Chapter 25ซูเปอร์สตาร์หนุ่มนั่งอย่างสงบเสงี่ยมเงียบๆบนเครื่องโดยสารขนาดยักษ์ขณะเดินทางกลับมายังกรุงเทพฯ แม้จะพยายามหันไปสบตาคนข้างๆกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ก็ไร้วี่แววตอบกลับใดๆ .. เขารู้ตัวดี ครั้งนี้น้ำเชี่ยวคงโกรธเขามากๆ มันเป็นครั้งแรก ครั้งแรกในชีวิตจริงๆ ที่ถูกยั่วยวนทำให้รู้สึกแล้วเมินเฉยไปต่อหน้าต่อตา พีมก้มลงมองรอยแดงช้ำที่โผ่ลพ้นมาจากสาบเสื้อเชิ้ตตัวบางที่คนข้างๆตั้งใจทำไว้ มือบางจับปกเสื้อให้กระชับอำพรางร่องรอย ร่องรอยที่เหมือนเป็นเครื่องหมายช่วยย้ำเตือนความผิดของเขา เพื่อคราวหน้าจะได้ไม่ทำอีก
แม้การกระทำเมื่อกลางวันของน้ำเชี่ยวมันจะดูโหดร้ายไปซักหน่อย แต่มันก็ได้ผลชะงัก เพราะสำหรับเขา ครั้งนี้มันจะต้องเป็นครั้งสุดท้าย ไม่เอาอีกแล้ว ไม่ทำอีกแล้ว ไม่อยากได้รับท่าทีเย็นชา และการลงโทษอย่างนี้อีกแล้ว
..พี่ขอโทษ..
ท่ามกลางความวุ่นวายจอแจภายในห้องรอสัมภาระผู้โดยสารขาออก อาจเพราะช่วงนี้เป็นช่วงของเทศกาลวันแห่งความรัก จึงทำให้สนามบินคลาคลั่งไปด้วยผู้คนมากมายทั้งผู้โดยสารและทั้งผู้มารับ มองไปยังด้านนอกเหล่าบรรดาแฟนคลับของพีมและของน้ำเชี่ยวต่างพร้อมใจกันทำป้ายอวยพรความรักสีหวานโทนแดงและชมพูประดับประดารูปหัวใจน่ารักกันมามากมาย ของขวัญและช่อดอกไม้สีหวานต่างๆถูกเตรียมมา รอเพียงแค่พวกเขาเดินออกไปรับมันเท่านั้น น้ำเชี่ยวเหลือบมองคนตัวขาวๆกับใบหน้ามุ่ยๆหม่นหมอง ดวงตาที่เคยสดใสเป็นประกาย ตอนนี้กลับบวมช้ำฉายแววตาเศร้าหมองและเอาแต่มองหลุบต่ำลงขณะยืนรอกระเป๋าของตัวเอง
..น่าสงสาร..
แต่ ยังไงเราต้องใจแข็งไว้ก่อน ไม่อยากจะคืนดีด้วยง่ายๆ ให้รู้ไว้ ต่อไปเมาแล้วจะได้ไม่เลอะเทอะแล้วทำอย่างนี้อีก หรือจะให้ดีก็ไม่ต้องกินมันอีกเลยไอ้ของพรรค์นั้น
หลังจากทั้งคู่ทักทายแฟนคลับแจกลายเซ็น ถ่ายรูป รับของขวัญ พีมก็ขอตัวกลับ โดยเขาเอารถมาจอดไว้ที่สนามบินตั้งแต่วันเดินทาง ส่วนน้ำเชี่ยวก็มีพี่โอมมารับ หนุ่มร่างสูงยังคงนิ่งเฉยและเย็นชาจนพีมไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไปบอกลา
.
.
“ไง..ไอ้ตัวแสบ ไม่กลับพร้อมแฟนรึไง” ทันทีที่น้ำเชี่ยวขึ้นรถ ว่าที่พี่เขยสุดหล่อก็เริ่มปฏิบัติการแซวทันที
“แฟนอะไร..นี่พี่นุชโทรมารายงานหมดแล้วงั้นดิ” นึกหมั่นไส้พี่สาวตัวดีขึ้นมาทันที น่าจับส่งไปอยู่รอยเตอร์หรือCNNซะจริงๆ
“ก็เอออ่ะดิ เล่าเป็นฉากๆเลยนะ ว่าแกมีเลิฟซีนโชว์ด้วย..ว่าแต่ไม่กลับกับเค้าจริงอ่ะ ว่างงานอีกหลายวันไม่ใช่เหรอเราน่ะ เมื่อกี้พี่สวนกันกับเค้าที่ลานจอดอีกฝั่งน่ะ ไม่กล้าทัก ยังไม่รู้จักกันเดี๋ยวหาว่าชั้นบ้าดารา แต่เห็นหน้าเศร้าๆขนของขึ้นรถคนเดียว ทะเลาะกันเหรอ?” โอมพูดพลางค่อยๆเคลื่อนรถออกจากลานจอด
“ก็ไม่เชิงอ่ะ..” เด็กหนุ่มตอบด้วยเสียงสลด ถึงจะเพิ่งแยกจากกัน แค่ตอนนี้ก็คิดถึงแล้ว หน้าหมองๆนั่นคงจะต้องเศร้าสร้อยหนักไปอีกแน่ๆ กลับคนเดียวจะเหงามั้ยนะ? จะหิวรึเปล่า? กลับไปจะกินข้าวกับใคร?
---ปี๊บๆ ปี๊บๆ--- (ครืดดดด ครืดดดดด)
มือหนาควานหาที่มาของเสียงในกระเป๋ากางเกง
.
.
“พี่โอมจอด!”.++
พี่ขอโทษ..พี่จะไม่ทำอีกแล้ว หายโกรธเถอะครับ พี่รักน้ำเชี่ยวมากนะ ^_^ Happy Valentine Day / พี่พีม++
.
.
ร่างโปร่งก้าวยาวๆ กึ่งวิ่งกึ่งเดินไปตามไหล่ทางของลานจอด สายตาคู่หวานไล่กวาดมองไปตามรถยนต์มากมายที่จอดนิ่งเรียงราย เป้าหมายคือ สปอร์ตสีน้ำเงินคันหรูที่คุ้นตา เมื่อสองขาพาเอาร่างสูงที่เหนื่อยหอบมาหยุดตรงพาหนะคู่ใจของซูเปอร์สตาร์ขวัญใจคนค่อนประเทศได้ แต่ก็กลับไร้ซึ่งร่องรอยเจ้าของของมัน เด็กหนุ่มได้แต่ยืนเท้าแขนลงกับรถคันงามที่จอดนิ่งสนิท ผิวโลหะเรียบราคาแพงระยิบยังคงเย็นเฉียบ นั่นหมายความว่า พี่พีมยังไม่ทันได้ขึ้นรถหรือสตาร์เครื่องเลย
...ไม่อยู่หนิ ไปไหนะ จอดรถไว้ทำไม...
...ไปไหนนะ พี่พีม? ทำไมไม่กลับบ้าน...
.
.
.
ภายในท่าอากาศยานกว้างสุดลูกหูลูกตา ที่ต่อให้มีผู้คนมากมายแค่ไหน ก็ดูท่าจะไม่มีทางจุได้เต็มท่าอากาศยานสุดหรูแห่งนี้ไปได้ หนุ่มผิวขาวเจ้าของฉายาซูเปอร์สตาร์ทรงเสน่ห์กับซองเอกสารในมือที่เขาเพิ่งรับมาจากเคาน์เตอร์ขายตั๋วเมื่อสักครู่ ชายหนุ่มเดินเรื่อยเปื่อยไปตามทางยาว.. อาจเพราะเป็นเวลาค่ำ บวกกับไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศ จึงทำให้อุณหภูมิภายในท่าอากาศยานแห่งนี้ต่ำลงเรื่อยๆ มือเรียวสอดซองเอกสารใบเล็กเก็บเข้ากระเป๋าเสื้อพร้อมกับกระชับแจ็คเก็ตตัวสวย สองแขนกอดอกพอให้ตัวเองได้รู้สึกอุ่น ในใจคิดเพียงว่า ออกจากที่ท่าอากาศยานแห่งนี้ไป เขาจะอ้างเหตุผลอะไรดีนะ ที่จะไปหาเจ้าคนง้อยากง้อเย็นคนนั้น แล้วเจ้าสิ่งนี้มันจะใช้ง้อเขาคนนั้นได้หรือเปล่า
“
อ๊ะ! ขอโทษครับ ผม..” เสียงแหบอุทานเบา เมื่อรู้ว่าตัวเองมัวแต่ก้มหน้าก้มตาเดิน จนชนเข้ากับใครคนหนึ่ง ขณะเดียวกันกับที่สองแขนแกร่งของคนข้างหน้าก็ไวพอที่จะโอบรัดร่างห่อลู่ของอีกคนไว้ได้ทันเช่นกัน
“.....” อึก!
แทบไม่ต้องเหลือบขึ้นมอง เพราะแค่แรงรัดของอ้อมกอดอุ่น และกลิ่นหอมอ่อนๆจากเสื้อยืดตัวโคร่งก็เฉลยแล้วว่าใคร..
“มาทำอะไรตรงนี้ ทำไมไม่กลับ หืม” ใบหน้าคมเข้มกับรอยยิ้มน่ารักซุกลงบนบ่าอุ่นๆของคนตัวเล็กกว่า มือหนาลูบไปบนเส้นผมอ่อนนุ่มของคนตรงหหน้า แล้วเอ่ยถามแผ่วเบา
“น..น้ำเชี่ยว พี่ขอโทษ ..เข็ดแล้ว จะไม่ทำอีกแล้ว ดีกันเถอะนะครับ.. พี่รักน้ำเชี่ยวนะ” สองแขนบางรัดเอาเอวหนาของคนข้างหน้าเข้าไว้จนแน่น แอบสูดเอากลิ่นที่คุ้นเคยจากไรผมจนเต็มปอด เสียงแหบที่เอ่ยออกมาแผ่วๆกับใบหน้าหมองเศร้าสร้อย ช่างหน้าสงสาร..
ใช่ ในโลกนี้ไม่ใครเพอร์เฟค ไม่มีใครสมบูรณ์ไปซะหมด คนตรงหน้านี่ก็ด้วย ถึงใครๆจะยกย่องให้เขาว่า เป็นคนไร้ที่ติ แต่อย่างน้อยก็มีเราคนนึงล่ะ ที่รู้ว่า..ไม่ใช่เลย
“อืม..ไม่โกรธแล้ว หายโกรธแล้ว หายตั้งนานแล้ว” เสียงทุ้มกระซิบตอบกลับไปที่ข้างใบหูเล็ก เรียกเอารอยยิ้มหวานบนใบหน้าเนียนใสของคนในอ้อมกอดออกมาได้
เฮ้อ..แค่ตั้งใจว่าถึงบ้านแล้วก็จะโทรไปคุยด้วยเหมือนเดิม สุดท้ายก็ทำไม่ได้ ต้องใจอ่อนซะก่อน..
“ตกลงบอกได้ยัง ทำไมไม่กลับซักที มาเดินเตร่อะไรอยู่แถวนี้” สองร่างของสองคนยังคงสวมกอดกันและกันไว้แน่นท่ามกลางท่าอากาศยานกว้าง
“มาหาของขวัญวาเลนไทน์” ริมฝีปากบางจุมพิตไปเบาๆที่ซอกคอขาวของคนตัวสูงก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงหวาน
“หือ?..ของขวัญเหรอ?” ร่างสูงถอนตัวออกช้าๆ เปลี่ยนมากระชับแขนของคนข้างหน้าไว้ จ้องมองดวงตาเรียวที่เริ่มมีประกายสดใสขึ้นมาอีกครั้งแล้วถามอย่างสงสัย
“ถ้าน้ำเชี่ยวมีพาสสปอร์ตอยู่ที่ตัว เราสามารถเดินทางได้เลยภายในสองชั่วโมงนี้” พีมดึงเอาตั๋วเดินทางไปกลับกรุงเทพ-ฮ่องกง ในกระเป๋าเสื้อออกมาส่งให้คนข้างหน้า
“ห๊ะ..
จริงเหรอพี่! จริงนะ ไปได้เลยใช่มั้ย เย้!
เย้!” เด็กหนุ่มคว้าเอาเอาตั๋วเดินทางในมือพีมมาดู มุมปากหยักยกยิ้มจนแก้มบุ๋ม ดวงตากลมโตเป็นประกายวาววับ ร่างสูงกระโดดหมุนจนตัวลอยเหมือนเด็กๆ
..จะได้ไปเที่ยวฮ่องกงกับพี่พีมสองคน จริงเหรอนี่ เย้!ๆๆ อย่างน้อยที่นั่นก็คงไม่มีแฟนคลับยั้วเยี้ยเหมือนที่นี่ละโว้ยยยย เย้!!ๆๆ
“อืม..ว่าแต่มีพาสปอร์ตมั้ยล่ะ” เสียงหวานส่งมาพร้อมกับรอยยิ้มสวยและแววตาใสๆ
“
มี! อยู่ในกระเป๋า เดี๋ยวโทรบอกพี่โอมก่อน” เด็กหนุ่มพูดพลางควานหาโทรศัพท์กดเบอร์ที่คุ้นเคย สายตาเหลียวซ้ายแลขวามองไปตามป้ายบอกทางต่างๆ
“พี่โอมๆ ถึงไหนแล้ว..กลับรถกลับมาก่อนพี่ น้ำเชี่ยวจะเอากระเป๋า มารอที่ลานจอดรถนะพี่” น้ำเสียงห้าวกรอกไปตามไปสายอย่างรัวๆ ขณะที่มือหนาอีกข้างก็รั้งเอาแขนของพีมไว้ ให้เดินตามตนไปอย่างรวดเร็ว
“อะ..อะไรน้ำเชี่ยว จากลากพี่ไปไหน!” ร่างขาวเซถลาตามแรงยื้อของอีกคนที่จ้ำเท้าก้าวอย่างรีบเร่ง
“เดี๋ยวพี่โอมขับรถเอากระเป๋ามาให้ เรามีเวลาอีกสองชั่วโมงใช่มั้ยพี่” ร่างสูงพูดพลางดึงเอาพีมมาถึงยังที่หมาย ..
ท่าอากาศยานใหญ่ในเวลาค่ำแบบนี้ ไม่แปลกเลยที่ห้องน้ำกว้างโอ่อ่าจะไม่มีใครเลยซักคน เด็กหนุ่มเลือกเอาห้องน้ำฝั่งในริมสุด ที่ค่อนข้างเงียบและสลัว
---
ปัง!---
ไม่ไหวแล้ว..คนตรงหน้าคนนี้น่ารักเหลือเกิน ยิ่งได้อยู่ด้วยกันนานๆ ยิ่งรู้สึกว่า..
รักมาก และ
ต้องการมาก ถ้าหากขาดกันไป เขาคงอยู่ไม่ได้แน่ สองมือหนาแนบสัมผัสไปบนเนื้อแก้มใส รู้สึกได้ถึงหยาดเหงื่อผุดซึมตามผิวละเอียดที่ค่อยซับสีเลือดฝาดขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาเรียวรีหากแววตาข้างในนั้นกลับกลมแป๋วแวววาวกำลังสั่นระริกจ้องมาที่เขาไม่กระพริบ
หากสัมผัสใดทำได้ สัมผัสใดบ่งบอกได้ และสัมผัสใดๆจะสื่อความหมายได้ ว่า..
รัก ว่า..จะทำให้คนตรงหน้ามีความสุขได้ ว่า..
เราจะมีความสุขด้วยกันได้ ก็จะทำ อยากจะทำทั้งหมด อยากจะบอกว่ารัก อยากจะทำทุกสิ่งทุกอย่างให้ได้มากกว่าคำว่ารักที่จะสื่อออกไป
“พี่พีม..พี่ น่ารักมาก รู้ตัวมั้ย.. มาก มากซะจนน้ำเชี่ยวไม่ยากให้ใครเข้าใกล้พี่เลย” ใบหน้าคมเข้ม ริมฝีปากหนาและจมูกโด่งเป็นสัน ไล้คลอเคลียร์ไปที่พวงแก้มขาว กดจูบไปจนทั่วใบหน้าหวาน ปากก็กระซิบรำพึงรำพันคำพูดมากมาย ที่ไม่รู้จะบรรยายยังไงหมดว่า..
ทั้งรักและหลงคนตรงหน้ามากแค่ไหน“น้ำอยาก.. อยากเข้าไป ในตัวพี่ ..ได้มั้ย?” เสียงทุ้มกระซิบส่งผ่านไปที่ใบหูบางก่อนจะส่งลิ้นนุ่มดูดดุนที่ติ่งหูเล็กอย่างแผ่วเบา
“พี่ล่ะ... อยาก..ทำมั้ย”
..ไม่สนอะไรแล้ว ก็คนมันรัก ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็จะ...รัก..
“อ..อืม” ใบหน้าใสพยักตอบ ดวงตาเรียวหลับพริ้ม มือบางลูบไล้ไปตามแผ่นหลังกว้าง รู้สึกถึงบางสิ่งที่ขยายตัวตอบรับอยู่ภายใต้อาภรณ์ของเขาทั้งคู่
น้ำเชี่ยวบดจูบไปที่ริมฝีปากบางอย่างเร่าร้อน ส่งลิ้นนุ่มท้าทายลิ้นเล็กที่ว่องไวพอกัน ขณะที่สองมือป่ายปัดถอดแจ็คเก็ตตัวเก่งของคนข้างหน้าออก ส่วนพีมก็ไม่ยอมแพ้ทำเช่นเดียวกันกับเสื้อยืดตัวโคร่งบนตัวอีกคน ริมฝีปากบางละสัมผัสมาที่เนินอกเปล่าเปลือยของน้ำเชี่ยว ลิ้นเล็กโลมเลีย ดูดดุนไปบนยอดอกสีสวยที่กำลังชูชันต้อนรับสัมผัสของลิ้นละมุน สองมือไล้ไปตามกล้ามท้องลอนสวย ริมฝีปากก็ทำหน้าที่ตามไป ฝากรอยจางๆไว้ตามลำตัวแกร่ง พีมปลดกระดุมยีนส์ตัวเท่ของคนตรงหน้า ใช้ฟันขบเบาๆไปตามแก่นกายที่ตื่นตัวภายใต้ชั้นในขาวของคนที่ยืนพิงกำแพงเย็น แล้วกลับมาจัดการกับเชิ้ตตัวบางของตัวเองออกอย่างไม่ปราณี ก่อนจะกระชากเอาอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายบนตัวเด็กหนุ่มที่กำลังสั่นเทิ้มเพราะลิ้นนุ่มที่แพรวพราว
“
อา~..”
เด็กหนุ่มครางเบาในลำคอ เมื่อพีมใช้ปากครอบครองแก่นกายที่ตื่นตัวของเขา ลิ้นนุ่มไล้ชอนไปจนทั่วแก่นกายแข็ง ริมฝีปากบางทำหน้าที่ได้อย่างเป็นจังหวะพอดิบพอดี
เมื่อมอบความวาบหวามให้กับคนตรงหน้าจนได้ที่ ปากบางก็ค่อยๆละออกจากแก่นกาย ลิ้นเล็กแพรวพราวไล้ขึ้นไปตามหน้าทองเนียนและเนินอกแกร่งอีกครั้ง ขณะที่สองมือหนาของน้ำเชี่ยวก็ช่วยประคองช้อนใบหน้าหวานขึ้นมอง แลกจูบดูดดื่มอีกครั้ง เพียงไม่นานพีมก็ถกกางเกงและร่นอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายให้ตัวเองลง ก่อนจะหันหลังให้กับอีกคนอย่างไม่นึกอาย
“
อื้อ..” เสียงครางหวานที่คิดว่าคงจะเบาที่สุดเท่าที่จะสะกดได้ถูกส่งออกมาเมื่อน้ำเชี่ยวสอดใส่แก่นกายแข็งเข้าภายในช่องทางแคบ เมื่อร่างแนบร่าง ท่อนเนื้อแกร่งถูกขยับ สอดเข้าช่องทางรักอีกครั้งจนสุด ไม่นานเด็กหนุ่มก็เริ่มขยับเข้าออกอย่างเป็นจังหวะ ขณะที่ริมฝีปากหนาก็บดจูบไปตามซอกคอ ท้ายทอย และแก้มขาวนวลอย่างหิวกระหาย เด็กหนุ่มจงใจเพิ่มแรงสัมผัสมากขึ้นอย่างไม่กลัวว่าอีกฝ่ายจะเจ็บ เพราะเขารู้เช่นเดียวกันว่าพีมเองก็ต้องการอย่างนั้นจากแรงกระชับจากฝ่ามือบางและอาการแอ่นสะโพกประทะกำลังสอดใส่ของเขาอย่างถึงที่สุด
เมื่อเกมรักในที่ลับถูกดำเนินมาได้ระยะหนึ่ง เด็กหนุ่มก็เริ่มกระชับฝ่ามือที่สะโพกขาวไว้แน่นขึ้น ขณะที่มืออีกข้างก็ลูบไล้คลึงคลำไปตามหน้าอกแน่น เล่นกับยอดอกแข็งชันอย่างรัญจวนใจ สะโพกแกร่งของน้ำเชี่ยวเพิ่มแรงสอดใส่หนักเข้า เร่าร้อนขึ้น กระแทกหนักจนลำตัวอีกฝ่ายถูกแนบไปกับผนังเย็น อาการบดเบียดจนลึกสุดแต่ละครั้งแทบทำให้ผู้รับแทบกลั้นเสียงครางน่าอายเอาไว้ไม่ได้
“น้ำเชี่ยว..พ พี่ไม่ไหวแล้ว
อา~..” เมื่อถูกสอดกระแทกอย่างต่อเนื่อง แถมซ้ำเขายังไม่สามารถขยับถอยหนีไปไหนได้ เพราะถูกกักไว้ด้วยกำแพงหนา ได้แต่กัดฟันทนรับความเสียวซ่านจากการรุกรานอย่างลึกล้ำจนแทบจุก ในที่สุดพีมก็ต้องกระซิบเสียงกระเส่าออกมา ขณะที่ลำตัวเริ่มกระตุกเกร็งเป็นสัญญาณให้คนข้างหลังได้รู้ว่าควรเพิ่มแรงขับให้รวดเร็วยิ่งขึ้น... สองมือหนากลับมากระชับสะโพกขาวไว้แนบแน่น และรัวจังหวะเร็ว กระแทกเน้นๆอีกสามสี่ครั้งก่อนจะส่งน้ำรักเข้าสู่ช่องท้องของอีกคนอย่างที่สุด
“น้ำรักพี่พีมนะ”
“อืม..พีมรักน้ำเหมือนกันครับ”
“Happy Valentine ครับที่รัก”
.
.
.
“
โอ้โห..! พี่พีมดูสิ มีแต่ตึกสูงๆทั้งนั้นเลยอ่า แสงไฟเต็มไปหมดเลย โห..พี่ดูนู้นดิ ตรงนั้นอ่ะ ใช่แม่น้ำอ่ะป่าว หรือมันเป็นเกาะอ่ะพี่ ..
พี่พีม!!ๆ” น้ำเชี่ยวดูจะลั้นล๊ามากหลังจากที่ได้หลับมาตลอดทางตั้งแต่เครื่องขึ้นจากกรุงเทพฯ ส่งเสียงเจื้อยแจ้วชี้นูนถามนี่ทันทีที่เครื่องบินแตะรันเวย์ของท่าอากาศยานนานาชาติเช็กแล็บก็อก แสงไฟริบๆจากตึกสูงเรียงราย ไม่ว่าจะหันไปทิศไหนก็เจอก็ทำเอาหนุ่มร่างสูงทำหน้าแป้น ออกอากาคึกคักแทบนั่งไม่ติด อดที่จะตื่นเต้นไปกับสิ่งรอบตัวไม่ได้
“พี่แล้วเราจะนอนที่ไหน? เราจะอยู่กี่วัน? แล้วเราจะไปเที่ยวไหนกันบ้างอ่ะ” และทันทีที่ร็อคเกอร์หนุ่มก้าวเท้าเหยียบท่าอากาศยานที่ได้ชื่อว่าเป็นท่าอากาศยานที่ดีที่สุดในโลก ก็เกิดอาการลั้นล๊าหนักเข้าไปอีก ได้แต่รัวคำถามใส่คนตัวขาวๆที่กำลังค่ำเคร่งกับการกางแผนที่นำเที่ยวฮ่องกงในมือด้วยน้ำเสียงสดใส ดวงตากลมโตคู่หวานเปร่งประกายวิบวับหันซ้ายแลขวาดูสิ่งรอบๆข้างที่แปลกตา
“เออพี่ น้ำเชี่ยวสงสัยว่าทำไมเราต้องมาฮ่องกง พี่ชอบประเทศญี่ปุ่นไม่ใช่เหรอ จริงๆน้ำเชี่ยวก็อยากจะไปญี่ปุ่นเหมือนกันนะ มันมีเกมส์เยอะดี เกาหลีก็ดีเกมส์ออนไลน์ก็ดังมาก ออสเตรเลียก็น่าสน” เด็กหนุ่มเดินล้อมหน้าวนหลังพีมไม่หยุด หันซ้ายส่งยิ้มหันขวาโบกมือให้บรรดานักท่องเที่ยวราวกับว่ารู้จักกันมาแต่ชาติปางก่อน ขณะที่ปากก็ยังคงเจื้อยแจ้วส่งเสียงใสก้าวเท้าเดินไป กระทั่งออกมาถึงบริเวณแท็กซี่แอเรีย
“พี่..ฟังอยู่หรือป่าวเนี่ย ไม่เห็นตอบน้ำเชี่ยวซักกะอย่างเลยอ่ะ
เราจะหลงเป่าเนี่ย” เมื่อเห็นว่าคู่สนทนาไม่มีทีท่าว่าจะตอบในสิ่งที่เขาสงสัย จึงอดไม่ได้ที่จะถาม พร้อมกับคว้าเอาแผนที่ในมือของพีมมาดูบ้าง แต่ก็เป็นอันต้องงงหนักกว่าเดิม เมื่อภาษาอังกฤษเขาเองก็ไม่กระดิก ภาษาจีนยิ่งไม่ต้องพูดถึง มีแต่งงเท่านั้น
“...” เหมือนแกล้ง เมื่อหนุ่มร่างเล็กกว่าได้แต่ยืนอมยิ้มตาแป๋วมองคนตัวสูงที่กำลังทำท่ากางแผนที่ออกดู ทำหน้าตาเหมือนจะรู้แต่ก็คงไม่รู้เท่าไหร่ พลิกเจ้าแผ่นพับกระดาษไปมา สลับกับมองหน้าเขาอย่างงงๆ
พีมหันมองรอบๆข้าง บรรยากาศที่ผิดแปลกแตกต่างจากเมืองที่เพิ่งเดินทางจากมา ผู้คนส่วนใหญ่จะเป็นคนผิวเหลืองตาชั้นเดียวผสมปนเปไปกับชาวต่างชาติหลากหลายเชื้อชาติ ส่วนใหญ่แต่งตัวกันมิดชิดด้วยเสื้อโค้ดตัวยาวๆกับรองเท้าบู้ท คงเพราะช่วงนี้เป็นหน้าฝนอากาศจะค่อนข้างหนาว และมักจะมีฝนตกปรอยๆ
“หอมพี่ก่อนสิ^^ อยากรู้อะไร จะตอบให้หมดทุกข้อเลย” หนุ่มร่างขาวอมยิ้มกรุ่มกริ่มให้กับคนตรงหน้าอย่างนึกสนุก แล้วเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงหวาน
“หอมแก้มพี่..เหรอ” !?!
ให้หอมตรงเนี้ยนะ..ข้างถนนรถวิ่งกันให้ควัก คนเดินกันยัวะเยี้ยเนี่ยนะ..ออกจะแปลกใจกับอาการเปลี่ยนไปของคนตรงหน้าซะมากกว่า เพราะนับครั้งได้เลยมั้ง ที่พีมจะทำอะไรเปิดเผยได้ขนาดนี้ คนตัวสูงทำหน้าเลิ่กลั่กหันซ้ายเหลียวขวา แล้วหันกลับมาจ้องดวงตาใสๆ กับรอยยิ้มหวานๆของคนน่ารักอีกครั้ง
“...” หนุ่มหน้าใสพยักเพยิดหน้าซ้ำๆ แถมยังทำหน้าเล่นหน้าเป็น เลิกคิ้วหยักไหล่พร้อมกับส่งยิ้มกว้างจนเห็นฟันสวยเกือบครบทุกซี่
..ลืมอะไรไปรึเปล่า...ที่นี่ฮ่องกงนะ ^^
เมื่อเข้าใจในความหมาย น้ำเชี่ยวก็คว้าเอวบางมากระชับแนบชิด แจกจุมพิตไปจนทั่วใบหน้าอย่างไม่อายต่อสายตาคนที่เดินผ่านไปผ่านมา
“อีกมั้ยครับ ที่รัก..หืม” มือหนากระชับเอวอีกคนแน่นขึ้น ละใบหน้าออกมา ใช้ดวงตาโตคู่หวานสื่อสารกับดวงตาคู่เรียวใส มุมปากยกยิ้มจนแก้มบุ๋ม ทำเอาพีมหน้าขึ้นสีจนต้องเบือนหนีเพราะความอาย
..ให้หอม ไม่ได้ให้จูบโว้ย ไอ้บ้า..
“ฟังให้ดีนะ..เราจะอยู่ที่นี่ 4วัน นอนที่เชอราตัน หรูดีพี่ชอบ ไปเที่ยวที่โอเชี่ยนปาร์ค ชั้นรู้นายอยากดูปลาใช่มั้ยล่ะ ไปดูพลุที่ดิสย์นี่แลนด์ เค้าว่ากันว่ามันสวยมาก ไปกระเช้านอนปิง จัตุรัสเซนนาโด้ ที่นี่ก็ขึ้นชื่อนะ ที่พลาดไม่ได้และสำคัญสุดๆ คือไปช็อปปิ้งที่Lowu Center ที่เซิ่นเจ้น ขอบอกไว้ก่อนว่า น้ำไม่ต้องมาห้ามพี่เวลาจะซื้ออะไร แพงแค่ไหน พี่ขี้เกียจฟัง เอาเป็นว่าพี่รู้ตัวว่ากำลังจะทำอะไร ตังค์พี่มีเยอะ โอเค๊ ..
อ้อ! คืนสุดท้ายเราจะไปคาสิโนที่ม่าเก๊าด้วย ส่วนที่ว่า ทำไมเราต้องมาที่นี่น่ะ ก็เพราะมันเป็นประเทศที่ไม่ต้องขอวีซ่า จะมาก็มา จะกลับเมื่อไหร่ก็ได้ ไม่ไกลด้วย เผื่อพี่ยีนส์พี่ฝนดทรตามหรือมีงานด่วน ที่สำคัญคืออาหารอร่อยแล้วก็มีที่ช็อปปิ้งเยอะดี พี่ชอบอ่ะ...ชัดม่ะ” คนตัวขาวๆหน้าระรื่นตอบรัวเสียงใสมาเป็นชุด พร้อมกับกางแผนที่หราใส่หน้าคนเด็กหนุ่ม
“โถ.. ไอ้สติชหน้ายุ่งเอ้ยยย ทำเป็นพูดดี น้ำว่าที่สำคัญที่สุดมันน่าจะอยู่ที่สองอย่างหลังมากกว่ามั้ง ไอ้ช็อปปิ้งกับกินของอร่อยเนี่ย ห๊า..หืม” เห็นรอยยิ้มน่ารักๆเหมือนตัวการ์ตูนดิสย์นี่ย์ที่ชอบทำป่วนแล้ว ทำเอาคนตัวสูงอดใจไม่ไหวที่จะหยิกสองแก้มดึงไปดึงมาเล่นซะหน่อย ก็แววตาวิบวับเวลาที่เจ้าตัวพูดถึงสถานที่ช็อปปิ้งหรือของอร่อยๆแต่ล่ะครั้ง เคยปิดมิดสักแค่ไหนกัน นี่ดีหรอกนะที่พี่พีมเกิดมาบนกองเงินกองทองอยู่แล้ว เพราะดูท่างานที่ทำ ถึงจะได้เงินเยอะ แต่ใช้ขนาดนี้ จะเหลือเก็บสักแค่ไหน บรื้อออออ~
“
โอ้ย!..เจ็บบบบ ไอ่เคโระ” ซุเปอร์สตาร์หนุ่มร้องโวยวายเอามือป้องแก้มตัวเองแล้วคลึงๆ ก่อนจะหันซ้ายแลขวามองหาจุดเรียกแท็กซี่ หนอย..ไอ่เคโระ ทำมาเป็นรู้ดี เดี๋ยวปล่อยทิ้งไว้ที่นี่เลยนิ หึ ดึงมาได้หน้าคนนะโว้ย เจ็บชิปเป๋งเลย
“พี่..ถึงโรงแรมแล้ว น้ำเชี่ยวขอห้องฮันนีมูนสวีทนะ อันนี้น้ำเชี่ยวจ่ายเอง 55+”
“เหอะ..ไม่ต้อง ทุกอย่างพี่หาร2 อยู่แล้ว” นักร้องหนุ่มตีหน้านิ่ง ตอบออกไปแบบเรียบๆ เพราะนึกรู้ทันเจ้าเด็กหื่นที่ทำตาวาวโรจ ออกตัวขอจ่ายค่าห้องสวีทราคาแพงซะเอง
..ชิชะ ไอ้กบแสบ ค่าห้องหารกัน เรื่องบนเตียงก็ต้องหารโว้ย ชั้นไม่มีทางนอนให้นายรุกชั้นฝ่ายเดียวแน่ๆ แค่เมื่อกี้ก้นก็ระบมจะแย่แล้ว ขืนนอนให้มันทำอีก มีหวังชั้นกลับมารุกไม่เป็นกันพอดี เสียชาติเกิดตายชัก เรื่องไร เหอะ!
“
ขี้งก!! นี่แนะ”
!!?@!#@? “ไอ้น้ำเชี่ยว ไอ้กบนรก บ้ารึไง ตบเข้ามาได้ เจ็บนะโว้ย แกได้แยกห้องแยกเตียงกับพี่แน่ ถ้ายังไม่เลิกเล่นบ้าๆ ไปยืนห่างๆเลย ที่นี่ไม่ได้มีแต่เจ๊กนะโว้ย คนไทยก็เยอะแยะ ถ้าเป็นข่าว แกไม่ได้ตายดีแน่ ไอ้แสบ!!” นักร้องหนุ่มโวยหนัก ที่ถูกเด็กหนุ่มตะปบฝ่ามือเข้าที่บั้นท้าย แถมซ้ำยังขยำเล่นอย่างแรงเสียอีก ทั้งที่ก่อนมาก็เพิ่งทำเรื่องอย่างว่ากันมาอย่างหนักแท้ๆ
“โอ๊ะโอ๋ ขอโทษค้าบบบ น้ำไม่ได้ตั้งจายย นะ น๊า~ เลิกงอน เลิกเก็กหน้าหล่อน๊าา~ รักดอกจึงหยอกเล่นนนน” พอถูกคนขี้งอนตีหน้าขรึม ทำแก้มป่องใส่ แถมยังขู่ว่าจะแยกห้องแยกเตียงซะอีก ก็ทำเอาเด็กหนุ่มร้อนลนต้องรีบเข้ามาง้อเป็นการใหญ่
“พี่พีม เมื่อไหร่จะเลิกเก๊กหน้านิ่งซักที ที่นี่ไม่มีใครรู้จักเราหรอกน่า รักพี่พีมจังเลยโว้ยยยยยยย ฮ่าๆๆๆ”
“
น้ำเชี่ยว! เลิกเห่าหอน หุบปาก แล้วก็หยุดทำท่าตาโตหูตั้งซักทีได้มั้ย อยากให้คนเค้ารู้รึไงว่านายไม่เคยออกนอกประเทศอ่ะ อายเค้า เงียบไปเลย”
“
ไม่!! น้ำเชี่ยวรักพี่พีมคร้าบบบ.. แม่เจ้าโว้ยยยย คนนี้แฟนโผมมม น่ารักมั้ย! เป็นเมียก็ได้เป็นสามีก็ดีสุดๆ
ใช้ประโยชน์ได้หลายอย่างด้วย ฮ่าๆๆๆๆ”
“ไอ้น้ำเยี่ยยยยยยยววววววววว !!!...”สวรรค์! ขอบคุณครับ ที่ทำให้ผมได้มีโอกาสอยู่กับคนน่ารักคนนี้ในที่ๆไม่มีใครรู้จักเราถึงสี่วัน เย้!
*********************
To b con ^^
B a l l o o n
หัวข้อ: จังหวะรัก..จังหวะร็อค((My Sexy Darling))~จบseason1~ มาแจ้งข่าวจองFicหน้า56คับ (อ่าน 435246 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก