หัวข้อ: รักนี้...ลิ้นกับฟัน ตอน 28 ธันวา (อัพ 28/12/2016) หน้า 67

[Dezair]

...............................................



   ไอ้หล่อขับรถแบบโคตรหงุดหงิดเอาผมมาหย่อนทิ้งไว้ที่บ้านรัตนวิจิตร พร้อมย้ำหนักแน่นว่าพรุ่งนี้จะมารับกลับในตอนเย็น ก่อนที่มันจะขับรถกลับไปนอนคอนโด เหล่าพ่อแม่พี่น้องเห็นผมกลับมาที่บ้านตามแผนที่เตี๊ยมกันไว้ก็รีบวิ่งเข้ามาถามไถ่ทันทีที่รถไอ้พี่ธันลับสายตาไปแล้ว



   “เป็นไง! ถ้วยฟู ทุกอย่างเรียบร้อยมั้ย ธันคงงงไปเลยล่ะสิ”



   “เรียบร้อยอะไรล่ะแม่ มันให้นอนที่นี่คืนเดียว พรุ่งนี้จะมารับกลับ”



   “อ้าว! แล้วถ้าถ้วยฟูกลับไปแล้วจะจัดเซอร์ไพรส์วันเกิดธันยังไง” เรื่องเซอร์ไพรส์วันเกิดไอ้หล่อนี่คนรู้กันทั้งโลกยกเว้นเจ้าตัวครับ ผมตระเตรียมแผนการอย่างดี แต่แผนจะมาพังไม่เป็นท่าเพราะไอ้พี่ธันนี่ล่ะ!



   “พ่อกับแม่ต้องช่วยฟูนะ พรุ่งนี้ถ้ามันมารับฟูกลับ พ่อกับแม่ต้องเป็นคนรับหน้า บอกมันยังไงก็ได้ว่าฟูจะต้องอยู่ที่นี่อีกสองวัน แล้วให้มันมารับกลับวันที่ 31 แทน” 



ตามแผนเดิมคือผมจะมาค้างที่บ้านผมสามคืน และให้มันมารับกลับในวันที่ 31 ธันวา ซึ่งมันจะต้องเป็นคนขึ้นไปรับที่ห้องนอน แล้วก็จะเจอผมสลบไสลอยู่บนพื้น มีขวดยาหล่นกระจัดกระจายแลดูเหมือนฆ่าตัวตาย แล้วพอมันเข้ามาเขย่าตัวผม ผมต้องทำเป็นไอเหมือนจะได้สติเพื่อรั้งเวลามันเล็กน้อยให้คนอื่นๆที่อยู่ชั้นล่างของบ้านจุดเทียนเตรียมสถานที่กันให้เรียบร้อย จากนั้นก็ค่อยทำเป็นสลบต่อเพื่อให้มันอุ้มผมลงมาจากชั้นสอง แล้วพอมันลงมาถึงตีนบันได ทั้งครอบครัวมันและครอบครัวผมก็จะแห่กันออกมาดึงสายรุ้ง เป่าปากวิดวิ้วพร้อมด้วยเค้กที่น้องเมจะเป็นคนถือมา ส่วนผมก็จะฟื้นจากนิทราในอ้อมกอดของมันมากระซิบแฮปปี้เบิร์ธเดย์ แหมะ!! แลดูโรแมนติกใช่มั้ยล่ะครับ! ทุกอย่างจะเพอร์เฟ็ค ถ้าเป็นไปตามแผนและไม่มีมนุษย์บางตัวนอกบทจะมารับผมกลับวันพรุ่งนี้!!!



   “จะได้ผลเหรอวะไอ้ฟู พ่อน่ะไม่เท่าไหร่ แต่แม่นี่สิ ถ้าธันขอรับแกกลับพร้อมด้วยหน้าหล่อๆถูกใจคุณนายปานดาว คุณนายก็ยกให้อยู่แล้ว ตามใจลูกเขยคือคุณปานดาว รัตนวิจิตร ไม่รู้รึไง” พี่ชายหล่อน้อยๆของผมปากหมาไม่ดูเวล่ำเวลา เลยถูกแม่ตีไปเพี๊ยะนึงก่อนจะหันมาย้ำกับผมเสียงหนักแน่นเอาจริงเอาจังยิ่งกว่าตอนบริหารร้านเตาถ่าน



   “แต่งานนี้เซอร์ไพรส์วันเกิดของธันสำคัญที่สุด! ถ้วยฟูไม่ต้องห่วง พรุ่งนี้แม่กับพ่อจะทำทุกอย่างไม่ให้ธันพาถ้วยฟูกลับไปได้แน่นอน! แม่สัญญา!!” ผมเห็นแววตาแม่แล้วก็พอจะรู้ว่างานนี้แม่เอาจริง เลยพอจะทำให้ผมมีแรงใจและแอบลุ้นว่าเซอร์ไพรส์งานวันเกิดปีนี้ของไอ้หล่อจะต้องสมบูรณ์แบบและสำเร็จลุล่วงทุกประการ



   เอาล่ะครับ! เรามาเค้าท์ดาวน์สู่งานเซอร์ไพรส์วันเกิดไอ้หล่อของผมกันเล้ย!!


……………………………



   วันต่อมาอันเป็นวันที่ไอ้หล่อนัดจะมารับผมกลับ ผมก็ให้พ่อกับแม่รับหน้าไปครับ ซึ่งดูเหมือนคุณและคุณนายรัตนวิจิตรจะทำหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยม เพราะไอ้พี่ธันยอมตัดใจไม่เอาตัวผมกลับหลังจากถูกพ่อแม่ผมหว่านล้อมและต่อเวลากันอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง สุดท้ายมันถึงยอมให้เวลาผมนอนที่บ้านรัตนวิจิตรต่อไป และย้ำหนักแน่นว่าจะมารับกลับวันที่ 31 แน่นอน



   ตอนเช้าวันที่ 31 ซึ่งเป็นวันหยุดสิ้นปี เพื่อไม่ให้ไอ้พี่ธันมาบ้านผมเร็วเกินกว่าที่พวกเราจะเตรียมอาหารและอุปกรณ์สำหรับปาร์ตี้เสร็จ ผมก็เตี๊ยมกับป๋าของไอ้หล่อ ให้ใช้งานมันเอากระเช้าสวัสดีปีใหม่ไปให้ญาติโกโหติกาที่จังหวัดข้างเคียงกรุงเทพฯ ใช้เวลาเดินทางไปกลับอย่างน้อยๆก็สามชั่วโมง แถมให้ป๋ากำกับเวลาว่าต้องไปหลังเที่ยงอีกต่างหาก ลูกกตัญญูดีเด่นอย่างนายธันวาก็ทำตามคำสั่งป๋านั่นแหละครับ ตีรถเอากระเช้าไปให้ญาติเสร็จปุ๊บก็ตีรถตรงดิ่งกลับมาที่บ้านผมปั๊บ!



   “ธันมาแล้ว!”



ข้อความจากสายสืบอย่างนายถ้วยตวงที่ซุ่มอยู่นอกบ้านปรากฏขึ้นบนโทรศัพท์ของผม ตัวผมนั้นอยู่ในห้องนอนบนชั้นสองครับ ในบ้านมีคนอยู่เกือบสิบชีวิตได้ แต่ทุกคนจะต้องอยู่อย่างเงียบเฉียบทำเสมือนไม่มีใครอยู่ ปิดไฟ ปิดหน้าต่างเงียบ รถทุกคันต้องเอาไปจอดทิ้งไว้ที่ลานจอดรถในร้านเตาถ่านซึ่งอยู่ใกล้ๆ สภาพบ้านตอนนี้เลยดูวังเวงวิเวกและหดหู่มาก



   “ถ้วยฟู...ถ้วยฟู...” เสียงของไอ้หล่อดังขึ้นมาจากชั้นล่าง ผมเดาได้ว่าในอีกไม่กี่อึดใจมันจะต้องเดินขึ้นมาข้างบนที่ห้องผมแน่ๆ และสิ่งเดียวที่ผมต้องทำในตอนนี้คือเปิดขวดยาสีชาแล้วเทยาข้างในสักกำนึงมาใส่มือเอาไว้ แล้วนอนเอนแพะหัวกับเตียง จริงๆตอนแรกว่าจะเอาน้ำลายฟูมปากด้วย แต่มันดูสกปรกเละเทะไปหน่อย ผมอยากเซอร์ไพรส์มันแบบหล่อๆอ่ะครับ



   เสียงฝีเท้ามันดังขึ้นแล้ว ผมรีบหมุนเปิดฝาขวด แต่ไม่รู้ว่าโรงงานไหนผลิตยากระปุกนี้ จะเปิดยากไปมั้ย?!! ผมพยายามหมุนฝาขวดด้วยมือเปล่าก็แล้ว เอาชายเสื้อมาช่วยเปิดก็แล้ว แม่งก็ยังเปิดไม่ออก!!



   ในช่วงจังหวะที่กำลังงัดกับฝาขวดยาอยู่นั้น เสียงเคาะประตูห้องผมก็ดังขึ้น



   “ถ้วยฟู...”



ฉิบหาย!! ทำไมมันเดินขึ้นมาเร็วแบบนี้!!



   ผมมองไปที่ประตู แล้วฮึดแรงเฮือกสุดท้ายหมุนฝาขวด และไม่ว่าจะด้วยพระเจ้าเข้าข้างหรือนรกสนับสนุน แรงเฮือกนี้ของผมทำให้ฝาขวดเปิดออกแต่ในจังหวะเดียวกันขวดยาในมือผมก็กระฉอกเทยาเม็ดสีขาวพรวดออกมาเต็มพื้น พอดีกับที่ประตูห้องผมถูกเปิดเข้ามา



   คนมาใหม่ชะงักอยู่ที่หน้าประตู ในขณะที่ผมหันกลับไปสบตามัน แล้วเกิดเป็นเดธ แอร์ไปชั่วขณะ



   ไอ้พี่ธันก้มลงมองบนพื้นที่มียาเม็ดกระจัดกระจาย ก่อนจะเงยหน้ามองผมอีกครั้ง



   “ยา? ถ้วยฟูเป็นอะไร ทำไมต้องกินยา”



   “เอ่อ...” ผมพูดไม่ออก ผิดบทมโหฬารเพราะไอ้หล่อมาเร็วเกินไปที่จะเซ็ตฉากเสร็จ แถมขวดยาก็เสือกเปิดยากเกิดไป สุดท้ายเลยหกกระจายเต็มพื้นแบบนี้



   “ไหนเอามาให้พี่ดูซิ กินยาอะไร” ไอ้หล่อเดินเข้ามาหาแล้วเอื้อมมือจะมาดึงขวดยาในมือผมไปดู แต่ผมรีบซ่อนไว้ข้างหลัง



   “ย...ยา...ยาแก้ปวด!”



   “แก้ปวด? ถ้วยฟูปวดอะไร เอายามาให้พี่ดู!” เสียงมันเข้มขึ้นอีกแปดร้อยเท่า แล้วเอื้อมมือไปด้านหลังผมเพื่อดึงขวดยาไปดู ผมพยายามหลบมันแล้วนะครับ แต่...แต่ไอ้หล่อใช้วิชามารเอาแขนข้างหนึ่งรัดร่างผมเข้าไปแนบกับมัน พอผมได้ดมฟีโรโมนของมันเท่านั้นล่ะ มือไม้อ่อนยอมให้มันดึงขวดยาจากมือไปแต่โดยดี แล้วพอมันได้ขวดยาไปแล้ว มันก็ทอดทิ้งรีบปล่อยผมสิทีนี้



   มันก้มลงดูขวดยาสีชาในมือที่มีกระดาษสีขาวติดอยู่ด้านข้าง ซึ่งผมปริ้นท์ออกมาติดเองเป็นอุปกรณ์ประกอบฉาก เพราะตอนแรกกะว่าจะให้มันเปิดประตูเข้ามาเจอผมกำลังสลบไสลอยู่กับขวดยาใช่มั้ยล่ะครับ และเพื่อเพิ่มความน่าตกใจให้มัน ผมก็เลยติดภาษาไทยบนขวดยาว่า ‘ยานอนหลับ’



   “ยานอนหลับ?!” คือจริงๆแล้วยานอนหลับของจริงมันไม่มีเขียนข้างขวดว่า ‘ยานอนหลับ’ แบบโจ่งแจ้งอย่างงี้หรอกครับ แต่ถ้าใช้ศัพท์เทคนิคทางวงการยาแล้วไอ้หล่อที่จบวิศวะฯมาแม่งจะเข้าใจได้ไง ผมก็เลยเขียนเป็นภาษาไทยติดเอาไว้อีกทีนึง ใครจะไปรู้...ว่าแผนจะไม่เป็นไปตามแผนแบบนี้...



   “ไหนเมื่อกี้บอกว่ายาแก้ปวด?!!” มันเงยหน้าถามตะคอกด้วยหน้าตาถมึงทึง พระเอกคาวี ณ สวรรค์เบี่ยงสิงร่างมึงอีกแล้วใช่มั้ย...เอายังไงดีล่ะกูทีนี้ จะอ้างอะไรดีวะ!...



   “ก็...”



“ก็อะไร?!”



“ก็...” คิดอะไรไม่ออกหาข้ออ้างไม่ได้ ผมก็มารยาสารไถทำเป็นแพะหัวใส่ไหล่มันทันที



   “ก็...ปวดหัวอ่ะ...ปวดหัวแล้วนอนไม่หลับ หายาแก้ปวดไม่เจอ ก็เลย...ก็เลย...โอ๊ยๆๆๆ ปวดหัวอีกแล้ว โอ๊ยยยยย...” ผมยกมือขึ้นกุมหัวเพื่อให้ดูสมจริง ก่อนจะทำเป็นเหลือบตามองมันด้วยสายตาน่าสงสารและแสนอ่อนแอ



   “พี่ธันพาฟูไปหาหมอหน่อยนะ ฟูปวดหัว...”



   “ปวดหัวเป็นอะไร”



   “ไม่รู้อ่ะ อยู่ดีๆก็ปวด โอ๊ยยยยยยยย...ปวด...ปวดอีกแล้ว...” แล้วผมก็ทำตัวอ่อนเอนกายลงพิงมันทั้งตัว จนได้หล่อต้องประคองเอาไว้ ตอนนี้หน้าตาดุดันเป็นพระเอกซาดิสต์หายไปเรียบร้อย เหลือแต่พระเอกที่รักและห่วงใยในตัวถ้วยฟูคนนี้อย่างเต็มเปี่ยมครับ



   “ปวดมากรึเปล่า” มันถามด้วยน้ำเสียงเหมือนจะร้อนรนด้วยความเป็นห่วง จากเมื่อกี้ที่เป็นธันวาเวอร์ชั่นดุ กลายเป็นธันวาเวอร์ชั่นห่วงใยผมไปแล้ว



   “ปวดมาก...” และในเมื่อมีธันวาเวอร์ชั่นห่วงใยก็ต้องมีถ้วยฟูเวอร์ชั่นตอแหลนะครับ ถือเป็นของคู่กันราวกับกิ่งทองใบหยก ผมทำเป็นหมดแรงโอนเอนพิงกายมัน ไอ้หล่อเลยจับแขนผมข้างหนึ่งวางพาดบนไหล่มันเอาไว้



   “งั้นลงไปข้างล่าง พี่จะพาไปหาหมอ เดินไหวมั้ย”



   “ไม่ไหว...” ไอ้พี่ธันมองหน้าผมอย่างกังวลและเป็นห่วง ก่อนจะหันหลังให้ผมแล้วย่อตัวลง



   “ขึ้นมาสิถ้วยฟู” มันเอี้ยวหน้ากลับมาพูดกับผม เล่นเอาผมชะงักไปเล็กน้อยเพราะตอนแรกนึกว่ามันจะอุ้มแบบเจ้าชายอุ้มเจ้าหญิงซะอีก นี่มึงกะอุ้มแบบซีรีส์เกาหลีประเภทนางเอกตายบนหลังพระเอกกันเลยใช่มั้ย เอ้า! เอาก็เอา เดี๋ยวข้างล่างรอนาน ป่านนี้เทียนละลายเหลือแต่ตอหมดแล้วมั้ง!



   ผมกระโดดขึ้นหลังมัน เอาขาหนีบเอวมันเอาไว้ มือสองข้างของมันพยุงขาผมอีกที ก่อนจะพาผมออกจากห้อง ทุกจังหวะช่างเชื่องช้าและมั่นคงเหลือเกิน กูรู้นะว่าตัวกูหนัก แต่มึงช่วยเดินให้เร็วกว่านี้ได้มั้ย เอาแบบให้ดูเร่งรีบจะพากูไปโรงพยาบาลไรงี้อ่ะ!



   “ปวดหัวอ่ะพี่ธัน...” ในเมื่อมันไม่รีบ งั้นเดี๋ยวผมเร่งให้เอง



   “ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่พาไปหาหมอ...” จะมาไม่เป็นไรอะไรอีกล่ะวะ! มึงควรจะรีบเดินสิเว้ย! ไม่ต้องหันไปปิดประตูห้องนอนให้กูก็ได้! รีบเดินน่ะรีบเดิน!!



   “ไม่ไหวแล้ว...ปวดหัว...โอ๊ย!! โอ๊ย!!! ปวดหัวไม่ไหวแล้ว!!! โอ๊ยยยยยยย...” ผมครวญครางอยู่ข้างหูมัน แล้วจิกมือลงกับไหล่มันเหมือนว่ากำลังทรมานและทุรนทุรายอย่างแสนสาหัส



   “ถ้วยฟู!”



   “ปวดหัว...โอ๊ยยยยยยย!!...ฟู...ฟูหายใจไม่ออกด้วยอ่ะ...” ในเมื่อปวดหัวอย่างเดียวแล้วมึงไม่รีบ งั้นกูเอาหายใจไม่ออกไปด้วยอีกอย่าง ผมทำเป็นหายใจฟืดฟาดเหมือนหายใจลำบาก แถมหอบใส่หูมันเหมือนร่างกายผมกำลังแย่ลงทุกขณะ



   “ฟู...ฟูหายใจไม่ออก...ฮ้า ฮ้า ฮ้า” คราวนี้เริ่มทำเป็นหายใจทางปากรัวๆ



   “ใจเย็นๆถ้วยฟู! หายใจเข้าไว้! หายใจ!” 



มันเร่งฝีเท้ารีบสับขาลงบันไดอย่างรวดเร็วจนมาถึงชั้นล่าง กำลังจะตรงดิ่งไปที่ประตูบ้าน แต่ไฟทั้งห้องกลับถูกเปิดพรึ่บ! พร้อมกับกระบอกสายรุ้งจากเหล่าพ่อแม่พี่น้องทั้งหลายถูกดึงดังปุ้กๆๆๆ!



   “แฮปปี้เบิร์ธเดย์!!”



ขาไอ้หล่อชะงักกึก เมื่อเสียงตะโกนและแสงสว่างที่สว่างพรึ่บในห้องอย่างรวดเร็วทำให้มันเห็นว่าในบ้านน้อยๆของครอบครัวรัตนวิจิตรไม่ได้มีแค่พระเอกที่กำลังให้นายเอกขี่หลัง แต่มีทั้งครอบครัวมันและครอบครัวผมมายืนหน้าแฉล้มเรียงเป็นหน้ากระดานขวางประตูอยู่ เหนือประตูมีป้ายไวนิลอันใหญ่ที่พึ่งถูกผูกแหม็บๆเมื่อกี้เขียนว่า



   ‘สุขสันต์วันเกิด ธันวา!!!’



   “แฮปปี้เบิร์ธเดย์” ผมที่ยังอยู่บนหลังมันก้มลงพูดข้างหู ทำเอาไอ้พี่ธันรีบหันกลับมามอง พอมันเห็นหน้าตาอันหล่อเหลาและออร่ากระจายโดยไม่หลงเหลือเค้าลางของโรคภัยใดของผมแล้ว ไอ้พี่ธันก็ถึงถอนหายใจพรูอย่างโล่งอก ยิ่งพอมันหันไปเห็นน้องเมถือเค้กที่มีเทียนปักมาหยุดตรงหน้า แถมคนอื่นๆพากันโยนกระดาษสะท้อนแสงระยิบระยับขึ้นกลางอากาศและเป่าปากไปด้วย มันก็ได้แต่ยิ้มแล้วส่ายหัวไปมา



   “สรุปว่าเซอร์ไพรส์วันเกิดสินะ”



   “แผนพี่ฟูคนเดียวเลยค่ะ” อ้าว...น้องเม ไหงตอนนี้มาโยนว่าเป็นความคิดของพี่ล่ะครับ ตอนเตรียมการ เราก็ช่วยกันอย่างดีไม่ใช่เหรอ



   ไอ้หล่อเอี้ยวหน้าหันมามองผมที่ยังกอดคออยู่บนหลังมัน



   “แล้วไม่ได้ปวดหัว หายใจไม่ออกจริงๆใช่มั้ย” ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ



   “ขวดยาเมื่อกี้ล่ะ” มันถามอีก



   “อุปกรณ์ประกอบฉากเฉยๆ” ผมตอบแต่ยังทำเนียนอยู่บนหลังมัน ไอ้พี่ธันได้แต่ยิ้มแล้วส่ายหน้าไปมา คงไม่คิดว่าจะเซอร์ไพรส์มันได้สมจริงขนาดนี้



   “เอ้าๆ! มาร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ให้ธันกันดีกว่านะ ถ้วยฟู แล้วเราน่ะ จะอยู่บนหลังธันอีกนานมั้ย เดี๋ยวธันก็หลังหักหรอก” แม่ผมชักชวน แต่ไม่วายหันมากัดลูกชายสุดหล่อคนนี้



   “ลงก็ได้...” ผมได้แต่รับคำเสียงอ่อย กำลังจะปลดขาตัวเองลงจากเอวมัน แต่มือไอ้หล่อที่จับขาผมอยู่กลับไม่ยอมปล่อยซะงั้น ผมเลยได้ทีฟ้องแม่ซะเลย ว่าผมไม่ได้เอาตัวไปใกล้ชิดมันก่อนนะ ไอ้หล่อธันต่างหากที่อยากชิดใกล้ผม



   “แม่ ดูนะ พี่ธันไม่ยอมปล่อยเอง”



   “เป่าเทียนด้วยกันก่อน” มันหันมาบอกผมพร้อมรอยยิ้มหล่อๆ เห็นแล้วใจละลายกลายเป็นน้ำแข็งใสในหน้าร้อน ไหนๆสุดที่เลิฟก็อ่อยให้ผมอยู่บนหลังมันต่ออีกหน่อยแล้ว ผมจะดิ้นลงทำไมล่ะ ก็เลยอยู่บนหลังมันแบบนั้นแล้วร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ข้างหูมันไปด้วย



   เสียงเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ดังขึ้น ทุกคนพากันร้องเพลงอวยพรให้มันพร้อมกับตบมือเป็นจังหวะ ผมเองที่อยู่บนหลังมันก็ร้องเพลงให้มันเหมือนกัน เห็นมันยิ้ม เห็นมันมีความสุขกับงานวันเกิดที่ผมตั้งใจคิดแผนเซอร์ไพรส์ให้ ก็รู้สึกดีใจจนลืมความเหน็ดเหนื่อยของการเตรียมงานไปเลยล่ะครับ



   “...แฮปปี้เบิร์ธเดย์ มายธัน!” คนอื่นจบเพลงด้วยคำว่าอะไรไม่รู้ แต่สำหรับผมต้องคำนี้เท่านั้น



   มันหันกลับมามองหน้าผมแล้วยิ้ม ก่อนจะหันกลับไปหลับตาอธิษฐานต่อหน้าเค้กแล้วลืมตาขึ้นเป่าเทียน แล้วเสียงตบมือจากทุกๆคนก็ดังขึ้นอีกระลอก



   “สุขสันต์วันเกิดนะ” ผมกระซิบข้างหูมันท่ามกลางเสียงตบมือและเสียงเซ็งแซ่แฮปปี้เบิร์ธเดย์จากทุกๆคน มันหันกลับมามองหน้าผมแล้วยิ้มหล่อให้ทีนึง



   “ขอบคุณ”



แล้วก็ถึงช่วงเวลาของการมอบของขวัญครับ แม้ผมจะอยากอยู่บนแผ่นหลังอันอบอุ่นของมันต่อไปอีกนานแค่ไหน แต่ก็ต้องตัดใจยอมกระโดดลงจากหลังมันไปหยิบของขวัญวันเกิดมาให้ ซึ่งถ้าจะให้แบบปกติปุถุชนธรรมดาทั่วไปก็คงไม่ใช่ปวินคนนี้หรอกครับ



“เอาชิ้นนั้นๆ” ก่อนจะให้ของขวัญ เราก็ต้องรีเควสท์เค้กชิ้นที่ใหญ่ที่สุด และมีสตรอเบอร์รี่ลูกโตที่สุด



“แหม พี่ฟู...ทำเองกินเองเลยนะคะ” น้องเมส่งเสียงล้อเลียน ทำเอาไอ้คนกำลังตัดเค้กใส่จานให้ผมถึงกับเงยหน้ามอง



“ถ้วยฟูทำเค้กเองเหรอ” มันเอ่ยปากถาม เล่นเอาผมแอบเงิบเล็กน้อย เพราะกะจะเอาเรื่องนี้ไปสวีทกับมันสองต่อสองเมื่อเรากลับคอนโดไปแล้ว แต่น้องเมดันพูดขึ้นมาซะก่อน



“ก็...ก็...ก็จะซื้อทำไมล่ะ ทำเองถูกกว่า!” จริงอยู่ว่าทำเองถูกกว่า แต่การที่ต้องลองทำหลายๆก้อนก่อนจะมาเป็นก้อนที่ใช้งานได้จริงอย่างไอ้เค้กที่กำลังถูกตัดอยู่ตรงหน้านี่ ผมว่าใช้เงินมากกว่าไปซื้อร้านมากินอีกนะครับ แต่ก็อย่างที่บอก...วันเกิดปีหนึ่งมีครั้งเดียว แถมเป็นวันเกิดของคนสำคัญ ก็ต้องลงทุนกันบ้าง...



“ฮึ้ย! หมั่นไส้! ทำเองถูกกว่า! ธัน อย่าไปเชื่อถ้วยฟู มันน่ะนั่งทำเค้กเป็นวันเลย เค้กเสียไปตั้งเยอะ แม่บอกว่าจะทำให้ก็ไม่ยอม” นอกจากน้องผัวจะชอบชงแล้ว แม่ตัวเองก็ใช่ย่อย ชงกันอร่อยจริงๆ กะจะเอาให้ไอ้ถ้วยฟูคนนี้เขินตรงนี้ให้ได้เลยใช่มั้ย



ไอ้พี่ธันมองหน้าผม ไอ้ผมก็อยากจะมองตอบหรอกครับ แต่เป็นอะไรไม่รู้ เห็นหน้ามันแล้วจั๊กกะเดี๋ยมในหัวใจ เลยต้องก้มหน้ามองเค้กในมือมันแทน แล้วส่งกล่องของขวัญในมือให้มัน พอมันรับไปแล้ว ผมก็ทำเนียนเอื้อมมือไปดึงจานเค้กจากมือมันมาแบบไม่ยอมมองหน้า แต่...ไอ้หล่อไม่ยอมปล่อย



“อวยพรพี่รึยัง”



“อวยพร? ก็ร้องแฮปปี้เบิร์ธเดย์ให้แล้วไง” จะอยากได้อะไรมากมายนักหนา เซอร์ไพรส์ก็ทำให้ เค้กก็ทำให้ ของขวัญก็ให้ ยังจะเอาคำอวยพรอีก?



“ไม่เอาเป็นเพลงสิ ไม่เอาแค่คำว่าแฮปปี้เบิร์ธเดย์ด้วย เอาเป็นภาษาไทยแบบที่คนอื่นๆเขาทำเมื่อกี้” ผมไม่รู้ว่ามันเป็นวัฒนธรรมของประเทศไทยไปตอนไหนที่ต้องอวยพรขอให้มั่งมีสีสุข คิดสิ่งใดก็สมปรารถนาตอนให้ของขวัญวันเกิด ทั้งๆที่ก็ร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ไปแล้วตอนก่อนเป่าเทียน ระวังเหอะ! อวยพรซ้ำซ้อนเดี๋ยวก็ไม่ได้สักอย่าง



“เร็ว อวยพรพี่ก่อน” ไอ้หล่อย้ำ ผมเหลือบตามองไปรอบตัว ตอนนี้คนทั้งบ้านจ้องมาที่ผมและไอ้พี่ธันเป็นตาเดียว แถมไม่มีใครพูดอะไรสักคำ กะจะรอฟังคำอวยพรจากปากผมกันจนหูผึ่ง!



ผมหันกลับมามองไอ้คนตรงหน้า มันยังคงมองหน้าผมแล้วยิ้มน้อยๆเหมือนรอคอย แถมมือยังดึงจานเค้กเอาไว้ไม่ยอมปล่อยให้ผมอีก นั่นหมายความว่าถ้าผมไม่อวยพรมัน ผมจะไม่ได้กินเค้กสินะ เอ้า! พูดก็ได้! นี่เพราะอยากกินเค้กหรอกนะ! ไม่ได้อวยพรเพราะความรักความเทิดทูนอะไรหร้อก!!



“ขอให้มีความสุข...”



“แค่นี้?”



“...คิดอะไรก็สมปรารถนา...”



“แล้ว?”



ผมเหลือบตามองมันอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจพูด



“...ไม่ว่าปีนี้หรือปีไหนๆ ฟูก็จะอยู่ข้างๆพี่ไปเรื่อยๆ แฮปปี้เบิร์ธเดย์” แล้วเสียงเป่าปากจากคนทั้งบ้านก็ดังลั่น ผมกระตุกจานเค้กจากมือไอ้หล่อ แต่มันกลับไม่ยอมปล่อย แถมยังส่งแขนข้างหนึ่งมาล็อกคอผมเข้าไปกอดอีกต่างหาก



“ขอบคุณมากถ้วยฟู”



ท่ามกลางเสียงเป่าปากล้อเลียนและเสียงตบมือเอะอะดังลั่นบ้านนั้น คำพูดแผ่วเบาของมันที่ดังข้างหูผมกลับแทรกเสียงเหล่านั้นเข้ามาดังอยู่กลางหัวใจได้อย่างง่ายดาย น้ำเสียงแผ่วเบาแต่เจือไปด้วยความดีใจและความสุขนั้น บอกให้รู้ว่ามันรู้สึกยังไงกับงานวันเกิดในปีนี้ รู้สึกยังไงกับการที่ผมอยู่เคียงข้างมันในปีนี้ และอย่างที่ผมบอก ไม่ว่าจะปีไหนๆ หรืออีกกี่ปีต่อจากนี้ ในวันเกิดของมัน ผมก็ยังอยู่เคียงข้าง...จะอยู่ข้างๆเพื่อร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ให้มัน จะอยู่ข้างๆอยู่เพื่อให้ของขวัญมัน และจะอยู่ข้างๆ...เพื่ออวยพรให้มัน...



แฮปปี้เบิร์ธเดย์ สุขสันต์วันเกิด...พี่ธันวา



FIN



นอกจากตอนพิเศษ “รักนี้...อิน โตเกียว” ซึ่งยาวมากกกกกกเมื่อตอนกลางปีที่ผ่านมา สิ้นปียังมีตอนพิเศษของถ้วยฟูออกมาอีก ปีนี้สำหรับบัว ถือว่าเป็นปีแห่งถ้วยฟูจริงๆค่ะ และปีนี้ปีเดียว เป็นปีที่บัวลงตอนพิเศษถ้วยฟูเยอะกว่าทุกปีที่ผ่านมารวมกันซะอีกนะ ฮ่าฮ่า (แค่โตเกียวก็ปาไป 8 ตอนแล้วนี่เนอะ ยาวเป็นครึ่งนึงของเนื้อเรื่องหลักเลย)

หวังว่าทุกคนจะยังไม่เบื่อถ้วยฟูไปซะก่อน และหวังว่าเรื่องนี้จะเป็นอีกเรื่องที่ทำให้ทุกคนได้หัวเราะและมีความสุขส่งท้ายปี

Happy New Year 2015 ล่วงหน้านะคะ ขอให้ทุกๆคนแข็งแรง สุขสมหวังตามที่ตั้งใจ และปีหน้าบัวก็ขอฝากตัวล่วงหน้าเช่นเคย ฝากตัวฝากผลงานล่วงหน้า(ซึ่งยังไม่รู้ว่าเป็นเรื่องอะไร)

สำหรับปีนี้ ขอบคุณมากๆสำหรับการติดตาม การอ่าน กำลังใจ และทุกๆอย่างที่ทุกคนมอบให้บัว ขอบคุณพื้นที่บอร์ดด้วยค่ะ

แล้วเจอกันเรื่องต่อไปค่ะ(เมื่อไหร่ดี?????)

[nu-tarn]

สมกับเป็นถ้วยฟูมากอ่ะ

[fammi50]

น่ารักจังเลยอ่ะ ชอบบบบบบบบบบบบบบ 

[aom2529]

  แล้วมาลงตอนพิเศษอีกนะคะ..

[becrazie]

ฮิ้ววววว หวานซ้าาา

[LadyYuly]

โอยยยย  ถ้วยฟูเกรียนเสมอต้นเสมอปลาย 55555555   น่ารักกันตลอดๆๆๆๆๆๆ     พีบัว  ขอตอนพิเศษเรื่อยๆได้ป้ะล่ะะะ  -.,- 55555555 

[flimflam]

ฟูน่ารักมาก 55555555555555555
คิดแผนอะไรได้น่ารักสุดๆ...
แต่ผิดแผนไปเยอะเหมือนกันนะ
ปีหน้าควรจะทำแผนสำรองไว้ซัก3แผน 5555555555555555555
 

[kongxinya]

ไม่เบื่อเลยค่ะ ออกจะคิดถึงถ้วยฟูกับพี่ธันด้วยซ้ำ (คิดถึงพี่โตกับของขวัญด้วยยยย  )

คงไม่มีใครคิดได้สุดยอดอย่างถ้วยฟูแล้วล่ะเรื่องเซอไพรสเนี่ย ขอให้บอก 
อิจฉาพี่ธันมีถ้วยฟูอยู่เคียงข้างคงไม่มีวันเหงาแน่ 

ปีใหม่ที่จะถึงนี้ก็ขอให้คุณบัวมีเเต่ความสุขสมหวังดั่งปรารถนาทุกสิ่งที่หวังไว้
สุขภาพเเข็งแรง ร่ำรวยๆ เรื่องไม่ดีก็ขอให้ผ่านพ้นไป มีแต่เรื่องดีๆที่จะเข้ามาต่อจากนี้ค่ะ 

รอติดตามผลงานคุณบัวนะคะ เป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้ค่ะ   

[nekko]

หวานกันตลอดนะคู่นี้

Happy new year 2015 ขอให้คุณบัวพบเจอแต่สิ่งดีๆๆ

[skipkiss]

ถ้วยฟูเว่อชั่นตอแหล 555555 แสบจริงๆ 

[monoo]

 
 

[kinjikung]

ฟูเกรียนจริง ๆ ดราม่าสุด ๆ ตีบทแตก ขำพี่ธันนอกบท 555

[urmein]

555555555555 ถ้วยฟู~~~
รางวัลออสการ์ยังไม่เหมาะกับบทบาทของถ้วยฟูเลยนะพี่ว่า สุดยอดจริงๆ
อิจฉาคนมีคู่วุ้ยยยย ><
ยังไงก็ตาม.... สุขสันต์วันเกิดล่วงหน้านะคะ คุณธันวา ^_^

[maemix]

เบิร์เดย์ธันวาล่วงหน้าจ้า
ฟูเอาใจสามีสุดๆ ธันรักธันหลง

[Rafael]

รักถ้วยฟู รักนาง นางน่ารักอะ 5555
อย่างนี้ไม่ให้พี่ธันรักไม่ให้หลงได้ไง
แล้วแต่ละแผนที่คิดมานะ ชวนปวดหัวทั้งน้านนน


ขอบคุณพี่บัวที่เขียนตอนพิเศษมาให้อ่านกันนะคะ แล้วก็ สุขสันต์วันปีใหม่ล่วงหน้าด้วยค่าาา

กอดดดดด

[Whatever it is]

Happy new year เช่นกันค่ะ ไม่เบื่อถ้วยฟูกับพี่ธันเลย มีอะไรฮาๆตลอดๆ 5555

[tear0313]

น่ารักอ่ะ ถ้วยฟู

Ps. อยากอ่านเรื่องใหม่แล้วก็ตอนพิเศษจังงง

[mickeyz.min]

น่ารักนะเน๋ยยยย พี่ธันใจดีจริงๆ ฟูก็ช่างคิดแผน 55555

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

ถ้วยฟูคงความน่ารักไว้เหมือนเดิม

[Snowermyhae]

เกรียนเสมอต้นเสมอปลายปาก สงสารพี่ธัน ปวดหัวกับนางมาก 

[♠DekDoy♠]

เกรียนแต่น่ารักนะถ้วยฟู

[gupalz]

ถ้วยฟูเกรียนมากอ่ะ

[cowinsend]

ถ้าแกเป็นแฟนฉันนะไอ้ฟู ฉันจะเซอร์ไพรซ์กลับให้หงายเงิบเลย

555 สงสารมายธันจัง

[am_am]

ถ้วยฟูสุดยอดอ่ะ คิดได้ไงอ่ะแผนนี้
ดีนะ ที่พี่ธัน ไม่ดราม่าใส่อ่ะ แอบลุ้นเลยนะเนี่ย
ถ้าพี่ธันแกล้งดราม่า โมโหใส่ งอนถ้วยฟูจะเป็นไงนะ คริ คริ 
ขอบคุณน้องบัวที่นำตอนพิเศษ มาให้เป็นของขวัญปีใหม่
ขอบคุณนะครัช แต่ถ้าให้ดี ขอของขวัญของพี่อธิปได้มั๊ยจ๊ะ
คิดถึ๊งงงงงงงงงงงงง คิดถึง 

[shijino]

 

[HISY]

ไม่ใช่ถ้วยฟูคิดไม่ได้นะเนี่ย
ฮาที่ธันนอกบททุกอย่างอ่ะ เหนือการควบคุมสุดๆ

[DarkAki]

ช่วงแรกนี่ ฮาจนหายใจไม่ออก ท้องแข็งไปหมด

ตอนหลังตายอย่างสงบค่ะ สาเหตุน้ำตาลพุ่งสูงจุกอก

ตอนที่ถ้วยฟูบอกจะขอกลับบ้านไปทบทวนนี่

นึกหน้าที่ธันว์ออกเลยว่า เอ๋อ เหวอ เงิบขนาดไหน 555555555

ถ้วยฟูOnly จริงๆค่ะ ไม่มีใครโค่นได้   

[AdLy]

ถ้วยฟูนายแน่มาก
ยอมรับว่าอ่านตอนแรกๆ กลัวถ้วยฟูทำไม่สำเร็จมากๆ แผนอาจแตก
พี่ธันต้องจับได้แน่ ไรงี้

แต่นี่ ถ้วยฟู ทำได้ เย่เฮททททท เขินแทนเลย

[BeeRY]

ตอนนี้ทำให้เห็นสองอย่าง พี่ธันรักถ้วยฟูมาก และถ้วยฟูบ้ามาก
ทุ่มเทแบบนี้ สามีรักสามีหลง ไม่ไปไหนแน่นอนนะถ้วยฟู

[liza sarin]