รักนี้…ลิ้นกับฟัน
กระทบกระทั่ง ครั้งที่ 12
By : Dezair
.....................
เงียบ…หรืออย่างงี้เรียกพูดไม่ออก
อยู่กันแค่สองคน กับเรื่องคาใจที่เพิ่งรู้สดๆร้อนๆ มันก็ชวนให้พูดลำบากเหมือนกันนะครับ
“หลังจากวันนั้น กิ๊กโทร.มาร้องไห้”
ผมมองไอ้คนพูดด้วยความไม่เข้าใจว่ามันมาเล่าให้ผมฟังทำไม ในเมื่อว่าเรื่องที่ควรพูดตอนนี้ไม่ใช่เรื่องกิ๊ก เรื่องกั๊ก เรื่องสกั๊งค์ที่ไหน แต่ควรจะคุยกันเรื่องของผมกับมัน
…ไอ้ธันมันชอบฟูตั้งแต่ปีที่แล้ว…
มันถอนหายใจยาว ที่เห็นผมยังทำหน้าบื้อ
“นายมันก็เป็นซะแบบนี้ ต่อให้กิ๊กมาร้องไห้ต่อหน้า ก็ยังคิดไม่ได้ใช่มั้ยว่าเรื่องนี้เป็นความผิดของนาย ทำอะไรไม่คิดพอผลออกมาก็ต้องมาคอยตามเช็ดตามล้าง” บ่นเสร็จ มันก็ถอนหายใจอีกรอบให้รู้ว่ามันระอากับนิสัยผม
…มึงจะถอนหายใจทำไมนักหนาวะ!...
“หึ! กะอีแค่ร้องไห้…ต่อให้มากรีดแขนเลือดพุ่งกระฉูดตรงนี้ ฉันก็ไม่เลิกกับนายด้วย แถมจะจูบโชว์ให้ดูอีกต่างหาก…”
“อย่ามาปากดี ปวิน”
“ไม่ได้ปากดี แต่ฉันทำจริง!! แล้วฉันก็ไม่สนด้วยว่าใครจะมองยังไง พ่อกับแม่สำคัญที่สุดในเมื่อแม่ร้องไห้กับเรื่องนี้ ร้องไห้เพื่อจะยอมรับเรื่องนี้ ฉันก็จะทนให้เรื่องนี้มันเดินไปให้ยาวที่สุด แล้วใครก็มาขวางไม่ได้ด้วย! แม้แต่นายก็เถอะ!”
ไอ้พี่ธันมองหน้าผม สายตามันเจ็บปวด ซึ่งผมไม่เข้าใจว่ามันเจ็บเรื่องอะไร และตรงไหน
“ฉันรู้…ใครก็ขวางนายไม่ได้ นายคิดจะทำอะไรก็ทำ นายอยากให้มันเป็นแบบไหน นายก็จงใจทำแบบนั้น ต่อให้เรื่องที่นายทำ ส่งผลให้ผู้หญิงคนนึงแทบคลั่งอยู่แล้ว นายก็ทำได้ไม่ทุกข์ร้อน นายอ้างแต่คำว่าทำเพื่อพ่อแม่ ทำเพื่อพ่อแม่…ถามจริงๆ ถ้าพ่อแม่นายรู้ว่านายไปวุ่นวายกับผู้หญิงคนนึงที่เขาอยู่ของเขาดีๆ พ่อแม่นายจะรู้สึกยังไง เขาจะร้องไห้อีกมั้ย…”
มันพูดจบก็ถอนหายใจ ยกมือขึ้นเสยผมตัวเอง แล้วยิ้มบางอย่างที่ผมคอนเฟิร์มได้เลยว่ามันยิ้มเสแสร้ง
“ฉันเคยคิดว่านายใส่ใจคนอื่นมากกว่านี้ ฉันเคยคิดว่านายรักคนรอบข้างมากกว่านี้ ทั้งหมดนี่ ฉันเข้าใจผิดไปเอง…”
มันไม่ด่า มันไม่ว่า แต่มันพูดเรียบๆ เหมือนคุยเรื่องดินฟ้าอากาศ พูดเสร็จ มันก็เดินหนีไป ทิ้งผมไว้คนเดียว เพราะไม่รู้จะพูดอะไรดี
…ใส่ใจคนอื่น รักคนอื่น…
จะให้ใส่ใจคนอื่น จะให้รักคนอื่นมากกว่าพ่อแม่อย่างงั้นเหรอ จะให้ทำยังไงเล่า! ในสถานการณ์แบบนี้ จะให้ยืนอยู่ตรงไหน จะให้ทำตัวแบบไหน ในเมื่อเรื่องมันกลายมาเป็นแบบนี้ ก็ตอนนั้นมันพลาด ก็ตอนนั้นมันไม่คิดว่าจะกลายมาเป็นแบบนี้ ถ้ารู้ทุกอย่างล่วงหน้า กูจะไม่เลือกเข้าคณะนี้ มหา’ลัยนี้เพื่อเจอมึงด้วยซ้ำ
“แม่ง! พูดจาแบบนี้ ไม่ต้องกินมันแล้วกัน!!!”
ถูกพูดแบบนั้นใส่ จะให้โวยวายอาละวาดกลับไปก็ใช่ที่ สุดท้ายเลยได้แต่หงุดหงิดกับตัวเอง แล้วเดินหนีไปหลังตึกเรียน อุตส่าห์ทำขนมมา โยนให้หมากินแม่งซะนั่นแหละ!! ในเมื่อคนมันพูดจาไม่เข้าหู ก็อดอยากไปเหอะ!!!
ผมเทขนมทั้งหมดลงกับดินใต้ต้นไม้ มีหมาสองสามตัวที่ป้วนเปี้ยนในคณะมานาน เข้ามาด้อมๆมองๆ ผมเลยถอยห่างออกมา พวกมันถึงกล้าเข้าไปดมๆ ก่อนจะงับกินกันอร่อย
…ดี! กินให้หมดไปเลย!!...
…อุตส่าห์นั่งทำ! ยืนทำ! กินอย่าให้เหลือแม้แต่ซากนะเว้ย!!...
…บอกว่าให้กินให้หมดไง! วะ!! ยังมามองหน้าอีก!! กินเด๊!! กินเข้าไป! ถ้ากินเหลือนะ! พ่อจะเอาละเลงหน้าให้ดู!!!...
ผมได้แต่ยืนบ่นหงุงหงิงใส่ไอ้หมาดวงซวยที่ทำท่าจะกินไม่หมด งานนี้หมากับคน คนอย่างผมชนะใสๆ เพราะพวกมันเปลี่ยนใจก้มหน้าก้มตากินกันจนจะเกลี้ยง พอดิบพอดีกลับที่เสียงเดินดังเข้ามาทางด้านหลัง
“ปวิน…” ไม่ต้องหันดูก็รู้ว่าใคร ทั้งโลกนี้มีมันคนเดียวเรียกผมด้วยชื่อนี้ และเพราะผมไม่หันไปมอง มันเลยเดินเข้ามาดึงแขน
“แม่นายบอกว่า…” อ้อ…สงสัยแม่จะโทร.มาเช็ค ผมชี้ให้ดูที่พื้น หมาสองสามตัวยังรุมสะกำขนมผม(อย่างที่ดูเหมือน) เอร็ดอร่อย
“ฉันไม่ใส่ใจคนอื่น ไม่รักคนอื่น เลยคิดว่าเทให้หมากินดีกว่าให้ ‘คน’ ก็คงดี” ไอ้พี่ธันมองผม ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
“ที่พูดเมื่อกี้ งอนรึไง” งอน!! หน้าอย่างกูเนี่ยนะงอน!! บ้ารึเปล่าวะ!! ผมกำลังอ้าปากจะปฏิเสธว่าไม่ได้งอน แต่มือมันที่จับแขนผมอยู่เลื่อนลงไปกุมที่มือแทน ให้ต้องลดสายตาลงมองตามด้วยความไม่เข้าใจ
“เย็นนี้ กลับไปทำขนมให้กินที ฉันบอกแม่นายไปแล้วว่าได้ขนมมา ไม่อยากให้กลายเป็นว่าโกหก”
“ก็โกหกมาแต่แรกแล้วนี่หว่า” ผมได้แต่พึมพำบอกมัน เหมือนรู้สึกว่ากำลังถูกง้อทั้งๆที่ผมบอกตัวเองว่าไม่ได้งอนมัน ที่เอาขนมมาเทให้หมากินนี่เพราะเสียดายของถ้าจะโยนทิ้งไปซะเฉยๆ ไม่ได้งอน! ไม่ได้งอน! ไม่ได้งอนโว้ย!!!!!!
“ไม่ได้โกหก…” ผมเงยหน้ามองมัน เรื่องที่พี่ปอมพูดทิ้งเอาไว้ ก็อยากถามหรอกนะ แต่มันไม่กล้าเนี่ยสิ
“แล้วจะให้ไปทำขนมที่ไหน บ้านนายเหรอ” เปลี่ยนเรื่องไปก่อน ตอนนี้สภาวะหัวใจไม่พร้อมคุยเรื่องนั้น
“อืม…ตอนเย็นหลังเลิกเรียน เจอกันหน้าตึก จะพาไปแวะซุปเปอร์ก่อน เผื่อจะซื้ออะไร แล้วค่อยไปทำที่บ้านฉัน ไป…ไปเรียนได้แล้ว” แล้วมันก็จูงมือผมเดินออกมาจากหลังตึก
อย่างงี้เรียก ‘เนียน’ รึเปล่าไม่รู้ แต่ผมว่ามือมันก็อุ่นดีหรอกนะ
ว่าแต่ ใครเนียน…
มัน ‘เนียน’ จับมือผม หรือผม ‘เนียน’ ไม่กระโตกกระตากให้มันปล่อยฃ
หรืออย่างงี้เรียก เนียนทั้งคู่
………………..
เย็นนั้น ราชรถก็มาเกยถึงที่ พร้อมสารถีสุดหล่อยืนรออยู่แล้ว งานนี้เล่นเอาผมแทบอยากจะกลับบ้านไปสารภาพความจริงกับแม่ให้มันรู้แล้วรู้รอดไป ว่าผมเผลอทำขนมหกให้หมากินไปแล้ว
“มึงหยุดทำไมวะไอ้ฟู เดินดิ พี่ธันรอมึงอยู่”
ไอ้แป๊ะเอกเอาพุงนิ่มๆมาดันหลังผม
“ถ้ามึงไปกับพี่ธันวันนี้ เดี๋ยวกูเล่าความจริงให้มึงฟังเรื่องนึง” แสดงว่ามีหลายเรื่องสิท่า ไอ้ความจริงเนี่ย แต่ถ้าความจริงเรื่องที่ไอ้พี่ธันรักกูตั้งแต่ปีที่แล้วล่ะก็ เรื่องนั้นไม่ต้อง เพราะว่ากูรู้แล้วเว้ย!!
ในเมื่อเพื่อนเอาพุงดันขนาดนี้แล้ว ผมก็ต้อง ‘จำใจ’ ไปกับมันล่ะครับ นี่ถ้าเสียตัววันนี้ กรุณาแจ้งตำรวจจับไอ้แป๊ะเอกให้ทีนะครับ โทษฐานสมรู้ร่วมคิด
ไอ้พี่ธันพาแวะซุปเปอร์กันก่อน ผมออกอาการงงเล็กน้อย เพราะมันบอกว่าจะใช้อะไรก็ซื้ออันนั้นเลย และแน่นอน พอผมถามมันว่า ‘ต้องซื้อตะหลิวด้วยมั้ย’ มันก็พยักหน้าซะงั้น เริ่มงงแล้ว สรุปบ้านมึงนี่ไม่มีกระทั่งตะหลิวเหรอวะ แล้วคราวที่แล้วใช้อะไรทำให้กูกินเนี่ย!!
ซื้อข้าวของเรียบร้อย ก็ขึ้นรถกลับบ้านมัน และนี่แหละ ที่ถ้วยฟูคนฉลาดได้ฉลาดยิ่งขึ้น
“นี่ไม่ใช่ทางไปบ้านนายนี่หว่า!!” มันหันมายิ้มบาง
“นี่แหละทางไปบ้านฉัน”
“ไม่ใช่!!”
หัวเด็ดตีนขาดก็ขอปฏิเสธ ถ้าบ้านมึงมันต้องเลี้ยวซ้ายที่สี่แยกเมื่อกี้!!!
“นายจะรู้ดีกว่าฉันได้ยังไง ว่าทางไหนไปบ้าน ทางไหนไม่ใช่” พอมันว่ามาแบบนี้ ผมก็เลยได้แต่นั่งใบ้กิน จนมันเลี้ยวรถเข้าอาณาเขตของคอนโดสูงกลางใจเมือง ผมถึงได้ฉลาดอีกครั้ง
…เออ มันก็ไม่ได้บอกนี่หว่า ว่ามีบ้านหลังนั้นหลังเดียว…
……………………..
หอบหิ้วข้าวของกันขึ้นลิฟต์ มาชั้น 23 ประตูลิฟต์ก็เปิดออกให้ผมพบว่า ชีวิตคนมีอันจะกินนั้น มีเพื่อนบ้านน้อยมาก ถึงมากๆ ถึงมากๆ
ทั้งชั้นมีประตูห้องแค่สี่บานเองเหรอวะ!
“นายท่าทางจะถูกสังคมรังเกียจเนอะ”
ผมได้แต่พึมพำถาม มันหันมามอง ก่อนจะเขกหัวผมดังโป๊ก!
“เขาเรียกว่ารักสันโดษต่างหาก” พูดจบ มันก็เอามือที่โขกหัวผมเมื่อกี้ คว้าหมับเข้าที่ข้อมือผม ทั้งๆที่มือมันอีกข้างหิ้วของเยอะแยะ แทนที่จะเอาอีกมือช่วยถือ ก็ยังจะอุตส่าห์แบ่งงานกันทำ ข้างนึงหิ้วของ อีกข้างมาแต๊ะอั๋งผมจนได้
… แต๊ะอั๋งกูทำไม๊!!!...
จะบิดมือหนีก็ไม่ถนัดเพราะมือผมเองก็หิ้วของเยอะพอสมควร พะรุงพะรังแบบนี้สุดท้ายเลยได้แต่ยอม ‘เนียน’ ถูกมันจับลากพาไปหน้าประตู หนึ่งในสี่บานที่เรียงอยู่ตรงหน้า
เดี๋ยว!
ถ้าประตูสี่บานเท่ากับคอนโดสี่ห้อง…งั้นแล้วถ้าไอ้พี่ธันมันหื่นแตกปล้ำผมขึ้นมา ใครจะช่วยเหลือน้องถ้วยฟูคนดีศรีสังคมเนี่ย!! โอ้ว!! ม่ายยยยยย!!
…แต่มันรวย…
หรือก่อนมันจะปล้ำผม ผมควรจะปล้ำมันก่อนเลย สมบัติตระกูลมันได้ตกตกเป็นของผม วะฮ่าฮ่า!!!
“เป็นอะไร ทำหน้าตลก” อุ้ย!
“เปล่า…นายอยู่ที่นี่คนเดียวเหรอ”
สาธุ! กรุณาอยู่กับน้องสาวที่มึงรักและหวงยิ่งชีพด้วยเถิดดดดด… เพี้ยง!!!
“อือ…ฉันขอป๋าซื้อเอง ก็ต้องอยู่คนเดียวสิ” กูนี่ขออะไรไม่เคยได้อย่างหวังจริงๆ!!…ผมได้แต่เดินนำไอ้เจ้าของห้องเข้าไปข้างใน จัดการถอดรองเท้าเรียบร้อย ก็เหยียบย่างเข้าสู่โลกของไอ้พี่ธัน
…ท่าทางจะเพิ่งซื้อจริงๆ เพราะใหม่เอี่ยม วู้!! โซฟาตัวใหญ่โคตรๆ โฮมเธียเตอร์ก็มี นั่นๆ โซนครัวก็เทพไปเลย เข้าชุดกันตั้งแต่ตู้เย็นยันเคาน์เตอร์ แม่เจ้า!! ขนาดไมโครเวฟยังฝังผนัง!! ไหนวะ ขอดูห้องน้ำหน่อย…อะฮ้า!! คิดไว้ไม่ผิด!! จากุซซี่!!!!
“อยากใช้มั้ย”
คำถามดังมาจากด้านหลังให้ผมนึกขึ้นได้ว่านี่ไม่ใช่บ้านเรา หันกลับไปมองแล้วได้แต่เดินเลี่ยงออกมาจากห้องน้ำ ชะอุ้ย!! นี่มันห้องน้ำที่อยู่ในห้องนอนนี่หว่า! รีบห่างไกลห้องนอนก่อนดีกว่า ยิ่งเหลือบเห็นเตียงยิ่งเสียว สั่นสะท้านระริกระรี้ เอ้ย! คือเตียงของไอ้พี่ธันไม่รู้มันจะกว้างอะไรนักหนา มึงจะเอาไว้เต้นรึไงวะ!!
“นายไปนั่งรอก็ได้”
ทางที่ดี ตอกตะปูเท้าไว้กับห้องครัวเห็นจะปลอดภัยสุด ถ้ามันหื่นแตกจะได้เอาอีโต้ฟันฉับเข้าให้ หรือเอาสากทุบหัวดี ไม่ตายแต่เลี้ยงไม่โต อ่า…ไม่ดี ลำบากป๋ากับแม่มันอีก
ผมแกะเอาอุปกรณ์ที่เพิ่งซื้อมาใหม่ไปล้างทำความสะอาดเสียก่อนแล้วไล่มันให้ห่างไกลจากตัวให้มากที่สุด จะว่าไป ห้องครัว และผ้ากันเปื้อนก็ถือว่าเป็นโลเกชั่นและอุปกรณ์เสริมที่สุดแสนจะสยิวเสียวซ่านในหมู่คู่รักยุคนี้
“นายจะทำขนมอะไร”
“พายแอปเปิ้ล”
ผมกะว่าจะทำขนมอย่างเดียวกับที่ทำมาให้มันเมื่อเช้า ไหนๆก็พลีกายมาทำให้ถึงบ้านมันแล้ว เสี่ยงเสียตัวสุดๆก็ไม่ควรให้แม่จับได้ว่ามันไม่ได้กินของจริง
“ฉันช่วย”
ไอ้พี่ธันเข้ามาช่วยแกะของ แล้วล้างน้ำ เช็ดจนแห้ง แล้วจึงมาวางเรียงเอาไว้ให้ผมหยิบจับสะดวกมือ เห็นท่าทางมันช่วยแล้วก็ต้องบอกว่ามันเป็นคนที่คล่องแคล่วใช้ได้เหมือนกัน นึกว่าจะไม่เอาอ่าวซะอีก
“แล้วอันนี้ปอกยังไง” มันหยิบแอปเปิ้ลเขียวหันมาถามผม ทำเอาคำชมที่กำลังคิดไว้ถึงกับติดลบในวินาทีนั้น
“ก็ปอกปกติ นายไม่เคยปอกแอปเปิ้ลเหรอ”
“ฉันชอบกินทั้งเปลือก”
เอ่อ…ข้ออ้างมึงนะ ฟังขึ้นมากมาย ผมจัดการผสมแป้งที่จะทำก่อน แล้วจึงยกให้มันเอาไปคนให้เข้ากัน ส่วนตัวเองมาปอกแอปเปิ้ล
“เท่านี้พอรึยัง”
ผมชะโงกหน้าไปดูคนที่นวดแป้งอยู่ข้างๆ ก่อนจะพยักหน้า แล้วบอกให้มันเอาฝามาปิดแป้งไว้ก่อน จากนั้นก็บอกให้ไปตั้งไฟ ค่อยยังชั่วที่มันไม่หันมาถามว่าเตาแก๊สเปิดตรงไหน ไม่งั้นผมจะเอาแอปเปิ้ลอัดปากมันทั้งลูก คอยดูสิ ปอกเรียบร้อยก็เอาแอปเปิ้ลเขียวลงไปเคี่ยวให้นุ่ม
“นายทำกับข้าวเป็นมั้ย” ผมถามมัน ระหว่างรอแอปเปิ้ลให้สุกดี คอยเคี่ยวบ้าง เดี๋ยวไหม้ แล้วก็ต้องใส่เนยด้วย จะได้มันๆ
“ได้บ้าง”
“ได้บ้าง…แต่อุปกรณ์ครบเนี่ยนะ!!” เตาอบเอย ไมโครเวฟเอย เครื่องปั่นเอย แถมแต่ละอย่างนี่หรูเลิศอลังการทั้งนั้น ไอ้พี่ธันเงียบ ไม่ตอบอะไร มันทำเหมือนไม่ได้ยิน จนผมต้องไปกระแซะไหล่
“รู้นะเว้ย! กะว่าในอนาคตจะให้เมียใช้อ่ะดิ” หน้าหล่อๆถึงกับเลิ่กลั่ก หันไปยุ่งวุ่นวายกับแป้งที่ปิดฝาเอาไว้
“เย็นนี้กินอะไรดีที่รัก เดี๋ยวเมียจะทำให้ เช้าล่ะที่รัก ข้าวต้มร้อนๆ หรือขนมปังไข่ดาว แต่เมียว่าไข่ลวกดีกว่า จะได้เสริมสร้างสมรรถภาพ…” ผมแกล้งแซว เห็นมันเขินแล้วยิ่งน่าแกล้ง มันเหลือบตามามองด้วยท่าทางเก้อๆ โอ้ว!! คุณชายธันวาเวอร์ชั่นนี้ขอถ่ายรูปไว้ได้มั้ยเนี่ย!
“ไม่รู้ตัวอีก”
“อะไร” …ไม่รู้ตัวอีก… ในสถานการณ์แบบนี้ หมายความว่าไง
ในเมื่อไม่ตอบ ผมไม่ได้สนใจมันนักเพราะแอปเปิ้ลในหม้อเริ่มแห้ง ต้องคอยคนเดี๋ยวมันจะติดหม้อ พอเห็นว่าได้ที่ก็ยกลงมายีในกระชอน เอากากทิ้ง ไอ้พี่ธันเป็นลูกมือที่ผมลืมครับ เพราะคิดว่าถ้าทำคนเดียวน่าจะเร็วกว่า จนเรียบร้อย ได้เป็นแอปเปิ้ลเคี่ยวแอนด์บด เติมน้ำตาลทราย ก็ส่งช้อนให้มันชิม
“จะเอาหวานอีกรึเปล่า”
มันส่ายหน้า ผมก็ใส่ลูกเกดเป็นอันดับสุดท้าย แล้วก็ทิ้งเอาไว้ หันมาจัดการแป้ง บดแผ่เป็นแผ่นบนที่รอง แล้วจึงวางลงบนถาดพิมพ์ เทแอปเปิ้ลที่ทำไว้ลงกับแผ่นแป้ง จากนั้นก็เอาแป้งอีกส่วนมาสานเป็นตาข่ายบนหน้าอีกที แล้วก็เอาเข้าเตาอบ เรียบร้อย! ทีนี้ก็เอาแยมแอพริคอตมาตั้งไฟอ่อนๆ เติมน้ำ เคี่ยวจนเข้ากัน กรองกระชอน เอาไว้เตรียมป้ายลงบนหน้าพาย
รอจนอบเสร็จ ผมก็ยกพายหอมๆออกมาวาง แกะถาดออก แล้วทาด้วยน้ำแยมแอพริคอตที่ทำไว้ เท่านี้ก็ได้พายแอปเปิ้ลอร่อยๆแล้ว
“อ่ะ กินซะ จะได้โทร.ไปบอกแม่ฉันว่าอร่อยโคตรๆ” จัดการตัดแบ่งให้มันหนึ่งชิ้น ของตัวเองหนึ่งชิ้น ครับ! คนทำก็ต้องได้ส่วนแบ่งด้วยดิ ผมรอมันกินก่อน จ้องหน้าทำนองว่าถ้ามึงบอกว่าไม่อร่อยล่ะก็…พายต่อไปที่จะทำ คือพาย ‘จูฮุ๊กกรู๊’ ของนายธันวา!!
“อร่อยมั้ย” คนทำอาหารไม่ได้คาดหวังอะไรเยอะหรอกครับ ขอแค่คนที่กินอาหารที่เราทำแล้วเขามีความสุข เท่านั้นก็พอใจแล้ว มันเงยหน้ามองผมแล้วยิ้ม ก่อนจะพยักหน้ารับ
“อร่อย” ผมยิ้มกว้าง ตักพายเข้าปากบ้าง อื้ม! อร่อยจริงๆ!! ฝีมือผมนี่ไม่ธรรมดา
“ก่อนแต่งงาน ส่งว่าที่เมียมาเรียนทำอาหารกับฉันก่อนได้นะ รับรองจะถ่ายทอดทุกอย่าง นายได้ไม่ต้องกินแต่ไข่ลวก”
“ไม่ต้องเรียน” มันตอบกลับมาเรียบๆ ก้มหน้าตักพายเข้าปาก
“ไรว้า! นี่ใจคิดจะหวงตั้งแต่น้องสาวยันเมียเลยเรอะ!! แบ่งปันกันบ้างก็…” พูดไม่ทันจบ มันก็เงยหน้ามอง ผมเคยบอกแล้วว่าหน้ามันดุ โหด สยบใจชายด้วยกัน และเพราะผมเองก็ถูกมันมองแบบนั้น เลยต้องรีบตักพายเข้าปากเป็นการอุดเส้นเสียงตัวเอง ประเดี๋ยวนอกจากจะไม่เสียตัว กลัวจะตายฟรีที่นี่น่ะสิ!
ก้มหน้าก้มตากิน จะได้รีบๆกลับแม่งซะ แล้วไอ้คอนโดนี้มันอยู่ส่วนไหนของกรุงเทพฯวะ รถเมล์สายไหนไปถึงบ้านผมมั่งอ่ะ แล้ว…แล้ว…
หัวสมองผมคงเล็กเกินไป มันเลยคิดไม่ทันไอ้เจ้าของห้องที่ขยับตัวเองมายืนชิดให้ผมต้องเหลือบมองมัน กลัวอยู่ครับ ถึงจะเลิกกลัวไปพักหนึ่ง แต่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยเช่นนี้ ต่อให้วิ่งหนีทัน แต่สุดท้ายก็น่าจะไปไม่รอด เพราะไม่รู้ว่าออกทางไหน
“เอ่อ…คือ…”
“เมื่อเช้าไอ้ปอมบอกแล้วไม่ใช่เหรอ”
มันถาม เสียงเรียบ ตาดุ หน้าโหด โอ้ว!! กูจะเป็นลม!!!
“เอ่อ…บ…บอก?”
อ๊ะ! จริงด้วย!! เมื่อเช้าพี่ปอมบอกเรื่องที่มัน…รอ…รอ เรือ….เอ่อ ไม้หันอากาศ…ก…กอ…กอ…
“นายไม่เคยรู้สักเรื่อง…ไม่เคยจำสักเรื่อง…”
พูดแค่นั้น มันก็…
ก้มหน้าลงมา
ลงมา
ลงมา
…แล้ว…
…แล้ว…
…ปากมันก็แนบลงมา
ลงมา
ลงมา
…กับปากผม
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!
พายแอปเปิ้ลในปากไม่ส่งรสหวานให้ต่อมรับรสที่ลิ้นผมอีกเลยนับตั้งแต่วินาทีนั้นมา ทุกความรู้สึกไปรวมตัวเต้นดึ๋งดั๋งกันที่ริมฝีปาก รู้สึกแม้กระทั่งว่ามันกดปากมันลงมาทับปากผมมากขึ้นอีก รู้สึกแม้กระทั่งกลิ่นหอมๆของพายแอปเปิ้ลลอยเข้ามาในจมูก รู้สึกแม้กระทั่ง…
มันกำลังใช้ลิ้นดุนริมฝีปากผมอยู่!!!!
--ผลั๊ก!!!—
ผมฮึดแรงเฮือกสุดท้ายออกมาจากฮอร์โมนนางเอก ผลักไอ้พี่ธันออกไปจนมันชนกับเคาน์เตอร์ครัวด้านหลัง เราสองคนมองกันแบบนั้นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ผมจะรีบถอดผ้ากันเปื้อนแล้วโยนลงกับพื้น เดินไปคว้ากระเป๋าออกจากห้องมัน ได้ยินเสียงเรียกตามหลังแว่วๆ แบบที่ยิ่งทำให้ใจเต้นจนแทบทะลัก
“ถ้วยฟู…”
ทำไมเวลาแบบนี้มึงไม่เรียกกู ว่า ‘ปวิน รัตนวิจิตร’ วะ!!!
……………………….
“พี่ธันเขาอาจจะ ‘เช็ดปาก’ ก็ได้นี่ ไม่ได้จูบ…ฟูหลงตัวเองไปรึเปล่า”
นี่คิดถูกหรือผิดที่เอาเรื่องนี้มาปรึกษาฝาแฝดที่แสนน่ารักอย่างยัยปุยฝ้าย ผมเหลือบมองมันด้วยความเซ็ง คราวถูกหอมแก้มนั่นเช็ดจนแก้มแดง คราวนี้ถูกจูบผมก็ถูจนปากจะหลุดติดมือออกมา แต่เห็นว่าสุดท้ายแล้วไม่ดีขึ้นแถมยังจำได้ทุกสัมผัส เลยหาคนมาให้กำลังใจดีกว่า ลงทุนเล่าเรื่องทั้งหมดให้ยัยนี่ฟัง ปรากฏมันตีความหน้าซื่อๆ
‘เช็ดปาก’
ไอ้บ้านั่นมันคงตั้งใจเช็ดปากหรอก!!! มันเอาลิ้นมันมาแงะปากกูด้วยเนี่ย!!!
และ
‘ฟูหลงตัวเองไปรึเปล่า’
จ้ะ!! หลงตัวเองจ้ะ!!!
“นี่ฟู…อย่าทำหัวโบราณแบบพี่ตวงเลยหน่า ถูกจูบไม่ดีตรงไหน ฟูกับพี่ธันเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ กลัวอะไร หรือยังไม่ได้ตรวจเลือดพี่ธัน กลัวติดเอดส์? เอดส์มันไม่ได้ติดกันง่ายขนาดนั้นหรอก” ดูมัน…จินตนาการล้ำเลิศจริงๆ พวกสาววายนี่เป็นอย่างงี้กันทุกคนรึเปล่าวะ!!
“แล้วเนี่ย ถูจนปากแดง พี่ธันมาเจอได้ถูกจูบอีกแน่ ปากเจ่อเซ็กซี่” เอ่อ…คุณปุยฝ้ายครับ ช่วยให้กำลังใจกันนิดนึงเถอะ ถือว่าทำในฐานะเพื่อนร่วมโลกก็ได้
“ฟู…คิ้วขมวดอะไรน่ะ”
“ก็…” ผมไม่เคยมีเรื่องปิดบังมัน ถึงเราจะเป็นแฝดคนละเพศ แต่เวลามีเรื่อง คนที่ผมนึกถึงและอยากระบายให้ฟังก่อนใครในบ้านก็คือมัน แต่ในกรณีนี้ตอนที่มันรู้ว่าผมเป็นแฟนไอ้พี่ธัน มันร้องลั่นจนบ้านแทบแตก หน้ามันดีใจ ปากมันยิ้มกว้างจนถึงหู แล้วมันก็เอาแต่กระโดดเหยงๆไปรอบๆตัวผม ในเมื่อมันมีความสุขขนาดนั้น แล้วผมจะบอกความจริงได้ยังไง
บรรยากาศกำลังเครียด อยู่ดีๆยัยแฝดสาวนรกส่งมาเกิดก็ดันหัวเราะขึ้นมา
“ตลกดี ไม่คิดว่าสุดท้ายแล้ว ฟูจะมีแฟนเป็นผู้ชาย แถมเป็นผู้ชายที่…จะว่าไงดี ยอมฟูทุกอย่าง” ห๊ะ!! ยอมอะไรทุกอย่างวะ!!!
“ยอมอะไร ทะเลาะกันเรื่อย”
“…เหมือนลิ้นกับฟัน…” มันต่อให้แบบละเมอเพ้อพก
“อือ…ฉันขอเป็นฟันนะ จะได้กัดลิ้นบ่อยๆ” ปุยฝ้ายหัวเราะเบาๆ ก่อนพูดต่อพร้อมหลิ่วตา
“ฟูรู้รึเปล่า ลิ้นกับฟันเขาไม่ได้มีไว้กัดกันสักหน่อย ลิ้นกับฟันน่ะเขามีไว้ช่วยกัน ลิ้นช่วยส่งอาหารให้ฟัน ฟันบดอาหารแล้วส่งให้ลิ้นดันลงคอ ออกจะช่วยกันทำงานขนาดนี้ เขาเรียกว่ารักกันม๊าก มากต่างหาก” เสียงแม่เรียกดังแว่วๆมาจากชั้นล่าง ยัยฝาแฝดของผมเลยลุกขึ้น
“จะขอเป็นฟัน ให้พี่ธันเป็นลิ้น ฝ้ายไม่มีเหตุผลห้ามอยู่แล้ว แต่ระวังเหอะ ถ้าลิ้นอย่างพี่ธันหลบไว ฟันอย่างฟูกัดโดนฟันด้วยกันเอง ก็เหมือนทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง สุดท้ายผลทั้งหมดตกอยู่ที่ตัวฟูคนเดียว แล้วมันจะเจ็บไปถึงหัวใจ แถมถูกลิ้นหัวเราะเยาะอีกแหน่ะ ฟูที่รัก…” พูดจบมันก็เดินไปเปิดประตู ให้เสียงแม่ลอยเข้ามาในห้อง
“ปุยฝ้าย…บอกถ้วยฟูที ธันมาแหน่ะลูก”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!
ทูบีคอนตินิ๊ววววว
………..
ขอโทษที่มาช้าค่ะ พอดีไปคุยรายงานกับเพื่อนมา เพิ่งกลับถึงบ้านเมื่อกี้ ถลาหาคอมทันใด มีคนมารอด้วย :-[ขอบคุณมากๆนะคะ ที่ติดตามถ้วยฟูกับพี่ธันกันมาถึงขนาดนี้
แล้วเจอกันศุกร์หน้าค่ะ ^^
หัวข้อ: รักนี้...ลิ้นกับฟัน ตอน 28 ธันวา (อัพ 28/12/2016) หน้า 67 (อ่าน 1062215 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก