านหรือปอหนอออที่อยากจับน่ะ เอาป่านมาอ้างรึป่าว” ผมแซวมันเล่น
   “แฮะๆ รู้ทัน....พาป่านไปจริงๆเว้ย”
   “อ่ะๆ ป่านก็ป่าน ไปสิเดี๋ยวถ่ายรูปให้” ผมพูด ไอ้ปอก็อุ้มไอ้ป่านไปจับมือเพราะนางฟ้าอยู่บนรถ
   “1 2 3” ผมนับ “อ่ะๆอีกรูป ป่านมาอยู่กับน้า อ้าวน้าปอจับมือหน่อย” ผมแซวมันอีกครั้ง
   “เห้ยไอ้บ้า ไม่เอา” มันพูดอายๆ (มียางอายด้วย)
   “เร็วๆคนรอคิวเยอะ อย่าเล่นตัว” ผมทำเสียงเข้มเล็กน้อย ไอ้ปอก็ยื่นมือไปจับ ไม่มองกล้องด้วยน่ะ(สงสัยกลัวผมเห็นแววตาอันซ่อนเล่น  ไอ้ปอเอ้ยยย ปิดอะไรก็ไม่ค่อยมิดหรอก) พอถ่ายเสร็จ
   “เป็นไงป่าน มือนางฟ้าเย็นป่าว” ไอ้ปอถามป่าน
   “เย็นครับน้าปอ หนูนึกว่านางฟ้าเป็นผีตายแล้ว อิอิ” ไอ้ป่านพูดแล้วหัวเราะ (เออเคยจับมือคนตายเหรอ)
   “ป่านอยากถ่ายรูปกับเทวดาไหม” ผมถามไอ้ป่าน
   “ไหนน้าที”
   “นั้นไง” ผมชี้ไปเทวดาอยู่บนรถ เป็นผู้ชายคนเดียว ยืนขบวนสุดท้าย (จ้องมานานล่ะ หุหุ)
   “ถ่ายครับ” ไอ้ป่านตอบ ผมก็รีบอุ้มไปเลยโดยไม่สนไอ้ปอ
   “อ้าวปอ ถ่ายให้ป่านหน่อย” ผมร้องบอก ไอ้ป่านยื่นมือขึ้นไป เทวดาก็นั่งลงแล้วจับมือ ไอ้ปอก็จับภาพเป็นที่ระทึก (ระทึกใจว่ามันจะถ่ายรึมันจะขว้างกล้องมา)
   พอถ่ายเสร็จผมก็ทักทายนิดหน่อย “หนาวไหมครับ” ก็เล่นซะเทวดาถอดเสื้อข้างบนนุ่งแต่จงกระเบน
   “หนาวครับ” เทวดาตอบพร้อมกับรอยยิ้ม (อย่ายิ้มแบบนี้ดิ มันคิดลึกนะ) เป็นไงล่ะผมท้าทายอำนาจมืดไหม ทักแค่นั้นแหละผมก็เดินออกมา ถ้าจับมือด้วยมีหวังอากาศจากหนาวๆคงร้อนอบอ้าวทันที อีกอย่างถ้าให้มันถ่ายคนอ่านคิดว่ามันจะถ่ายผมไหม (ถ่ายแต่มันคงถ่ายภาพผมตัดคอ ไม่งั้นก็ซูมเอาเฉพาะหน้าบานเต็มจอเหมือนที่มันเคยทำตอนถ่ายรูปวันรับปริญญา)
   “รู้จักมันเหรอ” ไอ้ปอถามผม
   “ไม่รู้จัก บ้าเหรอจะให้(กู)รู้จักคนทั้งโลกรึไง” ผมตอบ
   “เออ ไม่รู้จักแล้วไปคุยกับมันทำไม”
   “คุยเฉยๆ เป็นมารยาทแค่นั้นแหละ ถามว่าหนาวไหม”
   “ญาติฝ่ายไหนถึงต้องเป็นห่วงมันขนาดนั้น” (น่านนนว่าไปนั้น)
   “ถามไปยังงั้นแหละ คนอะไรถอดเสื้อท้าลมหนาว หุ่นก็ใช่ว่าจะดีเหมือนน้าปอเนอะป่าน ให้น้าปอขึ้นไปยังจะดีกว่า” ผมพูดเอาใจไอ้ปอหน่อย มันงอนเล็กน้อย (ไรวะทีจับมือสาวกูไม่เห็นจะหึงหวงตรงไหน รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้หรอกที่จะเจอกัน)
   “น้าปอขึ้นไปไม่ได้ น้าปอเป็นคน ไม่ได้เป็นเทวดา” ไอ้ป่านตอบอย่างใสซื่อ
   “5555” หัวเราะหน่อยเหอะ
   “เออกูไม่ใช่เทวดาหรอกป่าน ไอ้นั้นก็ไม่ใช่เทวดา มันเป็นคนใช้ เทวดาไม่อยู่มันเลยแอบอ้าง” น่านนนมีงี้ด้วย
   “อูยยย อากาศร้อนอบอ้าวเนอะ” (เมื่อกี้ยังน้าปอๆอยู่เลย ตอนนี้เป็นสถานะภาพเป็นกูซะแล้ว)
   ถึงทางออกแล้วก็นั่งกินข้าวตรงอาคารอาหารนั้นแหละ ขี้เกียจเข้ามาหากินในเมือง เพราะเหนื่อยมาทั้งวัน อยากอาบน้ำนอนแล้ว กินเสร็จลุงคนเดิมมารับกลับที่พักที่เดิม
   “ปอไปอาบน้ำให้ป่านหน่อย” ผมบอกเมื่อกลับมาถึงห้อง
   “อาบเองป่าน โตแล้ว” ไอ้ปอร้องบอก
   “ไม่ได้เผื่อเปิดผิดเปิดถูก ไปเปิดน้ำร้อนเข้า  ไม่เป็นไร ไปป่านเดี๋ยวน้าอาบให้” ผมก็พาไอ้ป่านเข้าไปอาบ สักพักไอ้ปอเดินเข้าไป
   “น้าทีอาบน้ำให้ป่าน ต่อไปน้าปอจะอาบน้ำให้น้าที” ไอ้ปอทะลึ่งล่ะ
   “ไม่ช่วยป่านอาบน้ำก็กรุณาออกไปก่อนไป เกะกะว่ะ” ผมพูด
   “นี่ไงมาช่วยอาบ น้าทีถอดเสื้อดิ” ทำมึนต่อไปนะ
   “น้าทีโตแล้ว อาบคนเดียวได้” ไอ้ป่านพูด ผมล่ะนึกขำในใจ (ขอบใจที่ช่วยน้า) ไอ้ปอ มันไม่ได้อะไรหรอก มันชอบกวนตีน ทีบอกให้มาอาบให้หลานแล้วไม่มา พอผมอาบใช้แล้วก็มากวนไอ้ป่านหลานไอ้ปอ รึไอ้ปอหลานไอ้ป่านเนี้ย ถ้าสองคนนี้เกิดพร้อมกันนะ ผมจะเลือกไอ้ป่านแลจะฉลาด มีเหตุผลกว่า(เป็นไงล่ะไอ้ทีเลือกได้จริงๆ)
   ไม่เฉพาะเรื่องอาบน้ำ เรื่องนอนเหมือนกันมันเป็นเตียงเดี่ยว ไอ้ปอกะไอ้ป่านแย่งกันนอนตรงกลางไอ้ป่านอยากนอนตรงกลาง ไอ้ปออยากนอนติดผมแล้วมันจะนอนกันลงตัวยังไงวะ ไม่ใช่มีปัญหาเฉพาะคืนนี้ มันมีปัญหามาตั้งแต่เมื่อคืนก่อน รู้ไหมจัดการกันยังไง ก็ให้ไอ้ป่านนอนตรงกลางพอไอ้ป่านหลับ ไอ้ปอก็อุ้มไปนอนขอบ ตื่นขึ้นมาไอ้ปอก็แก้ตัวบอกว่า “ป่านนั้นแหละละเมอไปนอนขอบเอง” เป็นไงล่ะน้าจอมเฟี้ยวกับหลานจอมแสบ ไม่ยอมกันเลย คืนนี้ก็คงเหมือนเดิม
   เช้าวันใหม่เราก็เที่ยวต่อ มาเพื่อเที่ยวจริงๆเนอะ ไปดอยสุเทพ ดอยปุย หมู่บ้านกระเหรี่ยง สองน้าหลานตื่นเต้นไปกับห่วงของกระเหรี่ยงคอยาว ชมไร่สตอเบอร์รี่ ดูสัตว์แสนรู้ ฟาร์มจระเข้ ผีเสื้อ งู คุ้มเสือ สวนสัตว์เชียงใหม่ อืมทั้งหมดนี้ เล่าไม่หมดแล้วมันเยอะและมีเรื่องจะเล่ามากมายในทุกทริป เอาเป็นว่าใครอยากรู้เป็นไง ผมแนะนำให้ไปเองแล้วเอามาเล่าให้ผมฟังหน่อยนะ เพราะนี้ผมใช้เวลาพิมพ์เยอะมากเลยนะ ถ้าไม่มาเล่าให้ฟังกลัวคนอ่านที่ติดตามจะด่าผมซะก่อน หุหุ ขากลับผมก็เข็ดเล็กน้อยกับการนั่งรถที่จุดเยือกแข็งและใช้เวลานานผมเลยตัดสินใจนั่งเครื่องกลับดีกว่าเป็นประสบการณ์ให้ไอ้ปอกะไอ้ป่านด้วยเพราะทั้งสองยังไม่เคยขึ้นเครื่องไปไหน ผมเองก็เพิ่งเคยขึ้นสองครั้งนี่แหละมั้ง เพราะไม่รู้จะขึ้นไปไหน เดินทางแต่กรุงเทพ-ชล จะขึ้นจากดอนเมืองมาอู่ตะเภาแล้วย้อนกลับมาเมืองชลก็เกรงใจ ฮ่าๆๆ ตั๋วนครชัยแอร์ที่จองไว้ขากลับล่วงหน้าก็เอาไปคืน เขาก็คืนตังค์บางส่วน(นึกว่าจะไม่ได้ ที่เอาไปคืนเพราะอยากให้คนอื่นได้ไปบ้างเผื่อใครไม่มีรถกลับ เห็นอย่างงี้ก็ใจดีอยู่นะ)
   พอวันกลับก็ยังใช้บริการลุงคนเดิมมาส่งถึงท่าอากาศยานเชียงใหม่ ลุงได้เงินจากผมหกพัน เหมาวันละสองพัน  สามวันพาเที่ยวตามอำเภอใจยี่สิบสี่ชั่วโมงเรียกได้ คุ้มค่าเลยแหละ จะเช่ารถขับเองก็ไม่รู้เส้นทางเผื่อหลงเป็นอันไม่ได้เที่ยวพอดี ว่าไปเมืองเชียงใหม่เป็นอะไรที่ผมงุนงงกับเส้นทางมาก เหมือนรถวิ่งอยู่คูคลองน้ำตลอด รถจะเลี้ยว ผลุบโผล่ไปไหนก็เห็นแต่คลองน้ำ ผมงงไม่รู้ไหนทิศเหนือ ใต้ ออก ตก ไม่มีหลักการจำเลย ดีแล้วล่ะที่ให้ลุงนำเที่ยว (มาเที่ยวแบบนี้ผมก็ไม่ได้งกนะ ถ้ามัวแต่คิดเรื่องตังค์คงเที่ยวไม่สนุก มีอะไรที่ไอ้ปอหรือป่านอยากได้ผมซื้อให้หมดแหละ และผมกำชับไอ้ปอบอกให้เอาไปคืนแม่ไอ้ป่านห้าพัน)
   ในขากลับระหว่างเดินทางเข้าสู่เครื่อง
   “น้าปอ นี่อะไรน่ะ”
   “กูก็ไม่รู้ป่าน ถามน้าที” ไอ้ปอกระซิบ คงอายคนเดินทั้งข้างหน้า ข้างหลัง
   “อันนี้เค้าเรียกงวงช้าง เรากำลังอยู่ในงวงช้างเดินขึ้นเครื่องบินครับ”
   “โอ้ งวงช้างใหญ่จังน้าที แล้วช้างล่ะ” (โอ้ยยย กูละไม่รู้จะตอบยังไง)คนเดินใกล้ๆเราขำเล็กน้อย
   “เค้าเปรียบเทียบครับป่าน งวงช้างมันจะมีรูตรงกลางไว้พ่นน้ำ ป่านเคยเห็นใช่ไหม นั้นแหละเค้าก็เลยเปรียบเหมือนเราเดินอยู่ในนี้ไง มันจะเป็นยาวๆจากตึกมาหาตัวเครื่องบิน แล้วมีรูตรงกลางให้เราเดินครับ” (เข้าใจไหม ไม่รู้จะอธิบายยังไงแล้ว)
   ระหว่างรอยต่องวงช้างกับเครื่องมันจะมีช่องผมเลยชี้ให้ดู “นี่ไงเรากำลังจะขึ้นเครื่องแล้วเห็นไหมเครื่องบินใหญ่ไหม”
   “หูยยยย ใหญ่ๆ” ไอ้ป่านตอบ ไอ้ปอก็อยากรู้โผล่หน้ามาดูด้วย
   เข้าไปในเครื่องนั่งสักพักเครื่องก็เริ่มเคลื่อนตัวออกช้าๆ แล้วเคลื่อนไปสู่รันเวย์ ไอ้ปอนั่งติดหน้าต่าง(อยากมองไปข้างนอก) ไอ้ป่านนั่งตรงกลาง และก็ผมเรียงกัน
   “น้าทีเครื่องบินวิ่งช้าแบบนี้เมื่อไหร่จะถึงบ้าน” (โอยยย น้าทีเมื่อยปากแล้วล่ะหลานป่าน หลานจะไม่มีคำถามก็ต่อเมื่อหลานนอนหลับเท่านั้น)
   “ตอนนี้เครื่องบินกำลังเตรียมตัว เคลื่อนออกไปทางตรงที่จะวิ่งได้ จากนั้นจะวิ่งเร็วมากแล้วบินขึ้นฟ้าครับ” ผมพยายามจะอธิบาย
   “เมื่อไหร่จะบินน้าที”
   “ใกล้แล้วครับ ป่านนับหนึ่งถึงยี่สิบในใจนะ” หลอกให้เด็กชายป่านเงียบสักพัก ไม่ถึงยี่สิบด้วยล่ะมั้ง เครื่องก็เริ่มเร่งเสียงดัง วิ่งอย่างรวดเร็ว
   “วูยยยยยย” ไอ้ป่านทำปากจู๋
   “ขึ้นแล้วๆ” ไอ้ป่านเจ้าเดิม
   “น้าที เราจะเจอนางฟ้ากับเทวดา บนนี้ไหม” (น่านนนไงไปหลอกมันไว้ ไอ้ป่านจำเก่งนะ) ไอ้ป่านถามเมื่อเจอกลุ่มก้อนเมฆ ตอบยังไงล่ะทีนี้
   “ไม่เจอหรอก  เทวดา นางฟ้านอนหมดแล้ว เก็บแรงลงไปข้างล่างตอนค่ำ” ไอ้ปอตอบหลาน
   “หนูไปอยู่บนเมฆได้ป่าวครับ” คำถามแต่ละคำถาม (อย่าถามน้าป่านนนน น้าตอบไม่ด้ายยยย คำถามหนูน่ากลัวมากกกก)
   “ไม่ได้หรอกครับ เมฆมันเบา มันเป็นกลุ่มไอน้ำที่จับตัวรวมกันเฉยๆ เหมือนป่านไปเหยียบน้ำนั้นแหละ ป่านจะเหยียบได้เหมือนอยู่บนดินไหม” ผมพูด
   “ไม่ได้ครับ ตกน้ำตายเลย” ป่านตอบ
   “นั้นแหละครับเหมือนกัน อันนี้เหยียบก็ไม่ได้เหมือนกัน พอเหยียบปุ๊บก็หล่นลงพื้นดินเลย”
   ใช้เวลาเดินทางมาประมาณเกือบๆชั่วโมง
   “อ้าวถึงแล้วเหรอ” ไอ้ปอถามบ้าง
   “อืมมม แค่นี้แหละ”
   “โห่ รู้งี้เวลาไปก็ขึ้นเครื่องไปดีกว่า”
   “จะได้ประสบการณ์เยอะๆไง ทั้งนั่งรถ ทั้งขึ้นเครื่อง”
   จากนั้นก็ต่อรถมาถึงชล เห้ยยย เหนื่อยเหมือนกันนะเนี้ยกว่าจะมาถึง ก็เป็นอันว่าจบแล้วนะ อุณหภูมิที่ชลกับเชียงใหม่ต่างกันมาก ที่โน้นวันที่เรามาในตัวเมืองประมาณสิบสามองศา มาตัวเมืองชลสามสิบสององศาขนาดช่วงเย็นนะเนี้ย ตอนเช้าก่อนจะกลับกรุงเทพเช็คสภาพอากาศอีกครั้ง ตัวเมืองชลยี่สิบเจ็ดองศา อืมมมมมิน่าล่ะเนอะ อุณหภูมิสูงอย่างนี้นี่เองที่ทำให้ไอ้ปอชอบเดือดตามไปด้วย ไปอยู่เชียงใหม่เห็นอารมณ์ดีขึ้นเยอะเลย

   ก็แนะนำนะครับใครว่างๆก็ลองไปเที่ยวดู ผ่อนคลายได้บ้างก่อนเริ่มงานหนักใหม่ แต่ก็ดีครับรึใครที่อยู่เชียงใหม่ก็ลองมาเที่ยวชลดู จะคนละบรรยากาศเหมือนกัน นี่แหละครั้งแรกที่ไอ้ทีไอ้ปอ ไอ้ป่าน เป็นหนุ่มเชียงใหม่  คิดลึกไว้ก่อนเลยอ่ะจิ  (ผู้อ่านลามกว่ะ) ฮ่าๆๆๆ
...
   ก็ขอบคุณนะครับที่ยังคอยติดตามให้กำลังใจ หวังว่าอนาคตอันใกล้คงได้มีโอกาสมานั่งเล่าให้ฟังกันใหม่ จริงๆแล้วเรื่องเล่ามีเยอะครับ ไม่รู้จะเอามาเวลาที่ไหนมานั่งพิมพ์ เรื่องที่เล่าอยู่นี่ก็เอาเวลาตอนกลับมาแหละครับแล้วมารีบพิมพ์ก่อนจะกลับกรุงเทพ แต่ยังไม่เสร็จจนมาต่อวันนี้อีก พอไม่ได้เล่านานๆหลายเหตุการณ์ก็ลืมไป เลยได้เล่าช่วงที่ผ่านมาใหม่ๆนี่แหละ หวังว่าคงไม่ว่ากันเนอะ
   สุดท้าย โชคดีมีชัยทุกคนนะครับในปีมังกรทอง ไม่เจ็บ ไม่จน ร่ำรวยๆ มีโอกาสก็ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกันบ้างนะครับ  ให้สังคมไทยเราน่าอยู่ขึ้นเนอะ เจอกับตอนหน้าครับ

ที....

[barbie]

เย้ๆได้อ่านครึ่งหลังแย้ว

[cancan]

ได้หายคิดถึงซะที  ว่างๆก็มาต่ออีกน้า~ อ่านแล้วมีความสุข  ขอบคุณมากๆ

[malula]

ขอบคุณหมอทีที่มาเล่าประสบการณ์เที่ยวเชียงใหม่กับตัวป่วนทั้งสอง สนุกมากค่ะ
ว่าแล้วก็เก็บเงินหยอดกระปุก ปลายปีจะได้ไปสัมผัสอากาศหนาวบ้าง

[kitty]

 

[หมูกระต่าย]

ป่านนี้กวนดีจริงๆ แต่ก็น่ารักดีนะ

[nn~~NN]

เที่ยวกันคุ้มมากๆเลย 

[bebe]

น้องป่านน่ารัก ใสใส เรยเอาะ

[Noockie]

มีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่าน 

[beery25]

ป่านนิชั่งถามน่ารักดี ทำให้ทริปทีปอมีสีสันขึ้นเยอะ

[mamacub]

เหมือนพ่อแม่ลูกไปเที่ยวกันเลย
นู่ป่านตัวป่วนแต่น่ารักม๊ากกกกกกกกกกก

[akiko]

อ่านแล้วหายคิดถึง ไม่กับเด็กก้อต้องปวดหัวกับคำถามเป็นธรรมดา

[GeTOuTNoW]

ป่านน่ารักมากกกกกก:impress2:   โตมาเป็นเด็กดีนะครับ

[ake2533]

คิดถึงจัง ได้อ่านซะที ทั้งคู่ยังน่ารักเหมือนเดิม 
 

[wanmai]

น่ารักอ่ะ ทั้งน้าทั้งหลานเลย

รอตอนต่อไปนะคะ ว่างๆก็แวะมาเน้อ คิดถึง

[EunSung87]

55555555+
นายปอก็ยังเป็นนายปออยู่เหมือนเดิม
เปิดฉากตอนนี้มาพร้อมกับคำว่า
จองตั๋วผิดจังหวัด
เป็นไปได้ยังไงเนี๊ย

[jujill8]

ขอบคุณค่ะ ^^

[snack]

น่ารักทั้งน้าทั้งหลานเลย...

[andaseen]

คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ปอกะทีมากอ่ะ ดีใจๆๆๆ ได้อ่านต่ออีก น้องป่านน่ารักมากอ่ะ กวนๆ เหมือนน้าปอเนอะ น้าหลานคู่นี้น่าร๊ากก.. 

[Karn12]

น้าหลานสุดป่วน

[StillLoveThem]

...และแล้วเจ้าป่านก็ได้ไปทัวร์ ชม ด้วย
...แต่ปอนี่ 555 จองตั๋วยังผิดเลย
...แต่เค้าก็มีมุม น่ารักอบอุุ่น ของเค้านะ
...ที เป็นเสี่ยพาเด็กๆไปเที่ยว เปย์อย่างเดียว