ตอนพิเศษที่ 4 หลวงพระบาง Episode IV
“กินไหมตอง” พี่แบงค์เดินปรี่เข้าไปร้านขายขนมปังฝรั่งเศสที่มีดาษดื่นเต็มท้องถนนในกาดมืดเมืองหลวงพระบางแห่งนี้ มีหลายเจ้าให้เลือกซื้อเลือกหา
“เลี้ยงก็กิน”
“4 อันครับ” งานนี้เสี่ยของเราใจดีจริง ๆ ทุ่มเงิน 80 บาทเพื่อเป็นอาหารเย็นของน้อง ๆ ตาดำ ๆ ผู้ด้อยโอกาส กรั่ ก ๆ
“เอาเผ็ดไหม”
“เผ็ด 3 ไม่เผ็ด 1”
“ใส่ทุกอย่างเลยเนาะ” คุณแม่ค้าก็ถามออกมาด้วยภาษาลาวที่ฟังเข้าใจได้ง่าย ส่วนไอ้ตองเวลาจะซื้อของอะไรก็พูดคำเมืองกับพ่อค้าแม่ค้าซึ่งก็เข้าใจได้ง่ายเช่นกัน
“ครับ ไอ้ตองใส่ผักไหม”
“ตองไม่เอามะเขือเทศกับหอมหัวใหญ่”
“ครับ อันที่ไม่เผ็ดไม่ใส่มะเขือเทศกับหอมหัวใหญ่” พี่แบงค์ก็จัดการสั่งขนมปังให้เสร็จสรรพระหว่างนั้นสายตาไอ้ตองก็สอดส่ายไปมา สังเกตุได้ชัดว่าส่วนใหญ่ที่มาเดินกาดมืดแห่งนี้เป็นนักท่องเที่ยวทั้งนั้นน้อยนักจะมีเจ้าถิ่นมาเดินเลือกซื้อหา
“เขาเรียกอะไรนะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน ได้ยินไม่ชัด” กลับเมืองไทยมาหาในเวปเขาบอกว่ามันชื่อ Baguette
“เย่ ๆ ได้แล้ว”
“ไอ้ต้นอย่าพึ่งกิน ถ่ายรูปก่อน” ไอ้บูมสุดที่รักของไอ้ตองเบรกไอ้ต้นน้องชายอย่างรวดเร็วทันควันก่อนที่มันจะส่งขนมปังแท่งใหญ่เข้าปก
“โห่ย กูหิว” ไอ้ต้นบ่นปอด ๆ เพราะอีกสองเซนต์ขนมปังก็จะเข้าไปแตะลิ้นมันอยู่แล้วแต่ก็โดนไอ้บูมยั้งมือเอาไว้เสียก่อน มันก็เลยทำหน้ามุ่ยถ่ายรูปคู่กับขนมปัง
“ก็แป๊บนึงดิ”
“อ่ะ บูม”
“ขอบคุณครับเฮีย”
“ไหน ๆ มีอะไรให้แย่งบ้าง”
“พี่ตองถ่ายให้หน่อย” พอไอ้บูมได้ของตัวเองก็ทิ้งกล้องให้ไอ้ตองถ่ายรูปมันสองตัวกับขนมปังแท่งยาว พอได้ของเล่นล่ะลืมกูเล้ย
“อ่ะ 1 2 3”
“อ่ะตองถือครับ” นั่นไง ๆ ของไอ้ตองมาแล้ว ทำไมมันดูเหมือนขนมปังของเด็กเลยง่ะ level สีเหมือนของกินเด็กอนุบาลเลย ไม่มีอะไรสักอย่าง น้ำพริกเผาก็นิดเดียว ผักก็ไม่มี
“ขอบคุณครับ”
“บูมจะไปกับเฮียไหม”
“ไม่ดีกว่า ไปหวานกันเหอะ เจอกันที่รถดีกว่า” แล้วตัวน้องสองคนก็ผละออกไปเดินกันสองคนปล่อยให้เราสองคนเดินดูของกัน ผมว่าเดินดูของเนี่ยเดินกันเยอะ ๆ ก็ไม่สนุกเพราะมันจะไม่ได้ไปไหนสักที ต่างคนก็ต่างรอกว่าจะสุดถนนปาเข้าไปสามชั่วโมงกว่า
“ไปไหนมาไหนระวังตัวก็แล้วกัน”
“เฮีย 2000 ดิ”
“ไปขอแม่ไป เฮียจะซื้อของฝาก”
“งั้นก็ได้”
“ต้นเอาตังค์ไหม”
“หึ ไม่อ่ะที่แม่ให้มาก็ยังไม่ได้ใช้เลย”
“จะเอาอะไรไหม”
“ไม่อ่ะ เก็บตังค์ไว้ซื้อของไปขายเหอะ”
“ตองไปนะ”
“อือ เดี๋ยวเจอกัน”
“ต้น”
“หือ”
“ตองกอดทีดิ” ไอ้ตองก็โผไปกอดน้องชายสุดหวงนึงฮักแรง ๆ จนโดนตบหลัง เอิ๊ก ๆ แต่ก็คุ้ม อ๊างงงงง
“กินอะไรผิดสำแดงหรือเปล่าเนี่ย”
“ไปละ ๆ”
“โห นี่ไงผ้าเยอะแยะจะเอาอะไร”
“เออ เนอะ เดี๋ยวเลือกให้ด้วยนะ”
“นี่ไงเหล้าดองงู อึ๋ย” คิดถึงแล้วก็อยากจะอ้วก แหวะๆ ๆๆ
เราสองคนเดินไปตามถนนที่มีพ่อค้าแม่ค้าเอาสินค้าพื้นเมือง ทั้งเครื่องเงิน ผ้าทอ งานศิลปะ อันละลานตามากมายหลายล้านอย่าง มาวางขายแบกะดินไปตลอดเส้นถนน บ้านเรือนที่อยู่สองข้างทางก็ดัดแปลงเป็นร้านรวงขายสินค้าดูมีราคาทีเดียว พี่แบงค์ก็ได้ผ้าคลุมไหล่สมใจในราคาที่ถูกกว่าเกือบ 3 เท่าด้วยฝีมือการต่อรองของไอ้ตอง เดี๋ยวพี่แบงค์จะดูถูกเอาได้ว่าไอ้ตองไม่มีฝีมือด้านต่อราคา และก็ได้เหล้าดองงูเอาไว้ฝากเพื่อน ๆ ที่ไอ้ตองขอร้องว่าให้เอาไปไกล ๆ มันน่าขยะแขยงที่สุด ไอ้ตองแวะเข้าไปร้านหนึ่งที่ขายของที่ระลึก มีของน่ารัก ๆ เล็กเยอะแยะเลย ไอ้ตองเข้าไปเลือกโปสการ์ดเป็นที่ระลึกไว้ให้เพื่อนในมหาสมาคมของไอ้ตองที่มีเยอะซะเหลือเกิน ไอ้ตองลองสอบถามราคาหน้าหมอนสามเหลี่ยมที่ปักด้วยดิ้นเป็นรูปพญานาคดูหน่อยว่าราคาจะสักเท่าไหร่เผื่อจะมีเสี่ยใจดีซื้อให้สักอัน แต่เมื่อได้ยินราคาแล้วก็ต้องถอยกรูดออกมา เพราะว่าหน้าละ 7500 บาท หมอนหนึ่งใบมีสองหน้า ก็ต้องเป็น 15000 แบบนี้ไม่มีเสี่ยคนไหนยอมซื้อให้แหง ๆ
หลังจากเดินเที่ยวกาดมืดไปจนสุดทางแล้วปฏิบัติการเดินเที่ยวนอกเส้นทางก็เริ่มขึ้นอีกคราว เราสองคนเดินจูงมือ (จริง ๆ นะ) เดินไปดู Gallery ที่มีอยู่ตลอดเส้นทางแต่ละอันก็สวย ๆ งาม ๆ ทั้งนั้น เพียงแค่คุณมีเงิน ทุกอย่างก็จะเป็นของคุณ ง่ายจะตาย ไอ้ตองกับอิลุงเดินทอดอารมณ์ไปเรื่อย ๆ อยากจะจับจองเป็นเจ้าของเสียหมดทุกอย่างแต่มันติดอยู่ตรงนี้เงินไม่มีนี่สิครับก็เลยอดเลย ไอ้ตองเดินดูคงด้วยความตื่นตาตื่นใจ พอหันมาอีกทีตัวเองก็เดินชนป้ายบอกทางอย่างจัง (ก็บอกแล้วว่าของแต่ละชิ้นสวยมาก) พี่แบงค์เห็นแล้วก็ขำ แล้วก็เดินไปตีป้ายที่ไอ้ตองเดินชน “ป้ายโง่เอ๊ย คนเดินมาทำไมไม่หลบวะ” ก่อนจะหันกลับมาเป่าปู้ดเข้าที่หน้าผากไอ้ตอง “เพี้ยง หายนะครับคนดี” แล้วก็เดินจูงมือไอ้ตองที่ตอนนี้น้ำตาคลอด้วยความเจ็บเดินไปชม Gallery กันต่อ
“ไปทางไหนกันต่อละเนี่ย”
“ทางนี้ไหม”
“หลงโทษตองนะ”
“ตลอดอ่ะ”
ผมกับพี่แบงค์ลองเดินออกนอกเส้นทางที่ไม่เคยเดินมาก่อนอีกแล้ว เส้นทางนี้เป็นทางเดินลงไปเลียบแม่น้ำคาน ก็เห็นป้ายว่าอย่างงั้นนี่ครับ แล้วก็มาเจอะกับวัดหนึ่งที่อยู่บนเนินเตี้ย ๆ ต้องเดินขึ้นบันไดไปสัก 10 ขั้นเห็นจะได้ มาหลวงพระบางทั้งทีมันก็ต้องเก็บรายละเอียดให้หมดใช่ไหมครับพี่น้องจะได้ไม่เสียเที่ยว เดินขึ้นไปบนวัด ข้างในก็เป็นวัดที่มีลานโล่ง ๆ อยู่ตรงกลาง แต่ปิดไฟหมดเลย
“อะแฮ่ม”
“พี่แบงค์ไปเถอะ”
“เดี๋ยวดิตอง คนหรือเปล่า”
“พี่แบงค์ตองกลัว”
“อยู่ข้างหลังพี่ไว้ จับมือพี่แน่น ๆ”
“แง้วววว”
“เฮ่ย”
“ว้ากกก”
ไม่รู้แหละครับว่าเสียงกระแอมครั้งแรกมาจากไหน แต่พอเห็นแมวดำกระโดดมาขวางหน้าอะไรก็อะไรเถอะครับ ไอ้ตองกับพี่แบงค์ออกแรงโกยกันอย่างไม่คิดชีวิต แล้วก็เหนื่อยแฮ่ก ๆ อยู่กันสองคน เมื่อหันซ้ายหันขวาแล้วก็พบว่าตัวเองวิ่งหนีกันมาจนถึงริมแม่น้ำคาน เมื่อสติมาความงามก็บังเกิดมือเราสองคนเหลือบไปเห็นสะพานไม้ไผ่ที่ทอดข้ามแม่น้ำคานไปยังร้านอาหารที่อยู่อีกฝั่งหนึ่ง ตลอดระยะของสะพานไม้ไผ่นั้นก็มีการจุดคบน้ำมันก๊าดไว้สวยงาม อิลุงไม่รอช้าดึงไอ้ตองลงไปที่สะพานอย่างรวดเร็ว แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นความชันของทางลง พี่แบงค์เลยให้ไอ้ตองขี่หลังแล้วค่อย ๆ เดินลงไปกันสองคน ผมว่าแบบนี้มันจะเสี่ยงตกลงไปตายกันทั้งสองคนมากกว่า แต่ก็เอาเถอะครับพี่เขาไม่อยากให้เราเหนื่อยไอ้เราก็ตามใจ พี่แบงค์ก็แบกผมลงไปถึงสะพานแบบเก้ ๆ กัง ๆ หวาดเสียวแต่ก็สุขใจดี
“สวยเนอะ”
“ใช่ เสียดายสองคนนั้นไม่ได้มาด้วย”
“ดีแล้วแหละ”
“พี่แบงค์ไปนั่งตรงนั้นกันไหม”
“ไหน”
“กลางสะพานอ่ะ”
“ไปสิ”
ไอ้ตองนั่งซบกับพี่แบงค์ท่ามกลางสายลมหนาวที่พัดผ่านสะพานไม้ไผ่ข้ามแม่น้ำคาน นาน ๆ จะมีบทสนทนาสักที เพราะมัวแต่นั่งเก็บบรรยากาศซะมากกว่า ก็มันสวยมาก ๆ นี่ครับ โรแมนติกมากด้วย เราสองคนทำอะไรไม่ได้มากไปว่าผลัดกันจุ๊บกันไปจุ๊บกันมาให้คนแถวนั้นอิจฉาเล่น ด้วยอากาศที่หนาวเย็นทำให้ไอ้ตองเป็นตะคริว ต้องพยาบาลกันเสียยกใหญ่ เมื่อเห็นควรแก่เวลาที่จะกลับแล้วผมกับพี่แบงค์ก็พาสาระร่างอันระโหยโรยแรงขึ้นมาจนได้ การแอบนี้ออกไปนอกเส้นทางนี่ก็ทำให้เจออะไรสวยงามได้เหมือนกัน ถึงว่ามีแต่คนชื่นชอบการท่องเที่ยวแบบแบ็คแพ็ค สวยอ่ะ ชอบ
ขึ้นมาได้ก็แวะขึ้นมามานั่งพอให้พอคลายเหนื่อยที่หน้าร้านขายเครื่องเคลือบ พี่แบงค์ก็วิ่งข้ามถนนไปร้านขายของเล็ก ๆ ที่อยู่ตรงข้าม ก่อนจะเปิดตู้เย็นหยิบเอาน้ำอัดลมยี่ห้อดังที่นำเข้าจากเมืองไทย พี่แบงค์หยิบน้ำดำกระป๋องแดงขึ้นมาก่อนจะทำมือขึ้นเป็นสัญลักษณ์ถามมาจากอีกฝั่งถนนว่า “กระป๋องนี้โอเคไหม” ไอ้ตองก็รีบส่ายหัวดิ๊ก เพราะว่าอยากกินอีกกระป๋องที่เป็นน้ำสีใสในกระป๋องเขียวมากกว่า ก็เลยชี้สีเสื้อตัวเอง พี่แบงค์ก็ทำหน้าเข้าใจก่อนจะหยิบน้ำอัดลมกลิ่นครีมโซดามาให้ เมื่อไอ้ตองเห็นว่าไม่ได้ผลในการสื่อสารแบบนี้ก็เลยออกวิ่งข้ามถนนไปหาพี่แบงค์เพื่อเลือกเอง แต่เมื่อกำลังจะก้าวเดินออกไปขาที่เพิ่งปวดร้าวจากที่เพิ่งเป็นตะคริวเมื่อกี้ ก็พาลจะหมดแรงไปซะเฉย ๆ ไอ้ตองก็ล้มอยู่กลางถนน โชคดีที่ไม่มีรถวิ่งมา ไม่งั้นเป็นเหมือนละครไทยแหงม ๆที่พระเอกจะต้องวิ่งมาช่วยผลักนายเอกออกไปแล้วพระเอกก็โดนรถชนเสียเอง พี่แบงค์ก็วิ่งมาหาไอ้ตองอย่างรวดเร็วทิ้งกระป๋องน้ำอัดลมเอาไว้ในมือเจ้าของร้านที่ทำหน้าเหวอตกใจที่เห็นผู้ชายสองคนประคองกัน ก่อนพี่แบงค์จะช่วยประคองผมเข้าไปถึงร้านโดยสวัสดิภาพ
“จะข้ามมาทำไมเนี่ย ดีนะไม่มีรถ ไม่งั้นได้เสียเงินซ่อมรถเขาอีก”
“อ้าว รถชน ตองก็ต้องเจ็บสิ ห่วงรถทำไม”
“ตองอ่ะนะ หนังหนา ชนกันทีมีแต่รถแหละที่จะเสียหาย” ป๊าดด พูดแบบนี้มันน่าจะฆ่าทิ้งไว้ซะที่หลวงพระบาง
“เอิ่ม ขอบคุณ”
“ไหนจะเอาอันไหน เดี๋ยวเลี้ยง”
“บอกว่าเอาสไปรท์ไง”
“ก็ไม่รู้เห็นสีเขียว ๆ เหมือนกันก็เลยนึกว่าน้ำเขียว” ไอ้ตองกับอิลุงมีปัญหาเรื่องการสื่อสารกันมาโดยตลอด ยกเว้นสื่อสารกันด้วยภาษากาย แตะปุ๊บเข้าใจปั๊บ อ๊างงงงง
“โห่ แค่นี้ก็ไม่รู้ใจกัน”
“เรื่องแบบนี้มันพูดกันยาก”
“หิวง่ะ”
“ก็เมื่อกี้กินไปนิดเดียวเองนี่”
“เผ็ดนี่นา”
“สั่งแบบไม่เผ็ดแล้วนะ”
“ไม่เคยกินอ่ะ”
“บ้านนอก ไม่เคยกินขนมปังฝรั่งเศส”
“.........”
“โอ๋ ๆๆ ไม่ว่าละ ๆ”
“เดี๋ยวจะโดน คืนนี้ไปนอนกับน้องเธอเลยนะ”
“โฮะ มีธง มีเธอ ไม่เอาหรอกเราจะนอนกับเธอ เรารักเธอ เราคิดถึงเธอ”
“แต่ตอนนี้เรางอนเธอ”
“เดี๋ยวเราจุ๊บเธอ เธอจะได้หายโกรธเรา”
“ฮึ่ย พอละเราไม่เถียงกับเธอแล้ว ซี้ด โอ๊ย”
“เห็นไหม สมน้ำหน้า มานี่”
“เดี๋ยวเด่ะ เปิดกระป๋องให้ก่อน” ไอ้ตองใช้ให้พี่แบงค์เปิดฝากระป๋องให้ที่จริงก็เปิดเองได้แต่ว่า นะ เราก็ต้อง อ่อยบ้างอะไรบ้าง อ๊างงงงงงง
“อ่ะ มา ขึ้นมา ฮึบ ตัวหนักจังว่ะ เกาะแน่น ๆนะจ๊ะ”
“หนักไหม ตองเดินเองก็ได้”
“ไม่พูดเรากะเธอแล้วเหรอ”
“เออ ดีงั้นก็แบกไป”
“ขอแรงใจหน่อยสิ”
“อะไร”
“จุ๊บแก้มเพิ่มแรงหน่อยดิ”
“ไม่อายเขาหรือไง”
“อายทำไม เราไม่ใช่คนที่นี่”
“เอิ่มม ก็ได้ จุ๊บ”
“หูย แรงมา แรงมา”
“แอ๊ เวอร์ที่สุดละคนนี้”
“หนักไหมตอง อยู่ข้างบนอ่ะ”
“เอ่ย ตลกละ”
“มันจะสวีทกันไปไหนหา สองคนนี้”
“ไอ้ตองมันเป็นตะคริว ก็เลยแบกมันมาแค่นั้นเอง”
“ตองลงมาเดินกับต้นมา”
“เดินไหวป่ะพี่ตอง”
“ไหวดิ พี่แบงค์แหละมันเวอร์”
“ตองจะกินอะไรไหม เมื่อกี้ต้นเห็นตองกินนิดเดียว”
“ไม่อ่ะเดี๋ยวกลับไปหาอะไรกินแถวห้องก็ได้ ทำไมตัวต้นร้อน ๆ” จับมือไอ้ต้นแล้วมันอุ่นผิดปกติ คืออุ่นจนร้อน ก็เลยลองเอามืออังหน้าผากมันดู ก็ร้อนจริง ๆ ด้วย
“ไม่รู้เหมือนกันเหมือนจะไม่สบาย ครั่นเนื้อครั่นตัวยังไงไม่รู้”
“เดินไปรอรถไหม”
“ยังหรอก เดินดูของก่อนละกันเผื่อจะมีของอะไรน่าดู”
“ต้นหิวไหม”
“ไม่ล่ะ กินขนมปังเมื้อกี้ยังอิ่มอยู่เลย”
“นี่โปสการ์ด ตองซื้อเอาไปฝากเพื่อน”
“เออ สวยดี ต้นว่าจะซื้อเสื้อยืด ตองไปส่งต้นดูหน่อยดิ”
“ตรงไหนอ่ะ อยากได้เหมือนกัน”
“เดินไปอีกหน่อยแหละ”
“คืนนี้นอนกับตองนะต้น”
“อืม”
“นี่ไง ร้านนั้นใช่ไหม”
“อือ ต้นว่าสีมันสวยดี”
“แพงป่ะต้น”
“80 บาทเอง”
“จริงดิ”
“รีบซื้อเหอะตอง รถจะมาแล้ว”
“โอเค เดี๋ยวนับก่อนนะ”
“ตองจะเอาสีอะไร”
“ต้นซื้อให้เหรอ”
“ก็ให้เลือกเนี่ย เผื่อพี่แบงค์ตัวนึงด้วย”
“ต้น ตองเอาสองตัวนี้นะ” ได้สีกรมท่ากับสีเขียวขี้ม้ามาอย่างละตัว
“ช่วยต้นเลือกหน่อยดิ”
“เอากี่ตัวอ่ะ สีอะไรบ้าง”
“เอาเบอร์ XL มาสัก 6 ตัว”
“โห เยอะขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ก็ ใส่เองตัว ไอ้บูมตัว เพื่อนอีก 4”
“ของตองเอา 4 ตัว หยอง ท็อป แมน ปั๊ม คงพอแล้วหล่ะมั้ง”
“เอาทุกสีสีละตัว ก็คงพอ”
“เลือกอะไรกันอยู่สองพี่น้อง” ตกลงเราสองคนพี่น้องก็ได้เสื้อยืดกันสิบกว่าผืน พ่อค้ารวยเลยคราวนี้
“เสื้อยืดอ่ะแม่ เอาไปเป็นของฝาก แม่ได้อะไรบ้าง”
“ผ้าไหมนั่นแหละ พี่น้องบ้านนั้นไปไหน” ส่วนแม่ก็ได้ผ้าไหมคลุมไหล่สมใจเอาไว้หน้าหนาว
“ไปดูของมั้ง ต้นอยากได้เสื้อเลยชวนตองมาดู”
“เมื่อยขา แม่ไปรอที่รถนะ”
หลังจากจับจ่ายใช้สอยซื้อของใช้ของฝากติดไม้ติดมือกันพอควรแล้ว พวกเราก็กลับเข้าที่พัก พี่บอยยังแอบแซวว่าคืนนี้จะไปรั่วที่ดาวฟ้ากันอีกไหม งานนี้ไอ้ตองขอยกธงขาวไม่ไหวจะไปแล้ว กลับไปเติมพลังดีกว่า พรุ่งนี้ยังต้องมีอะไรให้ฝ่าฟันอีกเยอะ แต่ก่อนจะข้ามไปถึงจุดนั้นเรามาพบกับอุปสรรคที่นอนกองอยู่ตรงหน้านี่ดีกว่า
“ไม่ปวดหลังเหรอ ไปนอนห้องนู้นกับบูมสิ” พี่แบงค์นอนขวางอยู่ข้างล่างเตียง ไล่ไปนอนกับน้องก็ไม่ไป แหม ๆๆ จริง ๆ เลย
“ไม่เป็นไร จะได้ช่วยกันดูต้นด้วย แล้วตองไม่นอนด้วยกันเหรอ”
“ไม่เอาอ่ะปวดหลัง นอนกับต้นดีกว่า”
“เดี๋ยวก็ติดไข้หรอก”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ต้นกินยาก่อนมา”
“อือ พอแล้ว”
“กินก่อนนะ เม็ดเดียวเอง”
“น้ำอ่ะ”
“เอ่อ อ๋อ แป๊บ”
“เอิ่กกกกก”
“เรอได้ทุเรศมาก”
“เรอแบบสวยงามดูดีได้ด้วยเหรอ” ไอ้ต้นมันก็ช่างถามเนาะ น้องใครวะ
“ฮ่า ๆ ไม่มี ๆ นอน เถอะ พรุ่งนี้ไปเที่ยวอีกนะ”
“หนาวอ่ะตอง”
“ห่มผ้าดิ”
“ก็ห่มอยู่”
“งั้นเหรอ หันหลังไปเดี๋ยวตองกอด”
“พรุ่งนี้เราไปเที่ยวไหนกันนะ”
“ไม่รู้ดิบ้านผมนมมั้ง” เราสี่คนก็จมลงไปในห้วงแห่งนิทรารมย์ เพื่อพักผ่อนก่อนจะออกเดินทางเที่ยวต่อไปในวันพรุ่งนี้
หัวข้อ: "พี่ครับเป็นแฟนผมนะ" (อ่าน 1045420 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก