หัวข้อ: ช่วยด้วย! ผมได้แฟน***ไอ้เด็กช่างยนต์ By ที...60 ฟ้าหลังฝน หน้า 143 (01/28/61)

[cavalli]

 

ไม่ คำ บรร ยาย

[SoN]

^^

[LEO]

ช่วยด้วยผมได้แฟนเหี้ยไอ้เด็กช่าง27.....ครั้งสุดท้าย

บ่นนำ
อยากจะเศร้าใจไปซัก 1 เดือน ไอ้ทีนั่งพิมพ์แสบตาจนน้ำตาไหล(เวอร์ไป) แต่ทั้งหมดเป็นผลดีไอ้ปอเหรอเนี้ย ..... ทั้งหมดทั้งมวล มีแฟนคลับไอ้ทีสัก 3 คนไหมคร๊าบบบบบ
ล้อเล่นน๊า ทั้งหมดก็อยากจะให้คืนดีกัน ก็ขอบคุณมากครับ  ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอน 27.....ครั้งสุดท้าย
หลังจากวันนั้นที่เข้ากรุงเทพด้วยกัน  ไอ้ปอก็มาหาผมเกือบทุกวัน แต่ยังดูเกร็งตัวอยู่บ้าง ไม่กล้าขึ้นมาบนห้องหรอกครับ ผมรู้ว่ามันมาทุกวัน บางครั้งก็มาจอดรถหน้าบ้าน ซักพักก็ไปเอง สร้างความสงสัยให้ผมอยู่มิใช่น้อยเลยกับการกระทำของมัน
   ในเย็นวันหนึ่ง(จำไม่ได้แล้วว่าวันที่เท่าไหร่) อากาศร้อน ผมนอนไม่หลับ ถ้าบอกว่าไม่คิดเรื่องไอ้ปอก็คงเป็นไปไม่ได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งนอนไม่หลับ  ยิ่งไม่หลับก็ยิ่งคิด  ผมเลยหอบเสื่อผืนหมอนใบ..เอ้ย! เสื่ออย่างเดียวไม่มีหมอน มาปูนอนกลางลานหน้าบ้าน มองดูท้องฟ้า ดูดาว ตามประสาคนมีอารมณ์ศิลป์(มันน่าจะเกิดตอนมีความรักแฮะ...)  5ทุ่มแล้วครับ คนในบ้านผมนอนหมดแล้ว เหลือแต่ไอ้เจ้าแฝด(สุนัขเพศผู้พันธุ์ไทยสีดำและเจ้านิล สุนัขพันธุ์ไทยเช่นกันเก็บมาเลี้ยงจากข้างทางรถไฟ เพศเมีย สีขะมุกขะมัวสีดำๆด่างๆ วัยประมาณ 3เดือน..) ไอ้เจ้านิล เข้ามาเลียแขน เลียมือ เลียหน้าผมเล่นเหมือนเด็กๆ ส่วนไอ้เจ้าแฝดก็นอนๆเดินๆอยู่แถวนั้น
“นิล  ทำไมมึงโชคดียังงี้วะที่เกิดเป็นหมา มึงมีความรู้สึกอกหักบ้างป่าววะ ไม่มีล่ะสิ กิน นอน เล่นอย่างเดียว” ฯลฯ อีกหลายๆประโยคที่ผมพูดคุยกับหมาพักใหญ่เหมือนคนบ้า และในขณะนั้นเองผมก็ได้ยินเสียงมอ-ไซต์คันนึงมาจอดหน้าบ้าน ผมรู้ว่าเป็นเสียงรถไอ้ปอ ผมใช้หางตามชำเลืองมองเล็กน้อย เห็นมันดับเครื่องแล้วรีบเคลื่อนตัวรถหลบไว้ข้างๆกำแพง มันตกใจมั้งที่เห็นผมนอนอยู่ตรงนั้น(ผมเดา) ผมก็เฉยๆจะดูท่าทีมันว่ามันมาทำไมเวลาดึกๆแบบนี้ ไอ้เจ้าแฝดก็เดินไปป้วนเปี้ยนแถวหน้าบ้านแต่มันก็ไม่ได้เห่าหรอกครับ(มันคุ้นเคย เป็นเพื่อนกัน) ไอ้เจ้านิลก็จะวิ่งแกว่งหางดิกๆจะไปหา ผมกดหัวมันลงหน้าท้อง(จำกัดสิทธิ์ของหมา)ผมก็ทำเฉยๆ ในเมื่อมันหลบอยู่ข้างรั้วไม่อยากให้ผมเห็นผมก็จะทำตัวไม่เห็นแล้วกัน
“นิล มึงต้องอยู่กับเจ้าของดิ  ไอ้นั้นมันไม่ใช่เจ้าของมึงนะ” ผมพูดกับหมาเบาๆ ไอ้เจ้านิลยังดิ้นอยากที่จะไปหาไอ้ปออยู่ดี
“อยากไป  ก็ไป” ผมก็เลยปล่อยมันไป(เพราะผมห้ามมันไม่อยู่) ผมก็ยังคงทำหน้ามองดูบนท้องฟ้า นอนไขว่ห้าง  กอดอก กระดิกปลายเท้าเหมือนอารมณ์ดี (จะให้ทำยังไงได้ล่ะ ถ้าลุกออกไปเดี๋ยวมันจะรู้ว่าผมรู้ที่มันมา)  เห็นป่าว  ผมทำตัวดีนะ มันอยากให้ผมรู้แค่นี้ ผมก็จะรู้แค่นี้(ถ้าทำได้ตั้งแต่แรกคงไม่เกิดเรื่อง...เสือกอยากรู้เกินได้เรื่องจนได้)  พักใหญ่ ผมได้ยินเสียงมอ-ไซต์ของมันในระยะไกล(ถ้าไม่สนใจคงไม่ได้ยินแต่ผมเฝ้าแอบดูและแอบฟังทุกการเคลื่อนไหวของมัน ทำให้ผมได้ยินแต่เบา)
“มึงมาทำไมวะ” ประโยคคำถาม ที่อยู่ในใจ   ผมพูดกับตัวเอง
   หลังจากนั้นผมก็ขึ้นไปอาบน้ำใหม่อีกรอบ หลังจากที่นัวเนียกับไอ้นิลกลางสนามาหญ้า “น้ำลายเปื้อนตัวกูหมดเลย”  ผมล้างตัวเสร็จ ล้มตัวลงนอนแต่ยังนอนไม่หลับอีก “มึงไม่หลับก็ไม่ต้องนอนกันล่ะคืนนี้” ผมพูดกับตัวเอง ลืมตามองเพดานห้อง นานแค่ไหนไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็สว่างโล่แล้ว
   ผมกับไอ้ปอก็ไม่รู้ว่าเป็นไง ผมก็อธิบายไม่ถูก ไอ้ปอ ผลุบๆโผล่ๆแบบนี้มาตลอด จนถึงเข้าช่วงปีใหม่(ที่ผู้อ่านทุกคนกำลังสนุก) ที่บ้านผมกับบรรดาญาติๆไปเที่ยวกัน 4วันรวด ผมไม่อยากไป ไปก็ไม่สนุก ผมเลยอาสาเฝ้าบ้าน  เลี้ยงหมาด้วย และในคืนวันที่ 31 ประมาณ 3 ทุ่ม ผมเดินเตร่ออกไปซื้อของกิน seven เดินริมฟุตบาทคนเดียวเหมือนเดิม วันนี้ถนนค่อนข้างโล่ง ร้านหลายๆร้านข้างทางปิดหมด  ผมเดินเรื่อยจนมาถึงบ้าน เดินขึ้นห้องนั่งดูทีวีกินขนมเล่นๆ จนถึง5ทุ่ม(ตาผมเริ่มจะปิดแล้ว กูจะได้นับถอยหลังกะเค้าไหมเนี้ย)
“5....4....3....2.....1” ผม countdown ตอน5ทุ่ม ก่อนเวลาเค้าอีก(ช่างมัน กูนับเองก็ได้วะ นับพร้อมกับประเทศญี่ปุ่น เอิ๊กๆๆ) ผมเดินไปปิดไฟ ปิดทีวี ล้มตัวลงนอน  เวลาผ่านไปสักพัก
“อ้าว ไอ้เหี้ย  ทีกูพามึงนอนแล้วเสือกไม่หลับอีก” ผมด่าตาตัวเอง...ที่ผมนอนไม่หลับเพราะสมองผมคิดไปเรื่อยเปื่อย ผมเลยคว้าโทรศัพท์มานอนกดข้อความรอส่งตอนเที่ยงคืน  สักพักผมได้ยินเสียงพลุดังขึ้น รู้ได้ทันทีว่าเข้าสู่พ.ศ.ใหม่แล้ว ผมมองมือถือผมอยู่นานว่าผมจะส่งให้ไอ้ปอไหม
“ขอให้ไอ้ปอสมหวังทุกประการ Happy New Year” ผมตัดสินใจส่งไป ผมพิมพ์ไว้เยอะกว่านี้อีกแต่ตอนส่งจริงก็ตัดเหลือแค่นี้  ไม่ถึง 10 นาทีเสียงข้อความผมเข้า ผมเปิดอ่าน
“หวังของกู ที่กูขอเพียงข้อเดียว ให้ไอ้ทียกโทษให้กูอีกสักครั้งจะได้ไหม” ผมอ่านแล้วก็เศร้าใจเล็กน้อย (ก็กูเคยบอกแล้วว่ากูให้อภัยมึงได้เสมอ ตอนนี้ที่กูเฉยๆกับมึง กูอยากให้มึงอยู่กับตัวเอง จะได้คิดให้ดีๆ ถ้าเลือกเปลวกูก็ไม่ได้ว่าอะไร ถ้าเลือกกูก็เดินมาบอกกันจริงๆจังๆ แต่ที่ผ่านมากูยังเห็นมึงผลุบๆโผล่ๆ  มาหากูแต่ละทีก็มีแบบต่างๆนานา กูไม่รู้ว่ามึงคิดยังไงกับกูกันแน่)
ผมอยากบอกแบบนี้กับมันเหลือเกิน แต่ถ้าพูดไปก็เหมือนไปยื่นข้อเสนอให้มันเลือกมากเกินไป อยากให้มันคิดเองซะมากกว่า
   ผมคิดเรื่องนี้อยู่นานเลยนะ จะหลับอีกทีมองนาฬิกาก็ปาเข้าไปตี 3 แล้ว เมื่อคืน เอ้ย...เมื่อเช้ามืดนอนดึกแต่ผมก็สะดุ้งตื่นเช้าขึ้นมาอยู่ดี 6โมงเช้า (พ.ศ.ใหม่แล้วเหรอวะ ทำไมกูยังเหมือนเดิมทุกประการ)ผมเดินโซเซเข้าห้องน้ำ อาบน้ำแต่งตัว ไปหาซื้อของมากิน 3-4 วันนี้ผมต้องอยู่คนเดียว รับผิดชอบตัวเอง ผมเดินลงมาข้างล่าง เปิดประตู ก็ต้องหยุดชะงักในการเดิน เพราะผมเห็นไอ้ปอนอนอยู่ม้าหินอ่อนหน้าบ้าน
“มานอนตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” ผมพูดกับตัวเองเบาๆ
“ปอๆๆ ตื่น มาตั้งแต่เมื่อไหร่” ผมเขย่าขามันให้ลุกขึ้น ไอ้ปอลืมตางัวเงีย
“มาตั้งแต่เมื่อคืน” พูดพลางตะแคงตัวนอนท่าใหม่
“อ้าว แล้วทำไมมานอนตรงนี้” ผมพูด ไอ้ปอไม่ตอบ เห็นมันกลืนน้ำลายแล้วนอนต่อ
“ปอลุกขึ้น  ไปนอนบนห้อง”สงสารมันครับ ท่าจะง่วงนอนมาก ผมเดินไปดึงแขนมันลุกขึ้น มันก็ลุกตามแรงดึง แต่มันยังคอหักก้มหน้าตามแรงโน้มถ่วงของโลก
“มึงเมารึมึงง่วง” ถามด้วยความสงสัยของผม
“กูเพิ่งจะได้นอนก็จะสว่างอยู่แล้ว”พูดพลางลืมตาขึ้นแล้ว พร้อม หาวอ้าปากกว้าง
“มึงไปcountdown ถึงเช้าเลยเหรอ”
“จะได้ไปไหนล่ะ ก็กูบอกว่าอยู่บ้านมึงตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”
“เฮ้ย” ผมตกใจ(งั้นเมื่อคืนตอนที่มึงส่งข้อความ มึงอยู่ตรงนี้เหรอ)
“แล้วทำไมไม่เรียกกูล่ะ”ผมถาม
“.......”  เห็นมันเงียบผมเลยเปลี่ยนคำถาม ก็เหตุผลรู้ๆกันอยู่
“ทำอะไรอยู่ ถึงได้นอนตอนใกล้สว่าง”
“นอนไม่หลับ ยุ่งก็กัด หนาวก็หนาว” น่าจะใช่เพราะวันปีใหม่ ฝนที่ชลก็ตกตอนหัวค่ำ
“เอาล่ะทีหลังมาก็เรียก ไป...ขึ้นไปอาบน้ำนอนห้อง กูจะไปซื้อกับข้าว จะกินอะไร”
“กูไปด้วยดิ”
“ดูสภาพตัวมึงก่อนเหอะ ตาจะไม่ลืมอยู่แล้ว”
“เดี๋ยวกูล้างหน้าแป๊บเดียว” ไอ้ปอเดินไปเปิดก๊อกน้ำหน้าบ้านแล้วฉีดเข้าหน้าตัวเอง มือลูบหน้าสองสามที  สลัดหัวแรงๆให้น้ำออกแล้วเดินมาหาผม
“ไป” ไอ้ปอพูดพลางเดินไปที่รถตัวเองที่จอดอยู่หน้าบ้านนอกรั้ว(แสดงว่าเมื่อคืนมึงปีนรั้วเข้ามา)
“ปอเอารถมึงเข้ามาในบ้าน เอารถกูไปเอง” ผมขับรถเองเพราะถ้ามันขับมีหวังผมได้เป็นหนึ่งในสถิติบันทึก7วันอันตรายแน่...
   .....ผมไปหาซื้อของกินที่ตลาดใหม่ ก็พอดีเห็นพระเดินบิณฑบาต ก็เลยมีโอกาสตักบาตรในวันปีใหม่ด้วย(ครั้งแรกในรอบหลายปี และครั้งแรกที่ได้ตักบาตรร่วมกับไอ้ปอ)
   กลับถึงบ้าน ผมกับไอ้ปอกินข้าวกับเสร็จ ก็ขึ้นไปสุ่มหัวกันบนห้อง
“วันนี้ไม่ได้ไปทำงานเหรอ”
“ไม่มีหรอก  อู่ที่ไหนจะเปิดปีใหม่”(เออ กูลืม...แต่ก็ตอบสั้นๆว่าอู่ปิดก็ได้นะ)
“ไปอาบน้ำดิ  มึงจะได้นอน” ไอ้ปอเดินเข้าไปในห้องน้ำ ผมหยิบโทรศัพท์ส่งข้อความปีใหม่หาเพื่อนซี้ทั้งหลาย ไอ้ปออาบน้ำด้วยความเร็วและความเร่งเหมือนเดิม
“ทำอะไร” มันพูดเมื่อเห็นผมกดโทรศัพท์ยิกๆ
“ส่ง SMS”
“หาใคร”
“เพื่อน” ผมมองไอ้ปอ ประมาณว่า (มึงอยากรู้ไปทำไม...มีปัญหาป่ะ) ไอ้ปอเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า
“ทีส่งหากู ส่งแค่ครั้งเดียว” มันบ่นครับ
“ไอ้บ้า มีที่ไหนเค้าส่งสองครั้งบ้างเล่า ...เมื่อคืนกูส่งให้มึงคนเดียวเลยนะ” ไอ้ปอใส่กางเกงบอลตัวเดียวล้มลงนอนที่เตียง ผมเห็นมันนอนอมยิ้ม
   (เห็นมันนอนสักพักก็เลยมานั่งพิมพ์เรื่องราวส่งให้คุณๆได้อ่านกันนี้แหละคร๊าบบบ ในช่วงปีใหม่ที่ว่างๆไม่มีไรทำ)
   ในตอนเย็นมันชวนผมไปออกกำลังกาย  ผมก็ไปครับ ชอบบรรยากาศเงียบๆ คนน้อยๆ  พอขี่รถมาถึงตำหนักน้ำ “ปิดปรับปรุง” ผมอ่านป้ายที่ติดอยู่หน้าประตู ก็นั้นไอ้ปอก็พาผมปีนรั้วเข้าไปจนได้ แน่นอนล่ะทั้งสวนย่อมมีผมกับไอ้ปอสองคน ไม่มีใครหน้ามึนเหมือนพวกเรานี่เอง
“ปอ เค้าจะไม่ว่าเราเหรอวะ”
“เจ้าหน้าที่มันหยุดปีใหม่หมดแล้ว  ตำรวจก็ไปตั้งด่านหมด มึงจะกลัวใครอีกวะ” เออมันก็ถูก ...แต่ด้วยความที่ไม่กลัวใครของมึงนี่สิ หาเรื่องเจ็บตัวอยู่บ่อยครั้ง
   ผมกับไอ้ปอวิ่งได้3รอบ ผมก็หอบแฮกๆแล้ว
“ปอ หยุดพักก่อน”
“มึงเหนื่อยเหรอ” (แหม...มึงพูดยังกะไม่เหนื่อยเลยนะ)
“เออ”
“มึงนั่งรอตรงนี้นะ เดี๋ยวกูไปซื้อน้ำ”
“เออ” ผมนั่งลงใต้ต้นไม้ ไอ้ปอก็วิ่งปีนรั้วออกไป สักพักมันก็เข้ามาพร้อมกับสปอนเซอร์ 2 ขวด(เห็นกูเสียเหงื่อเยอะขนาดนั้นเหรอ) และมีขนมติดมือมาอีกด้วย
“ไม่ไปเตะบอลเหรอ”ผมถามเมื่อมองออกไปนอกรั้ว  เห็นมีคนเล่นกันอยู่
“ไม่อ่ะ  กูไม่อยากให้มึงรอ” (โอ้โห้เริ่มเข้าใจกูตั้งแต่เมื่อไหร่วะ)
“......”เงียบต่างคนต่างกระดกกินสปอนเซอร์
“ทีกูไม่รู้กูหวังสูงเกินไปรึป่าว” ไอ้ปอหันมาถามผม
“ทำไม  มึงหวังจะเป็นนายกเหรอ55+...ไม่สูงหรอก ทุกหวังเป็นจริงได้ถ้ามึงตั้งใจ” ผมพูดไปก่อนอยากให้กำลังใจในความหวังของมัน
“ป่าว  ที่กูหวังไว้เมื่อคืนไง” ผมก็อึ้งนะสิครับ ไม่คิดว่ามันจะพูดเรื่องนี้ ผมมองไปที่หน้ามัน
“มันก็แล้วแต่มึง  ถ้ามึงทำตัวดีๆ ก็คงจะสมหวัง....มั้ง”  มีคำว่ามั้งเว้นระยะห่างมาด้วย
“กูไม่รู้จะทำอะไรอีกแล้วนะดิ กูทำทุกอย่างแล้ว” สายตาไอ้ปอมองเม่อไปที่รั้วข้างหน้า (มึงปรึกษายังกะมันเป็นเรื่องมึงกะคนอื่น)...ผมยกโทษให้มันแล้วล่ะ (ไม่ใช่ประโยคนี้หรอกนะ ผมก็เห็นใจมันมานานแล้ว)
“กูว่าความหวังมึง เป็นจริงแน่ เพราะมึงตั้งใจ” ผมเอามือตบบ่ามันแล้วยิ้ม ไอ้ปอมองมาที่ผมฉีกยิ้มกว้าง
“จริงดิที”
“เออ” บทจะยกโทษให้ก็ง่ายซะงั้นกู
ระยะเวลา 3 วันเต็มที่ผมอยู่ด้วยกันกับไอ้ปอ มันก็พยายามดูแลผมอย่างดีเลยทีเดียว   เราก็ค่อนข้างที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม หลายๆอย่างมันทำได้ดีขึ้น แต่สิ่งที่ยังไม่พัฒนาคือนิสัยขวานผ่าซากของมันน่ะดิ ที่ทำให้ผมเป็นห่วงว่าสักวันคงจะเลือดกบปากมาแน่
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ในตอนเย็นวันที่ 4 อาจารย์ได้โทรมาหาผมอีกครั้ง ในเรื่องที่ผมรับปากว่าจะไปทำ  อาจารย์ให้ผมไปคุยเรื่องแผนงานคร่าวๆ วันพรุ่งนี้ แต่ผมยังไม่ได้บอกไอ้ปอเลยว่าจะไป (ผมก็ไม่รู้จะบอกมันยังไง  ก็ไม่รู้อีกแหละว่ามันจะว่ายังไง)
“ปอ  ว่างไหม” ผมถามประโยคแรก
“ ว่างๆหลังเลิกเรียน รึมีไรรีบป่าว” ไอ้ปอพูดอย่างรวดเร็วคงแปลกใจที่เห็นผมโทรไปในวันที่เรียน
“ก็ไม่รีบ  เออเดี๋ยวค่อยคุยกัน  เลิกเรียนแวะมาบ้านด้วยนะ”
“เออๆ เดี๋ยวแวะไป เอาอะไรป่าว” (มึงยังจะห่วงเรื่องกินอีก)
“ไม่อ่ะ แค่นี้นะ” ผมวางสาย

5โมงเย็น
   ไอ้ปอก็มาตามนัดเป๊ะ ผมนั่งอยู่หน้าบ้าน
“มีเรื่องจะคุยด้วย เดี๋ยวไปคุยกันที่ห้อง” ผมเข้าบ้าน ไปปอเดินตามหลัง
“ปอ กูได้งานทำแล้วนะเว้ยยย” ผมพยายามพูดให้เหมือนดีใจ
“เหรอ ทำอะไรที่ไหนวะ” ไอ้ปอถามธรรมดา อากัปกิริยาเหมือนจะเห็นด้วยเล็กน้อย   ผมก็โล่งใจนิดนึงที่มันเห็นด้วย
“ส่วนใหญ่คงอยู่ในกรุงเทพ  ก็มีมาที่ชล พัทยา ระยองบ้าง” ผมพูด ไอ้ปอมองหน้าผม(เริ่มจะไม่เห็นด้วยแล้วสิ) สงสัยตอนแรกนึกว่าผมคงทำที่ชล
“ถ้ากูไม่ให้มึงไปล่ะ”พูดเสียงนิ่งๆ เริ่มกัดฟัน
“มันเป็นงานน่ะปอ  งานเลือกเรา เราไม่ได้เลือกงาน  ถ้าไม่ทำ งั้นก็คงไม่ต้องทำอะไรกันพอดี มั่วแต่เลือกอยู่นั้นน่ะ” ผมสาธยาย (ถ้าผมคิดได้แบบนี้ผมก็คงไปทำงานตั้งนานแล้ว...แต่ผมพูดดีไว้ก่อน)
“กูให้เงินใช้ไม่พอรึไง  มึงจะเอาไปซื้ออะไร” ไอ้ปอพูดแบบเดิม
“เงินมึงกูยังไม่ได้ใช้สักบาทเดียว” ผมเดินไปค้นหาบัตรเอทีเอ็มที่มันเคยเอาไว้กับผม
“นี่อ่ะ  กูยังไม่ได้ใช้เลย  ได้หลายบาทแล้วมั้ง” ผมยื่นให้มันแบบยิ้มๆ จะได้คลายเครียดหน่อย  ดูท่าทางไอ้ปอเริ่มคิดแล้วว่าผมบอกเลิกมันแน่เลย มันยืนนิ่ง
“กูให้มึง”ไอ้ปอพูดแล้วโยนไปที่เตียง ยืนทื่อที่เดิม ผมจึงเข้าไปกอดมัน  มือข้างนึงโอบที่หลัง อีกข้างกอดคอตบหัว(เกรียนๆ)เบาๆ เป็นการปลอบให้มันใจเย็น
“กูไม่อยากให้มึงไป” ไอ้ปอเลื่อนมือมากอดผม
“ไม่เอาน่าปอ ทุกชีวิต ทุกคู่เค้าก็ทำมาหากินเหมือนเรานี่แหละ บางคนอยู่ใต้บางคนอยู่เหนือ เค้ายังอยู่กันได้ อันนี้เราอยู่ใกล้ๆกันแค่นี้เอง”
“กูไม่อยากให้มึงไป  กูเลี้ยงมึงได้นะที” มันยังพูดประโยคเดิม
“ถ้ามึงหาตังค์คนเดียวมันก็เป็นการทำมาหากิน พอรอดไปวันๆ  แต่ถ้าช่วยกันหา  มันก็จะเป็นทำมาหาเก็บ มันก็จะมีมากพอที่เราอยากได้อะไรก็ได้ อยากเที่ยวไหนก็ได้เที่ยว แล้วมันจะดีขึ้นกว่าตอนนี้ เข้าใจไหม”(ทำไมกูพูดยังกะจะออกเรือนกับมันจังวะ...ปลอบไปก่อนล่ะกัน)  
“แล้วกูจะไปหามึงได้ที่ไหน” ไอ้ปอพูด ผมคลายกอดมันแล้วมานั่งที่เตียง(แล้วกูจะบอกมึงยังไงดีล่ะ กูก็ไม่รู้เหมือนกัน)
“มันยังไม่มีแผนงานที่แน่นอนออกมาเลยวะ เสาร์-อาทิตย์กูก็กลับมาบ้านนี่แหละ”
“แล้วถ้ามึงไม่มาล่ะ  กูจะไปหามึงได้ที่ไหน”  ไอ้ปอเดินมายืนต่อหน้า ผมเงยหน้า (กูก็ไม่รู้เหมือนกัน จะให้กูตอบยังไงล่ะ)
“กูทำงานให้กับมหาลัย คงวงเวียนอยู่แถวนั้น(มั้ง)” (อย่าเชื่อกูมากนะปอ กูก็พูดมั่วๆเหมือนกัน กูยังไม่รู้ชะตาตัวเองเลย  มันหลายสถานที่เหลือเกิน)
“ถ้าวันไหนกูไม่มีเรียนรึเลิกเร็วกูก็จะไปหามึง” (งานเข้ากูแล้ว)
“ปอมึงต้องรู้จักมีความอดทน   โตแล้วนะ โตทั้งตัวทั้งK(อันหลังไม่เกี่ยวแต่พูดออกแนวไม่เครียดมาก)   คิดบ้างดิ  ไอ้นี่ ” ผมพูดยิ้ม อดหัวเราะตัวเองไม่ได้ ไอ้ปอสีหน้านิ่งๆ
“ไอ้เหี้ย  มาวิจารณ์Kกูด้วย ” มันเริ่มยิ้มที่มุมปาก
“55+”ผมกับไอ้ปอหัวเราะ
“ไป...ไปเป็นเพื่อนกูซื้อชุดทำงานหน่อย” ผมชวนมัน เมื่อเห็นมันรับได้แล้วที่ผมจะไปทำงาน
“ที่ไหน”
“โลตัส”
“ไปดิ” ผมกับไอ้ปอมุ่งหน้าไปโลตัส เมื่อถึงก็ตรงดิ่งไปที่เสื้อผ้าวัยทำงาน(กูได้มาเดินโซนนี้แล้ว)
“ปอมึงว่าตัวนี้ดีไหม” ผมเอาเสื้อสีฟ้าอ่อนมาเทียบกับตัว
“ไปลองดูดิ” ผมเดินเข้าไปห้องลองเสื้อ แล้วออกมาให้มันดู
“ตัวเล็กไป”
“เล็กบ้าอะไร...กูว่ามันใหญ่ไปด้วยซ้ำ” ผมงงกับคำมันพูด size M นะครับ size เสื้อทำงานตัวใหญ่กว่าเสื้อยืดมาก size นี้ก็หลวมกว่าตัวผมเยอะแล้ว
“กูว่ามันเล็กไป  มันเห็นรูปตัวมึง”
“มึงมองทะลุเสื้อกูเลยเหรอ...ไอ้บ้า”
“กูมองเห็น  คนอื่นก็เห็นแบบกูนี่แหละ” ไอ้ปอยังย้ำอยากให้ผมเปลี่ยน size เสื้อ ...เสื้อมันไม่ได้บางหรอกนะครับแต่มันบอกว่าเสื้อมันแนบตัวผม ...คิดไปได้นะไอ้ปอ (ตัวหลวมจริงๆนะ..มึงเอาตาตุ่มดูรึไง)
“เฮ่อๆ หึงกูเหรอไอ้ปอ” ผมล้อเลียน พูดขำๆกับมัน
“เออ แล้วทำไม กูบอกให้ไปเปลี่ยนก็ไปเปลี่ยนดิว่ะ” ตรงกว่าไอ้ปอไม่มีแล้วโลกนี้
“งั้นกูไปทำงานเอาผ้านวมมาตัดเสื้อเลยดีไหม” ผมพูดประชด เดินไปหยิบเสื้อ size L ไปลอง
“ได้ก็ดี” มันยังพูดให้เข้าหูผมอีกนะ
“มึงไปใส่ให้กูดูก่อนเหอะ” ผมตะโกนออกมาจากห้องลอง
ผมเดินออกมาด้วยสีหน้าไม่พอใจนัก เพราะตัวมันใหญ่มาก ชายเสื้อเลยปลายKผมไปเยอะ ตกอยู่กลางต้นขาผมเลย
“ปอ กูว่าไม่ไหวมั้ง”
“กูว่ามันตัวโคร่งๆดีนะ แต่สีฟ้ามันยังบางไปวะ” (เอาอีกล่ะกู ไม่น่าชวนมึงมาด้วยเลย)
“ไม่บงไม่บางแล้ว”
“กูว่าเอาสีนั้นดีกว่าวะ” ไอ้ปอมุ่งหน้าไปหยิบเสื้อสีน้ำตาลเข้มมาให้ผม
“ปอกูก็ว่ากูวัยรุ่นอยู่นะ  ไม่ใช่กำนันตำบลนะเว้ย”
“เชื่อกูดิ ใส่ตัวนี้แล้วมันจะทำให้มึงเหมือนคนทำงาน  คนจะได้เชื่อถือมึง” มันพยายามหาเหตุผลมาอ้าง (ขัดใจกูทั้งสีและ size)
“เอางี้ คนละครึ่งทาง กูเลือก size  มึงเลือกสี เพราะกูเป็นคนใส่ มึงเป็นคนดู ถูกใจทั้งสอง”(ถึงมึงเลือกเฉพาะสีมันก็ขัดใจกูอยู่ดีแหละ) ผมพูดต่อ
“กูเลือก size M มึงเลือกสีอะไร”
“น้ำตาล” (กูว่าแล้ว)  ในแผนกนี้ผมได้เสื้อมา 3 ตัว โดยไอ้ปอเป็นคนเลือกสีทั้ง 3 เหมือนกัน มีสี น้ำตาล กรมท่า และเลือดหมู (ทึบๆๆๆ มึงหวังดีรึทำร้ายกูวะ ไอ้ปอ ...กูไม่ได้ขาวเท่ามึงนะเว้ย ที่จะเข้าไปซะทุกสี...กูต้องใส่แบบนี้เหรอ) ส่วนใหญ่เห็นคนทำงานใหม่ก็มักจะมีแต่สีอ่อนๆจะได้ดูสดใส แต่ผมดิอมทุกข์ทุกวันแน่
   หลังจากนั้นก็เดินไปที่แผนกชั้นในชาย (เพราะเกิดวิกฤตขาดแคลนกางเกงในที่บ้านมานาน แย่งกันใส่ เพราะไอ้ปอมาที่บ้านผมไม่เตรียมอะไรมาเลย) ผมก็เลยจะซื้อแล้วแบ่งแยกชัดเจน ผมก็เลือกของผม มันก็ยืนเลือก ผมก็ได้มา 3 ตัว
“กูไม่รู้ว่ากูใส่ size อะไร เลือกให้กูหน่อยดิ” ไอ้ปอหันมาบอกผม
“โอ้ยย  เอวมึง มึงไม่รู้เหรอ นี่มึงดูมันบอกขนาดเอวไว้” ผมชี้หมายเลยติดกล่องให้มันดู
“เอวมันน่ะได้  แต่เป้ากางเกงในน่ะดิมันเล็กเกินไป555+”  มันกระชิบข้างๆหูผม
“อย่าพูดมาก อวดสรรพคุณที่เหนือจริง เร็วๆเข้า” ผมก็ยังเลือกรอมันอยู่ เห็นมันยังยืนอยู่
“ไหนได้ยัง” ผมถาม
“ไม่เอา มึงใส่อะไรกูก็ใส่ได้หมดล่ะ มึงเลือกเหอะ”
“ไม่ได้ต่อไปห้ามใส่ของกู มึงมานี่” ผมเรียกมัน ผมก็นั่งลงค้น size มันอยู่ชั้นล่าง
“กูขนาด 30-31  มึงต้องใส่ 32-33 ”  ผมกะขนาดเอวมัน แต่ในใจก็ยังไม่แน่ใจ (รึเอวมึงใหญ่กว่านี้ว่ะ) ผมก็ค้นหาสีที่ต้องการอยู่
“ เค้าให้ลองป่าววะ  กูจะใส่ให้มึงดู 55+”
“ถ้ามีคนคิดเหมือนมึง ป่านนี้กางเกงในที่อยู่ทั้งชั้นคงผ่านศึกมาเยอะแล้ว” ผมก็มองซ้าย มองขวา มองหาเจ้าหน้าที่เสื้อเขียว จะได้แอบแกะกล่องมาวัดกับเอวไอ้ปอ เมื่อเห็นทางโล่งสะดวก ผมก็ปฏิบัติการแกะทันที ดึงกกน.ออกมา และทาบไปที่เป้ามันดูขนาด
“อืมก็น่าจะ size นี้ ประมาณนี้แหละ” ผมมัวมองแต่เสื้อเขียวๆ แต่ลืมมองคนอื่นที่เค้ามาเลือกเหมือนกัน  สายตาเหล่านั้นก็จับจ้องมาที่ผมเหมือนสงสัยเป็นนัยๆว่าทำไรกัน
“เฮ้ย...ทำไมต้องให้พี่พามาซื้อยู่เรื่อยเลยนะ โตแล้วนะเราน่ะ ทีหลังก็มาซื้อเอง” ผมพูดเสียงดังกะให้คนอื่นที่สงสัยได้ยิน แล้วก็หยิบ size ไอ้ปอมา 3 ตัว สีขาว  เดินออกมาอย่างรวดเร็ว
“มึงพูดทำไมวะ” ไอ้ปอรีบถามผม
“มึงไม่เห็นเหรอคนอื่นมองน่ะ  กูก็อายเป็นนะ”
“มองแล้วทำไม กูเฉยๆ แต่ที่กูอายก็เพราะมึงนี่แหละ”
“อายทำไม” ผมถาม
“พูดยังกะกูเป็นเด็กอายุ 5 ขวบ เรียกกูว่าน้องด้วย” (ไม่เห็นน่าอายเลย)
หลังจากนั้นก็เดินซื้อของกินเล็กน้อยกลับบ้าน ......
เป็นไปตามชื่อเรื่องครับ  นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ผมให้อภัยในความผิดไอ้ปอที่ทำความผิดซ้ำๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนหน้ามาดูกัน เป็นเรื่องเสียวๆที่ของผมกับไอ้ปอ จะเสียวรูปแบบไหน ติดตามตอนหน้านะครับ...เอิ๊กๆๆๆ ลองคิดเล่นๆไปพลางๆก่อนนะครับ

[silverspoon]

ดีกันแล้ว ค่อยยังชั่ว 

[EunSung87]

เอาใจช่วยพี่ทีนะค่ะ

ใครบอกว่าไม่มีคนรักพี่ที

เค้าไง  ^_^

ว่าแต่พี่ทีไปทำงานแล้วใช่ไหมค่ะ

เงินเดือนออกยัง

เอาตังมายืมหน่อย

55555+

 

[yunjaejoong]

ไอ้คุณปอจะไม่เห็นหน้านายทีทุกวันแล้วฮึ ฮึ ฮึคิดแล้วเศร้า

[Nichdia]

เสียวแบบ NC ก้อดีนะ

เรื่องนี้ห่างหายมานาน

[kunkai]

:z2:ดีกันซะที


NCป่าวค้าบ
ที่ว่าเสียวๆอ่ะ

[NUTTYZERO]

ในที่สุด!!!  ในที่สุด!!!  ในที่สุดก็คืนดีกันแล้วววว  

หลังจากที่ลุ้นกันมานาน ต่อจากนี้ถ้าปอผิดพลาดกับเรื่องความรักระหว่างที คงไม่มีโอกาสแก้ตัวแล้วสินะ  


จะว่าไปตอนหน้าเนี้ย จะมาเสียวขนาดไหนกันเชียว จะเสียวแบบ NC หรือจะเสียวแบบน่ากลัว กร๊ากกก ไม่อยากจะคิด

เป็นกำลังใจให้และขอบคุณครับ  

[mini]

  ดีใจคับที่ดีกันแล้ว

รอลุ้นเรื่องเสียว ๆ ต่อไปคับ

[IZE]

บทจะดีก็ดีกันง่ายเนอะ

แต่ยังดัดนิสัยไอ้ปอไม่ได้เนอะ ห่ามเหมือนเดิม

[anterosz]

finally... 

[Phawaii]

เนี้ย ตกลงดีกันแล้วหรอ อ อ ..* ไม่มี จูจุ๊บๆ  อ๋อ ไม่เห็นมีความรุ้สึกคืนดีเลยย ( 555+)

[kannooh]

 

ครอบครัวสุขสันต์

[u-only-one]

มาอ่านสองตอนรวด (เพิ่งว่าง) ตอนแรกอ่านๆไปก็สงสารปอเหมือนกันนะ
คนที่สำนึกผิดแล้่วก็พยายามแก้ไข ปรับปรุง อย่างน้อยทีก็ให้บทเรียน และข้อคิดกับปอไปพอควรเลยล่ะ
ปอคงอ่อนไหวกับเฉพาะทีล่ะนะ ก็คนมันรักก็อยากอยู่ด้วยกัน รู้ว่าทำพลาดซ้ำๆเดิมๆ ก็อยากได้โอกาสอยู่ดี
เฮ้อ! โล่งอกที่เข้าใจกันได้ และหวังว่าปอจะทำผิดแบบเดิม เรื่องเดิมซ้ำๆอีก
ถือว่าเป็นพร และของขวัญปีใหม่ที่สุดๆให้ปอไปเลยแล้วกันนะที
แอบเป็นกำลังใจให้รักกันไปนานนานนนนนนน  

ที่เป็นคนมีความคิดลึกซึ้ง รอบคอบ ใจเย็น มีเหตุผล คงเกิดจากสิ่งที่ได้เรียนรู้มา EQ ก็เยอะดี
ถึงแม้จะเจอเรื่องที่ทำให้ช๊อก แต่ก็จะสามารถเอาเหตุผลมาตัดสินได้ดีกว่าปอ ขนาดว่าปอทำขนาดนี้นะ
ทั้งที่จริงๆแล้วโกรธมาก แต่ยังควบคุมตัวเองได้ เพราะฉะนั้นเหมาะที่จะปั้นให้ปอได้รูปทรงมากขึ้นอีกนิดนึง
ไม่ใช่ว่าปอไม่ดีนะ เพียงแต่บางเรื่อง บางอย่างปออาจตัดสินใจโดยใช้อารมณ์มากไปนิด
ต่างกันบ้างมันทำให้ชีวิตมีรสชาติดี เหมือนกันหมดก็น่าเบื่อ

ปล. ขำนอกรอบ ฮาจริงค่ะ   สงสัยต้องไปต้มน้ำแข็งก่อนละกัน จะได้ท้องไม่เสีย
ปล.2 รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อ

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

ก็ดีนะ เหมือนจะคืนดีกันแล้ว

การเป็นคู่ชีวิตใครสักคน ยากเย็น... เชื่อเถอะ ถ้ารักษามันได้โดยไม่ทุกข์ใจ มันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดของชีวิตแล้ว

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

พอๆ หรอกกันได้ตลอดอ่ะ

ไม่ต้องมาเสียว

ถ้าจะเสียวๆได้เรื่องเดียว เรื่องเลือดสาด

[gumrai3]

ไม่ได้เข้าเล้าตั้งหลายวัน

ทำไมเป้นเเบบนี้อ่ะ ปอ :angry2:นิสัย

พี่ทีอย่าคืนดีง่ายๆน่ะ

+1 ค่ะ

[Little Devil]

น้องทีใจอ่อนแล้ว
โชคดีไป นายปอได้โอกาสอีกครั้ง
จะรักษาได้มั๊ยเนี่ย
น้องที บรรยากาศคืนดี มันแห้งๆ พิกลนะ

+1 เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่   

[SLC#53]

เย้ ดีใจค่ะ ในที่สุดก็ดีกัน ตอนที่แล้วอ่านไปน้ำตาแทบไหลตามนายปอ สงสารจิงๆเชียว
แต่ตอนนี้ก็โอเคแล้ววว และก็กลับมากวงติงเหมือนเดิม  ฮาได้อีกค่ะ ฮ่าๆๆๆ กวนแบบซื่อๆ ตลกดี
พอคุณทีได้งานก็เริ่มห่างกันแล้วรึป่าวคะเนี่ย เหมือนพิสูจน์ด้วยระยะทางไหมนะ ? แฮ่ จะรอตอนต่อไปนะค้าา

ส่วนเรื่องเดา ไม่กล้าค่ะ เข็ดแล้ววววว 

[yunjaejoong]

ทำงัยดีไอ้ปอมันจะไม่ได้เจอนายทีทุกวันแล้วง่ะ :z3:ใครรู้ช่วยบอกที

[4559]

ดีกันแล้ว




แย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[Solar cell]

ดีกันแล้ว งั้นเราก็มานั่งลุ้นตอนต่อปาย

[โมโม่ที่รัก]

ในที่สุดก็ดีกันแล้ว
เย้ๆ รอตอนต่อไป
 

[bbyuqin]

  ดีกันแล้วอ้ะ..ดีจังเลย...

แต่ทีต้องไปทำงานนี่ดิ..ปอก็อยู่ไกลหูไกลตา หวังว่าจะยังเป็นคนดีที่พัฒนาแล้วแบบนี้ต่อไปน๊าาา


รอเรื่องเสียวๆด้วยคน

[Ultramann]

ว้าวววๆๆๆ เสียวยังไงอ่าๆๆค้าบบ ฮ่าๆๆๆ
ว่าแล้วก้อ 

[cake]

 

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

เย่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ~ ในที่สุดพี่ทีก็ให้โอกาศปอแล้วววววว!!!!!

รักษาโอกาศครั้งสุดท้ายนี้ไว้ให้ดีนะจ๊ะ ไม่ใช่พี่ทีห่างไปไกลกันแล้วปอไปนอกกายนอกใจกับใครอีกล่ะ

ปอก็ยังเป็นปอขี้หึงขี้หวงไม่เปลี่ยน    พี่ทีก็ช่างหลักการกล่อมปอได้เสมอ

ไอล่ะชอบคำ.."กูเลี้ยงมึงได้นะ" ให้ความรู้สึกยังไงบอกไม่ถูกเหมือนกัน 


รอพี่ทีมาต่อจ๊ะ 

[Wordslinger]

 

ก่อนอื่น คะแนนเนื้อเรื่อง ความสนุกและองค์ประกอบทุกอย่างของเรื่อง เจ้ให้ A นะคะ เพราะเร้าใจ สนุกและอ่านแล้วเข้าใจความรู้สึกมากๆ เป็นเรื่องเล่าของชีวิตทีที่อ่านแล้ว น่าติดตาม อยากรู้ต่อว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่เฟค เจ้ชอบ นอกจากได้ pleasure จากการอ่านแล้ว ยังได้ข้อคิดอะไรดีๆเยอะแยะด้วย อีกอย่าง ยังได้เห็นความน่ารักของปอที่ น้องทีบอกว่าเป็น แฟน***ไอ้เด็กช่างยนต์

ส่วนเรื่องภาษา เจ้ขอให้เป็น B แล้วกันนะคะ เพราะน้องเขียนได้ดีแล้ว ที่ให้แค่บี เพราะยังมีการสะกดคำผิด แต่ไม่เป็นไร แก้กันได้ค่ะ

ดีใจและปลาบปลื้มที่ได้อ่านเรื่องนี้จังค่ะ ขอบคุณนะคะที่ตั้งใจพิมพ์มาให้อ่านกัน จะรออ่านตอนหน้านะคะ

อืม รู้สึกใจหายเหมือนกัน ที่น้องทีจะต้องไปทำงานวิจัย ในที่ห่างไกลจากปอ สงสารปอนะ สงสารทีด้วย คนรักกันมันต้องมีอุปสรรคและระยะทางขวางกั้นอยู่ดีเนอะ  

Wordslinger โหมด ตั้งใจอ่านหนังสือสอบ และ เป็น ดี้  

[MIkz_hotaru]

คืนดีกันแว้ว 
ครั้งสุดท้ายของจริงละนะไอ้ปอ ห้ามทำผิดอีก พี่ทีีไม่ใจอ่อนให้แล้วนะเฟ้ย
คราวนี้จะได้อยูาห่างกันโดยระยะทางอีก
ขออย่ามีเรื่ิองไม่ดีเกิดขึ้นเลย
ปล เ้ค้าเป็น พี่ีทีfc นะ 
ตอนหน้าเสียวไรกัน หุหุ