หัวข้อ: รักนี้...ลิ้นกับฟัน ตอน 28 ธันวา (อัพ 28/12/2016) หน้า 67

[kanda53]

สนุกดีค่ะ  ชอบขนมถ้วยฟูนะจ๊ะ
รอติดตามต่อไปค่ะ

[♥a2k♥]

ถ้วยฟูน่ารักกกกกกกกกกก
แต่ก็ขยันหางานมาเข้าตัวเองจริงๆ 
พี่ กับ ฟู  ฟู กับ พี่ น่ารักกกเท่าโลกก

[mecon]

นุ้งถ้วยฟูจ๋า น้องฟูอย่างงั้น ถ้วยฟูอย่างงี้
กีซซซน่ารักที่ซู้ด เด็กอะไรเนี่ย ไม่แปลกเลยที่คุณป๊ะกับแม่ของพี่ธันวา
จะหลงว่าที่ลุกสะใภ้ม๊ากมากกกกกกกกกกกกกก ไม่สวมสร้อยพระก็เอาแหวนพร้อมสร้อยไปแทน
นะลูก
แหมออกเดทซะ ถึงจะร้อนแต่พี่ธันวาก็สู้ตายเนอะ อิอิตามใจทุกสิ่งอัน
แล้วตอนนี้แผนจะทำลายการเป็นสะใภ้ของคุณป๊ะก็เริ่มขึ้น
เด็กน้อยหาเรื่องให้พี่ธันวาโกรธแล้วเข้าให้ เรียก ปวินซะเสียงดัง ครึๆ
งานนี้โดนลงโทษแน่ๆ ดื้อนักเจ้าแผนการ ปล้ำเลยๆๆคะพี่ธันวา

“เอาแบบยังไม่สุกนะ พี่ไม่ชอบกินสุก”
“แต่ฟูชอบ”
>>ลูกคุณนายปานดาว....เอาแต่ใจตัวเองแบบนี้น่ารักกกกกกกกกกกกก
“วันนี้…พี่สนุกมาก”
 “ฟูก็ด้วย ขอบคุณที่พาไป”
>>ลืมแผนการแกล้งพี่ธันวาเลยชิมิคะลูก ก็นะสนุกจนเพลิน 
แค่นี้พี่ธันก็ชื่นใจแล้ว



+1 คะ

[K2KARN]

ฟูเอ๊ย ได้แฟนหล่อเลิศหรูดูดีก็ดีล่ะ
ทำไมต้องหาเรื่องให้พี่ธันโมโหเนี่ย
แล้วของขวัญ อย่าลืมนะ!,,

[uknowvry]

ง่า...........อยากอ่านต่อไวๆ

[kazhiki]

น่าร๊ากกกกกกกกก

มาต่อไวไวนะ

[HoGOKU]

น่ารักจัง ขนมถ้วยฟู ฮุฮุฮุ
ได้ฤกษ์(เขียนถูกป่าวหว่า)มาคอมเม้นครั้งแรกหลังจากเป็นภูติผีสถิตอยู่นานนม..แหะๆ
รู้สึกเหมือนถ้วยฟูจะชอบหางานทำบ่อยๆนะเนี่ย เหอๆ...
นายปวิน!!! เสียงดังมาแต่ไกล มาพร้อมโปรโมชั่นลากฟรี ฉุดฟรีด้วยนะเออ...
...คุณพี่กิ๊กไปพูดอะไรกับพี่ธันไว้ล่ะนี่ เอ๊ะ!! รึไม่ได้พูด พี่ธันอาจจะรู้ได้เองเหมือนอัปดุล (แต่ยังไงก็ตู้มใหญ่แน่ฟูเอ๊ยย)
แล้วเดือนธันวา...ก็มาพร้อมกับวันเกิดพี่ธันวา และของขวัญของน้องถ้วยฟู พูดแล้วอยากอ่านตอนวันเกิดจังเลยเน้ออ ฮ่าฮ่าฮ่า
อยากรู้ว่าพี่ธันจะได้อะไรเป็นของขวัญ (ก็ดูแต่ละความคิดของน้องถ้วยฟูสิ ฮ่าฮ่าฮ่า)
อ่านเรื่องนี้แล้วมึนกับความเมาของถ้วยฟู คนอะไรทั้งมึนทั้งเมาทั้งกวนทั้งฮาแต่ยังน่ารักได้(อีกกกกก)
สงสัยว่าคุณป๋ากับคุณม๊าของพี่ธันจะชอบถ้วยฟูเพราะความน่ารักแบบเมาๆมึนๆนี่แหล่ะ ฮาาาา
และสุดท้ายยยย...บทพี่ปอมหายไปไหนนน พี่ปอมจงมีบท จงมีบท จงมีบท

[TONG]

หนูถ้วยฟูน่ารักมากมายค่ะ อ่านรวดเดียวเก้าตอนเลยอ่านสนุกอ่านเพลิน ยอดเยี่ยมอย่างร้ายกาจค่า

เป็นกำลังใจให้และรอตอนต่อไปนะค่ะ

[Vesi]

อ่านจนถึงตอนปัจจุบัน
เรื่องระหว่างสองคนนี้เกิดได้เพราะความคิดไปเองล้วนๆ 
คิดเองเออเอง กันไปทั้งนั้น
แต่คิดไปคิดมา กลายเป็นของจริงซะได้
ถ้วยฟูออกแนวปากแข็งนะ หึงเค้าขนาดนั้นบอกไปเลยเซ่
พี่ธันออกจะน่ารัก เซ็กส์ซี่ ขี้เล่น เป็นกันเองขนาดนั้น
อย่าปล่อยให้ใครคาบไปกินนะ 55555

[kautumn]

แวะมาเยี่ยมถ้วยฟูกับคุณพี่ธันค่า

[Dee^daY]

ไม่ว่ากันแต่อย่าหาย
ตั้งใจทำงานให้เต็มที่
กลับมาอีกทีก็มาแบบยาว ๆ กันเลยจะดีมาก

[Me_kame_nishi]

 ::อย่าบอกนะว่าน้องกิ๊ฟ มาตกลงยอมแพ้ให้ถ้วยฟูเพราะเห็นแก่ความน่ารักของถ้วยฟูน่ะ อิอิ

[JJHJJH]

ถ้วยฟูอย่ามัวแอ๊บเลย ผู้ชายดีๆ อย่าให้เสียของ

[annestrong]

เมื่อไหร่จะวันศุกร์ซะที ขอแบบยาวๆเลยนะคร้าบ pleaseeeeeeeee

[しろやま としんや]

ตามอ่านทันแล้วจ้า

สนุกมากมายเลยเรื่องนี้

เจ้าฟูปาก...ได้ใจจริงๆ

นายธันก็นะน่าสงสารต้องมารับมือกับคนอย่างเจ้าฟู

เรื่องนี้สนุกสุดๆ

พี่อ่านรวดเดียวเลย สนุกจริงๆ

รออ่านตอนต่อไปแทบไม่ไหว

เป็นกำลังใจให้จ้า สู้ๆ

[llPETCHll]

      ชอบอ่า ๆๆ ๆ  ๆ>[  ]<






มาต่อๆๆ ๆเร็ว ๆ ๆๆนะคร๊า บ บบบ บ




สู้ว ๆ ๆ ๆ-w- น้องฟูมันแรง งงง ฮ๋า ๆ ๆ ๆ ๆ

[WoonMyuk]

น้องฟูํ~~~~

เดี๋ยวกูโดนพี่ธันตบจูบหรอก

ข้อพยายามยัดเยียดว่าที่สามีตัวเองให้คนอื่น 

[fkjj]

ถ้วยฟูหาเรื่องใส่ตัวอีกแล้ว

น้องบัวโชคดีกับการฝึกงานนะค่ะ

[กะทิน้อย]

ออกเดท
สามชุก
แอบหึง

ห้า ห้า ห้า
ฟูเอ้ยยยยยยยยยยยยยย
จะน่ารักไปไหน

ถวายตัวเป็นของขวัญวันเกิดให้พี่ธันซะดี ๆ ถ้วยฟู
หุ หุ

[ThyRist]

คนแต่งหายยยยย ><"

ฝึกงานท่าจะเวียร์

สู้ ๆ ครับ ^^"

..

[astral]

น้องถ้วยฟูคะ รุ้จักสำนวน ปลาหมอตายเพราะปากไหมคะ 

[zemicolon]

ถ้วยฟูขราาาา

มาไวไวซิคร่ะ


 

[staronnight]

สนุกมากๆๆๆๆๆ 

รีบๆมาต่อนะ ชอบถ้วยฟูจังเลย

[annestrong]

มารอน้องฟูจ้า

[Me_kame_nishi]

 

มาเต้นรอน้องถ้วยฟู

[fkjj]

เข้ามารอถ้วยฟูค่ะ

เห็นน้องบัวบอกว่า

วันนี้ตอนดึกๆ

[Dezair]

รักนี้…ลิ้นกับฟัน
กระทบกระทั่ง ครั้งที่ 10
By : Dezair
…………………….

“ไปบอกกิ๊กว่ายังไง”

หลังตึกเรียนนั้นเงียบแสนเงียบ  แต่ทั้งอย่างนั้น  ไอ้คุณพี่ธันวาก็ยังทำ 3 ต.  ได้แก่ ตะคอก ตะโกน ตวาดใส่น้องถ้วยฟู  ชายหนุ่มตัวเล็กๆอย่างผม  กระซิก กระซิก  น่าสงสารจริงๆนะครับ

   “ปวิน!!! ไปบอกกิ๊กว่ายังไง!!!!”

   “ก็…บอกว่า พี่ธันน่ะผัวฉัน…” ผมบอกด้วยน้ำเสียงสั่นๆฟังแล้วก็รู้ว่าเสแสร้ง  และมันก็คงรู้นั่นแหละครับ  มันถึงได้กระชากแขนผมแล้วบีบแรงๆ  หน้ามันโหด  ตามันดุ  อันนี้น่ากลัวจริงๆ  ขอบอก

   “ปวิน!!!!”

   “ก็ได้ๆ…ก็ไปบอกให้เขามาแย่งนายคืนอ่ะดิ ฉันไม่อยากจะอยู่อย่างงี้ไปจนกว่านายจะจบหรอกนะเว้ย เป็นแฟนอะไร นรกสิ้นดี  เดี๋ยวก็มีของรับขวัญ เดี๋ยวก็พบปะหน้าตาพ่อผัวแม่ผัว  เดี๋ยวก็อย่างงั้น  เดี๋ยวก็อย่างงี้  ปวินคนนี้เกิดมาเป็นผู้ชาย  ไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นเกย์คู่กับนาย  เข้าใจชัดมั้ย!”

   มันนิ่งไป หน้าหล่อๆขึ้นสันกรามชัดเจนอย่างที่บอกให้รู้ว่ามันกำลังระงับอารมณ์ด้วยการข่มกรามแน่น  สายตาที่มองมา  เต็มไปด้วยร่องรอยของแววผิดหวัง  และโกรธเคือง

   “ตามใจ”

   ไอ้คุณพี่ธันวามันพูดแค่นั้นก็หมุนตัวเดินหนีออกไป  ทิ้งผมไว้กับคำพูดของมัน

   ‘ตามใจ’

ก็แน่ดิ!!  ก็ต้องตามใจกูอยู่แล้ว  เรื่องนี้มันเรื่องของกูเว้ย!! จะให้ตามใจมึงรึไงห๊า!!!


……………………….
ผมพูดชัดใช่มั้ยว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องของผม ทั้งๆที่มันเป็นเรื่องของผม  เป็นเรื่องของผมคนเดียว  ขนาดไอ้พี่ธันวายังไม่เกี่ยว  แล้วทำไมวะ…ทำไม…ทำไมครับน้องเมมมมมม!!!!!

“น้องของธันเขามาบอกแม่ว่า แฟนเก่าธันกลับไปขอคืนดี จริงรึเปล่าถ้วยฟู” พอดีว่าสอบมิดเทอมเสร็จมันก็ใกล้กับวันหยุดช่วงสิ้นปีไปจนถึงปีใหม่  คณะผมเลยให้หยุดต่อยอดกันไปเลย  แต่ไอ้หยุดต่อยอดเนี่ยแหละ ที่มันทำให้ผมต้องอยู่บ้าน  และนั่นทำให้ผมว่างพอที่คุณนายปานดาวจะเรียกไปคุย

“ก็…ตามนั้นแหละแม่”  

น้องเมนะน้องเม!! ถึงขนาดมาบอกแม่พี่เชียวเหรอครับ!! ห๊ะ!!

“ตามนั้นน่ะ ตามไหนยะ! นี่ ถ้วยฟู! เรื่องแค่นี้ก็ต้องให้แม่บอกเหรอ  ว่าควรทำอะไรไม่ควรทำอะไร  ธันเขาเป็นคนดี  น่ารักจะตาย  ถ้ายังปล่อยให้หลุดมือ  ก็มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละ! แล้วลูกก็ไม่ใช่คนโง่  แม่รู้จักถ้วยฟูดี”  ผมหันมองหน้าแม่ที่เป็นเดือดเป็นร้อนกับเรื่องที่แฟนเก่าไอ้พี่ธันมาตามขอคืนดี  แล้วชักหงุดหงิด

แม่ไม่รู้รึไงว่าผมกำลังดึงตัวเองกลับมาสู่การเป็นปุถุชนชายหนุ่มผู้ธรรมดา ผมจะเติบโตไปเป็นผู้ชายที่แต่งงานมีครอบครัวกับผู้หญิง  มีลูกชายหน้าตาดี มีลูกสาวแสนสวย  ทำไมเรื่องแค่นี้แม่ไม่เข้าใจผมวะ!!

“แม่อยากให้ฟูเป็นเกย์มากนักเหรอ!” มันน่าหงุดหงิดนะครับ ที่ความพยายามของตัวเองถูกคนอื่นมองข้ามทั้งที่ผมคิดแทบตายว่าจะทำยังไงให้ผมกับไอ้พี่ธันหลุดออกจากวงจรอุบาทว์นี่ได้อย่างที่พวกพ่อแม่ไม่เสียหน้า แต่แล้วสิ่งที่ทำกลับไม่มีประโยชน์เพราะไม่มีใครเห็นค่า ไอ้พี่ธันก็ไม่เอาด้วยจนทะเลาะกันมาแล้ว แล้วนี่แม่ยังมาคาดคั้นให้กลับไปรักกับมันอีก! ทำไมไม่เข้าใจวะ! ว่าลูกแม่เป็นผู้ชาย!!!!

“ฟูไม่ได้อยากเป็นเกย์นะแม่!! ทำไมแม่ไม่เข้าใจ!!” แม่อึ้งไปกับการโวยวายของผม  การนิ่งงันและเงียบกริบของผู้หญิงตรงหน้าทำเอาผมต้องหันมอง และทันทีที่เห็นสีหน้าของแม่ ความโมโหในใจผมก็หายไปทันที มันเหลือแต่ความโหวงเหวงและรู้สึกผิด  ได้แต่ส่งมือออกไปแตะเข้าที่แขนของแม่  แล้วหลุบตาลงต่ำ

“ฟู…เอ่อ  ฟูไม่ได้…”

“ถ้วยฟูคิดว่าแม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เหรอ…ถ้วยฟูคิดว่าแม่อยากให้ถ้วยฟูเป็นเกย์ใช่มั้ย”

“ถ้วยฟูรู้รึเปล่า  ตอนแรกที่แม่ได้ยินที่เขาพูดกันทั้งคณะ คนนั้นคนนี้มองแม่แล้วซุบซิบว่าลูกแม่มีแฟนเป็นผู้ชาย  แม่ถึงกับเดินไม่ไหวเลยนะ”  คำพูดของแม่  ทำเอาผมกลืนน้ำลายไม่ลงคอ ได้แต่เงยหน้ามอง เห็นแม่ตัวเองเหลือบตาขึ้นมองเพดาน  เหมือนจะพยายามไล่น้ำตาให้กลับลงไป  ก็ทำเอาฝืดไปทั้งคอ

“ยิ่งเห็นธันห่วงมากขนาดนั้น แม่ก็รู้แล้วว่าถ้วยฟูลูกแม่มีแฟนเป็นผู้ชายจริงๆ แม่พูดไม่ออก ได้แต่เดินกลับมาที่รถแล้วก็คิดว่าจะบอกพ่อยังไงดี แต่เชื่อมั้ย แม่ยังไม่ทันพูดด้วยซ้ำ น้ำตาก็ไหลลงมาพ่อตกใจใหญ่ถามแม่ว่าแม่เป็นอะไร  แม่ร้องไห้  แม่เสียใจนะถ้วยฟู…แม่มีลูกชายสองคน แม่ก็อยากเห็นลูกชายแม่แต่งงาน  แม่อยากช่วยคิดการ์ด  อยากช่วยจัดงานแต่ง  อยากช่วยเชิญคนนั้นคนนี้มาร่วมงาน  แล้วแม่…แม่ก็อยากรดน้ำสังข์ให้ถ้วยฟู…” น้ำเสียงแม่สั่นเหมือนจะร้องไห้ ยิ่งทำให้เจ็บที่ใจตัวเอง

“แม่…ถึงขนาดซื้อผ้าไหมแล้วรู้มั้ย ถ้าเป็นงานของถ้วยตวง  แม่จะใส่สีเขียวอ่อน  เพราะว่าถ้วยตวงชอบสีเขียว  งานของปุยฝ้าย  แม่จะใส่สีชมพู  เพราะว่าปุยฝ้ายชอบสีชมพู  แล้วงานของถ้วยฟู…แม่จะใส่สีฟ้า  ถ้วยฟูชอบสีน้ำเงินใช่มั้ย  สีน้ำเงินมันเข้มไป  เลยตั้งใจจะใส่สีฟ้าแทน…”

ก้อนแข็งๆก่อตัวขึ้นจุกอยู่ที่คอผม  มันร้อนผ่าวและบาดเนื้อ  ผมได้แต่อ้าปากเหมือนจะพูด  แต่ไม่รู้จะพูดอะไร  เมื่อแม่ยังเอาแต่ยิ้มบาง  แต่ดวงตาเอ่อคลอไปด้วยน้ำใส

“วันนั้น ก่อนที่ถ้วยฟูจะกลับบ้าน แม่ร้องไห้จนพ่อถามว่า แม่รักถ้วยฟูเพราะว่าถ้วยฟูเกิดเป็นลูก  หรือรักถ้วยฟูเพราะว่าถ้วยฟูเกิดเป็นผู้ชาย…”  คราวนี้แม่หัวเราะเบาๆ  ก่อนจะหันมายิ้มกว้างให้ผม  น้ำตาที่คลอถึงกับกลิ้งลงมา

“แม่หยุดร้องไห้เลยนะ  เพราะคำพูดของพ่อ…ถ้วยฟูเป็นลูกแม่  อะไรที่ถ้วยฟูมีความสุข  แม่ก็มีความสุข  แล้วธันเขาก็เป็นคนดี เขาน่ารัก  แม่ดูออก”  

เขาว่ากันว่า  คนเป็นพ่อเป็นแม่ใจกว้างยิ่งกว่ามหาสมุทร  ถึงจะเค็มเป็นบางเวลา  แต่ความยิ่งใหญ่ไม่แพ้แปซิฟิกแน่นอน  ผมขยับเข้าไปนั่งโซฟาเดียวกับแม่  แล้วกอดแม่ไว้  แม่ผมเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ  หุ่นแม่อวบๆ  น่ารัก  กอดเหมาะมือ  ถึงแม่จะชอบคิดเองเออเอง  ถึงแม่จะชอบทำตาวาววับเวลาเห็นผู้ชายหน้าตาดี  ถึงแม่จะชอบถามถึงไอ้พี่ธัน  หรือพี่ปอมมากกว่าถามถึงผม

แต่ทั้งอย่างนั้น  แม่ก็เป็นผู้หญิง…ที่วิเศษกว่าผู้หญิงคนไหนในชีวิต

“ไหนว่าแม่หยุดร้องแล้วไง  ร้องทำไมอ่ะ  เดี๋ยวพ่อกลับมาเห็น  เข้าใจผิดว่าฟูทำอะไรแม่  ฟูไม่โดนด่าเหรอ  อย่าร้องสิแม่”  

ผมได้แต่กอดปลอบ  แต่แม่ก็ยังร้องไห้อยู่กับอกผม  น้ำตาของแม่ซึมลงกับเสื้อ  มันอุ่นจนร้อน  และทำเอาผมแทบบ้ากับความร้อนแบบนี้  แม่ร้องไห้…แม่ร้องไห้เพราะเรื่องของผม  แม่ร้อง…เพื่อให้ผมรู้ว่า  แม่…ไม่ว่าจะร้องไห้สักเท่าไร ไม่ว่าจะเสียใจสักเท่าไร  เพื่อลูกของแม่แล้ว  แม่ก็ยัง ‘ให้’ ได้เสมอ

แล้วอย่างนี้  ผมจะทำยังไงดี

บอกความจริงกับแม่ ผู้หญิงคนที่อุตส่าห์ทำใจกับทางเดินผิดวิสัยผู้ชายของผม  บอกความจริงกับป๋าและแม่ของไอ้พี่ธัน  สองคนนั่นเองก็คงไม่ต่างกัน

ไม่ว่าจะพ่อแม่ของผมหรือของหมอนั่น  ต่างก็ ‘พยายาม’ เพื่อจะก้าวผ่านมุมมองของสังคมที่ปิดกั้น  ออกมายืดอกยอมรับสิ่งที่เป็นไปของลูกชายสองคนของพวกเขา  

แล้วถ้าอย่างนั้น  ผมจะทำเป็นเมินเฉย  ‘ความพยายาม’ ของพวกเขาได้เหรอครับ  ผมจะกล้าทำลายน้ำใจของพวกเขาที่อุตส่าห์ทำใจเพื่อพวกผม  ด้วยการบอกความจริงทั้งหมดแล้วปล่อยให้สิ่งที่พวกพ่อแม่อุตส่าห์เสียสละความรู้สึกส่วนตัว  กลายเป็นเรื่องที่สูญเปล่า

ทำได้เหรอครับ  ผมจะทนบอกความจริงเพื่อทำร้ายน้ำใจเหล่านั้นได้เหรอ

ถ้าผมทำได้…

ยังควรจะเรียกผมว่าเป็น  ‘ลูก’ อยู่รึเปล่า

………………………….

พ่อผมเป็นคนรับช่วงต่อ  เพราะพอพ่อเข้าบ้าน  ก็ปรากฏว่าแม่ผมยังตาแดงอยู่  งานนี้คุณสุวิทย์เลยไล่บี้ลูกชายหน้าตาดีคนนี้  ว่าทำอะไรให้แม่ร้องไห้  แต่แม่ก็เอาแต่ยิ้มแล้วหัวเราะ  ก่อนจะอ้อนให้พ่อพาขึ้นห้อง  ไม่รู้งานนี้จะมี  ‘รัตนวิจิตรจูเนียร์’ ออกมาอีกคนรึเปล่า

ส่วนผม  หลังจากเจอน้ำตาแม่เข้าไป  ไอ้ที่คิดว่าจะให้เรื่องโกหกทั้งหมดมันสิ้นสุดเสียที  ก็กลายเป็นทำอะไรต่อไม่ออก  นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงจะครึ่งชั่วโมงอยู่แล้ว  ก็ยังตัดสินใจไม่ได้

…หรือจะโทร.ถามไอ้พี่ธันดีวะ…

แต่…

หมอนั่นบอกเมื่อตอนนั้นว่า  ‘ตามใจ(ผม)’

ก็แต่อีกนั่นแหละ  เรื่องนี้เป็นเรื่องของผมก็จริงแต่มันก็มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยนี่หว่า  เพราะงั้นมันก็ต้องช่วยกันรับผิดชอบดิวะ! คิดได้แบบนั้น  ผมก็คว้ามือถือขึ้นมากดเบอร์โทร.ออกหามันทันที  ดังอยู่หลายรอบ  จนจะตัดใจวางสายอยู่แล้ว ถึงได้มีเสียงรับสาย

‘ฮัลโล’ อาฮะ! มุดหัวอยู่รูไหน  กว่าจะรับสายได้นะมึงเนี่ย!

“มีเรื่องจะปรึกษาว่ะ ว่างมั้ย”

ผมลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิบนเตียงอย่างตั้งใจ  คราวนี้เอาจริงว่าผมจริงจังมาก  เขาว่ากันว่า คนเราพอโกหกเรื่องที่หนึ่งแล้ว เราจะโกหกเรื่องที่สองเพื่อเสริมแต่งความสมจริงของเรื่องที่หนึ่ง  ชีวิตของผมตอนนี้ก็คงเป็นแบบนั้น  แต่ที่ไม่รู้ คือตอนนี้ผมโกหกไปกี่ร้อยเรื่องแล้ววะ!!

‘ว่ามา’ แหม!! ทำมาเป็นเสียงกระด้าง  ถ้าไม่ติดว่ามึงก็มีส่วนเอี่ยวนะ  ไม่โทร.หาหรอกเว้ย

“คือ…” พอนึกถึงหน้าแม่ที่น้ำตาไหลเป็นทางแล้ว   มันก็พาลให้พูดไม่ออก  ผมคงเงียบไปนานมาก  จนอีกฝ่ายส่งเสียงเรียกมากับสัญญาณ

‘เป็นอะไรรึเปล่า’  

“เปล่าๆ  คือ…ไงดีอ่ะ  แบบ…ป๋ากับแม่นายเขารับเรื่องของเราได้ใช่มั้ย”

‘ตั้งใจจะพูดอะไรกันแน่’ มันย้อนถามให้ผมอึ้งไป  เพราะผมเองก็ตอบไม่ได้  ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่  น้ำตาแม่  คำพูดของแม่  ยังกระจ่างชัดในความรู้สึก

“ไม่มีอะไรแล้วอ่ะ  แค่นี้แหละ  โทร.มาหาแฟนสุดที่รักเฉยๆ  เออ…เห็นน้องเมบอกว่าวันเกิดใช่มั้ย  เดือนนี้  นี่มันสิ้นเดือนแล้ว  นายเกิดวันไหนอ่ะ” ต้นเดือน ต้นเดือน ต้นเดือน  ได้รวบยอดไปปีหน้าเลย!! เพี้ยง!!

’31 ธันวา’ เอ่อ….มะรืนนี้นี่หว่า

ก็ได้ๆ  งั้นรวบของขวัญวันเกิดกับของขวัญปีใหม่ทีเดียวเลยนะเว้ย

“อยากได้ไร  เดี๋ยวซื้อให้ก็ได้  น้องเมได้ไม่มา…”

‘ตอนนี้อยู่บ้านใช่มั้ย  เปิดประตูให้ด้วย  เดี๋ยวไปหา’ ผมพูดไม่ทันจบ  มันก็เอ่ยแทรกก่อนจะวางสายไป   สัญญาณถูกตัดไปแล้ว  มีแต่เสียงดัง ตื้ดๆ อยู่กับหูผม  บอกให้รู้ว่าไอ้พี่ธันวาวางสายแบบไม่มีการลาอะไรสักนิด

แต่เมื่อกี้มันบอกว่า …เดี๋ยวไปหา…

หมายความว่ามันจะมาหาผมงั้นเหรอ?  มาหาผมตอนนี้?

ห้าทุ่มครึ่งเนี่ยนะ!!!!

……………………………

เกือบเที่ยงคืน รถของไอ้คุณพี่ธันวาก็มาจอดสนิทที่หน้าบ้านให้ต้องออกไปเปิดประตูใหญ่ให้มันเอารถเข้ามา จอดเรียบร้อย  มันก็เดินนำเข้าบ้าน  แถมเลยเถิดถึงขนาดเดินขึ้นห้องผมด้วย!

เอาวะ! คุยที่ห้องก็คุยที่ห้อง

ผมเดินตามมันเข้าห้องตัวเอง หมอนั่นยึดเก้าอี้โต๊ะเขียนหนังสือของผมเอาไว้  ส่วนผมเดินไปนั่งที่เตียงมุมห้อง เรานั่งมองหน้ากันอยู่อย่างนั้นร่วมห้านาทีได้  สุดท้ายก็เป็นผมเองที่ทนความอึดอัดไม่ไหว  เอ่ยปากถามมัน

“เปลี่ยนบรรยากาศที่นั่งเล่นเหรอ”

“…เห็นโทร.ไปพูดแต่เรื่องไร้สาระ  เลยมาหา  สรุปว่ามีอะไร”  ทำไมรู้สึกว่ามันดูเย็นชายังไงไม่รู้  ทั้งสายตา  ทั้งคำพูด  ทั้งท่าทาง  เอ?...เกิดอะไรขึ้นหว่า

“ไม่มีไรหรอก  ขี้เกียจโทร.หาไอ้เป้  เดี๋ยวมันถามเรื่องสอบ  แล้วถ้าโทร.หาไอ้เอก  ตอนนี้เวลามื้อดึกของมัน  ขัดลาภปากคนมันบาป  ส่วนไอ้โจ…ป่านนี้มันนอนฝันถึงพี่ปอมสุดหล่อไปแล้ว  จะโทร.หาน้องเมกลางค่ำกลางคืน  เดี๋ยวพี่ชายน้องเมจะมาเป่ากะโหลกเอา…”  มันถอนหายใจเบาๆ  แล้วมองผม  ซึ่งผมกำลังมองมันอยู่  สายตาเราสองคนเลยประสานกัน

ใจถึงใ….จ….เอ่อ  ตาดุจังเลยตัวเอง

เจอสายตาวิญญาณอาฆาตของมันเข้าไป  ถ้วยฟูผู้แสนบอบบางก็เลยต้องก้มหน้าลง  ไม่กล้าสู้หน้าใครสักคน  ทั้งพ่อทั้งแม่  ทั้งไอ้พี่ธัน  เรื่องมันมาตั้งขนาดนี้แล้ว  ขึ้นหลังเสือแล้วมันลงลำบากจริงๆ  ต่อให้ใครมีบันไดมาวางพาด  ผมก็ยังไม่กล้าลงอยู่ดี  ไม่ใช่กลัวตัวเองที่เจ็บตัว  แต่กลัวคนอื่นจะบาดเจ็บต่างหาก

เตียงยุบลงตามน้ำหนักให้ผมรู้สึก  เงยหน้ามองก็ปรากฏว่าไอ้คนที่เมื่อกี้นั่งอยู่บนเก้าอี้  ดันมานั่งข้างๆแล้ว  แต่ทั้งอย่างนั้น  กลับไม่ยอมมองหน้าผมแม้แต่น้อย

“นายอาจจะคิดว่าเราสองคนเป็นแฟนที่…ถูกสถานการณ์บังคับ  แต่ถึงไม่เป็น  ฉันก็เป็นพี่ชายของน้องรหัสนายอยู่ดี  แล้วอีกอย่าง  ฉันก็เป็นเพื่อนสนิทของลุงรหัสนายด้วยใช่มั้ย  เหตุผลพอรึยัง  ที่จะทำให้นายยอมบอกสิ่งที่คิดอยู่” คำพูดของมันพาเอาผมอึ้ง เพราะไม่คิดว่าไอ้คนหน้าดุที่ดีแต่หวงน้องไปวันๆ จะสนใจและห่วงใยผม  ได้แต่ก้มหน้ามองมือบนตักตัวเอง  ลำคอตีบตัน  ไม่รู้ปลื้มปิติที่ไอ้คนข้างๆมันพูดจาดี  หรือเพราะตัดสินใจจะพูดเรื่องที่เกิดขึ้นกันแน่

“ก็…วันนี้แม่ร้องไห้”

“หือ?  แม่นายน่ะเหรอ” ผมได้แต่พยักหน้ารับ  ไม่กล้าสู้หน้ามันเลย  อายที่ตัวเองเป็นลูกประเภทไหนถึงทำให้พ่อแม่เสียน้ำตา  โตจนหมาเลียก้นไม่ถึงแล้วยังโง่งี่เง่าอยู่อีก

“ฉัน…ขึ้นเสียงใส่แม่ ถามว่าอยากให้เป็นเกย์นักรึไง แล้ว…แล้วแม่ก็…ร้องไห้” ไม่รู้จะอธิบายแบบไหน   แค่นึกถึงหน้าแม่ที่แดงก่ำแถมฉ่ำน้ำตา  ผมก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเป็นลูกเนรคุณ  ที่ไม่เห็นบุญคุณของพ่อแม่  ยอมรับหรอกครับ  ว่าถึงจะไม่ใช่มนุษย์ที่ดีนัก  โกหกบ้างเพื่อเอาตัวรอด  แกล้งเพื่อนบ้างเพื่อความสนุก  แต่ทั้งอย่างนั้น  ผมก็ไม่คิดว่าตัวเองต้องมาทำให้แม่เสียใจถึงขั้นเสียน้ำตาแบบนี้เลย

“ฉันไม่รู้มาก่อนว่าแม่พยายามมากแค่ไหนเพื่อจะรับเรื่องของเราให้ได้ แม่คิดมากแค่ไหนกว่าจะกล้าถาม  วันนั้นที่เกิดเรื่อง  แม่กังวลมากแค่ไหน  แม่พยายาม…แม่…” มือผมกำแขนเสื้อไอ้คนข้างกายแน่น  มันอึดอัดไปหมด  มันเหนื่อย  มันทนแทบไม่ไหว  วันนี้ที่รับรู้ทุกอย่าง  ยิ่งทำให้รู้สึกว่าผมเดินมายังเส้นทางที่แม้แต่เหลียวกลับไปเพื่อจะมองหาจุดเริ่มต้นของเรื่องราว  ผมยังมองไม่เห็น  ถ้าอย่างนั้นก็อย่าหวังว่าจะย้อนกลับไปเพื่อเริ่มต้นใหม่ใช่มั้ย

…แล้วผมจะทำยังไงดี  ดันทุรังเดินต่อไปอย่างนั้นเหรอ…

ดันทุรังเดินต่อไป เพื่อให้ทุกอย่างมันย้อนกลับไปไม่ได้อย่างนั้นใช่มั้ย

“แม่ร้องไห้เพราะฉัน…” แค่คิดถึงน้ำตาแม่ ก็เหมือนจะร้อนวาบไปทั้งตัว โดยเฉพาะที่หัวตา ให้ต้องยกแขนขึ้นใช้แขนเสื้อเช็ด แล้วสูดน้ำมูกเบาๆ  ผมไม่อยากร้องไห้ต่อหน้ามัน มันไม่ใช่เพื่อนสนิทแบบไอ้เป้ ไอ้โจ ไอ้เอก ไม่ใช่พี่ชายแบบพี่ตวง ไม่ใช่ฝาแฝดแบบปุยฝ้าย มันก็แค่…แค่…แค่คนที่เดินลงมาบนทางเดียวกับผม

มือใหญ่ดึงแขนผมลง ก่อนจะตามมาด้วยผ้าเช็ดหน้าสีเข้มที่เช็ดเบาๆบนหัวตา ในขณะที่ปล่อยให้ผมมองมันเงียบๆ

…มันอ่อนโยน ผมไม่เคยรับรู้ว่ามันอ่อนโยนแบบนี้ คิดแต่ว่ามันเป็นผู้ชายแข็งกระด้าง เป็นผู้ชายที่ทำได้แค่ออกโรงปกป้องน้องของมันไปแต่ละวันเท่านั้น

“แม่นายไม่ได้ร้องไห้เพราะนาย” มันบอกแบบนั้น แต่ผมยังส่ายหน้า เรื่องนี้มันผิดที่ผม(แถมด้วยความผิดของไอ้พี่ธันอีกหน่อยนึง…ผมไม่ยอมผิดคนเดียวล้วนๆหรอก) ถ้าผมไม่รั่วจนเกินพอดี ไม่คิดทำอะไรตื้นๆ หรือไม่คิดแม้แต่จะเข้าคณะนี้ มหา’ลัยนี้ เรื่องบ้าๆนี่จะไม่เกิดด้วยซ้ำ และแม่ก็ไม่ต้องร้องไห้

แค่คิดถึงเรื่องที่แม่ร้องไห้ ผมก็เกือบจะร้องไห้ตามแม่อยู่แล้ว แต่ไม่…ไม่ร้องไห้ต่อหน้ามันหรอก ผมไม่อยากร้องไห้ให้มันเห็น ไม่อยากให้มันเห็นตอนที่ผมอ่อนแอ ไม่อยาก….

“ถ้าอยากจะร้อง ก็ร้อง” แต่เพราะคำพูดประโยคนี้ของมัน เพราะสายตาอ่อนโยนของมัน เพราะฝ่ามืออุ่นๆของมันที่ลูบอยู่ข้างแก้ม เพราะ…เพราะอะไรอีกไม่รู้ รู้แต่ผมน้ำตาแตกทะลักทลายในวินาทีนั้นเอง

“ฮือ! ธัน…ฮือ…” มันดึงผมเข้าไปกอด ฝ่ามือใหญ่ๆลูบอยู่บนหลังเหมือนจะช่วยปลอบประโลม แต่ยิ่งทำให้ผมน้ำตาไหลเหมือนกับความกดดันหลายอย่างก่อนหน้านี้ที่อัดแน่นอยู่ในอกได้ระบายออกมาในวันนี้

“เพราะฉัน…ฮือ…แม่…ฮือ…” ผมกอดมันแน่น น้ำตาไหลซึมลงกับไหล่ของมัน ทั้งๆที่บอกตัวเองว่าอย่าร้องไห้ให้มันเห็น อย่าร้องไห้ต่อหน้ามัน แต่ทั้งอย่างนั้น ผมกลับหยุดร้องไม่ได้ ยิ่งรับรู้ว่าเวลาแบบนี้มีคนอยู่เคียงข้าง มีคนเอาใจใส่ มีคนคอยปลอบประโลม ผมก็ยิ่งหยุดอารมณ์เอาไว้ไม่ไหว

มารู้ตัวอีกที ก็ตอนที่น้ำตาเริ่มหมดเขื่อน เหลือแค่เสียงสะอื้นฮักๆเป็นเด็กสามขวบไม่ได้ของเล่น ถึงได้รับรู้ว่าตอนนี้ตัวเองปีนขึ้นมานั่งคร่อมตักมันแล้ว

มันผละออกจากผม ใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนเดิมเช็ดบนแก้มให้เบาๆ ความอ่อนโยนของมันถ่ายทอดทางสายตา และการกระทำ ยิ่งทำเอาใจสั่นเพราะไม่คิดว่าตัวเองจะได้รับสิ่งเหล่านี้

“ถ้วยฟู” ครั้งแรกของวันนี้ และในหลายวันที่ผ่านมาที่มันเรียกชื่อเล่นผม เรียกชื่อด้วยน้ำเสียงอย่างที่ทำให้แทบอยากจะร้องไห้อีกรอบ รอยยิ้มบางๆบนหน้ามัน ความอบอุ่นที่รายล้อมรอบตัวผม ชวนให้ลืมแม้กระทั่งว่าสถานการณ์ตอนนี้ ที่ผมกอดมันเอาไว้ นั่งทับตักมัน หรือแม้แต่มองตากับมัน แตกต่างกับที่ผมเคยทำกับไอ้เป้ ไอ้โจ ไอ้เอก หรือแม้แต่พี่ตวงกับปุยฝ้ายซะอีก

“ไม่ว่าจะเป็นยังไง ฉันอยากให้นายรู้ ว่าฉันอยู่ข้างนาย” มันเป็นความรู้สึกหวานๆในอก แบบที่ทำเอาต้องหลบสายตาเพราะทนรับความอ่อนโยนของมันไม่ไหว มันชวนให้เขิน ชวนให้อาย ผมไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกแบบนี้เป็นเมื่อไร ไอ้ที่เคยล้อใครๆต่อใครว่าแค่มองตาก็ทำหน้าบาง ตอนนี้ผมกำลังเป็นเอง

“ถ้วยฟู” ครั้งที่สองของวันที่ชื่อ ถ้วยฟู หลุดจากปากมัน

หน้าผมถูกมันประคองให้เงยขึ้น แต่สายตาผมยังหลุบต่ำเพราะไม่กล้ามองหน้ามัน และเพราะไม่มอง ก็เลย…

สัมผัสเบาๆบนแก้มซ้ายทำเอาสะดุ้งวาบ เหลือบตากลับมามอง ก็ปรากฏว่าสัมผัสนั้นจางหายไปในวินาทีเดียว เหลือแค่ไอ้คนที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ มันยังยิ้มบางๆส่งมาให้ ก่อนจะดึงผมเข้าไปกอดอีกครั้ง

มือหนากดศีรษะผมให้วางลงกับบ่าแข็ง  ก่อนจะใช้มือนั้นลูบหัวผมเบาๆ  มันไม่พูดอะไรอีกเลย  นั่งฮัมเพลงเบาๆให้ผมซบไหล่แบบนั้น  มือมันอุ่นช่วยให้ผ่อนคลาย  เสียงหัวใจที่ดังสะท้อนอยู่ในร่างกายมันชวนให้สงบ  ผมหลับตาลงท่ามกลางเสียงทุ้มๆที่ดังอยู่ข้างหู แต่ก็เหนื่อยเกินกว่าจะเข้าใจว่าเป็นเพลงอะไร

  ครับ วันนี้ผมเหนื่อยเหลือเกิน วันนี้ที่รู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอ วันนี้ที่ร้องไห้ วันนี้ที่รู้สึกว่าตัวตนกำลังพังทลาย  แต่ทั้งอย่างนั้นก็ดีใจที่คนที่อยู่เคียงข้างในวันแบบนี้คือหมอนี่

…ธันวา…

……………………..

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!

กูหลับ!!!!!!!

หลับไปได้ยังไงวะ!!!  หลับคาบ่าของหมอนั่นเนี่ยนะ!!! หลับไปได้ยังไง!!!!!!

“ตื่นแล้วก็ยกขาออกไปด้วย น้องชายนายตื่นก่อนเจ้าของอีก เด็กสมัยนี้ฮอร์โมนพุ่งกันขนาดนี้เลยรึไง”

เสียงทุ้มดังมาจากไอ้คนที่นอนหงายให้ผมก่ายอย่างกับหมอนข้าง แสงสว่างจากนอกห้องทะลุม่านสีน้ำเงินเข้ามาบอกให้รู้ว่าตอนนี้เช้าแล้ว ผมผงะออกจากหมอนข้างมีชีวิตทันที  สองมือล้วงลงไปใต้ผ้าห่มแล้วปิดบังบางส่วนที่เคารพธงชาติตั้งแต่ยังไม่แปดโมง

…ลูกหนอลูก…วันนี้สมรรถภาพเสื่อมบ้างก็ได้  พ่ออายเขา!!!...

มันลุกขึ้นนั่ง เสื้อผ้าที่ใส่ไม่ใช่แบบเมื่อวาน เพราะมันเหลือแค่กางเกงขายาวตัวเดียว  ส่วนเสื้อมัน…เสื้อมันไม่มี  โชว์อกล่ำด้วยกล้ามสวย   และซิคแพค เซเว่นแพ็ค โอ้ว!! หุ่นสยบกะเทยเลย  แบบนี้!!

“จะทำในห้อง หรือจะไปทำที่ห้องน้ำ” มันหันกลับมาถามเสียงเรียบ  เหมือนเป็นเรื่องธรรมด๊า  ธรรมดาที่ผมกับมันจะคุยกันเรื่องแบบนี้แต่เช้า  ผมได้แต่กระพริบตาปริบๆมองไอ้คนพูดแล้วถามตัวเองซ้ำๆ ว่ามันคือคนเดียวกับไอ้ผู้ชายคนเมื่อวานนี้รึเปล่า  คนที่กอดผม ปลอบผม หรือแม้แต่คนที่…เอ่อ…หอมแก้มผม

“อ้อ...ให้ช่วยสินะ”  

ไม่พูดเปล่า  แต่มันพลิกตัวมาคร่อมผมเอาไว้ เฮ้ย!!!!!!! ทำไรเนี่ยมึง!!!!!!

“ถ้วยฟู…ว้าย!!!”

เสียงร้องดังลั่น  พาเอาทั้งผมทั้งไอ้คนคร่อมหันมองไปที่ประตูห้องพร้อมกัน  ก่อนจะเห็นคุณนายปานดาวยืนนิ่งอ้าปากค้างตาเหลือกโต เล่นเอาไอ้พี่ธันวารีบพลิกตัวกลับไปนั่งที่เดิมทันที  ส่วนผมรีบลุกขึ้นนั่ง พูดไม่ออกเลยทีนี้  เมื่อวานเพิ่งทำแม่ร้องไห้  แล้ววันนี้จะทำแม่เลือดกำเดาไหลมั้ยวะเนี่ย

เสียน้ำตาแล้วยังมาเสียเลือด โอ้ว! ตำแหน่งลูกทรพีแห่งชาติตกเป็นของกูก็งานนี้

“แม่…แม่เห็นรถธัน  เอ่อ…เลยเข้ามาดู…เอ่อ  ตามสบายนะจ๊ะ  เดี๋ยวแม่ลงไปทำข้าวเช้าเผื่อแล้วกัน…เอ่อ  หรือจะกินข้าวเที่ยงเลยดี…” ประโยคหลังของแม่เบาหวิวมากก่อนจะยิ้มให้พวกผมจากนั้นก็รีบปิดประตูจากไป  ทิ้งให้ผมนั่งอึ้งที่เดิม  ในขณะที่ไอ้คนข้างกายมันหลุดเสียงหัวเราะหึหึออกมาให้ได้ยิน

“หัวเราะไรวะ!” ผมหันไปถามเอาเรื่อง  แต่มันไม่ยอมตอบ  น่าหมั่นไส้ขนาดนี้เลยต้องหันไปคว้าหมอนมาทุบมันสักสิบที  (ความจริงจะคว้าโคมไฟที่โต๊ะข้างเตียง  แต่เกรงว่าของจะเสียหาย  เลยเอาหมอนพอครับ  หัวมันกับโคมไฟ  ผมรักโคมไฟมากกว่า)

แล้วจากนั้นก็เป็นเสียงไอ้พี่ธันร้องโอดโอยเสแสร้งว่าเจ็บหนัก  กับแค่ถูกหมอนตีเนี่ยนะ!! อุดจมูกมึงเลยดีกว่า!!!!

“มานี่  เล่นไม่เข้าเรื่อง!” มันโวยที่เห็นผมตั้งท่าจะเอาหมอนอุดจมูกมันจริงๆ  แล้วดึงหมอนในมือผมก่อนจะโยนไปโดนประตูห้องดังตุ้บ!

“เฮ้ย!”  ผมถลาจะเข้าไปเอา  แต่มันดันโถมมาฉุดเอวผมเอาไว้แล้วล้มลงกับเตียง  ผมงี้จุกจนพูดไม่ออก  เพราะไอ้คนที่ทับอยู่ข้างบนตัวหนักโคตรๆ

“เล่นไรแต่เช้าวะ….เฮ้ย!!!!!” คราวนี้คนเปิดประตูเข้ามาคือพี่ตวง มันกำลังจะโวยแต่พอเห็นสภาพผมและแฟนสุดที่รักของผมแล้ว  มันก็เปลี่ยนเป็นร้องเสียงดังลั่น  ตาเหลือกโต  ซึ่งแน่นอนว่าตามันโตไม่แพ้ผมแน่  พี่ตวงยกนิ้วชี้มาที่ผม ปากอ้าพะงาบๆ  ก่อนจะถูกใครบางคนฉุดออกไป  พร้อมกับส่งมือเข้ามาล็อคที่ลูกบิด  แล้วปิดประตูให้

ม่ายยยยยยยยยยยยย!!! กูถูกเห็นอะไรเข้าเนี่ย!!!!!!

……………………

ต่อข้างล่างน้า

[Dezair]

เจี๋ยมเจี๊ยมกันเลยทีนี้

ไม่มีอารมณ์ทะเลาะอะไรใดๆอีก  ผมกับไอ้พี่ธันรีบลงมาข้างล่าง  ปรากฏว่าเจอพี่ตวงนั่งหน้าบูดอยู่ที่โต๊ะกินข้าว  มียัยปุยฝ้ายคอยปลอบใจลูบหลังลูบไหล่  มีพ่อกำลังบั่นทอนความหงุดหงิดด้วยการพูดคุยอะไรสักอย่าง  ส่วนแม่กำลังทำกับข้าวอยู่หน้าครัว  และพอหันมาเห็นผมกับไอ้พี่ธัน  แม่ก็ร้องออกมาว่า

“อุ้ย! ทำไมเร็วจัง” แม่คร้าบ!!!  ไม่ใช่อย่างที่แม่คิด ฮือ!!!!!

“คือ  พี่ตวง….”  ไม่อยากเถียงแม่  ผมรีบเข้าไปนั่งประจำที่  ส่วนไอ้พี่ธันทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้างพ่อ

“ไม่ต้องมาพูด!! รู้มั้ยว่ามันผิดแค่ไหน ไอ้เรื่องชิงสุกก่อนห่าม…ว่ายังไง  ธันวา” อ่า วันนี้พี่ตวงสุดที่รักมาแรง  เรียกชื่อจริงกันเลย

“ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย  ฟูกับพี่ธัน ไม่มีวัน ‘ห่าม’ อยู่แล้ว จะรอทำไม” ยัยปุยฝ้ายบ่นเบาๆมือยังคอยนวดไหล่นวดแขนพี่ชาย  ผมเห็นมือมันแล้วนึกออกทันที  นี่เอง! มือที่ยื่นเข้ามาล็อคกลอนที่ลูกบิดเมื่อกี้

“ปุยฝ้าย!! ไม่ต้องมาเล่นลิ้นกับพี่!! พี่สั่งแล้วใช่มั้ยถ้วยฟู  ว่าห้าม…ห้ามถึงขนาดไหน! แล้วเมื่อ…เมื่อกี้มันอะไร!!!” อย่างงี้เรียกว่าพี่ผมโกรธจริง  โมโหจริง  มีไม่บ่อยหรอกครับ  ที่มันจะโมโห  แต่ถ้ามันเป็นขึ้นมาแล้ว  บอกได้คำเดียวว่าขนาดพ่อกับแม่ยังหลบ

“เมื่อกี้เล่นกัน”

“เล่น!!! ถ้วยฟูใช้คำว่าเล่นอย่างนั้นน่ะเหรอ!!!!ไอ้ที่…ไอ้ที่…โว้ย!!! ธันวา!! ฉันขอสั่งห้ามไม่ให้นายขึ้นห้องถ้วยฟูอีก!!!”

“ได้ไง!!!” ไม่ใช่ผมและไอ้พี่ธันที่ร้องเรียน  แต่เป็นยัยปุยฝ้าย  ผู้ซึ่งไม่น่าจะมีส่วนได้ส่วนเสียใดๆ  แต่กลับโวยขึ้นมาซะงั้น

“ฟูกับพี่ธันเป็นแฟนกัน! พี่ตวงจะห้ามแบบนี้ไม่ได้!! คนรักกันกอดกันเป็นเรื่องปกติ แล้วสองคนนี้ก็เป็นผู้ชายด้วย จะเสียหายอะไรตรงไหนห๊ะ! พี่ตวงอย่ามาทำหัวโบราณไม่เข้าเรื่อง!! รู้รึเปล่าว่าสองคนนี้ไม่ใช่แค่ที่พี่เห็นเมื่อกี้ด้วยซ้ำ!!”

“อะไรนะ!!!!!!!!” คราวนี้เสียงประกอบซ้ายขวาหน้าหลัง  ทั้งพ่อ  ทั้งแม่  ทั้งพี่ตวง  ทั้งผม  ทั้งไอ้พี่ธัน  ครับ…ขนาดเจ้าของเรื่องแท้ๆยังงงเลย  ว่ามันมีอะไรตรงไหนที่มากกว่าหรือเกินไปจากเมื่อกี้

ฝาแฝดสุดที่รักของผมมันสูดลมหายใจ  ยืดตัวขึ้นให้ดูว่าเหนือกว่า

“ที่มหา’ลัย  ในรถ  ในห้องน้ำ…แล้วมันจะแปลกอะไร  ถ้าวันนี้นึกจะอยากได้แบบเบสิคเป็นบนเตียง”

พูดอะไรของมึงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!! ปุยฝ้ายยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!

ผมกับไอ้พี่ธันนั่งอึ้งเพราะตามบทไม่ทัน  งานนี้บอกได้คำเดียวว่าผมแพ้ฝาแฝดราบคาบ  มันเล่นกันแบบนี้ล่ะไปต่อไม่ออกของแท้  พี่ตวงตวัดสายตามามองผม  ก่อนจะมองเลยไปที่ไอ้พี่ธัน แล้วแผดเสียงดังลั่นจนบ้านสะเทือน

“นายต้องรับผิดชอบน้องฉันให้ถึงที่สุด!!! นายธันวา!!!”

เขาว่าคนโกหก  ก็เหมือนคนขี่อยู่บนหลังเสือ ขึ้นไปแล้วมันลงลำบาก  หนึ่งคือตอนจะลงก็กลัวตกลงมาเจ็บ  สองคือตกลงมาแล้วถูกเสือขย้ำอีกต่างหาก  สามคือตกลงมาพลาดพลั้งโดนผู้ชมเข้าล่ะซวยตายเลย  และสี่…

สี่คือมีคนอีกจำพวกที่ชอบฉุดรั้งให้อยู่บนหลังเสือต่อไป

ยัยปุยฝ้าย  ฝาแฝดของผมเป็นหนึ่งในจำพวกนั้น 

กรรมและเวร  เวรและกรรมจริงๆ!!!!


ทูบีคอนตินิ๊ววววววว

…………………

ขอบคุณมากๆที่คิดถึงถ้วยฟูกันน้า ขอบคุณสำหรับการอ่าน การเม้นท์ด้วยนะคะ
เน็ตที่หอค่อนข้างแย่ เพราะงั้นพาร์ทหน้าก็คงต้องมาวันศุกร์ดึกๆแบบนี้อีกนะ ขอโทษนะคะ
แล้วเจอกันพาร์ทหน้าน้า

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

มาต่อแล้วววววววววววววววว  

คิดถึงถ้วยฟูจริงๆ

พี่ธันนี่ก็น๊าาา~ ชอบเค้าก็บอกว่าชอบสิ ไม่พูดอะไรเลยกับทำหน้าบึ้งๆแล้วยังทำตัวเหมือนโดนคนอื่นบังคับให้ทำแบบนี้ น้องถ้วยฟูจะรู้ได้ไง 

นี่ดีนะ ที่พอได้ยินเสียงถ้วยฟูว่าไม่ค่อยดี ก็ยังมาหาถึงบ้านทั้งๆที่ยังน้อยใจ มาเพื่อมาง้างคนปากแข็ง น่ารักจริงๆ 

แหมๆๆ พี่ธันนี่แมนจริงๆ ให้น้องฟูร้องไห้หลับคาอกทั้งๆที่ยังนั่งอยู่บนตักไปด้วยทั้งคืนเลย 

แต่ก็น๊าาา ไอคิดว่าจะมีจ๊วบๆๆกันซะอีก ดันเป็นแค่หอมแก้มอ่ะ    หื่นกันมากกว่านี้ได้ม๊าาาา

  ต่อมาก็โดนสมาชิกเกือบทั้งบ้านเห็นการหยอกล้อเล่นกันของน้องฟูกับพี่ธัน ทีนี้ถ้วยฟูก็ไปไหนไม่รอดดดด

แถมด้วยปมเงื้อนตาย จากการจิ้นซ์อันลามกส์ของปุยฝ้าย สมกับเป็นสาววายจริงๆ 


รอบัวมาต่อตอนต่อไปนะเคอะ 

[fkjj]

ขอบคุณค่ะน้องบัว

ตอนแรกนึกว่าพี่ธันจะโกรธ

ถ้วยฟูนานซ่ะอีก...ขอบคุณ

น้องปุยฝ้ายด้วยที่ทำให้

ทั้งพี่ธันและถ้วยฟูดิ้นไปไหนไม่ได้