ตอนที่ 58 ลืม
“ต้น บูม ลงมากินข้าว” กลับมาจากซ้อมงานพี่แบงค์ก็แวะซื้อเย็นตาโฟกับข้าวมันไก่มาให้คุณชายทั้งสองคนที่เล่นเกมส์กันอยู่ในห้องข้างบน
“แป๊บ ๆ” พักนึงมันสองตัวก็วิ่งไล่กันมาจากข้างบน
“บูมไปเอาจานมา” อิลุงก็บอกให้น้องมันไปเอาจานมาใส่ จะกินกันหมดไหมวะ ทั้งข้าวมันไก่ทั้งเย็นตาโฟ ท้องแตกตายแน่ ๆ
“กี่ใบ” ก็ยังถามเนาะ กินกันกี่คนละครับ แต่ไม่เป็นไรเป็นกิ๊กกัน ให้อภัย
“4 ชุด” ไม่เห็นพวกมันสองตัวจะทุกข์ร้อนอะไรเลย มันนั่งเล่นเกมสบายใจเฉิบ พี่แบงค์ก็ไม่รู้จะรีบอะไรนักหนาออกจากร้านได้ก็หน้าตั้งไปซื้อให้น้องเชียว กลัวน้องหิวหรือว่าไงก็ไม่รู้ ไม่ไหว ๆ
“พี่แบงค์ขอบคุณครับ ดูบอลไหมคืนนี้” ไอ้คุณชายต้นก็มาถึงก็ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้กินข้าวเลยนะมึง ต้องให้ป้อนไหม มันหยิบแตงกวาเข้าปาก ก่อนลุกไปหยิบน้ำจากในตู้เย็นมันก็หยิบอีกชิ้นมายัดปากให้ผมด้วย ขอบใจจริง ๆ ทำเอาเกือบตายคาโต๊ะ
“เออ ลืมไปเลย” ทีมที่พี่แบงค์เชียร์จะเตะคืนนี้ ผมก็ไม่รู้เรื่องอะไรกับเขาหรอกนะครับ บางทีดึก ๆ ดื่น ๆ พี่แบงค์ก็จะตื่นมาดูบอลคนเดียว ส่งเสียงเอะอะเป็นระยะ ตอนแรกก็ไม่ค่อยชินสักเท่าไหร่ พักหลังก็เริ่มชิน แต่ก็ยังไม่หันมาดูบอลอยู่ดี ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทำไมที่กับบาสที่ก็ไม่ได้ชอบมากไปกว่าฟุตบอลเลยทำไมไอ้ตองไปนั่งเฝ้าอิลุงเล่นไปทุกเย็น หรือว่า คนเล่นมันมีอิทธิพลด้วยนะ
“พี่แบงค์ห่อไหนไม่หนัง” ไอ้ต้นมันไม่กินหนังเหมือนผมเลย มันหยึย ๆ น่ากลัว
“ซื้อไก่มาเป็นจานอ่ะต้น ในห่อเป็นข้าวมันเปล่า” ก็ดูห่อนึงมันได้ไก่อยู่ตี๊ดเดียว พี่แบงค์เห็นแล้วกลัวน้องต้นบังเกิดเกล้าไม่อิ่มบอกว่าซื้อมาเป็นจานเห็นจะดี
“เล่นเกมส์ไหมพี่แบงค์ ใครแพ้เลี้ยงไอติม” พูดไปก็อยากกินไอติมเหมือนกันไม่ได้กินไอติมมานานมากแล้ว อยากจะกินใจจะขาดแต่
“ไม่เอาอ่ะ เล่นเกมส์ไม่เป็น” เกิดมาเล่นเป็นแต่เกมส์ Tertis แค่นั้นแหละ ขนาดเกมส์ Mario ยังเล่นไม่เคลียร์เลย ไม่มีความสามารถเรื่องการเล่นเกมส์เลยจริง ๆ ให้ตายเถอะโรบินสันทุกสาขา
“ชวนพี่แบงค์นู่น ไม่ได้ชวนตัว” ก็ทำไมอ่ะ อยากมีส่วนร่วมด้วยเหมือนกันนี่ นั่งอยู่ในวงข้าวเดียวกันนะเว้ย สนใจกันหน่อยเส่ะ
“อ่าว ส่วนเกินซะงั้น” ใช้เซ้ ไอ้ตองมันไม่มีใครรัก
“พี่ตองพรุ่งนี้ไปงานกี่โมง” เห็นไหมต้องนี่ไอ้บูมพ่อยอดขมองอิ่มของพี่ พ่อกิ๊กแก้วเขาถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
“บ่ายสองบ่ายสาม มีไรอ่ะ”
“ต้นเอาซุปมาหน่อย ก็จะให้ไปส่งซื้อต้นไม้ ชวนไอ้ต้นไปมันก็ไม่ไป” ไอ้ต้นก็แปลกยึดถ้วยซุปไปเป็นของมันคนเดียวเลย คนอื่นไม่ต้องได้กิน มันน่าจับหอม อ๊างงง
“บูมมึงเอาเลือดไหม ไม่เอากูให้พี่ตอง” เลือดไก่แสนอร่อย มีเมื่อไหร่เสร็จผมทุกที พี่แบงค์นี่ก็โดนแย่งประจำ ไม่รู้ว่าทำไมถึงชอบแต่ทีแน่ ๆ เต้าหู้ไข่กับเลือดไก่ใครมีไว้ในจานแล้วไม่รีบกินเป็นโดนไอ้ตองแย่งกินทุกรายไป อ๊างงงง ก็ของมันชอบนี่นา
“เอา ๆ พี่ตองไปส่งได้ป่ะ” อะเฮื่อ สำหรับบูมพี่ทำได้เสมอ (เก๊กเสียงเมือนอาฉีด้วยนะ)
“ได้ดิ จะไปกี่โมง” ตีสี่นี่ไม่ไหวนะ นอนน้ำลายยืดอยู่ในอ้อมกอดพี่แบงค์กลางที่นอนอยู่เลย
“ก็เอาพี่ตองว่า” เห็นไหมคนเป็นกิ๊กกันเขาก็ตามใจกัน อ๊างงง น่ารักที่สุดเลยบูมกิ๊กพี่
“งั้นสาย ๆ หน่อยละกัน” เหตุผลที่ไปสายก็คือ ยังไม่ตื่น เผื่อเขามีมอร์นิงค้ง มอร์นิงคิสอะไรแบบนี้ แหะๆ
“ก็นี้ไงสัก 11 โมง แล้วพอเที่ยงก็ไปหาอะไรกิน ไปกินไอติม แล้วก็บ่ายก็ไปส่งพี่ตองไปงาน” เออ นะแผนดี ไอ้จอมวางแผนเหมือนใครวะ
“มึงไม่ต้องพูดเลยต้น กูให้ไปส่งไม่ไป” เอาเลยบูมเหวี่ยงแรง ๆ เอาให้มันกระเด็นติดฝาบ้านไปเลยบูม
“มึงไม่เห็นเหรอแดดร้อนตายห่า” ถุย กลัวผิวเสีย ถอดเสื้อเล่นบอล ปุเลง ปุเลง กลางแดดทุกวันนี้ทันไหม
“เสื้อก็มีใส่เข้าไปดิ นี่ถ้ากูไปเองเป็นนะไม่ต้องง้อมึงหรอก” อย่าเคืองไปน้องบูมที่รักของพี่ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะไปส่งบูมกิ๊กเบอร์ 1 ของพี่เอง ไม่ต้องเป็นห่วงกังวลอันใด
“เออ กูว่าจะถามมึงหลายทีละไอ้บูม ไหนอ่ะรูปที่จะให้กู”
“อ๋อ อยู่ในกระเป๋ากูก็ลืมให้มึง”
“ขึ้นไปเอามาเลยเดี๋ยวกูลืมอีก ฝากเอากระเป๋าตังค์กูมาด้วย อยู่บนหัวเตียงอ่ะ”
“รูปอะไรเหรอต้น” ไอ้ตองขอใช้สิทธิ์เสนอหน้านิดหน่อย ก็คนมันอยากรู้นี่ก็ต้องถามสิใช่ไหมครับ หรือว่าใครในนี้ไม่อยากรู้ เห็นไหมก็อยากรู้กันทุกคนนั่นแหละ
“รูปติดบัตรไอ้บูมอ่ะ ต้นจะเอาใส่เป๋าตังค์” อ๊างงงง อ๊างงง อ๊างงงงง แล้วไอ้บูมก็วิ่งขึ้นไปเอารูปนักเรียนของมันยื่นให้ไอ้ต้น ไอ้ต้นก็เอาเก็บเข้ากระเป๋าตังค์รวมกับรูปของทุกคนที่บ้าน เอ๋ ?????
“..................” นิ่งกริบ ไป 12 วินาที ครั้งที่ 1
“แล้วบูมจะไปดูอะไร” ทันทีที่ผมได้สติ ผมก็ถามคำถามที่สมองก้อนน้อย ๆ จะนึกขึ้นได้ในเวลานั้น
“ว่าจะไปดูกล้วยไม้ มีคนบอกกล้วยไม้ที่นี่ถูก”
“ก็พาไปได้นะ จะเอากล้วยไม้อย่างเดียวเลยไหม จะได้พาไปฟาร์มกล้วยไม้เลย อยู่ใกล้บ้านเนี่ย”
“ใช่ฟาร์มที่อยู่ตรงตีนสะพานข้ามไปโรงเรียนป่าวพี่ตอง”
“เออ ใช่ ๆ ไม่ได้เข้าไปนานละ”
“เคยไปกับเขาด้วยเหรอมึงไอ้ต้น” เดี๋ยวสิ้นปีนี้จะทำเหรียญเชิดชูเกียรติให้ไอ้บูมสักหน่อยละ เบรคไอ้ต้นดีเหลือเกิน
“พี่ตองเคยใช้กูไปเอากล้วยไม้ที่สั่งไว้เว้ย แมร่งฟาร์มอะไรไม่รู้อย่างรก กูหาทางเข้าไม่เจอ”
“มึงเคยหาอะไรเจอไหมล่ะ” เออ ใช่ พี่แบงค์กับไอ้ต้นเหมือนกันเลย หาของไม่เคยจะเจอ ทั้งที่ตัวเองเป็นคนเก็บแท้ ๆ
“เคยดิ”
“ไหน ๆ กูของฟังเป็นบุญหูหน่อยดิว่ามึงเคยหาอะไรเจอ กูจะจุดธูปไหว้เลย” เดี๋ยวพี่ขึ้นไปหาธูปให้เองบูม
“ก็หามึงเจอไง” อ๊างงงงง
“เอ่อ...............” ฮาสงัด ไป 7 วินาที ครั้งที่ 2
“เฮียบูมจะเล่าให้ฟัง บูมว่าห้องเฮียรกแล้วนะ ห้องไอ้ต้นรกกว่าเป็นร้อยเท่า กางเกงในถอดทิ้งไปเรื่อย บูมตามเก็บใส่ตะกร้าตลอด เดี๋ยวจะเอาทิ้งไม่ต้องใส่มัน บูมจะช่วยเก็บห้องก็บอกเดี๋ยวหาของไม่เจอ” หลังจากไอ้บูมหายเบลอ มันก็เปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว เป็นการสาธยายความเลวและความซกมกของไอ้ต้นแทน
“มันขี้เกียจเหอะบูม มันเก็บไปเดี๋ยวก็กลับมารกอีก” ผมก็ทำหน้าที่พี่ชายที่แสนดีด้วยกันผสมโรงว่าร้ายให้ไอ้ต้นอีกคน อ๊างงง
“ก็หนุ่มโสดอ่ะ ใช่ป่ะพี่แบงค์” คิดว่าเป็นหนุ่มคลีโอเหรอ 50 หนุ่มโสดในฝัน
“ถุย ๆ เดี๋ยวตบปากแตกไอ้ต้น โสดเหรอมึง พูดอะไรจำไว้ด้วยนะมึง”
“............” ความเงียบเดินผ่าน ไป 10 วินาที ครั้งที่ 3
“แบงค์ไปหลวงพระบางด้วยกันไหม” พ่อที่นั่งดูทีวีอยู่ หันมาถามเมื่อความเงียบครั้งที่ 3 ปรากฏขึ้น
“ไปครับ ไปกันหมดเลย ได้ยินว่าป้าแบงค์ก็จะไปด้วย” ลูกชายป้าพี่แบงค์จะไปด้วยไหมอ่ะ ไม่เคยเห็นหรอกนะ แต่ก็คิดว่าน่าจะมี แล้วถ้าเกิดหน้าตาดีผมก็จะชวนเข้ามาเป็นกิ๊ก แบบไม่ต้องผ่านความเห็นพี่แบงค์ อ๊างงง รนหาที่ตายชัด ๆ
“คืนก่อนจะไปลงเรือก็บอกที่มานอนบ้านพ่อสิ” ใช่ ๆ ผมจะได้ฟันลูกชายป้าพี่แบงค์ อ๊างงง มันสะดวกดีต่างหาก
“อ่อ ครับ เดี๋ยวจะลองบอกแม่อีกที” เรื่องไปเที่ยวเมืองหลวงพระบางเนี่ยคุณนายแม่เป็นคนจัดการทุกสิ่งอย่างด้วยตัวของนางเอง ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับนางหรอกครับ คอยปฏิบัติการตามคำสั่งแค่นั้นเป็นดี
“ตองพรุ่งนี้ถ้าออกไปข้างนอกพ่อฝากจ่ายค่าโทรศัพท์ด้วยนะ” เมื่อก่อนตอนอยู่มัธยมผมเคยต้องเสียค่าโทรศัพท์เองเพราะเล่นโทรจนหมดไปเกือบ 3 พัน แม่เลยออกให้ก่อนแล้วค่อยหาเงินมาผ่อนค่าโทรศัพท์ ก็เมื่อก่อนยังเป็นยุคก้ำกึ่งระหว่างยุคมือถือกับยุคโทรศัพท์บ้าน ยอดค่าโทรมันก็เลยพุ่งกระฉุดพรวดด้วยประการเล่นนี้แล คิดถึงสมัยจีบกันทางโทรศัพท์บ้าน 3 บาทตลอดสายโทรยันเช้าก็ 3 บาท อยากมีแบบนั้นบ้างจังยุคนี้ค่าโทรแพ้ง แพง ไอ้ตองก็เลยเป็นเสือปืนไว ยิงให้พี่แบงค์โทรกลับตลอด อ๊างงง
“จ่ายที่ไหนอ่ะพ่อ”
“ก็องค์การโทรศัพท์ตรงห้าแยก” นี่ถ้าพ่อตอบว่าแผงผักยายม้วนนี่ฮากันทั้งบ้านเลยนะ แต่ก็ไม่แน่เดี๋ยวนี้ที่ไหน ๆ ก็เป็นเคาท์เตอร์เซอร์วิสกัน
“อ่อ ที่ใกล้ ๆ กับที่เรียนพิเศษต้นใช่ไหมพ่อ” แนะนำให้คุณชายติ๋วแวะไปดักตีหัวไอ้ต้นแล้วลากกลับบ้านได้ ฮ่า ๆ
“เออ นั่นแหละ พรุ่งนี้เอาเงินวางไว้ให้หลังตู้เย็นนะ”
“ขอตังค์กินหนมด้วย” ได้ข่าวว่ากินตลอดเวลาไม่ขาดปากนะต้น ใครก็ได้รับมันไปเลี้ยงทีเลี้ยงไม่ไหวแล้ว
“อะไรกับเขาต้น”
“ก็ขอเผื่อพี่ตองไง” ขอเผื่อแต่ยอดเงินนั้นไม่เคยเดินทางมาถึงมือกูเลย ไอ้น้องเลว
“จะกลับเชียงใหม่เมื่อไหร่”
“มะรืนเช้าครับ”
“ผ่านไปแถวนั้นอยากกินขนมจีบโกนงค์ ขากลับมาคราวหน้าแวะซื้อมาด้วยดิ” ไอ้ต้นมันหาเรื่องกินได้ตลอดเลย แปลกที่มันไม่ยักอ้วนหรือเป็นเพราะมันออกกำลังกาย (ตอนดึก ๆ กับไอ้บูม) วะ
“กลับมาอีกทีก็สิ้นปี” ผมไม่ค่อยกลับบ้านบ่อย ๆ นักเพราะขี้เกียจนั่งรถตั้ง 3 ชั่วโมงแน่ะ ก็มีช่วงนี้แหละครับกลับบ่อย จากนี้ไปก็คงนู่นสิ้นปี
“เราไปลาวก่อนสิ้นปีไม่ใช่เหรอ”
“เออ ใช่ ลืม” สงสัยช่วงนี้สมองกระทบกระเทือนบ่อยป้ำ ๆ เป๋อ ๆ ยังไงไม่รู้พิลึก หรือไอ้ตองจะท้อง อ๊างง
“พี่ตองกินเสร็จยัง เดี๋ยวบูมจะเอาจานไปล้าง ต้นซดหมดยังน้ำซุปอ่ะ” หูย ขนาดเจ้าของบ้านมันยังไม่กระตือรือร้นเลยบูม นั่งซดน้ำซุปอยู่ ฟืด ฟืด ทิ้งไว้งั้นแหละรอพรุ่งนี้แม่ด่าคราวเดียวพร้อมกันทั้งบ้าน
“เดี๋ยวกูล้างเองบูม เทน้ำให้กูหน่อย”
“พี่ขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะ ง่วง” ซ้อมงานมาเหนื่อย ๆ แบบนี้ต้องอาบน้ำแล้วก็นอน จะได้สดชื่น
“พี่แบงค์เจอกันที่ห้อง” ไอ้ต้นตะโกนไล่หลังพี่มันขึ้นมา ผมสบายอยู่แล้วยังไงก็ไม่ได้เป็นเจ้ามือเลี้ยงไอ้ติมอยู่แล้ว อาบน้ำนอนดีกว่า ว่าแต่นาน ๆ ฟ้อนทีนี้มันเมื่อชะมัดเลยแฮะ เฮ้ย หรือเป็นเพราะเราอยู่ใกล้คนแก่ เลยแก่ตามอิลุง อ๊างงง ไม่นะ อิลุงมึงทำให้ไอ้ตองแก่ มาให้ไอ้ตองดูดพลังวัฏให้ความหนุ่มกลับคืนมาเดี๋ยวนี้นะ
“เค ๆ” พ้นสายตาของผู้ปกครองทั้งแลยผมก็กระโดดขึ้นหลังพี่แบงค์ไปบนห้อง ก่อนจะถูกโยนลงมาบนเตียงพร้อมกับถูกกระชากเสื้อจนขาด ฮั่นแน่ ลามกนะเนี่ยคุณผู้อ่านคิดไปซะไกลอ่ะสิ
“นัทโทรมายัง” ก็นางแบบสาวสวยผู้ที่จะมาเป็นนางเมียของท้าวทั้งสี่ในการแสดงวันพรุ่งนี้นั่นไงครับมีใครจำได้หรือเปล่า
“ยัง พี่แบงค์ก็ให้เบอร์เขาไปทำไมก็ไม่รู้” แทนที่จะให้เบอร์ตัวเองไป แล้วค่อยมาทะเลาะกันก็ไม่ทำ อ๊างงง
“ก็ไม่อยากให้เบอร์พี่นี่ จะปฏิเสธก็สงสาร ให้เบอร์ตองไปเนี่ยแหละ” ก็คิดได้เนาะ ใช้ผมเป็นเครื่องมือซะอย่างงั้น
“มันไม่เจ็บเลยเนาะ” ไม่ให้เบอร์ตัวเอง แต่ให้เบอร์ตัวเองแทน ฮึ่ม ๆ
“เอาน่าช่วยพี่สักครั้ง” ได้ข่าวว่าช่วยทุกครั้งนะ ของขึ้นเมื่อไหร่ก็ต้องมาลงกับไอ้ตองทุกที แล้วยังบอกว่าช่วยพี่สักครั้งอยู่ แหม ๆ
“เมื่อยอ่ะนวดให้หน่อย” เพื่อเป็นการแลกผลประโยชน์อันพึงมือร่วมกัน ก็จำเป็นต้องแลกกันหน่อยนึง
“เหยียบเลยไหม” เอิ่ม ลุงครับ เมียนะครับ ไม่ใช่กับระเบิด จะได้เหยียบเอา ๆ
“หลังหักไม่ต้องทำมาหากินอะไรละ” หลังหักขึ้นมาจริง ๆ เกิดผมเดินแบบไม่ได้นี่รายได้หมดไปเยอะเลยนะเนี่ย ช่วงนี้ยิ่งมางานเดินแบบเยอะ ๆ อยู่ ต้องบินไปมาเมืองไทย-มิลานตลอด เหนื่อยครับช่วงนี้
“นอนอยู่บ้านรอพี่หาเลี้ยงไง” ผมก็เลยตอบไปว่า “คุณคิดว่าคุณเป็นใคร จะมาหาเลี้ยงดาราดังอย่างผม” อ๊างง เพ้อเนาะ ช่วงนี้แดดร้อนเลยเพ้อหนัก
“ไม่หาเมียใหม่” ก็ถามลองไปงั้นแหละถ้าเกิดเขาทำจริงก็อกแตกตายเหมือนกัน ต้องให้ไอ้ต้นเอาปืนอาก้าไปถล่ม
“หาดิ ก็เอามาอยู่บ้านเดียวกันนั่นแหละ” ดูมันทำ
“คุณเห็นดีแล้วหรือคุณเจ้าขา ที่คุณนำเมียน้อยมาบูชาเหนือเมียและลูก” ผ่องศรี วรนุชเท่านั้นแหละครับเวลานี้
“ก็เมียหลวงพิการนี่ ก็ต้องหาเมียน้อยมาเลี้ยงลูก” ฟังแล้วดูดีเนาะ
“ก็ไม่มีลูกแล้วจะหาเมียน้อยทำไม”
“กำลังจะทำลูกนี่ไง สองทีตอนนั้นยังไม่ได้เลย” น่านเอาแล้วไง ไป ๆ มา ๆ ก็หาเรื่องปล้ำไอ้ตองทุกที แล้วเป็นไงไม่รู้ ไอ้ตองก็ยอมทุกที
“อาบน้ำก่อนได้ไหม” ก็เผื่อพี่แบงค์จะลืม ผมก็จะได้ไม่ต้องเจ็บตัวไงครับ แหะๆ
“เดี๋ยวค่อยอาบด้วยกัน” นั่นไง แล้วมันจะรอดเหรอครับแบบนี้ มันก็จบลงเหมือนทุกทีนั่นแหละครับ
กระดุมเสื้อค่อย ๆ ถูกปลดทีละเม็ด ๆ ด้วยมือของเราสองคนที่ต่างช่วยกันแล้วก็ถูกโยนลงพื้นไปอย่างไม่ใยดี
ก่อนกระดุมกางเกงของพี่แบงค์จะถูกผมแกะออกแล้วค่อย ๆ บรรจงรูดซิปลงช้า ๆ
ขณะที่ริมฝีปากของเราสองคนก็ยังคงบดเบียดกันอยู่ไม่มีเวลาแม้เสี้ยวนาทีหนึ่งนาทีใดที่จะหลุดออกจากกัน
กางเกงพี่แบงค์ถูกสลัดหลุดไปเช่นเดียวกันกับเสื้อ พี่แบงค์พลิกตัวผมให้นอนคว่ำลงกับเตียงหลังจากที่ปลดกระดุมและรูดซิปลงเรียบร้อยแล้วก่อนจะดึงกางเกงผมให้หลุดออกไปเช่นเดียวกัน
เราสองคนมีเพียงกางเกงในตัวบางที่เป็นอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายปกปิดร่างกายอยู่ พี่แบงค์โถมตัวลงมาทับผมที่นอนคว่ำอยู่กับเตียงคอยบดเบียดท่อนลำที่ขณะนี้ชูชันและแข็งแกร่งขึ้นมาอย่างรู้สึกได้
ก่อนจะบิดหน้าผมให้หันไปหาก่อนจะสอดลิ้นเข้ามาเป็นพัลวัน พี่แบงค์ค่อย ๆ ดึงกางเกงในผมลงก่อนจะใช้ขาเกี่ยวมันให้หลุดออกไปมีชะตากรรมเช่นเดียวกันกับเสื้อผ้าชิ้นอื่น ๆ พี่แบงค์ยกตัวขึ้นเพื่อจะถอดชั้นในตัวเองออก
แกร๊ก
แอ๊ด
“เฮียยยยย เฮ้ย โทษทีไม่รู้ว่ากำลังรักกันอยู่”
หัวข้อ: "พี่ครับเป็นแฟนผมนะ" (อ่าน 1139929 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก