หัวข้อ: ช่วยด้วย! ผมได้แฟน***ไอ้เด็กช่างยนต์ By ที...60 ฟ้าหลังฝน หน้า 143 (01/28/61)

[beery25]

นับถือทีเลยเรียนโททำงานแบ่งเวลาให้ปออีก  เราเรียนโทอย่างเดียวก็จะตายแล้ว เหนื่อยมากๆ แต่คงไม่เท่าที

เราอ่านรวดเดียวมาถึงตอนนี้เลย เป็นกำลังใจให้ ให้ A เลย เก่งจริงๆ  ปอกวนได้ใจจริงๆ

[kyoya11]

รอจ้า

[1234bl]

รอนะ  สู้ๆๆ

[SweetSacrifice]

บางทีก็รู้สึกปอมันง๊องแง๊ง แต่ทีก็ใจเย็นรับมือกับปอได้

อ่านเรื่องนี้เรานับถือในความเป็นผู้ใหญ่ของทีมากกกกกกกกกกกกกกกก

มาต่อเร็วๆนะคะ

[LEO]

ช่วยด้วย! ผมได้แฟนเหี้ย ไอ้เด็กช่างยนต์ 48…เด็กซ่า ท้า เด็กแว้น
บ่นนำ
    ตอนที่แล้วไอ้ทีเสี่ยงโดน(teen)เยอะเลยเกี่ยวกับชื่อตอน 555 ขอโทษ แต่มันก็เป็นประโยคที่สนทนากันจริงๆนะ แค่ยกตัดออกมาตั้งชื่อตอนเฉยๆ…ตอนนี้ตั้งชื่อแบบสงบๆแล้วกัน(ถ้ายังเล่นแบบเดิมมีหวัง บ้านโดนระเบิดปาแน่) ดูล่ะกันครับใครเด็กซ่า ใครเด็กแว้น
……………………………………………………………………………………………………..
Comment
knightofbabylon>>>ว่าแต่คุณที ช่างกล้าอย่างร้ายกาจ เต้นตามพนักงานเอ็มเคด้วย สุดยอด
…เอ๊ะ! ช่างกล้าอย่างร้ายกาจ ชมใช่ไหมครับ ยังไงก็แล้วแต่ผมจะคิดว่าเป็นคำชม ฮ่าๆๆ ก็พนักงานเค้ายังกล้าเต้นให้เราดูเลย เราก็ต้องกล้าเต้นให้พนักงานดูเหมือนกัน (มั้ง ถ้าไม่มีคนท้า)
ปอพูดรู้เรื่องขึ้นเยอะเลยนะ
…ปกติไอ้ปอจะพูดไม่เคยรู้เรื่องเลยนะ ใครพูดกับมันรู้เรื่องแสดงว่าไม่ใช่คน (อ้าวกำลังจะว่าknightofbabylon ไม่ใช่คนเอิ๊กๆ…เป็นเทพนั้นเอง)

icyblue>>>อยากเห็นน้องทีเต้นเอ็ม เค  บ้างจัง  น้องกล้ามา..................ก
…โห้ลากเสียงยาวเลย รู้แล้วม๊าว่าไอ้ทีมันหน้าหนาขนาดไหน รังสีเอกซเรย์ก็ผ่านไม่ได้(มันหนาจัด)น้องทีชอบเขย่าประสาทคนอ่านนะเนี่ย ตั้งชื่อตอนแต่ละที ใจหายแว็ป เลย (ดีนะพอมีภูมิเลยไม่ต๊กกะจายมากเหมือนชื่อตอนก่อนๆ ที่ผ่านมา )
…หว้า!เล่นแบบนี้ไม่ได้อีกแล้วเหรอเนี้ย สงสัยต้องปล่อยเชื้อตัวใหม่ฮ่าๆๆ

QUE1>>>เห็นชื่อตอนแล้วคิดไกลมากๆๆ...แอบหวั่นใจเล็กๆ แต่พออ่านแล้ว กรี๊ดดด คุณทีหลอกกันอีกละ
...เอิ๊กๆๆๆ สงสัยQUE1 ยังไม่มีภูมิ ไปขอแบ่งกับicyblueได้นะ

JkrR>>>ผมชอบคุณเข้าแล้วครับ พี่ปอ พี่ที
…พี่ก็ชอบน้องครับ รักสามเศร้า เราสามคนเนอะ 555 มีคนรักดีกว่าเกลียด รักกันเข้าไว้คนไทย (พาดพิงประเทศชาติอีก)

ชัดเจนกาบ>>>ดีคราบพี่...ผมชื่อชัดคราบ
…ดีครับน้องชัด
พี่ยังรักกันอยู่ใช่มัย
…ใช่(มั้ง)ครับ
ผมละอยากเห็นคนรักกัน....อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข...แต่ทำไมมันมีแต่เรื่องเนอะ...พี่ว่าไหม
…ใช่ครับ งี้แหละทุกสิ่งทุกอย่างจะให้มันเป็นอย่างที่เราชอบก็คงไม่ได้ ก็เลือกๆให้สุขเยอะ เศร้าน้อยล่ะกัน ส่วนเรื่องพี่รู้สึกว่าจะสุขน้อย เศร้าเยอะ555 ไอ้ปอมันชอบหาเรื่องหนิ  มันเลยเรื่องเยอะ

Lin-G>>> ปอน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ที่ฉุด ๆ ๆ
…น้อยๆหน่อยน้องLin-Gรู้สึกว่าจะเอียงไปทางโน้นเยอะเลยนะ (ไอ้พี่ทีนั่งอดตาหลับขับตานอนเพื่อจะเขียนให้อ่าน แต่คนที่น่ารักคือไอ้ปอน่าเศร้ายิ่งนัก)

kitty>>> ปอกวนมากอะแต่ก้อน่ารักก  สมกะทีแล้วแหละๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
…อ้าวๆๆๆๆงี้ก็หาว่าไอ้ทีกวนด้วยดิ เจอกันกลางแยกอนุสาวรีย์เคลียร์กันดีกว่ามั้ง

เกริด้า(๐-*-๐)v >>>รักและคิดถึงพี่เสมอ (ถึงแม้พี่จะทำให้ไอใจหายไปบ่อยๆนะ)
…คนนี้สิคลับไอ้ทีตัวจริง จะทำให้ใจหายยังไงก็จะรักพี่  ดีมากน้อง มาเอาตังค์หลังไมค์ยี่สิบ555 (หน้าม้าผมเอง)เอ๊ะ!ไม่ได้ระบุพี่คนไหน อย่าบอกนะว่าพี่ปออีกคน

minima >>>ตั้งชื่อตอนแบบนี้ตลอดดดดดดดดดดดดดดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
…คนนี้ถ้าเจอไอ้ทีท้ายซอย คงฆ่าผมหมกศพแน่ รู้สึกว่าน้องเค้าจะโกรธมาก 555 พี่ขอโตดดดดพี่จะไม่ทำอีก(ถ้าไม่จำเป็น)

ปีศาจน้อยสีชมพู>>> หลอกเค๊าไม่ได้แล้ว  ชื่อตอนอ่ะ  555 ก่อนหน้านี้ เห็นชื่อตอนแระ ไม่กล้าเข้า รออ่านเมนท์ก่อนเค๊ามีภูมิแระ 5555
…ฉลาดนะเรา รอให้คนอื่นอ่านก่อนแล้วอ่านเม้นดูทิศทาง อืมมมม คนธรรมดาคิดไม่ได้นะเนี้ย นอกจากจะเป็นปีศาจ

@21>>> ยิ่งอ่านยิ่งชอบปอ ยิ่งอ่านยิ่งหลงปอ  ปอน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกก
…น่านนนนนยี่สิบเอ็ดทำไมหลงมันยังงี้ล่ะครับ ไม่ชอบไอ้ทีบางเหรอ นิดนึงก็ยังดี นะ นะ นะ (น่าสงสารเชียวกู)

beambeam>>>ฮ่าได้อีก...มีสามีชอบคุยก็แบบนี้แหล่ะคุณที
…เปลี่ยนจากสามีเป็นเพื่อนที่สนิทได้ไหม(น่านนนตอบแบบดาราอีก) สามีฟังดูมันรุนแรงเกินไปม๊างงงง ขอบคุณครับที่เม้นให้กำลังใจตลอด

golove2>>> แค่เห็นชื่อตอน ใจจะขาด  น้ำตาจะไหล  มือไม้สั่น จะเปิดอ่านดีไหมว๊า
…หิวข้าวล่ะสิ ไปกินข้าวก่อนอ่านก็ได้ครับ(ไม่เกี่ยวกันไอ้ที) เพิ่งรู้ตัวว่าทำให้golove2เป็นได้ขนาดนี้ ทีหลังจะไม่ทำ(มั้ง)ครับ

และขอบคุณทุกๆคอมเม้นที่ให้กำลังใจ ให้คำแนะนำ อยากจะบอกว่าพอเข้ามาอ่านทีไรได้กำลังใจไปเยอะเลย เหมือนโลกนี้ผมไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ผมมีเพื่อนที่รู้จักอีกมากมายที่หวังดีกับผม และได้สนทนาได้โต้ตอบ ทำให้คลายความเครียดไปได้เยอะเลย จริงๆนะ ขอบคุณคร๊าบบบบบ
………………………………………………………………………………………………………
   ผมเข้าทำงานในวันจันทร์ วันแรกแห่งสัปดาห์
   “ขอโทษนะครับ ใครชื่อพี่ทีครับ”  คนแปลกหน้าเดินมาถามหาผมในห้องกินข้าวช่วงพักเที่ยง (งง ใครวะ ไม่เคยรู้จัก)
   “ครับ ผมทีครับ” ผมก็ตอบแบบงงๆ มองไปตามเสียง (อย่าเรียกผมว่าพี่เลย เดี๋ยวผมบาป)
   “ครับคุณที ช่วงบ่ายจะมีของมาส่ง คอมพิวเตอร์กับปริ้นเตอร์ เค้าบอกว่ามาให้คุณทีดูก่อนครับ”  ผมถามที่มาที่ไปถึงได้รู้ว่า เค้าเป็นตัวแทนบริษัทมาติดต่อขายกับพัสดุสำนักงาน  จัดซื้อจัดจ้างเปิดประมูลไปแล้วล่ะ แต่มาให้ผมเลือกดูรุ่น สเปกต่างๆ (โอ้ยยยย แล้วกูจะรู้เรื่องไหมเนี้ย ยิ่งโง่เทคโนโลยีอยู่ด้วย) พูดไปก็เหมือนฝ่ายพัสดุเค้าประชด ยังจำครั้งที่แล้วที่คอมฯผมเสียได้ไหมแล้วเป็นเรื่องใหญ่โต เพราะเค้าเอาไส้ข้างในไปเอาของเก่ามาแทน และต้องส่งเครื่องไปศูนย์แม่ที่สิงคโปร์ ครั้งนี้เค้าก็เลยให้ผมเช็คเองเลย (ประมาณว่าถ้าผิดพลาดอะไรมา มึงนั้นแหละ เป็นคนตรวจรับเอง)ไอ้เราก็มีความรู้เรื่องเทคโนโลยีเท่าหางอึ่ง จะให้ไปดูอะไรถึงข้างในก็ไม่รู้เรื่องรู้ราวหรอก (ประมาณว่าเก่งแต่ปาก55) ไม่ใช่นะ ถ้ามันไม่แสดงอาการพังมาผมก็ไม่รู้หรอก เอาไปให้ช่างเค้าดูต่างหากถึงรู้ (เออ พูดถึงเรื่องช่าง กูไม่รู้ก็ไปหาคนที่รู้ดีสิวะ) จำได้ว่าที่สัมภาษณ์คนที่เข้ามาทำงาน มีคนนึงที่บ้านมีธุรกิจร้านเกมส์  (ก็น่าจะมีองค์ความรู้เรื่องนี้อยู่หนิหว่า) ผมไม่รอช้า รีบพาเจ้าตัวที่ว่านี้ไปเจรจา ดูของว่าโอเคไหม
   ไปถึงไอ้เจ้านี่ไม่ทำให้ผิดหวัง พูดภาษาคอมกัน รู้ซะทุกเรื่อง ผลปรากฏว่าสเปคที่เอามาต่ำไป มีบางส่วนไม่เหมือนในสเปกที่ตั้งไว้  ผมก็ได้แต่ดูรูปลักษณ์ภายนอกแค่นั้นแหละ ภายในแล้วแต่จะดู หุหุ และแล้วก็ผ่านไปได้ด้วยดี วันพรุ่งนี้เค้าจะเอามาให้ดูตัวใหม่  วันแรกของสัปดาห์ก็วุ่นซะแล้ว ผมกลับบ้านเย็นวันศุกร์(ไม่กลับตามกำหนดอีกแล้ว)  ถึงชลผมยังไม่เห็นไอ้ปอ (ก็ไม่ได้โทรบอกมันหนิ จะเห็นได้ยังไง)
   (ช่างเหอะ กลับเองดีกว่า ไม่อยากกวนมันมาก) ผมเดินไปขึ้นรถสองแถว ลักษณะการเดินของผม ผมจะเดินค่อนข้างเร็วและจะก้มหน้าเดิน ครั้งก่อนๆที่มันมารับมันด่าผม
    “ทีมึงรีบเดินไปไล่ควายที่ไหนวะ”
“ ไม่ใช่ไล่ควายปอ ต้องเรียกว่าจูงควาย เพราะควายอยู่ข้างหลัง555” สะใจได้ด่ามันกลับ
 ไอ้ปอมันตรงข้ามผมทุกอย่าง มันเดินช้า ชอบเดินลากขา ชอบทำตัวยืดๆหน้าตั้ง(หูตก55)  เดินมาสักพัก ผมรู้สึกมึนๆงงๆ หาวนอนตลอด อยากจะอ้วกด้วย ผมรีบเดินเข้าเฉลิมไทย เดินเข้าไปอ้วกในห้องน้ำ รู้สึกว่าตัวเองผิดปกติ คิดไปคิดมาก็น่าจะเพราะสะพายกระเป๋าหนักเกินไป มันกดทับเส้นเลือดไหลเข้าหัวใจมั้ง เดินมาหน้าห้องน้ำเห็นที่ชั่งน้ำหนักหยอดเหรียญ ผมเอากระเป๋าไปช่าง 7กิโลเต็มที่เลย สะพายแรกๆก็เหมือนไม่หนัก นานๆไปกลับหนัก ผมก็ทนสะพายสลับกับหิ้ว จนขึ้นรถถึงบ้าน อาบน้ำเสร็จเผลอหลับ จนไอ้ปอโผล่มาที่บ้าน
   “มาทำไมไม่บอกวะ” มันเปิดประตู พูดเสียงดัง ผมงัวเงียลืมตา
   “ก็พอดีเห็นรถสองแถวจะออกพอดีก็เลยขึ้นมา” ผมตอบเรียบๆ
“แล้วไปไหนมา ทำโอเหรอ” ผมถามต่อ
   “วันนี้ไม่ได้ทำโอ ไปรอรับมึงน่ะสิ กูรู้ว่ามึงต้องมาวันนี้”
   “อ้าวเหรอ ทำไมไม่โทรมาถามล่ะ ยังงี้พอมึงเดาว่ากูจะมาวันไหนมึงก็จะไปรอน่ะเหรอ”
   “โทรแต่มึงไม่รับ…กูก็ไม่ได้ไปทุกวันหรอก มันเป็นวันหยุดยาวไงกูก็กะว่ามึงจะต้องมาแน่ๆ”
   “อ้าวจริงดิ  แล้วถ้ากูไม่ได้มาล่ะ”
“ไม่เจอก็กลับดิ จะยืนรอทั้งคืนเลยรึไง”
ผมค้นหาโทรศัพท์ในกระเป๋า
“เออ จริงๆ สี่สายไม่ได้รับ”
   “แล้วทำไรอยู่ไม่รับโทรศัพท์”
   “โทษที ไม่ได้ยิน กูก็ไม่ได้โทรบอกด้วย นึกว่าทำงานอยู่”
   “ที...ก่อนจะถึงมึงโทรมาเลยนะ” ไอ้ปอเดินมาลูบหัวผม
“ไม่สบายเหรอ เห็นนอนแต่หัวค่ำ”
   “ป่าวหรอก เพิ่งอาบน้ำเสร็จ เย็นดีก็เลยนอน” ผมตอบยิ้มๆ
   หลังจากนั้นผมกับไอ้ปอก็ไปกินข้าวข้างล่าง พ่อแม่ พี่ อยู่ครบเลย วันนี้วันพ่อ มีโอกาสหยุดตั้งสามวันแหนะ
   ครอบครัวเรากินข้าวร่วมกันไม่บ่อยเท่าไหร่นัก เดือนละครั้งได้  ผมจะเห็นพ่อกับแม่ดีใจทุกครั้งที่อยู่รวมกัน เตรียมอาหารไว้เยอะ และในวันที่นานๆครั้งจะรวมกันผมก็เตรียมของขวัญเล็กๆน้อยๆให้ทุกคน (ก็ไอ้ที่แบกมานั้นแหละ) ปกติผมจะสะพายไม่เกิน4กิโล แต่ครั้งนี้หนักของฝากไปหน่อย ระหว่างกินข้าวเราคุยกันสนุกสนาน คุยไปหัวเราะไป กินข้าวอยู่ดีๆผมก็เห็นหยดเลือดที่ไหนไม่รู้ตกลงจานข้าวผม
   “ป๊อก ๆ ๆ” เลือดสามหยด ผมตกใจคลำใบหน้าตัวเอง จนรู้สึกอุ่นๆที่โพรงจมูก
   “ที เลือดจากไหน” ไอ้ปอทักเสียงดัง ทุกคนตกใจหน้าซีดไปตามๆกัน ผมหยิบทิชชูปิดจมูก เงยหน้า
   “ทีเป็นไรไหมลูก” แม่ผมทัก ผมส่ายหัว
   “เดี๋ยวเอารถออก ไปโรงบาล” พ่อผมพูดเสียงตกใจ
   “ไม่เป็นไรครับ แค่เลือดกำเดาไหล” ผมบอกทุกคนจะได้ลดความกังวล
   “ไหนๆ พี่ดูหน่อย” พี่ผมเดินมาหา เอาทิชชูออก เช็ดเลือดให้
“ทีไปนอนโซฟาก่อน” ผมเงยหน้าเดินไปโซฟา ไอ้ปอจูงมือผมไป พี่ผมเอาผ้าชุบน้ำเย็นมาประคบ
   “ไม่เป็นไรมากหรอกครับ แค่เลือดกำเดาธรรมดา ไปกินข้าวต่อเถอะครับ” รู้สึกว่าทุกคนจะห้อมล้อมผมใหญ่ ดูสีหน้าแต่ละคนไม่ดีเอาซะเลย
“เดี๋ยวรอให้เลือดแข็งตัว ผมก็จะเดินไปกินต่อเหมือนกัน” ผมยิ้ม
   สักพักทุกคนเดินกลับไปที่โต๊ะอาหาร ยกเว้นไอ้ปอ
   “กูว่าไปโรงบาลเหอะที…ไปหาหมอ จะได้รู้ว่าเป็นอะไร มึงซึมๆตั้งแต่กูเห็นแล้วนะ” ไอ้ปอพูดทำซะผมกลัวเลย เหมือนมันจะว่าผมเป็นอะไรร้ายแรง (รึกูเป็นโรคระบบเลือดวะ ฮีโมฟีเลียรึป่าว รึร้ายแรงเป็นลูคีเมียเกล็ดเลือดต่ำเหรอ) เข้าขั้นเพ้อ
   “ไม่เป็นไรหรอก แค่เลือดกำเดาเค้าเป็นกันเยอะไป”
   “เราแอบไปกันก็ได้ ถ้ามึงไม่อยากให้ใครรู้” ไอ้ปอรู้ใจผมอีก เพราะถ้าเกิดอะไรที่ไม่ค่อยดี ผมไม่อยากให้ที่บ้านรู้ เพราะไม่อยากให้ใครเป็นห่วง
   “เออๆ ก็ได้ แต่มึงไปกินข้าวต่อให้เสร็จไป”
   “กูกินไม่ลงแล้ว”
   “กูบอกให้ไปกินให้อิ่ม ถ้ามึงไม่ไปกิน กูก็ไม่ไปโรงบาล”
   ไอ้ปอรีบไปกิน กินเสร็จ มันก็รีบออกมาบอกที่บ้านผมว่า จะพาผมไปขี่รถเล่น (เห้ย! ไอ้ปอ โกหกทั้งบ้านกูเลยเหรอ) ผมไปโรงพยาบาลเอกชนแห่งนึง ไปถึงไอ้ปอเหมือนเดิม เข้าห้องตรวจไปกับผมด้วย มันตอบแทนผมทุกอย่าง ดูเหมือนสิ่งที่มันตอบไปจะเป็นร้ายแรงกว่าที่เป็นอยู่ซะด้วย
   “กูตอบเองปอ กูไม่ได้เป็นหนักขนาดนั้น” ผมกระซิบบอกมัน  หมอก็เคาะตามร่างกาย ส่องไฟ ซักประวัติ ตรวจเสร็จหมอก็วินิจฉัย
   “หมอว่าอาจจะเกิดจากความเครียดที่มีมากเกินไป…ความเครียดที่เกิดอาจจะไม่รู้ตัวก็ได้ค่อยๆสะสม พอเครียดจะมีผลต่อแรงบีบตัวของหัวใจ เป็นปฏิกริยาของร่างกาย ความดันเลือดเพิ่ม ทำให้หลอดเลือดส่วนปลายแตก ดีน่ะครับไม่แตกในอวัยวะสำคัญถ้าเกิดไปแตกในสมองเข้าจะยุ่ง”
   “ครับ” ผมตอบหน้าเศร้านิดหน่อย (ไม่ได้เป็นขนาดนั้นซะหน่อย  หมอหนิ)
   “ช่วงนี้พักผ่อนเยอะๆนะครับ หมอจะให้ยาไปทาน ถ้ารู้สึกว่านอนไม่หลับก็กินยาตัวนี้นะครับ” ยาตัวเดียวกันกับที่ให้กับคนไข้ในโรงบาลศรีธัญญาเลยวะ 555 (ยาคลายกังวล ยาคลายกล้ามเนื้อ ยานอนหลับ)ไอ้ทีกำลังบ้าหรือนี่
   “ครับ ขอบคุณครับ” ผมเดินออกข้างนอก
   “ต่อไปมึงต้องพักผ่อนเยอะๆนะที”
   “ไม่มีเวลาหรอกปอ มึงก็รู้มันหยุดได้ที่ไหนเล่า ภายใน2ปีนี้ต้องห้ามสะดุดอะไรทั้งสิ้น เวลาจะเจ็บป่วยก็มีไม่ได้”
   “คนนะเว้ย ไม่ใช่หุ่นยนต์ จะเป็นจะตายมันห้ามได้ซะที่ไหนวะ”
   “มันห้ามป่วยไม่ได้หรอก แต่มันห้ามตัวเองไม่ให้หยุดได้”
   “อย่าดื้อที  หยุดก็คือหยุด” ไอ้ปอเริ่มตะคอกผม
   “ปอกูก็พอรู้ว่าร่างกายกูมันเริ่มล้า ต่อไปกูจะพักผ่อนเยอะขึ้น แต่ถ้าจะให้หยุดเลยมันก็ไม่ได้ กูจะดูแลตัวเอง ไม่ต้องเป็นห่วงนะ” ผมพูดแล้วยิ้มให้มัน
   “เห้ย! เหนื่อยพูดกับมึงแล้วเหนื่อย ชีวิตมึงเคยทำอะไรที่มันช้าบ้างไหม กินเร็ว เดินเร็ว คิดเร็ว พูดเร็ว  ร่างกายมันจะทนได้ยังไงวะ ให้มันได้พักผ่อนบ้าง ฯลฯ” โดนเลยไอ้ที โดนไอ้ปอเทศน์ยาวเลย
   “รู้ดีนะเนี้ย ไปเป็นหมอเลยไป”
   “กูก็ไม่รู้หรอก ก็เทียบๆเอา  มันก็เหมือนรถแหละ ใช้งานบ่อยๆ ซิ่งมันตลอด ถ้าไม่ดูแลมัน มันก็พังได้” (นี่ไอ้ปอมีอุปมาอุปมัยด้วย)
   “โอเคๆ กูจะพัก พอดีช่วงวันหยุดยาวด้วย” ไอ้ปอขับรถพาผมเล่นไปเรื่อย
   “ปอกูอยากขับบ้างวะ ไม่ได้ขับมานานแล้ว” ผมไม่ได้ขับรถไอ้ปอมานานแล้ว
   “ยิ่งไม่สบายอยู่ มีแรงขับเหรอ”
   “ไอ้บ้า กูเลือดกำเดาไหล เส้นเลือดส่วนปลายเล็กๆๆๆแตก ไม่ใช่เส้นเลือดหัวใจ”
   “555 มีแรงด่า แสดงว่ายังใช้ได้” ไอ้ปอจอดรด เปลี่ยนให้ผมขับ ผมก็ขับตามประสา เพราะผมขับรถไม่เร็วอยู่แล้ว ขับเลียบไปตามชายหาด ไอ้ปอซบไหล่ มือข้างนึงวางบนหลังมือผมที่ขับรถอยู่ อีกข้างก็กอดเอว
   “นั่งเฉยๆดิ กูขับให้มึงนั่ง ไม่ใช่ให้มึงมาสอนกูขับรถ”
   “หวั่นๆว่าจะไปไม่ถึงที่55”
   “โห้ดูถูกกู ถ้าบ้านกูมีเครื่องบินกูก็ขับได้แล้วล่ะปอ นับประสาอะไรกับรถมึง” ผมจอดริมทะเล ได้กลิ่นทะเล ลมพัดปะทะหน้า รู้สึกดีขึ้น (รู้สึกว่าอารมณ์ไหนๆ ผมกับไอ้ปอก็มักจะมาแต่หาดบางแสนกัน) ไม่รู้จะไปไหน ยังไงมันเป็นที่พักผ่อน หย่อนใจที่ใกล้ที่สุดแล้ว
   “หนาวไหม” ไอ้ปอถามผม (หนาวไร อากาศกำลังดี อย่าเล่นบทพระเอกว่ะ)
   “เฉยๆ อากาศกำลังดี”
   “เหรอ  นึกว่าหนาว” ไอ้ปอโอบกอดผมแน่นขึ้น (กูบอกว่าไม่หนาวมากอดกูทำไม) ช่างเหอะ ไม่มีคนรู้จักมาแถวนี้หรอก ถ้าโลกไม่โคตะระกลม
   “ว๊าววว ผู้ชายกอดกัน” เสียงหญิงสาวส่งเสียงสูง ขับรถผ่านทักทาย
   “ฮึ ฮึ” ไอ้ปอหัวเราะในลำคอ
   “ปอ กลับยัง”
   “กลับแล้วเหรอ”
   “อืม” (กูเริ่มอาย) ผมสตาร์สรถ ขับกลับบ้านถนนเลียบชายหาดไปเรื่อยๆ
   “ปี๊ดๆๆๆๆ” เสียงรถมอไชต์คนนึงบีบแตรไล่
   “รีบไรวะ รีบก็ไปก่อนสิ” ผมบ่นเบาๆ (กูขับช้ากูก็ขับชิดซ้ายแล้วนะ)
   “แม่งให้กูดูหน้าหน่อยสิ  ไอ้เกรียนเอ้ย” ไอ้ปอด่าเค้า
   “ปี๊ดๆๆๆๆ” เสียงชุดครั้งที่สอง ผมผ่อนรถหลบซ้ายแทบจะขึ้นฟุตบาตแล้ว ให้มันไปก่อน ผมได้ยินเสียงเหมือนรถเสียดสีกัน (ตูดรถไอ้ปอแน่เลย กูซวยแล้ว มันยิ่งรักรถมันอยู่ด้วย เป็นรอยขึ้นมา มันจะไม่สวดกูยกใหญ่เลยเหรอวะ)ใจเริ่มเสีย ผมมองกระจกรถ ไอ้ปอมองท้ายรถมัน (ตายแน่กู) ผมหยี้หน้า
   “แม่งขับช้า ไปขับสนามเด็กเล่นไป๊ ควาย!” (กูโดนด่า โดน2เด้งเลยกู) รถคันนั้นที่แซงขึ้นด่าผม
   “ทีจอด”ไอ้ปอบอกผม “จอดๆๆที” ไอ้ปออารมณ์เสีย (ตายแน่กู) ผมจอดรถตั้งขาตั้ง ไอ้ปอลงจากข้างหลัง ดึงตัวผมไปข้างหลัง กระโดดขึ้นรถอย่างเร็ว
   “เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับกู ไอ้เหี้ย” ไอ้ปอบ่น และออกตัวแบบเร็วมากกกกก(โอ้ยยยยกู เจอมรสุมอีกแล้วววว) ผมต้องกอดเอวมันไว้ ไม่งั้นปลิ้วตกรถโดยที่ไอ้ปอไม่รู้ตัว ไอ้นั้นพอรู้ไอ้ปอไล่ก็ยิ่งเร่ง
   “มึงแน่มึงอย่าหนีสิ” ไอ้ปอตะโกนด่า
   “ปอ พอเหอะ ช่างมันเถอะ” ผมรู้สึกว่าไอ้ปอมันจะเดือดแล้วสิ
   “มันด่ามึง มึงไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอที” ไอ้ปอพูด
   “ช่างมัน คิดเสียว่ามันไม่ได้ด่ากูแล้วกัน” ผมต้องร้องตะโกนบอกให้ดังกว่าเสียงลมที่พัด
   “มันด่ามึงเป็นควายเนี้ยนะ” ไอ้ปอหันหน้ามาพูด (มึงหันหน้ามาพูดกับกู กูกลัวมากกว่าวะ) พลาดเสี้ยววินาทีมีสิทธิ์ตายได้ ผมเลยหยุดพูด ในใจก็สวดธรรมะยกใหญ่
   “จอดสิวะ” ไอ้ปอร้องบอก ขับรถมาเทียบกับคันนั้น ผมมองหน้ามัน มันก็คงรุ่นๆไอ้ปอนี่แหละ มันเป็นเด็กแว้น(ดูการแต่งตัวแต่งรถ บวกกับมีเด็กสก๊อยนั่งข้างหลัง…มั้งนะ) ไอ้คนนั้นก็ไม่ยอมเร่งเครื่องใหญ่เลย  ไอ้ปอขับรถตัดหน้ามัน  รถคันนั้นสะดุดเล็กน้อยแต่ก็ไปต่อโดยเร็ว (ตายล่ะ เหมือนกูอยู่ในวงเวียนการแข่งรถยังไงไม่รู้…ไอ้ปอกูไม่ใช่เด็กสก๊อยนะเว้ยยยยย)
   “มึงไม่หยุดใช่ไหม” ไอ้ปอตีคู่คันคู่กรณี  เข้าไปใกล้ๆ ก่อนที่จะใช่ตีนยันคันนั้นตกข้างทาง
   “โอ้ยยยยปอออ ไปถีบมันทำไม” (หาเรื่องใส่ตัวอีกแล้ว) ดีนะมันหลุดออกมาจากฟุตบาตแล้ว ไม่งั้น เนื้อหนังมังสา ปะทะกับคอนกรีต ไม่อยากคิดสภาพ รถคันนั้นพุ่งลงไปในคลอง ไอ้ปอชะลอรถ แล้วเลี้ยวกลับมาดู
   ไอ้ปอจอดรถ ตั้งขาตั้งแล้วลงไป
   “มึงด่าใคร มึงด่าใครควาย” ไอ้ปอตามไปหาเรื่องเค้าอีก ผมรีบลงไปในคลอง ยกรถที่ทับไอ้คนนั้นอยู่
   “มึงไปช่วยมันทำไมที มันด่ามึงไม่ใช่เหรอ”
   “อย่าเพิ่งพูดเลยปอ ช่วยคนก่อน”
   “ไม่ต้องไปช่วยมัน” ไอ้ปอตะคอกผม ผมยกรถออก พยุงทั้งสองขึ้นมาจากน้ำมานั่งข้างทาง
   “กูถามว่ามึงด่าใคร” ไอ้ปอเดินมาดึงคอเสื้อไอ้คนนั้นขึ้น  ง้างมือกำหมัดกำลังจะชก
   “พอเหอะปอ” ผมไปแกะมือมันออกจากคอเสื้อ เอาตัวกันหน้าไอ้เด็กแว้น
   “โธ่ เว้ย” ไอ้ปอ บ่นอย่างอารมณ์เสีย
   “เจ็บตรงไหนป่าว” ผมถาม
   “มึงจะถามมันทำไมวะ ไอ้พวกนี้ต้องเอาเลือดชั่วมันออก” (มึงน่ะดีตายล่ะ)
   “เดี๋ยวกูจัดการเอง เดินไปที่รถไป” ผมไล่ไอ้ปอไปสงบสติ มันกำลังร้อน
   “พี่ว่าเราไม่เคยรู้จักกัน ด่าพี่ทำไม มีเหตุผลไหม”
   “พูดกับมันดีไปทำไม พวกเหี้ยมันฟังไม่รู้เรื่องหรอก” ไอ้ปอเสือกได้ยิน
   “ป่าว ผมไม่ได้เป็นอะไร” ไอ้เด็กแว้นลูบรถตัวเองใหญ่เลย (สงสัยจะเสียดายมากกว่าสก๊อยที่นั่งมาด้วยซะอีก) ทำเป็นเบี่ยงประเด็น
   “พี่ขับรถผิดกฏมาย ขับปาดหน้าน้อง รึขับผิดเลน” ผมถาม เด็กแว้น ส่ายหน้า
   “งั้นก็ด่าไม่มีเหตุผล” นิ่ง  มันไม่ตอบ
“ทีหลังอย่าไปด่าคนอื่นเค้านะ มันเป็นคำพูดที่ไม่มีใครอยากได้ยินหรอก พี่ด่าน้องน้องก็คงจะโกรธ ใครฟังก็คงโกรธ เข้าใจพี่เค้านะ(ผมมองไปที่ไอ้ปอ) พี่เค้าก็โกรธ เค้าอาจจะรุนแรงไปหน่อย  เห็นไหมเรื่องแค่คำพูดมันก็ทำให้เสียหายได้เหมือนกัน  พี่ขอโทษที่ทำให้รถน้องต้องพังและน้องสองคนก็ต้องเจ็บตัว …” เด็กมันก็เงียบ (ฟังกูป่าววะเนี้ย)
   “พี่ขอโทษในส่วนที่พี่ผิด น้องล่ะไปขอโทษพี่คนนั้นได้ไหมในส่วนที่น้องพูด” (หวังว่าไอ้ปอได้ยินคำขอโทษแล้วมันจะไม่เอาเรื่องอีก)
   “ขอโทษ” ไอ้เด็กแว้นพูดไม่เต็มใจเท่าไหร่หรอก
   “ไม่ต้องมาขอโทษกู ขอโทษคนที่อยู่ข้างหน้ามึงน่ะ คนที่มึงด่าไม่ใช่เหรอ” ไอ้ปอพูดเสียงดัง
   “ขอโทษครับ”
   “โอเค พี่ไม่ติดใจอะไรนะ เราหายกันแล้ว ต่อไปถ้าเจอกันก็ยิ้มให้กันนะ จำไว้คนชลเหมือนกัน” ผมพูดแล้วยิ้มให้ ไอ้สองคนนี้ก็เงียบเหลือเกิน
“เอาล่ะ ไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหม”
   “ไม่เจ็บ” แว้นส่ายหน้าตอบ สก๊อตเงียบ
   “งั้นก็กลับบ้าน บ้านไกลไหม” ผมพูด ไอ้แว้นลุกขึ้นนั่งค่อมรถตัวเองสตาร์สรถ มันไม่ติด (ติดได้ไงจมน้ำซะขนาดนั้น)
“ไม่เป็นไรพี่ ผมจูงกลับบ้านก็ได้ ไม่ไกล”  แว้นบอก ผมรู้ดีว่ามันคงอยู่ไกลอยู่หรอก แต่มันคงไม่อยากรับความช่วยเหลือจากคู่กรณี เดี๋ยวเสียฟอร์ม
“เอองั้นกลับดีๆนะ พี่ไปแล้วล่ะ”  ไอ้ปอกับผมขับออกไป  ผมโทรเรียก1669 มารับเด็กสองคนกับรถ1ครั้ง
กลับถึงบ้านก็ค่อนข้างดึก สี่ทุ่มแล้ว พ่อ แม่ผมนอนแล้วเหลือแต่พี่ผม นั่งดูทีวี
“เป็นไงที หมอว่าไง” พี่ผมพูดยิ้มๆ
“อ้าว รู้ได้ไง” ผมมองไปที่ไอ้ปอ
“อย่ามองกูแบบนั้นดิ” ไอ้ปอทำหน้าเศร้า
“เออๆ อย่าว่าปอเลย พี่บอกให้ปอพาไปเองแหละ รู้แค่นี้จริงๆ อย่าลืมกินยาล่ะ”
“ไม่รู้ผมจะไปหาหมอให้เสียตังค์ทำไม ก็ได้ยาโรคจิตมา รู้งี้ก็ให้พี่รักษาดีกว่า55”
หลังจากนั้น เราก็แยกย้ายกันไปนอน ผมกับไอ้ปอ อาบน้ำแล้วนอนคุยกันที่เตียง
“ทีหลังอย่าขับรถแบบนี้อีกนะ มันไม่ปลอดภัย”
“โห้กูไม่ใช่พ่อพระเหมือนมึงหนิ เค้าด่าแล้วยังมาทำเฉยอยู่ได้”
“เค้าด่าก็เรื่องของเค้าสิ กูไม่เห็นเจ็บตรงไหนเลย แต่ถ้ามึงขับรถแบบนี้ ถ้าพลาดไปนิดเดียว มันจะเจ็บหนักเลยนะเว้ย”
“ไม่เจ็บได้ไง กูเจ็บใจ”
“เจ็บใจแล้วตายไหม เจ็บตัวนี่สิ เผลอๆตายก่อนที่จะมีโอกาสได้เจ็บ”
“มึงไปด้วย กูไม่เอาเสี่ยงขนาดนั้นหรอก”
“แล้ววันนี้มันไม่เสี่ยงเลยใช่ไหม”
“ก็ปกติ”
“อย่าขับแบบนี้อีก ถ้ากูเห็นอีก กูจะให้มึงใช้จักรยานที่ไปจับสลากได้มาจากกาชาด”
“555 ได้นะที สมัยเด็กกูก็สิงห์นักปั่นเลยนะเว้ย”
“กรรม! เรื่องเลวร้ายเชี่ยวชาญจริงๆ”
“ที กูถามมึงหน่อย” ไอ้ปอถามด้วยสีหน้าจริงจัง
“อะไร”
“มึงเคยทำชั่วบ้างไหม มึงดีมากๆๆๆๆๆ ดีเกินไปวะ กูไม่คิดว่าจะมีคนแบบมึงอยู่บนโลกนี้”
“ไอ้บ้า มึงหาว่ากูน่าจะตายไปเร็วๆเหรอ”
“555 ไม่ใช่ กูหมายถึงกูไม่เคยเห็นใครดีเท่ามึงเลยตั้งแต่เกิดมา”
“กูไม่ได้ดีขนาดนั้นหรอกปอ กูก็ทั่วไป ความเลวกูก็มีเยอะ แต่กูไม่อยากให้ใครรู้ กูก็เก็บมันไว้คนเดียวไง 555 บางทีกูก็ระบายกับกระดาษกูก็เขียนด่าเค้าไปทั่ว พอเวลาผ่านไปกูอารมมณ์ดีขึ้นกูก็เอากระดาษไปเผาทิ้ง 55 เหมือนกูเป็นโรคจิตไหม”
“มันจะหายแค้นได้ไงวะ ต่อไปใครทำไรมึง มึงบอกกูก็ได้ กูจัดการเอง”
“อย่านักเลงให้มันมากนัก เดี๋ยวจะไม่ได้แก่ตาย”
“โอ้โห้ ว่ากูเหรอ” ไอ้ปอระดมจูบหน้าผม จี้เอวผม
“5555 ไอ้ปอกูจั๊กจี้” ผมพยายามหัวเราะเบาๆ เดี๋ยวลั่นบ้าน
“ยกให้วันนึงเห็นว่าไม่สบาย นอนเร็วๆซะ คืนหน้ากูจะเบิ้ลทบต้นทบดอก”  ไอ้ปอ มันจะเป็นคนที่ดีมากในช่วงที่ผมไม่สบาย ผมจะเป็นเทวดาเลยล่ะ สั่งได้ดั่งใจทุกอย่าง (แต่เมื่อเปรียบกับส่วนเลวแล้วก็ยังแตกต่างกันลิบลับอยู่ดี) หุหุ (แต่ทำไมกูก็ทนอยู่กับมันได้วะเนี้ย)
………………………………………………………………………………….


ปล. ที..เดี๋ยวพี่จะไปซุ้มดูคนกอดกันที่บางแสนบ้างดีกว่า ฮ่าๆ
ปล.อีก ที่เขียนด่าคนนี่ใช่ที่พวกเราอ่านกันอยู่หรือน่ะ

[Black Angel]

ขอบคุณครับ

เข้ามาอ่านเมื่อไร

ก็มีความสุขเมื่อนั้นครับ

[dragonnine]

ที เป็นคนดีจริงๆ เลยนะ แต่ปอก็เป็นคนดีนะ ดีที่รัก ที 5555

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

จิ้มไว้ก่อนๆ (จะสอบในชั่วโมงนี้ยังจะเข้ามาอัฟเดท ฮา..) ^O^

[beambeam]

  อิอิ มาแล้วมาแล้ว คู่หวานแห่งปี ต้องยกให้คู่นี้เลยละ ไม่รู้จะหวานให้พวกเราๆอิจฉาไปถึงไหน อิอิ เป็นกำลังให้กับทั้งสองคนนะครับ อย่างไงก็รักกันมากๆนะครับผม 

[Kiss Koki]

 :กอด1:ตามมาดติด ๆๆ ค่ะ ยังมีเล่าต่ออีกใช่มั้ยนะ หยุดยาว 2 อาทิตย์เลยน๊า 555

จะรอ ที่ปอบอก “ยกให้วันนึงเห็นว่าไม่สบาย นอนเร็วๆซะ คืนหน้ากูจะเบิ้ลทบต้นทบดอก” 55
ถ้าปอไม่ได้คบ ที ความใจเย็นคงไม่ได้ลงมากขนาดนี้นะ ดีจัง เป็นแฟนทีแล้ว ไม่ได้ใจเย็นลงมาก แต่ก็ดีกว่าแต่ก่อน จริงมะ..........ชื่นชม...แฟนปอนะเนี่ย... ทีน่ารักมากค่ะ สอนน้องแว้นด้วยดีนะ ทำได้เท่าที่ทำ เพราะไม่รู้น้องที่ด่านะ จะ สำนึกมะ เราคิดว่า ดีกว่าไม่พูดอะไร แต่ถ้าพูดอย่างปอ อาจมีเรื่องถึงโรงฯถึงศาลฯ
ยังไงก็ ดูแลตัวเองด้วยนะค่ะ อย่าหักโหมมากทั้งทำงานทั้งเรียน ก็ขอเป็นกำลังใจให้ที สู้ ๆๆค่ะ ปอด้วยละกัน
ก็ทนุทะนอมทีหน่อยละกัน ...รอตอนต่อไปน๊า มาต่อด้วย หวานไปถึงไหน อิอิ อ้อนึกได้ว่าเคยอ่านตอนไปเที่ยวดูหิ่งห้อย เค้าดูหน้าไหนกันน๊า อยากไปดูจัง ..............ถ้ามีไปเทีี่ยวไหนอีก มาเล่าให้ฟังกันบ้างนะค่ะ....

[pay-it-forward]

น่ารักเสมอคู่นี้
 
ปอฟังทีเค้านะ อารมณ์ร้อนอย่างนี้ทีเค้าเป็นห่วงมากนะรู้มั้ยจ้ะ
 

[beery25]

ปอเปรี้ยวว่ะถีบเด็กแว้นเลยนั้น ทีถือว่าเป็นสีสันของชีวิตละกัน ลองเป็นเด็กสกอยดู อย่างน้อยปอก็ดูใจเย็นขึ้นกว่าเมื่อก่อน

[moonoi_sert]

 :m20:ทีใจเย็นมากๆ มีการไปสอนเด็กแว้นด้วย แต่ก็ดีนะที่เด็กมันฟัง เพระเด็กบางคนมันก็ไม่ฟัง แต่ปอนี่รักทีจริงๆ แค่ทีโดนด่าถึงกับขี่ตามแล้วถีบรถเด็กแว้นจนล้ม (โหดไปหน่อยนะ เกิดเด็กแว้นเป็นไรขึ้นมางานใฝหญ่เลยนะ)

[watop]

 

[@21]

เป็นไงละ เด็กแว้น มาแว้นๆ ใกล้ๆป๋าปอ โดนลูกถีบเลย หายซ่าไหมล่ะ

คนหนึ่งใจร้อน อีกคนใจเย็น เป็นคู่ที่ลงตัว 

[warin]

 

[Lin-G]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

กรี๊ด พี่ปออออออ พี่ปอ พี่ปอ เท่ระเบิดไปเลยค่ะ นักเลงได้ใจลิ้นจี่มากค่ะ

อารมณ์ร้อนก็เท่ อารมณ์เย็นก็น่าัรัก คนอารัยก็ไม่รู้.....ไม่มีข้อเสียเลย 

ส่วนคุณที...เอ่อ...ก็น่าัรักเหมือนกัน

ลิ้นจี่จะติดตามต่อไปพร้อม ๆ กับป้ายไฟกระพริบ "พี่ปอน่ารัก"

จะไม่ยอมแพ้แฟนคลับทุกคน ไปแล้วนะค่ะ ขอไปจิ้นระเบิดก่อน

[patloom]

555+ ทีกะปอฮาได้อีก
สนุกสนานจังชีวิตนี้ 55+

ตอนนี้เพื่อนพัดลมมันมีแฟนเป็นหนุ่มนักเทควันโดด้วยค่ะ- -*
และมันเป็นผู้ชาย โฮ้วแม่เจ้า
มันตัดหน้าทุกคนแบบเงียบเชียบไม่เคยบอกใครเรื่องนี้เลย-*-
พี่พวกพัดลมรู้เพราะมันไม่ไปงานเลี้ยงรุ่น
พอเพื่อนโทรไปมันบอก
มีอะไร----ซึ้งคนอย่างมันไม่เค้ยไม่เคย

วันศุกร์ที่แล้วนี่เองที่ตกลงเป็นแฟนกัน
แถมมันยังอวดให้อิจฉาเล่นว่าจริงๆแล้วมันเกินเพื่อนกันมานานแล้ว
มันขอกันเป็นแฟนตั้งแต่ป.6 (โหวหลายปีนะเนี่ย)
แต่ด้วยความเล่นตัวของเพื่อนพัดลม
มันเลยบอกว่าอยู่คนละโรงเรียนคนละที่
เดี๋ยวสุดท้ายก็ไปกันไม่รอด ถ้ารอได้ก็รอไป

โอ้วแม่เจ้า~

[OrlY]

ทีใจเย็นมากกกกเลยอ่ะ
แต่ก็ดีคนนึงใจเย็น คนนึงใจร้อน เหมาะสม 

เออ... ถ้าจะบอกว่าสะใจที่ปอถีบรถเด็กแว้นเนี่ย
จะดูเลวร้ายไปไหมอ่ะ ... เอิ๊กกกกก 

[DeJavu~ ★]

อ่านกี่ทีกี่ที

ก้อมีความสุข

น่ารักมากอ่าคู่นี้

[┗◎┗◎]

ทีพักผ่อนมากๆ  

แต่คุยกับปอก็ถือว่าเป็นการผ่อนคลายไปในตัว

ไม่ว่าจะเป็นการคุยแบบ  "ภาษาใจ" หรือ "ภาษากาย"  

[Pumpkin]

ชอบจริงๆไอ้ฉากถีบเด็กแว้นเนี่ย ฮ่าๆๆ
ส่วนทีเนี่ย ดีเกิ๊น! ดีจนใจหาย = =*

[kitty]

 :impress2:ปอใจร้อนเกินนนนนนนน  แต่ก้อน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกก


พี่ทีก้อใจเย็นเว่อออออออออออออ  แต่ก้อน่ารักกกกกก  อยู่กะปอได้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[storbayre]

  กรี๊ดกรี๊ดเลย ทีน่ารักอะนะ  ใจเย็นและเป็นคนดีมากๆๆเลย (สุภาพบุรุษไปหรือเปล่าจะ)

 ::แต่ยังไงก็ชอบปอมากกว่า  ชอ้บชอบ :L1:มากๆก็ตอนถีบเด็กแว้นนะ ได้ใจเลย

 (สุดยอด กวดทันด้วย และถีบจักรยานอีก ตอบได้ใจเลย)


 :man1:เข้ามาอ่านกี่ทีกี่ทีก็ยังกุกกิ้กน่ารัก แบบว่าชีวิตมีสีสันไม่น่าเบื่อดีนะ สมกับชีวิตคู่ดี


 :call:มาอัพ อ่านแล้วสมกับที่รออ่านเลย

      

[BaoBao]

คิดถึงนะจ๊ะน้องปอ & น้องที
นี่ถ้าป่วยแทนทีได้ ปอคงป่วยไปแล้วอ่ะมั๊ง โกรธแทนทีบ่อยๆ ชิมิคะ รึ.....รึเป็นความชอบส่วนตัวของเจ้าปอเค้า   อ๊ะ ขำขำ (เสียงนาเดีย)
รักษาสุขภาพนะคะที ขอให้แข็งแรงเร็วๆ นะ

[kyoya11]

หุหุ
เราจะไปดูเขากอดกันบ้างดีมั้ยนะ? 55+

[archi_10_001]

น่ารักทั้งคู่หงะ ฮามาก แบบ ยิ่งได้อ่านก็ยิ่งฮา
ชีวิตมีรสชาติจริง ๆ เวลาที่อยู่ด้วยกันสองคนอย่างนั้น รึเปล่า???

เหอ ๆ แบบว่า แต่ทีเป็นคนดีหงะ ไม่ค่อยเขากับน้องปอเลย เหอ ๆ
มาเจอกันแบบ ฮา ๆ แล้วก็รักกันแบบ ฮา ๆ น่ารักว่ะ

ยิ้มแก้มจะแตกละเนี้ย โฮะ ๆ

ขอบคุณที่เอมาเล่าให้ฟังนะ ((อ่าน)) ว้าว ๆ ขอบคุณมาก ๆ
เป้นกำลังใจให้ใครอีกหลาย ๆ คนได้เยอะทีเดียวแหละ ช้อนว่า

ฮุ ๆ ช้อนเป็นหนึ่งในนั้น ที่เข้ามาอ่านแล้วรู้สึกว่า เออ ว่ะ
ชีวิตเรามันไม่ได้มากมายอะไร แค่มีใครสักคนที่อยู่เพื่อเรา
และราก็อยู่เพื่อคน ๆ นั้น เท่านั้นก็เพียงพอ ๕๕๕ แต่ตอนนี้ยังหาไม่เจอ ((นั่นคือ ประเด็น เหอ ๆ))

[QUE1]

เข้ามาอ่านเรื่องนี้แล้วต้องได้ยิ้มทุกที
อ่านไปฮาไป คิดได้ไงค่ะแต่ละคำ เล่นเอาฮาเลย
คุณที แสนดีจริงๆละ อ่านแล้วได้ข้อคิดคะ
เจ็บใจแต่ไม่ตาย โกรธกันแล้วเดี๋ยวเราก็หาย
คิดได้แบบนี้ ชีวิต สงบขี้นเยอะค่ะ

ปล. แหม..อยากจะแอบไปเฝ้าหาดบ้างละเพื่อจะเจอผู้ชายกอดกัน ก๊ากๆๆ

[PetitDragon]

ชอบตรง...'ผู้ชายกอดกัน' นี่แหละ   

ขอบคุณครับ

[nunamicky]

น่ารักตลอดอ่ะ คู่นี้
เค้าอิจฉานะ