รักนี้…ลิ้นกับฟัน
กระทบกระทั่ง ครั้งที่ 4
By : Dezair
…………………….
ผมล่ะเกลียดมันจริงๆ
เกลียดมัน แบบจัดตำแหน่งให้อยู่ในระดับเดียวกับยางหนืดๆของคางคกเลยเอ้า!!
“ทำไมแกไม่อ้วนวะ ฟู มีบ้านเป็นสวนอาหารแบบนี้ เป็นพี่ พี่อ้วนไปนานแล้ว” พี่ปอมชวนคุย พี่แกมนุษยสัมพันธ์ดีเลิศ ถ้าไม่ได้พี่คนนี้นะ บอกได้เลยว่าตอนซ้อมเต้น ผมคงได้จระเข้ฟาดหางใส่ไอ้คนที่มันมานั่งคุมไปนานแล้ว
“บ้านนี้ใช้งานลูกเยี่ยงทาสดิ เดี๋ยวให้ช่วยทำกับข้าวบ้าง เป็นเด็กเสิร์พบ้าง เวลากินดีอยู่ดีมีที่ไหนล่ะ” ผมเล่า แต่หน้ายังบูด เหลือบตาจะไปตักกุ้งอบวุ้นเส้นของโปรด ก็ดันสบเข้ากับลูกกะตาของไอ้คนที่มันนั่งฝั่งตรงข้าม นี่ถ้าไม่หิวจริง บอกได้เลยว่าผมกินไม่ลงหรอก!! แต่พอดีหิวจริงไงครับ เลยกินเอา กินเอา
“เด็กๆ” แม่ส่งเสียงมาแต่ไกล ก่อนจะพาเด็กเสิร์ฟยกกับข้าวมาเพิ่มให้
“โฮ มีอีกเหรอครับ คุณป้า แค่นี้ก็เยอะแล้ว” ไอ้เอกเห็นแก่กิน มันยังเคี้ยวตุ้ยๆ ส้อมยังคาทอดมันกุ้ง แต่ตามันจิกอยู่แต่ปลาทอดสามรสที่น้องแก้วเด็กเสิร์ฟวางลงกับโต๊ะ
“ทานเยอะๆนะจ๊ะเอก ถ้าจะกลับบ้าน ต้องไปชั่งน้ำหนักก่อนนะ น้ำหนักไม่ขึ้น ป้าไม่ให้กลับ” ไอ้เอกนี่ลูกรักของคุณนายปานดาวไม่เป็นสองรองจากไอ้พี่ธันวาเลยครับ เพราะมันกินเก่ง กินไปยิ้มไป หน้าตาจริงใจกับอาหารมาก แถมชมซะแม่ตัวลอย แม้แม่จะไม่ได้ทำก็เถอะ
“ธันกับปอมอยากได้อะไรเพิ่มอีกมั้ยจ๊ะ”
“ไม่แล้วครับ แค่นี้ก็เยอะมากแล้ว คุณป้าไม่ทานกับพวกเราเหรอครับ” พี่ปอมมอบยิ้มเทพบุตรให้อีกที ทำเอาผมได้แต่มองหน้าแม่ตาปริบๆ อย่างงี้สงสัยแม่จะควบกิ๊กทีเดียวสองคน หล่อใสสไตล์เทพบุตรแบบพี่ปอม กับ โฉดโหดเลวแบบไอ้พี่ธัน
“ไม่ล่ะ ป้าไม่กวนเด็กๆหรอก อยากได้อะไรขอเพิ่มได้เลยนะ ถ้วยฟูดูแลด้วยนะ เข้าใจมั้ย” คำว่า ‘เข้าใจมั้ย’ ของแม่ ผมรู้ว่าแม่กำลังพยายามย้ำอะไร จะให้ดูแลไอ้พี่ธันเนี่ยนะ มันไม่ใช่เด็กสามขวบสักหน่อย ถึงต้องไปนั่งป้อนข้าวป้อนน้ำ ไม่มีทาง ผมลืมมันตั้งแต่แรกแล้วด้วยซ้ำ ว่ามันเป็นคนขับรถพาพี่ปอมตามมา
“ฟูหน้าเหมือนแม่นะ แต่พี่ชายฟูไม่เหมือน”
พี่ปอมยังชวนคุย เพราะไอ้เป้กินไป ฟังเพลงไป สุนทรีมันแหละ ส่วนไอ้เอกก็เอาแต่กิน เดี๋ยวจิ้มอันนั้น ตักอันนี้ จานข้าวมันไม่เคยว่าง ไอ้โจก็เงียบ ไม่รู้วันนี้ใครเย็บปากมันมา ปกติไอ้บ้านี่พูดมากจะตาย
“ใช่ๆ มีแต่คนบอก ฟูกับฝาแฝดฟูหน้าไปทางแม่ ส่วนพี่ตวงหน้าเหมือนพ่อ”
“อ้อ มีฝาแฝดด้วยเหรอ ชื่อ ‘ถ้วย’ อะไรล่ะ” แหม ทำมาเป็นล้อ พี่ปอมนี่ร้าย หน้าใสๆ แลดูเป็นคนดี แต่สุดท้ายตลบหลัง
“ชื่อปุยฝ้าย ถ้วยฟูกับปุยฝ้าย เป็น ‘ฝาแฝด’ กัน” พี่ปอมหัวเราะเบาๆ แล้วยกมือมาขยี้หัวผม
“พ่อกับแม่ตั้งชื่อเก่งดีนะ ถ้วยตวง ปุยฝ้าย ถ้วยฟู”
เห็นแม่บอกว่า ตอนแรกจะตั้งว่า ฝอยทอง ทองหยิบ ทองหยอด แล้ว แต่พ่อขวางเอาไว้ ไม่งั้นทุกวันนี้ผมถูกเรียกว่า ‘ไอ้ทอง’ ไม่งั้นก็ ‘ไอ้หยอด’ เอ่อ…ถ้ายังงั้น ถ้วยฟู เข้าท่าสุดแล้วสินะ
“แต่กูว่า พ่อกับแม่เขาคิดไม่ทันมากกว่า ว่าลูกคนสุดท้ายจะออกมาแบบนี้” อ้าว! ไอ้พี่ธัน! นั่งกินเงียบๆไปดิ๊!! เห่าขึ้นมาทำไมวะ!
พี่ปอมยังเอาแต่หัวเราะ ไม่รู้เส้นตื้นมาตั้งแต่ชาติไหน ใครพูดอะไรก็ฟังเป็นเรื่องขำซะหมด มองโลกในแง่ดีไปเปล่าเนี่ย แล้วยังมีการแสดงความเห็น
“ไม่หรอก…ชื่อถ้วยฟู น่ารักจะตาย งั้นต่อไปพี่เรียกถ้วยฟูดีกว่า เดี๋ยวเมมชื่อในมือถือใหม่ ชื่อ น้องถ้วยฟู”
“ได้พี่ ผมก็จะเปลี่ยนชื่อพี่ในมือถือเหมือนกัน จะเอาแมงกะปอม หรือ ปอมปอม มีช้อยส์ให้เลือก” แล้วจากนั้นก็เป็นเวลาหวานชื่นของผมกับพี่ปอมครับ คุยไปเล่นไป แต่รู้สึกจะแปลกๆอยู่อย่าง คือไอ้สองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของผมกับพี่ปอมเนี่ย
ทั้งไอ้โจ ทั้งไอ้พี่ธัน ผมว่าสองคนนี่ดูหงุดหงิดขึ้นมาแบบไม่มีสาเหตุ ตอนไอ้โจตักต้มยำ แทบจะปักช้อนลงไปทะลุหม้อ ส่วนไอ้พี่ธันตอนจิ้มหมูทอด ก็จิ้มส้อมดังจึ้ก!
เป็นอะไรของพวกมันกันวะ ท่าทางจะเป็นโรคติดต่อ นั่งข้างกันด้วยนะนี่ อย่างงี้ต้องแจ้งกระทรวงสาธารณะสุขมั้ย เผื่อจะได้ประกาศยอดผู้ติดเชื้อแต่เนิ่นๆ
…………………..
ก็ว่าไอ้โจมันดูหงุดหงิด แต่ผมไม่คิดว่ามันจะหงุดหงิดติดต่อกันมาสี่วันสามคืนอย่างงี้เลยเหอะ หลังจากวันนั้นหนึ่งวันยังพอทน ที่เห็นมันไม่พูดไม่จา เอาแต่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด หน้าหงิกเป็นลิงขมิบก้น วันที่สองยังพอทำใจ ถือว่ามันอาจจะมีอะไรมามาก มาน้อย มาไม่ปกติ วันที่สามยังพอยับยั้งช่างปากไม่ให้ถาม คิดเอาว่ามันอาจจะไม่อยากพูด ไม่อย่างงั้นมันคงฝอยมาตั้งแต่วันแรกที่มันเป็นแล้ว แต่พอวันที่สี่…
กูชักไม่อยากให้อภัยมึง ไอ้โจ! เป็นอะไรของมึงเนี่ย!
“มึงเป็นบ้าอะไรของมึงวะโจ ช่วงนี้มึงดูหงุดหงิดไปหน่อยรึเปล่า” ผมถามมันตรงๆ เมื่อเที่ยงวันนี้ ผมมีเพื่อนร่วมอุดมการณ์เบื่อโลกอีกคน ไอ้ผมน่ะเบื่อเป็นประจำเพราะทำอาหารถวายเป็นธรรมทานให้ไอ้พี่ธันวาทุกวัน…
แต่ไอ้โจที่ออกจะสุขภาพจิตดีเยี่ยมเนี่ย มันจะมาเบื่อโลกไปกับผมทำไมวะ!
“กูปะ…”
“ถ้ามึงตอบว่าเปล่า กูเทก๋วยเตี๋ยวราดหัวมึงแน่” จะมาปง มาเปล่าอะไรวะ ดูหน้าก็รู้ ว่ามันมีอย่างอื่นที่ไม่ใช่เปล่าอยู่แล้ว ถ้าคิดจะโกหกล่ะก็ ทีหลังเอาปี๊บคุมหัวมาเลย กูได้ไม่รู้ว่ามึงทำสีหน้าแบบไหนอยู่
“ก็…”
ไอ้โจเงยหน้ามองผม ก่อนจะก้มหน้าวางช้อนในมือลง ทำเป็นอมพะนำประสาพระเอกเอ็มวี คล้ายโดนหักอก หรือเข้าใจนางเอกผิด เอ? แล้วนางเอกมันเป็นใครวะ ไอ้หมอนี่ก็ประเภทหน้าตาดี แต่ไม่รู้ว่าตัวเองหน้าตาดีซะด้วย ชอบทำตัวโง่งี่เง่า สาวๆเข้าหา ก็มองว่าน่ากลัว วะ! ใช้ทรัพยากรหน้าตาไม่คุ้มค่าเอาซะเลย!
“มึงจะพูดเอง หรือให้กูง้างปากมึง” ผมกระทบตะเกียบในมือดังแกร็กๆ ให้มันรู้ว่าอันนี้แหละ ที่จะใช้ง้างปากมัน
“มึงก็จะอยากรู้อะไรนักหนา มันก็อาจจะเป็นโรคบ้าๆบอๆไปตามเรื่องนั่นแหละ” ไอ้เป้หันมาบอกผม ให้ผมยิ่งตาโต แล้วชี้ไปที่หน้าไอ้โจ
“โรคบ้าๆบอๆ!! ไอ้ที่หงุดหงิดวันละแปดเวลาเนี่ยนะ แค่โรคบ้าๆบอๆ เป้ มึงดูหน้าเพื่อนมึงบ้างรึเปล่า คิ้วสองข้างของมันจะชนกันเข้าไปทุกวันแล้วเว้ย!” ผมทำท่าไม่พอใจ จนไอ้แป๊ะเอกห่วงกินที่นั่งอยู่ข้างๆ ต้องอุตส่าห์วางช้อนในมือมันลง เพื่อจะตบไหล่ผมเบาๆ
“ก็ให้เวลามันสักพัก เดี๋ยวมันก็บอกมึงเองนั่นแหละ ว่ามันเป็นอะไร”
“แต่กูอยากรู้ตอนนี้!!!”
ครับ จุดประสงค์คือผมอยากรู้ ว่าเพราะอะไร ไอ้โจมันถึงหงุดหงิดตกค้างมาสามวันสี่วัน แต่ไม่ทันได้คาดคั้นให้ตายคามือผม เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ผมหยิบขึ้นมาดู ปรากฏว่าพี่ปอมโทร.มา เลยรีบกดรับ เผื่อพี่แกจะแคนเซิลนัดซ้อมเต้นมาสคอตตอนเย็น ผมจะได้ลันล้าสักวัน
“ว่าไง พี่ปอม”
ผมส่งเสียงไป และสิ่งที่ได้กลับมา คือไอ้โจมันนิ่งไปเลย อะฮ้า! กูชักรู้แหละว่ามึงเป็นอะไรไอ้โจ มึงต้องมีเรื่องอะไรกับพี่ปอมแน่ๆเลยแบบนี้ ผมจ้องไอ้เพื่อนรักที่มันนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ไอ้โจรีบหลบสายตาทันที อ้าว! อย่างงี้มีพิรุธ สบตาก็ไม่สบ แถมทำท่าแปลกๆตอนที่พี่ปอมโทร.มาอีก
“อ้อ ได้ๆ ผมไม่มีเรียนบ่ายอยู่แล้ว เดี๋ยวกินเสร็จแล้วไปหาเลย เออ พี่ปอม…ผมพาคนไปด้วยได้มั้ย รับรองเขาไม่เอาท่าเต้นเราไปใช้ต่อแน่” คุยกับพี่ปอมเรียบร้อย ผมก็หันกลับมาโซ้ยก๋วยเตี๋ยวต่อ แต่เห็นไอ้คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามมันยังนิ่ง เลยเงยหน้ามองมัน ก่อนจะยิ้มหวานเจี๊ยบส่งให้ไปทีนึง
“รีบกินดิ โจ พี่ปอมนัดซ้อมบ่าย มึงไปกับกูด้วยนะ” นี่กูอ้อนมึงเต็มที่เลยนะเนี่ย มี ‘นะ’ เสริมความแหววขนาดนี้ มึงไม่ใจอ่อนให้มันรู้กันไป
“กูว่างที่ไหนเล่า จะกลับบ้าน”
“หือ?มึงจะรีบกลับไปไหน ไม่ต้องรีบหรอก…ไปดูหน้าคนที่ทำให้มึงหงุดหงิดหน่อย เผื่อจะหาย เขาว่าหนามยอก ต้องเอาหนามบ่ง กูอยากพิสูจน์ว่าจะจริงมั้ย” แล้วผมก็ยักคิ้วใส่มัน ทำนองว่ากูรู้นะเว้ย! ว่ามึงกำลังคิดอะไรอยู่
ไม่แอบปิ๊ง ก็ต้องแอบชอบ ไม่งั้นก็แอบรักพี่ปอมล่ะ ท่านผู้อ่านคิดอย่างนั้นกันมั้ยครับ
เอ? แล้วผมในฐานะเพื่อน ควรจะช่วยเพื่อนดีมั้ยล่ะเนี่ย พี่ปอมแกหล่อนะครับ นิสัยดีอย่างกับเทพบุตรกลับชาติมาเกิด ส่วนไอ้โจเพื่อนผม มันก็พอถูไถ จะว่าไปก็ดูเข้าท่าเหมือนกัน ถ้าเพื่อนผมจะสอยพี่ปอมลงมา
แต่
ผมหมั่นไส้ไอ้โจว่ะ!
ชอบเอาผมใส่พานถวายไอ้พี่ธัน งั้นผมขวางกลางลำไม่ให้ไอ้โจจีบพี่ปอมดีกว่า!!!
…………………………..
มันชอบพี่ปอมจริงด้วย
ผมลงคะแนนเสียง ผ่านประชามติกับเพื่อนอีกสองหน่ออย่างไอ้เป้ ที่ยึดหลักการคิดแบบอิงกฎแรงโน้มถ่วงโลกใช้อินทิเกรต ถอดรูท ตบด้วยหลักตรรกศาสตร์ มันก็สรุปความได้ว่า ‘ไอ้โจท่าทางจะชอบพี่ปอม’ ส่วนไอ้เอก นี่ก็ผ่านขบวนการทอดนึ่งต้มความคิดตัวเอง จนได้ว่า ‘เห็นด้วยกับเป้’ พวกเราสามคนเลยพร้อมใจกันลงคะแนนเสียงโหวตว่า ไอ้โจ ชอบพี่ปอมจริง
ส่วนพี่ปอม
พี่แกติ๊งต๊องครับ
โลกทั้งใบมีแต่ความใจดีและเสียงหัวเราะ แกไม่เคยคิดมาก ไม่เคยคิดลึก แกคิดง่ายมาก และตื้นมากจนมองว่าทุกเรื่องคือเรื่องตลก ไม่รู้ว่ากรรมหรือเวรของไอ้โจล่ะงานนี้ และก็ไม่รู้ว่าเป็นเวรหรือกรรมของมันเช่นกัน ที่ผมไม่ลงมติกับเพื่อนอีกสองคน แต่ตัดสินใจแบบเอาตัวเองเป็นหลัก
ว่าจะขัดขวางมันทุกวิถีทาง
ในเมื่อกูต้องทุกข์เพราะทำกับข้าวให้ไอ้พี่ธันกินตั้งเดือนนึง แล้วมึงจะมีความสุขล้ำหน้ากูได้ไง โจเพื่อนรัก!!!
“พี่ปอม ท่านี้ย๊ากยาก สอนใหม่ๆ”
นั่นคือเสียงเรียกร้องรอบที่แปดล้าน กับท่าที่ผมเต้นได้ตั้งแต่วันแรก แต่วันนี้ อยากกวนไอ้คนที่นั่งหน้าบูดอยู่มุมห้อง เลยเอาสักหน่อย พี่ปอมแกก็พาซื่อ เดินเข้ามาโอบเอว โอบไหล่ สอนใหม่อย่างใจเย็น และแสนจะเป็นคนดี
“ฟูเต้นได้แล้วไม่ใช่เหรอท่านี้ ลืมอ่ะดิ บอกแล้วอย่าจำอะไรเยอะๆ”
“ต้องอย่างพี่ใช่มั้ย จำน้อยทุกเรื่อง! เลยไม่รู้จะลืมเรื่องไหน” แล้วก็แซวกัน ตบหัวกัน สวีทหวานเจี๊ยบออกนอกหน้า นี่ถ้าผมสร้างแบ็คกราวน์เป็นรูปหัวใจสีชมพูลอยวิ๊งๆได้ล่ะก็ ผมทำไปแล้ว! จะเอาให้ไอ้โจอิจฉาอกแตกตายไปเลย
“ปอม! มาตรงนี้หน่อย”
วะ!! มัน…มันต้องมี มันต้องมีตลอด!! ไอ้พวกมารคอหอยกูเนี่ย!!
ก็จะใคร? นายธันวา นามสกุล บลา บลา บลา คุณพี่นายกสโมสรนิสิตคณะวิศวกรรมศาสตร์ ผู้แสนจะเพอร์เฟ็ค เพอร์เฟ็คแต่ขัดลาภกูจริง! มันเรียกพี่ปอมไปหามันวันนี้ทั้งวันประมาณล้านรอบแล้ว พี่ปอมต้องเดินไปเดินมาระหว่างผมที่ซ้อมเต้นอยู่กลางห้อง กับไอ้คนที่นั่งเขียนอะไรยุกยิกอยู่มุมห้อง จนผมก็สงสัยว่าหมดวันนี้ไป พี่ปอมแกจะขาเป็นลูกเหมือนนักฟุตบอลรึเปล่า
แต่คนอย่างพี่ปอม จะบ่นมั้ย?
ไม่บ่นครับ รายนั้น ใครเรียกให้ไปไหนก็ไป แล้วยังเอาแต่ยิ้มอีกต่างหาก นี่ชาตินี้เคยโกรธอะไรใครมั้ยเนี่ย
ผมได้แต่มองตามพี่ปอมวิ่งไปหาเพื่อนเขา หรือก็คือไอ้พี่ธันที่มันนั่งไม่กระดิก หมอนั่นมองมาที่ผม แล้วยักคิ้วให้เห็นว่ามันเหนือกว่า มึงเหนือกว่ากูตรงไหนไม่ทราบ! ถ้ากูเรียกพี่ปอม พี่ปอมก็มาเหมือนกันล่ะโว้ย!!
“พี่ปอม…..” เสียงหวานเจี๊ยบ แต่ตาจิกจึ้กไปที่ไอ้พี่ธัน
“ปอม…..” อันนี้ก็เสียงหวาน แต่ส่งประกายไฟแล่นมาเปรี๊ยะๆกับผม
“พี่ปอม…..” ใครว่าผมยอม ส่งกระแสไฟกลับไปเปรี๊ยะใส่มันเหมือนกัน
“ปอม…..” มึงยังสู้กูเรอะ! กูก็ไม่ยอมหรอกเว้ย!!
ตลอดทั้งวัน มีแค่เสียงผมกับไอ้พี่ธันเรียกพี่ปอมอยู่แค่นั้น พี่แกก็วิ่งไปวิ่งมาซะหอบแฮ่ก แต่ก็ไม่มีบ่นเลยสักคำ จนสุดท้าย ที่ไอ้หมอนั่นมันเรียกพี่ปอมไปคุย ไอ้เป้ถึงได้ลุกจากมุมห้องด้านหนึ่ง เดินเข้ามาหาผม แล้วมันก็ถามผมตรงๆ
“ฟู มึงจะกวนไอ้โจ หรือมึงจะกวนพี่ธัน มึงเอาให้แน่”
เออ…นั่นดิ สรุปว่าผมจะกวนใครวะ
…………………….
ยังไม่พอ เนื่องจากผมรักไอ้โจมากไปหน่อย ผมก็เลยคิดจะขวางมันมากเท่านั้น วันนี้ผมนัดพี่ปอมไปกินข้าวที่ร้านบ้านผม แน่นอนว่านัดไอ้เป้ ไอ้โจ และขาดไม่ได้คือแป๊ะเอกไว้ด้วย อ้อ มีของแถมเป็น น้องเม น้องรหัสคนสวยของผมอีกหนึ่ง ซึ่งน้องเมกระซิบผ่านสัญญาณโทรศัพท์มาบอกผมว่า ‘วันนี้พี่ธันไปงานกับป๋าค่ะ!’ ผมล่ะอยากจะกรีดร้องให้น้องเมหูแตกไปข้าง สุขใจขนาดนี้ไม่มีอีกแล้ว ได้แกล้งไอ้โจ แบบไม่มีมารหัวขน แถมได้น้องเมไปนั่งหน้าหวานตาเยิ้มอยู่ในโต๊ะด้วยอีกต่างหาก ผมจะจำวันนี้ไปจนตายเลยครับ ท่านผู้อ่าน!!!
“พี่ปอมชิมนี่ดิ อร่อย”
จะดูตั้งใจเกินไป ถ้าหากจะตักกับข้าวให้ด้วย ผมก็เลยแค่ชี้ๆเอา แต่แค่นั้นก็ทำเอาไอ้โจแทบจะกระเดื้อกข้าวไม่ลงอยู่แล้ว จนไอ้เอกแย่งข้าวกินไปก็หลายคำ แต่โจนาธานรูปหล่อหาสนใจไม่ มันเอาแต่นั่งละเลียด น้ำตาตกในล่ะเซ่! วะฮ่าฮ่า! สุขใจถ้วยฟูคนนี้จริงๆ
“อันนี้ก็อร่อยค่ะพี่ปอม”
ไม่เพียงผมเท่านั้น น้องเมที่น่ารักก็ปลื้มพี่ปอมอย่างกับอะไรดี รายนี้มาแรงกว่าผมมาก เพราะแทบจะจับป้อนปากกันอยู่แล้ว
“ครับ แล้วน้องเมมาแบบนี้ ไอ้ธันมันไม่ว่าเอาเหรอ” เห็นมั้ย ฉายาไอ้พี่ธันมันขึ้นชื่อลือชาจริงๆ เขารู้กันทั้งคณะว่ามันหวงน้องโคตรๆ น้องเมคนสวยยิ้ม
“พี่ธันเขาไม่…”
“เม!!!!!!!!”
กรี๊ด!! ระเบิดลง!!! เอ่อ ลืมตัว ขอโทษทีครับ
มันสถานการณ์สด เล่าลำบาก แต่จะพยายามถ่ายทอดให้ฟัง คือ ณ ขณะที่น้องเมยังพูดไม่จบนั้น ก็ปรากฏว่า ‘โจทก์’ สำคัญโผล่พรวดเข้ามา ใช่ครับ!! ตอนนี้ พายุไซโคลน ‘ธันวา’ กำลังเคลื่อนตัวด้วยความเร็ว แปดก้าวต่อวินาที เข้าถล่มสวนอาหาร ‘เตาถ่าน’ ณ โต๊ะที่ผมนั่งอยู่นี่แหละครับ! แม่เจ้า งานนี้ใครเป็นศพ ทายซิครับ ท่านผู้อ่าน!!!
“ปวิน!!!!”
ผมถูกกระชากขึ้นมาจากเก้าอี้ มือมันดึงคอเสื้อผมเข้าไปหา หน้ามันน่ากลัว ตาดุอยู่แล้ว พอยิ่งจ้องก็ยิ่งชวนใจระทวย เอ้ย! ใจจะวาย แล้วถ้าผมหัวใจวาย ผมก็ตายดิ… โอ้! นี่ผมเหรอ ศพแรกอ่ะ
“พี่ธันคะ…” น้องเมรีบลุกขึ้นมาห้าม ส่วนพี่ปอมเองก็พยายามเอาตัวเองเข้าแทรกระหว่างเพื่อนเขากับผม รายนี้ก็ดี๊ดี ไม่รู้จะดีไปไหน เอาตัวเป็นกันชนซะงั้น !
“มันพามาใช่มั้ย เม!!” หมอนั่นหันไปตะโกนใส่น้องสาว ผมเห็นแล้วยิ่งสงสารน้องเม ที่ถูกพี่ชายเลี้ยงดูมาด้วยเสียงเกินระดับที่กฎหมายกำหนดตั้งแต่เด็กจนโต
“ใช่ ถ้าฉันไม่พามา แล้วน้องเมจะมาเองได้ไง…อย่าถามอะไรโง่ๆดิ ไหนว่าจะได้เกียรตินิยมไง” ผมก็ไม่เจียมครับ เพิ่งถูกแกะลงมาจากมือมันได้ แต่ก็ยังเอาตัวออกรับ ก็ผมไม่อยากให้น้องเมเดือดร้อน ผมรู้ว่าน้องเขายังเด็ก เขาก็ต้องอยากแหย่เท้าออกจากใต้ปีกพี่ชายบ้างนั่นแหละ
“นายปวิน!!!!!” ผมชักเซ็งกับไอ้นิสัยหวงน้องแบบบ้าบอคอแตกของมัน ว่าจะไม่ก้าวก่ายหรอกนะ แต่อดไม่ไหวจริงๆ
“เออ รู้แล้วว่าชื่อปวิน!! แล้วนายอ่ะ รู้ตัวรึเปล่าว่าทำอะไรอยู่!! แม่ง! ดีแต่ขู่คนอื่น ดีแต่สั่งคนอื่น น้องนายต้องการอะไร นายรู้มั้ย น้องนายรู้สึกยังไง นายรู้มั้ย ไม่ต้องตอบ! นายไม่มีทางรู้อยู่แล้ว!! ในเมื่อเอาตัวเองเป็นที่ตั้งทุกเรื่อง อยากให้เมเดินทางนี้ก็จับโยก อยากให้เมไปอีกทางก็จับโยก ถามจริงๆ จะบังคับน้องเมไปจนกว่าน้องเมจะตายใช่มั้ย ต่อให้นายตายก่อน นายก็จะเข้าฝันแล้วออกคำสั่งบอกว่า เม! ทำอย่างงั้น เม! ทำอย่างงี้ นี่เหรอหน้าที่พี่…ถามจริงๆเหอะ รู้จักคำว่าหน้าที่พี่เปล่าวะ! ถ้าไม่รู้จะบอกให้นะ ธันวา…”
“พี่…ไม่ได้เกิดมาเพื่อปกป้องน้องเสมอไป แต่พี่เกิดมาเพื่อมีประสบการณ์และเอามาสอนน้อง ความภูมิใจของพี่ ไม่ใช่การที่เห็นว่าน้องปลอดภัยจากการปกป้องของตัวเอง แต่ความภูมิใจของพี่ คือการเห็นน้องปลอดภัยด้วยสองขาสองแขนที่ปกป้องตัวเขาเองได้! หัดจำใส่กะโหลกไว้ซะ!! จะได้ทำตัวให้สมเป็นพี่ ไม่ใช่เป็นบ้าอะไรไม่รู้แบบนี้!!”
หมด…หมดเปลือก ด่ายาวแล้วเหนื่อย ผมหันไปทางเพื่อนสามตัวที่มันยืนอึ้ง คงไม่เคยเห็นผมด่ามีสาระล่ะมั้ง
“เฮ้ย โจ อย่ายืนนิ่ง ส่งน้ำให้กูหน่อย คอแห้ง”
“อย่ามาทำเป็นรู้ดี ปวิน” เสียงมันเบาลง แต่ก็ยังแข็งกระด้าง ผมรับแก้วน้ำมาจิบพอให้คอชุ่มชื้น และเติมน้ำลายแล้ว ถึงได้หันกลับมามองมัน
“เรื่องพี่ๆน้องๆนี่ฉันโคตรจะรู้ดีเลยว่ะ เสียใจด้วยถ้านายจะพูดผิด ธันวา…” ใช่ล่ะ ผมเป็นน้องคนเล็กที่สุดในบ้าน แต่นั่นมันตามหลักการทางการแพทย์ครับ ที่คนเกิดทีหลังต้องเป็นน้อง เพราะตอนแม่คลอด แม่คลอดปุยฝ้ายก่อนผม แต่ตามหลักการของผม ผมถือว่าผมเป็นพี่ของปุยฝ้าย เพราะเสียสละถีบมันออกมาก่อน และเพราะแบบนั้น สิ่งที่หมอนี่ทำตอนนี้ ผมเคยทำมาแล้วตอนอายุสิบสี่ ตอนที่ปุยฝ้ายถูกจีบต่อหน้าต่อตา และแน่นอน โดนแม่ด่าแล้ว…ซึ่ง…ก็ตามที่ผมด่าไอ้ธันวาไปนั่นแหละ ผมด่าตามที่แม่ด่าผมเป๊ะๆเลย
ผมกับมันมองตากัน อยากสปาร์คอยู่ เนื่องจากมันหล่อ แต่พอดี ผมไม่พร้อมจะเป็นผัวของผู้ชายหน้าตาโหดขนาดนี้ จะให้เป็นเมียมันก็จั๊กกะจี้ไปหน่อย จินตนาการไม่ออกถ้าตัวเองต้องตื่นมาตอนเช้าแล้วถูกเรียก ‘ที่รักจ๊ะ’ จะอึ้ย! เอ๊ะ…นี่ผมคิดอะไรอยู่
“พี่…จะไปรอที่รถ”
หมอนั่นหันไปบอกน้องเม น้องเมหน้าสลดลงเล็กน้อย แต่ก็ยังหันมายิ้มให้ผม ทว่า ก่อนที่หมอนั่นจะเดินออกไป ให้น้องเมเดินตาม มันกลับหันมาบอกน้องสั้นๆ
“กินให้เสร็จแล้วค่อยตามไป ”
หมายความว่า?....
ไม่นั่งคุม? ไม่ยืนจ้อง? ไม่ตามประกบ?
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยย!! ธันวาตัวจริงเปล่าวะเนี่ย!!!!!
………………………………
ทนไม่ไหว หรือหัวใจเรียกร้องก็ไม่รู้ ทำให้ผมบอกคนที่โต๊ะว่าจะไปสั่งขนมสูตรพิเศษจากในครัวให้ แต่พอสั่งเสร็จ ดันเดินเลยไปลานจอดรถด้านหน้าร้าน (ทุกท่านคงสงสัยว่าคุณนายปานดาวไปไหน ทำไมไม่กระตู้วู้ตอนที่หมอนั่นมา คำตอบคือวันนี้คุณนายท่านไม่เข้าร้านครับ อยู่ที่บ้านนั่งทำบัญชีอยู่)
และก็เจอจนได้ หมอนั่นนั่งสูบบุหรี่อยู่บนเก้าอี้ใต้ต้นไม้ เด็กคุมลานวิ่งมาบอกว่า พี่เขาหน้าดุมากเลยครับ อุตส่าห์บอกให้เข้าไปนั่งข้างใน พี่เขาตอบกลับมาคำเดียวว่า อือ แต่ไม่กระดิกแม้แต่หัวแม่เท้า (คำหลังนี่ผมเติมเอง ฮ่าฮ่า) แต่หมอนั่นก็นั่งนิ่งจริงๆ ขยับแค่แขนที่ยกบุหรี่สูบนี่แหละ
ถ้าเข้าไปหา ผมก็จะกลายเป็นผู้ป่วยมะเร็งปอดคนต่อไปใช่มั้ย เอาไงดีวะ ผมเป็นพวกไม่สูบบุหรี่ครับ พี่ตวงคิดจะลองครั้งนึง ปรากฏครั้งนั้นแหละบ้านแตก แม่ดันเจอบุหรี่ในกระเป๋าเสื้อ ซวยสนิท โดนด่า โดนตัดค่าขนม โดนลดขั้นจากลูกชายเจ้าของร้านเป็นเด็กล้างจานสามเดือนในทันตา และเพราะแบบนั้น ผมก็เลยรู้ว่า บุหรี่ มันไม่ดี
ผมจ้องมันอยู่พัก ก็เหมือนหมอนั่นจะเห็นผม มันขยี้บุหรี่ลงกับดินของต้นไม้ด้านหลัง ก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง แหม มีเมินนะมึง ตุ๊ดจริงๆ
“รู้มั้ยว่าร้านเตาถ่านมีกฎข้อนึง”
ผมเดินเข้าไปบอกมัน ไอ้หมอนั่นหันมามอง
“ทุกคนที่มาที่ร้าน ต้องอารมณ์ดีกลับไป” มันขมวดคิ้วไม่เข้าใจ คงจะงงว่าสรุปที่นี่คือสวนอาหาร หรือคาเฟ่ที่รวบรวมตลกชื่อดังของเมืองไทยกันแน่ ผมทรุดตัวลงนั่งข้างมัน ทำเป็นเต๊ะมองนั่นมองนี่ ทั้งที่เห็นร้านนี้มาตั้งแต่จำความได้ รอให้มันพูดอะไรนั่นแหละครับ แต่มันก็เงียบ
วะ! ไอ้นี่ กูนั่งกับหุ่นกระบอกเรอะ!!
“นายเป็นน้องคนสุดท้องไม่ใช่เหรอ” ผมหันไปมองมัน ไม่รู้ว่ามันชวนคุยเรื่องนี้ทำไม แต่ก็ร่วมด้วยช่วยกัน เพื่อไม่ให้บทสนทนาเคว้ง
“ใครบอก?! ฉันเกิดทีหลังปุยฝ้ายก็จริง แต่ฉันเสียสละไง ส่ง ‘น้อง’ ออกมาก่อน ในท้องแม่อึดอัด”
ผมได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆในลำคอ เออ หัวเราะก็เป็นนี่หว่า นึกว่าทำเป็นแต่หน้ายักษ์ บรรยากาศคลายความอึดอัดลงไปแล้ว ผมคิดว่ามันคงกำลังคิดหนักเรื่องที่ผมด่ามัน เพราะตอนผมถูกแม่ด่าแบบนี้ ผมก็คิดหนักเหมือนกัน คนที่เคยปกป้องสิ่งที่คิดว่าเป็นของสำคัญของเรามาตลอดชีวิต พอมาวันนึงจะให้วางมันลง แล้วดูอยู่ห่างๆ มันทำยากนะครับ
“เอ้า”
ผมส่งกล่องหมูทอดที่หยิบติดมือมาจากห้องครัวให้มัน หมอนั่นหันมามอง ก่อนจะมองหน้าผมอย่างไม่เข้าใจ จนผมต้องใช้อีกมือ ดึงมือมันมารับกล่องไว้
“ไม่อยากให้ร้านเสียชื่อหรอก ถ้ามีลูกค้าคนหนึ่งไม่ยอมแตะกับข้าวของร้านเลยน่ะ รีบกินล่ะ พวกนั้นกินขนมกันแล้ว” ผมบอกมัน ก่อนจะลุกขึ้นเดินจากมา
“…..”
ไม่มีเสียงใดๆดังขึ้นข้างหลังผม หมอนั่นคงกำลังอึ้งอยู่ล่ะมั้ง จะว่าไงดี ความจริงแล้ว ผมก็ไม่ได้มองว่ามันเป็นศัตรูคู่อาฆาตอะไร ยิ่งโดยเฉพาะตอนนี้ ที่เหมือนผมจะเห็นตัวเองสมัยอายุสิบสี่ซ้อนทับอยู่ในตัวมัน
“ถ้วยฟู”
ห๊ะ!
เสียงที่ดังขึ้น ทำให้ผมนิ่งไปจนก้าวขาไม่ออก ถามตัวเองว่าชื่อเล่นเต็มๆแบบนี้ ดังมาจากข้างหลังที่มีแต่หมอนั่นคนเดียวแน่เหรอ ว่าแล้วก็หันไปดูสักหน่อย มันมองผมอยู่ บอกให้รู้ว่าเมื่อกี้นี้ มันนั่นแหละ เป็นคนเรียกผมด้วยชื่อ ‘ถ้วยฟู’
“ขอบใจ”
ไม่รู้ว่ามันขอบใจเรื่องอะไร ระหว่างที่ผมด่ามัน หรือที่เอาหมูทอดมาให้มันกิน แต่ไม่ว่าจะแบบไหน ผมก็ได้แต่ยิ้มกว้างๆตอบกลับไป ก่อนจะรีบหมุนตัวเดินจากมา
นั่นแน่!! คิดว่าผมเขินมันอ่ะดิ
เปล่าครับ…ผมปวดฉี่
ทูบีคอนตินิ๊ววววววว
………………..
ลงพร้อมที่บล็อกไปเลย พรุ่งนี้มีสอบแล้ว คิดว่าคงไม่มีสติหลังจากสอบเสร็จ 
เนื่องจากมันค่อนข้างฮาร์ดคอร์ (แต่บังเอิ๊ญ เป็นพวกดายฮาร์ด ฆ่าไม่ตายซะด้วย 
)
ขอบคุณมากๆสำหรับการติดตาม การอ่าน การคอมเม้นท์นะคะ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
