หัวข้อ: "พี่ครับเป็นแฟนผมนะ"

[Aprilkung]

ตอบคำถาม
1.ได้ต่อแน่ๆ 
2.ได้ไปใส่บาตรด้วย 

[Solar cell]

ข้อ1 โดนอีกชัวร์ ๆ (ตองเคยบอกไว้ตอนไหนหว่า ว่าพี่แบงค์ขอไม่เคยที่จะไม่ให้อ่ะ)
ข้อ2 ได้ไป (พอเสร็จกะอิลุงก็ได้เวลาพอดี)

[Flirter_kung]

อ่านมาได้สิบหน้าอยู่เน้อคับ มะตันไปไหนก่จะแจ้งละ เอาไว้คืนวันพูกจะปิ๊กมาตวยอ่านแห๋มน่อคับ

ม่ะไข้ไหวละเจ็บแก่นต๋าป๊อดโท๊ ว่าแต้ว่าดีไข้ข๋อยเฮ้ย เป็นฮักกันหน่ะ ฮ่าๆๆๆๆ

[roseen]

หวานๆกันน่าดู

[bbyuqin]

ไปแด๊นซ์กันนอกสถานที่กันมันส์เชียว

อยากรู้อ่ะว่าเวลาเค้าเห็นท่าแด๊นซ์เด็กแนวบ้านเรา เค้าคงทึ่งอ่ะเนอะ....เอิ๊กกกก


แล้วตองก็ยังได้  xxx  กับพี่แบงค์นอกสถานที่ด้วย...

ปล.ขอยกมือตอบ....

ข้อ 1 เสีย แถมเสียหลายดอกด้วย....กร๊ากกกก
ข้อ 2 ลุกไม่ไหวก็ต้องลุก...เหอเหอ

[โมโม่ที่รัก]

เราว่าได้ทั้งคู่
 

[menasosad]

มาลงตั้งแต่เมื่อไหร่

อ่านยาวเลยทีนี้

สงสัยพี่ตองลงชดเชย

“เจ้าเป็นคนไทยรู้จักพระเทพฯบ่อ” คนขับรถถามผมเมื่อรถกำลังแล่นจากท่าเรือเล็ก ไปยังท่าเรือบัค
“อ๋อ รู้จักครับ พระเทพฯทรงงานหนักมากเลย”
“ทรงงาน อิหยัง” ลุงแกคงไม่เข้าในราชาศัพท์ ก็ผิดที่ไอ้ตองเองแหละครับ
“อ๋อ หมายถึงพระเทพฯทำงานหนักมากเลยอ่ะครับ”
“แม่น คนเมืองหลวงฮักพระเทพฯหลาย” คนที่นั่นเขาจะเรียกตัวเองว่า คนเมืองหลวง หมายถึง คนเมืองหลวงพระบางนั่นเองครับ
“คนไทยก็รักท่านเหมือนกัน”
“ท่านมาเมืองลาวบ่อย คนหลวงพระบางเลยฮักท่าน ท่านสร้างโฮงหมอ สร้างโฮงแต้ม หื้อหมู่เฮา” โฮงหมอ คือ โรงพยาบาล โฮงแต้ม ก็คือ โรงเรียนนะครับ
“แล้วรู้จักในหลวงไหมครับ”
“ฮู้จักอยู่ เจ้าฟ้าเมืองไทย คนเมืองหลวงฮักหมดเลย”
“ผมก็รักในหลวงเหมือนกัน”

แม้จะเป็นแค่บทสนทนาเพียงสั้น ๆ แต่มันก็สื่ออะไรให้เห็นหลาย ๆ อย่าง ความจงรักภักดีที่ฉายออกมาทางแววตาของชายวัยกลางคนผู้นั้นเต็มไปด้วยความบริสุทธิ์ใจ แม้ท่านจะเป็นเจ้าฟ้าต่างด้าวท้าวต่างแดน แต่เขาก็เคารพด้วยจิตใจอันบริสุทธิ์ “คนไทยโชคดีหลายที่มีเจ้าฟ้า” ไอ้ตองโหมดรักในหลวง



บทสนทนานี้ ซึ้งกินใจ คนหลวงพระบางรักในหลวง แต่ทำไม คนบางคนถึงไม่รัก?

ปล. ข้อหนึ่ง ได้ชัวร์ๆ ค่ะ
     ข้อสอง  ยังไงก็ต้องไป 

ปล.2 รูปน่าอิจฉาเกินไป ทำไมไม่สงสารคนไร้คู่ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก

ปล.3 คิดถึงขนาด

[shamanking]

น่ารักจังครับแล้วมาต่ออีกนะครับ ผมเพิ่งเข้ามาเปนสมาชิกเวปบอด ^^
อิจฉาจังเลยครับ 55 รักกันตลอดไปนะครับ แบ้ง+ตอง

[philophobia]

จะ จะ จะ จ้องงง

^
^
^

จิ้มคนข้างบนด้วย

[philophobia]

ตอนพิเศษที่ 4 หลวงพระบาง Episode III

อ๊างงงงงง ไอ้ตองจะบ้าตาย วันนี้ต้องแบกสังขารที่ใกล้จะร่วงโรยของตัวเองเดินตะลอนเที่ยวไปมาในเมืองหลวงพระบาง เมื่อคืนยังไม่ได้นอนเลย ยกสุดท้ายยังไม่ทันจะเสร็จดี นาฬิกาปลุกก็ลั่นร้องขึ้นมาซะแล้ว ไม่ต้องได้หลับได้นอนกันเลย ลุกไปล้างตัวแล้วก็แต่งตัวไปใส่บาตรข้าวเหนียวกันต่อทันทีไม่ได้พักเบรกเหมือนงานอบรมสัมมนาทางวิชาการทั่วไป งานหลวงไม่ให้ขาดงานราษฏร์ไม่ได้เว้นเลยจริง ๆ เชียว ผมก็เลยต้องอาศัยนอนเป็นระยะเวลาสั้น ๆ ระหว่างรอพระสงฆ์เดินทางมารับบิณฑบาตพอให้สมองได้พักผ่อนบ้าง

พวกเราก็ตั้งแถวใส่บาตรด้วยข้าวเหนียว (อย่างเดียวเพราะจะมีโยมไปถวายกับข้าวให้ที่วัด) ให้กับพระสงฆ์ในเมืองหลวงพระบางหลายร้อยรูปที่ทยอยเดินมาโปรดสัตว์เป็นทิวแถวเหมือนกับที่ปรากฏเป็นภาพถ่ายไปทั่วโลกนั่นแหละครับ ดูงามเป็นภาพศิลปะที่เกิดซ้ำ ๆ เหมือน ๆ กัน ดูสงบใจจอย่างบอกไม่ถูก ตอนนี้ทุกคนอยู่ในชุดเรียบร้อยผู้หญิงก็จะมีผ้าเบี่ยงหรือสไบพาดบ่าอันเป็นธรรมเนียมเดิมที่ตกทอดมาตั้งแต่สมัยก่อนเก่า

กิจกรรมต่อมาที่เหมือนจะถูกใจคนบ้านผมที่สุดก็คือการเดินไปเที่ยวตลาดเช้า ผมก็จำชื่อถนนไม่ได้ว่าอยู่ที่ถนนอะไรบอกพิกัดไม่ได้จริง ๆ แฮะ แต่จะบอกว่าเมืองหลวงพระบางไม่ได้กว้างอะไรมากหรอกครับ แต่ว่าน่าสนใจทุกตารางเมตรเลยทีเดียว ต้องไปลองสัมผัสดูเองครับแล้วจะรู้ว่าไอ้ตองไม่ได้โม้ จริง ๆนะ รักพี่แบงค์นี่ก็ไม่ได้โม้นะ รักต้นด้วย รักบูมด้วย รักหมดเลย เฮ้ย ลอยทะเลแล้ว กลับเข้ามาเรื่องตลาดเช้าอีกทีนะครับ หลับตาข้างนึงนึกตามนะครับ แล้วเอาอีกตานึงอ่านไปด้วย เดี๋ยวผมจะบรรยายให้อ่านกัน เป็นตลาดสดตามชนบทพื้นที่ไกล ๆ ยังได้เห็นกันอยู่ สินค้าส่วนใหญ่เป็นสินค้าเกษตรกรรมที่พบเห็นทั่วไปในบ้านเรา ก็เช่น ผักกาด ปลี อะไรทำนองนี้ แล้วทุกอย่างนำมาแบกะดินขาย แต่สิ่งที่ไม่มีเหมือนเมืองไทยก็คือของป่า ในกาดนี้เราสามารถพบของป่าได้ตลอดเส้นทางเดิน สารพัดอย่างนั่นแหละครับที่คุณจะคิดถึงได้ว่ามีอยู่ในป่า เขาก็เอามาวางขายได้หมดแหละครับ ยกเว้นอยู่อย่างเดียวที่เขาไม่มีขาย ของป่าที่ว่าก็คือ “พระฤๅษี” ที่ไอ้ตองพยายามมองหาแต่ก็ไม่เห็น อ๊างงงงงง

เขียงหมูสด ๆ ก็สับกันโป้ก ๆ อยู่ริมถนนไม่ใยดีต่อฝุ่นเฝิ่นอะไรหน้าไหนทั้งสิ้น เวลาเขาจะซื้อของกันทีนี้ไม่ได้พูดกันสิบยี่สิบเหมือนบ้านเรา เขาซื้อกันที่ละเป็นพันเป็นสิบพัน ฟังแล้วเหมือนจะดูรวย แต่ตรงกันข้าม ซื้อของกันแต่ละทีนี่นับแบงค์ใส่กันเป็นพัลวันเลย บางทีไอ้ตองก็เผลอคิดไปว่าถ้าจะซื้อรถมินิ คูเปอร์ซักคันนี้ต้องแบกเงินกีบไปสักกี่กระสอบดี ไปตลาดเช้าผมก็ได้ผ้าซิ่นติดมือมาเอาไว้ขายเก็งกำไรในเมืองไทยสิบกว่าผืน คุณยาย คุณแม่ คุณป้าก็ได้ผ้าถุงที่ไอ้ตองเลือกให้คนละผืนเอาไว้ใส่เมื่อมีงานจำเป็นต้องใส่ ผ้าซิ่นพวกนี้พอข้ามฝั่งเข้าไปขายในเมืองไทยราคาก็จะขยับถีบตัวขึ้นสูงขึ้นเกือบจะถึงหมื่น ทั้งที่เมื่อมันนอนนิ่งอยู่กับราวผ้าที่ตลาดเช้าเมืองหลวงพระบางมีค่าเพียงพันต้น ๆ เท่านั้น ไอ้ตองก็เห็นช่องทางเลยขอยืมเงินพี่แบงค์เอามาทำทุนพี่แบงค์ก็เห็นดีด้วย เพราะว่ากำไรที่ได้มายังไงก็เป็นของเราสองคน อ๊างงง เขินอ่ะ

เสร็จแล้วพี่บอยก็พาพวกเราไปนั่งกินกาแฟร้าน “ประชานิยม” ที่ตอนนี้กลายเป็นสัญลักษณ์ไปแล้วว่าใครที่มาเยือนเมืองหลวงจะต้องมาที่นี่ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอร่อยหรือแตกต่างจากกาแฟเมืองไทยตรงไหนเพราะผมไม่ดื่มกาแฟ ได้แต่สั่งอะไรเบา ๆ มากิน ก็งี้แหละครับเด็กดี หน้าตาหน้ารัก แถมยังเรียบร้อย ก็ต้องกินอะไรที่เข้ากับหน้าตาเป็นธรรมดา โกโก้เย็นอะไรทำนองนี้ ดูดีเนาะ แล้วพวกเราก็นั่งพักผ่อนอยู่ที่ร้านกันพักใหญ่ เพื่อจะเตรียมตัวรับประทานอาหารเช้ากันต่อไป ณ เวลานั้นอยากกินข้าวต้มกุ้งลอปสเตอร์ ให้พี่แบงค์คอยป้อนคงจะสุขใจอย่างหาที่สุดไม่ได้

“ของชอบพี่ตองเลยดิ” หลังจากที่พวกเรารับประทานอาหารเช้ากันเสร็จสรรพ เราก็ไปเที่ยวชมพระราชวังหลวงของเจ้ามหาชีวิตเมืองหลวงพระบาง ซึ่งปัจจุบันได้กลายเป็นพิพิธภัณฑ์กับอนุรักษ์ศิลปวัตถุที่มีความงามและคุณค่าของเมืองหลวงพระบางเอาไว้ ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะเป็นเครื่องมือเครื่องใช้ของเจ้ามหาชีวิตและพระบรมวงศานุวงศ์เมืองล้านช้างนั่นแหละครับ
“ก็สวยดีเสียดายถ่ายรูปไม่ได้เนอะ” ทางพระราชวังหลวงขอความร่วมมือในการที่จะไม่ให้บันทึกภาพภายในอาคารใด ๆ ไอ้ตองก็เลยอดที่จะถ่ายภาพสิ่งของสวย ๆ งาม ๆ ในเมืองหลวงพระบางเอามาไว้เพื่อศึกษาต่อไปในอนาคต
“จำเอาดิพี่ตอง” กิ๊กเบอร์หนึ่งสุดที่รักของไอ้ตองเสนอทางออกที่ดีที่สุดในเวลานี้ เพราะตอนนี้อาวุธของไอ้บูมกลายเป็นอะไรสักอย่างที่ดูไม่ค่อยมีค่าเอาเสียเลยในเวลานี้ ถ่ายภาพก็ไม่ได้ไหนจะหนักอีก
“จำได้ไงรายละเอียดมันตั้งเยอะ ไหนจะหมอน ไหนจะผ้าถุง ไหนจะเครื่องราช” ไอ้สิ่งที่ไอ้ตองชอบ ๆ นั่นมันเยอะเสียเลยเกินที่จะจำจนหมด ไหนจะหน้าหมอนปักด้วยดิ้นมันฝรั่งเศสที่ปักเป็นรูปช้างเอราวัณบ้าง รูปพญานาคเกี้ยวกันบ้าง ไอ้สิ่งที่ทำให้ไอ้ตองสนใจมากที่สุดถึงกับหยุดยืนชมอยู่ตรงหน้าตู้อยู่เป็นหลายนาทีโดยไม่ขยับเขยื้อนไปไหนตั้งนานสองนานก็คือ “ซิ่นคำ” เป็นผ้าถุงของเจ้านายหญิงหลวงพระบางที่ปักด้วยดิ้นเป็นลวดลายสิงห์สาราสัตว์ และ อาวุธมงคลต่าง ๆ มากมายดูตื่นตาตื่นใจเป็นยิ่งนัก ราคาค่างวดก็คงไม่ต่ำกว่า 6 หลักเมืองไทยเป็นแน่ ไม่รู้จะสรรหาคำพูดใดมาอธิบายถึงความงามวิลาศของผ้าถุงผืนนั้น นอกจากคำว่า “เลิศเลอวิไล”
“ก็สมุดพกไปไว้ไหนซะล่ะ” พี่แบงค์ถามหาสมุดจดงานซึ่งไอ้ตองดัดแปลงจากสมุด sketch เอามาทำเป็นสมุดจดงานที่ในเวลาปกติจะพกติดตัวไปไหนต่อไหนไปด้วยตลอด สมุดที่มีแต่ไอ้ตองถอดรหัสอ่านได้คนเดียว ด้วยตัวหนังสือที่เล็กกระจิ๋วหลิว และก็วิธีการจดที่ไม่เหมือนใครทำให้แม้ขนาดตัวผมเองบางครั้งก็ยังงงกับสิ่งที่จดไปเลย แต่วันนี้ด้วยความเบลอก็เลยไม่ได้หยิบเอามาสมุดประจำตัวมาด้วยสักอย่าง หยิบได้แค่วิญญาณตัวเองดวงเดียวก็บุญโขแล้ว
“ลืมเอามาทิ้งไว้ที่ห้องอ่ะ”
“เออ ก็ให้มันได้อย่างงั้น”

[philophobia]

สถานที่เที่ยวในวันนี้ส่วนใหญ่ก็จะอยู่ในตัวเมืองหลวงพระบางหมดเลย เช่น พระราชวังหลวง วัดพระธาตุภูสี วัดเชียงทอง แต่ละอันก็ทรมานจิตใจไอ้ตองทั้งนั้นอย่างวัดพระธาตุภูสีเนี่ยก็ต้องเดินขึ้นไปบนยอดภูเพื่อสักการะพระธาตุเล่นเอาหอบจนซี่โครงบานเหมือนกัน ก็ได้พี่แบงค์ช่วยดันช่วยดึงก็จนในที่สุดแหละครับก็ไปถึงยอดภูสีจนได้ นี่ถ้าไม่เกรงใจธารกำนัลไอ้ตองกระโดดขึ้นหลังพี่แบงค์ไปแล้ว ตรงทางขึ้นมีคุณตาวณิพกคนหนึ่งสีซออยู่เป็นทำนองเพลงแบบหลวงพระบางฟังแล้วเย็นใจพิลึก ตรงนี้พี่บอยแอบกระซิบบอกว่าถ้าสังเกตให้ดีเนี่ย เมืองหลวงพระบางจะไม่มีขอทานเลยสักคนเลย ซึ่งก็เห็นจะจริงแฮะ เลยทำให้บ้านเมืองหลวงพระบางดูเป็นระเบียบเรียบร้อย อาคารบ้านเมืองก็งดงาม ทำให้ไอ้ตองแอบคิดว่าจะมีบ้านหลังเล็ก ๆ อยู่กันสองคนกับพี่แบงค์ ตื่นเช้ามาพี่แบงค์ก็ไปทำไร่ไถนา ไอ้ตองก็อยู่บ้านทอผ้าอยู่ใต้ถุนเรือน เลี้ยงลูกน่ารัก ๆ สักสองคน แต่มันติดอยู่นิดเดียว ก็ไม่มีมดลูกเนี่ยแหละ โครงการทั้งหมดก็เลยต้องพับเก็บเอาไว้เป็นโครงการในฝันต่อไป

พอขากลับลงมาจากยอดธาตุไอ้ตองก็พากันแอบหนีออกนอกเส้นทางไปเที่ยวกันเอง เพราะยังไงก็คิดว่าไม่หลงอยู่แล้ว เพราะว่าศึกษาหนังสือท่องเที่ยวหลวงพระบางมาเป็นอย่างดี(เหรอ ซื้อมาอ่านไม่เกิน 2 ครั้ง) ก็เลยพาน้อง ๆ และแฟนออกตะลอนเที่ยวถนนเส้นนั้น บนถนนเส้นนั้นก็จะมี shop ขายของพื้นเมืองจำพวกเครื่องเงิน ผ้าทอ แต่ที่ผมอยากไปจนถึงขนาดต้องหนีออกมาเที่ยวเองนี่ก็คือ “บ้านท้าวติ่ง” ช่างปักผ้ามือเอกของหลวงพระบาง ผลงานที่ออกมาสู่สายตาชาวโลกของท้าวติ่งก็คือ กลับมาสู่ผลงานของท้าวติ่งอีกทีนะครับ ผลงานโดดเด่นของท้าวติ่งก็คือชุดนางสังขานต์ หรือ นางสงกรานต์ของหลวงพระบางที่จะต้องมีการประกวดทุกปี ซึ่งชุดนี้ต้องอาศัยทักษะการปักที่แสนจะละเอียดอ่อนใช้ดิ้นมันแบบฝรั่งเศสปักลงไปบนผ้าทำให้เกิดลวดลายแบบลาว กว่าจะได้แต่ละผืนนั้นต้องอาศัยความอดทนอย่างสูงทีเดียว(ลืมบอกไปครับว่าเขาจะเรียกผู้ชายว่า “ท้าว” ก็เหมือน ๆ กับที่บ้านเราเรียก “นาย” นั่นแหละครับทำนองเดียวกัน)

เสร็จจากแอบหนีทัวร์ออกไปนอกเส้นทางแล้ว ไอ้ตองก็กลับไปสมทบกับทัวร์ที่วัดเชียงทองวัดที่มีลักษณะสถาปัตยกรรมแบบหลวงพระบางแท้ เข้าไปในวัดเราก็จะพบโรงเมี้ยนโกศซึ่งเป็นที่เก็บราชรถทรงพระศพของเจ้ามหาชีวิตของหลวงเมืองลาว ฝีมือของเพี้ยตันศิลปินแห่งชาติของเขา ที่บานประตูอันลือชื่อก็สลักเสลาเป็นรูปนางสีดาลุยไฟ ถ้าจะเทียบตอนของโขนในเมืองไทยก็คงเป็นตอน “นางลอย” นั่นแหละครับ ข้างในก็มีศิลปวัตถุที่สวยงามมากมายส่วนใหญ่ก็เป็นของพุทธศาสนิกชนชาวหลวงพระบางที่ทำถวายเอาไว้เป็นพระพุทธบูชา แอบกระซิบนิดนึงว่าไอ้ตองชอบดูงานปักดิ้นของหลวงพระบางเขา ไปไหนมาไหนก็เลยใช้สายตาสอดส่ายหางานประเภทนี้เป็นอันดับแรก ๆ เมื่อไปเยือนที่ไหนก็แล้วแต่

ออกจากโรงเมี้ยนโกศก็เข้าไปในวิหารวัดเชียงทอง เพื่อกราบสักการะพระประธาน ไอ้ตองก็มัวแต่ไหลหลงกับสถาปัตยกรรมที่สวยงามจนลืมเทคแคร์ยอดดวงใจ พอรู้ตัวอีกทีก็ทำหน้างอตุ๊บป่อง ๆ นี่ถ้าไม่ติดว่าอยู่ในเขตวัดนะ จะกระโดดล็อคคอมาหอมซักฟอดสองฟอด แต่นี้อยู่ในเขตพุทธาวาสก็เลยต้องงดเว้นไว้จะได้ไม่เป็นบาปติดตัวต่อไปในภายภาคหน้า ออกมาจากพระวิหารอันลือชื่อแล้ว ผมก็เข้าไปสักการะพระพุทธรูปที่อยู่ในวิหารหลังน้อย แล้วก็ทำการเสี่ยงทายยกพระพุทธรูปแล้วคำขอก็สัมฤทธิ์ผลแฮะ พี่แบงค์ที่บอกว่าอธิษฐานขอให้ได้ที่ทำงานดี ๆ ก็ได้สมดังคำปรารถนาเช่นกัน (ป.ล พระพุทธรูปหนักมากกกกก แต่ไม่รู้ว่ายกขึ้นได้ยังไง)

“บูมคร้าบบ ถ่ายรูปให้พี่ตองหน่อย”
“ตรงไหนอ่ะพี่ตอง”
“นี่ไงหลังวิหารเนี่ย” ด้านหลังวิหารเชียงทองจะมีภาพศิลปะติดกระจก บอกเล่าเรื่องราวตำนานเมืองเชียงทอง อย่างที่เราเคยเห็นกันนั่นแหละครับ แต่ว่าของจริงสวยกว่ามาก แล้วก็ถ่ายรูปให้ออกมาสวยยากมาก เพาะว่าเมื่อเราไปนั่นย้อนแสงสุดพลัง
“อ๋อ ที่ติดกระจกสีนี่ใช่ไหม พี่ตองทำไมเหมือนที่ดาราเทวีเลยอ่ะ” ไอ้บูมหมายความถึงโรงแรมแมนดาริน โอเรียนทอล ดาราเทวี ที่มีภาพติดกระจกสีลักษณะเดียวกันนี้อยู่ เพราะไอ้ตองกับไอ้บูมแอบไปจิ๊จ๊ะกันที่โรงแรมนี้บ่อย ๆ อ๊างงง เพ้ออีกแล้ว
“ก็ดาราเทวีเขามีแรงบันดาลใจจากหลังวิหารนี้ไง”
“ย้อนแสงว่ะพี่ตอง”
“ได้ไหมบูม
“ก็ได้อยู่ พยายามเท่าที่จะทำได้อ่ะแหละ”
“ถ่ายรูปหมูกัน หมูแบงค์ หมูต้น แล้วก็หมูตอง ชิด ๆ กันหน่อย” อ๊างงง มาเรียกกันว่าหมูแบบนี้เจอกันหลังวิหารหน่อยไหม เดี๋ยวปั๊ดล็อคคอมาข่มขืนทั้งพี่ทั้งน้องเลยนี่
“บูมมาถ่ายด้วยกันสิ”
“ไม่มีคนถ่ายให้อ่ะ”
“บูมมึงก็เอากล้องวางไว้ตรงนั้นแล้วก็ตั้งเวลาไว้ เราก็มาถ่ายด้วยกันดิ”
“เออ เนอะ”
“ถ่ายตอนนี้อ่ะเหรอ หน้าโทรมว่ะ ขอใส่แป้งหน่อย”
“ใส่ไปก็ไม่ได้ทำให้หน้าตาดีขึ้นหรอก” เอ่อ อิลุงครับ ถ้าอยู่นิ่ง ๆ เฉย ๆ ผลาญออกซิเจนของโลกต่อไปเรื่อย ๆ โดยไม่ต้องพูดเนี่ย ไอ้ตองก็ไม่ได้ว่าอิลุงเป็นทอนซิลอักเสบหรอกนะ เดี๋ยวเถอะมึง จะโดนรุก
“ก็น่าขอหน่อยละกัน เฮ้ย ตองเอากระเป๋าไปวางไว้ไหนไม่รู้” เอาแล้วเหมือนงานจะเข้า เหงื่อแตกซิกใจเต้นตุบ ๆ เหมือนจะระเบิดออกมาทันทีทันใด ตัยหองแล้วไอ้ตองเอาไปวางไว้ที่ไหนเนี่ย
“เอาแล้วไงไอ้ตอง ต้น บูมรออยู่ตรงนี้นะ”
“เดี๋ยวต้นจะลองหาแถวนี้ละกัน มันขี้ลืมจริง ๆ แล้วก็ชอบถือประเป๋าใบเล็กตลอดอ่ะพี่ตอง” เอาแล้วไงดอกแรกเจอบ่นแล้วไงเมิงไอ้ตอง จากน้องทูนหัวด้วย
“เอาวางไว้ไหนตอง”
“ตอนที่อยู่โรงเมี้ยนโกศตองก็ยังถืออยู่นะ เปิดว่าเปิดเอามือถือดูเวลา”
“งั้นก็เข้าไปในวิหาร”
“สาธุขอให้มีทีเถอะ”
“มีไหมตอง”
“ไม่มีอ่ะ” พบแต่ความว่างเปล่าแล้วก็ทำให้ใจหาย ยิ่งทำให้ความกังวลที่มีอยู่ทวีคูณขึ้นไปอีก เหงื่อแตกซิก รอยยิ้มที่เคยมีก็หายไปเช่นเดียวกับพี่แบงค์ที่ตอนนี้บีบมือไอ้ตองไว้ ไม่มีคำพูดใดนอกจากสายตาที่ส่งมาให้แค่เพียงเท่านั้น
“แล้วเมื่อกี้เราไปวิหารน้อยใช่ไหม”
“อืม ๆ โอ๊ย รองเท้าก็ใส่ยากอะไรงี้วะ” ความกังวลเริ่มเปลี่ยนเป็นความหงุดหงิดอะไรก็ดูไม่ถูกใจ ไม่ทันใจไปเสียหมด แม้รองเท้าที่ยามปกติไม่คิดว่ามันจะใส่ยากใส่เย็นอะไรก็พาลถูกเคืองไปด้วย ในใจตอนนี้มีแต่ความกังวลแต่ก็พอคลายความกังวลลงได้บ้างเมื่อรู้ว่าเขาอยู่ใกล้ ๆ ไม่จากไปไหนแน่นอน
“เร็วดิตอง”
“แป๊บ ครับ”
“นี่ถ้าไม่เจอจะทำยังไงเนี่ยตอง”
“ก็ไม่รู้เหมือนกัน กลับเมืองไทยไมได้แน่เลย”
“เสร็จหรือยังรองเท้า”
“เสร็จแล้ว พี่แบงค์อ่า ตองกลัวอ่ะ เราจะหากระเป๋าเจอไหมอ่ะ” พี่แบงค์ออกแรงกระชากให้ไอ้ตองรีบเดิน
“ตองนั่นใช่กระเป๋าตองป่ะ” พี่แบงค์ชี้ไปที่เสารูปดอกบัวหน้าวิหารน้อยที่มีนักท่องเที่ยวฝรั่งมุงกันอยู่ พาลชี้มือชี้โบ๊ ชี้เบ๊
“โอ๊ยยย ใช่แล้ว” ไอ้ตองเห็นแค่นั้นก็รีบปรี่เข้าไปไม่รอช้า วิ่งเข้าไปด้วยอาการดีใจที่สุดในเวลานั้นพลันหัวใจก็เต้น ตุบ ๆ เลือดก็สูบฉีดไปทั่วร่างกาย หัวใจพองโต
“Thank you so much” ความจริงแล้วก็คือพอไอ้ตองยกพระเสร็จอะไรกันเสร็จก็ออกจากวิหารน้อยไปเลยเพราะว่ามัวตื่นเต้นอยู่กับศิลปะและความงามของวัดเชียงทองเมืองหลวงพระบางก็เลยทำให้เผลอเรอกระเป๋าก็เลยวางแอ้งแม้งอยู่ตรงนั้น แล้วก็ยังถือว่าไอ้ตองยังมีโชคดีอยู่บ้างที่มีนักท่องเที่ยวฝรั่งมาเจอ เขาก็ยืนตามหาพวกเราอยู่หน้าวิหารน้อยอยู่ตั้งนานแสนนานก็ไม่เห็นว่ามีใคร เขาก็เลยตั้งใจจะเอาแขวนไว้กับเสารูปดอกบัวหน้าวิหารไว้ให้ โชคดีหน่อยที่เรารู้ตัวเร็ว ก็เลยขอบคุณคุณฝรั่งคนนั้นซะยกใหญ่ ก่อนจะกลับมาถูกทั้งพี่แบงค์และไอ้ต้นสลับกันสวดเป็นธรรมาสน์คู่กันจนหูชาเลย เฮ้ย นี่ตกลงกูอยู่ในฐานะอะไรวะ ฮึ่ย เคืองตัวเอง จะไปทำอะไรใครก็ไม่ได้

“พี่ สองวง 700 ถ้าได้ก็เอาเลย” พอออกจากวัดเชียงทองเราก็กินอาหารกลางวันกัน ซึ่งมื้อนี้ไอ้ตองฟาดไปซะเรียบทั้งที่ยังไม่ได้นอน ก็คนมันหิวนี่ครับ ไอ้ตองอ่ะกินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วนไม่เหมือนคนบางคนแถวนี้กินแล้วอ้วน กร๊ากกกกก อย่าให้ต้องได้พูดนะว่าใคร เอิ๊ก ๆ หลังจากกินอะไรเสร็จสรรพเรียบร้อย พี่บอยก็พาพวกเราช็อปปิ้งที่กาดดารา เป็นตลาดสินค้างานฝีมือที่ขึ้นชื่อของหลวงพระบางอยู่ไม่ไกลจากทางขึ้นพระธาตุภูสีเท่าไหร่นัก กาดดาราก็จะเป็นร้านค้าที่แบ่งขายเป็นล็อค ๆ (ตอนที่ผมไปเขาแบ่งเป็นสัดส่วนใหม่ ก่อนหน้านั้นได้ยินว่าเขาปิดปรับปรุงและรูปแบบตลาดก็ไม่ใช่แบบนี้) ในกาดดาราก็เต็มไปด้วยร้านรวงต่าง ๆ ขายของประเภทเครื่องเงิน ผ้าทอ เครื่องใช้ไฟฟ้าที่นำเข้าจากเมืองจีน สตูดิโอถ่ายภาพแต่งงาน และอื่น ๆ อีกล้านเจ็ดสิบเอ็ดแสน แต่ละร้านก็มีของสวย ๆ งาม ๆ ทั้งนั้น
“1000 นึงเนาะ” ไอ้ตองลืมบอกไปว่าตอนนี้ไอ้ตองยืนอยู่หน้าร้านเครื่องเงิน แล้วบังเอิญว่าไอ้ตองเหลือบไปเห็นกำไลเงินที่อยากได้มานาน แต่บังเอิญว่าเรามากับเสี่ย (จู๋) ใหญ่ใจป้ำ อิลุงก็เลยรับอาสาเป็นเจ้าภาพอ้างว่าไม่ได้ซื้ออะไรให้มานานแล้ว เรื่องอะไรไอ้ตองจะไม่เอาขัดขืนพอเป็นพิธี หลังจากนั้นก็เป็นศึกการต่อราคาระหว่างพี่แบงค์กับแม่ค้าเขาล่ะครับ ไอ้ตองก็เดินไปเดินมาดูของอื่น ๆ ฆ่าเวลา
“700 นี่อ่ะถ้าขายเอาเลย” ลีลาการต่อรองราคาแบบนี้ไอ้ตองสันนิษฐานว่าอิลุงต้องได้รับอิทธิพลมาจากคุณนายแม่แน่นอนล้านเปอร์เซ็นต์ ช่างเป็นการต่อราคาที่ดุเด็ดเผ็ดมันอะไรเช่นนี้ ไอ้ตองยังอายเลยคิดดู เกิดมาไม่เคยต่อราคาของใครโหดแบบนี้มาก่อน
“ขออีก 300 เนาะ” คุณพี่แม่ค้าสุดสวยก็ยังไม่ลดละความพยายามเพื่อจะขอกำไรนิด ๆ หน่อย ๆ ก็เป็นธรรมดาของสัตว์โลกใช่ไหมครับ แต่ละคนก็ต้องปกป้องสิทธิประโยชน์ของตัวเองเช่นกัน หากสิทธินั้นไม่ไปเบียดเบียนคนอื่นมากเกินไปน่าจะฟังแล้วสมเหตุสมผล
“700 ได้ก็เอา ไม่ได้ก็จะไปละ”
“มา ๆ 700 ก็ 700” เป๊ง กรรมการตีระฆังหมดเวลาฝ่ายแม่ค้าชาวหลวงพระบางโยนผ้าขาวยอมแพ้ ผู้ชนะได้แก่นายแบงค์ ศิษย์นายแม่
“ไม่ต้องใส่ถุงพี่ ขอบคุณครับ อ่ะ ซื้อให้แล้วก็เก็บให้ดี ๆ ละกัน” พี่แบงค์ก็คว้ากำไลสองวงนั้นเอามาใส่ให้ไอ้ตอง หนักชะมัด แต่ก็สวย อีกอย่างพ่อยอดดวงใจเป็นคนซื้อให้ด้วย มันก็ต้องลั้นลาเป็นพิเศษ นี่ถ้าอยู่กันแค่สองคนนะไอ้ตองจะลงแรงจุ๊บ “ทั้งตัว” ตอบแทนพระคุณให้ถึงขนาดเลยทีเดียว
“ขอบคุณครับ ไม่เห็นต้องซื้อให้เลย ตองบอกแล้วว่าซื้อเองก็ได้” ณ เวลาที่ได้กำไลมาครอบครองแล้วไอ้ตองก็ยังคงสร้างภาพอีกต่อไป มาย้า มายา เนาะ ว่าไหมครับ
“พูดมาก”
“ยายนี่ สวยไหมพี่แบงค์ซื้อให้” พอดีว่าเดินมาเจอกับยายพอดีก็เลยอวดกำไลอันงามให้ยายดู คุณยายก็ยิ้มไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนั้นยายคิดอะไรอยู่ คิดว่าน่าจะคงดีใจที่เห็นเราสองคนรักกันกระมังถ้าไอ้ตองไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองจนเกินไป
“ขอพี่ไปเท่าไหร่”
“ขายอยู่ 1200 แต่ต่อได้ 700”
“ก็ช่างต่อเนาะ”
“ยายได้อะไรบ้างแล้วครับ” พี่แบงค์เข้าไปช่วยคุณยายถือข้าวของที่เต็มไม้เต็มมือมาถือไว้กับตัวเอง ช่างเป็นอิลุงที่ดีเลิศประเสริฐศรีสมแล้วที่ไอ้ตองถูกถอดยศแล้วโดนอิลุงเข้าไปเสียบแทน
“ตาซื้อขันเงินมาใบนึง เอาไว้ไปวัด”
“ไหน ๆ ขอตองดูหน่อย”
“อยู่กับต้นแหน่ะ อยู่ไหนแล้วก็ไม่รู้”
“เมื่อกี้ก็ยังเห็นเดินอยู่แถวนี้นี่นา อ่ะนี่ไง ตายยากจะตาย”
“อะไร ๆ เดี๋ยวจะโดน”
“ไหนขอดูขันเงินหน่อย โว้ววว สวยอ่ะ เท่าไหร่อ่ะตา” ขันเงินที่ตาซื้อเป็นขันน้ำพานรองแบบหลวงพระบางสวยเชียวไอ้ตองเห็นแล้วอยากจิ๊กเอามาเป็นสมบัติตัวเอง อ๊างงง
“2000”
“โหววว สวย ๆ”
“ไม่เห็นมีอะไรให้ต้นซื้อได้เลย” ไอ้ต้นมาถึงปุ๊บก็นั่งยอง ๆ ลงกับพื้นโดยที่มือทั้งสองข้างยังเต็มไปด้วยข้าวของที่พวกเราช่วยกันซื้อมา แต่มันก็บ่นอุบที่มันซื้อหาอะไรไม่ได้เลย
“ของมีเยอะแยะเดินดูทั่วหรือยังล่ะ”
“มีแต่ของพี่ตองทั้งนั้น ผ้าเอย เครื่องเงินเอย จะให้ต้นสะสมผ้าโบราณเหมือนพี่ตองหรือไง”
“ก็นี้เขาเป็นเมืองวัฒนธรรมไอ้อ้วน”
“เสร็จจากนี้แล้วไปไหนต่อ”
“ใครจะเข้าห้องพักก็ตามใจ หรือจะไปเดินตลาดจีนข้างที่พักก็ได้”
“ตองทางนี้หน่อย” พี่แบงค์กวักมือเรียกไอ้ตองให้เดินตามไป จะพาไอ้ตองไปไหนกันหนา หรือจะว่าจะไปสตูดิโอถ่ายภาพแต่งงานแล้วภาพจะออกมายังไงหว่า เพราะที่แน่ ๆ เราสองคนไม่มีใครยอมใส่ชุดผู้หญิงแน่ ๆ เอ๊ะ หรือจะชวนไปไหน ทำอะไร ยังไงกันหนา
“เจอกันที่รถนะครับ”
“ผ้าผืนนี้สวยไหม” พี่แบงค์พาไอ้ตองมาถึงร้านขายผ้าไหมร้านหนึ่งสงสัยเมื่อกี้แอบมาดูไว้ก่อนแล้วแน่ ๆ เอ๊ะ หรือพี่แบงค์เปลี่ยนไปกลายเป็นเจ๊แบงค์ซะแล้ว ไม่นะ เอ๊ะ แต่ก็ดีที่ไอ้ตองจะได้รุกซะที ความใฝ่ฝันอันสูงสุดอีกอย่างแล้วว้อย มาหลวงพระบางคราวนี้ทำความฝันสำเร็จไปแล้วหลายอย่าง
“จะซื้อไว้ใส่เองเหรอ โอ๊ย” ไอ้ตองโดนเขกหัวเล่นเอาซะเจ็บเลย
“นี่แน่ะ ไม่ใช่ตุ๊ดนะค้า ซื้อไปให้แม่คะ” อ๊างง อ๊างง อ๊างง เห็นไหมไอ้ตองบอกแล้วว่าอิลุงมันเป็นตุ๊ดดด อ๊างงงง
“พอเหอะทุเรศว่ะพี่แบงค์”
“ผืนไหนดีช่วยพี่เลือกหน่อย พี่ไม่มีเซนส์เรื่องนี้ว่ะ”
“แล้วมีเซนส์เรื่องไหน”
“ก็เรื่องเมื่อคืนไง ยาวถึงเช้าเลย เรื่องถนัด”
“หึย ไอ้หื่น”
“ว่าไงสีไหน”
“สีน้ำตาล กับ เทาก็น่าจะสวยนะ” สำหรับผู้หญิงวัยกลางคนสีที่ออกเข้ม ๆ หน่อยก็น่าจะเหมาะ แล้วผ้าไหมลาวก็มีหลายเฉดสีให้เลือก ผ้าไหมลาวนำเข้าไปเมืองไทยคราวละมาก ๆ แล้วราคาก็ถีบตัวสูงขึ้นเช่นกัน
“เท่าไหร่อ่ะครับ”
“เจ็ดสิบห้าพันกีบ”
“เอ่อ มันตกเป็นเงินไทยเท่าไหร่ครับ”
“เดี๋ยวนะ”
“3000 บาทจ่ะ” ไอ้ตองฟังราคาแล้วก็หูอื้อไปสามสิบวินาที ทำไมมันแพงแบบเน้ ไม่จริงน้า
“เอ่อ พี่แบงค์แพงไปนะ”
“เหรอ”
“ครับ ขอบคุณครับ” ไอ้ตองหันไปขอบคุณเจ้าของร้านก่อนจะดึงแขนพี่แบงค์ออกมาจากร้านแล้วก็กระซิบกันเบา ๆ กันสองคนเมื่อพ้นออกจากร้านมาแล้ว
“ทำไมอ่ะตอง”
“หูย พี่แบงค์แพงมากกกก”
“จริงเหรอ แล้วจะซื้อที่ไหนถูก ๆ ล่ะ” ตอนแรกกะจะตอบว่าเซเว่นไง แต่กลัวจะโดนสกายคิก ก็เลยไม่ตอบดีกว่ารักษาชีวิตให้ไปถึงเมืองไทยโดยสวัสดิภาพก็น่าจะเหมาะ
“คืนนี้เราจะไปเดินกาดมืดกันคิดว่ามันน่าจะถูกกว่านี้เยอะ” กาดมืดหรือไนท์บาซ่าร์ ก็มีลักษณะคล้ายกับถนนคนเดินบ้านเรานั่นแหละครับแต่เขามีทุกวัน แล้วถนนคนเดินของเราก็ได้แบบมาอย่างกาดมืดที่หลวงพระบางนั่นแล
“แล้วมันจะมีแบบนี้เหรอ”
“ก็ต้องลองดูแหละ”
“เดี๋ยวจะเข้าที่พักเลยไหมหรือจะไปไหนต่อตอง”
“คิดว่าน่าจะไปนอนเอาแรงก่อนนะ”
“นอนเอาแรง หรือว่า นอนเอาแรง ๆ ดี” โอ๊ย อิลุงนี่มันจะหื่นไปไหนวะ ฮอร์โมนมันจะพุ่งพล่านมากไปหรือเปล่า
“ฮึ่ย นี่ก็หื่นได้ตลอดเว”
“เหนื่อยป่ะพี่”
“ไม่เหนื่อยแต่ง่วง”
“ตองหน้าโคตรโทรมอ่ะ” ตั้งแต่คบกันมานี่ถือเป็นคำพูดที่แรงที่สุดเท่าที่โดนว่ามา โดนอิพี่ข้าวแป้งด่าตอนนั้นยังไม่แรงเท่าพี่แบงค์ด่าว่าหน้าโคตรโทรม เทียบกันไม่ติดเลย
“ว่าแค่คนอื่น ตัวเองก็โทรม หนวดเคราก็ไม่โกน”
“เท่อ่ะ ทำไม”
“เท่มากกกกก”
“แน่นอนงั้นไม่มีเด็กเชียงรายมาหลงจนหัวปักหัวปำหรอก” พักหลังนี้ไม่รู้ว่าอิลุงไปเรียนการทำหน้าตาแบบนี้มาจากไหน หรือว่ามันกวนตีนมาตั้งแต่แรกแล้วไอ้ตองไม่ได้สังเกตกันวะ
“จิ๊ ไม่เถียง”
“ฮ้าว ง่วง”
“ตอนนี้อยากนอนที่สุดในโลก”
“เออ ตองถ้าเจอเหล้าดองงูที่ไหนบอกพี่ด้วยนะ” เคยเห็นกันไหมอ่ะครับ ขวดเหล้าเล็ก ๆที่มีงู ตะขาบ หรือแมงป่อง ที่เขาเอามาดองไว้อ่ะครับ ขยะแขยงพิลึก บางขวดก็เป็นงูเห่าเป็นตัวกำลังแผ่แม่แบ้ เย้ยย แผ่แม่เบี้ยอยู่เลยกินลงไปได้ยังไง น่าอ๊อกจะตาย
“ทำไมอ่ะ จะเอาไปกินเองเหรอ อี๋”
“เปล่า ซื้อไปฝากไอ้โอ” ก็ยังคิดถึงเพื่อนเลวที่ทำให้เลิกกันไปครั้งหนึ่ง มันน่าจะเอาขวดเหล้าฟาดหัวสักที ฮึ่ม
“เออ ลืมนึกถึงของฝากเลย ซื้ออะไรกลับเมืองไทยดีว้า”

หลังจากเดินละลายทรัพย์ที่กาดดาราเสร็จพวกเราก็ได้ของติดไม้ติดมือมาคนละนิด ๆ หน่อย ๆ แล้วเราก็ขึ้นรถกลับที่พัก ถนนที่นี่ขับสลับเลนส์กับบ้านเราดูงงและหวาดเสียวพิลึก ใกล้ ๆ ที่พักมีปั๊มเชลล์ ที่ชาวหลวงพระบางเรียกว่า ปั๊มหอย ไอ้ตองได้ยินครั้งแรกก็ตลกขำกิ๊ก ๆ แต่พอนาน ๆไปก็เริ่มสังเกตว่าวัฒนธรรมการใช้ภาษาของบ้านเขาน่ารักดี ใช่ภาษาตรง ๆ เหมือนลักษณะนิสัยของคนหลวงพระบางที่เป็นกันเอง ใจดี น่ารัก ซื่อตรง ลงรถได้ไอ้ตองก็ลากสังขารที่ไม่เหมือนคน ณ เวลานี้เข้าห้องโดยไม่สนใจโปรแกรมเดินเที่ยวตลาดจีนที่อยู่ใกล้ ๆที่พัก คงปล่อยให้สองแม่กับหนึ่งป้าเดินไปเที่ยวกันต่อ เวลานี้ขอไอ้ตองหนุนหมอนนุ่ม ๆ ก่อนเถอะขอปิดเครื่องหน่อยไม่ไหวแล้ว

“อาบน้ำก่อนป่ะตอง จะได้นอนสบาย ๆ” พอเข้าห้องได้ไอ้ตองก็พุ่งตัวไปนอนบนที่นอนไม่สนอะไรทั้งสิ้น ณ เวลานั้น แล้วพี่แบงค์ก็มาล้มตัวลงนอนข้าง ๆ แล้วกระซิบเบา ๆที่ข้างหู เสียวดีแฮะ
“ง่วงแล้ว ตาจะปิดแล้ว”
“อาบน้ำแป๊บเดียวป่ะ ไปอาบด้วยกัน”
“แง้ ง้วงงง ทนไม่ไหวแล้ว”
“พกความซกมกมาจากเมืองไทยด้วยหรือไงเนี่ย”
“มา ๆ อุ้มตองหน่อย” ผมงอแงเหมือนกับเด็กสองขวบโยเยให้พี่แบงค์อุ้ม ยื่นมือสองข้างไปให้พี่แบงค์ บิดตัวเร่า ๆ นอนอยู่บนเตียง เหมือนเด็กไม่เต็มบาทเลยตอนนั้น แต่ ณ ตอนนี้ก็ไม่เต็ม
“อุ้มเหมือนเมื่อคืนอ่ะเหรอ”
“เอ่ย อุ้มไปอาบน้ำ”
“แก้ผ้าก่อนดิ เดี๋ยวอุ้มไปห้องน้ำ”
“ถอดให้หน่อย” จริตจะก้านมารยาสาไถมันไม่ต้องได้รับการสอนมาจากชั้นเรียนไหน ๆ ไม่ต้องฝึกอบรบจากสถาบันใด ๆมันก็มีอยู่ในตัวจริง ๆ แฮะ
“ง่อยแดกแล้วใช่ไหม”
“เดี๋ยว ดิ ถอดกำไลก่อน” แขนเสื้อมันติดกำไลที่ใส่อยู่เจ็บชะมัด
“โห ดูดิ คนเขาอุตส่าห์ซื้อให้ ทิ้งขว้างไม่ใยดีเลย” เอาแล้ว เจ้าแม่จอมนอยด์ประทับทรงแล้ว ผิดที่ไอ้ตองโยนกำไลทิ้งแรงไปหน่อย คนซื้อให้เขาก็เลยพาลโกรธ ก็นั่นแหละครับเป็นใครก็โกรธ ไอ้ตองยอมรับข้อนี้ดูดุษฎี
“แหงะ ขอโทษครับ ไป๊ ไปอาบน้ำเร็ว”ไอ้ตองรีบเก็บกำไลสุดหวงไว้บนหัวเตียง ก่อนจะกลับมายกมือไหว้ขอโทษคนตัวโตที่ขี้งอน
 “หึ ไม่อ่ะ”
“เคืองอีกแล้ว”
“ไม่ได้เคือง ไป ๆ อาบน้ำแล้วจะได้นอน”
“จุ๊บ หายเคืองนะพี่แบงค์” ไอ้ตองจุ๊บเข้าที่แก้มพี่แบงค์ทั้งสองข้าง หวังใจว่าให้พี่แบงค์หายโกรธสักทีจะได้อาบน้ำแล้วก็จะได้นอนสักที
“ก็ได้ เก็บไว้ดี ๆ”
“ครับ ป่ะ ไปอาบน้ำกัน ลุก อึ๊บ” ไอ้ตองออกแรงดึงพี่แบงค์ที่นั่งงอนอยู่บนเตียง แต่โดนแกล้ง โดนแกล้งแน่ ๆ แหละพี่แบงค์มันขืนตัวเองเอาไว้ มันก็เลยไม่ยอมขยับเขยื้อน
“ออกแรงหน่อยดิ” นั่นไงมันแกล้งกันชัด ๆ
“อึ๊บ ตัวหนัก เหวอ” พอไอ้ตองออกแรงสุดขีดแล้วมันก็ขยับ แต่พี่แบงค์ออกแรงนิดหน่อยไอ้ตองก็ล้มของไปนอนแอ้งแม้งทับบนตัวพี่แบงค์ ไม้ซีกงัดไม้ซุงแท้ ๆ เลย
“โอย หนักทับมาได้”
“ปล่อยดิพี่แบงค์แล้วไปอาบน้ำกัน”
“ไม่ปล่อย”
“ปล่อย”
“กอดหน่อยไม่ได้หรือไง”
“ก็อาบน้ำก่อนไม่ได้หรือไง”
“อยู่นิ่ง ๆ ดิ๊ตอง”
“พี่แบงค์อ่ะ อะไรไม่รู้”
“ฟอด อ้าห์ ชื่นใจ”
“เพี้ยนไปแล้ววว”
“ป่ะ ไปอาบน้ำ”

เดี๋ยวขอเบรกแป๊บ พิมพ์เอง อยากอ้วกเอง โอ้กกกกกกกกกกกกกก ทำได้ไงวะตอนนั้น เจอกัน Episode ต่อไปอีกว่าครับ ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว ตอนหน้าเล่าเรื่องกาดมืด

[Aprilkung]

  ตอนใหม่มาเร็วมาก 

[แอบซุ่ม]

ฮู้ววว.. o13เป็นคนที่เก็บรายละเอียดในการเที่ยวทุกเม็ดทุกช๊อตอ่ะ พี่อ่ะเที่ยวใหนภูมิปัญญาบ้านมากซึมซับอะไรต่อมิอะไรไม่ได้เลย อ่านละเพลินตื่นตาตื่นใจน้องตองเป็นคนที่ละเมียดละไมมากมายพี่เอาใจพี่ซึมซับความน่ารักของตองผ่านตัวอักษร ดีใจนะที่มีโอกาสได้อ่านเรื่องราวที่น่ารักจากน้องตอง รักแบงค์ด้วยนะอบอุ่นน่ารักดูแลครอบครัวของทั้งสองฝ่ายได้ดีมากๆ  :n1:ดูแลกันและกันนะครับ ยังคงรอทริปหลวงพระบางตอนต่อไปนะครับ

[ordkrub]

อ่านแล้วเห็นภาพ อยากไปเที่ยวบ้างนะ

[naiin]

ตอนหน้าเล่าเรื่องกาดมืด ตอนนี้สงสัยหน้ามืดอิลุงเพลาๆหน่อย

[pancakesexy]

โอ้วววพี่ตองมาต่อแล้วว

เดี๋ยวปีหน้าน้องสัญญาว่าจะไปเป็นรุ่นน้องที่มช.ของพี่ตองกะพี่แบงค์ให้ได้เลย

แต่ตอนนี้ขอตัวไปทำการบ้านก่อนนะ

เดี๋ยวกลับมาอ่านน้า

[knightofbabylon]

อ่านแล้วเหมือนตามไปเที่ยวด้วยจริงๆนะ ขาดอีกนิดนึง รูปประกอบ
ไม่งั้นล่ะครบเซ็ท


 :กอด1:ตอง รอกาดมืดด้วยคน

[bbyuqin]

ละเอียดมากมาย ข้อมูลแน่นปึกอ่ะตอง..

ขำอ่ะ รับความหวานของตัวเองกับลุงไม่ได้ 

[pandaๅ123]

อะแน่...ไปฮันนีมูลกันละซิสองคนนี่ 
ท้าย ๆ นี่หวีดหวาน ไม่เกรงใจใครเลยนะ 

  กอดตองรวบไปถึงพี่แบงค์ 555+

[Solar cell]

ไปเที่ยวมาเหมือนกันเมื่อประมาณมกราคมปีนี้
แต่เสียดายยังเที่ยวไม่ทั่วเลยกะว่าเด๋วจะไปใหม่
ยิ่งอ่านที่ตองเล่ามาก็ยิ่งอยากไป

[a_tapha]

มาอย่างยาว  ถูกจวยจริงๆ     

[menasosad]

“นอนเอาแรง หรือว่า นอนเอาแรง ๆ ดี”

แล้วพี่ตองเลือกแบบไหนกัน 

อ๊ากก อ่านตอนท้ายๆแล้วอิจฉาตาแหก 

[philophobia]

นิยายอะไรเนี่ย

ไม่เห็นหนุกเลย

แต่พระเอกคงหล่อ 555+


ปล ลำพูนร้อนมาก

คิดถึงคนอยู่เชียงใหม่

[ponpimon_ban]

พึ่งมาอ่านค่าสนุกมากๆเลย

[Solar cell]

นิยายอะไรเนี่ย

ไม่เห็นหนุกเลย

แต่พระเอกคงหล่อ 555+


ปล ลำพูนร้อนมาก

คิดถึงคนอยู่เชียงใหม่

พระเอกหล่อไม่หล่อไม่รุ แต่นายเอกน่าร้ากกกกกกกกกกกก

ลป. คิดถึงคนที่อยู่เชียงใหม่เหมือนกัลย์

[pandaๅ123]

นิยายอะไรเนี่ย

ไม่เห็นหนุกเลย

แต่พระเอกคงหล่อ 555+


ปล ลำพูนร้อนมาก

คิดถึงคนอยู่เชียงใหม่

  ชมแต่พระเอก....น้องตองไม่น่ารักหร๊า!!!!
  กอดมั่ว ๆ 555+

[jimmyjimmy]

  เหอะ พี่แบงค์ นับวัน หื่น ได้จายยยยยยย

แรกแรกเห็นเงียบดี ที่ไหนได้ หื่นลึก 

[bellnaha]

โหล โหล พี่ตอง

รอตอนพิเศษที่ 5 อยู่น้า

คิคิ

ตอนที่4พึ่งจบขอตอนที่5ซะละ

อิอิ

[patee]

อ่านแล้วอยากไปเที่ยวหลวงพระบางจังเลย

[bbyuqin]

ไปทำอะไรอยู่ลำพูนอ่ะตอง..งี้ก็ทิ้งลุงอยู่เชียงใหม่คนเดียวอ่ะจิ...เอิ๊กกก เดี๋ยวชวนแฟนคลับตองไปกอดปลอบลุงไม่ให้เหงาดีกว่า...คิกคิก