จบ ภาคแรกในที่สุดทั้งน้ำเชี่ยวและพีมก็กลับมาถึงบ้านได้อย่างปลอดภัยจากพวกนักข่าวที่ตามยิงแฟลตลั่นชัตเตอร์ใส่พวกเขายิงกว่าปืนกล ต้องขอบใจเจ้าสปอรต์ฟิลม์ทึบของไมกี้จริงๆ
“เฮ้อ..” พอมาถึงน้ำเชี่ยวก็ทิ้งตัวที่โซฟาอย่างหมดแรง ในที่สุดเขาก็ผ่านเรื่องนี้ไปได้
ขณะที่พีมยังคงดูงงๆกับเหตุการณ์ที่โรงแรมและเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด ตลอดทางกลับมาบ้านเขาได้แต่เงียบ ในหัวก็คิดทบทวนถึงเรื่องที่เกิด เขายอมรับว่าสิ่งที่น้ำเชี่ยวเพิ่งทำลงไปยังไงก็ส่งผลดีกับตัวเขามากกว่าที่จะเป็นผลเสีย เพราะสิ่งเดียวที่บรรดานักข่าวจ้องจะโจมตีเขาก็คือข่าวว่ามั่วไม่เลือก ก็เพื่อจะล่อให้เขาออกมาเปิดเผยเรื่องคนรักตัวจริง เพื่อที่รุ่งขึ้นทุกสำนักข่าวจะได้มีข่าวใหญ่ให้เล่นและได้สนุกกับการขุดคุ้ยประวัติคนรักของเขาอีกระลอก ..แต่ถึงอย่างไรน้ำเชี่ยวก็ไม่น่าจะต้องเอาอนาคตตัวเองมาแลกกับเรื่องแบบนี้ อาจเพราะน้ำเชี่ยวยังเด็กและไม่เคยคิดถึงว่า การอยู่ในสังคมที่มีแต่สายตาดูหมิ่นดูแคลนว่าเราเป็นพวกผิดเพศน่ารังเกียจน่าขันนั้นมันจะทำให้เขาแทบจะไม่อยากจะมองหน้าใครในสังคมนี้เลยก็ว่าได้ แล้วถ้าหากว่าวันนั้นมาถึงจริงๆ น้ำเชี่ยวจะเป็นอย่างไร
“พี่พีม..” เด็กหนุ่มเอ่ยเรียกคนรักที่เงียบตั้งแต่อยู่บนรถจนกลับมาถึงบ้าน ตั้งแต่วันที่เกิดข่าวนี้เขากับพีมก็ไม่ได้เจอหน้ากันเลยได้แต่คุยกันทางโทรศัพท์ นับถึงวันนี้ก็ร่วม3อาทิตย์พอดิบพอดี น้ำเชี่ยวลอบมองแผ่นหลังของคนตัวขาวๆที่เดินไปเช็คดูเอกสารงานที่เครื่องแฟ๊กซ์ก่อนจะเข้าห้องนอนไปโดยไม่หันมาขานรับเขาสักคำ
“พี่พีมครับ.. พี่ผอมลงนะ ได้นอนบ้างหรือเปล่า อย่างเพิ่งทำงานเลย น้ำว่านอนพักผ่อนก่อนเถอะนะ เดี๋ยวน้ำอุ่นนมร้อนให้นะ จะได้หลับสบายๆ” วงแขนกว้างโอบรอบตัวคนรักจากทางด้านหลัง ริมฝีปากหนาพรมจูบซับลงบนแก้มเนียนของคนรักที่นั่งขีดเขียนตัวโน๊ตอยู่ตรงคีย์บอร์ดข้างโต๊ะทำงาน ทว่าอีกคนกลับไม่มีแม้แต่คำขานรับตอบกลับใดๆ
.
.
สักพักใหญ่แก้วกระเบื้องลายสวยบรรจุนมร้อนส่งไอลอยกรุ่นก็ถูกวางลงข้างกองกระดาษโน้ตเพลงมากที่ถูกขีดเขียนไว้ด้วยลายมือหวัดๆ หากตัวโน๊ตเหล่านั้นแปลเป็นภาษาที่เข้าใจได้ ก็คงมีความหมายไม่ต่างจากเพลงเศร้าที่สะท้อนอารมณ์ของคนแต่งได้ไม่ต่างกัน ..
ยิ่งเห็นสีหน้าและท่าทางเฉยชาของคนรัก น้ำเชี่ยวก็ยิ่งใจไม่ดี เขารู้ว่าสิ่งที่ทำไปในวันนี้แม้จะเป็นผลดีต่อชื่อเสียงและงานในวงการของพีม แต่นั่นไม่มีทางทำให้พีมรู้สึกดีได้แน่ๆเพราะพีมเองก็แสดงออกและคอยเตือนเขาอยู่เสมอ ถึงเรื่องการวางตัวและการรับผิดชอบต่องาน แน่นอนพีมก็เป็นอีกคนที่ห่วงอนาคตของเขาที่สุดคนหนึ่ง หากกลับกันถ้าคนที่ทำแบบนี้เป็นพีมแทนที่จะเป็นเขา น้ำเชี่ยวก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน ไม่มีใครจะรู้สึกดีได้หรอกที่จะได้อะไรมาด้วยการแลกกับอนาคตของคนที่ตัวเองรัก ด้วยเหตุนี้น้ำเชี่ยวจึงไม่คิดโกรธที่พีมทำตัวเฉยชาต่อเขาตอนนี้เลย
‘ก็ถ้าต้องเลือก ต้องแลก ยังไงน้ำก็เลือกพี่อยู่แล้วนี่นา เฮ้ออ!’ กว่าครึ่งชั่วโมงที่เด็กหนุ่มออกไปคุยโทรศัพท์กับยีนส์ที่โทรมาถึงเรื่องที่เกิด เป็นไปอย่างที่เขาคาดการไว้ไม่ผิด ทันทีที่บอสรู้เรื่องทั้งหมดก็เรียกตัวพี่ยีนส์และพี่ฝนไปคุยและให้ต่อสายถึงเขาให้ได้ แน่นอนเขาโดนผู้บริหารคนเก่งด่าซะยับและตบท้ายด้วยว่าเรื่องทั้งหมดที่เขาทำจะถูกนำเข้าบอร์ดการประชุมในเช้าวันรุ่งขึ้น และหากมติของบอร์ดเห็นพ้องต้องกันว่าเขานำความเสื่อมเสียจนทำให้มีผลกระทบต่อรายได้ของบริษัทแล้ว สัญญาการเป็นนักร้องของเขาก็จะเป็นโมฆะทันที .. แต่นั่นจะเป็นยังไงก็ช่างมันเถอะ เพราะเขาคิดและตัดสินใจเด็ดขาดตั้งแต่วินาทีแรกที่ออกไปแถลงข่าวแล้ว ว่าเขาจะถอนตัวออกจากวงการนี้เสียดีกว่า เพราะการที่ดันทุรังอยู่ต่อไป แม้ว่าบริษัทจะสร้างข่าวใหม่ขึ้นมาเพื่อกลบข่าวเสียๆให้หายไป แต่ไม่ว่าอย่างไรตัวเขาก็ไม่อาจปฏิเสธความจริงไปได้ เรื่องที่ว่าเขารักพีมเกินคำว่าเพื่อนหรือพี่น้อง และถ้าจะให้ตัวเขาถอยห่างออกจากคนที่รักเพื่อรักษาภาพพจน์รักษาชีวิตในวงการ เขาก็ไม่คิดว่าตัวเองจะทำได้ เพราะฉะนั้นทางที่ดีที่สุดในการจะรักษาความรักของเราและความฝันของพี่พีมไว้ให้ได้ เขาก็แค่เพียงรับความผิดทั้งหมดไว้แล้วค่อยๆทำตัวให้หายไปจากวงการที่วุ่นวายนี้เท่านั้นเอง อีกไม่นานคนก็จะลืมๆมันไปไม่ต่างจากข่าวอื่นๆที่เป็นอยู่ ส่วนตัวเขาก็ยังมีอะไรให้ต้องทำอีกมากมาย ทั้งเรื่องเรียน เรื่องงานเบื้องหลัง เรื่องการฝึกเขียนและทำเพลงก็เป็นอีกสิ่งที่เขาอยากจะทำไม่ต่างจากการร้องสักเท่าไหร่ ก็ถือซะว่าเขาจะได้มีโอกาสทำอะไรอย่างจริงจังและชัดเจนเสียที
อากาศที่เย็บเฉียบจากเครื่องปรับอากาศบวกกับบรรยายกาศที่ตรึงเงียบจากคนตัวขาวๆหน้านิ่งที่เอาแต่สนใจกับงานเพลงในโน๊ตบุ๊คและโน้ตเพลงกองโต ความเฉยชาที่อีกคนเป็นอยู่เริ่มทำให้น้ำเชี่ยวหวั่นใจกระสับกระส่ายอย่างบอกไม่ถูก..
ชั่วโมงหนึ่งผ่านไป เด็กหนุ่มหน้าเศร้าก็กลับเข้าห้องมาพร้อมกับนมร้อนแก้วเดิมที่ถูกนำไปอุ่นให้ร้อนอีกครั้งเนื่องจากมันถูกปล่อยวางไว้ไม่ได้ถูกแต่ต้องแม้แต่น้อย น้ำเชี่ยวมองไปรอบๆห้องและกลับมาที่แผ่นหลังของคนที่รักอีกครั้ง เด็กหนุ่มพยามเคลื่อนไหวให้เงียบที่สุดเพราะกลัวว่าจะไปทำลายสมาธิของคนรักที่กำลังตั้งใจทำงานอยู่
“
อ๊ะ!! ..ขอโทษครับ” และในจังหวะที่เขาวางถ้วยนมที่เพิ่งถูกอุ่นมา พอดีกับพีมที่กำลังจะลุกไปหยิบไอพอทจากกระเป๋า ทั้งคู่จึงประทะกันเข้าอย่างจัง
“
นายทำบ้าอะไร!! เปียกหมดแล้ว!” พีมตะคอกใส่คนตรงหน้าพลางสะบัดเจ้าของเหลวสีขาวที่หกรดกระดาษโน้ตเพลงของเขาอย่างอารมเสีย แม้ว่าจริงๆแล้วมันจะไม่ได้ทำความเสียหายอะไรให้กับข้อความบนกระดาษสักเท่าไหร่ แต่ชายหนุ่มก็เลือกที่จะจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่โตนั่นด้วยหลากหลายความรู้สึกที่ถูกเก็บกลั้นรอเวลาจะประทุอยู่ข้างใน
“คะ..คือ น้ำเชี่ยวขอโทษ น้ำไม่ได้ตั้งใจ เดี๋ยวน้ำลอกใส่แผ่นใหม่ให้นะ..”
“
พอได้แล้ว!! นายทำแบบนี้ทำไมน่ะห๊ะ! ทำทำไม!!” ยิ่งได้เห็นในสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังทำยิ่งสะท้อนสิ่งที่อยู่ในใจของพีมมากขึ้น
“.....” แต่ก็ไร้คำตอบใดๆจากคนตรงหน้า ..นายจะทำให้พี่รู้สึกเหมือนเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน
“พี่..”
“
นึกว่าตัวเองเป็นฮีโร่รึไงน่ะห๊ะ!!” เสียงแหบแผดลั่นก่อนจะคว้าเอาแก้วนมบนโต๊ะไปเททิ้งลงชักโครกแล้วโยนแก้วลงถังขยะไปอย่างไม่ใยดี เขาไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆในเมื่อก็รู้ทั้งรู้อยู่ว่าสิ่งที่น้ำเชี่ยวทำไปทั้งหมดก็เพื่อตัวเขาเองทั้งนั้น น้ำเชี่ยวรักเขามากแค่ไหนเขาก็รู้ แต่ให้ตายเหอะ.. แล้วเพราะอะไรล่ะทำไมเขาถึงยังได้โกรธเจ้าเด็กนี่ไม่หายสักทีนะ
“น้ำว่าพี่เหนื่อยมากแล้ว นอนพักเถอะครับ”
“หึ ทำไม ทีอย่างนี้นายไม่ทำเป็นเก่งต่อไปล่ะ ..แล้วคิดว่าตัวเองจะทำอวดเก่งแบบนี้ไปได้ถึงเมื่อไหร่น่ะ”
“...” เด็กหนุ่มอึ้งไปกับอารมณ์ฉุนเฉียวของพีม แม้จะพยามเตือนตัวเองไว้ตั้งแต่แรกว่าจะใจเย็นให้ถึงที่สุด
"ไปอาบน้ำแล้วพักผ่อนเถอะนะครับ ค่ำแล้ว เดี๋ยวน้ำเปิดน้ำอุ่นให้"
“
คิดเหรอว่า กลายเป็นคนธรรมดา เป็นนักร้องตกกระป๋องแล้วทุกอย่างมันจะเหมือนเดิมน่ะห๊ะ” เมื่ออารมณ์พุ่งสูงก็ยากจะทำให้เย็นลงได้ง่ายๆ ความโมโห โกรธไม่เคยปราณีใคร โดยเฉพาะกับคนอย่างพีม พีราณุ
“พี่หมายความว่ายังไง ที่ว่าไม่เหมือนเดิม” เมื่อได้ยินสิ่งที่ไม่คาดคิด ความพยามที่ตั้งใจไว้ก็เริ่มสั่นคลอน เด็กหนุ่มย้อนถามเสียงเข้มใส่คนรัก
“แล้วนายว่าอะไรล่ะ นายทำอะไรไปล่ะ อะไรที่มันจะตกต่ำไปนับตั้งแต่วันนี้น่ะ” ดวงตาเรียวจ้องเขม็งใส่เด็กหนุ่มคนรักอย่างท้าทาย หากปลายเท้ากลับก้าวถอยหนีร่างสูงที่กำลังย่างสามขุมมาหาเขาอย่างหมายมาด
“
ใช่!! ตั้งแต่วันนี้น้ำเชี่ยวจะหมดสิ้นทุกอย่าง! จะเป็นได้แค่นักศึกษาคนหนึ่ง! ไม่ได้เป็นนักร้อง! ไม่มีชื่อเสียง! ไม่มีเงินทอง! ไม่มีอะไรเลย! นี่ใช่มั้ยที่พี่หมายถึง!! แล้วยังไง? ห๊ะ!! แล้วพี่จะทิ้งน้ำไปมั้ย? ในเมื่อทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมพี่จะทิ้งน้ำไปหรือเปล่า?!! หา? พูดมาสิ! บอกมา!!” เมื่อต้อนคนปากเก่งจนตัวติดผนัง มือหนาจึงคว้าเอาต้นแขนขาวไว้แน่น
เด็กหนุ่มระเบิดอารมณ์ใส่คนตรงหน้า หมดสิ้นความอดกลั้นทุกอย่าง นึกน้อยใจ เสียใจอย่างมากที่ถูกคนรักเมินเฉยแล้วยังไม่คิดเข้าใจในสิ่งที่เขาทำไปอีก ยิ่งได้ยินประโยคร้ายกาจนั่นก็ทำเอาเขาถึงกับหวั่นใจที่สุดว่า ที่ผ่านมาพีมอาจจะคิดคบกับเขาเพราะเพียงเขามีชื่อเสียง เป็นนักร้องอนาคตไกลทำรายได้สูงหรือเปล่า แล้วในเมื่อวันนี้ทุกสิ่งกลับมาพังครืน พีมจะยังคงเหมือนเดิมกับเขาหรือไม่ ถ้าคำตอบมันคือไม่แล้ว เขาคงไม่ต่างอะไรกับคนโง่ๆที่ทำทุกอย่างเพื่อบูชาความรักโดยที่อีกฝ่ายไม่ได้ใยดีอะไรกับมันเลย
“
อ๊ะ!..ปล่อยนะ พี่เจ็บ” พีมเบ้หน้าร้องด้วยความเจ็บที่ถูกมือหนาขยำเค้นเอาที่ต้นแขนจนข้อศอกกระแทกเข้ากับผนังด้านหลัง
“
ไม่! จนกว่าพี่จะบอกมาก่อนว่า หมายความว่ายังไงที่ไม่เหมือนเดิม ห๊ะ!
ที่พี่พูดแบบนั้นหมายความว่ายังไงกันแน่” ยิ่งถูกคนตัวเล็กกว่าบ่ายเบี่ยง ก็ทำให้เด็กหนุ่มบันดาลโทสะมากยิ่งขึ้น มือหนาที่รวบต้นแขนขาวทั้งสองข้างยิ่งเกร็งกำหนักเข้าจนเล็บแทบจิกลงไปในผิวเนื้อ
“
ฮึกๆ.. ก็หมายความว่านายมันบ้า ประสาทที่สุดยังไงล่ะ ที่ทำแบบนั้นน่ะ
ฮึกๆ.. คิดว่าพี่จะดีใจรึไง ที่เรื่องทั้งหมดมันเป็นแบบนี้น่ะ.. ใช่ นายอาจจะสบายใจที่ได้ทำ แต่นายคิดถึงพี่หรือเปล่า นายคิดว่าต่อไปเวลาที่พี่ทำงาน เวลาที่พี่ร้องเพลงบนเวที พี่จะรู้สึกยังไง จะทำหน้ายังไง” ถูกเค้นหนักเข้าก็ทำให้คนที่ถูกต้อนจนจนมุมโผล่งทุกอย่างที่อยู่ข้างในออกมา
“ฮึกๆ ก็ในเมื่อข้างในนี้มันรู้อยู่ว่า มันแลกกับทุกอย่างที่เป็นของน้ำเชี่ยว
ฮืออ ไอ้บ้า ไอ้คนไม่รุ้จักคิด ฮือๆๆ ไอ้น้ำเชี่ยวหน้าโง่ ฮึก ทำไมต้อเป็นแบบนี้ ฮืออ” เสียงแหบสะอื้นพร่ำพูดทุกอย่างทั้งน้ำตา เข้าใจว่าที่น้ำเชี่ยวทำทั้งหมดก็เพราะหวังดี แต่การหวังดีถึงขนาดต้องทำลายตัวเอง เขาก็รับมันได้ยากเช่นกัน ..
ทางด้านน้ำเชี่ยว พอได้ยินได้เห็นน้ำตาของคนรัก และความในใจที่ถูกระบายออกมานั้น ก็ทำให้เขามีสติฉุกคิดขึ้นมาได้ นึกโทษตัวเองที่แค่นี้ยังเผลอคิดในแง่ลบกับอีกฝ่ายเสียได้ แถมยังเกือบพลั้งใช้กำลังบังคับและตัดสินทุกอย่างเหมือนครั้งก่อนๆอีก
“พี่ น้ำเชี่ยวขอโทษ น้ำแค่อยากจะให้เรื่องทุกอย่างมันจบๆไป ไม่อยากให้คนพวกนั้นมันเขียนข่าวว่าพี่เสียๆหายๆอีก .. น้ำอยากเจอหน้าพี่ไวๆ อยากกอด อยากปลอบ ไม่อยากให้พี่เครียด ไม่อยากเห็นพี่ร้องไห้ อย่าโกรธน้ำเลยนะพี่ ขอโทษนะครับ อย่าร้องนะครับ ขอโทษครับ ขอโทษ” เสียงทุ้มเอ่ยพลางปาดนิ้วมือไปที่หยดน้ำข้างแก้มใส ก่อนจะก้มลงจูบซับน้ำตาตรงหางตาเล็ก แล้วรวบกอดคนที่กำลังสะอื้นไว้เบาๆ
“ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ ว่าน้ำจะหมดทุกสิ่งทุกอย่าง พี่ก็รู้น้ำขี้อายจะตายไป ที่เข้ามาวงการ ได้เป็นนักร้องกับเขาก็เพราะฟลุคทั้งนั้น ที่ดังขึ้นมาได้น่ะ ก็เพราะแม่จับแต่งตัว แม่แอบส่งรูปส่งประวัติไปเองหมด น้ำไม่ได้อยากจะเป็นจริงๆสักหน่อย รู้มั้ย.. จริงๆแล้ว ที่อยากเป็นจริงๆน่ะ ก็คือเป็นนักดนตรี นักแต่งเพลงต่างหากเล่า” ริมฝีปากหนายกยิ้มจนแก้มบุ๋ม แล้วพูดปลอบคนขี้แยที่เอาแต่ซุกหน้าร้องไห้กับบ่าเขาเป็นวักเป็นเวร
..จะว่าไปมันก็ถูก เขาเองก็ไม่ได้รู้สึกอาลัยอาวรณ์ถ้าจะต้องเสียอนาคตในวงการไปเลย เพราะสิ่งเดียวที่ทำให้เขาเป็นนักร้องในวงการได้ก็คือความรักในเสียงดนตรี คือการได้ร้องเพลงการได้อยู่กับเสียงดนตรีเท่านั้น เพราะฉะนั้น การได้ทำงานอื่นๆที่เกี่ยวกับเสียงเพลงก็ยังมีอีกมาก ใช่ว่าจะต้องเป็นนักร้องอยู่หน้าแสงไฟ อยู่บนเวทีเท่านั้น.. กลับกัน สิ่งที่เขารู้สึกหวงแหนและทรมานที่สุดหากจะต้องเสียไปคือ ผู้ชายตัวขาวๆหน้าตาน่ารักแต่อารมณ์ร้ายคนนี้ต่างหาก เด็กหนุ่มประคองกอดคนรักหลวมๆก่อนจะเคลื่อนปลายจมูกแหลมเข้าหอมกลุ่มผมนุ่มสลวยของพีมเบาๆ แล้วค่อยไล่จูบลงมาตามหน้าผาก หว่างคิ้ว ปลายจมูกรั้น และจงใจหยุดเสียงสะอื้นน้อยๆนั่นด้วยริมฝีปากของตน และมันก็ได้ผลชะงักกว่าคำปลอบใดๆเป็นอย่างดี .. เพราะนอกจากจะทำให้เสียงสะอื้นนั่นหายไปแล้ว ยังทำให้คนในอ้อมกอดเขาอ่อนระทวยเคลิ้มไปกับการละเลียดชิมริมฝีปากหวานๆของเขาซะจนลืมว่าร้องไห้อยู่ไปเลย
“คิดถึงน้ำเชี่ยวมั้ย” เด็กหนุ่มล่ะจากริมฝีปากนิ่ม เอ่ยถามกลับไปเบาๆที่ข้างใบหูเล็ก ขณะเดียวกันก็ดันร่างคนรักไปที่ปลายเตียง
“คิดถึง..สิ” ยังไม่ทันจะได้ตอบคำ ริมฝีปากนิ่มก็ถูกปิดลงอีกครั้งพร้อมกับปลายสิ้นชื้นที่รุกไล่หยอกเย้าเข้ามาเหมือนจงใจแกล้ง รู้สึกตัวอีกทีแผ่นหลังก็ถูกอีกคนผลักลงสัมผัสปลายนุ่มแล้ว
“คิดแล้ว ยังไงอีก หืม?” น้ำเชี่ยวจงใจซุกไซร้ริมฝีปากอิ่ม ลากไรหนวดเขียวครึ้มที่เว้นจากการโกนมากว่า2วันไปตามหลังหูและซอกคอขาวเนียน จนคนด้านล่างต้องดิ้นหนีเพราะไม่ชินที่ผิวเนื้อถูกครูดด้วยหนวดเครานั้น
“
อา~ .. น น้ำ” เสียงแหบครางพลางบิดกายหนีจากการรุกไล่ของคนรักที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาขบเม้มริมฝีปากสลับกับโลมเลียไปตามลำตัวของเขา ขณะที่มือหนาก็นวดเฟ้นไปที่ส่วนต่างๆของร่างกายที่ปราศจากอาภรณ์ใดๆ
“เจ็บมั้ย?..” เด็กหนุ่มล่ะจากร่างกายขาวตรงหน้า เอ่ยถามพลางลูบไล้ไปตามลำตัวเปลือยเปล่าของพีมที่ถูกเขากอดรัดฟัดซะจนผิวเนื้อนวลละเอียดเป็นรอยปื้นแดงไปทั่ว ..และคำตอบที่อ่านได้จากอาการสั่นศรีษะเล็กน้อยมาพร้อมกับรอยยิ้มหวานแต้มด้วยสีแดงระเรื่อของพวงแก้มใสของคนตรงหน้าก็ทำเอาน้ำเชี่ยวอดไม่ได้ที่จะโถมกอดมอบจูบอันเร่าร้อนไปให้อีกครั้ง
“อืออ~” เสียงครางหวานผ่านลำคอเพราะถูกปิดด้วยริมฝีปากนิ่ม แม้ร่างกายบางส่วนที่เป็นผิวเนื้ออ่อนๆจะถูกหนวดเคราถูไถถูกขบเม้มเป็นรอยจนเจ็บ แต่ดวงตาเรียวกลับหลับพริ้มอย่างเป็นสุข พีมยอมให้สองมือหนาจับเขาพลิกหน้าพลิกหลังกลืนกินทุกตารางนิ้วบนร่างกายอย่างไม่อิดออด นักร้องหนุ่มเข้าใจดีว่าเวลาเกือบเดือนที่น้ำเชี่ยวและเขาต้องถูกจับแยกจากกันเพราะมรสุมข่าว เด็กหนุ่มคิดถึง เป็นห่วงและโหยหาเขามากเพียงใด ซึ่งนั่นก็ไม่ต่างจากข้างในใจของเขาที่ร่ำร้องเช่นกัน
นาทีนี้พีมบอกกับตัวเองว่า ถึงเวลาแล้วที่จะทิ้งอดีตและเรื่องราวเลวร้ายทุกอย่างไว้เบื้องหลังเสียที ไม่ว่าจะเป็นอดีตที่เขาจงใจปกปิดพี่สาวคนเดียว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของน้ำเชี่ยวหรือเรื่องรสนิยมส่วนตัวของเขา รวมไปถึงเรื่องการปรับนิสัยขี้โมโห โวยวาย อารมณ์ร้อน เอาแต่ใจ น้อยใจต่างๆนานา ที่มักทำให้เขาและเด็กหนุ่มต้องทะเลาะจนเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โตทุกครั้ง ถ้าน้ำเชี่ยวรักและทำเพื่อเขาถึงขนาดนี้ เขาก็ต้องทำทุกอย่างเพื่อน้ำเชี่ยวได้เช้นกัน ..ต่อจากนี้เขาจะตั้งใจทำงาน ทำทุกอย่างให้ดีที่สุด ให้ตัวเองมีความสุขที่สุดเพื่อน้ำเชี่ยว และเพื่อเราทั้งสองคน
“อา.. “ เด็กหนุ่มประคองต้นขาขาวแล้วโน้มลงจูบริมฝีปากแดงอีกครั้งก่อนจะกระแทกกายหนักลงสะโพกมนให้ลึกสุด ไม่ว่าจะเคยร่วมรักกันมาสักกี่ครั้งเขาก็ไม่เคยรู้สึกเบื่อ แต่ตรงกันข้าม เขากลับโหยหาและต้องการร่างกายนี้มากขึ้นไปอีก
“พี่พีม.. ผมรักพี่ รักที่สุด อา~” หยาดเหงื่อและไอร้อนแผ่ซ่านจากร่างกายแกร่งของเด็กหนุ่มที่กำลังขยับตัวอยู่บนร่างของอีกคนทั้งหนักและเบาไม่หยุด พร้อมกับเสียงทุ้มที่เฝ้าบอกอยู่ข้างหูว่ารักและต้องการกันมากเพียงใด
“อะ~ อาา.. รู้มั้ย.. ร่างกาย ..พี่ ข้างใน..มัน กะ..กำลัง รั ด ผ ม .. ข้างในนี้ มะ..มันกำลั ง รั ก ผ ม จนแทบ บ้าอยู่แ ล้ ว อาาา~”
“ฮาา.. ใช่ พี่รักน้ำ ..าา พี่ รักน้ำเ ชี่ ย ว” ฝ่ามือเรียวได้แต่ปัดป่ายไปตามเนื้อตัวชื้นเหงื่อของคนรักก่อนจะฝังปลายเล็บจิกลงบนแผ่นหลังหนา พร้อมกับคำหวานที่เปล่งออกมาอย่างขาดห้วงเพราะลมหายใจที่ฝืดขัดจากแรงถาโถมของร่างกายแกร่งที่กระแทกเข้ามาในจุดสุดท้าย
..ชายหนุ่มผิวขาวพริ้มตาลงช้าๆจนหลับสนิท พร้อมกับลมหายใจที่ค่อยผ่อนลงสม่ำเสมอ รู้สึกเหมือนมีฝ่ามืออุ่นคอยลูบไล้อยู่บริเวณข้างแก้มและริมฝีปากบาง รู้สึกถึงลมหายใจแผ่วๆของกายอุ่นๆของใครคนนึงที่วนเวียนอยู่ข้างกายเขาไม่ห่าง
..สุข.. ไม่มีเวลาไหนที่เขาจะรู้สึกถึงความสุขได้มากเท่านี้
..เพราะอะไรกันนะ..
เพราะคนๆนี้หรือเปล่า
..น้ำเชี่ยว..
.
.
.
.
“
ว้ายย!!” สาวใช้ชาวดอยหวีดร้องอย่างตกใจ เมื่อไหล่เล็กถูกสัมผัสจากคนข้างหลังขณะพยามกำจัดหนังสือพิมพ์เจ้าปัญหาให้ลงถังขยะไปซะ
“ทำอะไรลับๆล่อๆน่ะ หนูมาลี” พัดนภาถอนหายใจก่อนจะเอ่ยถามเจ้าเด็กรับใช้จอมแก่นคนโปรดของน้องชายคนเดียวของเขา กระทั่งหญิงสาวชะโงกไปดูข้างหลังของคนตรงหน้าก็ถึงบางอ้อ
“เอ่อ..คือว่าหนูมาลีเอาขยะมาทิ้งน่ะคะ หนังสือพิมพ์นี่หนูเอาไปเช็ดอึไอ้นูปปี้ เลยรีบเอามาทิ้ง แหะๆๆ”
..หึ สมกับที่เป็นเด็กสร้างกันมาจริงๆ แสบกันทั้งนายทั้งบ่าว เรื่องเลยเถิดมาถึงขนาดนี้ยังจะปิดกันไปเพื่ออะไร
“อืม ถ้าอย่างนั้นก็จัดการซะให้เรียบร้อยล่ะ เดี๋ยวมันจะเลอะเทอะ.. อ้อ ถ้ามีเวลาว่างมากขนาดมาเล่นกับสนูปปี้แล้วล่ะก้อ ฉันว่าน่าจะทำอาหารอร่อยๆหรือขนมนมเนยไปให้สองคนที่บ้านนู้นบ้างนะ เห็นขลุกกันอยู่ไม่ไปไหนมาหลายวันแล้ว เค้าไม่คิดจะกินอะไรกันบ้างหรือไง” หญิงสาวพูดเปรยกับสาวใช้อย่างไม่รอเอาคำตอบแล้วเดินหายเข้าไปในบ้าน ทิ้งให้สาวใช้ยืนงงกับประโยคของคนเป็นนายอย่างไม่เชื่อหู
..คุณพัดรู้ว่าน้องน้ำเชี่ยวมาอยู่กับคุณพีมเหรอ เป็นไปได้ยังไงเนี่ยยย?
หญิงสาวร่างระหงค่อยย่อนหลังพิงพนักตัวยาวในท่าสบาย ดวงตาเรียวภายใต้กรอบแว่นใสไล่อ่านข้อความที่เป็นข่าวดังในช่วง3-4วันที่ผ่านมาบนเว็บไซท์บันเทิงชื่อดังด้วยสีหน้าเรียบเฉย ริมฝีปากสวยยกยิ้มขำเล็กๆเมื่อนึกถึงเหตุการณ์สักครู่ ที่หนูมาลีพยามจะปิดทางไม่ให้เธอรับรู้ข่าวคราวของพีมในหน้าหนังสือพิมพ์ ..ช่างไม่รู้อะไรซะเลย แม่ตัวดี.. พัดนภาระบายลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แล้วลากเม้าส์ปิดหน้าต่างบนเว็บข่าวที่เธอติดตามมาในช่วงหลายอาทิตย์ที่ผ่านมา เธอได้แต่นึกอาทรตัวเองที่ช่างอาภัพไม่มีที่สิ้นสุด
..จบแล้วสินะ ข่าวคาวของซูเปอร์สตาร์ดัง ที่เธอสู้อุตส่าห์ลุ้นมาตั้งหลายอาทิตย์ว่า วงการบันเทิงอาจจะไม่อยากต้อนรับนักร้องสุดฮ็อทที่เธอเฝ้าหวังจะปั้นเขาคนนั้นให้เป็นนักธุรกิจแถวหน้าในวงการธุรกิจมากกว่า แต่สุดท้ายกลับมีเจ้าเด็กบ้าที่ไหนไม่รู้ ที่ไม่รู้จะเรียกว่ามันบ้าเพราะรัก หรือหน้ามืดตามัวหรือเปล่า ที่ดันมายอมทิ้งอนาคตของตัวเองเพียงเพื่อจะกู้ชื่อเสียๆของน้องชายของเธอเอาไว้จนได้
..เฮ้ออ ถ้าเจ้าเด็กนั่นมันยอมทำถึงขนาดนั้นแล้วล่ะก้อ เธอก็คงต้องยอมแพ้ล่ะสินะ
---------------------------
จ บ (season 1) แ ล้ ว ค้ า บ บ บบ --------------------------------------
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ในที่สุดก็ลงจนจบแล้วววววว ดีใจๆ 
ขอบคุณ คุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตามเรื่องนี้กันจนจบนะครับ
สำหรับ season2 ของเรื่องนี้คงอีกสักพักเลยนะครับจึงจะเอามาลง
เพราะตอนนี้ยังเขียนไปไม่ถึงไหนเลย โดยเจตนาเดิมของเรื่องนี้ที่วางพล็อตไว้
จบแบบนี้สำหรับผมถือว่า สมบูรณ์แล้วนะครับ
(แม้ว่าจะมีคนหนึ่งออกจากวงการไป แต่เขาทั้งคู่ก็ยังได้รักกัน ก็ถือว่าHappyใช่มั้ย ก็บอกแล้วว่าไม่มาม่า งุงิ~)
ฉะนั้นเรื่องราวของ season2 ผมเลยจะทำฉีกออกไป(แบบที่ทุกคนคงคาดไม่ถึง หรือถึงหว่า?)
และจะใช้ชื่อใหม่ด้วยครับ โดยก็ยังคงตัวละครเดิมทั้งหมด แต่เนื้อเรื่องแซ่บ(แน่)ฮ่าๆๆๆ แบบแปลกๆ 
.
.
.
.
ส่วนท่านไหนที่สนใจ อยากได้รวมเล่มFictionเรื่องเก็บไว้ ก็เมล์มาจองกันไว้ก่อนได้ครับที่ balloon_kidzแอทฮ็อทเมล์ดอทคอม หรือจะPMมาไว้ที่ผมก็ได้ ซึ่งราคาเดี๋ยวผมจะมาแจ้งให้ทราบอีกทีครับ ตอนนี้กำลังดูร้านพิมพ์อยู่(ใครรู้ที่ทำไม่แพงก็แนะนำมาได้นะครับ)
โดยภายในเล่ม ผมจะมีตอนพิเศษให้นะครับ น่ารัก^^ 
โดยให้รายละเอียดในการจองตามนี้นะครับ
1.เวอร์ชั่นที่ต้องการจอง [ original เวอร์ชั่น (เวอร์ชั่นที่คุณรู้ว่าใคร) กับ พีม+น้ำเชี่ยว เวอร์ชั่น ]
2.จำนวน..ชุด
3.ชื่อที่จอง + Login
4.อีเมล์
โอเค.. สุดท้ายนี้
ขอบคุณอีกครั้งที่ติดตามครับ
B a l l o o n
หัวข้อ: จังหวะรัก..จังหวะร็อค((My Sexy Darling))~จบseason1~ มาแจ้งข่าวจองFicหน้า56คับ (อ่าน 434178 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก