รักนี้…ลิ้นกับฟัน
กระทบกระทั่ง ครั้งที่ 13
By : Dezair
.....................
ใครอยู่เจอไอ้พี่ธันก็บ้าแล้ว!!
ด้วยความที่ว่าผมกลัวตายมากพอ เลยไม่กล้าปีนหนีจากหน้าต่างชั้นสอง อุตส่าห์วิ่งลงบันไดมาแล้วแวบหายออกประตูหลัง หาแท็กซี่ได้ ก็เผ่นไปบ้านไอ้เป้ทันที เพราะหลังจากผ่านกระบวนการคิดแล้ว ผมคิดว่าไอ้โจน่าจะไม่อยู่บ้าน ส่วนไอ้เอกก็คงกำลังตระเวนกินสิบเอ็ดย่านน้ำเพื่อหาร้านอร่อยถูกปาก เพราะงั้น…เป้นี่แหละครับ เพื่อนรักยามยาก!
“เป้!!! ช่วยกูด้วย!!! ฮืออออออออ!!!!”
ลงจากแท็กซี่ก็ถลาหามัน คุณพี่คนขับสะดุ้งเล็กน้อยที่เห็น ‘ชายและชาย’ ถวิลหากันกลางวันแสกๆ พี่แกเลยรีบกลับรถจากไปอย่างว่องไว ส่วนผมก็หันมาให้ความสนใจไอ้คนที่ออกมาเปิดประตูให้
“เป้!! มึงต้องช่วยกู มึงเท่านั้น…มึงเท่านั้น…” มันคงเห็นว่าผมใกล้บ้า จิตตก ป่วง ง่วง งง และพูดจาฟังไม่รู้เรื่อง เลยรีบลากผมเข้าบ้าน ไม่ต้องให้สวัสดีคุณพ่อคุณแม่ มันก็แทบจะฉุดผมขึ้นห้องนอน นี่ถ้าไม่คิดว่าคบกับมันมาตั้งแต่เข้ามหา’ลัย ผมคงกลัวเสียตัวไปแหละ
ประตูปิดลง ไอ้เป้ก็หันมามองผมที่ทำหน้าหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้
“มึงเป็นอะไร”
“กูเสียความบริสุทธิ์ไปแล้ว…” คิดถึงตอนที่ไอ้พี่ธันมันจูบผม น้ำตาก็พาลจะไหล เบะปากอยากร้องไห้ขึ้นมาทันที อุตส่าห์ถือสัตย์ว่าจะไม่ขอเป็นฝ่ายถูกจูบ ถูกขืนใจ ถูกทำร้ายด้วยน้ำมือผู้ชายด้วยกัน แต่นี่มันอะไร!! เสียสัตย์ลูกเสือเหรอเนี่ย!!
“มึงว่าไงนะ!!! มึงเสร็จพี่ธันไปแล้ว!!”
“อืม! จ๊วบนึงเลยอ่ะ”
“จ๊วบ?...สรุปมึงเสียอะไร เสียตัวแน่รึเปล่า” ไอ้เพื่อนเป้!! นี่มึงแช่งกูขนาดนี้เลยเหรอวะ!! อะไรมึงจะอิจฉาในความหน้าตาดีของกูมากขนาดนี้!!!
“กูเสียไปจูบนึง! ทำไม จูบกูมันไม่บริสุทธิ์ตรงไหน! ออกจะหวานอร่อยกลมกล่อมขนาดนี้!!” ไอ้เอก(ผู้ซึ่งเคยถูกผมจูบ) ยังเคยบอกเลยว่ารสจูบของผมเหมือนคาราเมลผสมกับโกโก้ แน่ดิ! ก็ก่อนจูบมัน ผมกินลูกอมคาราเมล แล้วก็กระดกโกโก้ไอ้โจกินไปสามคำ จะให้จูบออกมาเป็นรสต้มยำแกงไก่ไข่ดาวก็แปลกแล้ว!
จริงด้วย! ทำไมผมคิดไม่ทันวะ!! ตอนทำขนมให้ไอ้พี่ธัน รู้งี้ทำข้าวเหนียวทุเรียนก็ดีหรอก!! ให้มันจูบผมตอนเพิ่งกินพายแอปเปิ้ลเนี่ย ไฮโซเกินหน้าเกินตา!!
เอ๊ะ…แต่ถ้าผมทำข้าวเหนียวทุเรียนมันก็ต้องกินข้าวเหนียวทุเรียนด้วยอ่ะดิ
แล้ว…แล้วมาจูบผมเนี่ยนะ?
อ้วกแตกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!
“ไอ้ฟู! ไอ้ฟู…มีสติหน่อยมึง อะไรวะ…แค่ถูกจูบทำเป็นเรื่องใหญ่” ผมถึงกับหันควับมองไอ้เพื่อนรัก
“มึงหมายความว่าไงว่ากูทำเป็นเรื่องใหญ่!...นี่มันเรื่องใหญ่โว้ย!! เรื่องคอขาดบาดตายด้วย!! เข้าใจมั้ย!! กูถูกไอ้พี่ธันจูบ!! ถูกจูบน่ะมึง!!! จูบที่ปาก ไม่ใช่จูบที่ก้น!!” ไอ้เป้ถอนหายใจเฮือก
“ไอ้เอกเคยบอกแล้วไม่ใช่รึไง เรื่อง…” ผมรีบยกมือห้าม
“ถ้าเรื่องที่ไอ้พี่ธันรักกูล่ะก็ กูรู้แล้ว…พวกมึงรู้เรื่องนี้นานรึยัง”
“ก็…ตั้งต่ปีก่อน กูเห็นพี่เขาชอบมองมึงบ่อยๆ แล้วเคยได้ยินพี่ภูมิพูดทำนองว่าพี่ธันมาปิ๊งเด็กรุ่นเรา ทายๆกับพวกไอ้โจก็ว่าน่าจะเป็นมึง ยิ่งมาแน่ใจก็ตอนมึงได้น้องเมเป็นน้องรหัส มึงไม่สังเกตจริงๆเหรอ ว่าพี่ธันมาตามหวงน้องเมเฉพาะเวลาที่น้องเขาอยู่กับมึง…”
“เอ่อ…ไม่จริงมั้ง” นางเอกที่ดีต้องปฏิเสธและทำอินโนเซ้นท์ไว้ก่อน ทั้งๆที่เริ่มสำเหนียกแล้วว่าเวลาไหนที่ผมจู๋จี๋กับน้องเม เวลานั้นไอ้พี่ธันต้องโผล่หน้ามาเสมอ
“จะไม่จริงได้ไง มึงก็เห็นว่าคณะเรามีแต่ผู้ชาย คนที่หวงน้องจริงก็ต้องเข้าไปนั่งเรียนกับน้องด้วยสิ ถ้ากลัวว่าผู้ชายจะมายุ่งกับน้องสาวตัวเองมากขนาดนั้นน่ะ”
“แล้วทีตอนที่มาระเบิดลงที่ร้านล่ะ” ผมย้อนถาม ให้ไอ้เป้ส่ายหัว
“นั่นเป็นใครก็ห่วงทั้งนั้น น้องเมเล่นมาไม่บอกใครสักคน กูไม่ได้บอกนี่ว่าปกติพี่ธันไม่ได้ห่วง ไม่ได้หวง กูแค่บอกว่าเวลาน้องเมอยู่กับมึง พี่ธัน…อ่า ทำท่าว่าหวงมากเกินไป…นั่นแหละ เพราะอย่างงั้นพวกกูก็เลยรู้ไง”
“รู้แล้วไม่บอกกู!!!”
“ไอ้โจเกริ่นแล้วครั้งนึง มึงลืมเองช่วยไม่ได้”
“แล้วทำไมมึงไม่เตือนกูวะ”
“ก็พี่ธันไม่ให้บอก”
“อ้อ!! ระหว่างกูกับพี่ธัน มึงเลือกพี่ธันงั้นสิ!!!”
“ไม่เอาหน่าไอ้ฟู…กูไม่ได้เลือกพี่ธัน แต่กูเลือกไม่บอกมึง เพราะรู้ว่าบอกไปก็เท่านั้น คนฉลาดอย่างมึงต้องคิดว่ากูล้อเล่นอยู่แล้ว สู้ให้รู้เอาทีหลังตอนกำลังโง่ๆนี่แหละ ดีที่สุด” หือ!! มาหาว่ากูโง่! กูแค่อัจฉริยะหลบในเว้ย!!
“แล้วทีนี้มึงจะเอาไง อย่าบอกนะว่าที่มาบ้านกูเพราะพี่ธันไปบ้านมึงน่ะ” มันช่างเป็นคนที่มองเหตุการณ์ได้ทะลุปรุโปร่งจริงๆ
“กูว่าแล้ว….” มึงว่าแล้วอะไร กูยังไม่ได้บอกอะไรสักคำ
“แล้วนี่ก็หนีพี่ธันมาล่ะสิ? มึงเนี่ยนะไอ้ฟู ทำอะไรไม่เคยรับผิดชอบสักอย่าง เรื่องกิ๊กก็ทีนึงแล้ว มาคราวนี้ก็หนีหางจุกตูด มึงไม่เคลียร์สักเรื่อง ระวังมันหมักหมมจะทำให้ซวยหนัก” กูว่าชีวิตมันคงไม่ซวยไปกว่านี้อีกแล้วล่ะ ไตรมาสที่แล้ว รวมยอดมาถึงไตรมาสนี้ ดัชนีกราฟชีวิตของยอดชายนายถ้วยฟูยังตกเอาตกเอา ขาดทุนย่อยยับเหลือประมาณ
“ที่มึงพูดนี่ให้กำลังใจกูแล้วใช่มั้ย กูจะได้ไปหากำลังใจจากคนอื่นอีก” ผมถามมันเซ็งๆ ทำเอาไอ้เป้รีบเข้ามาโอบไหล่
“ขี้งอนจริงเว้ย แล้วมึงคิดจะทำยังไงต่อ…หนีพี่ธันไปเรื่อย?”
“ไม่รู้ กูยังคิดไม่ออก แต่คืนนี้กูนอนห้องมึงนะ” ตอบแบบนั้น ไอ้เป้ก็จิ้มจึ้กเข้าที่หน้าผากทีนึง ทำเอาแทบหน้าหงาย
“อย่างงี้เรียกคิดเอาไว้แล้ว! ตามใจมึงเหอะ แต่จะนอนบ้านกูก็ช่วยโทร.ไปบอกแม่มึงด้วย กูไม่อยากให้ใครมาตามทิ้งระเบิดอย่างตอนพี่ธันไปทิ้งใส่ร้านมึงหรอกนะ” รู้แล้วๆ แม่งสั่งได้สั่งดีจริงๆ! ถ้าไม่ติดมาว่าพึ่งพาอาศัยล่ะก็ หึ!!
…………………..
…เฮ้อ… โลกใบนี้ไม่สงบ
หรือเพราะตัวผมเองที่ไม่สงบ มันเป็นแบบนี้ก็เพราะไอ้บ้าบางคนบังอาจล่วงล้ำอธิปไตยริมฝีปากของหนุ่มถ้วยฟู ไอ้บ้าบางคนที่ผมหนีมันมาสี่วันแล้ว วันไหนเรียนเช้า วันนั้นออกเช้ากว่า วันไหนเรียนบ่าย วันนั้นออกสาย วันไหนกลับเย็น แอบหลบออกมาก่อน วันไหนเลิกเที่ยง โน่น…เดินเตร่อยู่ที่ห้างฯ
ดังนั้น ไอ้คุณพี่ทันท่วงที ก็เลยไม่ทันท่วงทีสมชื่อ ตามผมไม่ทันทุกวันเลยเป็นเหตุให้ไม่เจอหน้ากันจนเกือบจะสัปดาห์นึงอยู่แล้วครับ
…นั่นสิ!...ทำไมบทมันจะตามไม่ทัน มันก็ตามไม่ทันขึ้นมาซะงั้นเลยวะ…
…จะว่าไป ตั้งแต่แรกมันตามผมทันได้ยังไง มันรู้ได้ยังไงว่าเมื่อไรผมจะไปเจ๊าะแจ๊ะกับน้องเม เมื่อไรที่ผมกับน้องเมจะเจอกัน จะว่าเอาตามจริง พี่รหัสน้องรหัสมันไม่ได้เจอกันเป็นเวลาสักหน่อย แต่ไอ้พี่ธันมันก็รู้ นี่มันคงพกกล้องส่องทางไกลมาสอดส่องพฤติกรรมของผมทุกวันแน่ๆ
…นี่สินะ ที่เขาเรียกอานุภาพแห่งรักที่ไอ้พี่ธันมีต่อผมมาตั้งแต่ปีมะโว้
“เป็นไรไอ้ฟู ทำหน้าเครียด” ไอ้แป๊ะเอกวางชามก๋วยเตี๋ยวแล้วถาม แต่มันไม่ฟังคำตอบ เพราะก้มหน้าสนใจอาหารไปแล้วเรียบร้อย
…ทีหลังมึงไม่ต้องถามกูก็ได้นะ!! ถ้าไม่คิดจะเอาคำตอบอ่ะ!!...
“ฟู วันนี้ไปห้างฯมั้ย กูจะไปเดินเล่น” ไอ้เป้เข้ามาถาม ตอนที่ผมไหลตัวลงนอนราบกับโต๊ะไม้ริมลานหน้าตึกคณะ ไม่สนเรื่องเสื้อนิสิตสีขาวที่อาจเลอะเทอะ ถูกแม่บ่นก็ช่างเหอะ ตอนนี้ถ้วยฟูเหนื๊อย เหนื่อย คิดเยอะแล้วมันหนักสมอง รู้แล้วว่าทำไมพี่ปอมไม่ชอบคิด…ฮื้อ
“วันนี้เลิกสี่โมง…” ผมบอกหน้าตาเฉยเมย
เลิกสี่โมง หมายความว่าผมจะออกจากห้องเรียนสามโมงครึ่ง เพื่อจะได้ไม่เจอไอ้คนที่อาจมารอรับ
“มึงไม่ต้องกลัวเจอพี่ธันหรอกหน่า เลิกเรียนเดี๋ยวก็แวบไปเลย ไปกับกูหน่อย ไอ้เอกก็อยากกินไอติมด้วย” ไอ้เป้ว่า แล้วโบ้ยไปที่คนอยากกินไอติม แต่ตอนนี้กำลังซัดโฮกก๋วยเตี๋ยวน้ำตกเผ็ดจี้ดจ้าดจนเหงื่อแตก มันเห็นผมมองมัน ไอ้แป๊ะเอกเลยรีบอ้าง
“กูกินของร้อน ตามตำราหยินหยางต้องกินของเย็นแก้” ทีเวลามึงกินของอ้วน กูไม่เห็นมึงเคยคิดจะกินของผอมแก้ตามตำราหยินหยางอะไรของมึงเลย
“นะ ไปกับพวกกู นี่ไอ้โจก็จะไปด้วย มึงจะได้ซักเรื่องพี่ปอม” ไม่เห็นต้องซัก ลองว่าทุ่มทุนสร้างไปรับไปส่งแบบนี้ ไอ้โจเข้าตำราโคอ่อนกินหญ้าแก่ชัวร์อยู่แล้ว
…แล้ว โคแก่กินหญ้าอ่อนล่ะ? อันนั้นก็ตามรับตามส่งเหมือนกัน…โอย! คิดแล้วเครียดเว้ย!!
“เออ ไปก็ไป…” ดีกว่ากลับบ้านไปแล้วเป็นบ้าอยู่คนเดียวแหละวะ ไม่แน่ การไปนั่งซักไอ้โจ อาจจะสนุกจนลืมเรื่องตัวเองก็ได้
……………………………..
“ก็กูชอบ…กูก็ต้องตื้อดิวะ”
นั่นคือคำตอบของไอ้โจ คำตอบแมนๆตอนที่มันกำลังตักไอศกรีมสตรอเบอร์รี่ราดเรนโบว์หลากสีเข้าปาก นี่คือความลับขั้นสุดยอดอย่างที่เรียกว่า ท็อป ซีเครท นายเจริญ ลูกครึ่งหนุ่มสุดหล่อมีเมนูไอศกรีมถูกใจเพียงอย่างเดียวคือ รสสตรอเบอร์รี่ราดเรนโบว์ แมนซะล่ะมึง!!
“แล้วพี่ปอมรู้มั้ย” ไอ้เป้ถาม ในขณะที่ผมยังนั่งเงียบ
“ไม่รู้ กูก็ยังไม่คิดจะบอกด้วย”
“ทำไม” คำถามนี้เป็นของผม ไอ้โจเหลือบตามอง
“คงเหตุผลเดียวกับที่พี่ธันไม่ยอมบอกมึงละมั้ง” วกมาคุยเรื่องนี้ เล่นเอาผมต้องวางช้อน ไอ้แป๊ะเอกเห็นผมทำท่าจะอิ่ม เลยส่งช้อนมาจะช่วยกิน ทำเอาผมต้องรีบตีมือมัน แล้วหันไปขู่ฟ่อ
“กูยังไม่เลิก!!” มันก็เลยล่าถอยกลับไปกินของตัวเองต่อ
“คุยเรื่องมึงดีกว่าฟู สรุปกับพี่ธันนี่เอายังไงวะ” เรื่องนี้กูเลิกแล้ว…
ผมมองหน้ามันอย่างเบื่อๆ
“เห็นไอ้เป้ว่า มึงหนีพี่เขา…”
“ความจริงแล้วมันกลัวเสียตัวน่ะ” ไอ้เอกเสนอหน้าบอก ทั้งที่ปากยังคาบช้อนไอติม ทำเอาผมชักอยากกระทุ้งช้อนลงคอมันจริงๆ
“กูไม่ได้กลัวเสียตัวเว้ย คนอย่างกูน่ะไม่เสียตัวอยู่แล้ว แต่กู…ไม่รู้ว่ะ! ก็พวกมึงอ่ะ ตัวดี รู้อะไรไม่เคยบอกกู” ผมเริ่มพาล จะว่าไปพวกมันก็ไม่ผิด จำได้ว่าไอ้โจเคยพูดคล้ายจะเดามาแล้วครั้งนึงว่าไอ้พี่ธันชอบผมแน่ๆ แต่…แต่ตอนนั้น ใครมันจะไปคิดวะ ว่าจะกลายเป็นเรื่องจริง
“มึงหนีเขาไม่ได้ตลอดหรอก ฟู กูจะบอกให้รู้…พี่ธันน่ะ จริงจังกับเรื่องของมึงมากกว่าที่มึงคิด กูเคยได้ยินมาว่า ป๋าของพี่ธันดุโคตร แต่กลับรับเรื่องของมึงได้ง่ายๆเนี่ยนะ…” ไอ้โจพูด ให้ผมต้องค้าน
“ก็น้องเมกับแม่น้องเมไปช่วยพูด” คราวนี้ไอ้ลูกครึ่งมันส่ายหน้า
“มึงคิดว่าแค่นั้นจริงเหรอ พี่ปอมบอกกูว่ามีพักนึงที่พี่ธันหายหน้าไป พอกลับมาเรียนอีกทีปรากฏว่าคิ้วแตก ปากแตก แถมตอนแรกที่ตั้งใจว่าจะต่อโทก็ยกเลิก เพราะเข้าไปช่วยงานที่บ้าน” หมายความว่า…เรื่องที่คุณป๋ารับได้ ไม่ใช่เพราะแค่น้องเมไปช่วยพูดเท่านั้นเหรอ
ไอศกรีมในถ้วยของผมเริ่มละลาย ในขณะที่น้องถ้วยฟูคนดีคนนี้เริ่มทิ้งช้อนแล้วดันถ้วยของตัวเองให้ไอ้เอกเป็นการทำทาน
“มึงไม่กินแล้วเหรอ” มันถาม สายตามันวาววับแค่ไหนกับการได้ของฟรี ผมรู้ และเพราะรู้ก็เลยไม่ได้หันมอง
“กู…กินไม่ลง”
มืออุ่นๆของใครสักคนที่นั่งข้างๆวางลงกับหัวผม แต่ผมเองกลับไม่มีกระจิตกระใจจะหันมอง ได้แต่นั่งเงียบๆ แล้วทบทวนกับตัวเองว่าที่ทำอยู่ทุกวันนี้มันถูกต้องแล้วเหรอ
…ในเมื่อไอ้พี่ธันมันจริงจัง แล้วผมทำถูกรึยังที่หนีมันแบบนี้ ผมทำถูกมากแค่ไหนที่ไม่เห็นหัวใคร ยกเว้นพ่อกับแม่ ไอ้เป้เคยบอกว่าผมเป็นพวกที่ชอบแบ่งโลกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งสำหรับ ‘คนของผม’ และอีกส่วนคือ ‘คนอื่น’ โลกสองส่วนจะถูกปฏิบัติแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง โลกของ ‘คนของผม’ ไม่ว่าอะไร ผมก็คิดถึงพวกเขา ในขณะที่โลกของ ‘คนอื่น’ ผมจะไม่เห็นแม้แต่เงาหัวของมัน
…แล้วไอ้พี่ธันเป็นใคร? มันอยู่ในโลกใบไหน…
“ถ้ามึงไม่รักเขา มึงก็บอกเขาตรงๆเหอะวะ ส่วนเรื่องพ่อแม่มึง กูว่าเขาเข้าใจ” เสียงไอ้เป้ดังเข้าหู แต่ใจผมกลับถามไปอีกเรื่อง
…แล้วถ้ากูรักเขาล่ะ? กูควรจะทำยังไง?...
และแม้ในใจว่าแบบนั้น แต่ปากจำเป็นต้องพูดเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้อง
“กูไม่ได้สระผมมาสี่วันแล้ว”
เท่านั้นแหละ มือที่ลูบหัวถึงกับผงะออกห่างพร้อมเสียงร้องเบาๆ
“อูว์ว์ว์ว์!!”
……………………..
สรุปว่าไอศกรีมเป็นที่ถูกอกถูกใจเฉพาะแค่ไอ้เอกเพียงคนเดียว พวกผมออกมาจากร้าน ก็ว่าจะเดินเที่ยวพักนึง แล้วค่อยแยกย้ายกันกลับ ความจริงผมไม่มีอารมณ์เดินเที่ยว อยากแวบไปที่คอนโดของไอ้พี่ธันมากกว่า กะว่าอย่างน้อยไปยืนทำซึ้งอยู่หน้าตึกคอนโดของมันสักพักก็ยังดี
“เฮ้ย! นั่นพี่ธันนี่หว่า”
เสียงของไอ้โจทำเอาผมต้องหันควับไปตามคนพูด ในร้านเค้กหวานแหววนั่น คุณพี่ธันกำลังนั่งหน้านิ่งไม่สมกับการมากินเค้กเลยแม้แต่น้อย ส่วนคนที่มาด้วยกันเป็นผู้หญิงในชุดนิสิต แต่เพราะเธอคนนั้นนั่งหันหลังให้ ผมเลยเดาไม่ถูกว่าเป็นใคร
…แต่ที่แน่ๆ ได้ข่าวว่าเป็นแฟนกู แล้วมากับหญิงสองต่อสองแบบนี้ กะลองดีกันใช่มั้ยวะ!...
“ฟู! มึงจะไปไหน” เป้รีบดึงแขนผมไว้
“มึงก็เห็น แฟนกูมากับสาวสองต่อสอง”
“เอ่อ…” ไอ้เป้ทำหน้าแปลกๆเหมือนจะบอกไม่ถูกว่ามันรู้สึกทะแม่งๆกับคำพูดของผม แต่ผมว่า ไม่เห็นจะทะแม่งตรงไหนเลย มองหน้ามันกลับ แล้วบอกย้ำ
“อย่างงี้เรียก ‘มีเคลียร์’ เข้าใจมั้ยมึง” มือมันที่ดึงแขนผมไว้หมดแรงเอาแค่นั้น ปล่อยให้ผมเดินเข้าไปในร้านแบบที่ไม่มีใครสักคนกล้าทักท้วง
…ก็บอกแล้วว่า ‘มีเคลียร์’ หมาตัวไหนสะเออะท้วง ผมจะยันโครมให้!!
……………………
“สวัสดี…คุณแฟน…”
ผมทักทายพร้อมรอยยิ้มกว้างเสแสร้งสุดๆ ปรายตาเห็นแม่สาวคนสวยนามว่า ‘กิ๊ก’ แล้วยิ่งอยากบีบคอไอ้ผู้ชายบางตัวที่มันจูบผม แต่กล้ามากินข้าวกินเค้กสองต่อสองกับผู้หญิงอื่น
ไอ้พี่ธันไม่พูดอะไร มันหันหน้าออกไปนอกกระจกร้าน ให้ผมต้องหันมาจิกกิ๊กแทน เลิ่กคิ้วน้อยๆ เป็นเชิงถามว่าเหตุใด๊ เหตุใด ถึงโคจรมานั่งกินเค้กด้วยกันได้
กิ๊กถอนหายใจแรง ก่อนจะลุกขึ้นแล้วคว้ากระเป๋าสะพาย หันมามองผมด้วยสายตาที่บอกให้รู้กันโจ่งแจ้งว่าไม่เป็นมิตร
“คนประเภทนี้ไม่น่าได้พี่ธันไปเลยนะคะ ให้ลูกตาสีตาสาได้พี่ธันไป กิ๊กคงจะรู้สึกดีกว่านี้ บอกตามตรงว่ากิ๊กเสียดายพี่ธัน”
อ้าว…นี่ปากเหรอวะเนี่ย! หน้าตาก็ดี ทำไมด่ากันอย่างงี้ละครับเจ๊!!
“แต่เอาเถอะค่ะ ในเมื่อพี่ธันมาพูดกับกิ๊กเอง กิ๊กก็เข้าใจ ’เกย์’ ก็คือ ’เกย์’ กิ๊กคงไม่มีความสามารถจะเปลี่ยนเกย์เป็นผู้ชาย ถ้าอย่างนั้นกิ๊กก็กลับละนะคะ” สาวสวยทำหน้าตาหยิ่งผยองได้น่าเตะมากๆนี่ถ้าหนุ่มถ้วยฟูคนนี้ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเพียงพอแล้วล่ะก็ หึ! บอกได้คำเดียวว่ายัยกิ๊กนี่ถูกฆ่าถ่วงน้ำอยู่ใต้อ่าวไทยแน่ๆ
สาวกิ๊กจากไปแล้ว เหลือผมที่ยังยืนค้ำหัว กับไอ้พี่ธันที่ยังหันหน้าออกไปทางกระจก มองออกนอกร้าน ในขณะที่มือถือถ้วยกาแฟยกขึ้นจิบ
…มองเข้าไปมึง มองให้กระจกร้านเขาเป็นรูไปเล้ย!! ในเมื่อหน้ากูมันหล่อเกินที่มึงจะมอง ก็ไม่ต้องมอง!!...
“ไม่น่าเชื่อนะ ว่าฉันจะเจอนายที่ร้านเค้ก แทนที่เราจะเจอกันที่คณะ” คำพูดของมันทำเอาผมสะอึก แล้วได้แต่ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหันไปลากเก้าอี้อีกตัวมานั่ง ไอ้พี่ธันมองหน้าเหมือนจะไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมทำว่าทำไมต้องไปลากเก้าอี้ตัวอื่นมานั่ง ทั้งๆที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามก็ว่าง
“ไม่ชอบนั่งทับที่ใคร” ผมบอกมันเรียบๆ ปรายตาไปยังเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของไอ้พี่ธันอันเป็นที่นั่งของแม่หญิงกิ๊กที่ลุกจากไปแล้วนึกคันๆในใจ
แล้วจากนั้นก็เงียบ…ทั้งผมทั้งมันต่างพากันเงียบ ผมไม่รู้จะพูดอะไร จริงๆแล้ว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้รู้สึกแบบไหน
“จะให้ไปส่งที่บ้านมั้ย”
มันถาม แล้วหันไปเรียกพนักงานมาเก็บเงิน ผมมองมัน รู้ดีว่าถ้าบอกไม่ มันก็ยอมให้ผมกลับเองนั่นแหละครับ ระหว่างผมกับมัน เป็นบรรยากาศประหลาดๆ ที่เหมือนจะอึดอัด เหมือนจะไม่เข้าใจ แต่ทั้งอย่างนั้น ก็รู้แก่ใจว่าหลังม่านหมอกหนาๆที่โรยตัวอยู่นี่ คือความรู้สึกบางอย่างที่พยายามวิ่งหนีมาตลอด
…แล้วจะหนีต่อไปดีมั้ย…
…นี่สรุปว่าผมหนีอะไรกันแน่? หนีไอ้พี่ธันที่มันจูบผม หรือผมหนีความรู้สึกตัวเอง…
“ฉันเคลียร์เรื่องกิ๊กให้หมดแล้ว ต่อจากนี้นายต้องการให้เป็นแบบไหน นายก็จัดการเองแล้วกัน” เคลียร์เรื่องกิ๊กแล้ว? หมายความว่าที่ผมไปทำป่วนเอาไว้ กิ๊กยอมเข้าใจและจากไปโดยดีตามสไตล์หนังไทยที่พระเอกต้องคู่กับนางเอก ส่วนนางร้ายตกกระป๋องดังป๊องอย่างงั้นเหรอ
‘…นายต้องการให้เป็นแบบไหน นายก็จัดการเองแล้วกัน’
นี่ก็หมายความว่า ถึงผมจะทู่ซี้คบกับมันต่อไปเพื่อความสบายใจของพ่อและแม่ มันก็จะไม่เกี่ยงใช่มั้ย
‘…พี่ธันเขาจริงจังกับเรื่องของมึง มากกว่าที่มึงคิดเยอะ’
ถ้าเรื่องคุณป๋า มันเป็นคนจัดการ เรื่องของกิ๊ก มันก็เป็นคนจัดการอีกเหมือนกัน ส่วนผม…นอกจากจะคอยรับอานิสงค์ส่วนบุญส่วนกุศลแล้ว ก็ไม่เคยทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง แถมยังหนีอีก
ไอ้พี่ธันจ่ายเงินเรียบร้อย และลุกขึ้นยืน ก้มลงมองผม
“จะกลับเอง หรือจะให้ไปส่ง” ผมเงียบ เงยหน้ามองมันเงียบๆ ให้ไอ้พี่ธันถอนหายใจเบาๆ แล้วหันหน้าหนี
“ปวิน อย่ามากวนประสาทเวลาแบบนี้”
“ฉันอยากไปคอนโดนาย” ผมพูดแทรกก่อนที่มันจะพูดจบ ทำเอาไอ้คนตรงหน้าถึงกับหันควับมามองด้วยความตกใจให้ผมต้องสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วบอกมันอีกครั้ง
“ฉันอยากไปคอนโดนาย ได้ยินรึเปล่า”
…มองอะไรครับท่านผู้อ่าน…
…ผมแค่…เอ่อ…จะแวะไปดู ‘สถานที่เกิดเหตุ’ เฉยๆ…
………………….
“นี่ไม่ใช่ทางไปคอนโดนาย!!!”
ผมหันไปร้องลั่นรถ ให้ไอ้คนขับได้สำเหนียกว่าที่เลี้ยวขวานี่มันผิดทางโว้ย!!
“ฉันจะพาไปส่งที่บ้าน” มันตอบกลับมาเรียบๆให้ผมยิ่งอยากงับหัว
“ฉันบอกว่าจะไปคอนโดนาย ไม่ใช่จะกลับบ้าน ได้ยินชัดมั้ยวะ คอน – โด สะกดคนละแบบกับคำว่า บ้าน โว้ย!! จบอนุบาลที่ไหนเนี่ย!” ย้ำช้า ชัด แต่มันไม่มีทีท่าจะเลี้ยวรถกลับแต่อย่างใด แบบนี้เรียกลองของ
“ไอ้พี่ธัน!!! กูบอกว่าจะไปคอนโดของมึง ฟังไม่รู้เรื่องเหรอวะ!”
“จะไปทำไม” มันหันกลับมาถาม ก่อนจะหันกลับไปมองถนนต่อ แล้วพูดแบบไม่ยอมหันมามองหน้า
“นายก็รู้ว่าฉันรู้สึกแบบไหน จะไปให้เสียตัวรึไง” อุ้ย! ย้อนแบบนี้เจ็บใช่เล่น
ผมเริ่มควบคุมสติและอารมณ์ตัวเองได้ แต่ทั้งอย่างนั้นก็ยังหงุดหงิดที่มันตั้งใจจะพาผมไปส่งที่บ้านแบบที่ปล่อยให้เรื่องราวทุกอย่างค้างคา แต่มีสิทธิ์ทำอะไรที่ไหน ในเมื่อมันยังคุมพวงมาลัยอยู่แบบนี้ เลยได้แต่กระแทกหลังลงกับเบาะเบาๆ ไม่อยากทำแรงๆให้เจ็บตัว แค่นี้ก็เจ็บใจจะแย่ ที่สุดท้ายแล้วไอ้พี่ธันก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรที่สะสางปัญหาคาใจ
“…หนีแบบเดิมก็ดีแล้ว”
ประโยคนี้ของมันเบามากจนเหมือนว่ามันคุยกับตัวเอง ผมหันไปมองไอ้คุณนายกสโมฯหล่อล่ำกลับทำหน้าเรียบตีอารมณ์ไม่ออก ผมไม่รู้ว่ามันรู้สึกแบบไหน เพราะมันใส่แว่นกันแดด ดวงตาอันเป็นหน้าต่างของหัวใจก็เลยไม่เผยโฉม
…แต่ฟังจากน้ำเสียงแล้ว คล้ายมันจะงอนว่ะ!...
แต่มันก็สมควรงอนหรอก เป็นผม เกิดไปจูบใครเขา แล้วคนถูกจูบเอาแต่หนี ผมคงรู้สึกแย่กับตัวเองมากๆ และเผลอๆอาจคิดว่าตัวเองปากเหม็นก็ได้
…อย่างงี้ต้องง้อหน่อยใช่มั้ย มันจะได้เลิกงอน…
“ให้เวลากันบ้างดิ จะให้พร้อมเสียตัว สแตนด์บายตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงได้ไงวะ” ผมบอกกลับไปเบาๆ เอาเป็นว่าถ้ามันหูดี ก็ได้ยิน ถ้ามันแก่งั่กหูตึงหูยานอันนี้ก็ช่วยไม่ได้
แอบเหลือบมองปฏิกิริยา เห็นไอ้คนขับมันชะงักไป อย่างงี้แสดงว่าได้ยิน ผมเลยต้องทำเป็นหันมองออกนอกหน้าต่างเพราะทำหน้าไม่ถูก
“แล้วตอนนี้สรุปว่าพร้อมรึยัง” …เอ่อ!!!!!…ถามอะไรของมึงครับ!
ผมหันมองมัน ไอ้พี่ธันหันมามองเล็กน้อย แต่ก็อย่างที่บอก มันใส่แว่นดำ ผมเลยไม่รู้ว่าสายตามันเป็นยังไง แต่ที่สำคัญคือมันยิ้มเย็นเจี๊ยบ
…โอ้ว! หนาวยะเยือก!!!...
“ยัง! เฮ้ย! เลี้ยวรถทำไมวะ!” ไอ้พี่ธันปล่อยมือจากเกียร์แล้วเลื่อนมากุมมือผมเอาไว้ พร้อมกับบอกด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วจั๊กกะจี้ในรูหูจนกระดูกค้อน ทั่ง โกลนแทบจะสลับที่กัน
“อยากไปคอนโดฉันไม่ใช่รึไง”
…ก…ก…กูเปลี่ยนใจแล้วอ่ะ กูอยากกลับบ้าน…
……………………
ไม่อาจเรียกร้อง เพราะตอนแรกเป็นคนรีเควสท์เองว่าอยากมาคอนโดมัน ตอนนี้จะมากลับคำ ผมอาจจะถูกเทศนาแปดร้อยจบ ว่ากลับกลอก โกหก ปลิ้นปล้อน กะล่อน เชื่อไม่ได้ บลา บลา บลา สุดท้ายเลยได้แต่เดินสะพายเป้ตามมันมาที่ห้องต้อยๆไม่มีปากมีเสียง
ประตูห้องเปิดแอ้ด…
เชิญชวนกันจริงๆ คอนโดมันยังน่าอยู่ โซฟาตัวใหญ่ๆนั่นน่ากระโดดเข้าไปซุกตัว แถมพรมสีขาวสะอาดก็นุ๊ม นุ่มน่าเกลือกกลิ้ง ส่วนครัวนี่ไม่ต้องพูดถึง เพราะว่าอุปกรณ์แต่ละอย่างไฮโซน่าใช้สุดๆ
“นั่งสิ”
มันบอก ทำเอาผมรีบนั่งลงบนโซฟาแทบไม่ทัน มาคราวนี้มันเกร็งๆยังไงไม่รู้ โอย…
ไอ้พี่ธันเข้าครัวไปทำก๊อกๆแก๊กๆให้ผมต้องชะเง้อคอยืดคอยาวมองเข้าไปด้วยความรู้สึกหวั่นใจ กลัวมันจะวางยาใดๆ เดี๋ยวน้องถ้วยฟูจะเสียพรหมจรรย์กันตั้งแต่ยังไม่สาวแตก แต่พอเห็นมันทำท่าจะเดินออกมา เลยต้องรีบหันกลับมานั่งหลังตรงเหมือนเดิม เจ้าของห้องวางน้ำลงตรงหน้า ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาเดียวกัน ยิ่งทำเอาผมสะดุ้งเฮือก
“เป็นอะไร”
“ป…เปล๊า! ไม่มีอะไร น…นายมีไรจะคุยอ่ะ”
ผมถามเสียงสั่นไม่กล้าหันไปมอง รีบส่งมือไปคว้าน้ำแดงมาดูด แล้วถึงนึกขึ้นได้ว่าน้ำแดงอาจมีอย่างอื่นปนเปื้อนตามที่เคยมีข่าวบ่อยๆ เลยต้องรีบเอาปากออกจากหลอด
“นายต่างหากที่มีเรื่องจะคุยกับฉัน เลยอยากมาที่นี่ไม่ใช่เหรอ”
ผมเหลือบไปทางซ้ายเล็กน้อย เห็นมือ ’ใครบางคน’ วางพาดพนักพิงโอบมาทางด้านหลังแล้วชวนให้ต้องรีบกระถดก้นออกมานั่งหมิ่นๆ ไม่กล้าพิง ในห้องแม่งก็ร้อนจริงๆ แอร์เสียเปล่าวะ!
“ก็…ก็ไม่มีอะไรแล้ว งั้นฉัน…” กำลังบอกว่าจะกลับ แต่ไอ้คนที่นั่งข้างๆ ดันขยับเข้ามาใกล้แล้วเช็ดเบาๆที่ปลายจมูก
“เป็นอะไร เหงื่อออก” แม่เจ้า!!! ไอ้ผู้ชายคนที่มันเช็ดเหงื่อให้กูนี่มันใช่ผู้ชายคนที่เคยตะโกนเรียกกูดังๆว่า ‘ปวิน รัตนวิจิตร’ เปล่าวะ!!
“…ถ้วยฟู…” เสียงเรียกอ่อนโยนดังข้างหู ให้ผมต้องหันมองมันช้าๆอย่างไม่เชื่อหู แก้วน้ำในมือถูกแย่งไปถือเอาไว้ ในขณะที่หน้าหล่อๆขยับเคลื่อนเข้ามาใกล้
ช้าๆ
ช้าๆ
แล้วจากนั้น…
ความรู้สึกอุ่นๆก็ทาบลงกับริมฝีปาก ให้ผมนั่งอึ้งไปกับสัมผัสที่ดูดซับเบาๆ จากปาก ไปที่แก้ม จากแก้มซ้าย ไปที่แก้มขวา จากแก้มขวากลับมาที่ริมฝีปากอีกครั้ง แล้วจูบซับเล็มไล้จนน้ำแดงในปากที่ว่าหวานแล้ว ยังหวานไม่สู้ความรู้สึกที่ริมฝีปากเลยสักนิด มันเน้นหนักตรงริมฝีปากล่าง สัมผัสแฉะๆบอกให้รู้ว่ามันเลียเบาๆ ก่อนจะถอยออกไป
ผมได้แต่นั่งนิ่งๆมองตามัน มันก็มองตาผม มันยิ้ม ยิ้มทั้งตายิ้มทั้งปาก ยกมือข้างหนึ่งแนบแก้ม แล้วใช้นิ้วโป้งไล้เบาๆชวนให้หวั่นไหวไปทั้งหัวใจ
“อย่าหนีอีกเลยนะ ถ้วยฟู…อย่าโกหกคนอื่นอีกเลย”
หมายความว่าไง…หมายความว่าไงที่ไม่ให้โกหกใคร
“เรา…”
“…เป็นแฟนกันจริงๆได้มั้ย”
…เอ่อ…
…ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก…ติ้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!
ทูบีคอนตินิ๊ววววววว
……………..
อ่า อย่างงี้เรียกตัดฉับรึเปล่า 
ฮ่าฮ่า
ขอบคุณมากๆสำหรับการติดตามนะคะ แล้วก็ต้องขอโทษด้วยที่มาต่อได้แค่สัปดาห์ละครั้งเท่านั้น เพราะว่าบัวติดงานมากมายก่ายกองเลยล่ะ ถ้าอาทิตย์หน้าเคลียร์รายงานได้เยอะ อาจจะมาต่อก่อนวันศุกร์นะคะ
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ^^
หัวข้อ: รักนี้...ลิ้นกับฟัน ตอน 28 ธันวา (อัพ 28/12/2016) หน้า 67 (อ่าน 1120329 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก