หัวข้อ: ช่วยด้วย! ผมได้แฟน***ไอ้เด็กช่างยนต์ By ที...60 ฟ้าหลังฝน หน้า 143 (01/28/61)

[minima]

 

อ้าวคุณพี่ทีไปหนายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย 
มารอรอรออลุ้นว่าไอเดกช่างยนต์จะได้ไปป่าวว 55

[nookik]

 


เข้ามาฝากเม้น ก่อนจะอ่าน

รักคนแต่ง

 



--------------------------------------------------------------------------



ปอ กับ มี น่ารักจัง

ปอ ดู จะรักที มากๆเลยอ่าาา

แอบน่าสงสาร ตอนที่ปอไม่สบาย

ขอให้รักกันตลอดไปเลยน๊ะคะ 

[buffalo]

ด.ช ปอ + ด.ช.ที GO TO CHINA ..... WoW
 

[PetitDragon]

คนแต่งไม่อยู่ ไปจีนแหง๋ เลยอ่ะ 

[benzine91]

สงสัยมัวแต่ไปเที่ยวจีน แน่ๆเลย ม่ายมาซะที

กลับมาแล้วอย่าลืมมาเล่าให้ฟังด้วยนะคร้าบบบ

 

[Non_stop]

 

[ballzz]

ว้าววววววววววววววววววววว

ตามอ่านจนมาถึงนี่แล้ว

ตอนที่พี่บอกว่าจะลงเป็นตอนสุดท้ายนะ น้ำตาแทบไหล

แต่พอเปิดไปหน้าอื่นแล้วเจอที่พี่มาลง

ดีใจมากกกกกกกกกกกกกกกกก

พี่ที ของถามหน่อย พี่เรียนคณะอะไรมาหรอ พอจะตอบได้ป่าวอ่ะ

หุหุ แค่นี่แหละครับ ขอบคุณที่เสียสละเวลาส่วนตัวมาลงให้อ่านครับ

[/color]

[fakelove]

คนแบบพี่ปอนี่บางทีก้น่าสงสารนะ


เจอมากับตัวแล้ว
พี่ทีสู้ๆ

[Killua]

เข้ามาอ่านกว่าจะจบ ฮ่าๆๆ ทีปอน่ารักดี น่ารักมากๆ เป็นกำลังใจให้นะคะ

[LEO]

ช่วยด้วย! ผมได้แฟนเหี้ยไอ้เด็กช่างยนต์ 43…สงครามน้ำลาย


หลังจากที่ผมได้รับข่าวดีที่จะมีผู้ติดตามไปเที่ยวจีนด้วย1คน ผมไม่รอช้า รีบแจ้งความจำนงกรอกรายชื่อไว้ก่อน หลักฐานทำหนังสือเดินทางเดี๋ยวเอามาให้พรุ่งนี้ ดีหน่อยไปเที่ยวเป็นคณะทัวร์ ให้บริษัททัวร์เดินเรื่องให้ และเป็นการไปเที่ยวเป็นหมู่คณะ หนังสือเดินทางเลยได้เร็วขึ้น ไม่เหมือนไปเรียนหรือทำธุรกิจค่อยข้างที่จะละเอียด (ผมถามเค้ามาไม่เคยไปเมืองนอกเมืองนากับเค้าหรอก)
ผมเดินไปส่งรายชื่อ เห็น ดร.คนเดิมมองตาเป็นมัน (อยากรู้ละเส่  ว่าไปกะใคร…ไม่บอก)
“ที” ดร.เรียก (เรียกทำไมวะ)
“ครับ”  ผมตอบ
“มีประชุมวิจัย อาทิตย์หน้าทีไปไหม ผมเขียนส่งมอบทีไปแล้วล่ะ”  (แผนดีมากกกกก  จะให้กูไป  ตัวเองไปเที่ยว)  ซึ่งมันตรงกับสัปดาห์ที่เค้าไปเที่ยวกัน
“ตรงกับไปเที่ยวจีนพอดีเลย   ไม่ใช่เหรอครับอาจารย์”
“ครั้งนี้ก็สำคัญนะผมอยากให้คุณเข้าร่วม  ผมส่งมอบชื่อคุณ เสนออาจารย์หมอไปแล้ว”  (ขอบคุณ…ต้องขอบคุณใช่ไหมเนี้ย...ไม่ถามไถ่กูสักคำ)  อดทนไว้ไอ้ที  อดทนไว้อีกนิด
“แล้วอาจารย์ไม่ไปล่ะครับ  เค้าส่งหนังสือถึงอาจารย์ไม่ใช่เหรอ”  เริ่มชักมีอารมณ์ (ไอ้ทีอดทนไว้สิ)
“ผมว่าหัวข้อวิจัยมันน่าจะตรงกับงานของที  ทีไปจะได้นำมาใช้ได้มากกว่าผม”  (เหตุผลดีซะด้วย)
“หนังสือเป็นสำเนาส่งแฟกซ์มาเหรอครับ”  ผมถาม
“ใช่ ส่งมาเมื่อวาน”
“งั้นถ้าจะให้ผมไป  ผมขอหนังสือตัวจริงแล้วกันครับ”  ผมย้อน เล่นตัวนิดๆ
“ไม่ได้หรอกที  ถ้าทีจะขอ ทีก็ต้องติดต่อเอง”  ดร.พูดแบบปัดๆ
“นั้นสิครับ  ขอหนังสือตัวจริงใช่ว่าจะขอได้ง่ายๆ  แต่อาจารย์ก็เคยทำได้แล้วหนิครับ”  ผมพูด  อาจารย์อึ้ง  (ขยายความนิดหน่อย  การส่งหนังสือราชการทุกแห่งเลยล่ะที่ต้องส่งสำเนาเท่านั้น  เพราะตัวจริงเค้าจะเก็บเข้าแฟ้มเป็นหลักฐาน  และหนังสือจะมีเลขทะเบียนเรียบร้อย  ดังนั้น จึงเป็นไปไม่ได้เลยที่เค้าจะส่งตัวจริงฉบับจริงมาให้…นอกจาก อาทิ จะส่งหนังสือให้คนเข้าร่วม100คน ผู้บริหารของเค้าต้องเซ็น100ฉบับ ถึงจะได้เป็นฉบับจริง  ในทางปฎิบัติเป็นไปไม่ได้ที่เค้าจะเสียเวลามาเซ็นต์ให้ขนาดนั้น)
“คุณกำลังจะพูดอะไร  ที”  (เน้นชื่อกูเลยนะ)
“ป่าวครับ  ผมแค่อยากบอกว่ากรุณาส่งสรุปความ ที่ได้มาจากการประชุมวิจัยครั้งที่แล้วเมื่อเดือนก่อน มาให้ผมหน่อย ผมจะเสนออาจารย์หมอ รึไม่งั้นอาจารย์ก็เสนอเอง” (จะเอายังไงก็มีค่าเท่าเดิม เพราะมันต้องผ่านผมอยู่ดี)  ผมพูดด้วยเสียเบาๆ ไม่อยากจะประจารนะว่าอาจารย์ปลอมเอกสารครั้งที่แล้ว ที่เงียบๆเพราะไม่อยากพูด  แต่กระนั้นคนก็มองกันซะ 
“คุณคิดว่าคุณทำอะไรอยู่”  คงจะโกรธมาก
“ป่าวหรอกครับ ผมคิดว่าผมยังไม่ได้เริ่มต้นด้วยซ้ำ” ผมพูด มีเสียงฮือฮาเล็กน้อยจากข้างๆ (เราคงประกาศศึกกันอย่างเป็นทางการแล้วใช่ไหม…) ผมพยายามที่จะยอมทุกครั้งแล้ว แต่ยิ่งยอมก็ไม่เกิดผลดีกับผมเลย  ครั้งนี้ก็คงพยายามเขี่ยผมไม่ให้ไปจีนด้วยมั้ง  ถ้าวัดตามผลงาน ผมคิดว่าผมไม่แพ้คนที่เป็นดร. ที่อยู่ต่อหน้าผมเลย
“พรุ่งนี้คุณเตรียมตัว เข้าห้องประชุมได้เลย”  (น่านกูว่าแล้ว  ไอ้ดร.คนนี้จะเขียนเรื่องเสนอผู้บริหาร ถึงพฤติกรรมไม่เหมาะสมของผมมั้ง…อาจารย์หมอที่เป็นหัวหน้าผมก็อยู่ในคณะกรรมการบริหารด้วย  ไอ้ดร.คนนี้เลยจะพยายามให้คณะกรรมการบริหารหลายๆคนตัดสิน  คิดประมาณว่าถ้าอาจาย์หมอคนเดียวเข้าข้างผมชัวร์)  ผมไม่กลัวด้วยสิเพราะผมไม่ผิด
“ครับอาจารย์  พรุ่งนี้เจอกัน” ผมพูดยิ้มๆ
“ผมจำได้ว่าผมไม่เคยสอนคุณ  ไม่ต้องเรียกผมว่าอาจารย์” พูดเสียงดังฟังชัด คนมองเยอะขึ้น(คงหวังให้ผมหน้าแตกละมั้ง แต่ครั้งนี้ผมไม่มีความรู้สึกหน้าชาเลย)
“ผู้มีพระคุณสำหรับผม  ผมจะเรียก พ่อ แม่ ผู้ที่ผมให้ความเคารพ  ผมจะเรียกครู อาจารย์แต่ในเมื่อคุณไม่อยากให้ผมเรียกอาจารย์ ผมก็ขอเรียกยศทางการศึกษาว่า ด๊อกเตอร์ ซึ่งเป็นหนึ่งในเพื่อนร่วมงานผมเท่านั้น…ผมขอตัวครับ” ผมเดินไปส่งรายชื่อไปจีนเหมือนเดิม
เชื่อไหมเรื่องนี้ไม่ถึงครึ่งวันคนนินทากันทั้งสำนักงาน  ผมเดินไปไหนมาไหน มักจะเข้าหูอยู่บ่อยๆ (ไม่น่าเลยที  น่าจะอดทนให้มากกว่านี้  รู้ๆกันอยู่ว่าสังคมไทยมักจะมองอายุสำคัญ  ต่อให้มึงพูดขนาดไหน เค้าก็คงหาว่ามึงผิด เหตุผลเดียวเพราะมึงเป็นเด็ก  เฮ้ย)
(เอาล่ะ เอาความทุกข์กับงานทิ้งไว้ที่นี้ เอากลับไปด้วยเดี๋ยวจะพลอยให้ไอ้ปอไม่สบายใจป่าวๆ)  ผมรีบกลับที่พัก  เปิดกุญแจเข้าไปเห็นสภาพที่ไอ้ปอ นั่งบนโซฟา ดูทีวี  เอาตีนพาดโต๊ะ ในมือถือถุงขนม ในปากเคี้ยว “ก๊อบๆ”   (ให้ตายเหอะปอ  มึงไม่สบายจริงหรอเนี้ย)
“กูเข้าห้องผิดรึป่าววะ  ห้องกูจะต้องมีคนไข้นอนบนเตียง และหายใจพะงาบๆใกล้ตายแล้วต่างหาก”  ผมแซวมันเล่น
“โห้เป็นขนาดนั้นเลยเหรอ”  ไอ้ปอหันมาพูดเสียงใสแจ๋ว
“ไม่สบายเหรอ” ผมยังไม่อยากจะเชื่อ (รึเมื่อคืนกูง่วงนอนซะจนเห็นกระดาษเปล่าๆเป็นใบรับรองแพทย์)  ผมเดินไปสัมผัสกระหม่อมมัน  “อืมมม ก็ตัวร้อน  นี่แหละเหตุผลเดียวที่กูเชื่อว่ามึงไม่สบาย”
“ไรๆที  ไม่เชื่อกูอีกล่ะ”  เหมือนจะงอนเล็กน้อย
“โอ๊ะ โอ๋ ใครว่าไม่เชื่อล่ะ  เชื่อดิ ตัวออกจะร้อน แล้วกินยาป่าว”
“กิน”
“กินนมป่าว”
“กิน”
“กินข้าวป่าว”
“กิน”
“กินตีนป่าว” ผมพูดยิ้มๆ
“กิน แต่ถ้ามึงถามไปมากกว่านี้มึงจะได้กิน” ไอ้ปอหันมาพูด
“โห้ แม่ง โหดว่ะ  ไป  รีบไปอาบน้ำแล้วไปกินข้าวกัน” 
“เช็ดตัวให้หน่อยดิ  ไม่สาบายยยย” มีอ้อนๆ (อย่ามาสำออย)
“จะไปดีๆ รึให้กูไล่เตะไปอาบ  มันสมัยโบร่ำโบราญแล้วเป็นไข้ไม่ให้อาบน้ำ  ทุกวันนี้ไข้ขึ้นต้องให้รีบอาบน้ำ รีบไปเร็วๆให้ว่อง”  ถ้าใครไม่สบายอยู่  หากตัวร้อนมีไข้รีบอาบน้ำเลยนะครับ เพราะต้องรีบทำให้อุณหภูมิลดลง  น้ำปกติธรรมดานะครับไม่ใช่น้ำเย็น ถ้ามัวแต่เช็ดตัวความร้อนในร่างกายที่เพิ่มขึ้นจะลดลงช้า เกิดภาวะช็อคได้ง่าย …แต่ไอ้ปอถึกขนาดนี้ หายห่วงไล่มันลงน้ำขั้วโลกใต้ยังทำได้เลย  เหมือนไอ้ปอจะไม่ยอม มีงอแงด้วยเว้ย
“รีบไปอาบน้ำ  จะได้กินข้าว กินยา นอน ถ้าหายทันอาทิตย์หน้าเราจะได้ไปเที่ยวกัน” ผมพูด  ไอ้ปอทำหน้าสงสัย
“จริงดิ”
“จริง  กูเคยหลอกมึงเหรอ”  ผมพูด ไอ้ปอลุกไปเข้าห้องน้ำ
“ที” ไอ้ปอเรียกเสียงดัง
“อะไร” (จะเรียกดังทำซากอะไรวะ  อยู่กันแค่นี้)
“แปรงสีฟันใคร”  ตายล่ะหว่า  แปรงสีฟันเพื่อน มันมาเล่นด้วยและมาค้างที่นี้  นานแล้วด้วย มันลืมแปรงไว้
“เอ่ออ  แปรงกูสิวะ  จะให้แปรงใครล่ะ”
“มึงแปรงครั้งละสองอันเลยเหรอว่ะ(ไอ้ปอเดินออกมาจากห้องน้ำ พร้อมถือแปรงออกมาด้วย) …มึงพูดมาตามตรงแปรงใคร  มึงให้ใครเข้ามา”  เสียงเข้มๆหาเรื่อง (พูดความจริงไปมึงก็ไม่เชื่อแน่  สมองด้านเหตุผลมึงยิ่งไม่ทำงานอยู่ด้วย)
“แปรงกู  มีปัญหาป่าว”  (ดีมากไอ้ที ยืนยันกระต่ายขาเดียวเข้าไว้) ขณะที่ในสมองพยายามคิดหาเหตุผลที่เข้าท่า
“กูไม่เชื่อ  มึงซื้อของ  มึงจะซื้อเป็นโหล  แปรงสีฟันกูก็จำได้มึงซื้อเป็นแพ็ค  แต่อันนี้มันคนละยี่ห้อ  บอกกูมาตามตรง”  (ไอ้บ้า  ทีเรื่องแบบนี้จำได้และมีคิดเหตุคิดผลด้วยนะ)
“กูเห็นในโฆษณาแปรงสีฟันอันนี้เค้าบอกว่าดี กูเลยทดลองซื้อมาใช้อันเดียว พอใช้ไปแล้วเหงือกมันร่น มันเสียวฟัน กูเลยกลับมาใช้อันเดิม มีอะไรสงสัยอีกไหม”  (เอาเข้าไปไอ้ที ใช้จนเหงือกร่นเลยเหรอวะ…อย่าสงสัยอะไรอีกนะปอ  กูคิดคำแถไม่ออกอีกแล้ว)
“อ้าปาก”  (เห้ย  ไอ้ปอมึงจะมาเป็นหมอฟันอะไรตอนนี้วะ) เอาไงดีล่ะ อ้าให้มันดูก่อนแล้วกัน  ผมอ้าปากเต็มที่  ไอ้ปอก็มองดู
“ทันตแพทย์ปอเป็นไง  เหงือกข้าพเจ้ายังดีอยู่ไหม” ผมพูด  ไอ้ปอเริ่มยิ้ม
“เหงือกไม่เห็นร่นเลย” มันก็พูดไปตามประสา มันดูไม่ออกหรอก  แต่มันจะให้ผมผิดน่ะดิ
“จะให้มันร่นไปถึงรากฟันเลยไหมถึงจะดูออก”
“55” เสียงหัวเราะไอ้ปอกลบเกลื่อน
“และอย่ามาสงสัยอะไรที่มันปัญญาอ่อน  กูกลับบ้านไปยังไม่สงสัยอะไรมึงเลย”
“ก็กูไว้ใจได้  ไม่เหมือนมึง”  ไอ้ปอเดินเข้าห้องน้ำ
“นั้นมันคำพูดกู” หลังจากที่มันปิดประตูห้องน้ำ ผมรีบสำรวจสิ่งตกค้างทันทีว่าเพื่อนมันจะลืมอะไรอีกรึป่าว  (ไม่ได้ผิดแต่ทำตัวเหมือนผิดเลยวะ)
ไอ้ปออาบน้ำเสร็จผมก็พามันไปกินข้าว  แหล่งอาหารที่เดิมที่ผมวิ่งซื้อข้าวให้มันกินเมื่อวาน  พามันเดินมันก็บ่นเล็กน้อย
“โห้  ไกลขนาดนี้ไม่เอารถไปวะที” 
“มึงได้ออกกำลังกายรึยัง  แล้วหวัดมันจะหายเมื่อไหร่” ผมทำหน้าดุใส่มัน
“เดินก็เดิน” ไอ้ปอตอบเสียงอ่อยๆ
“รีบหายไวๆ  จะได้ไปเที่ยวกัน”  ผมยิ้มให้กำลังใจไอ้ปอ  ไอ้ปอก็ยิ้มตอบ
กินข้าวเสร็จ เดินเล่นเรื่อยๆกลับห้อง 
“ไปเที่ยว  ไปเที่ยว  ไปไหนกันดี”  ไอ้ปอถาม
“อยากไปไหนล่ะ” 
“ไปไหนก็ได้  มึงอยากไปไหนล่ะ  กูไปได้หมด”
“อย่างมึงเข้าวัดดีไหม”
“เออ ดีๆ  ยังไม่เคยไปเลย”  (โห้เป็นครั้งแรกที่ไอ้ปอเห็นด้วยที่จะเข้าวัด  นี่แหละไม่สบายเป็นการเตือนว่าเราอยู่ใกล้ความตาย มันอาจจะคิดได้มั้ง555)
“งั้นก็รีบหายไวๆนะ”
“มันสั่งได้ด้วยเหรอวะไอ้หวัดหนิ”
“รู้ว่าจะได้ไปเที่ยว กวนส้นกูเลยนะ…รู้แต่ว่าถ้ายังไม่หายป่วย  อาทิตย์หน้าก็ไม่ได้ไป”
“ทันดิ  ทัน”  มันรีบพูด
“เออ  มึงก็เก่งเนอะสั่งให้หวัดหายป่วยทันได้ด้วย”
“น่านนน ย้อนกู”
กลับถึงห้องผมก็เลยจัดการหาเอกสารพ่อ แม่ ทำพลาสปอร์ตไปจีน  และsearch หาบริษัททัวร์ ในระยะเวลาจำกัดก็อยากไปเที่ยวสถานที่เที่ยวให้คุ้ม ก็เลยจะไปกับบริษัทจัดทัวร์
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เช้าวันใหม่  ผมตื่นแต่เช้าเหมือนเดิม กะจะไปตลาด
“ไปไหนแต่เช้าอ่ะ”  ไอ้ปองัวเงียถาม
“ไปหาอาหารมาถวายคุณชายไง”  ผมพูดไอ้ปอฉีกยิ้มไม่เห็นฟัน
“ไปด้วย”
“ไปไรล่ะ  หน้ายังไม่ล้าง ฟันก็ยังไม่แปรง”
“ไม่ต้องห่วง  กูไปไม่พูดกะใครหรอก  ส่วนหน้ามันหล่อโดยกำเนิด หล่อทุกเวลาไม่ล้างมันก็หล่อ”  มันกล้าพูดเนอะ  มันพูดแล้วยิ้มอีกต่างหาก
“ไอ้ปอ  รีบไปแปรงฟันให้ขี้โม้มันออกจากปากไป”
“ไม่เอา  เดี๋ยวไม่ทันมึง  ไปเราไปกัน” ตายล่ะก็ต้องเดินคู่ไปกับไอ้ปอ  ฟันไม่แปรง หน้าไม่ล้าง  ผมเผ้ายุ่งเยิง  หมดกันกู  มันลุกจากเตียงเดินมาหาผม ผมก็เอามือทั้งห้านิ้ว สางๆผมให้มัน
“ทรงเกาหลีมึงจะไว้อีกนานป่ะ  ยิ่งมันยุ่งๆตอนตื่นนอนมันยิ่งเหมือนนักร้องเกาหลีว่ะ”
“แล้วทำไม ไม่ชอบเหรอ”
“มันบาดตับกูเกินไป  ไม่ได้บังคับ แต่ขอร้องให้ไปตัด  ได้ไหม”
“ได้สิ  สู้เพื่อเมียอยู่แล้ว” (กวนกูได้อีก ทั้งก่อนนอนทั้งตื่นนอนเลยนะปอ)
“ปากน่ะไม่ต้องเอามาก็ได้  เอาฝากไว้ชักโครกแล้วกดทิ้งซะ”
“555+” ไอ้ปอหัวเราะ ผมกับไอ้ปอออกไปซื้อของกิน
ผมก็สั่งมันเหมือนเดิม ก่อนจะออกไปทำงาน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มาฟังสถานการณ์การทำงานของผมดีกว่า  วันนี้รู้สึกว่าจะตรึงเครียดกว่าที่กรุงเทพละปริมณฑลประกาศภาวะฉุกเฉินซะอีก
ผมเดินเข้าที่ทำงาน สายตาหลายสิบคู่มองมาที่ผม (เท่าที่สังเกตุได้) ผมก็ไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่หรอก กล่าวทักทายแล้วก็เดินต่อไป
10 โมงได้
“…ที….อาจารย์เชิญที่ห้องประชุมครับ”  พี่คนนึงมาบอก  (งานเข้ากู)
“ครับ  ขอบคุณครับ” ผมเดินออกไป
ไปถึงห้องประชุม ผมนั่งประชันหน้ากับ เหล่าผู้บริหาร 5คน (ดีนะอีก3คนติดธุระ) ผมเห็นคู่ปรับผมนั่งอยู่ก่อนแล้ว ผมยกมือไหว้กล่าวทักทายก่อนที่จะนั่ง
“ในสิ่งที่ผมเห็น คุณทั้งสองเป็นคนที่ตั้งใจทำงาน แต่ก็อาจมีบางเรื่องเล็กๆน้อยๆที่ทำให้ไม่เข้าใจกัน  ผมว่าถ้าเราเคลียร์กันในวันนี้ก็คงจะดี  ผมอยากให้ผ่านไปด้วยดีนะ  รักๆกันไว้” รองผอ.กล่าวแบบติดตลก
“ในใจผมไม่มีอะไรเลยครับ แต่ก็อย่างที่อาจารย์พูดบางทีอาจจะไม่เข้าใจในคำพูดกันบ้างเล็กๆน้อยๆ” ผมพูดและยิ้มให้กับดร.แต่ ดร.นี่สิ มองจ้องหน้าผมซะ  คงคิดประมาณว่าผมเสแสร้งแกล้งพูดมั้ง  ผมพูดจริงๆนะ
“เข้าประเด็นเลยแล้วกันนะครับ ต่างคนต่างมีงานเยอะ  ในสิ่งที่ผมไม่เข้าใจในการกระทำของทีและเห็นว่าพฤติกรรมเหล่านั้นอาจจะไม่เหมาะสม มีหลายข้อด้วยกัน ถ้าพูดคุยกันตรงนี้ก็อาจจะช่วยปรับ ให้ทีไปปรังปรุงต้นเอง ซึ่งก็เป็นผลดีกับทีนะครับ”  ดร.พูด (พูดดีนะเนี้ย  พูดจากเรื่องเสียๆให้เป็นเรื่องที่น่าฟัง)
“ครับ ถ้ามันเป็นสิ่งที่ไม่เหมาะสม  ผมก็พยายามจะปรับครับ” ผมฝืนตอบไปงั้นแหละ
ข้อเสียของผมตามที่ดร.บอก เอาย่อๆแล้วกัน 
1 การแต่งกายของที ยังไม่เหมาะสม ทีใส่ตามสบายเกินไป ใส่เสื้อยืด  กางเกงขาเดฟ
2 การพูด ไม่รู้จักผู้ใหญ่ 
3 เรื่องค่าตอบแทนที่ได้เกินตำแหน่ง
4 เรื่องงาน  ชอบจับผิดงานคนอื่น
5 ได้รับทุนเรียนเร็วเกินไป โดยที่ระยะการทำงานยังไม่น่าจะได้
เป็นไงล่ะ ชีวิตไอ้ที ทำไมมันเลวร้ายขนาดนี้   ดร.พูดผมพยายามจดประเด็นเป็นข้อๆ และผมก็ตอบเป็นข้อๆ (เค้าไม่ได้พูดตรงๆแบบนี้หรอก  เค้าพูดดีกว่านี้ แต่ใจความก็แบบนี้ล่ะ)
“ ข้อแรก ผมยอมรับ  เพราะปกติส่วนใหญ่ผมใส่เสื้อยืดคอปกมาทำงาน ก็คล่องตัวดีนะครับ  ถ้าในวันไหนมีงานสำคัญหรือพบกับบุคคลภายนอกผมก็จะใส่เชิตมาทำงาน(เชิตที่ไปซ้อกับไอ้ปอนั้นแหละ) ถ้ามีเวรผมออกตรวจต่างจังหวัด ผมก็ใส่เสื้อขาว ในความคิดผม ผมว่าผมก็ปฎิบัติตามความเหมาะสมแล้ว  ส่วนเรื่องกางเกง ก็เป็นกางเกงสแลคขาก็ไม่ได้เดฟมาก(ก็เหมือนเค้าใส่ทั่วบ้านทั่วเมืองนั้นแหละ) แต่ถ้าจะให้ผมปรับเปลี่ยนผมก็ยินดี (สรุปแล้วในข้อนี้ก็ให้ผมเลี่ยงใส่เสื้อยืดคอปก กางเกงได้เหมือนเดิม  แต่ถ้าขึ้นเวร/ออกต่างจังหวัดให้ปรับเป็นกางเกงสแลคขาตรงธรรมดา)
เรื่องที่สอง เรื่องนี้ต้องให้คนภายนอกมอง ถ้าผมมองตัวเอง ก็อาจจะเข้าข้างตัวเอง ผมว่าผมเป็นคนพูดเพราะ ผมเคารพผู้อาวุโส ผมไหว้ยาม ไหว้แม่บ้านที่อายุมากกว่า  ผมพยายามทักทายทุกคนที่ผมรู้จัก  ผมไม่เคยนินทาใคร แต่บางครั้งก็อาจจะพูดตรงไปบ้าง ก็ขออภัยครับ
เรื่องที่สาม เรื่องค่าตอบแทน ผมได้ตามอัตราเงินเดือนที่เป็นโครงสร้างขององค์กร ผมไม่ได้เรียกร้อง  และตอนนี้ผมก็ได้เท่ากับเดือนแรกที่ผมเข้ามา  ผมไม่รู้ว่าใครจัดเวรให้ผมมีเวรออกตรวจต่างจังหวัดและเมื่อสัปดาห์ที่แล้วผมก็มีขึ้นเวรดึกของโรงพยาบาล  ผมก็พยายามที่จะไม่มีปัญหา ก็ทำตาม  ผมยังงงอยู่เลย ว่าผมทำงานวิชาการและทำไมถึงได้มีเวรปฏิบัติ  อีกอย่าง ในหนึ่งสัปดาห์ผมมีเวรปฏิบัติมากกว่า 8 ชั่วโมง ตามกฏหมาย ผมควรจะได้รับเงินค่าวิชาชีพ  ค่าเบี้ยเลี้ยงนอกสถานที่ แต่ผมก็ไม่ได้เรียกร้อง ไม่ได้ยื่นขอเบิก เพราะผมคิดว่าเงินที่ได้ ก็พอที่จะทำให้ผมมีชีวิตอยู่ได้
เรื่องที่สี่ ผมคิดว่าผมหวังดีที่จะช่วยงานคนอื่น  หากแต่คนอื่นคิดว่าผมไปจับผิด ผมก็ขอโทษครับ  ครั้งต่อไปก็คงจะทำในหน้าที่ของตัวเองครับ
เรื่องสุดท้าย ผมนึกว่าจะจบตั้งนานแล้วนะครับ  เพราะผมไปปฏิเสธทุนไปนานแล้ว ผมว่าผมคงไม่มีความสามารถพอที่จะเรียนได้  ผมขอเรียนในไทยและใช้ทุนตัวเองไม่ใช่ว่าผมรวยแต่ผมว่าผมไม่เหมาะสมกับนักเรียนทุน
จบการตอบคำถามครับ  ขอบคุณครับ ”  ผมพูดเสร็จผมนั่งกับที่ ผมจะไม่กล่าวถึงใคร จะไม่พาดพิงถึงใคร  เพราะผมคิดว่าผมรู้จักเค้าไม่พอ ผมก็ตอบแต่ส่วนที่เกี่ยวข้องกับตัวผมเอง    ไม่ใช่ว่าผมเป็นคนดีหรอกนะ ผมรำคาญต่างหากอยากให้มันผ่านไปเร็วๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ทุกวันนี้ผมคิดว่าผมใช้ชีวิตคุ้มค่ามากพอแล้วล่ะ  โชคดีที่ได้เกิดมาเป็นคนและมีความคิดเป็นของตัวเอง  ยิ่งได้เคลื่อนที่มากเท่าไหร่ยิ่งทำให้ผมเห็นคุณค่าของตัวเองมากขึ้น
ใน1อาทิตย์ มี7 วัน ผมเรียนเสาร์-อาทิตย์ 2 วัน เหลือ5 วัน
ใน5วัน ผมออกเวรต่างจังหวัด 1 วัน เหลือ 4 วัน
ใน4วัน ผมขึ้นเวรในโรงพยาบาล1-2วัน เหลือ3-2วัน ที่จะได้ทำงานวิชาการที่ผมชอบ
และ2 สัปดาห์/ครั้ง ผมจะได้ขึ้นเวรดึก เวรดึกคือ ผมเลิกงาน4โมงต้องวิ่งไปโรงพยาบาล4โมง-เที่ยงคืน ลงเวรเดินทางกลับที่พัก+กินข้าว 1 ชั่วโมง  นอน4-5  ชั่วโมง ตื่นกินข้าว อาบน้ำ ไปทำงาน 7โมง  นี่แหละชีวิตผม 24 ชั่วโมง
และในเวลา2-3วันที่ผมได้ทำงานวิชาการอยู่กับที่ ในตอนเย็นผมก็ต้องรีบกลับชล  เป็นไงล่ะชีวิตนี้มีแต่การเดินทาง   ไม่ได้เกิดมาบนกองเงินกองทอง ชีวิตก็ดิ้นรนต่อไปนะ  เอิ๊กๆๆ
ปล.  ชีวิตเพื่อนๆเป็นไงบ้าง ผมก็อยากรู้  ว่างๆก็เม้นเล่าให้ฟังบ้างนะ ถ้าใครพูดน้อย(ไม่ขี้โม้เหมือนไอ้ที) ก็เอาแบบประหยัดๆก็ได้  ทำงาน/เรียนกี่โมง เลิกกี่โมง จากนั้นทำไรต่อ
         
ตอนนี้อาจจะไม่เกี่ยวกับไอ้ปอสักเท่าไหร่  เพราะอยากระบายเรื่องส่วนตัว(รับฟังหน่อยนะ) ตอนหน้าจะเล่าให้ฟังเรื่องไปเที่ยวนะคร๊าบบบบบบ

[knightofbabylon]

  คุณLEOมาอัพแล้ว
ตั้งแต่ตามอ่านมาแต่ต้นจนถึงปัจจุบัน เราเข้าใจว่า
คุณLEOเป็นคนละคนกับคุณที คุณLEOติดต่อนำเรื่องคุณที มาอัพที่เล้านี่
เราเข้าใจถูกใช่มั้ย?


********************


เอ่อะ.. ทำไมเรารู้สึกว่าคุณด็อกเตอร์คนนั้น ขี้หาเรื่องดีจัง
วอนอะ  
และถ้าเข้าใจไม่ผิด(อีก) คุณดร.อยากจะไปเที่ยวเลยโยนประชุมวิจัยมาให้คุณทีไปแทนตัวเอง
คิดแบบน้ำหวานอีกหน่อย..ก็ตัดโอกาสไม่ให้คุณที ไปเที่ยวด้วย
อย่างนั้นหรือเปล่า?



ดีใจที่ช่วงนี้คุณทีมาอัพเรื่องราวให้ฟังบ่อยๆ กว่าที่คิด
ตอนแรกที่บอกว่าจบ นึกว่าจะซักสองสามเดือนมาเล่าให้ฟังซักทีว่า ชีวิตเป็นยังไงบ้าง
  ทีนึง เป็นกำลังใจให้ค่ะ
สู้ๆกับไอ้คุณดร.นั่นต่อไป คิดบวกแถมใจเย็นแบบคุณที เราเชื่อว่ารับมือกับคุณด็อกนั่นได้อยู่แล้ว
ถ้าเหลืออดมากๆ ให้ปอจัดหนักคุณดร.ซักทีสองทีสิ 55+

[qq_oo]

สู้ๆๆๆๆ น้าจ้า

[railay]

 

[Lin-G]

อิด็อกเตอร์มันต้องมันเจ้ากรรมนายเวรแต่ชาติบางก่อนแน่นอนค่ะ

อิหรอบนี้ คิดซะว่าเราเคยไปทำเค้าไว้ ก่อนเค้าตาย จิตเค้าคงอาฆาตรคุณที

แผ่เมตตาได้อย่างเดียวค่ะ อย่างนี้ จองเวรกันต่อก็ไม่จบซะที (อ้าว ประนมมือ รับพร)

เฮ่ออออออ

แต่ในฐานะ คนอ่าน ลิ้นจี่เกลียดมันเข้าใส้ และจะขอจองเวรมันเองค่ะ

[Killua]

อยากบอกว่าชีวิตคนทำงานก็งี้แระค่ะ เป็นเหมือนกันหมด ปากกัดตีนถีบ
ทั้งเรื่องงานทั้งเรื่องคน ขนาดเราอยู่เฉยๆคนมันยังมากัดเราเลย ไม่รู้เหมือนกันว่า
เป็นทั่วโลกเหรอว่าเฉพาะสังคนไทย แค่คำว่าอดทน บางทีก็ไม่ไหวหรอกนะคะ
จนตอนนี้ มีคำนึงติดอยู่ที่หัวตลอดเวลาเลยว่า อย่าไว้ใจใคร เพราะเราไม่รู้ว่าเค้าคิดยังไงกะเรา
เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ

[LEO]

คุณLEOมาอัพแล้ว
ตั้งแต่ตามอ่านมาแต่ต้นจนถึงปัจจุบัน เราเข้าใจว่า
คุณLEOเป็นคนละคนกับคุณที คุณLEOติดต่อนำเรื่องคุณที มาอัพที่เล้านี่
เราเข้าใจถูกใช่มั้ย?


********************

เข้าใจถูกต้องแล้วครับ

[nookik]

 :angry2:ไอ่ด๊อกๆบ้าอำนาจ


อิจฉาอ่ะดิ๊ เลยคอยหาเรื่องแกล้งอ่ะ   


ขอให้ด๊อกๆเดินตกท่อไปเลย


-------------------


เป็นกำลังใจให้ที น๊าาา 


สู้ต่อไป

[amisezmin]

สู้ๆค่ะมันเป็นเรื่องปกติเวลาเราไปทำงาน
ก็จะเจอเพื่อนร่วมงานหลายๆรูปแบบบางทีเขาก็ทำเรารู้สึกอึดอัดบ้าง
ไม่ว่าจะในเรื่องนินทาหรือจะหาเรื่องเราอะไรก็แล้วแต่

ยังไงก็สู้ๆนะค่ะพอทนได้ก็ทน

[Non_stop]

 

เป็นกำลังใจให้พี่ทีแล้วกัน

สู้ๆๆๆ

[ppmayuree]

เครียด ยิ่งอ่านยิ่งเครียด
1. เครียดเรื่องเพื่อนร่วมงาน (อันนี้เป็นเรื่องทีน่าเห็นใจ เพราะเราเข้าข้าง ที)
2. เครียดเรื่องแปรงสีฟัน (เพราะเราคิดว่า ควรบอกความจริง ว่าเป็นของเพื่อน ไม่ควรโกหก ถ้า ปอ รู้ความจริงทีหลัง เรื่องไม่เป็นเรื่องจะเป็นเรื่องขึ้นมา สำหรับเรา คิดว่า การโกหกทำให้เกิดความสงสัยว่า ทำไมถึงต้องโกหก มีอะไรรึเปล่า)

[QUE1]

กด+1 ให้คุณทีและคุณLEO
เข้ามาถูกจังหวะดีจัง ลงตอนใหม่พอดี
ดร.ก็นะเป็นผู้ใหญ่กว่าแต่ก็มาหาเรื่องเด็กก่อน
ผู้ใหญ่แบบนี้ไม่น่านับถือเลยจริงๆ
แต่คนส่วนใหญ่ก็จะมองว่าเราเป็นฝ่ายผิด
เพราะเราเด็กกว่า....
ชีวิต 24 ชม.ของคุณทีนี้คุ้มค่ามากๆ
ทำให้ ชีวิต24ชม. ของคนอ่านคนนี้ไร้ค่าเกิน....
เพราะ24 ชม.ทำอะไรได้ไม่กี่อย่าง
ทำงาน เล่นเกมเล่นคอม นอน ....จบชีวิต24 ชม.

[pay-it-forward]

น้องทีสู้ๆนะจ้ะ
ส่วนคุณดอกเตอร์ก็ปล่อยๆเค้าไปเหอะ อย่าเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือเลย
แผ่เมตตาให้เค้าไป เค้าจะได้เลิกยุ่งกับน้องทีซะที
 :กอด1:ที+ปอ

[Gee_Na]

เย้ๆหวัดดีค่ะพี่ที
วันี้หนุกมมากๆเลยค่ะ ดูแล้วงานของพี่ยากจัง
ยังไงก็สู้ๆน่ะค่ะ


ปอลอ ชีวิตหนูไม่เครียดมากอ่า อิอิ โตมาคงเครียดน่าดู

[CaroL]

โชคดีของผมเหมือนกันเข้ามาได้อ่านเรื่องคุณทีคุณปอ

ดูชีวิตประจำวันคุณทีแล้ว คุณทีบอกว่าทำในสิ่งที่รัก นั่นคงเรียกว่าคุ้มจริงแหล่ะครับ

ชีวิตผมก็คุ้มเหมือนกันถ้ามีโอกาสได้อ่านเรื่องของคุณทีคุณปอหรือเรื่องของนักเขียนท่านอื่น

ชีวิตประจำวันผมตอนนี้
ตอนเช้าวิ่งเย็นวิ่งรักการออกกำลังกายอายุเริ่มไม่อำนวย
คุณทีกับคุณปอออกกำลังกายบางไหม
คุณลีโอด้วยนะครับ

ผมคิดว่าเราควรออกกำลังกาย สักเกตเวลาเราเป็นแผล แผลจะหายช้าลง นั่นเพราะอายุเป็นปัจจัยหนึ่ง

ออกกำลังกายที่ใช้ได้กับบุคคลเช่นผมอายุเริ่มเยอะ
วิ่งเยาะๆครับ แต่หมอแนะนำว่า ควรว่ายน้ำ เล่นโยคะ หรือเทนนิส เพราะไม่ใช่กีฬาเกมส์เร็ว
ถึงแก่ก็เล่นได้ไม่หัวใจวาย

สรุปผมโม้มาทั้งหมดคือ อยากให้คุณทีและคุณปอออกกำลังกาย
อาทิตย์ล่ะสามครั้งต่อสัปดาห์ สักสามสิบนาที อย่าลืม วอร์มร่างกายวอร์มอัพ คูดาวน์ ด้วยนะครับ

ส่วนชีวิตที่เหลือก็คือ ว่างครับ อยู่ในช่วงพักผ่อน หลังจากนี้จะเริ่มทำงาน


ส่วนความฝันเยอะแยะที่อยากทำคงหยุดไว้ก่อนครับ


อีกอย่างทีอยากฝาก คุณที คุณปอ และคุณลีโอ ว่าช่วงนี้หวัดรุนแรง คุณปอขอให้หายวัยครับ คุณที และคุณลีโอ ระวังด้วยครับ



การไม่เป็นโรคเป็นลาภอันประเสริฐครับ

และสุดท้ายผมยังยืนยังนะครับว่าอ่านเรื่องคุณทีที่ไรมันสุขใจมากๆครับ

ขอบคุณคุณที คุณปอ และคุณลีโอ

[lemone]

ที ใช้ชีวิตอย่างคุ้มค่าทุกนาที

ยิ่งกว่าช่อง 3 อีก

[RakorN]

เฮ้อ ต้องทำใจค่ะ สังคมไทยระบบวัยวุฒิสูงส่งแต่คุณภาพที่เค้าปฏิบัติเพื่อให้ได้ความเคารพจากเราเนี้ยวิกฤติยิ่งกว่าต่ำ เคยโดนมากับตัว รู้ซึ้งและเจ็บปวดกับมันจริงๆเพราะตอนนั้นเพิ่งจบใหม่ๆ เดินขาขวิดทำไรไม่ถูกไปเลย-*-

เหลือบเห็นตารางชีวิตคุณทีในแต่ละวันแล้วเหนื่อยแทนจริงๆ
แต่ตะก่อนตอนที่ทำงานเป็นลูกจ้างเค้า
ก็เหนื่อยสายตัวแทบขาดแบบนี้เหมือนกัน
เข้างาน 9 โมง เลิก หนึ่งทุ่ม แต่ถ้างานไม่เสร็จหรือเร่ง
ก็อยู่ยาวถึงตีสอง แล้วตอนนั้นหาห้องพักไม่ได้ด้วย
ทุกวันเลยต้องเหาะจากลาดพร้าวไปสาทรทุกวัน
ยานพาหนะนี้ได้ใช้ครบทุกอย่าง ขึ้นรถเมล์->บีทีเอส->พี่วิน
ขากลับนี้บางทีก็พี่แท็ก แล้วไอ้เข้างาน 9 โมงนี้ออฟฟิศเรานะ
แต่ลูกค้าเค้า8:00-8:30 พวกคุณๆก็โทรฯกันมาตั้งแต่ตอนนั้น
สรุปว่าเวลาเข้างาน 9 โมงนี่ไม่ได้ช่วยให้ชีวิตดีขึ้นเลย TT

เผชิญชีวิตเป็นลูกจ้างเค้าอยู่สามปี ปัจจุบันก็กลับมาตายรัง
อยู่ช่วยกิจการของที่บ้านไป เบื่อหน่อย แต่ก็ได้สุขภาพที่ดีคืนมา ^^

ยังไงก็เป็นกำลังใจให้คุณทีสู้ต่อไปนะคะ
แต่เรื่องเพื่อนมาค้างที่ห้องนี้เห็นสมควรว่าควรบอกชายปอไปตรงๆดีกว่า เด่วเด็กน้อยจะงอแง

[NUTTYZERO]

ถ้าพี่ทีเล่นได้ทั้ง 365 วันจะเปนการดีมากครับ ฮ่าๆๆ

แต่ยังไงคนเราก็ต้องดิ้นรนกันต่อไป จริงมั้ยคร๊าบบบ

[nunam]

ขอสารภาพว่าเคยอ่านเรื่องนี้ ตั้งแต่ยังไม่สมัครเป็นสมาชิกเล้าเป็ดเลยค่ะ

เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่ประทับใจมาก ได้กลับมาอ่านอีกครั้งยิ่งสนุกและตะลึงกับตอนพิเศษอีกเพียบ

ตรูพลาดตอนพิเศษไปนานเร้ยอ่ะ แต่...ตอนนี้ตามทันแระ จะรอคอยตอนพิเศษต่อๆไปนะค่ะ

เป็นกำลังใจให้คุณทีทุกๆเรื่องนะค่ะ เรื่องงานขอให้ทำใจสบายๆ

ส่วนเรื่องของปอ ดูแลกันและกันให้ดีๆนะค่ะ คุณเป็นอีกหนึ่งคู่ ที่เราเก็บไว้ในความทรงจำ

ขอให้รักกันนานๆ นะ ขอบคุณคุณลีโอ ที่นำเรื่องราวดีๆมาแบ่งปันคะ

[MIkz_hotaru]

  พี่ทีมาแล้วววว
ดีใจจัง

เห็นใจพี่ที ไม่ใช่เข้าข้าง แต่ด้วยเหตุผลทั้งหมดที่อ่านมา
คุณ ดร เค้าน่าจะมีอคติส่วนตัวมากไปนะ พักบ้างเหอะ 
เห็นวงจรชีวิตพี่ทีแล้วเหนื่อยแทน ไหนจะเวลารีบกลับชลไปหาไอ้ปออีกล่ะ 

รออ่านตอนไปเที่ยวน้า ยังไม่เคลียร์เลย ตกลงได้ไป? หรือไม่ได้ไป? กับที่ทำงานอ่า
ไหนจะพ่อ แม่อีก อืม อยากรู้ๆๆๆ

(พี่ทีมาต่อบ่อยๆ อย่างนี้ อยากให้ย้ายไปห้องนิยายปกติจัง  )

ส่วนชีวิตเค้าช่วงนี้มีแต่ อ่านสือ สอบ อ่านสือ สอบ แล้วคงใกล้น๊อคเต็มที 

[PetitDragon]

ขอบคุณคนโพส     

และก็เอาใจช่วยคนแต่งครับ   

สู้ๆ ครับ