หัวข้อ: ช่วยด้วย! ผมได้แฟน***ไอ้เด็กช่างยนต์ By ที...60 ฟ้าหลังฝน หน้า 143 (01/28/61)

[yoyoyoyoyo]

ได้อ่านเรื่องของคุณทีกับ ปอ มาตั้งแต่ต้นจนถึงตอนล่าสุด รู้สึก มีอารมณ์ร่วมไปกับพวกคุณ 5555 พออ่านมาถึงตอนล่าสุด เราเข้าใจกันทั้ง 2 ฝ่ายนะ แอบสงสารปอ อยู่นะคะ คนที่รักมาก ไม่ได้อยู่ด้วยกัน บางครั้งอาจทำให้เผลอใจไปบ้าง เราว่าปออยากติดอยู่กับคุณทีนะ คุณทีน่าจะกลับมาหางานที่ชลบุรี นะคะ เผื่ออะไรจะดีขึ้น ทั้งนี้คุณทีจะตัดสินใจยังไง ก็ขอเป็นกำลังใจให้ตลอดไปนะคะ

[┗◎┗◎]

 เอาใจช่วย

ชอบสำนวนเขียนเรื่องของคุณที

[kik]

อ่านจบพอดี  และก็ค้างพอดี ให้กำลงใจคุณทีนะค่ะ 

[LEO]

 เอาตอบ comment ไปอ่านก่อนน่ะครับ....เนื้อหารอสักครู่น่ะครับ

ตอนนี้แล้วเจอคนเขียนบอกว่าพี่ใส่ตอนผิดน่ะ...ฮ่าๆ เพิ่งรู้ครับ แก้จากตอนที่ 23 เป็น 53 น่ะครับ

...

ช่วยด้วย! ผมได้แฟนเหี้ยไอ้เด็กช่างยนต์ 54...สิ้นสุดสักที
   LEO มีอะไรให้ทำอีกเยอะในชีวิตนี้ครับ...สู้ๆ...รักตัวเองและดูแลสุขภาพและหัวใจตัวเองให้ดีที่สุดน่ะครับ
...พี่คนนี้เป็นคนเบิกทางให้ไอ้ทีมาเจอกับกลุ่มมิตรภาพในโลกออนไลน์ที่ไม่เคยคิดว่าเรื่องตัวเองจะมีคนให้ความสนใจ ให้กำลังใจขนาดนี้ ขอบคุณพี่นะ อย่างที่พี่บอกชีวิตนี้มีอะไรให้ทำอีกเยอะ  ทำอย่างอื่นดีกว่าเนอะ ดีกว่าจะหมกมุ่นเรื่องเดิมๆ
beery25 ทีมีความคิดที่ดีเป็นคนที่น่าชื่นชม เหมือนปล่อยวางแล้วซินะ
...ขอบคุณนะครับที่มองเห็นส่วนดีของไอ้ที ฮ่าๆ อะไรที่ไม่ใช่ของเราควรจะปล่อยวางไป เนอะ
Destiny_thieF พี่ทีดูแลตัวเองหน่อยก็ดีนะจ๊ะ มัวแต่ดูแลคนอื่นจนไม่มีเวลาดูแลตัวเองเลย เป็นห่วงนะจ๊ะ...อ่านตอน53ถึงกับช๊อคเลยเหรอ(พี่ไม่ได้ตั้งใจ) ตอนนี้น่าจะช๊อคกว่าป่าวไม่รู้ ขอบคุณนะครับ น้องและทุกท่านเหมือนกันนะครับ ดูแลสุขภาพของตัวเองให้ดีกว่าดูแลคนอื่น แต่ผมคงต้องดูแลคนอื่นมากกว่าตนเองแล้วล่ะ เพราะมันเป็นอาชีพผมนั้นเอง ประชาชนจ้างผม ผมก็ต้องรับใช้ประชาชนอย่างสุดความสามารถ (พูดดูดีเนอะ เหมือนจะสมัคร สส.เลย หุหุ)
luv_khun อ่านเรื่องของทีมาตลอดละ   ต้องขอโทษที่บางครั้งก็คอมเม้นท์ บางครั้งกไม่ได้เม้นท์
...ไม่เป็นไรแต่ตอนนี้ต้องเม้นนะ ฮ่าๆๆ มีข่มขู่
...การเลิกลา ก็รู้ว่ามันเจ็บ แต่เจ็บทีเดียว ดีกว่าให้เรื่อรังนะ   ขอโทษที่ให้คำแนะนำแบบนี้
...ครับ มีความคิดแบบเดียวกัน
Noockie หนูชอบคู่นี้มากจริงๆ อยู่กันไปนานๆนะพี่
...แล้วถ้ามันเป็นคี่ล่ะ หนูจะยังชอบพี่อีกไหม
andaseen เห็นแววดราม่าอีกแล้วอ่ะ
...ชีวิตคนเราครับ มีขึ้นมีลงตามยถากรรมเก่า ฮ่าๆๆ
nn~~NN อ่านแล้วใจหวิวๆเลยแฮะ
... ผมทำให้น้ำตาลในเลือดคุณต่ำรึป่าวครับ มีอาการใจหวิวๆ (ล้อเล่นนะ) หรือมีอาการเจ็บหน้าอกร่วมด้วยรึป่าวครับ (ยังๆไม่เลิก) ผมก็ใจหวิวๆเหมือนกันแหละครับ
naiyana อ่านแล้วทำไมรู้สึกสะเทือนใจ น้ำตาไหลเลยไม่อยากให้เกิดเรื่องที่ไม่ดีเลย
...มีคนร้องไห้เป็นเพื่อนผมแล้วววว ผมไม่ได้ร้องแล้วนะ คุณก็ไม่ร้องเหมือนกันนะครับ
ชานมเย็น อยากให้พี่ทีรู้ไว้ ว่ารักพี่ทีมากจร้า ยิ้ม ยิ้ม ยิ้ม นะจ๊ะ ส่งกำลังใจให้พี่ทีจร้า
...ขอบคุณครับน้องใหม่ อยากให้น้องรู้ไว้ว่าชานมเย็นเป็นสิ่งที่พี่ชอบกินเหมือนกัน (ฮ่าๆ แซวเล่นนะ)
broke-back ไอ่ปอ..สุดท้ายก็ "เหี้ย" ตามชื่อเรื่องจริงๆ สันดานมึงนี่..ไม่ไหวจริงว่ะ
...นั้นสิ ตั้งชื่อเหมือนรู้เหตุการณ์ในอนาคตว่ามันไม่สามารถดีขึ้นมาได้  ถ้าตั้งชื่อดีกว่านี้มันอาจจะดีก็ได้เนอะ (ผิดที่ผมตั้งเอง)  ขอบคุณครับสำหรับบทกลอนดีๆ เข้ากับชีวิตเลยตอนนี้
malula คนที่มีอยู่นี้มันยังไม่พอใช่ไหม จึงต้องหาใหม่ไปเรื่อย
...คนที่มีอยู่ยังไม่ใช่คนที่ใช่คร๊าบบบ
obab ใจนึงก็อยากให้เป็นอย่างที่พี่สงสัยและจับได้คาหนังคาเขาแล้วก็จบกันไป แต่....ใจนึง ก็อยากให้เรื่องที่เกิดนี้ ปอมีเหตุผลที่จะอธิบาย และยังรักกันต่อไป
...น้องหลายใจนะเนี้ยยย คาดการณ์ไว้ว่าน่าจะเป็นเหมือนใจแรกมั้งครับ ใจที่สองที่จะให้ปอมีเหตุผลอธิบายเกิดขึ้นได้ยากเชียวล่ะ
รักทุกฤดู ถ้ามาทำกันแบบนี้ รู้สึกจะ สามครั้งแล้ว ก้ไม่ไหวนะครับ ลองดูๆคนอื่นดีกว่าพี่ที พี่ทีทั้งเก่ง มีความรู้ขนาดนี้ ผมว่าหาคนดีๆ เก่งๆ เหมาะสมกับพี่ได้อีกนะครับ
...น้องชายคนนี้นับสถิติด้วย คลับตัวจริงนะเนี้ย(ขับไล่ อิอิ) ก็ใหญ่ๆสามครั้งแล้วเนอะ ขอบคุณนะครับที่มองภาพพี่ซะดีเชียว จริงๆก็ปกติธรรมดาคนนึง ต่อไปก็คงอยู่กับตัวเองมั้ง (ถ้าไม่โดนคนที่ใช่เข้าอย่างจัง ฮ่าๆ)
kakah รับไม่ได้  เสียใจอ่ะ
...สั้นๆแต่ได้ใจความ พี่ก็รู้สึกประมาณนั้น
amisezmin สู้ๆค่ะ ถึงสุดท้ายแล้วเรื่องจะจบยังไง เราก็ไม่ได้ตัวคนเดียวยังพี่พ่อแม่ที่รักเรา
...นั้นสิครับ ผมยังมีคนที่รักผมมากมายสิเนอะ
capool เพราะคิดไม่ถึงว่าปอจะมีคนอื่นอีกขอให้เขามาตามตื้อปอเองแต่ปอไม่เล่นด้วยเถอะ ไม่อย่างนั้นเราคงผิดหวังกับปอมาก
...อะไรก็เกิดขึ้นได้ กับผู้ชายที่ชื่อว่าปอ
Inamning เป็นกำลังใจให้นะคะ พี่ทียังมีคนอ่านทุกคนในที่นี้ค่อยเป็นที่ระบายของพี่ได้นะ
...นั้นสิ ทุกวันนี้พี่ยิ้มได้ก็เพราะมาอ่านเม้นนี่แหละ เลยมาเล่าสู่กันฟัง เพราะพี่เองก็ไม่รู้จะไปเล่าให้ใครฟังที่ไหน
peerapong ติดตามอ่านมานานแล้ว เอาใจช่วยครับไม่ว่าผลจะเป็นยังไงพี่คิดว่่าทีคงไตร่ตรองดีแล้ว ของพี่ 7 ปีแล้ว
...ผมคงไม่ขนาดพี่หรอกครับ เท่านี้ก็ไม่รู้จะประคับประคองกันยังไงแล้ว
i_ang อ่านเรื่องของทีตอนนี้แล้ว น้ำตาปริ่มนิดๆ ใจหวิวๆ เลยอ่ะ
...อืมๆ หายเศร้าได้แล้วล่ะครับ พายุลูกนี้ก็กะลังจะออกไปล่ะ อาจจะทนอ่านอีกสักตอนเนอะ
   ขอบคุณทุกคอมเม้นด้วยนะครับที่ไม่ได้หยิบยกมาด้วย ครั้งที่แล้วที่เกิดปัญหา ตอนนั้นผมก็คิดว่าคงไม่ได้มาเขียนเล่าประสบการณ์ให้ใครฟังอีกแล้ว เรื่องมันจบ มันสิ้นสุดลงแล้ว (คงเป็นเหตุผลที่ลงในนิยายที่โพสต์จบแล้ว) และแล้วก็เปลี่ยนแปลงได้เขียนมาจนถึงทุกวันนี้(ถึงจะนานๆครั้ง) ต่อไปข้างหน้าผมก็อาจจะเข้ามาเขียนบ้าง เรื่องราวตอนนี้ผมเป็นยังไง อยู่ยังไง ถ้าการดำเนินเรื่องต่อไปมีผมคนเดียวไม่รู้ว่ายังอยากจะอ่านกันไหมหน่อ เพราะทุกเรื่องคงต้องมีคู่สิเนอะ มันเป็นเรื่องเล่าความรักหนิ ไม่ใช่บันทึกประจำวัน ฮ่าๆๆ
...

[LEO]

ก่อนอ่าน...ทีเค้าอยากให้ลงเพลง สิ้นสุดสักที ให้ด้วย...แต่ผมไม่แน่ใจว่าบอร์ดยังอนุญาตอยู่ไหม...ยังไงเค้าให้ลงได้และใครลงเป็น (ผมทำไม่เป็นครับ แฮ่ๆ) ผมขอรบกวนด้วยน่ะครับ...ขอบคุณครับ....ไปอ่านต่อเลยครับ




ต่อจากครั้งที่แล้วนะครับที่เกิดเหตุการณ์สงครามมืดเกี่ยวกับโทรศัพท์ ตื่นขึ้นมาเปิดโทรศัพท์ข้อความเข้าเพียบ ดันมาบอกว่าโทรศัพท์เสีย เสียงข้อความเข้ามั่วๆ เข้าสถานการณ์ต่อเลย ในช่วงเช้าวันนั้น
   “ปอวันนี้เดี๋ยวกลับกรุงเทพแต่เช้าเลยนะ อาบน้ำแล้วไปส่งหน่อย” ผมพูด
   “เห้ยยย ไอ้ทีมึงจะรีบกลับไปทำไม วันนี้มันวันเสาร์นะเว้ย” มันพูดไม่ค่อยพอใจ
   “กูก็คงมีเหตุผลเรื่องหน้าที่การงานของกูแหละ ไม่ใช่คิดอยากจะกลับก็กลับซะหน่อย”
   “มึงทำงานเป็นไร เป็นนายกเหรอ มันถึงได้ดูยุ่งวุ่นวายกว่าชาวบ้านเค้า”
   “ก็อยากเป็นอยู่นะ” ผมพูดแล้วยิ้ม จริงๆผมไม่ได้ไปทำงานหรอก ผมอยากอยู่คิดทบทวนของผมเหมือนกัน ใช้เวลาอยู่กับตัวเองและอยากเฝ้ามองดูมันในช่วงที่มันคิดว่าผมไม่อยู่
   “ถ้ากูเป็นมึงกูคงเบื่อตัวเองมากกกกกก แม่งทำแต่งานหามรุ่งหามค่ำ” มันพูดเสร็จแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
   “แล้วมึงเบื่อกูบ้างรึป่าว” ผมพูดเบาๆ มันไม่ได้ยินหรอก
   ไอ้ปอมาส่งผมที่ท่ารถ โดยที่มันบ่นมาตลอดทาง
   “เอาล่ะ ขอบใจๆ ทีหลังบ่นให้น้อยๆหน่อยหูกูจะดับไปแล้ว และช่วงกูไม่อยู่ก็อยู่กับตัวเองนะ” ผมบอกมัน
   “เออไม่ต้องมาบอกกู มึงไม่อยู่จะให้กูไปอยู่กับใครล่ะก็อยู่กับตัวเองดิ” พูดเหมือนน้อยใจเล็กๆ
   “ทำยังกะเด็กน้อย โตเป็นหนุ่มแล้ว หล่อด้วยนะเนี้ย” พูดเอาใจมันหน่อย
   “มึงเหมือนกัน ดูแลตัวเองดีๆล่ะ กูว่ามึงผอมไปนะ กินเยอะๆหน่อย”
   “เหรออออ แล้วถ้ามาครั้งหน้ากูอ้วนฉุมาเลยล่ะ ยังจะมารับกูอีกไหม”
   “มาดิ ยังไงก็รัก เพราะมันรักมานานแล้ว” มันพูดแล้วฉีกยิ้ม
   “หวานเกินไปล่ะ พอล่ะๆ ไปก่อน ไม่ต้องรอส่งหรอก เดี๋ยวนั่งรอสักพัก มึงรีบกลับเหอะเดี๋ยวสายแดดร้อน” ผมพยายามไล่มันกลับ เพราะผมไม่ได้คิดจะกลับกรุงเทพแต่จะแอบดูมันอยู่ห่างๆ
   จริงๆแล้วผมไม่อยากที่จะทำแบบนี้เลย แต่เมื่อสถานการณ์มันชวนให้เห็นต่างๆที่ผ่านมา ผมว่าตัวเองจำเป็นต้องรู้เรื่องเหล่านี้เองแล้วล่ะ ถ้ารอให้ไอ้ปอพูดมันคงไม่บอกถ้าจับไม่ได้จริงๆ และถ้าถามก็เหมือนจะหวาดระแวงกันป่าวๆ ผมก็เลยอยากที่จะรู้เอง
   ผมแวะไปหาเพื่อนที่บางแสนแล้วขอยืมรถหนึ่งวัน  เป็นไงล่ะเจริญมากมีเพื่อนแบบไอ้ที เดือนร้อนแล้วค่อยไปหา(เอารถที่บ้านเดี๋ยวมันรู้) ฮ่าๆ เพื่อนสนิทมากเลยนะ(เพื่อนคนนี้ก็รู้จักไอ้ปออยู่(ถ้ามันจำกันได้) เพราะเป็นกลุ่มเดียวกันกับที่ไปเที่ยวน้ำตกที่จันทบุรี)
   ผมเปลี่ยนเสื้อผ้า ใหม่ เหมือนนักสืบยังไงไม่รู้ บางทีก็ตลกตัวเองทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ เอาเวลาไปทำอย่างอื่นที่สร้างสรรค์กว่านี้จะดีกว่า แต่มันเหมือนเลยตามเลยล่ะก็อยากลองดูเหมือนกันระหว่างความรู้สึกของผมกับความจริง
   ผมขับซีวิคเพื่อน(บอกยี่ห้อด้วย)สีขาวติดฟิล์มรอบคับ เริ่มจากไปที่บ้านผม ผมมองเข้าไปในบ้านไม่เห็นรถไอ้ปอ (คงไม่อยู่)จากนั้นก็ตามไปบ้านไอ้ปอก็ไม่อยู่ ที่อู่ก็ไม่มี (เริ่มหมดทางล่ะแล้วมันจะไปไหนล่ะ) กูโง่อีกล่ะแล้วทำไมไม่โทรไปถามมันล่ะ มัวแต่วิ่งให้เปลืองน้ำมัน
   “ดีปอ กินข้าวเช้ายัง” ผมทักทายมันผ่านโทรศัพท์
   “กะลังกิน แล้วมึงล่ะถึงไหนแล้ว” (อ้าวล่ะสิ แล้วกูจะถึงไหนดี)
   “เออ ยังอยู่บนทางด่วนอยู่เลย แต่ใกล้ถึงแล้วล่ะ แล้วกินข้าวที่ไหนล่ะ”
   “กินต้มเลือดหมู ข้างทาง ถามไม มึงจะมากินด้วยเหรอ”
   “ถามไปงั้นแหละ แล้วทำไมไม่กินที่บ้านล่ะ”
   “ออกมาธุระด้วยก็เลยกินแถวนี้”
   “แถวนี้แถวไหนวะ ร้านที่เคยไปกินกันนะเหรอ” (เนียนได้อีกไอ้ที)
   “ป่าว ร้านแถวบ้านสวน”
   “แถวนั้นมันมีร้านต้มเลือดหมูด้วยเหรอ”
   “ไอ้บ้ามีดิ ตลาดบ้านสวนนะเว้ย”
   “อ้อ ร้านตรงข้ามตลาดนะเหรอ เคยไปกินกะแม่นานล่ะ อร่อยอยู่ เออๆ แค่นี้แหละ กินให้อร่อย”
   รู้ล่ะ ผมก็เลยตรงไปที่เป้าหมาย จอดรถระยะไกลพลางมองออกไปเห็นรถไอ้ปอจอดอยู่จริงด้วย แต่ไม่เห็นคน สงสัยมันนั่งเข้าไปในร้าน  เอ๊ะ..ทำไมมีหมวกกันน๊อคสองใบวางไว้ที่รถแต่ไม่ใช่หมวกผม(สงสัยมากับแป้ง) ผมก็จอดรออย่างงั้นแหละ จนเห็นไอ้ปอเดินออกมาที่รถ
   “เห้ยยย” ผมอุทานในรถเมื่อเห็นมันมากับหนุ่มน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มคนนึง มันยื่นหมวกกันน๊อคให้กัน พลางคิดภาพตัวเองที่มันจะยื่นให้แบบนี้ประจำ บอกตามตรงใจผมเริ่มแป้วไปแล้ว (ทำไมต้องทำแบบนี้กับคนอื่น) ผมขับรถตามไปห่างๆมาเรื่อยๆมันเป็นเส้นทางที่ผมไม่ค่อยได้มาเท่าไหร่ มันเป็นซอยย่อยออกไปแถวๆขนส่ง แล้วก็มาถึงหอพัก ไอ้ปอกับเด็กคนนี้เข้าไปด้วยกัน ถึงตอนนี้ผมอยากบอกว่าผมเสียใจมาก ใจพยายามคิดว่ามันไม่ใช่ แต่ผมพอดูออกว่าน้องเค้าไม่ใช่ผู้ชายด้วยท่าทาง กริยา ผมเขียนรายละเอียดวัน เวลา สถานที่ สิ่งที่ผมเห็น แม้กระทั่งวาดแผนที่ ผมถ่ายรูปในโทรศัพท์ น้ำตาผมหยดลงกระดาษ (ทำไมกูต้องเจอแต่แบบนี้ด้วย กูไม่เคยนอกลู่นอกทาง กูก็หวังไว้เหมือนกันว่าคนที่รักกูจะไม่ทำกับกูเหมือนกัน แต่มึงก็ทำ แสดงว่ามึงไม่รักกูแล้วใช่ไหม) ผมจับเวลาตั้งแต่ทั้งสองเริ่มเข้าไปในหอ เวลาแต่ละนาทีนานมาก ผมต้องทนอยู่จอดอยู่ตรงนั้นร่วมสามชั่วโมง
   เวลาเกือบๆสิบเอ็ดโมง ทั้งสองออกมา ไอ้ปออยู่ในชุดเดิมแต่เด็กคนนั้นเปลี่ยนเป็นชุดใหม่ เป็นชุดที่ดูดีกว่าเมื่อเช้า เมื่อทั้งสองขี่รถมาใกล้ ผมก้มลงเหมือนเก็บของจากนั้นก็รีบกลับรถตามไปห่างๆ
   ทั้งสองมาเดินเซ็นทรัลด้วยกัน สิ่งที่ไอ้ปอทำ มันทำให้ผมมองดูตัวเองตลอด มันเหมือนภาพในอดีตที่มันเคยทำกับผม (นี่เหรอที่บอกรักกูเมื่อเช้า  คนรักกันเค้าทำแบบนี้เหรอ) ผมหายใจเข้าออกลึกๆ ทั้งเสียใจ ทั้งเจ็บใจทั้งโกรธที่ผมเหมือนคนโง่ที่โดนมันหลอก
   ผมเดินตามห่างๆออกไปด้วย ถ่ายรูปด้วย แต่ผมก็ต้องกลับมาที่รถเหมือนเดิม ยิ่งตามมันเหมือนยิ่งเจ็บใจตัวเอง ผมรอในรถเช่นเคย ผมเฝ้ามองรถคันนั้นอยากให้เจ้าของกลับมาเร็วๆแล้วกลับไปอยู่บ้าน ผมยังหวังไว้เสมอว่ามันไม่ใช่ในสิ่งที่ผมคิดไว้ (ปอกูรักมึงนะ มึงยังรักกูอยู่รึป่าว แล้วทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย)
   ผมเห็นทั้งสองเดินออกมาสองโมงกว่า  แล้วขี่รถออกไปต่อ ผมเห็นแวะซื้อข้าวแล้วตรงไปที่หอพัก ผมรอวันเวลาจนตะวันตกดินผมไม่รู้สึกหิวอะไรเลย มันจุกๆ ในที่สุดผมก็ยอมแพ้แล้วทั้งกายและใจ ผม...ผมเหนื่อยจนไม่อยากทำอะไร ผมคิดทบทวนสิ่งต่างๆผมอยากจะเข้าไปโวยวายแต่มันจะได้อะไร แถมคนอื่นจะมองผมอย่างไร ทำไมผมต้องทำ ท้ายที่สุดผมคิดถึงพ่อ แม่ พี่ที่รักผมโดยไม่หวังอะไรและรักผมตลอดไป และผมก็จะไม่รักใครเท่าครอบครัวผมอีกแล้ว ...สิ้นสุดสักที ผม...เสียใจมาหลายครั้งเกินไปแล้ว
   เคยมีคนบอกว่า “เจ็บแล้วจำคือคน  เจ็บแล้วทนคือควาย” แล้วผมจะเป็นอะไรดีล่ะ ผมขอเป็นคน มีหลายคนก็พอเดาออก มันมีพิรุธต่างๆมากมายในอดีตที่บอกถึงความไม่ซื่อสัตย์ของไอ้ปอ แต่ผมไม่ได้เอามาเขียนเท่าไหร่ มีเรื่องถุงยางในกางเกงนั้นก็อีกอันนึงที่ผู้อ่านบางท่านจำได้ ทุกครั้งที่เจอเหตุการณ์แบบนี้ ผมเฝ้าแต่บอกตัวเองว่า “กูรักมึงนะกูจะเชื่อใจมึง เพราะคนรักกันต้องเชื่อใจกัน มันไม่มีอะไร ครั้งหน้าจะไม่มีแบบนี้อีก” ผมปลอบ(หรือใช้คำว่าหลอกก็ได้) ผมปลอบใจตัวเองมาตลอด หวังว่าไอ้ปอจะปรับเปลี่ยนตัวเองได้ นี่คือโอกาสที่ให้กับไอ้ปอนับครั้งไม่ถ้วน (สุดท้ายก็ไม่ต่างจากเดิม)
   ผมกลับไปบ้านเพื่อนกล่าวขอบคุณ เพื่อนจะมาส่งที่บ้านแต่ผมปฏิเสธ เพราะผมยังไม่อยากกลับ ยังไม่อยากไปกลับเจอสิ่งแวดล้อมเดิมๆเพราะมันมีของไอ้ปอมากกว่าครึ่งห้องซะอีก เพื่อนผมคงรู้ว่าผมไม่สบายใจ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร
   “ เราคงไปเดินเตร่แถวหาดหน่อย แล้วก็จะกลับบ้านแล้วล่ะ” ผมพูดครั้งสุดท้ายก่อนออกมาจากบ้านเพื่อน
   “ยังไงจะกลับก็โทรมานะ เราจะไปส่ง”
   “ขอบใจมากเพื่อน”
   เพื่อนยังไงก็คือเพื่อน เพื่อนแท้ผมจะอยู่เคียงข้างผมตลอด เมื่อผมหรือเพื่อนคนนี้มีปัญหาอะไร เราจะปรึกษากัน ช่วยเหลือกันทุกเรื่องตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมด้วยกันแล้วล่ะ
   ผมนั่งกินเบียร์คนเดียวเรื่อยๆบนหาดทรายบางแสน ผมโทรบอกแม่ว่าผมอยู่ที่บางแสน นั่งเล่นรับลมไม่ต้องเป็นห่วง(เพราะตอนออกมาผมไม่ได้บอกใครว่าไปไหน ผมไม่กล้าโกหกพ่อแม่หรอกว่ากลับกรุงเทพ แต่โกหกไอ้ปอ)
   เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ผมนอนบนพื้นทรายมองดูดาวบนท้องฟ้า ฟังเสียงคลื่นทะเล
   “เกิดมาเป็นดาว เป็นคลื่นทะเลคงจะดี ไม่มีชีวิตจิตใจ รับผิดชอบหน้าที่ของตัวเองไปในแต่ละวัน” ผมบ่นคนเดียวเบาๆ
   พักใหญ่ๆเสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น ผมมองดูไอ้ปอโทรมา เห็นชื่อแล้วทำให้น้ำตามันไหลออกมาอีกแล้ว ความรู้สึกตัวเองสับสนไปหมด ไม่รู้เหมือนกันว่าผมเกลียดมัน โกรธมัน น้อยใจ เจ็บใจ มันบอกไม่ได้จริงๆ ผมพยายามซ้อมพูดและทำน้ำเสียงให้ปกติก่อนที่จะรับสาย
   “หวัดดีปอ ว่าไง” ผมพูดหลายๆครั้งแต่เสียงมันก็อื้ออึงเหมือนคนร้องไห้อยู่ดี ผมอยากคุยกับมันปกติ ผมอยากให้มันเล่าให้ผมฟังโดยที่ผมไม่ต้องถาม ผมอยากให้มันพูดว่าไม่มีอะไร คนนั้นเป็นแค่คนรู้จัก
   “อืม” ผมกดรับสายแล้วพูด   ได้แค่นี้
   “ที มึงอยู่ไหน เมื่อเช้ามึงเข้ากรุงเทพไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมแม่บอกว่ามึงอยู่บางแสน มึงมา แล้วทำไมมึงไม่บอกกู” มันพูด น้ำตาผมยิ่งไหล มันคงกลับไปบ้านผม
   “....”ผมพูดอะไรไม่ออก มันจุกไปหมด
   “ทำไมไม่ตอบล่ะ รึมึงโกหกกูใช่ไหม โกหกกูไปทำไม” ผมกดวางสายทันที(กูหลอกมึง รึมึงหลอกกูมาโดยตลอด)
   ผมลุกขึ้นจะพยายามกลับไปบ้านเพื่อนเพราะรู้ว่าไอ้ปอคงมาแน่ ผมยังไม่พร้อมที่จะเจอหน้ามัน  ผมอ่อนแอเกินไปตอนนี้  ผมพยุงตัวเองขึ้นแต่มันหน้ามืด มึนๆไปทั้งตัวผมพลุ๊บลงกับพื้นทราย ผมคงเมามาก ผมไม่เคยกินเมาขนาดนี้ ผมคลานไปที่มุมมืดใต้ต้นมะพร้าวเพราะกลัวไอ้ปอมาเจอ
   ผมรีบกดเบอร์โทรหาเพื่อน
   “เรารู้สึกเราเมาน่ะ โทษที ถ้าว่างแวะมารับหน่อยนะ”
   “ได้ๆที ไปกินไงเนี้ยคนเดียวกินจนเมา เออๆอยู่ตรงไหน” ผมบอกสถานที่สักพักเพื่อนผมก็มา
   “เราไม่ไหวจริงวะ อาศัยเพื่อนตลอดเลย ฮ่าๆๆ” ผมพยายามหัวเราะไม่ให้ดูเหมือนเศร้ามากนัก
   “เห้ยเล็กน้อยน๊า คิดไรมากวะ สงสัยเรื่องนี้คงหนักเลยถึงทำให้เพื่อนเราเสียบุคลิกนายทีผู้มาดมั่น สุดเนี้ยบ หมดกันเลย”
   “เราก็มีหลายด้านนะ ทำด้านเดียวคงเบื่อแย่ ฮ่าๆ”
   “ค้างบ้านเราก็ได้นะ เดี๋ยวเราโทรบอกแม่ทีเอง” เพื่อนผมก็จัดการเป็นธุระให้ เพื่อนคนนี้เคยไปบ้านผมบ่อยสมัยเรียน แม่ก็คุ้นเคยและไว้ใจ
   “กินเบียร์ป่าว” ผมชักชวนเพื่อน
   “ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวจะเมาด้วยกันทั้งสองแล้วใครจะมารับเราล่ะ ฮ่าๆๆ”
   “อืมมม มีเพื่อนดีมีชัยไปกว่าครึ่ง งั้นเรากินขวดนี้ให้หมดก่อนนะมันได้เปิดแล้ว” ว่าไปผมก็อายเล็กน้อยเพื่อนคนนี้เป็นวิศวกรทำงานที่แหลมฉบัง แต่ต้องมานั่งเฝ้าผมกินเบียร์ซึ่งเรียนสายสุขภาพอืมมม ดูขัดๆกันเนอะ
   นั่งกินเบียร์ไปก็เล่าเรื่องสมัยเป็นเด็กมัธยมไป ตลกดีนะมองย้อนไปวัยเด็ก มันสนุกดีไม่ต้องคิดไรมากเรามีแต่เพื่อนกัน ชวนกันเรียน ชวนกันไปเที่ยวงานกาชาด ตลาดนัด เดินจนส้นเท้าพองแต่ไม่ได้อะไรเลย (เพราะเราจะไม่ซื้ออะไร ยังหารายได้เองไม่ได้) อันไหนอยากได้เราก็จะพูดว่า “วันนี้มาดูไว้ก่อนนะ อีกห้า หกปีข้างหน้าจะมาซื้อล่ะ ฮ่าๆๆ” สมัยก่อนรู้ป่าวว่าผมอยากเป็นอะไร ผมชอบเรียนฟิสิกส์กับคณิต (แต่ถามตอนนี้ผมลืมสนิทๆไปหมดแล้ว เอิ๊กๆ) ผมว่าผมจะเรียนวิศวะ ผมอยากเป็นวิศวกรพอดีเพื่อนคนนี้ก็อยากเรียนด้วยเหมือนกัน  เราตกลงกันว่าเราจะสอบเข้าและเรียนด้วยกันให้ได้ และอีกสาขานึงที่ชอบและผมอยากเรียนคือ สัตวแพทย์ ฮ่าๆ ผมชอบสัตว์ ผมชอบดูรายการสัตว์ แต่กลับหันเหช่วงปลายเลยไม่ได้ลงตามที่ตั้งใจ แต่เพื่อนผมคนนี้เค้าตั้งใจ ทุ่มเทแน่วแน่ เลยได้ไปเรียนที่หวังไว้ คณะวิศวะ พระเกี้ยว คนละคณะ คนละสถาบันอีก(ผมเป็นลูกพระบิดา) ถึงจะคนละสถาบันแต่เราก็เจอกันบ่อย รักเพื่อนคนนี้เหมือนเดิม คุยไปหัวเราะไป ขณะพูดคุยเรื่องเก่าๆอยู่นั้น
   “กลับบ้าน” มีเสียงนึงมาจากข้างหลังพร้อมกับดึงแขนผมขึ้นอย่างรวดเร็วโดยไม่คิดว่าผมจะเจ็บ
   “ปล่อยนะปอ” ผมตะคอก
   “ทำไม ทำไมต้องมานั่งไร้สติแบบนี้ กูตามหามึงทั้งหาด แล้วไอ้นี่เป็นใคร” มันพูดเสียงดัง ผมนั่งลงกับพื้นเพราะยืนเริ่มไม่ไหว
   “ทีรู้จักกับมันเหรอ” เพื่อนผมคงแปลกใจเพราะไม่คิดมั้งว่าผมจะมีเพื่อนแบบนี้ และเท่าที่เรียนมา เพื่อนผมคนนี้ไม่รู้จักไอ้ปอเลย
   “ขอโทษนะหนึ่ง น้องที่เคยไปเที่ยวจันด้วยกัน” ผมพูดเบาๆ
   “แม่งเอ้ย มึงเป็นใครวะ แล้วมึงมาถามหาพ่อมึงเหรอ” ไอ้ปอมันพูดตะคอก
   “หยุดเหอะปอ หยุดก้าวร้าวเพื่อนกูได้แล้ว ทำไมต้องสร้างเรื่องให้กูอยู่เรื่อยๆ”
   ไอ้ปอปล่อยละมือผมไปต่อยเพื่อนผมจนล้มลงกับทราย เพื่อนผมก็ต่อยคืนบ้าง
   “ปอ พอๆ พอแล้วๆทำไมมึงต้องทำแบบนี้” ผมได้แต่ตะโกนบอก
   หนึ่ง(ชื่อเพื่อนผม)ได้ทีนั่งค่อมไอ้ปอแล้วต่อยที่หน้า ไอ้ปอพลักเต็มแรงแล้วใช้ตีนถีบ ผมเห็นท่าไม่ดีวิ่งไปดึงตัวมันไว้ มันสลัดผมออกจนผมกลิ้งกับทราย
   “ปอ พอเหอะนะ” ผมลุกขึ้นเดินเซเอาตัวไปกันเพื่อน ทำให้ผมโดนตีนไอ้ปอ ผมกับเพื่อนนอนไปกับพื้นทราย
   “ทำไมมันต่อยกูมึงไม่ห้ามมัน แล้วกูเอาคืนมึงจะมากันเอาไว้ทำไม มันเป็นใคร” ไอ้ปอโวยวาย
   “เราขอโทษนะหนึ่ง เราไม่รู้มันจะรุนแรงขนาดนี้ เราขอโทษจริงๆนะ หนึ่งกลับก่อนนะ”
   หนึ่งก็กลัวผมจะโดนมันทำร้าย ผมก็กล่อมให้หนึ่งกลับนานสองนาน หนึ่งจึงยอมกลับ
   “ทำไมมีอะไรแล้วไม่บอกกัน แล้วมานี้ทำไม ไอ้นั้นเป็นใคร” ไอ้ปอซักผม
   “เพื่อนกัน เพื่อนกันมานานแล้ว” ผมไม่มีอะไรจะพูด มันไม่รู้จะเริ่มตรงไหนก่อนดี
   “แล้วที่มากินนี่ล่ะ มึงเป็นอะไร”
   “ก่อนที่จะถามว่ากูเป็นอะไร แล้วมึงมีอะไรจะเล่าให้กูฟังก่อนไหมล่ะ”
   “กูไม่มีอะไร ไอ้นั้นมันเป็นใคร มันเป็นเพื่อนมึงกูไม่เชื่อ”
   “...........” ผมเงียบ พยายามเดินออกไปที่ถนน รอรถสองแถว ไอ้ปอเดินตามแล้วดึงผมไปที่รถมอไซต์ ผมสลัดมือมันออก แล้วตัวเองก็ล้มลง
   “เดินก็ยังจะไม่รอด มึงจะไปไหนได้” ไอ้ปอนั่งลงพลิกตัวผมขึ้น กอด จูบปากผม ผมเบือนหน้าหนี
   “เป็นไรอ่ะ บอกปอได้ไหม” ไอ้ปอพูดน้ำตาผมไหลออกมาดื้อๆ มันตื้อๆในสมอง
   “ปอ กูกับเปลวมึงรักใครมากกว่ากัน กูกับเด็กคนนั้นมึงรักใครมากกว่ากัน และคนอื่นๆอีกล่ะมึงรักใครมากกว่ากัน” เบอร์โทรที่ผมบอกว่าคุ้นๆ(ลงท้ายด้วย2000)คือเบอร์เปลวแสดงว่ามันยังติดต่อกันอยู่ แล้วเด็กอื่นๆอีกล่ะที่ผมยังไม่รู้
   “บอกสิ วันนี้อยู่บ้าน วันนี้ไม่ได้ไปไหน วันนี้อยู่กับตัวเองเหมือนที่เคยรับปากกับกู อย่าต้องให้แสดงหลักฐานเลยนะ”
   “.............”ไอ้ปอเงียบ ผมผลักมันออก แล้วลุกนั่ง
   “เราโตกันแล้ว มีไรทำไมไม่พูดกับกูตรงๆ กูอึดอัดที่ต้องอยู่ในสภาพนี้มานาน กูรู้มานานว่ามึงไม่ได้มีกูคนเดียว กูอยากให้มึงพูดเองเพราะเชื่อใจว่ามึงมีไรต้องบอกกูแน่ แต่มันไม่มีเลยสักครั้ง กูต้องเห็น ต้องรู้เองหมด แล้วคนที่เจ็บใจ เสียใจก็คือกู หยุดทำร้ายกูเถอะ กูทนไม่ไหวแล้ว” ถึงตรงนี้ผมร้องไห้ไม่หยุดเหมือนเด็กๆ
   ไอ้ปอเข้ามากอดผม “กูทำผิดเองๆ กูขอโทษ กูอยากให้มึงรู้ว่ากูไม่ได้จริงจังกับใคร กูมีมึงคนเดียว กูรักมึงคนเดียว”
   “พอได้แล้วปอ หลายต่อหลายครั้งกูต้องเสียน้ำตาเพราะเรื่องเดิมๆ เมื่อครั้งที่แล้วถ้ากูไม่ทำตามใจตัวเองตอนนี้กูคงทนได้หมดแล้ว ไม่เจ็บอีกครั้ง กูไม่อยากเรียกร้องอะไรอีกแล้ว กูไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ปล่อยกูไปเถอะนะ ฮือๆๆ...กูไม่หวังอะไรจากมึงอีกแล้ว” ผมร้องไห้ฟูมฟาย
   “ไม่เอาทีเราคุยกันได้ อย่าทิ้งกูไปแบบนี้ กูผิดเองคนเดียว มึงดีกับกูทุกอย่าง ไม่เคยมีใครที่หวังดีกับกูเหมือนมึง มึงอย่าทิ้งกูนะ ทำยังไงก็ได้อย่าทิ้งกู อย่ามองกูเป็นคนอื่น” มันโอบกอดผมไว้แน่น
   “แยกให้ออกปอความรักกับความรู้สึกผิด แต่ก่อนมึงก็อาจจะรู้สึกดีกับกู แต่ตอนนี้มึงรู้สึกผิดมากกว่า มึงเห็นกูดีกับมึง มึงเลยไม่กล้าที่จะบอกว่ามึงไม่ได้รักกู มึงแค่รู้สึกผิดกับกูเฉยๆ ฟังกูนะต่อไปไม่ต้องทำแบบคนรักกัน มึงไปหาความรักของมึงเลย แล้วไม่ต้องกังวลว่ากูจะรู้สึกยังไง กูก็จะเป็นกู กูก็จะหวังดีกับมึงเหมือนเดิม เหมือนทุกๆคนที่เป็นเพื่อนกู วันนี้กูเจ็บและอ่อนแอ วันพรุ่งนี้กูก็กลับมาเป็นไอ้ทีคนเดิม ไม่ต้องกังวลเรื่องของกู กูสามารถเดินไปข้างหน้าได้” ผมเริ่มตั้งสติตัวเอง ต้องเผชิญกับความจริง ต้องพูดด้วยเหตุผล
   “ไม่เอาอย่าพูดแบบนั้น เราต้องเป็นแฟนกันเหมือนเดิม กูจะพามึงไปหาเปลว กูจะพามึงไปหาณัฐ กูจะบอกว่ากูมีมึงเป็นแฟน แล้วกูจะไม่ยุ่งกับใครอีก...กู....กูอยากให้มึงเชื่อกู กูไม่อยากเสียมึงไป ไม่รู้จะทำยังไงดี” ไอ้ปอร้องไห้ออกมา (แบบนี้ทุกครั้ง คำพูดเดิมๆทุกครั้ง)
   “วันนี้กูกับมึงต้องทนเสียใจ แต่ต่อไปมึงเชื่อกู ถ้ามันผ่านไปมันจะไม่มีอะไร เราทำตามสิ่งที่ตัวเองต้องการนะ มึงกลับไปหาคนที่มึงรัก กูก็จะเป็นเพื่อนอยู่ห่างๆ กูจะเดินตามทางของกู กูจะสร้างให้ตัวเองแข็งแกร่ง ต่อไปถ้ากูไปเรียน ไปทำงานไกลๆกูจะได้ไม่ต้องกังวล กูจะเฝ้าดูความรัก ครอบครัวที่อบอุ่นของมึง มึงก็เฝ้าดูความสำเร็จของกู ได้ไหม” ผมพยายามกลั้นน้ำตาไว้ คิดถึงตอนที่เราต้องห่างกันจริงๆ
   “อย่าพูดแบบนั้น กูจะอยู่กับมึงสองคน กูไม่เคยคิดไปมากกว่านี้ ตอนนี้มันคือความสุขที่สุดของชีวิตกูแล้ว”
   “อยู่กับความเป็นจริง จริงๆมึงชอบผู้หญิงสักวันมึงก็ต้องมีครอบครัว มีลูกที่น่ารักนั้นเป็นสิ่งที่ดี ต่อไปกูอาจจะเป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัย กูจะดีใจหากวันนึงกูได้สอนลูกมึง กูจะติวลูกมึงสอบเข้าให้ได้ แล้วกูจะสอนให้เค้าเป็นคนดี กูจะดูแลต่อในมหาวิทยาลัย กูคงมีความสุข ลูกมึงกูจะดูแลอย่างดี”
   “หยุดพูดได้ล่ะที กลับบ้าน” มันพูดเสียงดังแล้วดึงมือผมขึ้น 
   ผมนั่งคุกเข่าก้มหัวไปจรดพื้น “ขอร้องล่ะ ถ้ายังมีความห่วงใยกันอยู่ อย่าทำร้ายกูอีกเลย กูเจ็บมาก เจ็บมากๆเลย ฮืออๆๆ หยุดทำร้ายกูเถอะนะ กูขอร้องจริงๆ”
   “โธ่เว้ยยย ชีวิตกูทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย” มันตะโกนไปต่อยกับต้นมะพร้าว ผมก็ลุกขึ้นเดินไปที่ถนน
   “ที  เดินไปเดี๋ยวก็ตายห่ากันหรอก เดินยังไม่ตรงเลย” ไอ้ปอวิ่งเข้ามาอุ้มผมไปที่มอไซต์ ผมไม่มีแรงที่จะต่อต้านกับไอ้ปอแล้ว ทั้งแรงกายและคำพูด มันจับประคองผมนั่งข้างหน้า ล๊อคตัวผมไว้ ผมลงไม่ได้ มันสวมหมวกกันน๊อตแบบเต็มใบให้ผม
   “วันนี้คุยกันไม่รู้เรื่อง พรุ่งนี้ค่อยคุยกันใหม่ กลับบ้านก่อน” ไอ้ปอมันบอกผมแล้วสตาร์สรถออกตัวไป
   ในระหว่างทางไม่มีเสียงพูดคุยกันแม้แต่คำเดียว จนมาถึงหน้าบ้านผม ไอ้ปอประคองผมลงจากรถ ผมถอดหมวกออก ยื่นให้ไอ้ปอแล้วโค้งตัวเล็กน้อย (แสดงความขอบคุณ) ล๊อคประตูแล้วเดินเข้าบ้าน ไม่ได้คิดจะงอนไอ้ปอ แต่จะทำเหมือนเราเป็นเพื่อนกัน (ไอ้ปอก็คงรู้สถานะตอนนี้ดี มันก็ไม่ได้คิดจะเข้าบ้านผมอยู่แล้ว) การเลิกรากันอย่างน้อยก็น่าจะจบไปด้วยดี เป็นเพื่อนที่มองหน้ากันได้ โทรหากันได้ ไม่อยากจบแบบมองหน้ากันไม่ติด เพราะผมก็รู้จักไอ้ปอดีพอสมควร ตลอดเวลา4ปี เราเรียนรู้ซึ่งกันและกันมากมาย ก็ไม่อยากให้คิดว่าเวลาที่อยู่กับผมสูญเปล่า ขอเวลาสักระยะหวังว่าเราจะเป็นเพื่อนที่รู้ใจกันนะปอ......... ทีปอ

....................................................สิ้นสุดสักที สินะ.........................................................
.........................................ไม่มีใครรักเรา เท่าคนในครอบครัว........................................

[LEO]

ชอบคู่นี้มากๆ...แต่บอกตรงๆ...ถ้าจบกันได้จริงๆ...จะรู้สึกโล่งใจมากๆเลย...ความเชื่อใจมันยากที่จะเอากลับคืนมาน่ะ...รักบนความหวาดระแวง...ก็คงไม่ได้มีความสุขเท่าไรหรอก

พี่อยากให้ ที ตัดสินใจแบบที่พี่คิดน่ะ...เจ็บ แต่ จบ...

ปล.อยากอ่านเรื่องนี้ต่อไปเรื่อยๆ ถึงมันจะไม่ใช่เรื่องรักของคนสองคนแล้วก็ตาม...ยังไงการอ่านเรื่องของทีก็ให้อะไรกับคนอ่านได้เยอะทีเดียว...เยอะกว่าที่ทีคิดน่ะ

[anukul]

เศร้า

[NUTTYZERO]

ผมสงสารพี่ทีนะคับ ผมเข้าใจความรู้สึกแบบนี้ดี โอกาสมันไม่ได้มีหลายครั้งเสมอไปหรอกครับสำหรับความไว้เนื้อเชื่อใจกัน แต่ถ้าห่างกันได้จริงๆ ผมก็ขอพี่ที เข้มแข็งมากๆนะครับ ยังไงก็อย่างที่พี่ทีบอก ยังมีคนที่เรารักมากกว่า พ่อ แม่ พี่น้อง หรือแม้แต่เพื่อน

ยิ้มสู้ครับ เพื่อพรุ่งนี้ที่ดีกว่า

[mamacub]

เรารู้สึกเศร้าใจจัง
บอกตามตรงว่าอยากให้คู่นี้รักกันตลอดไป แต่ความเป็นจริงเราไม่สามารถที่จะกำหนดอะไรมันได้
แต่เข้มแข็งไว้ในที เราจะช่วยแบ่งปันความเศร้ากับทีด้วย

ปล.ผิดหวังในตัวปออ่ะเพราะเราก็เป็นคนหนึ่งที่เชื่อใจปอ

[Tinton]

เป็นกำลังใจให้คุณทีนะ เข้มแข็งนะครับ  ไม่มีใครรักเรา เท่าคนในครอบครัว จริง ๆ ครับ

อย่าลืมมาอัพเดท ปัจจุบันให้อ่านด้วยนะครับ 

[amisezmin]

จริงค่ะถึงแม้จะไม่มีใครรักเรา
แต่เรายังมีพ่อแม่ที่รักเราอยู่และจะไม่ไปไหน
คิดซะว่าเขาไม่ใช่ของๆเรา
วันนี้เศร้าแต่พรุ้งนี้อะไรๆจะต้องดีขึ้นแน่ๆค่ะ
สู้ๆผู้ชายไม่ได้มีแค่คนเดียว 555+

[8X]

เข้ามาอ่านตอนที่แล้ว แล้วก็อึ้ง แล้วก็ทำใจไม่ได้ ช็อกมากค่ะน้องที
แล้วพี่ก็ออกจากบอร์ดไปเงียบๆ เข้ามาอ่านอีกครั้งก็ยังทำใจไม่ได้
แล้วก็บอกกับตัวเองว่า  มันไม่จริงทีอาจจะคิดมากไปเอง
รึก็ขอให้เป็นการเข้าใจผิดกัน ปอต้องมีเหตุผลอธิบายได้

นิสัยของทีกับปอมันเป็นอะไรที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงและไม่น่าเชื่อ
ว่าจะโคจรมาพบกันได้ การคบกันของทีกับปอก็แปลกหนะแหละ
ไม่เหมือนทั่วๆ ไปที่เจอกันถูกใจกันแล้วเริ่มจีบเริ่มศึกษากัน

อ่านตอนแรกๆ พี่ก็งงว่าคู่นี้เจอกันแปลกมาก ไม่ได้ศึกษาดูใจกันเลย
ชีวิตแตกต่างกันคนละขั้วจะไปกันรอดหรือปล่าว อ่านไปก็นับเวลาไปด้วย
ต่อมาก็คิดว่าคู่นี้อยู่กันทนดี เวลาก็ล่วงเลยมาหลายปีแล้วแสดงว่า
ทีกับปอปรับตัวเข้าหากัน ช่างเป็นคู่ที่น่าอิจฉาจริงๆ

ต่อมาก็ได้เห็นความเจ้าชู้ของปอ ซึ่งพี่ก็งงอีกหนะแหละว่าทีทำไมยอมยกโทษให้ปอ
ถึง 2 ครั้งได้ยังไง ประเสริฐไรอย่างงี้(55)แอบดีใจแทนปอว่าโชคดีแค่ไหนที่มาเจอกับที
ถ้าปอยังปล่อยให้ทีหลุดมือไป ปอก็โง่ที่สุดล่ะ แต่ดูจากนิสัยปอแล้วก็หวั่นไม่รู้จะคิดได้รึปล่าว
ซึ่งถ้าเป็นคู่อื่นๆ พี่เชื่อว่าคงมีไม่น้อยที่เลิกกันไปแล้ว

ในที่สุดปอก็เป็นคนที่ใช้โอกาสเปลืองที่สุด ตัวเองเป็นคนเจ้าชู้ถึงได้หวงทีมาก
อะไรนิดหน่อยก็ระแวง หึงไม่ดูอะไรเลยแม้กระทั่งเพื่อนทีที่คบกันมานาน

เฮ้อ! อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ไม่ว่าทีจะตัดสินใจยังไง พี่ก็เคารพการตัดสินใจของทีนะคะ
ถ้าจะไม่ได้เป็นแฟนกับปอแล้ว ทีก็มาเล่าชีวิตทั่วๆ ไปให้ฟังบ้างนะคะว่าทำอะไรอยู่ เรียนเป็นยังไง
ถึงเราจะไม่ได้เห็นหน้ากัน แต่ก็เหมือนเพื่อน พี่น้อง กันไปแล้ว ยังคิดถึงและหวังดีเสมอค่ะ น้องที

[yeyong]

ตัดสินใจเลิกทั้งที่ยังรัก และยังคิดว่าจะเป็นเพื่อนกันได้ในอนาคต
นับถือทีมากเลยค่ะ 

[yoyoyoyoyo]

  อ่านแล้วนั่งร้องไห้เลยสงสารพี่ทีทำไมปอถึงทำแบบนี้ทำไมถึงไม่เคยพอ เลว เลวมาก เลวที่สุด ขอเป็นกำลังใจให้พี่ทีนะคะสู้ต่อไปอะไรจะเกิดก็ต้องพี่ทียังมีพ่อแม่พี่เตย และพวกเราอยู่เคียงข้างเสมอนะคะ

[zabzebra]

สู้ๆต่อไปนะพี่ที คนดีๆยังรออยู่อีกเยอะ เป็นกำลังใจให้น้าาาา

สมน้ำหน้าปอมากๆๆๆๆๆๆ คบกันมาตั้งนานสันดานแบบนี้ก็สมควรนะฮ๊า คนดีๆไม่รัก สมควรเจอแบบนี้แหละ รู้มั้ยว่าคนถูกหักหลังมันเจ็บขนาดไหน อยากจะยอดหน้าซักที อ่านตอนที่พี่ทีไปเจอกับตานี่แบบ จี๊ดมาก มันจี๊ดดดดดดดด

[BIKE]

พี่ที......สู้ๆนะค่ะ
หนูอ่านเรื่องของพี่ไปร้องให้ไป.....มันบอกไม่ถูก มันอื้อๆ ยังไงไม่รู้
ชีวิตยังต้องเดินต่อไปนะค่ะ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
           พี่ทีอย่ายอมแพ้นะค่ะ หนูขอให้พี่ผ่านเรื่องราวที่ไม่ดีนี้ไปให้ได้

[maru]

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[รักทุกฤดู]

พี่ทีตัดสินใจถูกแล้วครับ ปอก็จะได้รู้ถึงความรู้สึกของพี่สักที   เดินหน้าต่อไปครับพี่ พี่ทีมีอะไรเหนือกว่าพี่ปอหลายๆอย่างทั้งการเรียน ความรู้หน้าที่การงาน คนดีๆเก่งๆคงรอพี่ทีอีกมากครับ เชิ่ดใส่ครับพี่ ไปหาคนที่คู่ควรกับพี่ดีกว่า   ขอบคุณครับสำหรับเรื่องราวประสบการร์ที่พี่ได้เล่าให้ฟัง

[win200]

อ่านแล้วร้องไห้เลย สงสารพี่ทีมากๆ
และก็ชอบกับการตัดสินใจของพีทีด้วย พี่ทีคิดและพูดมีเหตุผลมากเลย
ชอบความคิดของพี่ทีมากเลย เป็นกำลังใจให้พี่ทีคับ

ปล.ลิง.ตอนนี้ก็อยากอ่านเรื่องของพี่ทีเหมือนเดิมครับ ไม่ว่าจะเป็นคู่ หรือ คี่ ก็จะติดตามชมครับ

[nn~~NN]

เราอ่านแล้วร้องไห้ ...
ความรักไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันเสมอไป บางทีมันก็จบด้วยการจากลา
น่าเสียดายที่เป็นทีกับปอนะคะ
เท่าที่ติดตามอ่านมา เราว่าทีมีวุฒิภาวะ มีสติดีอยู่แล้ว คงก้าวเดินต่อไปข้างหน้าได้แบบเข้มแข็งเร็ววัน
ปอสิยังน่าห่วงกว่า แต่ในเมื่อทำตัวเอง ก็ต้องเอาตัวเองให้รอดเนาะ

แอบอินจัดเพราะคนใกล้ตัวก็่ประสบปัญหาคนรักนอกใจซ้ำซาก 
มันไม่รักก็กลับมารักตัวเองเหอะ มีแฟนด๋อยๆ...อยู่เป็นโสดอย่างมีคุณค่าดีกว่านะคะ 

[หัวเเม่มือ]

อยากให้พี่ทีเขามาเขียนน่ะ เพื่อช่วงเขียนเจอครปิ๊งปั้งเข้า ก็เอามาเขียนอีก ฮ่าๆ

[SGL]

สู้ๆนะค่ะพี่ที  ชีวิตยังอีกยาวไกลล

[iammz]

น้ำตาซึมเลยค่ะคุณที

ไม่คิดเลยว่าจะมาถึงวันนี้

ถึงเวลาต้องกลับมารักตัวเองซะที

เข้มแข็งนะคะ เป็นกำลังใจค่ะ .. สู้ ๆ ^_____^

[beery25]

คิดดี ทำดี พูดดี เป็นคนดีอย่างที ซักวันสิ่งดีดีก็จะคืนกลับมาอาจทบทวีคูณก็ได้ เชื่ออย่างนั้นเสมอ เราน่าจะอายุพอๆกับที ติดตามเพราะชอบความคิดของที อะไรไม่ใช่ของเราก็ไม่ใช่ของเราอยู่วันยังค่ำ คู่กันแล้วย่อมกันแล้วไม่แคล้วกันไป แต่เนื้อคู่จริงๆนั้นอยู่ไหน สุดท้ายถ้าไม่ได้เกิดมาเพื่อคู่ใคร จงทำให้ตัวเองมีคุณค่าที่สุด เพราะพ่อแม่เราจะเห็นคุณค่าเราเสมอ และทำให้ตัวเรามีค่ายิ่งๆขึ้นไป ด้วยความดีที่สั่งสมมา เป็นกำลังใจให้ทีมีความสุขมากๆน้า

[Running]

บางทีการให้โอกาสเค้ามากเกินไป ก้อกลายเป็นการหลอกตัวเองโดยไม่รู้ตัว
ถ้าคิดที่จะปิดโอกาสครั้งนี้ ตัดใจ จริงๆ ก้อขอให้เข้มเเข็งน่ะครับบ
เป็นกำลังใจให้ ผ่านมันไปให้ได้น่ะครับ สิ่งดีๆยังรอเราอยู่เสมอ ^^
 

[NewYearzz]

ผมไม่ค่อยกล้าอ่านเรื่องจริงเพราะชีวิตจริงมักจบแบบนี้เสมอๆ มันทำให้ผมกลัว

และความกลัวก็กลับมาในใจผมอีกครั้ง

แต่ผมจะถือเอาเป็นประสบการณ์ที่ผมไม่ได้เล่นเองเพื่อพัฒนาชีวิตตัวเองนะครับ

ขอบคุณพี่ที(ขออนุญาตเรียกแบบนี้นะครับ)

ขอให้ชีวิตพี่ต่อไปมีแต่ความสุข

ขอบคุณครับ 

[Horizon]

เข้าใจความรู้สึกของที ผ่านมาแล้วเช่นกัน
เป็นกำลังใจนะครับ
ไม่อยากเชื่อว่าจริงเลย นายปอทำได้ยังไง
+1

[aorpp]

ส่งกำลังใจให้่ทีนะคะ พร้อมกอดแน่นๆ
 

[icyblue]

อ่านมาตั้งแต่ต้น รู้สึกดีกับความรักของทั้งคู่ (แม้ว่าปอจะทำผิดพลาด แต่ทีก็ให้โอกาส)

แต่พออ่านล่าสุด  รู้สึกว่าไม่อยากให้มันเป็นจริง  เสียใจ เสียดาย และเสียความรู้สึก

ปอบอกว่ารักที กับคนอื่นแค่เล่นๆ  แต่พอมีเพื่อนผู้ชายอยู่กับที ทำหึงหวงเกินเหตุ

แล้วตัวเองเที่ยวไปมีใครต่อใคร ทำไมไม่คิดถึงใจเขาใจเราบ้าง

เสียดายที่ปอปล่อยความรัก คนรักที่ดีอย่างทีไป  ขอบอกว่าปออย่าเสียใจเลยเพราะทั้งหมดมันก็เกิดจากตัวเองทำ

ถ้าคิดว่ารักทีจริง ก็ปล่อยเค้าเถอะ

งัยทีก็สู้ๆนะค่ะ  สักวันหนึ่งต้องเจอความรัก คนรัก ที่ดีแน่ๆค่ะ

[makodonghae]

ดีจ้า 

พี่ที  ยังร้องอยู่รึเปล่า  อย่าร้อง  อย่าเศร้านะคะ  ยิ้มหน่อยนะ  ^^  น่ารักอ่ะ

ไม่ได้เข้ามานานมากเพราะต้องทำงานเหมือนกัน  ไม่คิดว่าเข้ามาแล้วจะเป็นแบบนี้

แต่ไม่เป็นไร  มันผ่านไปแล้ว  แล้วคุณน้องก็เชื่อมั่นว่าคุณพี่ต้องเข้มแข็งขึ้น

ตอนแรกที่เข้ามาก็หวิว ๆ  เพราะเห็นเกริ่นเรื่องได้น่ากลัวววววววมาก

แล้วมันก็หวิวจริงงงงงงงงงงงงงงงง  เคืองด้วย  ตอนอ่านไปก็น้ำตาซึมนะ

เข้าใจคำว่าโดนหักหลังนะ  แล้วจากคนที่รักเนี่ย  มันจะเสียใจผสมแค้น 

(ออกแนวโรคจิตละ  เหอ  เหอ)

ในเมื่อมันหยุดความเจ้าชู้ไม่ได้  เราอย่าไปแคร์มันค่ะ

มันอาจไม่ใช่ของเราจริง ๆ  แล้วถ้าให้โอกาสหลายครั้งก็ยังเหมือนเดิม

คุณพี่ก็ทำถูกแล้วค่ะ  ตอนแรกก็เชียร์นะคะ

แต่ตอนนี้มันเกินไปแล้วค่ะ บอกว่ารักคุณพี่แล้วตัวที่เค้าควงอะ  ตอไม้หรอ

แต่เพื่อนคุณพี่่น่ารักดีนะคะ  หายากค่ะเพื่อนที่ดี  ยิ่งสามีดีนี่หายากยิ่งกว่าอีก

ถ้ามีแล้วทำให้เจ็บปวดใจ  ทำใจ  แล้วหาใหม่ดีกว่า  555++++

เป็นกำลังใจให้นะคะ  ความเสียใจจงหายไป  เพี้ยงงงงงงงง

นิดนึง  ๆๆๆ  เราคงเคยเดินสวนกันที่เฉลิมไทยมั่งแหละ

เพราะคุณน้องเคยไปเรียนที่ชลแล้วเดินห้างที่เฉลิมไทย

ถ้าได้เจอคุณพี่  คุณน้องคงโชคดีมากเลยอะ 

ไปก่อนนะคะ  มาเล่าเรื่องคุณพี่ต่อนะคะ  อย่าเพิ่งทิ้งกันนะ

สู้ ๆ  จุ๊บบ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ (นอนหลับสบายๆนะคะ)